Monataj arkivoj: Oktobro 2013

Miaj piedoj forlasis la plankon

Por bone kompreni min: Se mi plendas dum mia naski?tago pri la vivo, tio ne signifas, ke mi ne plu scias, kiel amuzi?i! Vendrede mi iris al la Gleis 22. Tiun klubon kaj koncertejon mi frekventis oftege en 2011, kelkfoje en 2012… kaj se mi ?uste memoras, ankora? tute ne en 2013! Kompreneble tion kunka?zis, ke mi dum la semajno estas en Hamburgo, kaj ke mi voja?as pli ofte ol kutime dum la semajnfinoj. Aldone mia propra aktiveco rilate al kantado kaj muzikado pli gravas al mi ol viziti koncertojn de aliaj, kaj ke mi sukcesis iri al la ?usta direkto, ne estas beda?rinde.

Mi alvenis iomete anta? noktomezo kaj kaptis la lastajn du kantojn de la punkroka koncerto, kiu okazis tie. La? la programo, dum tiu vespero ludis Damned Street Seventeen, Brain Traps (amba? el Germanujo) kaj Complications (el Francujo), kaj plej ver?ajne estis la Francoj, kiujn mi a?dis. La publiko estis sufi?e juna, eble komence de siaj 20aj jaroj.

Tuj post la koncertoj komenci?is la programo, por kiu mi alvenis, nome la “Record Riot Party”. Tio estas regula festo en la Gleis 22, kadre de kiu diversaj D?j surmetas mikson inter punko kaj muziko en la stilo de la 1960aj jaroj. Precipe la dua stilo estis ege danciga! La publiko ?an?i?is; da?re restis kelkaj el la junaj homoj, sed anka? ?eestis homoj pli proksimaj al mia a?o. Beda?rinde la festo jam fini?is je la 3a kaj 15 (kutime mi eltenas ?is la 5a a? 6a). Tamen estis deca vespero por festi en la naski?tagon.

Kaj mi vidas, ke perdi amon estas kiel fenestro en via koro

Denove alvenis mia naski?datreveno, ?ifoje la 37a. Jam ekde dek jaroj mi ne plu estas junulo. Post tio, kion mi skribis hiera?, eblus facile pensi, ke mi estas sukcesa kaj feli?a. Sed principe da?re validas, kion mi skribis pasintjare.

?ajnas kiel ?iama memtrompado: Mi memoras la pasintecon, kvaza? mi estintus pli naiva kaj esperoplena, sed kiam mi relegis, kion mi skribis, mi komprenas, ke mi ?ion jam pli klare vidis anta?e.

Pro tio mi ne volas ripeti la kutiman plendadon. Mi ?ion jam esprimis. Kio estas la diferenco al pli fruaj jaroj? Dum la pasinta vivojaro mi lernis, ke a? mi ne trovos lokon en la vivo, a? ?i estas ?e la rando de la socio.

Rilate al muziko mi estis tre aktiva kaj sukcesa. Mi realigis mian plej grandan muzikan revon, kiu anka? estis la revo de mia vivo.

Kaj, kiu pensintus tion, mi ne memoras jaron, en kiu mi havis kontakton kun tiom multaj belaj, atraktivaj virinoj. Kaj kio estas vera granda afero: Kun du mi dividis miajn sentojn kaj ne plu sentis min kiel kompleta idioto (kiel a?tomate ekde 2010).

Sed ?io tio estas aferoj, kiujn mi faras en mia libera tempo. Mia profesia vivo estas da?re ne tia, ke mi povus i?i pli trankvila. Kaj la “grandajn” temojn (amrilato, geedzi?o, familio) tio neniel influas. Kiu volus vivi tian vivon ?is la fino kelkajn jardekojn poste? Mi ne. Sed mi anka? ne vidas vojon, kiel mi iel povus progresi.

Kaj pri la muzikado: Certe tio estas io bona. Sed la kantoj, kiujn mi kantas kaj ludas, kiam mi estas sola, estas ?iam ?agrenaj a? malgajaj. Tio estas tre malbona signo. Kie restis la romantikaj a? pozitivaj kantoj? Jen du ekzemploj por kantoj, kiujn mi lastatempe oftege a?skultas kaj mem kantas kaj ludas:

The Rolling Stones: Gimme Shelter

“Mi ?iel ajn estas malsukcesulo – kial mi da?re ludu la? la reguloj de la socio?”, “Ekde kiam mi estis junulo, homoj predikas al mi ke >>?iu ricevas sian ?ancon<< kaj >>via tempo ankora? venos<<. Sed intertempe pasis sufi?e multaj jaroj por konstati, ke tio estas mensogoj, per kiuj oni volas trankviligi, por ke mi funkciu." kaj "Ne plu eblas ?an?i ion, prefere detrui ?ion ?is la grundo kaj tiam rekonstrui ?in" estas tri bazaj vidpunktoj de mi. Mi mem estas iom ?okita pri mi mem. Mi neniam konsideris min esti ribelo. ?enerale mi ser?is harmonion. Paul Simon: Graceland (1992)

La albumo Graceland ege impresis min – kaj la samnoma kanto esprimas unuflanke tiom fortan senton de perditeco kaj samtempe havas tiom tenerajn muzikajn fajna?ojn, ke ?i trafas rekte al mia koro. Krome ?i estas ege bone ludebla per la nova instrumento, kiun mi a?etis. Sed pri tio mi rakontu alian fojon.

Mi ne povas elsavi?i el Tohuvabohuo

La vivo restis tia, kia ?i estis anta? unu jaro: Mia taglibro ekde monatoj pa?zas, ?ar mi faras aliajn aferojn. Mi sukcesis skribi pri multaj Eo-renkonti?oj, kiujn mi partoprenis, kaj jam i?is longa serio (lasta kontribuo hiera?), sed intertempe mi partoprenis tiom multajn pliajn, ke la listo kreskis denove. Sed tio ja estas bona nova?o, kaj cetere persona rekordo: Neniam ofte en mia vivo mi estis ?e tiom multaj renkonti?oj en unu jaro. Kaj mi anka? ne memoras jaron, en kiu mi vizitis tiom multajn landojn. Do la ?efa kialo por la taglibra pa?zo estas tre pozitiva.

Krom tio, mi muzikas tiom regule kiom neniam anta?e (a? ekde jaroj ne plu, sed certe kiom neniam anta?e kun tia sukceso kaj efikeco). Aldoni?as amase a?etitaj diskoj, kiujn indus recenzi a? almena? iel pritrakti en la muzika taglibro. Koncertojn mi vizitis malofte, ?ar mi da?re ne sukcesis skribi pri ?iu fojo, dum kiu mi eliris en 2011, kaj mi kvaza? dronas en nea?skultitaj diskoj.

Sed la bona nova?o por hodia? estas: Finfine mi surbendigis kanton! Mi a?etis la ekipa?on jam en januaro 2012. Fakte kiel mi eltrovis, per la programo GoldWave ege facilas kombini diversajn surbendigojn, tiel ke tute ne necesas havi unu perfektan. Fakte mi ne uzis mian bonan gitaron, sed la gitalelon. Kaj la rezulto sonas surprize bone por tiom amatora provo!


Post-Esperanto-renkonti?o-sindromo (P.E.R.S.) de La Kuracistoj

(Kaj kiu scias, se mi tiel da?rigas, eble mi iam surbendigos hiphopon kiel mi estis promesinta al Cyriile fine de 2005. Cetere anka? hiphopajn instrumenta?ojn mi pluverkis oftege dum la pasintaj monatoj.)

Tute rande, La Kuracistoj nun havas propran pa?on ?e Soundcloud:
soundcloud.com/kuracistoj

P.E.R.S. estas la dua propra kanto de La Kuracistoj ekde Al la liberec’ el la jaro 2009. Intertempe mi iomete variigas la strofomelodion de P.E.R.S., sed mi ?atas, ke ?i estas sufi?e simpla, iom monotona kanto.

La ideoj por tiu kanto venis al mi jam post la 4a JES en Naumburg/Saale, kaj mi surbendigis ilin per mia po?telefono. Sed da?ris monatojn (tiuj vortoj i?as rutinaj), ?is mi rea?skultis ilin, devenis la akordojn per mia gitalelo (kiel montri?is, estas ?iam bazaj akordoj, kiuj estas ege facile ludeblaj) kaj kunmetis la diversajn versiojn al unu kanto. Por la teksto mi havis nur fragmentojn, sed la reston mi verkis mirinde rapide en la urbaj trajnoj dum la vojo al kaj de la laboro. (Ekde aprilo mi laboras en Hamburgo dum la semajno.)

Jam ekde jaroj pretas miaj kvin receptoj kontra? la post-Esperanto-renkonti?o-sindromo (PERS); nun estis tempo, anka? verki kanton por tiu situacio. Mi sentis, ke Esperantujo ?enerale bezonas tian kanton.

La akordoj en la refreno eble iomete memorigas pri “Tohuvabohuo” de Kajto. Tamen ne estas tute la samaj, dum la Kajto-kanto uzas ekzakte la samajn akordojn kiel Ray Charles en la famega kanto “Hit The Road Jack”. Do neniu serioza ideo?telado (a? senkonscia inspirado) miaflanke…

Kajto: Tohuvabohuo

Ray Charles: Hit The Road Jack

?i movi?as en misteraj manieroj

?i okazis denove! Dum monatoj mi nenion skribis, ?ar simple tro multe okazis en mia vivo. Sed jen pli malnova teksto, kiun mi finis jam delonge kaj kiun mi ial ne enretigis pli frue.

En la raportado pri la Esperanto-renkonti?oj, kiujn mi partoprenis ekde 2011, mi finfine alvenis plene al la aktuala jaro. Post la Germana Esperanto-Kongreso (GEK) 2011 en mia hejmurbo Münster, la Esperanto-somero en Ukrainujo 2011 kun la 67a Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Kievo kaj Velura Sezono en Jalto, la 3a Junulara E-Semajno (JES) en Gdansko (Pollando) 2011/12, la esperantumado en Lepsiko kaj Berlino en majo 2012, la Komuna Esperanto-Kongreso (KEK) en Berlino unu semajnon poste kaj la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo) en julio, la KKPS en novembro 2012 kaj la 4a Junulara E-Semajno (JES) en Naumburg/Saale (Germanujo) 2012/13, mi voja?is denove al Berlino, interalie por privata renkonti?o kun aliaj esperantistoj. (Ke Berlino mirinde ofte allogas min ekde la 2a JES, mi jam menciis.)

Estis la semajnfino de la 8a ?is 10a de marto. Homoj, kiuj kreski?is en la socialismaj landoj, tuj konscias pri la dato: La 8a de marto estas la internacia tago de la virinoj! Mi tranoktis en la sama hotelo kiel post la 2a JES, pasintan majon kaj post 4a JES. Tuj apude situas la klubo “CCCR” (Sovetunio). Jam kiam mi estis preterpasanta ?in la unuan fojon pli ol du jarojn anta?e, ?i altiris mian atenton, sed mi neniam kura?is eniri ?in, ?ar mi supozis fortan vodkdodrinkadon kaj publikon, kiu konsistas ?efe el ebrii?emaj turistoj. Sed sur la strato juna virino disdonis varbfoliojn, kiuj informis pri la vespera programo: Koncertis grupo kaj poste tie okazos “Rusa diskoteko”. Pri la koncerto mi ne tiom scivolemis, sed la diskoteko altiris mian atenton. Vladimir Kaminer en Berlino organizis la tiel nomatan Rusodiskotekon, kiu i?is tre fama en Germanujo. Intertempe mi ne nur estis leginta la samnoman libron de li, sed konis diversajn muzikgrupojn, kiuj aperis sur la samtemaj kompiloj. Do la intereso estis vekita, sed mi unue provis kontakti kelkajn aliajn Berlinanojn por demandi ilin, kion ili farus dum tiu vespero. A? ili ne havis tempon a? mi ne atingis ilin. Sufi?e malfrue (?irka? noktomezo, eble e? jam je la 1a) mi finfine decidis elprovi la klubon sole. La bando estis foriranta, sed la diskejo jam funkciis. Je mia granda surprizo dancis sufice multaj homoj. La publiko ?ajnis al mi konsisti el diverslandaj viroj kaj Rusinoj. Pri la deveno de la laste menciitaj mi ju?as la? mia percepto de la ekstera aspekto kaj la vesta?oj. (Mi ne estas spertulo pri modo, sed pensas, ke mi rekonas inklinon al diversaj stiloj intertempe.) Certe anka? kelkaj ebriaj turistoj estis tie, sed ?enerale mia impreso estis tre bona.

Mi a?skultis kelkajn kantojn, kiuj ege ta?gas por multlingva diskoteko, sed ne prenis la tempon por demandi la D?on pri la nomoj de la kantoj kaj grupoj. Poste mi malkovris, ke mi jam havas tiun muzikon en mia kolekto! ?i venis de Markscheider Kunst / ?????????? ????? kaj Zdob ?i Zdub. Mi kaptis la okazon por rapide traa?skulti la diskojn, kiujn mi havis de ili, kaj kompilis etan liston por estontaj noktoj kiel D?:

Markscheider Kunst / ?????????? ?????:
Babushka / ???????
Zambie / ??????
Mokili / ??????

Zdob ?i Zdub:
Sârba de la Chi?in?u / ????? ?? ?? ??????? (??????????? ?????)
Hora cosmic? / ???? ??????? (??????????? ????)
Prim?vara / ????????? (?????)
DJ Vasile / DJ ????????

Ne ?io el tio eksonis dum la vespero, sed ekzemple “Zambie” forte memorigas min pri “I Know What I Know” de Paul Simon. “Hora cosmic?” memorigas min pri “Misirlou”, kanto fami?inta pro la filmo Pulp Fiction.

?irka? je la 5a matene mi enliti?is. Tiam ankora? dancis homoj! Iomete malkutime de mi, foriri anta? la fino de la festo, sed mi vere estis laca. Rimarkeblis, ke mi estis laborinta dum la tago.

Sabate vespere mi renkonti?is kun Alisa, kiu intertempe lo?as en Dublino, sed revenis al Berlino por semajnfino. Mi donacis al ?i specialan eldonon de “Achtung Baby” de U2. La grupo surbendigis ?in en unue en Berlino kaj poste en Dublino, do ?ajnis al mi tre ta?ga elekto. La renkonto estis bonega okazi por revidi diversajn homojn kaj iomete kla?i kun ili. Sed mi anka? ekkonis junan Rusinon, kiu estis iomete dubema pri Esperanto. ?i demandis, al kio ?i servas. Tio montri?is mallonge poste: ?i rakontis, ke neniu en Germanujo konas la urbon, el kiu ?i venas, kaj tial ne taksis ?in menciinda. Kiam mi tamen insistis pri la nomo, ?i respondis “Surgut”. Kompreneble mi jam a?dis pri tiu urbo! Kaj tion ka?zis miaj Esperanto-kontaktoj. Jen kio faras la diferencon…