Sabate kune kun malnova amiko mi iris kinejen por spekti la filmon “Ŝarka rakonto“. Kvankam temas pri verko ankaŭ por infanoj, multajn parodiajn elementojn nur komprenos junuloj kaj plenkreskuloj. Entute la filmo plaĉis al mi, ĉefe pro la parte tre amuzaj karakteroj (precipe la meduzoj!).

Christina Aguilera, kies unu kanton mi laŭdis antaŭ kelkaj tagoj, aperas je la fino de la filmo kaj kantas. Kvankam ŝi denove montras sian talenton, la rezulto lasas min duone malkontenta. La kialo estas, ke denove ne estas nova kanto, sed “nur” reludado de malnova kanto (ĉifoje “Car Wash”). Jam la kanto “Lady Marmalade” kiun ŝi interpretis por la filmo “Moulin Rouge” estis reludaĵo. Ĉefe malplaĉas al mi, ke aperas neniu “brile” nova elemento. La tuta nova versio do ŝajnas kvazaŭ polurita refaraĵo de la malnova verko. Sed tio ne estas tre impresa aŭ brila; laŭ mi eĉ estas malŝparo de talento, se bona kantistino ne aperas kun “propraj” (nu, almenaŭ novaj) kantoj. Kial necesas fidi je la pasinta sukceso de iu kanto, se la nova interpreto vere havas bonan voĉon?

Pro la samaj kialoj des pli seniluziigas min Marylin Manson, kiu rekantis “Tainted Love” (origine de Soft Cell) kaj nun “Personal Jesus” (origine de Depeche Mode). Liaj versioj tiom similas al la originalo, ke li ne donas ajnan kialon, kial entute rekanti ilin.

Mi ne ĝenerale malakceptas reludadon de kantoj. Blind Guardian plurfoje plenumis tiun taskon tre bone per kantoj de Queen (“Spread your wings”), Uriah Heap (“The Wizard”) kaj Mike Oldfield (“To France”). Ankaŭ ĉe popmuziko tio eblas, kiel montris “The Pet Shop Boys” (Always on my mind, Go West). Ambaŭ grupoj eĉ supertrafas la kvaliton de la originalo.

Rigardo reen – la 10a de novembro 2003

La sesdeka enskribo antaŭ unu jaro – ekzercado por “La Kuracistoj“, festo de amiko, sunŝtormoj, preskaŭ perdita plektro.