Monataj arkivoj: Aŭgusto 2006

Jen nia mondo

Wouter PilgerHodiaŭ mi eksciis el la blogo de Ken Miner, ke Wouter Pilger mortis. Li jam forpasis meze de aŭgusto, dum mi estis en Hungario ĉe la Internacia Junulara Semajno (IJS).

En la interreto Wouter Pilger estis konata kiel la aŭtoro de la “Grizula Blogo“, lingve kaj enhave brila verko, kiu sendube troviĝas inter la plej bonaj esperantlingvaj retaj taglibroj. Li neniam retenis sin, kiam temis pri politiko, klare esprimante sian opinion. Mi ofte ne konsentis kun li, sed mi ĉiam admiris kaj respektis, kiamaniere li sukcesis klarigi sian vidpunkton.

Wouter Pilger ankaŭ estas la aŭtoro de “Jen nia mondo”, la Esperanto-traduko de “This land is your land”. Tiu kanto intertempe estas klasikaĵo. Jam antaŭ jardekoj aperis disko kun tiu titolo. Sed plej mi konas ĝin de JoMo, kiu kantas ĝin regule dum koncertoj. la kanto troviĝas ankaŭ sur unu de liaj kompaktdiskoj aperintaj ĉe Vinilkosmo (nr-o VKKD17). Krome mi havas surbendigon faritan dum EoLA.

Jam ekde monatoj, ekde kiam mi estis eltrovinta, ke li tradukis la kantotekston, mi intencis demandi Wouter Pilger pri lia origina teksto, ĉar JoMo ŝatas variigi ĝin kaj en diversaj kantaroj legeblas versioj iom deviantaj unu de la alia. Sed mi pensis, ke tio ankoraŭ havas tempon.

Dum la IJS Vera kritikis, ke Sebastian kaj mi ne estis ludintaj “Jen nia mondo” ĉe la bivakfajro. Tiam mi denove rimarkis, ke tiu kanto ankoraŭ mankas en la publika kantaro kaj ke mi nepre finu la komencitan laboron, krei enretigeblan PDF-dosieron kun ĝi.

Sed nun estas tro malfrue por demandi Wouter Pilger. Kiom ironie la vivo estas, kaj kiom stulte oni mem foje estas.

?iuj al la pla?o

La sekvan raporton mi jam sendis al la diversaj kunbandanoj en la germana. Mi redonas ĝin kun etaj ŝanĝoj.

Dum la Internacia Junulara Semajno (IJS) okazis la unua plena koncerto de La Kuracistoj en eksterlando. Oni jam estis invitinta nin dum la Internacia Seminario, muziki en Hungario.

Bedaŭrinde nia kutima gitaristo Basim ne povis kunveni. Tial je la fino Sebastian kaj mi kunportis du akustikajn gitarojn kaj flugis duope.

Kiel ni estis petintaj, la koncerto okazis la unuan vesperon post la alveno. Restis malmulta tempo por la sonprovo, tiel ke ni komencis kun iom da malfrua ĉirkaŭ duoan post la naŭa. Ĉar ni estis forgesintaj, kunporti nototenilon, ni devis iom improvizi. Nia kreaĵo el skribobloko, mikrofoningo kaj multa izoliga bendo estas ŝancoriĉa kandidato por la MacGyver-premio.

Nia planita programo konsistis el 19 kantoj:

  1. Westerland
  2. Junula amo
  3. Ne plu
  4. Sen vi
  5. La okulvitroj de Buddy Holly
  6. Mi kaj ŝi (origine de Amplifiki)
  7. Por ni
  8. Duona amkanto
  9. Por ĉiam *
  10. Kisu min, ho kara
  11. Longe for (origine de Persone) *
  12. Solege en la nokt’ *
  13. Misteroland’ *
  14. En kaĉ’ (origine de Team’) *
  15. Emelj fel (origine de Ladánybene Huszonhét)
  16. Szállj el kismadár (origine de Republic)
  17. Ĉu jam ĉio? *
  18. Ne ploru, amik’ *
  19. La Bamba
  20. *

Unue ni prezentis klasikaĵojn, kiuj jam ekde 2001 troviĝas en nia repertuaro. Ilin li ludis senprobleme kaj ili tre bone funkciis. Ankaŭ la unua reludversio (de la kanto de Amplifiki) rikoltis multan aplaŭdon.

En la meza parto sekvis kelkaj malfeliĉaj amkantoj. Tie enestis kelkaj malglataĵoj. Ni ja tamen enorde finis ilin, sed en la malantaŭo ekestis iom da bruo. (Kiel mi poste eltrovis, tion kaŭzis la trinkejo, kiu plufunkciis dum la koncerto. Tie kelkaj homoj estis sufiĉe laŭtaj. Pri tio poste eĉ ekestis plendoj de la spektantoj ĉe la organizantoj.)

Spontanee ni decidis, ellasi kelkajn kantoj (indikitaj per * en la supra listo) kaj rekte transiri al la du pecoj en la hungara. Tuj venis la homoj de la trinkejotablo antaŭen kaj la Hungaroj alvenigis samlandanojn, kiuj ĝis tiam tute ne ĉeestis la koncerton. La aplaŭdo estis kongrua.

Je la dua kanto, kiu intertempe estas tre konata en Esperantujo, formiĝis polonezo tra la tuta salono kaj la publiko freneze aplaŭdis. Tiel ni atingis bonan finon post unu horo da koncertado. Nur poste mi rimarkis, ke mi estis preparinta klare tro multajn kantojn. Tial nia mallongigo estis tute ĝusta.

Post ni ankoraŭ ludis Dolchamar. Ĉifoje ili estis triopaj (voĉo kaj gitarto, basgitaro, drumo). Ĉar ili jam estis donintaj du koncertoj dum la pasintaj du semajnoj, ili muzikis kune tre sperte kaj sekve dancigis la publikon. (Laŭ mi la rezulto multe pli bonis ol dum la IS kaj eble same bone kiel dum la KEF 2005. Iomete ili memorigis min pri Persone, ĉar ili ankaŭ triope sukcesis krei riĉan rokmuzikan sonon.)

Dolchamar devis fini pli frue ol antaŭvidite, ĉar kelkaj najbaroj estis plendintaj pro la laŭteco. Je la fino ankoraŭ okazis eta surprizo (kiun mi jam estis anoncita la enskribo pri la ekzercado): Sebastian kaj mi denove venis al la scenejo kaj ludis kune kun Dolchamar “Dance kun larma okul'” (Dancing with tears in my eyes de Ultravox) kaj “Ĉiuj al la plaĝo” (Vamos al la playa de Righeira). La tekstojn estis tradukinta la Dolchamar-kantisto Patrik Austin, la akordojn estis notinta Sebastian post nia komuna ekzercado unu semajnfinon antaŭ la IJS. Pri la komuna muzikado Patrik kaj ni estis interkonsentitaj antaŭ la IJS retpoŝte sen jam decidi pri la konkretaj kantoj. Antaŭ la koncertoj Patrik, Sebastian kaj mi unufoje kune ludis la kantojn. Dum la sonprovo mi devis instrui al la Dolchamar-basisto la akordojn. Tiu ideo elpensita mallonge antaŭe tre bone funkciis kaj servis kiel bonega fino de la muzika vespero.

Ankoraŭ dum la nokto ni rikoltis de ĉiuj flankoj gratulojn kaj komplimentojn. La tuta efiko de nia muzika aktiveco tamen nur montriĝis dum la pasado de la semajno:

Post la tuttaga ekskursoĉiuj partoprenantoj vizitis gastejon. Tie duopo (klavaro/kantado, violono) provis dancigi la homojn – unue kun sufiĉe modera sukceso. Tiam la esperantistoj provis kanti siajn tradiciajn kantojn, kio finfine aktivigis Sebastian kaj min. Li sidiĝis ĉe la klavaro, mi stariĝis antaŭ la mikrofono kaj tiam ni prezentas kelkajn bonajn (!) Esperanto-klasikaĵojn (Junula amo, Ska-virino kaj Sola). Ankaŭ La-Bamba-rono ekestis. Poste la aliaj muzikistoj daŭrigis kaj sukcesis ĉifoje ravi pli multajn homojn.

Je alia tago oni piediris al la bordo de la rivero Maros. Tie ni ludis unue kantojn de La Kuracistoj kaj Esperanto-rokmuzikon. Tio jam je la unua kanto instigis multajn homojn, sidiĝi ĉirkaŭ ni. Nur la kapoero-grupo povis haltigi nin.

Dum la sama vespero okazis bivakfajro. Tie kelkaj Ukraininoj prezentis kantojn el sia hejmlando (sufiĉe bele). Post tio bedaŭrinde la organizantoj ne plu havis kantotekstojn kaj volis ekkanti la tutan tempon infankantojn. Ĉar mi jam estis torturita per tiaj kantoj antaŭ pli ol 20 jaroj, mi devis preventi je ĉiel ajn! Sebastian kaj mi interalie ludis “Hej la nizoj!” (la Ukraininoj ja sidis tuj antaŭ ni!), “La grasa Elke” kaj kelkajn kantojn, kiujn ni estis ellasitaj dum la koncerto.

Ree en la ejo ni ludis por veterana rondo Esperanto-rokmuzikon el la 1980aj jaroj de Amplifiki kaj Persone, tiel ke ni kontentigis plian celgrupon. Iam ni devis fini, ĉar ni simple estis tro lacaj (ankaŭ la Hungara vino efikis).

Kadre de la solena malleviĝo de la Esperanto-flago dum la lasta posttagmezo ni ankoraŭ ludis “Ni renkontiĝos”. Dum la internacia vespero Sebastian muzikis kun Zoltán, 20-jara Hungaro kaj verva ŝatanto de britpopo.

Dum la IJS mi fintradukis plian kanton (Krücke ankoraŭ devas korektlegi ĝin). Fakte temas pri la kanto, kies tradukadon mi estis komencinta la 18an de novembro! Dum la tuta semajno venis al mi multaj bonaj linioj kaj rimoj, tiel ke pliaj tradukoj estas duonpretaj.

Resume la IJS estis grandega sukceso por La Kuracistoj. Ekde la bona koncerto dum la tuta semajno ni ricevis laŭdojn (bona ludado, amuzaj tekstoj, tiom granda repertuaro), demandojn pri KD ( = Ni faru unu!) kaj la peton, bonvole ludi pli multajn kantojn en la hungara. Krome mi estis ŝatata motivo por komunaj fotoj kun junaj Ukraininoj kaj devis doni entute kvar intervjuojn kun diversaj radistacioj. Tiom popularaj la Kuracistoj estis neniam antaŭe!

Mi vidis ?iujn bonajn homojn

Denove mi nur povis vojaĝi al unu Esperanto-renkontiĝo dum tiu ĉi somero kaj denove mi pensas, ke mi faris la ĝustan elekton: La Internacia Junulara Semajno (IJS) estis bonega! Estis la kvina fojo, ke mi partoprenis ĝin kaj ĉijare estis la plej bona ĝis nun. Mi jam skribis longan retmesaĝon al la organizantoj kun miaj laŭdoj kaj plendoj.

negativaj menciindaĵoj:

  • Apartigi la homojn en kvar grupojn kaj substreki konkurencadon inter ili dum la tuta renkontiĝo ŝajnas al mi superflua kaj artefarita. Tia grupumado taŭgas por urba ludo aŭ la unua vespero, sed poste ne harmonias kun la volo de la homoj, pasigi sian tempon kun kiu ili volas. Tiun plendon mi aŭdis de diversaj partoprenantoj dum la tuta renkontiĝo.
  • Ne eblis aĉeti vinon post la vingustumado. Kompreneble povas okazi, ke oni ne povas kunporti cent botelojn al la rivero Maros, tiel ke ne eblas oferti kompletajn botelojn. Sed tiam almenaŭ la trinkejo havu etan stokon da vino por vendi almenaŭ unuopajn glasojn. Estis sufiĉe stulte, ke post la vingustumado nur haveblis biero.
  • Mi miris, en kiu maniero necesis estingigi la fajron. Post la vingustumado kaj la kantado tio faris sufiĉe krudan, malbonedukitan impreson. Kien malaperis la siteloj, kiujn Andi Münchow estis uzinta por la ŝlimfarado?
  • Malplaĉis al mi, ke mi devis reiri la relative longan vojon de la Maros-rivero al la ejo sen la gvidado de organizanto en la malhelo. Ĉe kelkaj vojokruciĝoj mia grupo demandis sin, ĉu ni estis irantaj ĝuste.
  • Dum du infankongresetoj (en 1985 kaj 1991) oni terorigis min per stultaj infankantoj. Ĝis hodiaŭ mi suferas pro tio! Tial mi estis ŝokita, kiam Vera proponis kanti tiajn kantojn en rondo da plenkreskuloj. Anstataŭe mi proponas kompili kantaron por la 20a IJS, same kiel por la IJK 1999. Tiel la homoj povos ekde la unua vespero legi kaj lerni la tekstojn. Kiel bazo povas servi mia publika kantaro. Eĉ nur 20 bone elektitaj kantoj jam efikas mirinde.
  • La muzikgrupo dum la balo estis ne tre altnivela. Ofte ili havis problemon, ludi je la sama ritmo. Tiun impreson konfirmis Sebastian Hoffmann, kiu havas pli fajnajn orelojn por tio ol mi. La sekvan fojon mi volonte kunportos akordojn por kelkaj facilaj Esperanto-kantoj, por ke almenaŭ tiujn la muzikgrupo ludu (se tia ekzistos entute).
  • La laŭtega muziko dum la bala vespermanĝo ĝenis multajn partoprenantojn, ĉar tio malebligis babiladon. Precipe la KD-muziko ŝajnas al mi superflua je tiu laŭteco-nivelo. Anstataŭe oni povintus almenaŭ uzi Esperanto-muzikon, kiun mi estis kunportinta al la balo, kiel sciis Vera.
  • Laŭ mia gusto (kaj tiu de pluraj aliaj) eksonis iom tro ofte dum la semajno salso kaj kapoero-muziko. Negativa kulmino sendube estis la ekskurso al la rivero Maros. La diĝeridugrupo kaj mia kantado-rondo okazis sufiĉe for unu de la alia, tiel ke ni ne reciproke ĝenis unu la alian. La kapoera-grupo tiam komencis sian aktivecon meze de la du rondoj, tiel ke la kantado devis komplete finiĝi kaj la diĝeridugrupo estis ĝenita. Ke ŝajne ne eblis malŝalti la Salso-muzikon por la gravaj anoncoj de Vera kaj ke tuj iu protestis, kiam oni mallaŭtigis la muzikon dum la manĝo kaj vingustumado, ne estas kompreneble por mi. Por la estonteco mi proponas, uzi miajn Esperanto-kompilojn por tempoj, kiam oni nepre volas havi muzikon en la malantaŭo. Ili estas ankaŭ bone elprovitaj en diskotekoj dum aliaj renkontiĝoj. Mi volonte DĴumas dum kelkaj horoj. Komplete esperantlingva diskoteko dum almenaŭ unu horo estas neniu problemo.
  • La fuŝa KD-aŝskultigilo ĝenis dum la tuta semajno. Mi ne scias, kial ĝi ne bone redonas kelkajn kompaktdiskojn, kiuj je aliaj aparatoj senprobleme funkcias. Ĉiel ajn, se oni dum la unuaj du tagoj rimarkas, ke KD-aŭskultigilo ne funkcias, kaj oni scias, ke oni bezonos ĝin daŭre dum la resto de la renkontiĝo, tiam indas la peno organizi alian ekzempleron.

pozitivaj menciindaĵoj:

  • La plej gravan kaj ĝeneralan punkton mi skribu unue: Oni vere vidis, ke la organizantoj tage kaj nokte laboris. Gerg? menciis, kiom malmulte li dormis; Vera havis mil aferojn por anonci kaj organizi lastminute; László daŭre prizorgis la teknikaĵojn – jen nur tri ekzemploj, kiel eblis percepti tion. Tiu impreso ŝajnas al mi la decida afero. Nenio kreas pli malbonan etoson ol la ideo, ke la organizantoj ne interesiĝas pri tio, kiel fartas la partoprenantoj.
  • Oni plurfoje petis helpon de mi (ĉe intervjuoj, rilate al KDj, ĉe kantado) kaj ĉiam dankis. Mi ŝatas tion, ĉar tio montras, ke oni fidas je la partoprenantoj. Ili ne volas nur konsumi, sed ankaŭ mem aktivi – tial estas nur logike, uzi iliajn talentojn. Estas tute malĝuste, pensi ke bona organizado ne bezonas helpon. Oni ĉiam bezonas helpantojn!
  • La vojopriskribo estis sufiĉe detala kaj menciis TTT-ejojn, per kiuj oni povis mem serĉi la ĝustajn buso- kaj trajnhorarojn por la vojaĝado. Tio ege helpis min kaj Sebastian! Sen tio ni ne estus trovintaj la ĝustan tramlinion en Szeged kaj ankaŭ ne la ĝustan buson al Makó.
  • Oni bonvenigis nin per biero. Kiam Sebastian kaj mi alvenis, László tuj aĉetis bieron por ni ĉe la trinkejo.
  • La ejo estis sufiĉe luksa. Ĉio ŝajnis tre nova. Ekzistis lifto. La ĉambro havis duŝon kaj necesejon. Mia ĉambro krome havis eĉ etan fridujon.
  • Estis neniu problemo, okazigi nian koncerton la 14an de aŭgusto, kiel ni deziris. La organizantoj simple ŝanĝis la programon.
  • La naĝejo estis tre proksima. La sama validis por la radiostacio. Ĉar mi ne mendis manĝojn, tre agrablis por mi ke supermerkato, rostejo/kafejo kaj glaciaĵovendejo estis tre proksimaj.
  • Okazis multaj kontaktoj kun la gazetaro. Min mem oni intervjuis kvarfoje kaj krome mi vidis minimume dufoje televidan teamon.
  • La ekskurso komenciĝis je civilizita tempo (la 10a matene). La vekservo same ekbruis je racia kaj eltenebla tempo (la 9a matene).
  • La gulaŝo kaj la vinoj estis tre bongustaj. La Hungaraj specialaĵoj ĉiam denove ravas min.
  • La gufujo estis bona loko por agrabla babilado. Bedaŭrinde ke dum unu nokto oni devis haste rearanĝi la lokon, sed tio ne detruis la etoson.
  • La Hungaraj popoldancoj ĉijare rikoltis pli multan atenton ol kutime. Kompreneble tio ŝuldiĝas al la Bambeca “Lalalalalala“-danco.
  • Estis tre bona decido, viziti gastejon surloke kaj trinki vinon nur dum la vespermanĝo. Tiel oni ne bezonis veturi ebrie dum horoj en iu buso, sed povis agrable promeni al la ejo perpiede. Mi tre ĝojis, ke la organizantoj atentigis pri la vespermanĝo per aparta listo! Aliokaze mi estus tute maltrafinta tion. La gastejo ĝenerale plaĉis al mi, kompreneble precipe la muzikado kaj dancado tie.
  • La akvobatalo ŝajnis al mi pli bona ol dum antaŭaj jaroj. Finfine ni elpensis komunan taktikon. Kaj ni surprizis la kontraŭulojn!
  • Estis bona ideo, oferti la manĝorestojn post la vespera programo. Mi nur uzis tion je la unua nokto, sed aliaj homoj pli ofte.
  • Mi ne scias, ĉu tio estis plano aŭ oferto de la organiza teamo, sed mi tre ĝojis, ke Andi Ottrok aĉetis trajnbiletojn por eksterlandanoj. Tio faciligis la organizadon de nia revojaĝo al Budapeŝto.
  • Apartan laŭdon ankaŭ meritas la pendigado de trajn- kaj bushoraroj apud la programo. Tiel Sebastian kaj mi povis tre facile plani nian revojaĝon. Kombinita per la informoj prenitaj antaŭe el la interreto (ekzemple la tramhoraroj en Szeged), ni havis detalan reveturplanon, kiu vere funkciis!
  • Finfine iu elpensis novan Esperanto-produkton, kiu ne estas blanka t-ĉemizo! Mi tre ŝatas la du tasojn. Bedaŭrinde mia verda ekzemplero frakasiĝis dum la flugo kaj la alia ankoraŭ estas en Hungario. Espereble tio ŝanĝiĝos dum la Internacia Seminario (la IS-partoprenantoj el Hungario nepre kunportu kelkajn!).
  • Dum mia pasinta IJS en 2004 ne okazis balo. Ĉijare mi rimarkis la grandan etosan diferencon. Simple estas multe pli bela kun ĝi, eĉ se mi ne scipovas unu paran dancon. Oni tie aparte bone rimarkis, kiom multe la organizantoj laboris malantaŭ la kulisoj. Vera devis elpensi IJS-ĵuron, dum la aliaj amuziĝis kaj la kara sinjoro (László) daŭre faris ion novan por krei etoson: la balailo-danckonkurso, botelo da ŝaumvino por kelkaj kuntablanoj, La Bambo, Esperanto-kantoj je la fino… mi substreku la bonon, havi la balon dum la antaŭlasta kaj ne dum la lasta nokto. Balo dum la lasta nokto signifas, ke oni devas ankoraŭ ŝanĝi la vestaĵojn por la vojaĝo kaj pripensi, kiom frue foriri de la balo por kapti kelkajn horojn da dormo. Balo dum la antaŭlasta nokto signifas, ke oni ne bezonas zorgi pri tio kaj povas ĝui ĉion trankvile.
  • La unua regulo por bona organizado estas: Forigu ĉion, kio staras inter la partoprenantoj kaj ilia amuziĝo. Tiam ili mem zorgos pri sia amuziĝo. Oni ne bezonas gvidi ilin la tutan vojon. Mi opinias, ke tio eĉ pli bone sukcesis al la organiza teamo ol dum la antaŭaj fojoj. La organizantoj estu fieraj pri tiu ĵus pasinta IJS, ĝi ankoraŭ supertrafis miajn plej optimismajn atendojn!

    Kompreneble necesas ankoraŭ mencii multajn muzikajn aferojn kaj personajn spertojn. Tion mi faros en postaj enskriboj.

Z.A.M.EN.HOF. – Z.A.M.EN.HOF.

Daŭre validas por La Kuracistoj la invito, koncerti dum la Internacia Junulara Semajno (IJS) en Makó (Hungario). Kvankam nia repertuaro estas intertempe sufiĉe granda kaj ni ludas kelkajn kantojn ekde fine de 2001, kompreneble necesis prepariĝi.

La 3an de aŭgusto mi renkontiĝis kun nia estonta kantistino. Ŝi ne intencas veni al la IJS (sed ŝi partoprenis ĝin jam antaŭ du jaroj!), tamen estis bona okazo por ekzerci kun ŝi la unuan fojon. Mi estis tre impresita, kiom rapide ŝi kapablis rekanti la duan voĉon. Oni rimarkis, ke ŝi jam ekde jaroj kantas en ĥoro (la sama, en kiu mi kantis inter 1992 kaj 1996) kaj sole. En malpli ol du horoj ni ludis la jenajn kantojn:

  1. Westerland
  2. Junula amo
  3. Mi kaj ŝi
  4. Por ĉiam
  5. Misteroland’
  6. Kisu min, ho kara mia

Pro tempomanko ni ne sukcesis elprovi ĉiujn kantojn. La jenajn mi estis sendinta al ŝi krome:

  1. Longe for
  2. Duona amkanto
  3. Solege en la nokt’

Du tagojn poste Sebastian venis al Münster. Ni komencis muzikis je la malfrua mateno.
Ĝis la posttagmezo ni unufoje traludis nian kompletan planitan programon por la IJS:

  1. Westerland
  2. Sen vi
  3. La okulvitroj de Buddy Holly
  4. Junula amo
  5. Ne plu
  6. Kisu min, ho kara
  7. Duona amkanto
  8. Por ĉiam
  9. Por ni
  10. Ĉu jam ĉio?
  11. Solege en la nokt’
  12. Misteroland’
  13. Mi kaj ŝi (origine de Amplifiki)
  14. Longe for (origine de Persone)
  15. En kaĉ’ (origine de Team’)
  16. Szállj el kismadár (origine de Republic)
  17. Emelj fel (origine de Ladánybene Huszonhét)
  18. Ne ploru, amik’
  19. La Bamba

“La Bamba” ni kompreneble ne bezonis ekzerci. Ja temas nur pri tri akordoj!

“Ne ploru, amik'” estas duone improvizita Esperanto-versio de “No woman, no cry”. Mi proponis ludi ĝin post “Solege en la nokt'”. Je la fino de tiu kanto eblas transiri al la refreno de “Solege” (“So lonely” de The Police), kiu ja uzas la samajn akordojn kiel “No woman, no cry”.

Ni ŝanĝis la dutaltecon de kelkaj kantoj. “Por ĉiam” ni ludas en Am anstataŭ Em, “Misteroland'” unu duton pli alte – kiel jam dum nia furora reveno dum la Internacia Seminario (IS) en Xanten. Ambaŭfoje tio okazas por pli agrabla kantado. Ĉe “Emelj fel” estas inverse: Tiun ni ludas unu duton pli malalte, ĉar tiam la gitaraj akordoj pli facilas.

Krom la supra repertuaro, ni ankaŭ preparis kelkajn surprizojn. Sed pri ili mi skribos poste!

Vivo povas esti amuza – depende de la situacio

En junio du el la belulinoj invitis min al komuna spektado de la filmo “Undercover Brother“. En ĝi la 1970aj jaroj ludas gravan rolon: La modo kaj muziko daŭre aperas. Inspirite de la filmo, unu belulino decidis, organizi 1970aj-jaroj-feston, kaj petis min, kontribui per muziko el mia kolekto.

Tio pro du kialoj aparte plaĉis al mi: Unue ĉar mi ŝatas, kiam homoj estas aktivaj kaj kreivas. Tio povas ankaŭ motivigi min partopreni en aktiveco. Due ĉar tiu tasko prezentis apartan defion por mi. Mia specialaĵo estas la 1980aj jaroj. De la 1970aj jaroj mi posedas kaj konas malpli multan muzikon. Tial necesis atente trarigardi mian muzikkolekton.

Dum pli ol monato mi preskaŭ ĉiun vesperon pasigis iel per tiu projekto. Mi aŭskultis kompaktdiskojn, MP3-igis kantojn kaj pripensis, kion krome eblus uzi. Plie mi ankaŭ rekomendis al la amikino sonŝpurojn, kiujn mi mem ne posedas, sed kiuj enhavas muzikon interesan por ŝia celo, ekzemple tiujn de “Starsky & Hutch” kaj “Boogie Nights“.

Je la fino mi faris komputilan diskon kun 195 kantoj, kiuj entute daŭras 12 horojn, 9 minutojn kaj 28 sekundojn. Ne ĉio nepre taŭgas por la festo, ĉar mia elekto inkluzivas stilojn, kiuj ne nepre taŭgas por festo kun funka kaj diskoteka muziko, sed kiuj estis aktualaj el la 1970aj jaroj. Mi ne uzis ĉiujn kantojn el tiu jardeko, kiujn mi posedas. Aliflanke mi ne estis tiom strikta kaj enmetis kantojn, kiuj ne venas el la 1970aj jaroj, sed kiuj laŭ la sono tre kongruas.

La 2an de aŭgusto mi finfine transdonis la diskon al la amikino. Tuj kelkaj aliaj virinoj petis propran ekzempleron de ĝi. Jen la dosiera strukturo:

  • 1970aj jaroj
    • diskoteko
    • diversaj
    • James Bond (sonŝpuro)
    • punko
    • rokmuziko
    • rokenrola revivigo
  • kromaj

Kadre de tiu tasko, mi malkovris multegan interesan muzikon. Tial la tuta afero ne estis nur por aliaj, sed ankaŭ por mi!

Unu el la unuaj grupoj, kiuj venis al mia menso, estis KC & The Sunshine Band. Ilia kanto “That’s The Way I Like It” estas klasikaĵo el la 1970aj jaroj. Dum mia studado en Catania (Sicilio), mi aĉetis unu diskon de ili. Krom la jam menciita kanto, tre konataj ankaŭ estas “Get Down Tonight”, kiu aperas en la filmo Forrest Gump, kaj “Shake Your Booty”.

“Please Don’t Go” estas la nura malrapida kanto de la kompaktdisko. Fakte mi ĝis la aĉetado de la KD nur konis la version de KWS, kiu estas en la tipa denco-stilo de la fruaj 1990aj jaroj. Ĝin mi surmetis dum mia unuaj noktoj kiel DĴ dum la Internacia Seminario en Neumünster 1993/94! Kompreneble mi tiel volis diri al la homoj, ke ili ankoraŭ ne iru. Temas pri unu el la malmultaj reludversioj, kiuj laŭ mi supertrafas la originalon.

Kantoj, kiujn mi nur nun malkovris, estas “Keep It Coming Love”, “Wrap Your Arms Around Me”, “I’m Your Boogie Man” kaj “It’s The Same Old Song”. Ili estas ĉiuj samstilaj krom la lasta, kiu havas anstataŭ senpense gaja etoso pli melankolian tonon.

De miaj unuaj kompiloj, kiujn mi uzis kiel DĴ (kaj kiujn mi jam aĉetis kiel kompilojn), mi prenis multajn diskejajn kantojn. Kelkaj la unuan fojon kaptis mian atenton, ekzemple D.I.S.C.O. de Ottawan. Mi nur nun eksciis, ke la kanto estas tiom malnova. Patrik Austin de Dolchamar verkis la tekston “Z.A.M.EN.HOF.” laŭ ĝia melodio. Tiun tekston mi konas jam ekde minimume du jaroj, sed mi ĉiam pensis, ke temas pri aktuala kanto.

Aliaj kantoj, kiujn mi jam konis, mi iom remalkovris tra la atenta aŭskultado. Unu el ili estas “A Walk In The Park” de Nick Straker Band.

La funka muziko el la komputila ludo Grand Theft Auto (GTA) kompreneble ne rajtis manki en la kolekto. Tiuokaze mi finfine disigis la tri kantojn, el kiuj konsistas la unuopa trako: “On the move” de Ghetto Fingers, “Aori” de Ashtar kaj “Pootang Shebang” de Stylus Exodus. La tria kanto estas mia plej ŝatata peco el la tuta sonŝpuro de tiu ludo kaj ĝi ankaŭ aperas sur mia legenda kompaktdisko “G7A“.

La grupo Boston per “More Than A Feeling” tre pozitive surprizis min. Mi apenaŭ ŝatas la rokmuzikon el tiu jardeko, kiu estas kutime tro plena je orgenoj aŭ fruaj klavaroj. Tiu kante tute male sonas ege freŝe kaj sen kono de la jaro mi taksintus ĝin dek jarojn pli nova! La muziko memorigas min al “The Police”, kiujn mi ege ŝatas. Ili fine de la 1970aj ĝis komence de la 1980aj jaroj ludis nur per gitaro, baso kaj drumo.

La famega punkgrupo “The Clash” impresis min per tre varistila muziko. Mi ĉiam pensis, ke ili ĉefe faris laŭtan punkmuzikon, kiun oni taksus esti melodia punkroko el hodiaŭa vidpunkto. Sed ili elprovis regeon, ekzemple en la kanto “Police & Thieves”. Freundeskreis poste uzis la bazan melodion por reludversio de “Halt Dich an Deiner Liebe fest” (origine de Rio Reiser). “The Magnificent Seven” (kiu tamen ne estas el la 1970aj, sed aperis komence de la 1980aj) estas diskoteka kanto. Kaj “This is Radio Clash” forte memorigas min pri “Another One Bites The Dust” de Queen. Efektive do “The Clash” estis muzike tre altnivelaj ribeloj.

Fine mi menciu la progresemrokan grupon Yes. Mi konis ilin unue pro ilia kanto “Owner Of A Lonely Heart” – brilega rokmuzika kanto el la 1980aj jaroj. Sed fakte ili jam muzikis fine de la 1960aj kaj aktivis dum la tuta sekva jardeko. Tial mi uzis la kantojn “Roundabout”, “Long Distance Runaround” kaj “Going For The One” por la MP3-disko. La plej pozitiva malkovro entute estis la kanto “I’ve Seen All Good People”, kiu konsistas el du partoj, nome “Your Move” kaj “All Good People”. La dua parto estas agrable roka. La tuta kanto komenciĝas per kantado, kiu en la dua parto ripetiĝas, sed tute ne aperas en la unua, tre trankvila parto. Tial mi kunmetis la komenciĝon kaj la duan parton, tiel kreante mian propran version.

Ne ekzistas limo

Lastatempe mi plurfoje stumblis pri la jena problemo: Mi volas MP3-igi kompaktdiskon, sed la limoj de la trakoj ne kongruas ekzakte kun la kantokomencoj kaj -finoj. En la hodiaŭa tempo, feliĉe tre facilas prilabori kanton per komputila programo, fortranĉante superfluajn aŭ aldonante mankantajn partojn. Tion mi faris ĉe la jenaj albumoj:

  • Die Toten Hosen: Kauf mich! (kanto “Wünsch Dir was”)
  • J.B.O.: laut!
  • J.B.O.: Meister der Musik
  • J.B.O.: Sex Sex Sex
  • Erste Allgemeine Verunsicherung (EAV): Café Passé
  • Erste Allgemeine Verunsicherung (EAV): Kann denn Schwachsinn Sünde sein? (Pest of)
  • Erste Allgemeine Verunsicherung (EAV): Watumba
  • No Doubt: The Singles 1992-2003 (kantoj “Just a girl” kaj “It’s my life”)

Rimarkinde, ke plej ofte tio okazas ĉe germanlingvaj albumoj de mia kolekto. Ankaŭ la albumon “Das ist nicht die ganze Wahrheit” de Die Ärzte necesas prilabori pro tio. Tamen temas pri alia afero, ĉar inter la kantoj eksonas samplaĵoj, kiuj ligas la diversajn titolojn unu al la alia. Tiuokaze mi komprenas, ke ne eblas facile difini la ekzaktan tempopunkton por KD-titola limo.