Monataj arkivoj: Januaro 2004

Foje mi iras mian straton sen rigard’

Jam antaŭ kelkaj semajnoj mi skribis pri Éric Languillat, Franca artisto kiu loĝas en Germanio kaj foje produktas ankaŭ Esperanto-muzikon. Hodiaŭ li faris komenton al mia enskribo, indikante ke ekzistas nova materialo de li por aŭskulti:

Initials DC – Anna New v01 (MP3-dosiero por rekte elŝuti)

Temas pri popmuziko simila al Air (Sexy Boy) kaj Daft Punk (Around the world), du aliaj muzikgrupoj el Francio kiujn mi ŝatas. La tono plie iom memorigas al DĴ Roĝer (La luna promenado), ĉar ĝi estas same elektronika, iom trista, malrapida.

La muziko estas altkvalita jam ĉe la demoversio, maloftege por Esperantujo, kaj laŭ mia memoro ankaŭ pli bona ol ĉe antaŭaj verkoj de Éric. Lia voĉo iel pensigas min al tiu de Kris Spitzer de Kore, sufiĉe konvinka kaj agrabla, nur ne tiom alta.

Je la fino de la kanto li uzas voĉsintezilon, kio tre plaĉas al mi. Tute interese sonas tiu malnova efekto kun esperantlingva parolado en bona sonkvalito.

Nura kritikpunkto laŭ miaj oreloj estas 2-3 prononceraroj kiuj konsistas el akcento je la malĝusta silabo. Sed tio ŝajnas problemo solvebla al mi, enkalkulante ke Éric sole sen plia helpo de aliaj spertuloj jam atingas tian nivelon.

Tiu demoversio servas kiel bonega bazo por pli. Ĉu Esperantujo baldaŭ spertos novan muzikĝenron, nome modernan popmuzikon? Mi esperas ke jes! Kaj kvankam mi post longa luktado kun Esperanto-artistoj iĝis relative seniluziigita pri la kvalito atingebla en Esperantujo, en tiu ĉi kazo mi estas optimisma.

Jam en pli frua enskribo mi pritraktis la sekvan LiveJournal-uzanton. shougeki meritas duan mencion. Li finis bazan Esperanto-kurson en kvin horoj kaj estas tute entuziasma pri la lingvo. Kvankam mi ne tiom dependas de la Esperanto-flago, mi estis tre impresita ke li sukcesis fari sian propran flagon, kiu ŝajne havas eĉ la oficialajn mezurojn! Espereble li realigos sian ideon por 2004 kaj plulernos la lingvon. Laŭ mia impreso, li bone kongruos al Esperantujo, konante plurajn lingvojn, havante internacian amikaron kaj ?atante fotadon de belaj virinoj. Ŝajne denatura esperantisto, kiu nur ankoraŭ bezonas lerni la lingvon…

Se vi ekzistas ie – jen via kanto

Ĵus mi finis la trian version de KD kun germanlingva muziko. Tiun memfaritan kompilon mi jam plurfoje donacis al eksterlandaj studentinoj kiuj parolas la germanan. La kantolisto ne orientiĝas tro je la modo, sed enhavas kantojn kun bona teksto aŭ granda fameco (en Germanio). Tial mi ofte elektis iom pli romantikajn kaj malrapidajn verkojn – la bruega “Rammstein” bedaŭrinde en eksterlando estas pli konata ol aliaj vere altkvalitaj grupoj. Neniu miraklo ke homoj pensas Germanoj estas primitivaj, militemaj, malmolaj…

sed aliflanke mi pensas, ke la Germanoj kulpas mem pri la malalta populareco de sia lingvo kaj muziko. Kiu ne aktive varbas, tiu apenaŭ rikoltas. Eblus interesigi multajn personojn pli por la germana, se oni subtenus ilin pli bone. Tio estas mia konkludo el plurjara helpado de eksterlandaj studentoj. Tiuj, kiuj vere volas lerni ion, estas tre lertaj, entuziasmaj kaj dankemaj.

La tri versioj de mia memkompilita germanlingva disko

Sabatvespere ili iris al la klubo

Sabate mi iris kun pluraj geamikoj al karnevala festo. Mia frato surmetis la vestojn de fiŝkaptisto (iom amuze, ĉar tion signifas nia familia nomo “Fischer” en la germana), inkluzive veran pipon, kiun li uzis por fumi. La aliaj amikoj formis la terororganizon “al Qohola” (sama amuze, ĉar la vorto “alkoholo” vere estas arabdevena). Kvar portis tre impresajn teroristajn kostumojn, kun atrapaj bomboj kaj pafiloj, dum unu simple surhavis noktoveston kaj banmantelon – li estis “dormanto“!

La du junulinoj, kiuj kunvenis, iris kiel “krimulamantinoj”, do kun sufiĉe allogaj vestoj, kiuj estis iom tro substrekantaj iliajn korpajn atributojn por esti decaj balaj vestaĵoj, kaj pli multa kaj akra ŝminko ol kutime. Ĉar mi sciis jam antaŭe ke almenaŭ unu transvestiĝus tiel, mi prepariĝis kiel sterotipa krimulo! Tute nigraj, elegantaj vestaĵoj, nekredeble multa gelo en la haroj, kiujn mi kombis malantaŭen, kaj kiel pinto miaj bluaj sunokulvitroj, kiuj kompreneble estis superfluaj en vintro. La aliaj taksis min esti aŭ mafiulo, aŭ drogovendisto, aŭ prostituinĉefo.

La vera kulmino tamen estis, kiam la du belulinoj kaj mi decidis manĝi ion ekster la festejo. Ni kune iris preter la centra placo de nia vilaĝo – kompreneble po unu virino en mia brako – kaj jam tie rikoltis konfuzajn rigardojn de hazardaj ĉeestantoj. Sed kiam ni eniris la “Döner”-vendejon, tie ĉiuj klientoj subite silentis kaj ŝokite rigardis nin, poste ekbabilis pri ni, kvankam ni manĝis tie kaj do aŭdis, ke ili parolis pri ni. Dume du konatuloj de la junulinoj hazarde preterpasis, vidis nin sidante ene, kaj miregis kun ege malfermitaj okuloj. Ili envenis, salutis la belulinojn, sed nenion mendis kaj denove foriris. Miaj du akompanantinoj jam verve antaŭĝojas eventualajn onidirojn… Ŝajne neniu komprenis ke temis pri kostumoj. Haha, kia sukceso!

Mi devas konfesi, ke mi nur nun eltrovis, kiom interesa la Esperanto-muzikgrupo Kajto vere estas. Dum jaroj mi lasis misgvidi min de la stereotipoj pri folklora muziko. Mi pensis ke folkloro kutime rakontas nur pri belaj aŭ superfacaj aferoj, preterlasante la malfacilecon kaj problemojn de la moderna vivo. Kajto do ŝajnis al mi kiel la malo de Persone.

Jam la kanto “Masko” tamen malpruvis tiun misimpreson, ĉar ĝi atakas la hipokritecon de la socio kaj tre forte memorigas min pri la Persone-kanto “Maskobalo“. Kiam mi aŭskultis la unuan albumon de Kajto, la muziko de la unua kanto tuj pensigis min pri iu ĝoja, senzorga festokanto. Sed kiam mi legis kion ekzakte la teksto rakontas, mi eltrovis ke la kanto “Dancanta ĉevalo” primokas la pompan militemon, kaj la muziko estas ironia kontrasto al la kantitaj vortoj. Per ĝi kaj aliaj verkoj Kajto havas similan kontraŭmilitan engaĝiĝon kiel Persone per “Ĉu vi pentas?” kaj “Reĝoj de cindro“. Ankaŭ socia soleco en granda urbo, tradicia temo de Persone (ekz. en “La leviĝo de la lun’“, “Ili venos“, “Sola?“), estas alparolita de Kajto, nome en “Soleco”.

Kompreneble Kajto ludas multajn gajajn kantojn. Tamen ne eblas diri ke Kajto estus la malo de Persone – ambaŭ grupoj sufiĉe okulfrape renkontiĝas ĉe la socikritikemaj temoj. Tian folkloron, kiu ne ellasas la malbelajn flankojn de la vivo, mi volonte aŭskultas.

Nur en mia kapo – la aferoj, kiujn nur komprenas mi

Vendrede mi aĉetis MP3-ludilon kiu samtempe estas USB-bastono. Tiu afero ne estus menciinda, se mi ne estus tiom hezitema rilate al akirado de novaj teknikaĵoj. Ekzemple mi tre malfrue ekhavis poŝtelefonon (miaj bonaj amikoj povas rakonti, kiom longe ili devis persvadi min pri tio). Tio eble estas nekutima por ekonomia informadikulo. Kaj do? Mi emas pridubi la senchavon de iu nova furioze privarbita afero kaj simple volas, ke teknikaĵo bone funkciu kaj havu veran, konkretan utilon.

Nuntempe mi ofte havas iajn dosierojn por kopii, kiuj estas tiom grandaj, ke pluraj disketoj ne sufiĉus, sed KD-R estus malŝparo por 10-30 MB. ZIP-disketoj estas malkomforte uzeblaj, ĉar necesus preskaŭ ĉiam kunporti ankaŭ la diskingon. Bonan solvon laŭ mi prezentas USB-bastono – mi vidis ĝian utilegon jam plurfoje en praktika uzo ĉe amikoj – kaj tial mi esploris la diversajn ofertojn en la reto.

Serĉante en la interreto, mi eltrovis ke granda magazeno ofertas MP3-ludilon kiu krome servas kiel USB-bastono, kun entute 256 MB. La prezo estis imprese malalta. Ĉar mi ne havas iun porteblan kased- aŭ KD-ludilon, mi nur dum unu tago pripensis la aferon kaj konkludis, ke tio vere indas por mi.

La unua kanto, kiun mi surmetis, estis La leviĝo de la lun’ de Persone, la dua “39°” de Menino kaj poste pluraj koncertaj surbendigoj de “Die Ärzte”.

Kompreneble mi per ĝi povus ankaŭ aŭskulti laborversiojn de novaj kantoj kiujn mi estas verkanta. Aliflanke plej bone mi verkas sen iu ekstera ĝeno, do ne promenanta en la urbo aŭ sidanta en buso aŭ trajno. Plie mi kutime notas kion necesas ŝanĝi kaj volas reaŭskulti certajn partetojn (foje nur sekundojn). Ofte mi komparas du alternativajn sampla&#309oaranĝojn por eltrovi kiu el ili pli bonas; subite venas al mia kapo la ideo enmeti certan samplaĵon de tute alia samplo-KD ktp… ĉio tio estas la kerno de la verkado, kaj tio ne eblas per simpla ludilo. Kiam mi studis en Catania (Sicilio) en 1999/2000, mi malofte disponis je komputilo kaj tial nur sporade povis verki. Sed la samplaĵoj restis en mia kapo, kaj per pura mensforto mi imagis kio povus bone harmonii kune. Tio sonas eble freneze sed vere funkciis! La plej grava muzikinstrumento estas la kapo, ne la komputilo.

Mi vidas ?ion nun en tute nova stat’

Hodiaŭ estas io vere notinda. Unue ŝajne nur eta afero, sed ĝi signifas multon en mia vivo. Mi finis novan kanton.

Post kiam mi estis finpolurinta miajn du kontribuojn por la “Elektronika Kompilo” en julio 2002, mi apenaŭ finis ion novan, kaj ekde januaro 2003, fakte eĉ nenion.

Kaj dum la pasintaj monatoj, mi tute ne verkis. Do mia muzika aktiveco en centra kampo haltis. Tio tre pensigis kaj timigis min.

Ĉu nur temus pri intertempa afero? Sed tiom longe mi neniam paŭzis antaŭe. Ĉu eble nur mankis la ĝustaj cirkonstancoj? Sed en la pasinteco, mi sukcesis verki kelkajn de miaj plej bonaj kantoj eĉ sub mirinde malbonaj kadraj kondiĉoj.

Ĉu mi eble perdis volon pluverki? Nu, mi evidente havis la volon, alikaze mi ja ne zorgiĝus tiom. Mi timis ke post la “Elektronika Kompilo”, mi estus kiel brulinta fajrolignaĵo – sen forto, sen estonta utilo, por ĉiam perdinta la eblon brili.

Nun mi eltrovis ke ne estas tiel, sed mankis al mi la du aferoj gravaj por ĉiu artisto: inspiro kaj motivigo.

Ambaŭ mi longtempe ne trovis… fakte mi opinias, ke ne eblas trovi ilin, ili nur povas trovi min. Kaj nun juna virino redonis ilin al mi.

En nur kelkaj tagoj, mi finis acidĵazan pecon, kaj havas la kapon plena je konkretaj ideoj kiel fini aliajn baldaŭ. Mi ne plu devigite staras je la sama punkto. Mi iras antaŭen.

Mi ankoraŭ pripensas ĉu enretigi la acidĵazan pecon. Ĉiukaze antaŭe mi devas trovi bonan titolon.

Sed unue mi volas ĝui tiun ĉi momenton da kontenteco. Tiaj momentoj estas kiel diamantoj, tre maloftaj en la vivo, do oni bone konsciu pri ilia valoro.

Revenu al tio, kion vi ?atas plej

Kun sufiĉa dormo (8 horoj kaj ne 6-5) la tuta mondo aspektas denove pli bone. Kion Bilbo diris en “La Mastro de la Ringoj”? Li sentis sin kiel butero, ŝmirita sur tro da pano? Tiel mi ankaŭ pensas pri mi, kiam mi havas tro multan streĉon kaj havis tro mallongan dormon. Sed sincere: Kompreneble mi mem kulpas pri streĉo kaj dormomanko, ĉar streĉon plej ofte mi kaŭzas al mi mem pro mia idiota pensmaniero, kaj plian dormon mi povus akiri per pli frua enlitiĝo. Do la kulpanto jam estas trovita, nun necesas nur konkludi konkretajn paŝojn.

Hieraŭ alvenis du KDj de “Die Ärzte” por mi. Nun mi de neniu alia grupo havas tiom multajn diskojn (ses entute). Sekvas EAV kun po kvin, poste Queen kaj Marillion kun po kvar (Greatest Hits I + II de Queen mi aĉetis kiel duoblan KDn, kiun mi nur kunnombras unufoje, kaj la bonusan diskon de Marillion mi ne enkalkulas), U2, Blind Guardian, Chicane, kaj Jovanotti kun tri (ĉe BG, Chicane kaj Jovanotti po unu disketo) kaj de “The Beatles” dufoje 2 KDjn (do entute kvar diskoj). Esperanto-artistojn mi ne enkalkulas, ĉar mi ofte ne devas pagi la diskojn, sed ricevas recenzo-ekzemplerojn.

Kion signifas la esprimo “Germana ironio”?
Extra grosse Portionen! Hodiaŭ mi volas skribi pri moralo kaj deco. Du hodiaŭaj okazaĵoj kaŭzis tion:

Unue artikolo pri la plej bonaj studentaj manĝejoj en Germanio de “Der Spiegel”. Mi alklakis la ligon al la kompleta teksto, atendante nenion krom seriozajn informojn. Kaj kion miaj surprizitaj okuloj devis vidi? Foton kiu montras la suprajn rondaĵojn de virino… sen iu vera ligo al la temo! Bone, la bildo estis varbafiŝo por la studentaj manĝejoj. Sed estas tiom memevidente, ke la varbaĵo alparolas la virajn hormonojn, kaj ke oni pro la sama kialo metis ĝin en la artikolon. La slogano “Extra große Portionen!” (“speciale grandaj porcioj!”) kompreneble alcelas la manĝaĵon, sed supre de tia bildo ĝi pensigas al la virinaj formoj.

Due la dorsflanko de “La Ondo de Esperanto” (januaro 2004, numero 111) montras i.a. unu tute kaj unu ŝajne parte nudan virinon. Kiel tio rilatas al Esperantujo? Ĉu la fotinto (Andrej Budnik el Kaliningrado) kaj la redaktoro pensas, ke virinoj sur varbiloj bonefikas?

Antaŭ kelkaj monatoj, mi jam rimarkis similan evoluon en “revuo Esperanto“, kies redaktanto preferis montri belajn virinojn anstataŭ pli multajn Esperanto-objektojn. Se tiu tendenco daŭriĝas, iam la novuloj ne plu venos pro la Esperanto-flago sed por renkonti atraktivajn, interesajn homojn! Tio estos la fina de la “tradicia” Esperanto-movado, kiel mi ĝin konas!

Kia penso ke mi, 27-jara fraŭlo, ŝatus vidi fotojn de belaj virinoj sen iu pli profunda kialo aŭ praktikus Esperanton por renkonti virinojn kaj flirti kun ili!

Ho amiko, min mankas e? plor’

Ekde nun pretas nova kanto por “La Kuracistoj“: Solege en la nokt’ (origine “Alleine in der Nacht”)! Mi poste iam enretigos ĝin… ĉiukaze tiu traduko postulis multan laboron kaj daŭris longan tempon. La lasta muzika afero kiun mi faris en 2003, cetere.

Nun mi atente rigardas mian MP3-aron de “Die Ärzte” kaj pripensas, ĉu indas traduki iun plian kanton (indas en la senco “ĉu mi vere volas“). Ĉu mi denove dum monatoj rigardu al duone tradukita teksto, kiu ŝajnigas al mi la fintradukadon kvazaŭ devon? Mi prefere demandu min, kion mi volas, ekzistas multaj alternativaj okupoj en muzika Esperantujo.

Pri la naturo de kantotradukado indas citi aliajn pensojn kiujn mi jam skribis kiel komenton en la taglibron de n_true:

>>Multaj homoj demandas min “Kial vi ne esperantigas la kanton XY?”. Al tio eblas ĉiam respondi la saman: Bona traduko postulas kutime multan tempon. Plie tradukado ne dependas de volo kaj energio (kion ŝajne multaj supozas), sed de inspiro kaj ideoj. Verŝajne nur tiuj, kiuj jam mem sukcesis bone traduki kanton, scias, kiom necesas.<< Tre bonajn konsilojn pri la tradukado de kantoj donas Roel Haveman, ekzemple:

“Oni atente zorgu pri tio, ke la akcentoj de ?iuj vortoj en la traduko precize koincidu kun la akcentoj de la originalo. ?e tio oni konsciu, ke en Esperanto la anta?lasta silabo de ?iu vorto estas akcentita, kaj ne la lasta (kiel ekz-e francoj foje emas fari).”

Kiel mi refoje konstatas dum renkontiĝoj, ne ĉiuj sekvas tiun konsilon. La publiko ŝajne tute ne atentas pri tio. Lingva kvalito ne gravas, ĉar apenaŭ iu konsideras ĝin grava.

Tio (kaj ankaŭ aliaj aferoj) igas min pensi pri profunde: Ĉu vere indas esti aktiva kiel artisto en Esperantujo? Por aliaj, jes. Sed ĉu por mi?

Se mi legas mian liston da aktivaĵoj, iel mi opinias, ke mi faras tro multajn aferojn samtempe. Kelkaj homoj ne komprenas, kiam mi volas malpli aktivi, ke mi eble mem volas elekti, kion mi faras, kaj ke foje mi ne havas tempon por io al preferas iom da privata vivo ( = amuziĝo!). Kaj ĉar ĉiu tasko kies plenumon mi promesis ŝajnas al mi devo, mi nur povas malvenki je la fino: Aŭ mi malsukcesas, aŭ mi je la fino “ja nur faris la atenditan minimumon”. Mi estas tro zorgema kaj cerbumema pri ĉio, se aliaj homoj fajfas pri kvalito aŭ detaloj, tio des pli suferigas min.

Mi ne volas mencii ĉiujn detalojn kaj kialojn, sed mi estas lacega, korpe kaj mense…

Venos la temp’, kiam la dezirado denove helpos

Min kaptis denove la kutimaj muzikaj aktivecoj:
– forsendado de tradukita kantoteksto por atendi korektojn
– aldonado de kantoj al mia kantokolekto
– verkado de samplobazita muziko
– recenzado de Esperanto-KDj
– difinado de novaj vortoj, i.a. la elektronikaj stiloj
– surpapera preparado de datumbazo pri Esperanto-MP3-dosieroj, pri kiu mi jam skribis pli frue.

Multaj aferoj samtempe, kaj mi nur mem ekkonsciis pri tio, kiam mi nun skribe fiksis tion.

Landoj en la mondo, kiujn mi vizitis (entute 17, aŭ 7%)

Kreu vian propran mapon kiu montras la de vi vizititajn landojn

Kiel facile videblas, mi estas Eŭropano. Nur unufoje en mia vivo mi forlasis mian hejman kontinenton por vojaĝi al Bona Espero en Brazilo. Sed krom tiuj tri semajnoj ĉirkaŭ pasko en 1995, mi ĉiam restis en pli malpli centra Eŭropo. Strange ke mia landolisto tiom bone respegulas mian identecon. Kaj iom embarase ke mi post tiom malmultaj vizititaj landoj tamen aŭdacas krei mian propran bildon pri la tuta mondo… nu, almenaŭ sincereco igis min ne kunnombri landojn, tra kiuj mi veturis, sed en kiuj mi eĉ ne unu tagon restis (ekz. Luksemburgo kaj Slovenio). Entute mi dirus, ke mi povas prijuĝi Germanion kaj (parte) Italion, ĉar mi en ambaŭ vivis kiel normala enloĝanto, ne nur kiel turisto. Ho jes, kaj kompreneble ankaŭ Esperantujon, kiu mankas sur la mapo (neniu miraklo) sed kiu tre gravas por mia vivo.

Ni volis for de l’ amaso

Mia fratino nun iĝis membro ĉe LiveJournal. Bonvenon, hirundo! Mi ĝojas ke mi finfine allogas mian unuan novan uzanton…

La bona muzika novaĵo: Mi estas finanta kompilon de legalaj, senpagaj MP3-dosieroj de “Die Ärzte“. Ili estas vere eksterordinaraj muzikistoj, ĉar anstataŭ batali kontraŭ interreta interŝanĝo de sia muziko, ili parte eĉ subtenas tion! Dum ĉiu materialo de oficialaj eldonaĵoj restas kopirajtigita, ĉiu pirata surbendigo estu senprobleme havebla. Tial “Die Ärzte” donacis la servilon www.kill-them-all.de al siaj adorantoj por tien meti MP3-dosierojn de koncertoj kiuj ne troviĝas sur unu de la oficialaj koncertaj albumoj.

La nomon “kill them all” (mortigu ilin ĉiujn) ili elektis pro la kutimo deklaro de la muzikindustrio, ke ĉiu “kopiado mortigas muzikon“. Laŭ la anoj de la grupo, tiu aserto estas tro simpla kaj ne validas. Eĉ male, se iu aŭskultas MP3-dosierojn de bona muziko, tiam li ekhavas la deziron akiri la KDn por ĝui ĝin plene. Tio kompreneble nur funkcias se temas pri vera albumo – kaj ne nur pri 1-2 famaj kantoj kun 10 aldonitaj plenigaj pecoj. Je la fino do ĝuste tiuj artistoj profitos de MP3, kiuj ne estas artefarite famigitaj tra la grandegaj muzikentreprenoj, sed vere meritas sian pozicion. Kaj al tiuj grupoj “Die Ärzte” certe apartenas.

Agrabla kromefiko de la MP3-servilo: Vendado de pirataj albumoj iĝas malfacila, ĉar preskaŭ neniu pretas pagi por io, kio senpage kaj legale troveblas rete. Kaj ĉar la koncertaj versioj ne estas tiom altkvalitaj kiel la kantoj sur KDj, la intereso je la originaloj des pli kreskas. Laŭ mi do temas pri efika rimedo por haltigi ĉiujn friponojn kaj helpi al la grupo profiti de sia muziko. Kaj fine ankaŭ muzikŝatantoj spertas grandan utilon – ili multe pli facile povas ekkoni muzikon kaj pli bone elekti, kion ili volas aĉeti.

Jes, vi estas bela kiel plej bela knabin’

Ekde hodiaŭ pretas versio 1.6 de mia kantokolekto. Nun ĝi enhavas tekstojn kaj akordojn de 105 Esperanto-kantoj.

Aldoniĝis la longe atenditaj kantoj de Esperanto Desperado, nome “Grava“, “Lando de amo” kaj “Feliĉe“, plie “Mola” de Duncan C. Thomson kaj Por la petinto, origine “Song for the asking” de Simon & Garfunkel, tradukita de Bertilo Wennergren.

Plie mi anstataŭis kelkajn kantopaĝojn, kiujn mi origine rekte transprenis de Stefan Burkert, per mem tajpitaj versioj. Tio koncernas la kantojn “IS“, “Sola”, “Ni renkontiĝos” kaj “Ska-virino“.

Estas vere mirinde, kion eblas trovi en aliaj taglibroj, se oni nur sufiĉe longe serĉas. Jam regula legado de aliaj LiveJournal-taglibroj kaj -komunumoj gvidas al foje tre frenezaj rezultoj.

Tra mi trovis beautfulnsanity. Ŝi publikigis en ŝia taglibro bildojn de si mem, kiuj efektive estas fotoj de juna belulino italdevena, do kun tre sudeca aspekto. Vere varmega!

Antaŭ kelkaj semajnoj, shougeki aldonis min al la listo de siaj LJ-amikoj. Mi estis scivolema, ĉar mi tute ne konas lin, kaj eltrovis, ke li havas similajn interesojn: internacia amikaro, stultaj ŝercoj kaj belaj virinoj estas daŭraj temoj; la lastaj cetere ofte kun bildoj. Interalie mi vidis fotojn de my_lode kaj kun surprizo konstatis, ke ŝi en unu enskribo mencias memfaritan fotogalerion kun ĉiam la sama motivo: ŝin mem, kvazaŭ dormanta junulino (blonda Svedino cetere). Min tre ravis la estetikeco de kelkaj bildoj.

Kritikantoj rajtas opinii, ke tiaj fotaroj estas tute vantaj; sed aliflanke mi ĝojas, ke dum hodiaŭaj tempoj la knabinoj estas tiom memcertaj kaj konsciaj pri sia aspekto ke ili mem metas fotojn interreten. Foje la moderneco alportas ankaŭ gajnon…