Mi tute forgesis mencii parton de mia muzika aktiveco en 2012 – eble, ?ar ?i poste estis kovrita de multe pli granda sukceso! Sed pri tiu lasta mi rakontos alian fojon…
La 31an de a?gusto, Sebastian (malfrue) festis sian naski?tagon en Paderborn. Cetere estis la sama loko kiel anta? unu jaro kaj duona – kaj fakte la unua fojo ekde tiu tempo, ke ni denove kune muzikis! Ni prezentis kelkajn kantojn el nia kutima repertuaro kiel La Kuracistoj:
Westerland
Junula amo
La okulvitroj de Buddy Holly
Mi kaj ?i (origine de Amplifiki)
Jen nia mondo
“Jen nia mondo” estis speciala deziro de Sebastian, ?ar en 2012 estis la 100a naski?datreveno de Woodie Guthrie. Intertempe e? ekzistas nova versio de la kanto, pri kiu mi “kunkulpas”… sed ni restis je la originalo.
Tute modeste mi tamen devas konfesi, ke nia muzikado ne estis tro bona. Rimarkeblis la longa pa?zo ekde nia anta?a fojo sur la scenejo. Sed almena? ni havis agrablan vesperon ?ar anka? aliaj homoj kontribuis muzike (kiel jam dum la pasinta fojo). Krome estis okazo, rakonti pri la da?ra populareco de “Junula amo”, laste spertita dum la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo), kaj pri planoj por nova muzikprojekto. Pri la unua pa?o al ?i mi skribos la sekvan fojon.
Einmal jährlich schreibe ich in meinen beiden Muttersprachen Deutsch und Esperanto eine Rezension. Bisher ging es zweimal um Comics (2003 und 2005), einmal um einen Film (2010) und sonst (2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011 und 2012) über Musik – so auch dieses Jahr.
Unufoje jare mi skribas en miaj du gepatraj lingvoj, la germana kaj Esperanto, recenzon. ?is nun dufoje temis pri komiksoj (en 2003 kaj 2005), unufoje pri filmo (en 2010) kaj krome (en 2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011 kaj 2012) pri muziko – anka? ?ijare.
Dek jaroj da blogado en Esperanto (e? se mi unue ne nomis tion “blogado”) – kio restas por diri (bela aforismo cetere)? Mia taglibrumado i?is neregula. Foje dum semajnoj mi skribas preska? ?iutage, dum sekvas monatoj da silento. La reala vivo vokas kaj estas tute sane, unue sekvi tiun vokon.
La vere bona nova?o de la pasintaj monatoj estas, ke du aferoj denove funkcias en mia vivo: verkado de samplobazita muziko kaj verkado de kantotekstoj. ?ar mi ankora? ne skribis pri la lastaj Esperanto-renkonti?oj, kiujn mi ?eestis ekde fine de 2012, da?re restas rakontinda mia plej granda sukceso (en la senco de “la plej granda muzika sukceso de mia ?isnuna vivo”).
Sed unu temo ne rajtas manki dum la hodia?a tago, nome melankolia popmuziko. Tradicie mi skribas pri U2, Persone kaj Inicialoj DC, ?ifoje estas la vico de Keane. Ial la kanto “Spiralling” restis en mia menso, post kiam mi a?skultis ?in interalie dum festo en mia amikaro komence de 2009.
Keane: Spiralling
Kompreneble facile percepteblas la simpla recepto, per kiu kapteblas mia ?ato: Melankolia popmuziko, kiu memorigas pri la 1980aj kaj kun bona kantado. Komence de ?i tiu jaro mi denove a?skultis la kompletan albumon. ?ifoje alia kanto kaptis mian atenton.
Keane: You Haven’t Told Me Anything (koncerta versio)
La sintezila melodio de “You Haven’t Told Me Anything” pensigas pri “Computerliebe” de Kraftwerk, kiun Coldplay, alia grupo, kiun mi ege ?atas, uzis por sia kanto Talk. La elektronika stilo de la Keane-kanto similas al la muziko de Inicialoj DC, des pli en la pli trankvila demoversio.
Keane: You Haven’t Told Me Anything (demoversio)
La etoso de la muzika?o bone kongruas al mia propra sinteno nuntempe: Mi nur eltenas min mem en tiu rompita, dubanta stato. Mi havas la impreson, ke nur tiam mi sukcesas fari a? krei ion bonan. Beda?rinde tio signifas, ke mi devas esti malgaja kaj malcerta pri mi mem por doni belecon al la mondo.
Hodia? anta? ekzakte dek jaroj mi komencis tiun ?i retan taglibron. Nekredeble, kiom rapide la tempo pasis! Mi povus nun longe listigi, kiuj gravaj aferoj okazis en mia vivo (kaj ligi al la enskriboj, se mi tu?is tiujn temojn), sed ?ajnas iom tede al mi, tiom forte kaj intense rerigardi. Nuntempe ?efe min okupas mia nuna vivo. Grandparte da?re validas, kion mi jam skribis dum mia naski?tago: Preska? nenio estas en ordo en mia vivo.
La 8an de majo, mi kutime skribas pri du muzikaj temoj: U2 kaj grava son?puro (el filmo kun tempovoja?o). Amba? mi jam faris anta? monato.
Tamen ekzistas ligo inter la hodiaüa temo kaj Star Trek, e? se ne rekte al la filmo “First Contact”. Jean-Luc Picard iam mem estis asimilita de la Borgoj – sed poste savita kaj rehumigita. Ne longe poste, li vizitas siajn parencojn sur la tero. Post batalo kun lia frato, revenas la memoroj kaj subite la emocioj superas lin.
Star Trek: The Next Generations – Jean-Luc Picard ploras en la epizodo „Family“
Kiam mi spektis tiun scenon kiel junulo a? juna plenkreskulo, ?i ?iam ?ajnis iomete embarasa al mi. La inteligenta kaj kapabla kapitano Picard senhalte ploras!
Hodia?, kun la sperto de multaj jaroj, mi vidas la aferon en tute alia lumo: Mi pensas, ke tio estas unu el la plej fortaj momentoj el la serio, ?ar ?i estas tiom realisma. ?i montras, ke Picard estas homo, kaj ke li bezonas tempon, por digesti la terurajn aferojn, kiujn li spertis. Tute prave diras lia frato, ke tio ankora? okupos lin dum longa tempo kaj ke li devos lerni vivi kun ?i. Mi mem devis longe batali kun mi mem, kiel ?uste pritrakti miajn emociojn, kaj mi opinias, ke bona sinteno al la propraj emocioj estas unu el la plej sanaj kvalitoj de plenkreskula viro.
Tiu ?an?anta percepto estas bonega temo por muzika taglibro. Jam anta?e mi skribis rekte pri muziko por plenkreskuloj. Fakte jam ekde jaroj mi havas la ideon, skribi pri albumoj a? kantoj, kiujn mi ne komprenis a? kapablis estimi kiel junulo, sed kiujn mi intertempe ege ?atas.
En februaro 2012, mi finfine a?etis la albumon “Graceland” de Paul Simon. ?i estas konsiderata klasika?o kaj mejl?tono ne nur en lia verkaro, sed de popmuziko ?enerale. Eble ?uste pro tiu rekono mi longe rezistis, okupi?i pri “Graceland”. Krome la? mia memoro la refreno de la titola kanto estis sufi?e plata. Aliflanke mi ege ek?atis la kanton “You Can Call Me Al“. ?i tu?as la temojn, kiuj nuntempe gravas por mi. Kiom bela diferenco inter la gaja etoso de la muziko kaj la seriozeco de la teksto! Jam pro tiu unu kanto, indis a?eti la tutan diskon. Cetere estas jubilea eldono okaze de la 25-jara datreveno de ?ia origina apero, kiu enhavas kelkajn aldonajn kantojn (fruaj a? alternativaj versioj de albumaj kantoj) kaj la rakonton, kiel ekestis la kanto “Graceland”. La KD-libreto enhavis longan tekston kaj tiom multajn aldonajn informojn pri la esti?o de la muziko, ke mi dum monatoj tute ne tu?is la diskon. Mia kutimo, bone koncentri?i kaj legi ?ion dum la unua a?skultado, denove malhelpis al rapida konsumado. Sed kiam mi finfine legis kaj a?skultis ?ion, mi ege ?uis tion, ?ar mi multe pli bone komprenis la muzikon kaj kapablis aprezi la tutan verkon. Do ?ajne mia aliro estis la ?usta por mi.
La unua kurioza?o por mi estis, ke Paul Simon faris tion, kion mi mem post longa pensado trovis kiel (eblan, teorian) adekvatan stilon por mi mem. E? se la? la enhavo ?i estas alia, unu ekzemplo estas mia kanto “Al la liberec’“. La ideo por tiu kanto venis al mi dum la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) en Helsinko (Finnlando) en 2005, sen ke mi konsciis pri tio, ke ekzakte tiu koncepto jam ekzistis. Li uzas mondmuzikon, sed kantas melodie per tipa “glata” vo?o de blankulo. Li alparolas temojn (kaj problemojn), kiuj ne estas por a? de “la tuta mondo”, sed validaj unue en lia propra vivo kiel meza?a viro en okcidentindustria lando. Anstata? kanti pri harmonio kaj monda paco, liaj tekstoj de estas plenaj je tristeco – kaj samtempe kun melodio kaj muzika akompano, kiuj havas tute kontra?an etoson! Tiel Paul Simon povas malferme esprimi siajn sentojn kaj sian tutan malgajecon, sed la mondo ne malakceptas tion a? forturnas sin, ?ar la muziko invitas al dancado kaj festado. Per la albumo, Paul Simon bonege difinis, kiun rolon blanka artisto povas transpreni, agnoskante la diversecon de la mondo, kaj samtempe tenante sian propran identecon (kaj muzikan devenon), kontribuante ?uste per tio. La albumo estas majstroverko, ?ar ?i funkcias je diversaj niveloj samtempe.
Krom “You Can Call Me Al”, anka? la kanto “Graceland” mem mirinde bone pla?as al mi. La forta parto certe ne estas en la refeno, sed en la gitarludado en la strofoj. ?i donas tre melankolian etoson – ial mi tuj devas pensi pri voja?o dum nokto, kaj fakte almena? pri voja?o temas la kanto (kaj li mencias “perdi amon” en unu strofo).
Kanto, kiun mi ne konis anta?e kaj kiu postlasis fortegan impreson, estas “I Know What I Know”. Stile ?i ege memorigas min pri la kanto “System” de Die Ärzte, mia plej ?atata kanto de ilia albumo “Geräusch“. Eble la teksto ne rekte redonas tion, sed por mi “I Know What I Know” esprimas la ?eneralan rakonton de la tuta albumo. Paul Simon kantas pri blanka viro, kiu havas pli ol 30 jarojn kaj perdis ?iun certecon en sia vivo.
Li ne plu scias, kiu li estas kaj kion fari – perdita viro kun identeco-krizo, kiu konstatas, ke en la mondo ?ajne ne estas loko por homoj kiel li. Kaj ?uste tial tiu kanto tu?as min tiom profunde.
Kiel mi jam hiera? skribis, hodia? estas interesa dato: Post ekzakte 50 jaroj, la homaro ekhavos la unuan kontakton kun eksterteruloj (la? la filmo „First Contact, anka? konata kiel „Star Trek VIII“)!
Pri la son?puro de tiu filmo mi jam skribis kelkfoje iomete. Ekzemple mi tre ?atas, ke aperas kanto de Roy Orbison en la filmo. La titolan muzikon mi jam surmetis kiel D? kadre de tema muziko silvestra balo.
Fine de la pasinta jaro kaj komence de ?i tiu, mi intense a?skultis la kompletan son?puron. Tiam mi metis apartan atenton al unuopaj pecoj. Grandan parton de la muziko verkis Jerry Goldsmith, sed kelkaj muzika?oj venas de lia filo Joel Goldsmith. Sur la origina eldono de la son?puro aperas malmulta muziko de Joel, sed la kompleta, kiun mi akiris denove tra Intrada, finfine enhavas ?ion.
La son?puro meritas detalan pritrakton en aparta enskribo, sed mi volas mencii unu pecon de Joel Goldsmith, kiu nur aperas en tiu versio kaj kiun mi ofte a?skultis dum la pasintaj monatoj.
Joel Goldsmith: Battle Watch
Mi tre forte ligas la muzikon al la situacio, en kiu ?i aperas en la filmo. Tial ?i ?iam emocie tre efikas al mi.
En la spaco?ipo Enterprise, oni a?skultas, kiel la stelofloto estas malvenkanta en batalo kontra? la Borgoj
La hodia?a dato estas interesa pro du kialoj: Unue, post ekzakte 50 jaroj la spaco?ipo Enterprise aperos el la e? pli fora estonteco por batali kontra? la Borg (la? la rakonto en la filmo „First Contact“, anka? konata kiel “Star Trek VIII”). La dato „4a de aprilo 2063“ e? rekte mencii?as, kiel rimarkeblas en la sekva oficiala varba?o por la filmo (?e 0:56 sekundoj):
Sed la vere grava dato en tiu filmo estas unu tagon poste, do mi ne pritraktu tion jam nun. La 4a de aprilo mencii?as anka? en la kanto „Pride (In The Name Of Love)“ de U2. Tiu parto de la kantoteksto alludas al la murdo de Martin Luther King (hodia? anta? ekzakte 45 jaroj), kvankam reale oni murdis lin vespere kaj ne „frumatene“, kiel la kanto ?ajnigas.
Tamen por mi la kanto intertempe ricevis tute alian, amuzan kromsignifon. ?i aperas en unu epizodo de „The Simpsons“. La refreno kanti?as, ?uste kiam Homer Simpsons estas batata de pluraj fortaj viroj. Ekde kiam mi spektis tion la unuan fojon, mi ?iam ligas la kanton al tiu ironia sceno. Anta?e fakte mi ne tiom ?atis la kanton, sed ekde tiam tre multe!
Mi e? foje pripensis, traduki la kantotekston. La refreno ?ajnas sufi?e facila afero: „En la nom’ de am’, kio pli en la nom’ de am’?“
Sed la strofoj ?ajnas tro granda tasko por mi, do mi facilanime rezignis pluigi la laboron.
Rilate al regula skribado en mia taglibro, mi bone komencis la jaron. Sed mi ne povis vivteni la tagan ritmon kaj iam la vivo tiom postulis mian atenton, ke mi e? devis pa?zi longe. Sed ankora? ne el?erpi?is temoj por la serio de enskriboj pri Esperanto-renkonti?oj, kiujn mi partoprenis ekde 2011. Post la Germana Esperanto-Kongreso (GEK) 2011 en mia hejmurbo Münster, la Esperanto-somero en Ukrainujo 2011 kun la 67a Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Kievo kaj Velura Sezono en Jalto, la 3a Junulara E-Semajno (JES) en Gdansko (Pollando) 2011/12, la esperantumado en Lepsiko kaj Berlino en majo 2012, la Komuna Esperanto-Kongreso (KEK) en Berlino unu semajnon poste kaj la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo) en julio 2012, venis la tempo por rakonti pri la transdono de la kultura premio de la FAME-fonda?o. ?iun duan jaron okazas tiu evento, kaj en 2012 la premio iris al Floréal Martorell de Vinilkosmo. ?ar mi estas spertulo pri Esperanto-muziko (kaj tial konas la meritojn de Flo) kaj oficiala komisiito de la Germana Esperanto-Asocio (GEA) por moderna Esperanto-muziko, oni petis min fari la la?doprelegon. Por tio mi voja?is al Aalen, eta urbo en suda Germanujo, kie la solena premiado okazis la 28an de oktobro.
Ne estis la unua fojo, ke mi prelegis. Sed kiel plej ta?ge rakonti pri Flo? ?is unu tagon anta? la evento mi havis neniun ideon. Tiam matene venis la sava inspiro: Kompreneble plej ta?gas mencii la valoran laboron, kiun li faris, kaj la gravegan kontribuon al Esperanto-kulturo. Kaj plej grave, tio tute ne bezonus esti simpla listigado de sukcesoj, sed mi povus anka? meti la atenton al aktualaj, gravaj problemoj. Tiel mi verkis la prelegon dum la trajnvoja?o. Cetere la tuta parolado okazis en la germana, tiel ke necesis traduki tion al Flo. Sed li poste diris, ke li ?iel ajn komprenis, kion mi diris, kaj li estis kortu?ita. Por li ricevi tian premion en Germanujo havis specialan signifon, ?ar siatempe lia avo pereis en Nazia koncentrejo.
Mi kaptis la okazon por akiri kolekton de Esperanto-muziko. Mi estis mendinta diversajn diskojn, kiuj estis savitaj el la fajro, kiu trafis la studion de Vinilkosmo, kaj kelkajn kasedojn. Mia intenco estis, donaci la diskojn kaj kasedojn al amikoj kaj al homoj, kiuj ne havas multan monon, kaj supozante, ke tiujn varojn Vinilkosmo plej malfacile povos vendi, mia ago ne forigas eblajn klientojn.
Same kiel jam en Lepsiko, mi tre ?ojis montri vivantan Esperanto-kulturon al la ekstera mondo. Cetere pluraj longjaraj esperantistoj post mia prelego diris al mi, ke ili ankora? ne konis multon de tio, kion mi rakontis. Anka? tio estis denova sperto.
Post agrabla tagman?o mi veturis hejmen. Jen kelkaj interesaj ligoj pri la evento:
Mia baza kono de la slovaka rikoltis varman e?on ?e la neesperantlingvaj personoj. La spertoj do estis tute samaj al tiuj, kiujn mi estis farinta, kiam mi parolis en la ukraina kaj en la pola.
La apuda kafejo i?is bonega loko por babili. Unufoje mi iris tien kun Bertilo Wennergren kaj Martin Wiese. Tio alportis memorojn pri la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) 2000, kiam mi faris same kun ?iuj tri membroj de Persone!
Entute parolado kun diversaj homoj estis ege interesa. Interalie mi ekkonis Nederlandan novulon kaj mi babilis kun Tim Morley. Cetere Tim pro Esperanto jam aperis en la televido (same kiel mi)!
Tim Morley en televido
Mi jam menciis, ke la apuda klubo kun sia diskoteko estis unu kialo, entute veni al SES. Fakte mi trafestis ?iun nokton ?is mateno kun Andi Münchow (kiu, male al mi, tamen vizitis la kurson de Bertilo kelkfoje). La interesa sperto estis, kiom bone miksi?is festado kaj serioza parolado. Mi faris amba? kun Martin Wiese. Kia situacio: oni parolas kun sia muzika idolo pri la propra vivo – kaj li a?skultas ?ion atente kaj konfirmas, ke oni ?ajne bone pripensas. Al mi ?ajnis kvaza? sperto el filmo! Kaj poste mi dancis kun Martin Wiese kaj Meva Cuenot al la kanto “Paradise” de Coldplay. Tio i?is unu el la plej fortaj memoroj de tiu somera semajno, kiu postvivis en la posta ?iutago.
Aliaj pintaj okaza?oj en la diskoteko estis: Mi dancis kun du belulinoj kaj nur poste eltrovis, ke ili estas amba? kune pli junaj ol mi mem! Kaj mi dancis surtable kun du ?armulinoj.
Sed du gravaj noktoj ankora? bezonas detalan pritraktadon. Mi ja venis al la SES por D?umi! Mia unua nokto estis la 26an de julio, do la jubilea nokto. Kia honoro, surmeti Esperanto-muzikon dum la 125a datreveno de la “tago de la unua libro”! 125 jaroj da Esperanto – kaj mi festis tion en Esperantujo, meze de amikoj.
Por mia unua D?umado en Slovakujo, mi traa?skultis posttagmeze la Slovakan muzikon, kiun mia bofrato estis donacinta al mi anta? multaj jaroj, nome “SK Superhity 1980-90“, por eltrovi, kio ta?gas por diskejo. Du kantojn mi konis parkere, nome “Reklama na ticho” de Team (en Esperanto konata kiel “Reklamo al silento” de Team’) kaj Skúsime to cez vesmír de Tublatanka – metalroko, kiu estis sur unu el du memkompilitaj diskoj, kiujn mi uzis por muzika kvizo dum la Internacia Seminario (IS) en 2002/03, sed la? mia memoro mi tiam ne uzis ?in. Sekvas listo de kantoj, kiuj dum la prova?skultado ravis min. Kelkaj el ili ankora? monatojn poste ne iris el mia kapo.
AC+: Klára
Beáta Dubasová: Diev?a z reklamy
Darina Rolincová: ?o o mne vieš
Lojzo: An?a, si drahá ako Volvo
Modus: Ty, ja a môj brat
Tublatanka: Skúsime to cez vesmír
Vašo Patejdl: Umenie ži?
Vidiek: Vidie?an
Ne ?io ta?gas por dancado. Sed minimume la kvaran kanton mi surmetis.
Tamen mi devas esti memkritikema. Mi faris kelkajn erarojn. Unue, mi ne bone preparis ludoliston por la unua vespero. Tio bonege helpis dum la 2a Junulara E-Semajno (JES) en Burg/Spreewald. ?ifoje mi fidis al mia memoro kaj spontaneeco – kaj sufi?e fu?is. Due, mi duonpanikis, nur ?ar ekestis iu problemo kun la programo de la ekstera sonkarto. Sed mi estis mem kulpanto de ?i tiu rezultat’ (por uzi cita?on), ?ar du tagojn anta? SES mi provis instali kromprogramon, kiu venis senpage kun la sonkarto. Oni ne ?an?as funkciantan programaron, des pli ne anta? forveturi de la hejmo, kie oni povas eble trankvile analizi eblajn problemojn! Je la fino mi ?iel ajn ne povis konekti la sonkarton. Trie, mi ?esis distingi inter la komplimentoj, kiujn la homoj anticipe faris al mi, kaj la reala situacio. Dum duona semajno la partoprenantoj demandis min: “Kiam vi finfine D?umos?” – sed kiam mi surmetis muzikon, preska? ?iuj estis for! Tio similis al refalo al malnovaj tempoj kiel dum la Internacia Junulara Festivalo (IJF) en Bellaria apud Rimini en 1999, kie ?iuj malaperis dum la nokto al diversaj ?ambroj por privataj festoj kaj mi sidis tute sole en la diskoteko. Fakte la homoj iom post iom revenis. Cetere dancis kelkaj, kiujn ankora? tute ne estis vidinta en la diskoteko anta?e. Kvankam ?uste la Esperanto-muziko montri?is aparte malpopulara, almena? tiurilate la diskoteko estis sukcesa. Do mi ne plendu pri tiu nokto.
Nur tagon poste, denove oni demandis min, ?u mi D?umos dum la sekva nokto. Kiu komprenu tion? Sed almena? dum la lasta vespero de la SES mi povis montri la multflankecon de mia muzikkolekto. La vespera programo fini?is frue kaj ekestis longega vico en la trinkejo. Jam dum ilia atendotempo mi distris la homojn precipe per malnova rokmuziko. Proksimume je la 3a kaj 45 mi finis la diskejon, tute kontenta pri la nokto.
Fakte mi ne plu iris dormi, sed finpakis kaj tiam jam foriris per taksio al la stacidomo. Min akompanis grupo de Kroatoj, kiuj parte anta?e ankora? estis festintaj kun mi en la diskoteko. Kune ni voja?is ?is Nové Zámky. En la trajno reen al Germanujo mi denove renkontis interesajn personojn. Post 18-hora voja?o, mi alvenis hejmen. Sed en mia koro mi da?re estis en Slovakujo.
Mia enskriboserio pri la Somera Esperanto-Studado (SES) 2012 en Nitra (Slovakujo) da?re ne atingis sian finon. Post motivigo, parto unu, parto du, parto tri kaj parto kvar, mi nun volas koncize skribi pri la koncerto de JoMo. Kiel kutime, li bonege sukcesis dancigi la homojn.
JoMo: ?u vi volas danci?
?i okazis la 25an de julio. Ke mi tie prezentis la kanton “Jen alkohol'”, mi jam menciis. Sed mi anka? denove helpis rilate al longa kantado de “La Bamba”.
Iam JoMo devis ?an?i rompitan kordon de la gitaro kaj liaj fingroj jam sangis de la longa ludado. ?ar oni ?etis la tekstojn al la muro, same kiel dum la koncerto de Martin Wiese, mi povis kanti dumtempe. Petra Smideliusz duope kaj sen ekzerci anta?e kantis “Leono dormas nun” (origine “The Lion Sleeps Tonight”). Fakte mi ne bone komprenis kaj kantis kompletajn du strofojn en unu, ?ar mi ellasis la ?iaman rekanta?on “leono dormas nun”. Sed ne gravis, ?ar tiel ne ekestis pa?zo en la muzikado. (JoMo vive surbendigas diversajn rifojn de sia gitaro kaj tiam a?skultigas ilin samtempe, tiel ke li sonas kiel kompleta rokgrupo, kiam li uzas preparitajn drumoritmojn. Tiel li faris anka? por tiu kanto, se mi ?uste memoras.) Aliaj interesa?oj estis „Knockin’ on Heaven’s Door“ en Esperanto, same kiel „Police & Thieves“, origine de The Clash.
JoMo: Alumetuj’
Entute estis bonega okazo por novuloj konati?i kun la bunteco de Esperanto-muziko. La veteranoj ?iel ajn ?uis la koncerton…
La Somera Esperanto-Studado (SES) 2012 en Nitra (Slovakujo) estis tre intensa semajno, se temas pri festado. Sed tio ne signifas, ke mi ne estis kreiva. Post mia motivigo, parto unu, parto du kaj parto tri, nun sekvu plia kulmino en mia raportado!
Mi jam menciis la internacian vesperon, kiu okazis la 24an de julio, do meze de la semajno. ?i alportis koncerteton de Birke Dockhorn kaj Bertilo Wennergren, same kiel muzikadon de Meva Cuenot kaj mi sub la nomo “Francgermana amikeco”. Sed ?i anka? estis la loko kaj tempo de buba?o.
Unu tagon anta?e, mi stultumis kun Ro?jo dum la vesperman?o. Li diris, ke oni verku strofojn por la “Alkohol'”-refreno (“Alkohol’ – alkohol’ – alkohol’, alkohol’, alkohol’, tien ?i venis por ebrii?i, pri Esperanto fajfas ni!”) , kiun mi memoras minimume de la Internacia Seminario (IS) 2006/07 en Wewelsburg. Tiam mia frato e? verkis novan version (“Ale’ – ale’ – ale’, ale’, ale’ … longa strato kun multaj arboj, tion nomas ni ale’!”).
La ideo de Ro?jo tuj pla?is al mi kaj en mia kapo tuj formi?is ideoj. Mi rimarkis, ke la parto “tien ?i venis por ebrii?i” la? la melodio ege similas al “de la tropikoj ?is la polusoj” de la kanto “Jen nia mondo“. Unu dibo?a kanto, unu idealisma – kial ne kombini amba? al bastarda popmuziko? Mi jam a?dis plurajn vere brilajn rezultojn de kunmeto de du kantoj.
Mi notis la ideojn kaj iris festi dum la nokto. Frumatene anta? ol enliti?i, mi verkis la kantotekston. Fakte necesis ?an?i nur malmultajn vortojn de “Jen via mondo” por ke ?i sono kiel drinkokanto. ?uste tio kutime donas la plej brilajn rezultojn!
Krome mi rimarkis, ke la? la akordoj la kantoj ege bone kongruis unu al la alia. Nenio plu staris en la vojo por kulpi?i pri atako kontra? la bona gusto en Esperantujo!
Posttagmeze mi renkonti?is kun Ro?jo kaj ni provludis. Tiam ni elpensis anka? la nomon, sub kiu ni volis prezenti la kanton. Sen iu haltigo de memfiero, ni decidis esti “La Vipoj” (a? VIPoj). Kompreneble estas alludo al la angla mallongigo por “tre gravaj personoj”. Al niaj mensoj e? venis kvin diversaj signifoj en Esperanto, kiujn ni anoncis dum la internacia vespero:
Vere impresaj personoj
Vane imititaj profesiuloj
Vojon indikantaj pioniroj
Virtuloj instruantaj porkojn
Vomon instigantaj perversuloj
Mi kunportis la djembon, sed je la fino nur mi ludis la gitalelon. La kanton cetere mi nomis “Jen alkohol'”, ?ar kutime ?e bastarda popmuziko oni kombinas anka? la titolojn de la kantoj kombinitaj.
Kaj kion diri? Estis furioza sukceso! Minutojn post kiam mi forlasis la salonon, JoMo petis ekzempleron de la kantoteksto. Li volis prezenti ?in dum la sekva vespero kadre de sia koncerto! Kia fulma kariero!
Fakte tempo ne sufi?is por parkerigi la tutan tekston, tiel ke je la fino mi mem aperis sursceneje denove kaj kantis ?in kun Jomo – la artisto, tra kiu i?is konata en Esperantujo la origina versio!
Jen video kun parto de la prezentado. Da?re ?io ?ajnas kiel son?o.