Monataj arkivoj: Decembro 2005

Plej proksima afero al ?ielo

Kadre de mia nova laboro, mi devige ricevis novan poŝtelefonon. Mi povis elekti inter diversaj modeloj, sen ke tio ŝanĝus la kostojn por mia firmao. Tiel mi decidis preni ŝajne sufiĉe modernan de Nokia, kiu ofertas diversajn interesajn luksaĵojn (mian privatan porteblan telefonon mi tamen daŭre pluuzas): ciferecan fotilon, komputilajn ludojn, MP3-ludilon kaj pli.

Gunnar, 2005-12-20
Unu de la ludoj aspektas tre simile al “Lotus 3”, de kiu mi posedas ankoraŭ version. Kiam mi legis en prospekto ke nun haveblas “California Games” por poŝtelefonoj, mi serioze pripensis, ĉu ne aĉeti ĝin. Je la fino mi tamen decidis male, ĉar la telefono apartenas al la firmao kaj se mi iam devos redoni ĝin, mi perdos ankaŭ la private pagitan ludon.

La portebla telefono jam enhavis du kantojn de “Tears for Fears”, nome “Closest thing to heaven” kaj “Secret World”. Mi ŝatas tiun grupon kaj do tre ĝojis, ke oni elektis ĝin. Iel ankaŭ kontentigas min, ke oni ne elektis modan, nuntempan grupon, sed artistojn, kies grandaj sukcesoj jam okazis en la 1980aj jaroj (“Shout”). Bedaŭrinde nur, ke la kantoj estas en la AAC-formato, tiel ke mi ne povos facile aŭskultigi ilin per alia rimedo ol la telefono.

La ciferecan fotilon mi jam uzis por fari kelkajn fotojn. Interalie mi fotis min mem kun freŝe tonditaj haroj. Mi ĉiam antaŭ kristnasko lasas tondi miajn harojn, ĉar mi volas bone aspekti sur la familiaj fotoj. La fotoj ne estas tre altkvalitaj, ĉar mi faris ilin sen fulmo kaj kun nesufiĉa, artefarita lumo en la banĉambro de mia loĝejo en Münster. La t-ĉemizo reale estas violkolora, ne nigra; ke miaj okuloj estas bluaj, tute ne videblas. Sed iel plaĉis al mi tiu eksperimentado antaŭ la spegulo. Kutime mi multe malpli ludas per teknikaĵoj kaj ankaŭ ne facile ridetas sur fotoj.

La 21an de decembro, unu tagon post la fotado, mi eksciis ke mi povos veni al la IS la tutan tempon! Mi estis skribinta retmesaĝon al mia ĉefo ĉisemajne, petante du pliajn feriotagojn kaj klarigante la kialon. Mi ne menciis Esperanton, sed rakontis pri Internacia Seminario, kiun mi ekde multaj jaroj partoprenas ktp. Kiam mi vidis, ke li respondis, mi estus tute nervoza, kaj kiam mi legis lian jeson, mi ene jubilis pro ĝojo! Mi pravis, kiam mi pensis, ke tio vere estas grava afero por mi. Tio donas al mi la senton, ke mi je la fino de la jaro ankoraŭ lastminute akiras venkon.

Senti sin kiel lastminuta venkinto entute bone priskribas mian nunan animstaton. Dum tiu ĉi semajno, mi aranĝis multajn aferojn. La hartondadon mi ja jam menciis. Plie mi senstreĉe aĉetis la lastajn kristnaskajn donacojn – jam dum multaj jaroj ne tiom senprobleme funkciis! Mi organizis mian veturadon al la IS – per aŭto, tute nekutime por mi. Plie mi malgraŭ miaj atendoj trovis la tempon por fari kelkajn preparojn por mia prelego, kiujn mi dum la IS ne plu povos fari. Hieraŭ mi kompilis mian tradician IS-KDn kaj krome dosierujon kun fotoj de mi el 2005 kaj alian dosierujon kun MP3-dosieroj. Temas pri la kantoj, kiujn mi en 2005 malkovris kaj ofte aŭskultis. Kun tiom bona sento, mi facilanime povas fini la jaron 2005.

Lastatempe aferoj ne ?ajnas esti la samaj

Jam post la pasinta ekzercado la basistino, la gitaristo kaj mi interkonsentis pri baldaŭa denova ekzercado. La 19an de decembro do mi venis al la loĝejo de la basistino – ĉifoje piede por kunporti mian gitaron. Krome mi kunhavis la tekstojn de “Purple Haze” kaj de “Paranoid” por povi ĉifoje komplete kaj bone kunkanti ilin. Fakte la gitaristo ne venis, ĉar li estis tute forgesinta pri la renkonto. Tio ne gravis, ĉar ni ankaŭ duope bone muzikis. Ni ludis entute:

  • “So lonely” de The Police
  • “The Passenger” de Iggy Pop
  • “Wie am ersten Tag” de Die Ärzte
  • “Come as you are” de Nirvana
  • “Every you every me” de Placebo
  • “Paranoid” de Black Sabbath
  • “Purple Haze” de Jimi Hendrix

Precipe pri la ludado de la novaj kantoj (Wie am erste Tag, Every you every me) mi ĝojis, ĉar tiuj estas miaj proponoj por unua repertuaro. Montriĝis bona ideo, ke mi kunportis MP3-dosierojn de la kantoj, ĉar tiel ni povis aŭskulti ilin kaj ludi al la muziko.

Ankaŭ la koramiko de la basistino ĉeestis. Li ludas en diversaj metalrokgrupoj kaj ŝajne jam havas multan sperton. Ni triope aŭskultis kaj diskutis pri de muziko. Li instigis sian amikinon iomete improvizi sur la basgitaro. Tio kuraĝigis min ludi la akordojn kaj zumi la melodion de mia propra kanto. Ĝi apartenas al la ideoj por propraj kantoj, kiuj venis al mi dum kaj post la KEF. Mi vere plusekvu tiun ideon – estos nova muzika kulmino en mia artista vivo.

Mastroj de l’ vento

La 15an kaj 16an de decembro mi havis seminarion en Neuss. Pro komforteco mi kaptis la okazon por viziti mian fratinon en Duisburg, kiu situas pli proksime de Neuss ol Münster. De la 14a al la 15a kaj de la 15a al la 16a mi tranoktis ĉe ŝi. Tiel mi povis dormi minimume unu horon pli longe matene. Montriĝis ke mi vere bezonis mian nervojn, ĉar okazis diversaj paneoj kadre de mia vojaĝo, pri kiuj mi ne kulpis kaj kiujn mi devis spontanee solvi. Tial des pli bonis ne esti sola dum la libera tempo, sed havi iun por paroli.

La dufoja tranoktado krome ebligis al mi iri kun mia fratino al la mezepoka kristnaska merkato en Duisburg. Tie ni ne nur bonege manĝis kaj rigardis la varojn ĉe diversaj standoj, sed ankaŭ ĉeestis koncerton de “Feuerschwanz“, kiu ludas mezepokan metalrokon simile al In Extremo, Subway to Sally kaj Schandmaul.

Sed la grupo spicas sian muzikon per humuro kaj ironio kaj tiel ankaŭ iom memorigas al J.B.O.. La unuan kanton, kiun ni rekonis, estis “Herr Mannelig” (origine de In Extremo), ludita en instrumenta versio, unufoje dum la sonprovo kaj poste denove dum la koncerto. Plej amuzis min parodio de “Herren der Winde” (origine de Schandmaul). Feuerschwanz alcelis reludi la muzikon simile al la originalo, sed ŝanĝis la tekston.

La grupo trovis bonan kompromison inter metalroka kaj mezepokeca instrumentaro: Ili uzas drumon, sed nur foje elektran basgitaron kaj ĉiam akustikan, ne elektran gitaron. Tiel oni bone aŭdas la neamplifitajn instrumentojn kaj tamen povas bone danci al la muziko. Dum la unuaj du kantoj la sono ankoraŭ ne tro konvinkis min, sed tiam la miksado rimarkeble pliboniĝis.

Krome la membroj ne estis kostumitaj nigre aŭ malbonule kiel multaj grupoj de tiu stilo, sed uzis plaĉajn kolorojn. La akompana kantistino aspektis sufiĉe ĉarme. Dum trinkadokanto ŝi disdonis botelon da mielvino en la publiko kaj verŝis ĝin eĉ rekte en la buŝon de kelkaj spektantoj! Kiel mi poste eltrovis, la grupo kutime havas duan, same belaspektan kantistinon.

Mia fratino aĉetis la diskon kaj kolektis aŭtogramojn de ĉiuj membroj. Ni estis ege kontentaj post la koncerto. Dum la revojo venis spontanee al mi ideo por Persone-parodio (fakte la tuta refreno). Kial ne realigi ĝin? Esperantujo evidente bezonas ankoraŭ pli multajn parodiojn.

Dum la dua vespero en Duisburg mi cetere eksciis, ke mi povos partopreni la Internacian Seminarion almenaŭ ĝis la 1a de januaro. Tion mi ĝis tiam ne sciis kun certeco. Mia ĉefo konfirmis, ke mi havos – same kiel ĉiuj aliaj kolegoj – feriojn inter kristnasko kaj silvestro. Mi ege ekĝojis pro tio, sed samtempe sentis en mia koro – eĉ pli forte ol kiel dum la kristnaska festo de la firmao – ke mi devos provi ricevi du pliajn liberajn tagojn. Vere gravas por mi, resti ĝis la fino de la IS. Se tio ne eblos, mi ne nur maltrafos parton de la etoso, sed ankaŭ devos forvojaĝi la 1an de januaro – kaj tial ne povos same sovaĝe festi la novan jaron kiel kutime.

Eble tio sonas kiel stulta sentimentaleco. Sed oni atentu pri la aferoj, kiuj estas gravaj, eĉ se nur estas partopreno en Esperanto-aranĝo. Mi havas neniun personon por prizorgi, do mi devas distri min mem. Se ne ekzistas iu alia en mia vivo, mi devas demandi min, kio vere gravas por mi – kaj tio estas la IS. Sufiĉas legi mian KEF-raporton por kompreni, kial Esperantujo ankoraŭ kapablas fascini min.

Vi ?iam kantas la bluson

Post nia unua komuna ekzercado, la akticevo de mia ankoraŭ oficiale nefondita muzikgrupo stagnis. La basistino forvojaĝis dum monato; poste ni ankoraŭ interŝanĝis kelkajn retmesaĝojn (sen ke la gitaristo respondis), sed ne plu renkontiĝis.

Tio finfine ŝanĝiĝis la 13an de decembro, kiam ni tri renkontiĝis vespere en la nova loĝejo de la basistino. Ŝi loĝas ne tre for de mi en Münster. Ĉar mi antaŭe ne bone kapablis estimi la distancon, mi uzis mian biciklon kaj tial ne povis kunporti mian gitaron.

Sed iĝis agrabla vespero. Ŝajne la aliaj same ĝuis la revidon kaj komunan ludadon kiel mi.

Ni ripetis preskaŭ nur kantojn, kiujn ni la pasintan fojon jam elprovis: “Paranoid” de Black Sabbath, “Purple Haze” de Jimi Hendrix, “Bad Luck” de Social Distortion, “So lonely” de The Police. La tekston de “Purple Haze” mi ankoraŭ ne konas, do iĝis instrumenta versio.

Ni interkonsentis, baldaŭ denove muziki. Ni povas fari tion en la kelo de la domo, kie la basistino loĝas. Krome ekzistas ankaŭ ludejoj, kiujn eblas lui hore. (Ni iom atentas pri la mono – kaj eble mi foje dum monatoj estos for pro laboraj kialoj, do ni ankoraŭ ne scias, ĉu eblos konstanta, regula ludado.)

Ho, tiom perfekta tag’

La 18an de novembro 2005 mi komplete skribe fiksis. Mi faris tion en la germana kaj ne publikigos la rezulton ĉie tie, ĉar mi menciis detalojn kaj opiniojn, kiujn mi ne metus en mian retan taglibron.

Kial do mi entute faris tion? Mi partoprenis en historscienca projekto. La ideo konsistis en tio, liveri impreson pri la ĉiutaga vivo de la homoj en la jaro 2005 al postaj generacioj. El pasintaj epokoj oni apenaŭ scias, kiel aspektas la vivo de normalaj homoj. Tial oni nun volis konservi tiun scion almenaŭ pri tiu ĉi tempo.

Homoj el la regiono Vestfalio/Lippe estis alvokitaj, skribi pri tio, kion ili faris kaj kio al ili okazis dum la dato 2005-11-18. Oni rajtis aldoni siajn pensojn, zorgojn kaj esperojn – ankaŭ la pensmaniero de tiu ĉi tempo ja interesos postajn historiistojn. Do jen pri kio temas www.mein18november.de.

Mi estis preparita priskribi tute ordinaran, ja enuigan tagon, sed tiam ĉio ŝanĝiĝis. Unu tagon antaŭe mi eksciis, ke mi havos laborpetan paroladon ĉe firmao. Tie mi nun laboras! Posttagmeze mi vojaĝis al Krefeld, por revidi miajn du plej bonajn amikojn. Tiu tago estis plena je ekscitigaj, kuraĝigaj kaj kormovaj momentoj. Mi finpreparis kaj forsendis mian raporton la 8an de decembro. Jam nun mi scivolemos, kia estos la rezultoj – oni publikigos la unuajn post unu jaro. Laŭ gazeta artikolo, pli ol 3.500 elsendoj atingis la iniciatintojn de la projekto.

Unu aferon pri tiu tago mi tamen volas mencii ĉi tie, ĉar ja temas pri muzika taglibro: Biciklante tra Münster, subite venis al mia kapo tradukoj por du kantotekstoj de “Die Ärzte” kaj Farin Urlaub, kiu estas la gitaristo kaj kantisto de tiu grupo. En la trajno al Krefeld, mi komencis skribi tiujn liniojn sur papero, kaj tiam pliaj aperis. Je la fino mi almenaŭ havis unu duone tradukitan kanton. Kompreneble tio ne signifas, ke mi baldaŭ – aŭ eĉ iam entute – finos ĝin. Sed tiu sperto, ke al mia menso denove venas tiuj ideoj, simple estas brilega sento. Post la pasinta traduko, mi pensis, ke tio estos la fino, almenaŭ por longa tempo. Kaj nun el la nenio tia inspiro trovas min! La vivo denove ricevos iom de la fascineco, kiun ĝi perdis por mi antaŭ multaj jaroj.

Mi estas ankora? staranta – jes, jes, jes!

Ĉijare mi rompis etan tradicion de mi rilate al mia reta taglibro: Mi nenion enskribis la 8an kaj 9an de decembro. Kutime mi ja ĉiun duonan jaron faras rondrigardon kaj skribas pri aliaj retaj taglibroj. Ĉifoje apenaŭ ekzistas io nova raportinda. Krome mi ne havis multan tempon dum tiuj du tagoj pro la laboro.

La 9an de decembro estis la kristnaska festo de mia firmao. Matene ĉiuj renkontiĝis en la (lukse renovigita) kamparanejo Gut Havichhorst. Tie okazis la kvartala renkontiĝo (diversaj prelegoj, prezentado de novaj membroj ktp.). Ni ricevis matenmanĝon kaj tagmeze bufedon. Tio memorigis min pri la IS kaj mi rakontis al miaj kolegoj pri miaj spertoj kiel bufedo-veterano. (Kiel IS-organizanto oni lernas, pri kio atenti: Eldonu malgrandajn telerojn. Laŭeble kreu du vicojn al la bufedo. Ofertu la saman manĝaĵon ĉe pluraj lokoj.)

Je la 3a matene: Gunnar rokas la domon

Vespere ni festis en la Picasso-muzeo de Münster. Unue ni agrable manĝis bongustan menuon, dum kiu oni servis diversajn vinojn. La ĉefo kaj diversaj gravuloj parolis, kaj tiam komenciĝis la pli malformala, distra parto. Mi sidis ĉe la plej malantaŭa tablo, do kiam la homoj ekstaris kaj forlasis la tablojn, mi vidis grandparte malplenan solenan salonon. Tio kreis deĵavuon pri silvestro (pli ekzakte la tempo post la silvestra bufedo kaj antaŭ la balo), kaj tio tre deprimigis min. Mi memoris, ke mi ĉifoje plej verŝajne ne povos veni al la Internacia Seminario la tutan tempon – eble eĉ tute ne. Mi parolis kun kolego, kiu same ŝatus havi plian liberan tempon komence de januaro por festi novjaron kiel kutime.

Dum unu-du horoj mi sentis min tute sola pro tio. Sed tiam mi estis travivinta tiun punkton kaj denove amuziĝis. DĴ surmetis muzikon, kiu pli kaj pli plaĉis al mi kaj kiam kelkaj koleginoj ekdancis, mi ne plu retenis min.

Mi ankaŭ diris muzikdeziron al la DĴ – “Every you every me” de Placebo. Li surmetis ĝin post fazo, kiam preskaŭ ĉiuj homoj sidiĝis. Subite denove pleniĝis la dancejo kaj la homoj dancis freneze. Mi evidente pravis pri mia elekto! Poste la DĴ surmetis “Song2” de Blur kaj “Smells like Teen Spirit” de Nirvana – simple bonege! Je duona post la kvara mi foriris kun la lastaj postrestintaj kolegoj al la “Mocambo Bar” kaj tie trinkis lastan rondon. Iom antaŭ la sesa matene mi enlitiĝis. La dancado ankaŭ memorigis min pri la IS kaj la silvestra balo – sed en bona senco.

Bon?ance, ke oni neniam scias, kio onin atendas

La bona novaĵo estas, ke mi ekde la 21a de novembro denove havas laboron. La malbona novaĵo estas, ke mi pro tio ne plu same ofte povos skribi en mian taglibron. Kaj ekde la KEF mi nur kun ega malfruo skribas pri miaj travivaĵoj. Sed iam mi denove atingos akuratecon, pri tio mi certas!

La laboro kaŭzis, ke mi finfine povis rezigni pri la espero, refunkciigi mian USB-bastonon. Ekde la lasta labortago ĉe mia malnova laborejo ĝi ne plu funkciis. Mi vane provis legi la enhavon per tri diversaj komputiloj kaj poste eĉ fajfis pri la enhavo, provante kompletan reformatigadon, kio ankaŭ ne sukcesis. Sur la USB-bastono troviĝis kelkaj dokumentoj kreitaj de mi kadre de mia laboro, kiujn mi povintus uzi kiel ekzemplojn por mia kapablo verki tekstojn ktp. Tial mi tre longe hezitis pri la formatigadoprovo. Sed nun kun nova laboro mi ne plu bezonas tiujn dosierojn.

Tial mi la veturis al Media Markt, kie mi estis aĉetinta la USB-bastonon. Fakte la vendejo troviĝas longe for de la urbocentro, en industria parto de Münster, kien mi neniam aliokaze biciklus. Mi alvenis nur kelkajn minutojn antaŭ la tempo de fermiĝo, sed ankoraŭ sukcesis unue uzi mian garantirajton (kiu validas dum du jaroj). Ĉar la USB-bastono evidente ne plu estis riparebla kaj ĉar tia modelo ne plu haveblis, oni redonis al mi la monon. Ne temis pri la 99,99 eŭroj, kiujn mi estis paginta siatempe, sed 49,99 eŭroj, ĉar la bastono intertempe perdis sufiĉe de sia valoro. Tia estas la teknika evoluo… Do ĝis neniam al mia USB-bastono (aĉetita 2004-01-23, nefunkcianta ekde 2005-06-15, finfine fordonita 2005-11-28)!

La 3an de decembro mi veturis kun miaj gepatroj al la Real-supermerkato en Nordwalde. Tie oni ofertis USB-bastonon kun duobla spaco kompare al mia iama (512 MB anstataŭ 256 MB) je malpli ol la duona prezo de la malnova (44,95 eŭroj)! Krome miaj gepatroj havis specialan rabatkarton kaj tiel pagis ankoraŭ ĉirkaŭ 20%n malpli. Do mi nun havas pli bonan modelon – kaj denove garantion de du jaroj. Tamen mi ne plu fidos je tiaj iloj – jam unufoje unu ĉesis funkcii en grava momento.

Andreas Viklund, artisto de la Elektronika Kompilo, havas novan TTT-ejon kaj novan paĝon kie li ofertas sian muzikon. Do ekzistas du memorindaj retejoj:

Andreas Viklund ĉe download.com – kelkaj novaj kantoj elŝuteblaj kiel MP3-dosieroj
la muzika paĝo de Andreas Viklund ene de lia propra TTT-ejo – ankoraŭ ne komplete pretas la muzika enhavo, la informoj, ligoj

La juna viro nomi?is William Taylor, la fra?lino Sally Gray

Mia bofrato kompilis por mi kompaktdiskon kun melankoliaj kantoj en la ĉeĥa. Longe mi ne kuraĝis aŭskulti ĝin, ĉar mi ne bezonis malgajigan muzikon, sed la malon! Nun mi tamen elprovis la KDn kaj eltrovis, ke ĝi bonegas!

Kiel jam ĉe duobla kompaktdisko kun muziko el la 1980aj jaroj en la slovaka, mia bofrato kolektis ĉiujn tekstojn kaj aldonis tradukon en la germanan. Krome li donis informojn pri la grupoj kiuj helpas kompreni la kuntekston, en kiu oni kreis aŭ surbendigis la kantojn. (Iom tio similas al mia agado kadre de la kompilo da germanlingva muziko.)

Du kantoj aparte kaptis mian koron kaj per la teksto kaj per la muziko:
La unua rakontas pri la vivo en Teschen/T?šin (Ŝlezio, urbo en Ĉeĥio proksime de Pollando) komence de la 20a jarcento. Nun mi certe jam aŭskultis multajn melankoliajn baladojn pri la vivo dum estinta tempo, sed tiu ĉi vere trafis min, ĉar ĝi enhavas tiun kromguston de amara ironio en la teksto. Ĝi rakontas pri agrabla, idilia vivo en la jaro 1910. La kanto finiĝas per la vortoj: “Bonŝance, ke oni neniam scias, kio onin atendas“. Oni bezonas nur minimumajn konojn de la Eŭropa historio, por memori, kiaj militoj kaj diktaturaj jardekoj sekvis por Mezeŭropo…

La alia kanto estas traduko de tradicia Irlanda (aŭ Brita?) folkloraĵo, kiu rakontas pri la malfacila amo inter du gejunuloj. La kantado dum la strofoj tremigas la koron, dum la instrumenta refreno dancigas.

La kantaŭtoraj verkoj memorigas min pri Morice Benin kaj sia disko “In-spir'”. Kvankam mi ne estas tre entuziasma pri ĝi, mi trovis ja kelkajn kantojn, kiujn mi tre ŝatas, precipe “Homa blovo” pro sia belega melodio.

Do, a?skultu la radion

La plej nova modo en reta Esperantujo estas t.n. “podkastoj”. Mi ne tre ŝatas tiun novan esprimon, ĉar principe nur temas pri speciala formo de reta radio. Kial oni bezonas propran, tute novan vorton por tio, mi ne komprenas. Tekniko tiom rapide ŝanĝiĝas, ke oni ne tuj kreu tute novan formon por ĉiu eta afero, kiu baze konsistas el jam konataj konceptoj. Ke la vorto ŝajne venas el la Vikipedio, des pli dubigas min, ĉar mi ja jam vidis multajn lingvajn fuŝaĵojn tie.

La afero malantaŭ tiu vorto tamen kaptis mian intereson. La germanlingvajn retradiojn, kiujn kreas privatuloj, mi ĝis nun ignoris. Iel tio ĉiam ŝajnis al mi fermita rondo de “iPod”-uzantoj.

arono rondsendas siajn pensojn tra “Radio Verda“. Tiu radio jam antaŭe ekzistis, sed nun li reokazigas ĝin en nova formo.

Kiam li anoncis la refunkciadon de Radio Verda kaj en enskribo en sia persona taglibro kaj en enskribo ĉe la Esperanto-komunumo de LiveJournal, mi en komento ofertis uzadon de mia samplobazita muziko por pliriĉigi la muzikan programon. Aarono dankeme akceptis la proponon. Tiel jam aperis la jenaj muzikaĵoj de mi en liaj elsendoj:

la 08an de novembro – Suno venos post la pluvo
la 10an de novembro – Kontraŭ la ombroj
la 14an de novembro – Nokta vivo
la 15an de novembro – Laughing Joker
la 24an de novembro – Till kaj Gunnar faras teknon

Cetere jam ekzistas dua “podkasto” en Esperanto: esPodkasto de Rolf Ernst. Mi konas lin ekde jaroj kaj ĝojas reaŭdi lin.

Ni i?as belaj, belaj tra la nokto

Fine de novembro mi finfine enretigis la 18an kanton de La Kuracistoj, kiun mi estis fintradukinta jam dum la KEF. Mankis ankoraŭ la korektlegado de Krücke kaj la postaj decidoj, kion ŝanĝi kiel. Je la fino, mi decidis transpreni preskaŭ ĉiujn la sugestojn de Krücke, kiuj celis al iom pli kuraĝa traduko, kiu pli devias de la origina vortumado, sed pli bone respektas la akcentadon. Nur ĉe unu linio mi restis ĉe la unue elektitaj vortoj – mi memoris, ke mi preferis ilin, ĉar ili estas pli agrable kanteblaj. Nun do legeblas la teksto de “Misteroland’” en la reto.