Arkivoj de etikedoj: martin wiese

?i atendis la mondon

Kio restas por rakonti pri la Somera Esperanto-Studado (SES) 2012 en Nitra (Slovakujo)? Post motivigo, parto unu, parto du, parto tri, parto kvar kaj parto kvin, menciindas ankora? kelkaj aferoj.

Mia baza kono de la slovaka rikoltis varman e?on ?e la neesperantlingvaj personoj. La spertoj do estis tute samaj al tiuj, kiujn mi estis farinta, kiam mi parolis en la ukraina kaj en la pola.

La apuda kafejo i?is bonega loko por babili. Unufoje mi iris tien kun Bertilo Wennergren kaj Martin Wiese. Tio alportis memorojn pri la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) 2000, kiam mi faris same kun ?iuj tri membroj de Persone!

Entute parolado kun diversaj homoj estis ege interesa. Interalie mi ekkonis Nederlandan novulon kaj mi babilis kun Tim Morley. Cetere Tim pro Esperanto jam aperis en la televido (same kiel mi)!

Tim Morley en televido

Mi jam menciis, ke la apuda klubo kun sia diskoteko estis unu kialo, entute veni al SES. Fakte mi trafestis ?iun nokton ?is mateno kun Andi Münchow (kiu, male al mi, tamen vizitis la kurson de Bertilo kelkfoje). La interesa sperto estis, kiom bone miksi?is festado kaj serioza parolado. Mi faris amba? kun Martin Wiese. Kia situacio: oni parolas kun sia muzika idolo pri la propra vivo – kaj li a?skultas ?ion atente kaj konfirmas, ke oni ?ajne bone pripensas. Al mi ?ajnis kvaza? sperto el filmo! Kaj poste mi dancis kun Martin Wiese kaj Meva Cuenot al la kanto “Paradise” de Coldplay. Tio i?is unu el la plej fortaj memoroj de tiu somera semajno, kiu postvivis en la posta ?iutago.

Aliaj pintaj okaza?oj en la diskoteko estis: Mi dancis kun du belulinoj kaj nur poste eltrovis, ke ili estas amba? kune pli junaj ol mi mem! Kaj mi dancis surtable kun du ?armulinoj.

Sed du gravaj noktoj ankora? bezonas detalan pritraktadon. Mi ja venis al la SES por D?umi! Mia unua nokto estis la 26an de julio, do la jubilea nokto. Kia honoro, surmeti Esperanto-muzikon dum la 125a datreveno de la “tago de la unua libro”! 125 jaroj da Esperanto – kaj mi festis tion en Esperantujo, meze de amikoj.

Por mia unua D?umado en Slovakujo, mi traa?skultis posttagmeze la Slovakan muzikon, kiun mia bofrato estis donacinta al mi anta? multaj jaroj, nome “SK Superhity 1980-90“, por eltrovi, kio ta?gas por diskejo. Du kantojn mi konis parkere, nome “Reklama na ticho” de Team (en Esperanto konata kiel “Reklamo al silento” de Team’) kaj Skúsime to cez vesmír de Tublatanka – metalroko, kiu estis sur unu el du memkompilitaj diskoj, kiujn mi uzis por muzika kvizo dum la Internacia Seminario (IS) en 2002/03, sed la? mia memoro mi tiam ne uzis ?in. Sekvas listo de kantoj, kiuj dum la prova?skultado ravis min. Kelkaj el ili ankora? monatojn poste ne iris el mia kapo.

  • AC+: Klára
  • Beáta Dubasová: Diev?a z reklamy
  • Darina Rolincová: ?o o mne vieš
  • Lojzo: An?a, si drahá ako Volvo
  • Modus: Ty, ja a môj brat
  • Tublatanka: Skúsime to cez vesmír
  • Vašo Patejdl: Umenie ži?
  • Vidiek: Vidie?an

Ne ?io ta?gas por dancado. Sed minimume la kvaran kanton mi surmetis.

Tamen mi devas esti memkritikema. Mi faris kelkajn erarojn. Unue, mi ne bone preparis ludoliston por la unua vespero. Tio bonege helpis dum la 2a Junulara E-Semajno (JES) en Burg/Spreewald. ?ifoje mi fidis al mia memoro kaj spontaneeco – kaj sufi?e fu?is. Due, mi duonpanikis, nur ?ar ekestis iu problemo kun la programo de la ekstera sonkarto. Sed mi estis mem kulpanto de ?i tiu rezultat’ (por uzi cita?on), ?ar du tagojn anta? SES mi provis instali kromprogramon, kiu venis senpage kun la sonkarto. Oni ne ?an?as funkciantan programaron, des pli ne anta? forveturi de la hejmo, kie oni povas eble trankvile analizi eblajn problemojn! Je la fino mi ?iel ajn ne povis konekti la sonkarton. Trie, mi ?esis distingi inter la komplimentoj, kiujn la homoj anticipe faris al mi, kaj la reala situacio. Dum duona semajno la partoprenantoj demandis min: “Kiam vi finfine D?umos?” – sed kiam mi surmetis muzikon, preska? ?iuj estis for! Tio similis al refalo al malnovaj tempoj kiel dum la Internacia Junulara Festivalo (IJF) en Bellaria apud Rimini en 1999, kie ?iuj malaperis dum la nokto al diversaj ?ambroj por privataj festoj kaj mi sidis tute sole en la diskoteko. Fakte la homoj iom post iom revenis. Cetere dancis kelkaj, kiujn ankora? tute ne estis vidinta en la diskoteko anta?e. Kvankam ?uste la Esperanto-muziko montri?is aparte malpopulara, almena? tiurilate la diskoteko estis sukcesa. Do mi ne plendu pri tiu nokto.

Nur tagon poste, denove oni demandis min, ?u mi D?umos dum la sekva nokto. Kiu komprenu tion? Sed almena? dum la lasta vespero de la SES mi povis montri la multflankecon de mia muzikkolekto. La vespera programo fini?is frue kaj ekestis longega vico en la trinkejo. Jam dum ilia atendotempo mi distris la homojn precipe per malnova rokmuziko. Proksimume je la 3a kaj 45 mi finis la diskejon, tute kontenta pri la nokto.

Fakte mi ne plu iris dormi, sed finpakis kaj tiam jam foriris per taksio al la stacidomo. Min akompanis grupo de Kroatoj, kiuj parte anta?e ankora? estis festintaj kun mi en la diskoteko. Kune ni voja?is ?is Nové Zámky. En la trajno reen al Germanujo mi denove renkontis interesajn personojn. Post 18-hora voja?o, mi alvenis hejmen. Sed en mia koro mi da?re estis en Slovakujo.

Tro longa tempo pasis

Post motivigo kaj unua parto pri la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo), mi rakontu plu pri la muzika programo. ?i vere donis bonan impreson pri Esperanto-muziko al la partoprenantoj.

Mi jam menciis la unuan muzikan kulminon, nome la koncerton de Birke Dockhorn kaj Bertilo Wennergren. La sekva pinta koncerto sendube estis tiu de Martin Wiese. Dum lia muzikado oni projekciis la tekstojn de liaj kantoj al la muro. Martin poste diris, ke li estis konfuzita, ?ar la homoj ne rigardis al li kiel kutime, sed ?iam flanken al la tekstoj.

Martin Wiese: Tro longe

Sed kvaza? koncerto de unu el miaj muzikaj idoloj ne sufi?us, ankora? okazis io, kio e? supertrafis tion. Kiam mi sidis en mia ?ambro iam anta? la koncerto, mi a?dis kelkajn homojn muziki. Scivoleme mi iris al la koridoro por eltrovi, de kie la muziko venas kaj kiu faras ?in. Je mia granda surprizo montri?is, ke estis Martin Wiese kaj Bertilo Wennergren, kiuj kune provludis! Kaj tiel poste okazis ilia unua komuna muzikado ekde 2000, dum la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) 2000 en Helsinko. Mi ?eestis tiun lastan koncerton anta? 12 jaroj, sed tiam ne sciis, ke estus la lasta fojo por longa tempo, ke mi a?dus ilin kune.

Martin Wiese kaj Bertilo Wennergren: Lasu min son?i

Anta? unu jaro, kiam Martin Wiese koncertis kadre de la 67a Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Kievo (Ukrainujo), tio jam estis emociplena okaza?o. La SES liveris same gravan eventon.

Mi vivas ?e la rivero

En mia raportado pri la 67a Internacia Junularo Kongreso (IJK) en Kievo (Ukrainujo), post parto unu kaj parto du, en kiuj mi menciis fu?etojn, sed anka? agrablajn aferojn, ?ifoje mi pritraktos la pintajn okaza?ojn, kiuj farigis el la semajno neforgeseblan renkonti?on por mi persone. Kompreneble multaj el ili rilatas al muziko.

Okazis bunta vespero, dum kiuj multaj diversaj artistoj prezenti po kelkajn kantojn. Irina Gerasimova, kun kiu mi jam konati?is pro mia muzikado, petis min kontribui. Sed la lasta komuna ludado de la Kuracistoj okazis en februaro 2011, kaj surloke nur ?eestis mi, do kion fari? Spontanee Stephan Schneider kaj mi decidis muziki kune – cetere la unuan fojon entute!

Ni prezentis du kantojn el la repertuaro de la Kuracistoj, interalie mian unuan memverkitan kanton “Al la liberec’“. Cetere estis nur la dua fojo entute, ke mi kantis ?in sur granda scenejo. De amba? kantoj feli?e ekzistas video.

Gunnar Fischer kaj Stephan Schneider: Al la liberec’

Gunnar Fischer kaj Stephan Schneider: Junula amo

Eble mia vesta?oelekto ?ajnas stranga je unua rigardo. Fakte mi a?etis la flavan pantalonon nur por mia unua voja?o al Ukrainujo. Kombine kun helblua t-?emizo, ?i memorigas pri la flago de la lando! Same mi cetere faris kun du bantukoj. Do anticipe ne nur okazis muzikaj preparoj miaflanke.

Kiel jam rimarkeblas en la videoj la? la reago de la publiko, la komuna apero sur la scenejo estis grandega sukceso por Stefo kaj mi. (Li cetere ankora? ludis sole proprajn kantojn.) Kaj ?ar tio okazis relative frue dum la renkonti?o, ni ?uis rekonon dum la resto de la semajno.

Poste kelkaj el la Ukrainaj ?armulinoj petis min helpi al la Ivan-Kupala-festo. Kutime ?i okazas pli frue en la jaro, sed la organizantoj volis montri al la eksterlandanoj la tradiciojn de sia lando. Mi priskribas ?in kiel folkloran feston kun fabelaj esta?oj kaj naturaj spiritoj. Kiam oni petis min aligi ankora? unu viron por transpreni parolrolon en la teatra parto, mi tuj pensis pri Stephan Schneider! La laboron mi priskribis jene: Via tasko ?efe signifas, stari dum la vespero apud belegaj Ukrainaj virinoj. Kaj vere estis tiel. Jen ekzemple foto de kelkaj el la belulinoj dum la festo.

La sekva kulmino venis en la formo de Martin Wiese, kies muzikon mi konas kaj ?ategas ekde mia infana?o. Li diris al mi „Pardonu, sed mi maltrafis vian prezentadon de via memverkita kanto. ?u vi povus ripeti ?in por mi?“ Kaj tiel ni sidi?is ekstere sur la ?tuparo kaj mi ludis kaj kantis por mia muzika idolo. Sen troigo, tio estis unua el la momentoj, kiujn mi volas sperti almena? unufoje en la vivo. Poste Martin da?rigis la muzikadon kaj mem prezentis malnovajn kantojn el la repertuaro de Persone Mi volonte kantis la duan vo?on de Ne?o dancas. ?enerale kunkantis anka? aliaj, ekzemple KuboF el Slovakujo. Foje ni e? devis memorigi Martin pri la malnovaj tekstoj!

Je la fino li a?skultigis al KuboF kaj mi tute novan kanton, kiun li estis surbendiginta nelonge anta?e. Intertempe „Superbazaro“ i?is tre konata en Esperantujo (mi jam menciis ?in okaze de mia naski?tago pasintjare), sed tiam ?i estis tute fre?a, kaj por KuboF kaj mi estis grandega honoro, esti inter la plej unuaj a?skultantoj.

Cetere iam poste mi kaptis Martin por ricevi korektojn de akordoj por mia kantaro. Ni sukcesis trairi kelkajn kantojn, sed ne ?iujn. Tamen jam montri?is la grandega avanta?o de portebla komputilo, ?ar eblis tuj korekti la dosierojn mem kaj ne fari iujn paperajn noti?ojn, kiujn poste necesus denove enkomputiligi.

Mi jam menciis la distancon inter la ejo kaj la urbocentro. Tamen mi partoprenis ekskurson al Kievo (ekzistis multaj diversaj). Tio estis bonega okazo, vidi ion de la urbo. La sola afero, kiu ne pla?is al mi, estis nia malfrui?o. Fakte mi jam devis foriri anta? la lasta parto de la ekskurso (kun afabla helpo de alia Ukrainanino), ?ar mi ne volis maltrafi la koncerton de Martin Wiese (kiel jam dum la pasinta fojo, nome dum la Internacia Seminario (IS) en 2007/08).

Tiu koncerto estis absolute brila. Mi vidis multajn longjarajn ?atantojn de Persone, kiuj nun komplete ravi?is. Multaj komprenante rigardis unu la alian. Kiam Martin prezentis la kanton „Superbazaro“, mi jam kunkantis, kvankam estis nur la dua fojo entute, ke mi a?skultis ?in!

Beda?rinde ne ekzistas longa video de la koncerto. Sed jen parteto de alia kanto kun la nomo „Rendevu’“.

Martin Wiese: Rendevu’

?ambro 305 cetere ankora? i?is koncertejo por akustikaj koncertoj, interalie po unu de Stephan Schneider kaj mi. Unu malfruan nokton mi prezentis al Daria Obraztcova du kantojn el la filmo Stiljagi (???????). Fakte estis ?ia klubo en Tomsk, kiu estis metinta subtekstojn al tiu filmo, kaj ni jam estis babilantaj pri tio dum la 2a Junulara E-Semajno (JES) en Burg/Spreewald. Nun mi povis montri, kiom mi ?atas tiun muzikon!

La veran dimension de la impreso, kiun faris la komuna muzikado de Stefo kaj mi, mi malkovris dum banado ?e lago. Tie la Ukrainaj belulinoj kantis la refrenon de “Junula amo”! Tio estis grandega sperto por mi.

Mikaelo Bron?tejn kaj Irina Gerasimova amba? petas nin, kontribui al la fina koncerto dum la lasta vespero de la IJK. El la Kuracistoj-repertuaro ni elektis la kanton „Kisu min, ho kara“. Krome Stefo prezentis minimume unu kanton el sia kolekto. Sed la vera kulmino estis la kanto „Ekster la spacon“ (origine „Out Of Space“, propra verko de Stephan Schneider). Jen unue video de pli frua prezentado:

Stephan Schneider: Ekster la spacon (FESTO 2009)

La nova afero estis, ke ni duope prezentis ?in en Esperanto, la rusa… kaj la ukraina! Diligente ni ekzercis la komunan kantadon anta?e. Kiam la Ukrainaninoj en la publiko rimarkis, ke ni kantas en la ukraina, ili rigardis nin nekredante kaj flustris unu al la alia. Oksana Mirgorodska, mem bonega kantistino kaj prezentantino de la vespero, brakumis kaj kisis nin post la fino de la kanto. Kiel viroj ni estis irintaj sur la scenejo, kiel herooj ni forlasis ?in. Vidi, kiel la okuloj de junaj virinoj malseki?is pro nia muzikado, certe estis unu el la plej brilaj momentoj en mia artista vivo.

Ankora? restas aliaj aferoj por rakonti pri mia feriumado en Ukrainujo. Sed tio okazu en la sekva enskribo, ?ar kiel mi povus ankora? supertrafi ?ion ?i?

Mi certe scias, ke postulas vi honeston

Hodia? estas mia 36a naski?datreveno. Ekde nun la 40 estas pli proksima ol la 30. Mi povas diri tute sincere: Ne, mi ne estas malfeli?a pri mia vivo. Mi estas profunde malfeli?a. Nenio estas en bona ordo.

Kiam mi relegas, kion pri skribis pri normala vivo, kiu ne eblas por mi – kaj kiom klare mi vidis ?ion anta? jaroj, tio almena? iomete trankviligas min. Mi ne trompis min mem dum la tuta tempo – mi nur forgesis beda?rinde, kion mi jam estis kompreninta. Pri tio mi mem kulpas.

Kiel mia vivo ?an?i?is kompare al anta? unu jaro? Por mi estis tempo de kvaza? sen?esa luktado. Estas bela penso, ke modera agmaniero, ser?o de kompromiso kaj afableco estas la vojo, sed mi ?iam nur sukcesis, kiam mi estis ekstrema, mal?entila kaj e? ne deviis je unu centimetro de mia pozicio.

Egoisme koncentri?i pri mi mem alportis kelkajn malgrandajn kreivajn sukcesojn. Rilate al la resto de la vivo, preska? la tutan tempon mi baraktis apud la abismo.

Eble tial lastatempe mi tre ?atas a?skulti la muzikon de la Klingonoj. Kiam mi skribis pri Star Trek Armada, mi supozis, ke ties muzikon por la Klingonoj verkis Jerry Goldsmith. Intertempe mi eltrovis, ke vere tiu muzika?o estas de Danny Pelfrey, kiu nur reuzis parteton de la “Klingona temo” de Jerry Goldsmith ?e aliaj, pli mallongaj muzika?oj.

Danny Plefrey: Star Trek Armada – Klingon Music (ekde 5:30)

La “Klingona temo” aperis en diversaj “Star Trek”-filmoj, anka? en First Contact. Jen ekzemple ?i eksonas je proksimume 0:44 minutoj:

Jerry Goldsmith: Red Alert

(La aliaj du muzika?oj de la filmo, en kiu ?i aperas, nomi?as “Temporal Wake” kaj “The Dish“.)

Mi tre ?atas la sova?econ kaj batalemon, kiun tiu muziko redonas.”Plej ver?ajne via batalo estos vana, sed mi admiras vian kura?on.” Tion oni ofte povas diri pri la Klingonoj. Fiktiva popolo donas bonan konsilon al mi, kiel reale vivi. Kiu pensintus tion?

Sed mi ne volas fini enskribon, sen mencii du spertojn el mia vivo, kiujn mi konas kutime nur el filmoj, ?ar ili estas tiom fantastaj. La unua estas tri junaj virinoj, pri kiuj mi ?iam pensis, ke ili povus esti fotomodeloj, kaj pri kiuj mi eksciis dum la jaro, ke ili vere ?iuj tri jam estis fotomodeloj! Jes, estas tute vanta afero, sed mi ?iam volis travivi tion. Aldoni?as, ke ili estas inteligentaj kaj ?armaj.

La dua sperto estas, ke mi ne nur a?skultas muzikon, kiu bone redonas miajn aktualajn pensojn kaj sentojn, sed ke mi e? babilis kun la artisto rekte pri mia vivo. Tio ?ajnis al mi tute nereala!

Martin Wiese: Superbazaro

Ne estas hejmo por vi tie ?i

Anta? sep jaroj mi verkis la tekston “kvin receptoj kontra? la post-IS-sindromo“. Intertempe la Internacia Seminario jam dum du jaroj ne okazis kaj la fenomeno i?is konata post multaj aliaj aran?oj. Tial indis iomete adapti la tekston al la hodia?a situacio:

kvin receptoj kontra? la “post-Esperanto-rekonti?o-sindromo”

“post-Esperanto-rekonti?o-sindromo” (PERS): psika stato de malbonfarto, anka? konata sub la nomo “denove-hejme-bluso“. Okazas kutime post etoso- kaj spertoplenaj Esperanto-renkonti?oj. Akompanata ne malofte de korpa malsani?o kiel malvarmumo, gripo, virusa infekto.

kutimaj simptomoj: deprimi?o, sopiro al fora loko kaj/a? persono, malemo fari ion ajn, malfacileco transpreni la kutiman laboron/studadon/lernadon denove, ?iutaga vivo e? pli griza kaj neeltenebla ol anta?e.

  1. Faru ion distran kun amikoj. Ne funkcias, se vi estas senamikulo. Por eltrovi, ?u vi estas senamikulo, sufi?as fari la teston “Kia esperantisto vi estas?“.
  2. Iru al festo. Problemo: Eble neniu ?atas a? invitas vin.
  3. Ludu komputilan ludon, legu libron, surfu en la interreto – ?io tio postulas multan tempon kaj koncentri?on kaj tiel forigas vian atenton de la ?us pasintaj tagoj. Malavanta?o: Foruzas vian tempon, helpas vin fu?i al (alia) nereala mondo – kaj e? dependigas vin de viaj memoroj, se vi rigardas la tutan tempon al renkonti?o-fotoj.
  4. Realigu muzikan projekton, ?ar kreiva laboro bonhumurigas kaj ta?gas eble por pla?i al aliaj. Risko: Muziko povas memorigi pri la okaza?oj postlasindaj kaj personoj prefere forgesendaj, do gravas fari nedan?eran elekton.
  5. Faru konkretajn pa?ojn al pozitiva ?an?o en via hejma vivo. Tiam vi malpli beda?ras vian ?iutagon ekster Esperantujo kaj ?uos vian vivon pli – kaj tio ja estu tio, kion vi vere volas kaj alcelas. Rimarko: Pozitiva ?an?o principe ?iam eblas. Samtempe la utilo povas esti tre longda?ra. Tial temas pri la plej forta recepto. Tamen necesas konscii pri ?io tio.

“Kial ?io devas fini?i? ?u ne eblas transpreni parton de la energio al la ?iutago? Kial ne ?an?i ion, kio ?enas?” Jen la kutimaj demandoj, kiuj venas al mi, kiam la sindromo venas al mi. Kaj ?ifoje la vivo e? ne aspektas tiom malbone! Plej forta deziro nuntempe estas, denove aktivi pli por Esperanto-muziko. Estas multaj ideoj kaj planoj, kiuj indas realigon.

novjaraj deziroj de Inicialoj DC:

Pri la kanto “Berlino sen vi” de Inicialoj DC, kies videon mi metis hiera? en la enskribon, ekzistas rakontinda detalo. ?ia kantoteskto enhavas alludon al alia kanto: ?i fini?as per la vortoj “Petro iris for”. ?uste tiel komenci?as Pli ol nenio de Persone!

Dum la Junulara E-Semajno (JES) mi lernis, kion signifas “faligi sin en okulojn” el la kantoteksto “Pli ol nenio”. Anta? kvin jaroj dum la Internacia Seminario (IS) 2005/06 mi lernis la veran signifon de la kanto “?i nokte” de Esperanto Desperado.

Martin kaj la talpoj: Pli ol nenio

Tiu video bonege ta?gas por ilustri la PERS-efikon: Oni vidas gajajn homojn festante kaj tuj volas reen al tiu etoso. ?iuj fortaj memoroj revenas – neniam disfalas.

Vento frapas al fenestro

Ankora? okazas, ke mi estas kormovita tra Esperanto-muziko kaj perdi?as en memoroj. Lastan fojon tion forte ka?zis la 51a selsendo de Varsovia Vento. Tie oni intervjuis Martin Wiese. En tiu elsendo li rakontas pri sia muzika pasinteco, sia aktiveco en diversaj grupoj (la fruaj Amplifiki, poste Persone kaj lastatempe “La Talpoj”). Inter la diversaj partoj de parolado oni ?iam a?skultigis lian muzikon kaj kelkajn kantojn li mem ludis. Elstaris la IS-kanto kaj Longe for. La dua venas de la unua Persone-albumo “62 minutoj”. Mia grupo “La Kuracistoj” reludas ?in regule dum koncertoj. Alia agrabla?o estis, ke li mem diris, ke li da?re tre ?atas la kanton Du homoj de la dua albumo “En la spegulo” (kiu intertempe senpage haveblas). Tiun kanton Supernova el Brazilo reludis (tre bone!) dum la Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Liberec, ?e?ujo.

Tenu vin je via amo

Hieraŭ mi revenis de la 51a Internacia Seminario en Würzburg. Kun ĉirkaŭ 180 partoprenantoj ĝi denove estis sufiĉe malgranda, sed la etoso por mi persone estis en ordo. Kiel post ĉiu bona IS, mi estas malsana.

Pro geedziĝa festo, mi alvenis nur la 29an de decembro. Tial mi ne spektis la koncerton de Martin Wiese. Krom tio mi ŝajne ne multon maltrafis.

La post-IS-sindromo (ankaŭ konata kiel la “IS-bluso”) ne kaptis min. Tion kaŭzas la fakto, ke mi ankoraŭ atendas tre agrablan renkontiĝon.

Ĉijare mi ĝuis nekonatan liberecon: La unuan fojon ekde dek du jaroj mi ne devis organizi ion, sed povis libere decidi pri mia tempo. Antaŭ dek jaroj pasintfoje okazis ke mi ne bezonis flirti.

Post iom da baraktado, Till kaj mi sukcesis ricevi dulitan ĉambron. Tio montriĝis la ĝusta decido.

Agrable surprizis min la bona kaj multa manĝaĵo. Eĉ haveblis senpaga kafo tagmeze kaj vespere! Kaj krome oni ne elĵetis la homojn tuj post la oficialaj tempoj, sed ankoraŭ atendis sufiĉe longe. La estrino ricevis tiom pozitivan impreson pri ni, ke ŝi spontanee decidis oferti persone senpagan ŝaŭmvinon dum la silvestra bufedo. Poste ŝi dancis en la diskoteko.

La trinkejo ofertis biciklistan bieron, do miksaĵon inter biero kaj limonado. Tio trafas ĝuste mian preferon. Krome dum la silvestra nokto la du estroj laboris ĝis la 7a matene!

Bedaŭrinde suferis la kvalito de la gufujo de tio, ke oni ne daŭrigis kelkajn regulojn el la pasinteco: Homoj senhezite kunportis bieron; oni ne ŝlosis la ĉambron dum la noktaj koncertoj. Tiel ekestis ĉiam multa bruo. Parte tion kaŭzis la fakto, ke la koridoro kun la ludejo kaj la sidlokoj por la drinkemuloj estis tuj apude. La gufujo evidente meritas pli apartan lokon.

Mi ĝojas, ke okazis ILEI-ekzamenoj kaj komuna kunsido de la GEJ- kaj la GEA-estraroj. Tamen ĝenis min la fakto, ke la GEJ-forumo denove okazis paralele al multaj aliaj interesaj programeroj, interalie la naĝposttagmezo. La GEJ-jarĉefkunveno estis sen konkurenco, sed tamen venis malmultaj partoprenantoj. Mi ne scias, kiom ofte mi devas ripeti miajn konkretajn konsilojn, ĝis oni aŭskultos kaj realigos ilin.

La 29an de decembro koncertis Samadhi. Unu el la muzikistoj estis esperantisto, kiu pasintjare ankoraŭ venis kiel novulo al la IS. La muziko (regeo, skao, mondmuziko) plaĉis al mi, kvankam mi ne ĉeestis la plej grandan parton de la koncerto. La Esperanto-kantoj tamen havis tute fuŝan akcentadon.

La Pafklik’ koncertis post (!) la internacia vespero dum la 2a de januaro. Bedaŭrinde la teknikaĵoj tiam ne bone funkciis. Sed la du muzikistoj savis la situacion per multa humuro. Notindas ke en la unua linio staris multaj belulinoj – do ne povas esti nomita malsukcesa koncerto. Bedaŭrinde male al la pasinta fojo mi ne povis partopreni, ĉar mia voĉo kaj sano jam estis en tro malbona stato.

Mi uzis la tempon por denove babili kun Cyrille pri la hiphopa kompilo. Ni interkonsentis pri la sekvaj konkretaj paŝoj kaj nun mi estas denove pli optimisma, ke mi plie kontribuos (krom la jam akceptita Dolchamar-remikso).

Malgraŭ la fakto, ke estis malgranda IS, ĉeestis imprese multaj belulinoj. Rilate al tiu kvalito la IS do ne suferis. Tamen flirtado ŝajne preskaŭ nur okazis dum silvestro. Ĉiel ajn mi estis ekster la ludo.

Mi vidis plurajn novajn t-ĉemizojn. La revolucieman olivoverdan Zamenhof-t-ĉemizon mi aĉetis, ĉar ĝi estas tiom kliŝe stulta, ke ĝi denove amuzas. Ĉar mi jam surloke aliĝis al la 52a Internacia Seminario en Biedenkopf, mi krome ricevis senpagan ĉielobluan IS-t-ĉemizon.

Laŭ mia persona rerigardo al 2007, estis bona jaro malgraŭ kelkaj streĉaj fazoj. La devizo por tiu jaro estis “Halt Dich an Deiner Liebe fest” (Tenu vin je via amo).

Mi legis en la gazeto…

La retejo www.myspace.com ŝajne estas la nova TTT-ejo por muzikŝatentoj kaj muzikistoj. Unue mi memoras tiun retejon pro la grupo Thy Majestie. Mi ligis al la paĝo dum la pasintjara dulingva recenzo.

Myspace tre similas al la antaŭa mp3.com, sed ŝajnas pli bona: Pli facilas registriĝi. La retejo ekzistas en pluraj lingvoj. Aktualigoj, kiujn oni faras sur sia paĝo, aperas multe pli rapide publike. Uzantoj havas pli multajn eblojn.

La plej grava kritikpunkto laŭ mi estas, ke CSS/HTML malbone funkcias. Estas tre malfacile difini proprajn kolorojn por sia paĝo. Ĉe mp3.com necesis nur plenigi kvar kampojn kaj ĉio tuj funkciis.

Male al mp3.com, Myspace ankaŭ estas por nemuzikistoj. Ankaŭ ekzemple simplaj muzikŝatantoj kaj homoj, kiuj ne havas iun muzikon por publikigi, povas krei propran paĝon. Kolego de mi montris al mi sian paĝon. Tio finfine konvinkis min, krei tie konton.

Mi aldonis tri kantojn: Klara blua akvo, Nokta vivo (la novan mikson) kaj unu Dolchamar-remikson.

Post preskaŭ du monatoj ĉe Myspace, mi estas tre impresita pri la amaso da homoj, kiujn oni renkontas tie. Kompare al aliaj TTT-ejoj pri muziko, tie aktivas konataj artistoj same kiel Esperanto-muzikistoj. La plej agrabla surprizo fakte estis Martin Wiese de Persone. Antaŭe ĉefe Bertilo Wennergren estis aktiva en la reto. Nun ankaŭ Martin agas kaj reagas.

Post mia pledo, cetere ankaŭ Vinilkosmo kreis paĝon tie. Myspace estas vaste uzata de diversaj diskeldonejoj.

Sed kion fari per per la malnovaj MP3-TTT-ejoj, kie mia muziko troveblas? Mi pripensas forigi ilin:

Fakte mp3.com.au povus resti kiel nura, ĉar ĉe Myspace eblas nur oferti kvar kantojn. La Aŭstralia paĝo estas la teknike kaj aspekte plej bona paĝo. La paĝo ĉe “Podsafe music network” – malgraŭ miaj unuaj atendoj – ne kreis multan reagon krom ĉe la komenco. Ĝi tamen estas ebla alternativo.

Estas mia vivo – ĝi neniam finiĝas

Antaŭ du jaroj mi aĉetis albumon “la disketoj 1992-2003” de No Doubt. Tiutempe mi tre pozitive opiniis pri la KD, eĉ pri la reludversio de “It’s my life”. elgrande demandis en komento ĉu mi konas la originalon kaj mi devis konfesi, ke mi aŭskultis ĝin nur unufoje en la radio.

Kiam mi DĴumis dum la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) en Helsinko en 2005 kaj surmetis la version de No Doubt, Martin Wiese (de Persone) venis al mi kaj komentis malestime pri la kanto, ke ĝi estas tute sama kiel la origina versio. Bedaŭrinde mi tiutempe nek povis konfirmi nek pridubi tion: Ĉar mi ne konis la originalon parkere, mi ne havis propran opinion pri tio.

Tiu manko ĝenis min kaj tial mi finfine aĉetis diskon de “Talk Talk”, la origina grupo. Antaŭe mi estis spektinta la videon ĉe youtube.com kaj tio fine konvinkis min, ke indas akiri la originalon.

Kion skribi nun pri la du surbendigoj? La plej grava diferenco fakte estas la vira resp. virina kantado.

La vira kantado de la originalo pli plaĉas al mi, same kiel kelkaj el la sinteziloj. Sed entute la kanto parte ne taŭgas por la nuntempo, ĝia aĝo rimarkeblas… kaj tion skribas mi, verva ŝatanto de muziko el la 1980aj jaroj! Laŭ mi la muziko estas iom tro malforta entute.

Interese, ke la reludversio vere havas tute saman strukturon (ritmon, rapidecon ktp.) kiel la originalo. Sed ĝi finiĝas ne per mallaŭtiĝo, kio iom pli faciligas la laboron de DĴ. Pro tio estas evidente, kion mi preferas. Krom la kantado kaj parto de la sinteziloj, la nova surbendigo estas pli spica ol la originalo. La versio de 2003 estas altkvalita, fajna popmuziko. La vera dediĉo de la grupo percepteblas. Aparte menciindas, ke Gwen Stefani kantas pli rekte ol kutime – tre harmonie kaj melodie.

Efektive anstataŭ paroli pri “nova versio” estas pli trafe diri, ke No Doubt transportis la kanton el la 1980aj jaroj al la hodiaŭ.

Ambaŭ versioj konvinkas kaj restas en la memoro. Tio malofte okazas al mi kaj tial estas plej stranga!

Fakte la forta simileco de la versioj kaj la diversaj preferindaj elementoj de ili ne lasis min trankvile. Se ili vere estas preskaŭ samaj, ĉu tiam ne eblas remikso de ili, en kiu oni kombinas la avantaĝojn de ambaŭ grupoj? Mi devis ekprovi tion.

La plej granda defio konsistis en tio, eltrovi la rapidecon de la surbendigoj. Montriĝis, ke ambaŭ kantoj havas 126,35 batojn minute. La nova versio estas duonan duton pli alta. (Tion mi eltrovis per gitarludado laŭ la muziko.) Post la malaltigo la resto estis facila laboro.

Necesis ripeti kelkajn taktojn de la reludversio antaŭ ambaŭ strofoj. Krom tio, No Doubt vere ludis laŭ la originalo de Talk Talk! Mi relaŭtigis la mallaŭtiĝantan finon de la originalo tiom longe kiel eble. Poste necesis nur trovi bonan ekvilibron inter ambaŭ surbendigoj, kio ne estis facila decido ĉar en la originalo la voĉo elstaras, dum en la nova versio la laŭteco estas pli bone balancita kaj konstante alta.

Mi sendis la rezulton al Martin Wiese – li ja entute instigis min, fari tiun remikson! Li respondis, ke li ne pensintus, ke ambaŭ versioj estas vere tiom similaj. Jam por montri tion kaj por ricevi tiun komenton de Martin indis kunmiksi ilin! Foje mi vere estas kontenta pri mia laboro.