La jaro finiĝas kaj estas tempo por fari lastan specialan enskribon. Denove mi skribas pri la U2-albumo “All That You Can’t Leave Behind”, kies melankolia rokmuziko kaj nigrablankaj fotoj ĉe flughaveno ĉiam aparte ravis kaj kortuŝis min.

La kutiman eldonon mi ekposedis en 2004. Kiam mi skribis pli detale pri la unuopaj kantoj de la disko, mi notis ke sur la versio de la KD, kiu aperis en la Unuiĝinta Regno, troviĝas aldona kanto, nome “The Ground Beneath Her Feet”. Tial mi hezitis definitive prijuĝi la albumon, ĉar por plena recenzo mi unue akiru tiun version. Fakte mi tenis tion en mia koro kiel promeson al mi mem dum la pasintaj jaroj.

Sed nur en novembro mi ekhavis la ŝancon, rekte aĉeti la albumon. Mia provo, akiri specialan diskon, sukcesis denove tra jpc.de. Kia emociiga momento, kiam mi tenis tiun diskon en mia mano. Sed nun venis tempo por pensi pri la promeso. Fakte mi relegis, kion mi siatempe skribis pri la kantoj kaj rimarkis, ke preskaŭ ĉio ankoraŭ validas. Nur la bonusan kanton mi ŝatas pli ol je la unua aŭskultado sen la resto.

Tial nun ne havas sencon, perdi pliajn vortojn: Mi jam kreis alternativan version de la albumo, kaj tio estas mia respondo, kia estintus mia persona eldono de la disko. De tio mi nenion povas postlasi!

Dum iom da tempo mi pripensis, ĉu ne serĉi la diskojn, kiuj enhavas la kantojn, kiujn mi enmetis plie al tiuj de la origina albumo, anstataŭigante kelkajn, kiuj ne plaĉis al mi. Sed tio povas daŭri denove tre longe. Krome unu kanto eĉ ne aperis surdiske ĝis nun!

Tial mi faris alian solvon: Mi kreis kantoliston ĉe Youtube kun videoj de tiuj 12 kantoj: Ĉio, kion vi ne povas postlasi