Monataj arkivoj: Aprilo 2011

Kaj se mi ne pliboni?as, tiam mi devas foriri

Por la nova jaro mi promesis, almena? unufoje semajne eliri la lo?ejon por viziti koncerton, kinejon, diskotekon a? ion similan. Pasintan fojon mi ?eestis la koncerton de Imaad Wasif (kun la bonega anta?grupo Spokes). Hiera? mi denove estis en la sama koncertejo, la Gleis 22. Tie la Usonano Dean Wareham (akompanita de kelkaj aliaj) ludis kantojn de sia anta?a grupo Galaxie 500. ?ajne ?i estis konata anta? proksimume 20 jaroj (a? pli).

Dum mi jam skribis tre entuziasme pri diversaj koncertoj, hodia? estis la unua fojo, ke mi sentis min seniluziigite. La publiko konsistis grandparte el griz- kaj blankharuloj (a? kalvuloj – almena? la viroj), tiel ke mi estis preska? klare fremdulo. Se mi komparas tion al la miksita publiko de anta?aj koncertoj…

Plej ?enis min la la?teco de la muziko, kiu ?is nun neniam estis problemo. E? kiam mi staris plej malproksime de la scenejo, miaj oreloj doloris. Sed la aliaj spektantoj ?ajne tute ne ?eni?is, tiel ke mi serioze supozis, ke ili ne plu kapablas bone a?di. Mi rimarkis, ke la miksadon transprenis propra sonteknikisto de la bando – tre granda eraro, kiel evidenti?is! Krome mi miris, kial la muziko entute devis esti la?ta, ?i estis trankvila kaj tute ne invitis al dancado. La ekzaktan stilon mi e? ne povas priskribi – plia pruvo, ke la?teco ne a?tomate kreas sonon, kiu restas en la orelo.

Konsekvence, mi nenion a?etis kiel memora?on de la vespero. Sed mi ne beda?ras, ke mi ?eestis: Se oni elprovas multajn aferojn, oni ne povas ?iam fari nur pozitivajn spertojn.

Vi ?iam vivas vian vivon

Jam ekde kelkaj jaroj mi filozofiumas pri tio, kiuj kantoj el la 1990aj jaroj rerigardante tamen ne estis tiom malbonaj. Kion mi aparte ne ?atis en tiu jardeko, estis hiphopaj reludversioj de blankula popmuziko. Tamen ekzistas esceptoj, e? se ili estas tiom bonaj kiom la originaloj. Unu reludversio, kiu lastatempe eksonas denove en mia kapo, estas “Owner Of A Lonely Heart” de 2 Ruff, origine de Yes.

2 Ruff – Owner Of A Lonely Heart (1998)

Kompreneble la hiphopa versio neniel atingas la nivelon de la originalo. Sed hiphopo en la 1990aj jaroj ne estis ?enerale malbona, e? inverse: ?uste tiam verki?is kantoj kiel “I Have Peace (On My Mind) de Strike, kiu anka? samplis blankulan muzikon.

Via amo da?re metas min pli alten

Jam ekde jaroj mi volis legi la libron “La senco de fra?lino Smilla por ne?o” de Peter Høeg. Mi jam konis la filmon kaj parton de la a?skulta?o en la radio. Anta? iom da tempo mi trovis la libron en publika libro?ranko en mia urbo Münster. Kvankam ?i estas sufi?e longa, la rakontostilo ?iam invitis min al plulegado. La fakto, ke mi jam sciis, kio estas la mistero malanta? ?io kaj kiel la rakonto fini?as, tute ne malhelpis. E? inverse, por mi estis tre agrable, percepti kiel la unuopaj spuroj kolekti?is kaj iom post iom helpis malka?i la grandan bildon.

Dum kelkaj okazoj, anka? muziko ludas gravan rolon. Unu spertulo mencias la ?azo-muzikistojn Stan Getz, Miles Davis kaj [Louis] Armstrong. Sur kasedo eksonas “There Must Be An Angel” de Eurhythmics.

Sed la ?losila figuro unufoje estas la ?aztrumpetisto Roy Louber. La? la libro, proksimume en 1964 li ludis kvarfoje kun la John-Coltrane-kvaropo. Tiu krome konsistis el McCoy Tyner (piano), Jimmy Garrison (baso) kaj Elvin Jones (drumo). Kiam Jones estis en la malliberejo, lin anstata?is Roy Haynes. La grava kanto, pro kiu la heroino ser?as la trumpetiston, nomi?as “Mr. PC” a? “Mister Paul Chambers”.

Tiuj kvin muzikistoj estas realaj, same la kvaropo! Roy Louber tamen estas invento. Mi trovis pa?on en la ?e?a, kiu pritraktas la malanta?on de la romano kaj mencias la ?azon.

Tempo por la blinduloj por vidi

Denove pasko alvenis, kaj denove mi eltenis pli ol 40 tagojn sen alkoholo kaj dol?a?oj. ?ijare estis nekredeble facile, plenumi tion. Mi mem miras pri tio. Sed endas rakonti ankora? ion alian:

Kiel mi hiera? jam promesis, hodia? mi skribos pri la koncerto de Imaad Wasif. Li aspektis iomete timige, kun tre longaj nigraj haroj, serioza viza?o kaj maldikaj gamboj. Sed la koncerto kvaza? forblovis min… Triopo en nigraj vestoj ludis, kio iomete pensigis min pri Tito & Tarantula. La peza roka stilo tamen pensigis min pri Rage Against The Machine. La membroj de la grupo Spokes, kiu anta?e koncertis, estis same ravitaj kiel mi kaj dancetis.

Poste mi a?etis du diskojn “Strange Hexes” kaj “The Voidist”, fakte en tranombrita speciala eldono, t-?emizon. Iom mirige post spektado de la bando, ?i estas blanka (same kiel alia, kiu montras kvaza? antikvajn Epiptajn birdojn/homojn). Sed ?i montras dancantajn skeletojn kaj la nomon de la artisto en fraktura tiparo. Tre ta?ga vesto por porti ?in dum festoj kun peza (metalroka) muziko kaj samtempe distingi?i de la aliaj per tio, ke oni ne portas nigran ?emizon!

La vespero entute estis absolute brila. La? la etoso, ?i jam nun estas forta kandidato por la “plej bona koncerta vespero en 2011” kaj malfacilos supertrafi tion.

Imaad Wasif: Priestess
– tiu kanto bone redonas la tipan stilon de la koncerto

Imaad Wasif: Her Sorcery
– pli trankvila kanto, kiu tamen tuj eniris mian orelon

En la varmo de la sun’

Da?re validas mia promeso al mi mem, minimume unufoje dum la semajno eliri. Pasintan fojon mi vizitis la kinejon. Merkrede denove estis tempo por koncerto. Fakte jam pasis preska? monato ekde la pasinta koncerto – kio nur okazis al mi, ke mi faris tiom longan pa?zon?

Allogis min plian fojon la ejo Gleis 22. La ?efa artisto de la vespero estis Imaad Wasif, interalie dumtempa gitaristo de laYeah Yeah Yeahs. Sed pri li mi skribu morga? pli detale.

La Brita anta?grupo nomi?as Spokes kaj estis anoncita kiel “la respondo al Arcade Fire”. Tiun mi ne konas, kvankam ?i tre fami?is lastatempe. Por mi la sono plej similis al Coldplay. Melankolia rokmuziko kun violono, tio vere kaptis mian atenton. La komenco jam estis forta kaj tre surprize, la grupo tenis tiun altan nivelon dum la tuta koncerto. Mi estas alkutimigita al tio, ke oni komencas iomete pli modere kaj iom post iom forti?as. Estis tre simpatia bando – post la koncerto mi ankora? longe babilis kun la membroj. Aparte menciindas la ?arma violonistino/kantistino. Refoje montri?is, ke natura beleco ?iam plej impresas min. Mi a?etis la albumon “Everyone I Ever Met” kaj anka? blankan t-?emizon kun strigo sur ?i. Nekredeble, ke tio nur estis la anta?a koncerto anta? la “granda” artisto de la vespero!

Spokes: 3, 4, 5

Spokes: Torn Up In Praise

Estus bone, ke homo estu mortigita por la popolo

Hodia? estas la Granda vendredo (a? sankta vendredo). En la kristana muziko (almena? ?e la katolikoj) trovi?as verkoj, kiuj nomi?as pasiono. Ili pritraktas la morton de Jesuo Kristo. Hodia? mi a?skultis surbendigon de ?oro, kiun oni faris en pre?ejo en Münster. Interese, ke unu kinejo montras filmigon de la pasiono. Tiu ?i tago estas okazo por esti trankvila kaj pripensema.

Mi son?as ion bonan

?u mi vere ne anta?e skribis pri Zucchero Fornaciari, la Itala muzkisto? Unu de liaj kantoj trovi?as sur mia kompilo de muziko por malrapida para dancado. La interesa afero estas, ke la? la sama melodio li kantas du kantojn kun diversaj tekstoj! Unu versio estas en la itala, la alia en la angla:

Zucchero Fornaciari: Il volo (live)

Zucchero Fornaciari: My Love (live)

Origine la anglalingva kanto kaptis mian atenton en 1996. ?in li kantas kun iomete blusa vo?o. Sed la teksto en la itala, kiun li kantas per klara, melodia vo?o, poste pli impresis min. Tamen ?is hodia? tre pla?as al mi, ke la du tekstoj funkcias – kaj estas sufi?e diversaj rilate al la enhavo.

Komence de 1997 Esperanto-amiko kaj mi iomete stultumis. Tiel venis la ideo, verki Esperanto-tekston por la kanto! Tio i?is mia unua esperantlingva kantoteksto, “IS en Traben-Trarbach” (post “IS en Germanio”), per kiu mi varbis por la Internacia Seminario 1997/98 kaj poste por kelkaj aliaj. Dum diversaj okazoj mi prezentis ?in sursceneje. El hodia?a vidpunkto la teksto ne plu konvinkas min; necesas pli multaj rimoj kaj la misakcentadon de “IS” ?uste en la refreno mi ne ?atas. Tamen ?i restas en bona memoro – tiam mi komencis havi fortajn ligojn al Italujo kaj ?enerale, rerigardante estis bonegaj jaroj en Esperantujo.

Kien ni kuras?

Kien ni kuras? Tion mi demandas min ?iam denove ekde preska? jaro. “Where are we runnin’?”, agrable roka kanto de Lenny Kravitz, en Germanujo estis sufi?e populara. Almena? mi ofte a?dis ?in en la radio. Tamen ?i venas de albumo ne tro sukcesa, kompare al la aliaj verkoj de tiu artisto. Kiu komprenu la amasan guston? Same kiel Message In A Bottle de The Police, la forta ritmo kaj la malkontenteco esprimita bonege kongruas al mia ?enerala humuro. Kaj li iomete kantas pri la devo, esti preta 24 horojn tage, 7 tagojn semajne. Dum oni hastas sen pa?zo, oni facile perdas la superrigaron pri tio, kien oni entute kuras. Kaj kien mi kuras, mi vere ne scias nuntempe.

Bezonatas du koroj nur por teni amon

La filmo True Romance bazi?as sur la unua scenaro, kiun Quentin Tarantino finverkis. Post lia granda sukceso kiel a?toro kaj re?isoro de “Reservoir Dogs”, liaj pli malnovaj verkoj ricevis atenton.

Ekzistas DVD-eldono de True Romance kun tri (!) diversaj a?dokomentoj por la kompleta filmo kaj pliaj por partoj. Mi bezonis longege por spekti kaj a?skulti ?ion.

Kutime Tarantino estas sufi?e insistema pri la ?usta muziko por siaj filmoj kaj li anka? notis en la scenaro, kiun kanton oni uzu kiam. Tamen je la fino elekti?is alia muziko ol tiu dezirita de Quentin Tarantino, kun la escepto de “A Little Bitty Tear” de Burl Ives.

Unu elektronika peco, tekno kun tre malluma sono, ekzemple forte memorigas min pri la muziko de Mortal Kombat. Je la fino eksonas Elvis-stila muziko de Chris Isaak. La? la titolo, ?i tamen pensigas al U2 kaj ties kanto Two Hearts Beat As One.

Chris Isaak: Two Hearts