Monataj arkivoj: Majo 2003

Nun ni plu kunas, morgaŭ foros ni

Unu de miaj lastaj noktoj en Paderborn. Kion alportos la estonteco? Mi scivolemas.

En mia nova loĝejo mi ne havos interretaliron. Tial mi limigos mian retan aktivecon al la plej gravaj aferoj.
Sekve mi ankaŭ ne plu tiom ofte skribos ion ĉi tie. Sed mi atingis la magian nombron de 12 enskriboj,
do prijuĝu mem ĉu miaj pensoj interesas vin aŭ ne.

Al mi plaĉas la filozofio ke ĉiu estas la ĉefa heroo en la historio de sia vivo.
Kaj skribante pri herooj kaj historioj:
Mi faris liston de miaj kvin plej ŝatataj aventuraj komputilludoj.

  1. The Secret of Monkey Island
  2. Indiana Jones and The Last Crusade (Indy 3)
  3. Blade Runner
  4. The Curse of Monkey Island (Monkey Island 3)
  5. Malcolm’s Revenge (The Legend of Kyrandia 3)

Alloga historio kun interesaj karakteroj, cerbumigaj enigmoj, pluraj vojoj por solvi ludosituacion kaj
rava muziko: Jen la kvalitoj de bona aventura komputilludo. Ĉe origine alilingvaj titoloj plie la
kvalito de la traduko tre gravas.

DĴ Kunar devas paŭzi iomete, sed promesas reveni!

Vi diras ke la rivero / trovas la vojon al la maro

Miaj lastaj tagoj en Paderborn. Iel stranga sento – samtempe malgaja kaj ĝojiga. Malgaja, ĉar mi forlasas ne nur urbon al kiu mi alkutimiĝis sed, pli grave, du bonajn kunloĝantojn. Ĝojiga, ĉar signifas ke mi finfine finis ĉapitron de mia vivo kaj nun povas malfermi novan. Tro longe mi ŝajnis halti sen iu evoluo! Tion mi malpruvis.

Bona metodo adiaŭi estas ankoraŭ unu fojon fari ion komune. Do hodiaŭ Till, Hanno kaj mi kune manĝis en ĉina restoracio. Digna afero por la fino.

Eble mi estas tro melankolia homo. La kantado de Luciano Pavarotti en “Miss Sarajevo” tre kormovigas min. Strange ke frazoj kies traduko en la angla ŝajnas tute primitiva kaj triviala samtempe belege sonas kiam oni kantas ilin en la itala.

Kisu min forte, kiel se estus hodiaŭ la lastega foj’

Hieraŭ la universitata Esperanto-grupo komune
rigardis Esperanto-vidbendon en mia ankoraŭa loĝejo. Temas pri la intervjuo kun la
Nobel-premiito Reinhard Selten. Kompreneble ni ne restis seriozaj sed konsumis la tuton per
sufiĉe da alkoholo kaj stultumado. Entute krom mi ĉeestis
Till, Christof “Krücke” Krick, Igor “mi tostas ankaŭ
per taso da kafo” Lankin kaj Sebastian Hoffmann, kiu transprenos mian ĉambron en Paderborn.

Post la vidbendo ni ankoraŭ kunsidis. Unue ni aŭskultis Esperanto-muzikon kaj kunkantis
i.a. plurajn pecojn de JoMo, poste Sebastian kaj mi muzikis; li ludis klavaron, mi
gitaron. Ni ĉiuj kune kantis verkojn de
La Kuracistoj, de
Persone (jes ja!) kaj de Team’.
Kvankam ni tute ne ekzercis antaŭe kaj mi ne ludis la gitaron dum pli ol semajno, bone funkciis.
Repagiĝis la pena ekzakta notado de la akordoj ĉe la ĝustaj lokoj: Tiel vere tre facilas
akompani sin mem per la gitaro kantante.

Ĉu jam pliboniĝis? / Ĉu sentas same vi?

Estas vere stranga sento ke mi baldaŭ translokiĝos kaj forlasos Paderborn. Temos ankaŭ pri
la eko de nova vivperiodo… kiu imagintus tion? Rerigardante, la jaroj pasis rapide. Nu, mi ne tro nostalgiu –
mi je la komenco de mia studado ja antaŭĝojis tiun tagon! Kaj restis multaj aferoj por fari kaj prepari.

Por tiom pensplenaj momentoj, la kanto “One” de U2 estas la ĝusta elekto. Jen cetere alia
traduko de Giuseppe Castelli!

La pasinttaga titolo estis citaĵo el la kanto “Feliĉe” de
Esperanto Desperado. Sendube unu de la plej bonaj kantoj de
tiu grupo. Elekti ĉiam citaĵon el kanto kiel titolon estas fakte eta ludado de mi.

Feli?e, ke ?ojo eklo?is en mia kor’

Mi dum kvin tagoj nenion skribis, ĉar mi estis hejme ĉe miaj gepatroj.
Sed mi kunportis kelkajn novaĵojn…

La komikso “Wir können ja Freunde bleiben” de la juna, talentita artisto
Mawil plaĉas al ĉiuj!
Till, lia bona studkolego Nils Urbach,
mia frato Harald kaj eĉ mia patrino ege ĝuis ĝin! Se vi parolas la germanan kaj interesiĝas
pri la moderna, junulara popkulturo, tiam nepre aĉetu tiun libron!

Hejme mi denove gustumis la Esperanto-vinon de Anton Kiefer el Edenkoben kaj refoje devis konstati,
ke indas trinki ĝin ne nur pro sia nomo! Normalkaze mi ne tiom ŝatas sekajn vinojn, sed
tiu ruĝa seka vino, kiun mi trinkis, gustis tute agrable, nek tro dolĉa, nek tro acida.
Se mi venontan fojon havos la eblecon, mi aĉetos propran stokon de tiu vino! Feliĉkaze mi ankoraŭ
havas du botelojn da Esperanto-vino en Paderborn, kiujn mi planas fortrinki kune kun Till kaj Hanno dum la sekvaj
du semajnoj, ĉar poste mi ne plu loĝos en Paderborn…

Kaj jen ni estas ĉe la centra temo: Post la fino de miaj studoj en la
universitato, mi nun estas translokiĝanta de
Paderborn reen al Nordwalde.
Ekde la 1a de junio mi denove loĝos tie. Jam pasintan sabaton mi kune kun mia frato transportis aŭton da aĵoj.
Kadre de la elpakado, mi ankaŭ ordigis mian denovan ĉambron. Dum tio mi trovis stokon da malnovaj,
memkompilitaj kasedoj, kiujn mi la unuan fojon ekde jaroj reaŭskultis. Unu de ili enhavas kantojn de la KDj
“The Police: Greatest Hits” kaj “Fields of Gold / The best of Sting 1984-94”. Kvankam miaj memkompilitaj kasedoj
kutime havas teruran sonkvaliton (estante multe tro mallaŭtaj), tamen temas ĉifoje pri bonega kasedo kun
daŭre bona kantoelekto.

La muziko de The Police kaj Sting min ekravis en pli frua vivperiodo, nome en 1995/1996, kiam mi trapasis mian
lastan jaron en la lernejo. Tiutempe mi oftege aŭskultis kaj kunkantis ambaŭ albumojn. Cetere de la kanto
“King of Pain” mi prenis mian unuan DĴ-nomon, sed poste ŝanĝis ĝin (anglalingva nomo ne povas
bone signali veran multlingvecon).

De la “Fields of Gold”-KD cetere ekzistas multaj diversaj versioj kun po kelkaj aliaj kantoj; mi tamen pensas ke
mi feliĉkaze posedas la plej bonan, ĉar ĝi enhavas kiel nura eldono la portugallingvan
“Fragilidade”.

The Police: Greatest Hits Fields of Gold / Best of Sting 1984-94
  1. Roxanne
  2. Can’t stand losing you
  3. So lonely
  4. Message in a bottle
  5. Walking on the moon
  6. The bed’s too big without you
  7. Don’t stand so close to me
  8. De do do do, de da da da
  9. Every little thing she does is magic
  10. Invisible sun
  11. Spirits in the material world
  12. Synchronicity II
  13. Every breath you take
  14. King of Pain
  15. Wrapped around you finger
  16. Tea in the Sahara
  1. When we dance
  2. If you love somebody set them free
  3. Fields of gold
  4. All this time
  5. Englishman in New York
  6. Mad about you
  7. It’s probably me
  8. They dance alone (cueca solo)
  9. If I ever lose my faith in you
  10. Fragile
  11. We’ll be together
  12. Moon over Bourbon Street
  13. Love is the seventh wave
  14. Russians
  15. Why should I cry for you?
  16. This Cowboy song
  17. Fragilidade

…sed la vivo malrektas (…) kaj ĉiam la mondo malsame aspektas

Hodiaŭ vespere mi iros al studenta festo en la universitato. Mi ricevis senpagan enirbileton dank al amiko (cetere esperantisto – jen kion vi povas fari per la lingvo!). Estos verŝajne unu de miaj lastaj studentaj festoj, do tempo por iom da nostalgio. Mi ripensu al la pasintaj jaroj… kiuj estis la kvin kantoj dum tiuj festoj kiujn mi plej ligas al mia studenta tempo?

  1. Melissa Etheridge: Like the way I do
    Bonega roka kanto kie ĉiu instrumento estas bone aŭdebla. De miaj unuaj tagoj kiel studento ĝis
    hodiaŭ validas: Kiam oni surmetas tiun ĉi kanton, la dancejo tuj amase pleniĝas.
  2. Madonna: Like a prayer
    Dum tiu kanto la homoj kutime freneze ekdancas sur la tabloj! La etosa kulmino dum ĉiu festo!
  3. Oasis: Wonderwall
    Aktuala kanto en Germanio dum mia unua semestro. Kvankam ne tiom rapida, ĝi eĉ en hodiaŭa tempo
    daŭre furoras en diskotekoj. Mi lernis grandan parton de la teksto dancante al tiu kanto!
  4. The Prodigy: Breathe
    Alia granda sukceso el miaj unuaj semestroj. Multaj homoj interrompis sian dancadon dum la partoj en kiuj ne sonas forta
    drumo, tamen mi neniam paŭzis dum tiu kanto! Interesa detalo: Tiun ĉi oni tiutempe surmetis inter
    rokaj kantoj dum la amasmuzika tempo, do oni konsideris ĝin pli roka ol elektronika.
  5. Depeche Mode: It’s no good
    Kompreneble mi jam konis tiun kanton antaŭe, sed mi vere ekŝategis ĝin dum la
    ĉina novjarfesto en 2002. Mi vere distriĝemis kaj pro tio ege rapide kaj ritme dancis al ĝi,
    tielmaniere impresante eksterlandajn studentinojn. La DĴ el Ĉinio –
    DĴ Kan Was – ravis la homojn per ofte
    sufiĉe malmola muziko, poste i.a. ankaŭ per “The Prodigy”. Cetere “Kan Was” estas la nomo kiun mi donis
    al li, temas pri unu de la kutimaj lingvoŝercoj kiun mi faras kun Till.
    “Kan Was” estas pseŭdoĉinigita versio de la germana “kann was”. Tiun esprimon oni uzas kiam afero
    aŭ persono taŭgas, do estas adekvata por plenigi la antaŭviditan rolon. Cetere DĴ Kan Was
    ankaŭ tre ŝatis tiun vortludon kaj eĉ uzis ĝin mem!

La titolo de la ĉifoja enskribo estas citaĵo el
Mi ne scias” de Persone.
Komparu ĝin al la teksto de “Wonderwall” de Oasis – kiu diras ke
“Kaj ĉiuj stratoj, kiujn ni devas iri, estas sinuaj.”
(originale: “And all the roads we have to walk are winding.”) Ambaŭ tre pensigaj tekstoj.

Malfermu viajn okulojn – vi ne povas returni la tajdon

Hodiaŭ io pri muzika temo kiu estas aktuala, sed pri kiu oni ĝis nun apenaŭ skribis en Esperanto: Memkompilitaj KDj.

Esenca afero por ĉiu DĴ, se li ne volas daŭre ŝanĝi la KDjn en la KD-ludilo! Sekve ankaŭ mi jam delonge okupiĝas pri tio. “Pri kio oni atentu se oni volas kompili KDn?”, “Ĉu ekzistas la perfekta KD?” – jen la centraj demandoj. Kaj mi provos respondi al ambaŭ.

La centra regulo – same kiel ĉe DĴumado: Ne interrompu la fluon. Devas esti harmonia sinsekvo de
unu kanto al la alia, tiel ke en la plej bona kazo tiu vicordo ŝajnas kvazaŭ
logikanatura kaj la aŭskultanto ne povas imagi pli memkompreneblan kantoelekton.
La kutima dusekunda paŭo inter du pecoj de KD havas interrompan efekton, ĉar ĝia silento tro
akcentas la transiron de unu kanto al la alia. Tial ofte indas ne enmeti ĝin kaj fari senpaŭzan KDn.

Memkompilita KD havu centran temon aŭ almenaŭ klare difinitan celon. Jen kelkaj de miaj temo-KDj:

K1 – KD kun malrapidaj, romantikaj kantoj por para dancado
Ege utila, ĉar kiam oni kutime flirtas kun iu persono (ekz. dum Esperanto-renkontiĝoj aŭ dum privataj festoj), oni ne havas tempon por longe serĉi malrapidan kanton el la KDaro. Plie, se la flirtado estas sukcesa kaj oni ne volas tuj denove fini la agrablan proksimecon de la brakumado, tiam oni povas simple atendi la sekvan kanton kaj pludanci.
(praktike sukcese elprovita!)

Holgo 4 (chill) – KD por senstreĉiĝi
Mi foje kompilas KDn por bona amiko. La lasta, kvara numero estas de antaŭ kelkaj semajnoj. Ĉifoje
troviĝas multaj diversaj stiloj sur la KD: hiphopo, roko, popo, acidĵazo, ambjento, haŭzo,
triphopo, trenco kaj drumenbaso. Tamen ĉio bone kongruas unu al la alia ĉar la unuopaj kantoj estas en
bona vicordo kaj ĉiuj taŭgas por la ĝenerala temo de la KD “senstreĉiĝi”. Mi cetere
nur uzis interrete legale haveblajn kantojn – aparta defio por krei bonan KDn! – kaj ĉerpis ĉefe el mia
arkivo. Nur unu “freŝe akiritan” pecon mi aldonis, nome “My love to Mary Jane (Because mix)” de
Klangtüftler e.V. el Bielefeld (Germanio).

G7A – rokmuziko kaj similaj stiloj por freneza dancado
Kiam mi aĉetis mian unuan KD-gravurilon en somero 1999, mi tralaboris tutan nokton produktante KD-kolekton
por mia sekva tasko kiel DĴ en Esperantujo. Mi faris serion da diskoj kun G kiel
“Gunnar” (kun materialo de miaj KDj) kaj kun H kiel “Harald” (kun materialo de
la KDj de mia frato). Unu kompilita KD fakte dekomence ŝajnis al mi tiom bona, ke mi tuj eĉ dufoje faris
ĝin. Tial ekzistas la KDj “G7A” kaj “G7B”. Ekde ilia ekzisto mi DĴis en kvar diversaj landoj kaj en
multaj diversaj lokoj. Mi ofte devis uzi tute diversajn partojn de mia KDaro. Sed unu afero tamen restis konstanta:
La G7A-KD ĉiam funkciis! Iun kanton la homoj ĉiam ŝatis. Bone, mi ne dirus ke ĝi estas
perfekta (el hodiaŭa vidpunkto, oni povus anstataŭi kelkajn kantojn), sed ĝi estas la kompilita
disko plej proksima al tio, kion mi nomus “perfekteco”.

La verda parko estas nun la renkontej’ – same mirinde ĉiujare

Plej grava novaĵo: Hodiaŭ mi ricevis la novan version de mia diplomo. Do mi finfine sukcese finis miajn studojn! Sed mi devas diri: Estis longa kaj ofte malfacila vojo…

Mi denove uzis la klavaron. Ĉifoje mi ludis “It’s no good” de Depeche Mode kaj la enkondukajn akordojn de “Beautiful Day” de U2. Se mi daŭrigas tiel, mi iam povos iĝi akompana klavaristo en muzikgrupo! Nu, foje subteni per propra muzikado la aliajn muzikistojn plaĉas al mi kaj ankaŭ bone kongruas al mia ĉefa funkcio kiel kantisto.

Kvankam en tiu ĉi momento pluvas, hodiaŭ posttagmeze la vetero estis bonega en Paderborn. Mi kune kun mia kunloĝanto Till iris al la apuda parko por manĝi glaciaĵon kaj sidi sur la herbejo. Poste ankaŭ venis mia alia kunloĝanto Hanno. Ho, kiom bela tago! Kaj tian ripozadon en freŝa aero oni tro malofte faras. Fakte la tuto memorigis min pri kanto de Persone, nome Longe for. Legu la tekston kaj vi komprenos!

Se vi komprenas la anglan, tiam elprovu la kvizon “Kiu lando de la mondo vi estas?“. La ĝisnunaj rezultoj estas tute interesaj, ĉar trafaj. Mi iĝis Svislando (jen pli pri tio) kaj Till kiu iros al Ĉinio por studi tie dum unu jaro atingis la rezulton “Ĉinio”!

Daŭre eblas demandi DĴ Kunar pri Esperanto-muziko! Jen la unuaj respondoj.

Mi babilas kiel lunatik’

Sebastian (la basisto de “La Kuracistoj“) portis sian malnovan Roland JV30-klavaron al mia loĝejo, do mi iom reelprovis mian fingran lertecon. Mi interalie ludis kelkajn melodipartojn kaj akordojn de “Für uns” de Die Ärzte. Nu, sufiĉe facila kanto, la gitara akompano konsistas el nur kvin akordoj: F, G, Am, Dm kaj Em. Tamen bela sperto ludi duan instrumenton – eĉ se nur iomete.

Ni ankaŭ parolis pri estonta koncerto dum la Internacia Seminario (IS) en Naumburg/Saale. Ni planas pligrandigi nian repertuaron kaj jam ekde januaro estas realigantaj tiun ideon. Sed pli mi ĉi tie ankoraŭ ne malkaŝu… ĉiukaze ni volas pliboniĝi kaj fari tri aferojn samtempe: ege distri la homojn, plivigligi la Esperanto-kulturon kaj amuziĝi. Unu aktuala projekto de mi estas kolektado de akordoj por ekhavi finfine rokmuzikan kantareton. Tio ĝis nun bone evoluas… la plej aktuala novaĵo tiurilate estas ke Pier Luigi Cinquantini kaj Giuseppe Castelli enretigis sian kolekton de tradukitaj kantoj, inter ili cetere ankaŭ la muzikaĵo de The Police kiun mi ĵus aŭskultis!

Ĉisemajne mi ricevis du novajn KDjn kun samplaĵoj – unu malmolrokan kaj unu progresemhaŭzan. Ili ne estas tiom bonaj kiel tiu brila acidĵaza, sed en ordo. Finfine mi reekis la kantproduktadon… tamen sen promesi aŭ anonci ĉi tie ke baldaŭ mi prezentos konkretajn rezultojn. Mi volas labori sen streĉo. Nu, eble revenis la inspiro.

Fine aldonan komenton pri la U2-kantoj “Beautiful Day” kaj “Electrical Storm [William Orbit mix]”: Mi tre ŝatas la influon de elektronika muziko en ili, sonas tute moderne kaj montras interesan perspektivon por rokmuziko en la nova jardeko. Se vi ne rimarkis tion: Tiuj sferaj sinteziloj ja estas tipaj elementoj de ambjento! Ne mirinde se oni legas kiu kontribuis al tiuj kantoj: La unuan kunproduktis Brian Eno, la duan William Orbit – ambaŭ konataj ambjentaj artistoj! Interesa detalo: En la interrete (ekz. ĉe mp3.com) havebla versio de “Electrical Storm” mankas gitara solo kiu aperas en la versio de la KD “Best of 1990-2000” (pli ekzakte dum la lastaj 40 sekundoj). Hm, ĉu tio estis intencita aŭ ĉu iu ne atentis? Ĉiukaze mi preferas la interretan version, ĉar oni pli bone aŭdas la kantadon en ĝi kaj tiu gitaro ŝajne ja nur estis poste aldonita.

Wenn Du dieses Lied hörst, ist das Ganze schon lang her

Noto: La sekva enskribo estas germanlingva, ĉar mi skribas pri germanlingva komikso. Male al muziko, oni nur povas vere ĝui literaturon se oni (almenaŭ minimume) regas la lingvon. Mi skribas pri tiu bildstrio ĉar ĝia historio rakontas pri malsukcesa flirtado – kaj multo ŝajnas kvazaŭ rekte prenita el mia vivo! Tiom emociplenan verkon mi ne povas preteriri sed devas honori per propra artikolo. Miaj muzikaj rekomendoj por ĉi fojo (parte ankaŭ aperas en la libro):

Die Ärzte: Mach die Augen zu, Für uns, Dos Corazones kaj Nirvana: Come as you are.

Schlimmer als ein Tritt zwischen die Beine

Im März habe ich über spiegel.de von “Wir können ja Freunde bleiben
erfahren und mir nun nach langem Überlegen diesen Comic bestellt.

Ich kann nur sagen: Ein absolutes Meisterwerk der Comickunst!

Wie der junge Autor Mawil alias Markus Witzel in schonungsloser Weise von seinen vergeigten Liebesgeschichten erzählt, ist einfach fabelhaft. Seine Schilderung reißt mit und läßt einen sowohl ein wenig selbst den vertrauten Herzschmerz spüren als auch – aus der sicheren Distanz des Lesers – herzhaft darüber lachen, eben weil jede Episode so typisch und realitätsnah rüberkommt. An den Stellen, bei deren Durchleben man im richtigen Leben üblicherweise verzweifelt, fühlt man sich hier auf angenehme Weise beruhigt ob der Tatsache, daß es anderen offenbar auch nicht besser ergeht.

Mawil spart nicht mit Einzelheiten: Noch Jahre später könnte sich der (tragische) Hauptheld dafür ohrfeigen, damals im Urlaub eine einmalige Chance vertan zu haben. Was i.a. verklärend als “internationale Verständigung” bezeichnet wird, entpuppt sich als dahingestammeltes Pidgin-Englisch, in dem jeder Ausdruck von Gefühlen primitiv und grob wirkt. Beim Titel der Geschichte schließlich handelt es sich um einen der beliebtesten Sätze von Frauen, wenn sie mit einem Schluß machen – und der einen Mann mehr verletzt als ein Tritt zwischen die Beine. Dann doch lieber das Herz bei lebendigem Leibe herausreißen lassen!

Vielleicht spielt es eine Rolle, daß der Autor und ich ein Jahrgang sind. Da stimmen viele Details überein: Auch ich habe letzten Sommer meine Diplomarbeit geschrieben, davor vergeblich versucht, mit Austauschstudentinnen zu flirten, und vor ca. 10 Jahren zu Nirvana und den Ärzten abgerockt.

Um es mit den Worten des unvergleichlichen Harald Schmidt zu sagen: “Jugend der Welt, kauf dieses Buch!”

Wir können ja Freunde bleiben (Titelbild)
Sympathischer Verlierer
schnuckeliges Mädchen in der Tanzstunde heiße Spanierin (Austauschstudentin)
Als Jugendlicher
Kein Glück mit den Frauen:
Weder bei der süßen 16-jährigen…
Als Student
…noch bei der südländischen Erasmusstudentin
will es mit der Liebe klappen.