Arkivoj de etikedoj: u2

Mi amas vin freneze

Hodiaŭ antaŭ 20 jaroj mi komencis blogi. Nekredeble, ke jam pasis du jardekoj.

Se io estis bona, tiom ankaŭ ne estas bedaŭrinde, se ĝi finiĝas (laŭ la aktorino Karime Vakilzadeh). Mi decidis fermi tiun ĉi blogon.

Kial? Plej grave, ĉar mi ne plu regule skribas pri muziko en Esperanto. Kaj tio okazas pro bonaj kialoj: Mi kolektas novajn spertojn kaj impresojn tiom rapide, ke mi ne plu sukcesas skribi pri ili. Mi estas muzike pli aktiva ol antaŭe. Kaj same mia simpla konsumo de muziko forte malkreskis. Dum mi mem daŭre verkas, muzikas kaj kantas en diversaj lingvoj, mi havas dekojn da neaŭskultitaj kompaktdiskoj. Mi pensas, ke mi faris bonan elekton al la prioritatoj. Estas pli bone, ofte mem iri anstataŭ ĉiam sekvi aliajn.

Ekzistus multaj sukcesoj kaj defioj por prirakonti. Unu kulmino certe estis la muzikalo “June kaj kune” dum la pasintajara Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Westelbeers, Nederlando. La Eŭropa Unio subtenis la projekton. Mi mem ne aktive partoprenis la preparojn – krom ke mi proponis reuzi malnovan TEJO-sloganoj por la titolo. Sed la kantotekstoj grandparte baziĝas je la kantoj de la VIPoj. Dek jaroj da altkvalita stultumado finiĝas kiel belega vespero kun multaj talentitaj homoj. Tio certe estis unu el la kvin plej belaj muzikaj spertoj en mia Esperanto-vivo – kaj mi spertis reuniĝo-koncerton de Amplifiki kiel gastkantisto kaj la Kulturan Esperanto-Festivalon (KEF) en Helsinko en 2005! Apud tio, ĉiu alia muzika enskribo aspektus kiel banalaĵo. Estas bona tempo por fini.

June Kaj Kune: La Muzikalo

Intertempe mi blogis en la angla (pri profesiaj temoj) kaj la nura kanto, kiu ankoraŭ mankis por mia alternativa versio de la albumo.

Tiu albumo estis la unua temo en ĉi tiu blogo. Do estas nur dece, ankaŭ fini tiel. Mia serĉo de ĉiuj kantoj estas plenumita. Mi estas feliĉa.

U2: Love You Like Mad

E? pli bona ol la vera afero

Anta? 11 jaroj mi komencis blogi, sed ?ajne la aktiveco venis al preska? kompleta halto. A? mi vivas, a? mi blogas pri la vivo. Tamen ?uste relegi la malnovajn enskribojn ege helpas al mi rememori, kie mi estis – kaj kie mi estas nun.

Multaj diskoj kaj muzikaj aktivecoj ankora? atendas mencion. Kaj hodia? estas tradicia tago por skribi pri U2. Anta? du jaroj mi skribis pri la B-flankoj de “La plej bonaj kantoj 1980-1990” kaj samtempe anoncis, ke mi skribos pri la B-flankoj 1990-2000. Tiu momento venis nun.

Jam pli frue mi menciis, ke interesaj B-flankoj de U2-disketoj facile trovus lokon sur alternativa versio de All That You Can’t Leave Behind. La plej elstara ekzemplo estas “Summer Rain”, kiu feli?e anka? trovi?as sur la kolekto de B-flankoj, kiu estas parto de la luksa eldono de “La plej bonaj kantoj 1990-2000”.

Interesa kanto anka? estas la origina roka versio de “Electrical Storm“. Jam dum la unuaj tagoj de mia taglibro, mi la?dis la kontribuon de William Orbit al la versio, kiun mi konis unue. La sama kanto en rokmuzika vesto pli sonas kiel U2, sed samtempe ne tiom elstaras, kvankam ?i restas solida kontribuo al la disko (kaj la sola nova kanto).

“Mysterious Ways (Solar Plexus Club Mix)” ?ajne ne tro diversas de la origina versio. ?efe percepteblas aldono de druma sampla?o, tamen la rezulto pli restas en mia orelo ol la originalo.

En la 1990aj jaroj, U2 havis eksperimenteman, elektronikan fazon, kiu ne gvidis al tre kontentigaj rezultoj. Fakte por la kompilo, ili refaris plurajn kantojn el tiu tempo. La B-flankoj enhavas kelkajn alternativajn miksojn de la kantoj. Mi fakte tre ?atas “Even Better Than The Real Thing (The Perfecto Mix)” kaj “Discothèque (Hexidecimal Mix)”.

La vera perlo de la disko tamen estas “Salomé (Zooromancer Remix)”, tute neeldonita kanto ?is nun! Anka? ?i estas elektronika kaj sonas kiel ha?zo en la 1990aj jaroj (kio ?i efektive anka? estas). Sufi?e interese, a?di la vo?on de Bono kongrui tre bone al la elektronika muziko.

?i movi?as en misteraj manieroj

?i okazis denove! Dum monatoj mi nenion skribis, ?ar simple tro multe okazis en mia vivo. Sed jen pli malnova teksto, kiun mi finis jam delonge kaj kiun mi ial ne enretigis pli frue.

En la raportado pri la Esperanto-renkonti?oj, kiujn mi partoprenis ekde 2011, mi finfine alvenis plene al la aktuala jaro. Post la Germana Esperanto-Kongreso (GEK) 2011 en mia hejmurbo Münster, la Esperanto-somero en Ukrainujo 2011 kun la 67a Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Kievo kaj Velura Sezono en Jalto, la 3a Junulara E-Semajno (JES) en Gdansko (Pollando) 2011/12, la esperantumado en Lepsiko kaj Berlino en majo 2012, la Komuna Esperanto-Kongreso (KEK) en Berlino unu semajnon poste kaj la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo) en julio, la KKPS en novembro 2012 kaj la 4a Junulara E-Semajno (JES) en Naumburg/Saale (Germanujo) 2012/13, mi voja?is denove al Berlino, interalie por privata renkonti?o kun aliaj esperantistoj. (Ke Berlino mirinde ofte allogas min ekde la 2a JES, mi jam menciis.)

Estis la semajnfino de la 8a ?is 10a de marto. Homoj, kiuj kreski?is en la socialismaj landoj, tuj konscias pri la dato: La 8a de marto estas la internacia tago de la virinoj! Mi tranoktis en la sama hotelo kiel post la 2a JES, pasintan majon kaj post 4a JES. Tuj apude situas la klubo “CCCR” (Sovetunio). Jam kiam mi estis preterpasanta ?in la unuan fojon pli ol du jarojn anta?e, ?i altiris mian atenton, sed mi neniam kura?is eniri ?in, ?ar mi supozis fortan vodkdodrinkadon kaj publikon, kiu konsistas ?efe el ebrii?emaj turistoj. Sed sur la strato juna virino disdonis varbfoliojn, kiuj informis pri la vespera programo: Koncertis grupo kaj poste tie okazos “Rusa diskoteko”. Pri la koncerto mi ne tiom scivolemis, sed la diskoteko altiris mian atenton. Vladimir Kaminer en Berlino organizis la tiel nomatan Rusodiskotekon, kiu i?is tre fama en Germanujo. Intertempe mi ne nur estis leginta la samnoman libron de li, sed konis diversajn muzikgrupojn, kiuj aperis sur la samtemaj kompiloj. Do la intereso estis vekita, sed mi unue provis kontakti kelkajn aliajn Berlinanojn por demandi ilin, kion ili farus dum tiu vespero. A? ili ne havis tempon a? mi ne atingis ilin. Sufi?e malfrue (?irka? noktomezo, eble e? jam je la 1a) mi finfine decidis elprovi la klubon sole. La bando estis foriranta, sed la diskejo jam funkciis. Je mia granda surprizo dancis sufice multaj homoj. La publiko ?ajnis al mi konsisti el diverslandaj viroj kaj Rusinoj. Pri la deveno de la laste menciitaj mi ju?as la? mia percepto de la ekstera aspekto kaj la vesta?oj. (Mi ne estas spertulo pri modo, sed pensas, ke mi rekonas inklinon al diversaj stiloj intertempe.) Certe anka? kelkaj ebriaj turistoj estis tie, sed ?enerale mia impreso estis tre bona.

Mi a?skultis kelkajn kantojn, kiuj ege ta?gas por multlingva diskoteko, sed ne prenis la tempon por demandi la D?on pri la nomoj de la kantoj kaj grupoj. Poste mi malkovris, ke mi jam havas tiun muzikon en mia kolekto! ?i venis de Markscheider Kunst / ?????????? ????? kaj Zdob ?i Zdub. Mi kaptis la okazon por rapide traa?skulti la diskojn, kiujn mi havis de ili, kaj kompilis etan liston por estontaj noktoj kiel D?:

Markscheider Kunst / ?????????? ?????:
Babushka / ???????
Zambie / ??????
Mokili / ??????

Zdob ?i Zdub:
Sârba de la Chi?in?u / ????? ?? ?? ??????? (??????????? ?????)
Hora cosmic? / ???? ??????? (??????????? ????)
Prim?vara / ????????? (?????)
DJ Vasile / DJ ????????

Ne ?io el tio eksonis dum la vespero, sed ekzemple “Zambie” forte memorigas min pri “I Know What I Know” de Paul Simon. “Hora cosmic?” memorigas min pri “Misirlou”, kanto fami?inta pro la filmo Pulp Fiction.

?irka? je la 5a matene mi enliti?is. Tiam ankora? dancis homoj! Iomete malkutime de mi, foriri anta? la fino de la festo, sed mi vere estis laca. Rimarkeblis, ke mi estis laborinta dum la tago.

Sabate vespere mi renkonti?is kun Alisa, kiu intertempe lo?as en Dublino, sed revenis al Berlino por semajnfino. Mi donacis al ?i specialan eldonon de “Achtung Baby” de U2. La grupo surbendigis ?in en unue en Berlino kaj poste en Dublino, do ?ajnis al mi tre ta?ga elekto. La renkonto estis bonega okazi por revidi diversajn homojn kaj iomete kla?i kun ili. Sed mi anka? ekkonis junan Rusinon, kiu estis iomete dubema pri Esperanto. ?i demandis, al kio ?i servas. Tio montri?is mallonge poste: ?i rakontis, ke neniu en Germanujo konas la urbon, el kiu ?i venas, kaj tial ne taksis ?in menciinda. Kiam mi tamen insistis pri la nomo, ?i respondis “Surgut”. Kompreneble mi jam a?dis pri tiu urbo! Kaj tion ka?zis miaj Esperanto-kontaktoj. Jen kio faras la diferencon…

Frumatene, la 4an de aprilo

La hodia?a dato estas interesa pro du kialoj: Unue, post ekzakte 50 jaroj la spaco?ipo Enterprise aperos el la e? pli fora estonteco por batali kontra? la Borg (la? la rakonto en la filmo „First Contact“, anka? konata kiel “Star Trek VIII”). La dato „4a de aprilo 2063“ e? rekte mencii?as, kiel rimarkeblas en la sekva oficiala varba?o por la filmo (?e 0:56 sekundoj):

Sed la vere grava dato en tiu filmo estas unu tagon poste, do mi ne pritraktu tion jam nun. La 4a de aprilo mencii?as anka? en la kanto „Pride (In The Name Of Love)“ de U2. Tiu parto de la kantoteksto alludas al la murdo de Martin Luther King (hodia? anta? ekzakte 45 jaroj), kvankam reale oni murdis lin vespere kaj ne „frumatene“, kiel la kanto ?ajnigas.

Tamen por mi la kanto intertempe ricevis tute alian, amuzan kromsignifon. ?i aperas en unu epizodo de „The Simpsons“. La refreno kanti?as, ?uste kiam Homer Simpsons estas batata de pluraj fortaj viroj. Ekde kiam mi spektis tion la unuan fojon, mi ?iam ligas la kanton al tiu ironia sceno. Anta?e fakte mi ne tiom ?atis la kanton, sed ekde tiam tre multe!

Mi e? foje pripensis, traduki la kantotekston. La refreno ?ajnas sufi?e facila afero:
„En la nom’ de am’, kio pli en la nom’ de am’?“
Sed la strofoj ?ajnas tro granda tasko por mi, do mi facilanime rezignis pluigi la laboron.

?u vi ne volas min, knanjo?

Se mi jam hiera? skribis pri mia nova lastatempa muzika sukceso en ?oro, mi menciu anka? alian aferon: Mi denove iris al karaokeo-vespero en Münster. Nekredeble, ke la pasinta fojo ?ajne jam estis anta? sep jaroj! La 17an de novembro, kune kun du amikoj mi iris al la Piano-Bar. Beda?rinde la kantoelekto da?re estas iomete limigita la? mia gusto, sed almena? mi trovis kelkajn titolojn, kiuj estis kanteblaj por mi.

Sufi?e strange, ke krom du personoj el mia grupo longe neniu el la gastoj volis kanti! Mi malfermis la vesperon per “Pretty Woman” de Roy Orbison. Sed poste mi kantis tri kantojn, kiujn mi ?iam volis kanti, sed kiujn mi neniam kantis anta?e: Dum “Boys Don’t Cry” de The Cure iu gasto diris al mia akompano, ke mi kantas ?in same bone kiel la origina kantisto. Kia komplimento! ?e “Beautiful Day” de U2 mi petis amikinon kunkanti la altajn partojn, ?ar mi timis, ke mi ne sukcesus sen ?i. Je la fino ?i kritikis, ke la kanto estas tro malalta por ?i kaj mi tute bone elturni?is. Kiu pensintus tion? Kial mi tiom longe pensis, ke mi ne kapablas fari tion?

Kiam mi kantis “Don’t You Want Me” de The Human League, la trinkejo estis jam multe pli plena ol dum la komenco de la vespero, kaj homoj ?enerale ?atis la kanton. Tre interese, ?ar mi ?iam konsideris ?in tro malnovstila por esti da?re populara.

Strange cetere, ke mi ?ajne neniam anta?e skribis pri tiu ?i grupo en tiu ?i taglibro. Kiel fervora ?atanto de muziko el la 1980aj jaroj, mi regule a?skultas kelkajn kantojn de ili!

The Human League: Don’t You Want Me

Je la fino de la vespero mi estis tre kontenta. Mi faris ion novan kaj tiel plivastigis la limojn, en kiuj mi movi?as.

Venu kaj estu mia fiero

Mia muzika taglibro ekzistas ekde na? jaroj. Beda?rinde ekde januaro denove regas longa pa?zo en ?i. Mi havas longan liston da temoj, sed ne trovas tempon a? koncentri?on por skribi.

Por hodia? mi denove elektis la temon U2. Mi ankora? memoras, ke mi a?etis la kompilon “La plej bonaj kantoj 1980 – 1990” en Catania fine de 1999, kiam mi studis tie. Anta? kelkaj monatoj mi trovis la dudiskan eldonon de tiu kompilo en vendejo por uzitaj diskoj. La dua disko enhavas b-flankojn (ne ?iujn, sed multajn el tiu tempo).

En mia menso restis precipe tri kantoj. ?iujn U2 ne mem verkis.

La unua estas “Dancing Barefoot”. Iel ?i pensigas min pri “alternativaj baladoj” kiel “Because The Night” de Patti Smith.

La dua estas “Everlasting Love”, kiun mi konas en la versioj de Sandra kaj de The Love Affair. La reludversio de U2 estas sen forta drumritmo, sed forta ritma gitaro. Tio substrekas la romantikecon de la kanto kaj la kantado (anka? la harmonia!) pli bone a?deblas. Mi pensas, ke tiel la kanto bonege kongruas al la repertuaro kaj sono de U2.

La tri estas “Unchained Melody”. Kia koincido, mi tute ne sciis, ke U2 iam reludis ?in! Kaj mi komparis la kanton jam al “Miss Sarajevo” pro la melankolieco kaj la frazo pri riveroj, kiuj fluas al la maro. Anka? tiu kanto sonas kiel tipa U2-kanto.

Cetere intertempe mi anka? trovis la dudiskan eldonon de “La plej bonaj kantoj 1990 – 2000”. Sed pri tiu mi skribu alian fojon.

Mi veturis la tutan nokton

La longa pa?zo en mia taglibro nur pliakrigis tendencon, kiu jam anta?e ekzistis: Al mia muzikkolekto aldoni?as novaj diskoj, mi profundigas mian scion pri artistoj – kaj tempo mankas por enskriboj, kiujn indus verki je tiu okazo! Tion mi intencas ?an?i: Pri diskoj kaj artistoj mi volas skribi iom post iom.

La unua estu Roy Orbison, kiu beda?rinde jam mortis anta? multaj jaroj, sed kiu estis muzika heroo de mia malfrua infana?o kaj frua junuleco. Li havis tre ?an?eman karieron. En la 1960aj jaroj, lia kanto “Oh, Pretty Woman” i?is absoluta furora?o. (Cetere estis unu el la unuaj du kantoj, kiujn mi iam prezentis dum karaokeo. La alia estis “Tainted Love” de Softcell – amba? dum la Internacia Seminario 1993/94 en Neumünster.)

La romantikeco en liaj kantoj kaj lia bona vo?o eble pli kongruis al baladoj el la jardeko anta?e (do la 1950aj jaroj), sed la nivelo de la muziko la? mi perfekte kongruas al aliaj kantoj el tiu tempo, ekzemple The Beatles a? multaj aliaj artistoj, kiuj kantis pasie, sed kun ritma, dancebla akompano. Alia frua sukceso de li, “Only The Lonely”, ankora? montras la stilon de la 1950aj jaroj.

Roy Orbison kutime portis grandajn sunokulvitrojn. Tio eble aspektis iomete eksmoda, sed ?iam kreis la impreson de timida, sentema persono kun senco por malnovstila romantikeco – kaj tio tre pla?is al mi.

Grandega sukceso el mia tempo estis “You Got It”. Tiam mi tute ne konsciis pri tio, ke por Roy Orbison okazis “granda reveno” en la 1980aj jaroj – por mi li estis tute aktuala artisto, kaj “You Got It” sonis same fre?e kiel “Pretty Woman”. Fakte longe mi ne sciis, ke li resurbendigis siajn anta?ajn sukcesojn meze de la 1980aj jaroj. Tamen tio ne klarigas mian impreson, ?ar la versio de “Pretty Woman”, kiu restis en mia menso, estas la malnova, origina!

Ekzemplo por resurbendigo, kiun mi pli bone konas ol la originalon, estas “Ooby Dooby”. Tiun kanton oni uzis en la trinkejo en la filmo “Star Trek VIII: First Contact“. Imprese, ke la kanto datas el la jaro 1955 (la jaro, en kiu ludas parto de la filmo “Reen al la estonteco“, kiu anka? vaste influis min). Ekzistas paralelo al la muziko el la trinkejo en “Star Wars”. Tiun verkis John Williams. Estas du kantoj, kiuj simple nomi?as “Cantina Band” kaj “Cantina Band #2”. Tiuj ?azaj kantoj same restis en mia menso.

Preska? samtempe kiel “You Got It” aperis “She’s A Mystery To Me” (kies titolon mi longe mal?uste memoris kiel “Mystery Girl”. ?in verkis Bono kaj The Edge, kantisto respektive gitaristo de U2. ?i plej similas al la U2-kantoj “In A Little While” (ritmo) kaj “Stateless” (?veba sono). Sed anka? ekzistas paraleloj al “All I Want Is You“, kiu male al tiuj du kantoj verki?is proksimume je la sama tempo. Interese, ke la samaj du muzikistoj anka? estas la a?toroj de la kanto “Goldeneye” (la titola muzika?o por la samnoma James-Bond-filmo), kantita de Tina Turner.

Post la morto de Roy Orbison, oni ankora? eldonis diskon kun kantoj, kiujn li estis surbendiginta lastatempe. En 1992, kvar jarojn post lia morto, aperis kiel disketo “I Drove All Night”, samtempe rokmuzika kaj romantika kanto. ?ia forta drumo kun iomete metala sono memorigas min pri tiu de “I Got My Mind Set On You”, la kanto, per kiu siavice George Harrison ebenigis la vojon al furioza reveno en 1987.

En la video oni vidas kelkajn ar?ivajn surbendigojn de Roy Orbison mem sed ?efe Jason Priestley kaj Jennifer Connelly kiel paron. En 1992 ili estis junaj aktoroj, popularaj inter junuloj.

Roy Orbison: I Drove All Night

Roy Orbison

Plej interese, ke tiu versio neniam estus publikinta sen anta?a sukceso de Cyndi Lauper per tiu kanto. En 1989 aperis la sama verko en popmuzika vesto kun la sinteziloj tipaj por tiu tempo. Anstata? la mola malalta vo?o de Roy Orbison, eksonis ?ia alta, ofte iomete akra vo?o. Kaj plej mirinde estas, ke amba? versioj funkcias kaj estas tiom diversaj unu de la alia, ke ne unu paligas la alian.

Cyndi Lauper: I Drove All Night

Mi ne povas atendi pli longe

Mia reta taglibro a?as unu jaron pli, do sep entute. Sed ?ifoje eblas atesti, ke kelkaj aferoj ?an?i?is. Pri tio mi skribu morga?.

Lastatempe mi renkontas zorgigan tendencon ?e muzikvideoj en la interreto. Grandaj diskoeldonejoj blokas spekteblon en unuopaj landoj, precipe Germanujo. Tio egalas al balkanigo de la interreto, komparebla al la “regionaj kodoj” de DVDj kiuj permesas uzadon de DVD nur en certaj landoj. Tiu sinteno estas same ana?ronisma kiel kopiprotektado de diskoj. Reale tio ne funkcias kaj nur forpelas klientojn.

Anka? mia bela U2-ludolisto i?is viktimo de tio. La muzikvideojn, kiujn enretigis la muzika entrepreno mem, ne plu spekteblas en Germanujo. Sed al kio tio gvidas? ?u la uzantoj akceptas tion? Ne, ili simple ser?as la saman enhavon aliloke. Aliaj homoj enretigos la muzikvideojn – eble kun malpli bona kvalito, kun priskribo, kiun la origina artisto kaj ties diskeldonejo ne povas rekte influi. Ne validas la argumento ke “La homoj ne pagas por muziko kiun ili povas a?skulti en la reto senpage”:

  1. ?iu volas sen granda peno a?skulti muzikvideojn sendepende de la ?irka?o a? la konkreta aparato. Kaj por tio plej ta?gas cifereca kolekto de dosieroj.
  2. Muzikvideoj vekas apetiton ?e konsumantoj. Post ofta a?skultado kreskas la volo, mem posedi iun kanton. Se ne estus tiel, ne havus sencon montri varba?on kun ligo al mendeblo de la kanto aldone al la muzikvideo, kiel jam okazas delonge, cetere anka? ?e maloficiale enretigitaj kantoj.
  3. Aliaj diskoeldonejoj kaj artistoj konscias pri la promocia valoro de muziko ?e videoportaloj. Ili e? enretigas videojn, kiuj konsistas nur el bildoj, simple por havi ion en la reto. Jen nur du ekzemploj: Pet Shop Boys: Love Etc. kaj Julian Casablancas: The 11th Dimension. (Amba? videoj ne plu estas spekteblaj en Germanujo pro la menciita balkanigo, sed la duan (re)enretigis la artisto mem. Muziko foje tamen venkas je la fino!)

Resume tio ?iam montras: La muzikindustrio volas la monon de la homoj, sed ne fidas ilin. Sed tiel ne eblas havi sanan komercan rilaton. Misfido kaj suspekto ne harmonias kun libera mondo. Kaj ?u la merkatoj ne estu relative liberaj en demokratio? Kiel la volo, kontroli la homojn, estas agordebla kun la ideo de justa ?tato?

Tamen restas interese, kompari la diversajn versiojn de la sama kanto. U2 la?dire malofte ludis la kanton “When I Look At The World” dum koncertoj, e? dum la turneo, kiu sekvis la publikigon de la albumo “All That You Can’t Leave Behind”. Jen koncerta versio el novembro 2001:

Tio sonas sufi?e a?e kaj amatore, se oni konas la originalon. En la interreto svarmas memfaritaj videoj de homoj, kiuj kantas a? muzikas anta? la kamerao por prezenti sian talenton al aliaj a? por kapti komplimentojn. Jen reludado de la gitaro parto de la sama kanto:

La gitara solo la?dire estas iomete komplika. Sed e? ekzistas specialistoj ?uste por tio:

Eblas ripro?i, ke kun sufi?e da preparo kaj komputilaj programoj eblas ?ajnigi ?ion bona. Sed jen brila koncerto de reludgrupo:

La prezentado de la origina grupo neniel povas konkursi kun tio! Mi tiom ?atas tiun version ke mi aldonis ?in al la ludolisto, êc se mi origine nur volis enmeti originalojn.

Mi perdis min mem en somera pluvo

Hodiaŭ mia taglibro denove aĝas unu jaron pli, nun ses entute. Dum la pasintaj monatoj mi malofte skribis ion, sed tio iĝu temo por la morgaŭa enskribo. Nun mi – kiel kutime dum la 8a de majo – pritraktu melankolian muzikon:

Fine de la pasinta jaro, mi kreis U2-ludoliston ĉe Youtube, kiu enhavis mian alternativan version de la U2-albumo “All That You Can’t Leave Behind”. Per la ilustraĵoj de la disko kaj ties unua disketo, nigrablankaj fotoj ĉe flughaveno komenciĝis mia muzika taglibro. La unua enskribo kun teksto enhavis la klarigon, kial tiu melankolia rokmuziko tiom movas mian koron.

Al la kutima eldono mankis la aldona kanto de la versio aperinta en la Unuiĝinta Regno, sed el la unuopaj kantoj mi ne ŝatis ĉiujn. La ludolisto prezentas kantoelekton, kiun mi ŝatas kaj kiu konsideras surbendigitajn verkojn el tiu tempo, kiu tamen ne eniris la albumon.

Kvankam origine mi ne intencis la diskojn, kiuj enhavas tiujn kantojn, mi intertempe realigis tion: Mi aĉetis la sonŝpuron de “The Million Dollar Hotel” kaj la du disketojn “Beautiful Day” kaj “Walk On”. Nur mankas en mia kolekto la kanto “Love You Like Mad”. Sed ĝi aperis nur en MP3-kolekto. Mi ne ŝatas aĉeti MP3-dosierojn – krome la kolekto ne plu haveblas. Kaj kial elspezi multan monon por dekoj da kantoj, se oni nur volas unu el ili?

La grundo sub ?iaj piedoj

La jaro finiĝas kaj estas tempo por fari lastan specialan enskribon. Denove mi skribas pri la U2-albumo “All That You Can’t Leave Behind”, kies melankolia rokmuziko kaj nigrablankaj fotoj ĉe flughaveno ĉiam aparte ravis kaj kortuŝis min.

La kutiman eldonon mi ekposedis en 2004. Kiam mi skribis pli detale pri la unuopaj kantoj de la disko, mi notis ke sur la versio de la KD, kiu aperis en la Unuiĝinta Regno, troviĝas aldona kanto, nome “The Ground Beneath Her Feet”. Tial mi hezitis definitive prijuĝi la albumon, ĉar por plena recenzo mi unue akiru tiun version. Fakte mi tenis tion en mia koro kiel promeson al mi mem dum la pasintaj jaroj.

Sed nur en novembro mi ekhavis la ŝancon, rekte aĉeti la albumon. Mia provo, akiri specialan diskon, sukcesis denove tra jpc.de. Kia emociiga momento, kiam mi tenis tiun diskon en mia mano. Sed nun venis tempo por pensi pri la promeso. Fakte mi relegis, kion mi siatempe skribis pri la kantoj kaj rimarkis, ke preskaŭ ĉio ankoraŭ validas. Nur la bonusan kanton mi ŝatas pli ol je la unua aŭskultado sen la resto.

Tial nun ne havas sencon, perdi pliajn vortojn: Mi jam kreis alternativan version de la albumo, kaj tio estas mia respondo, kia estintus mia persona eldono de la disko. De tio mi nenion povas postlasi!

Dum iom da tempo mi pripensis, ĉu ne serĉi la diskojn, kiuj enhavas la kantojn, kiujn mi enmetis plie al tiuj de la origina albumo, anstataŭigante kelkajn, kiuj ne plaĉis al mi. Sed tio povas daŭri denove tre longe. Krome unu kanto eĉ ne aperis surdiske ĝis nun!

Tial mi faris alian solvon: Mi kreis kantoliston ĉe Youtube kun videoj de tiuj 12 kantoj: Ĉio, kion vi ne povas postlasi

Ĉio, kion vi ne povas postlasi
n-ro daŭro titolo
01. 4:04 Beautiful Day
02. 3:50 Elevation
03. 4:34 Walk On
04. 3:37 In A Little While
05. 4:16 When I Look At The World
06. 5:32 New York
07. 3:52 The Ground Beneath Her Feet
08. 4:07 Stateless
09. 4:09 Summer Rain
10. 3:59 Stuck In A Moment You Can’t Get Out Of (Acoustic Version)
11. 4:20 Love You Like Mad
12. 3:48 Always