Miaj lastaj tagoj en Paderborn. Iel stranga sento – samtempe malgaja kaj ĝojiga. Malgaja, ĉar mi forlasas ne nur urbon al kiu mi alkutimiĝis sed, pli grave, du bonajn kunloĝantojn. Ĝojiga, ĉar signifas ke mi finfine finis ĉapitron de mia vivo kaj nun povas malfermi novan. Tro longe mi ŝajnis halti sen iu evoluo! Tion mi malpruvis.

Bona metodo adiaŭi estas ankoraŭ unu fojon fari ion komune. Do hodiaŭ Till, Hanno kaj mi kune manĝis en ĉina restoracio. Digna afero por la fino.

Eble mi estas tro melankolia homo. La kantado de Luciano Pavarotti en “Miss Sarajevo” tre kormovigas min. Strange ke frazoj kies traduko en la angla ŝajnas tute primitiva kaj triviala samtempe belege sonas kiam oni kantas ilin en la itala.