Arkivoj de etikedoj: paderborn

Jen vasta mond’ por ?iuj ni

Mi tute forgesis mencii parton de mia muzika aktiveco en 2012 – eble, ?ar ?i poste estis kovrita de multe pli granda sukceso! Sed pri tiu lasta mi rakontos alian fojon…

La 31an de a?gusto, Sebastian (malfrue) festis sian naski?tagon en Paderborn. Cetere estis la sama loko kiel anta? unu jaro kaj duona – kaj fakte la unua fojo ekde tiu tempo, ke ni denove kune muzikis! Ni prezentis kelkajn kantojn el nia kutima repertuaro kiel La Kuracistoj:

  • Westerland
  • Junula amo
  • La okulvitroj de Buddy Holly
  • Mi kaj ?i (origine de Amplifiki)
  • Jen nia mondo

“Jen nia mondo” estis speciala deziro de Sebastian, ?ar en 2012 estis la 100a naski?datreveno de Woodie Guthrie. Intertempe e? ekzistas nova versio de la kanto, pri kiu mi “kunkulpas”… sed ni restis je la originalo.

Tute modeste mi tamen devas konfesi, ke nia muzikado ne estis tro bona. Rimarkeblis la longa pa?zo ekde nia anta?a fojo sur la scenejo. Sed almena? ni havis agrablan vesperon ?ar anka? aliaj homoj kontribuis muzike (kiel jam dum la pasinta fojo). Krome estis okazo, rakonti pri la da?ra populareco de “Junula amo”, laste spertita dum la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo), kaj pri planoj por nova muzikprojekto. Pri la unua pa?o al ?i mi skribos la sekvan fojon.

Armeo de sep nacioj ne povus reteni min

Vendrede vespere mi veturis al la doktoriĝa festo de Sebastian. Estis la unua fojo, ke mi venis al mia iama studurbo ekde silvestro 2006/07 dum la 50a Internacia Seminario (IS). La aranĝo okazis en la gastejo “Lötlampe”, kie ankaŭ estis eta spaco por muzikgrupo. Sebastian invitis tre multajn homojn, kun kiuj li regule muzikas. Tial diversaj grupoj faris koncerteton. Ankaŭ La Kuracistoj prezentis kelkajn kantojn:

  1. La Kuracistoj: Westerland
  2. La Kuracistoj: Junula amo
  3. La Kuracistoj: La okulvitroj de Buddy Holly
  4. La Kuracistoj: Sen vi
  5. La Kuracistoj: Ne plu
  6. La Kuracistoj: Vi volas kisi
  7. Amplifiki: Mi kaj ŝi
  8. Esperanto Desperado: Ska-virino

Denove ĉeestis nia akompana kantistino. Bedaŭrinde ni devis ellasi la malrapidajn kantojn Duona amkanto kaj Por ĉiam pro tempomanko. Sed tamen la vespero estis granda sukceso rilate al la muziko kaj kun tre bona etoso! Kelkaj homoj demandis pli detale pri Esperanto.

Krome mi havis la eblon, sperti la ĵazgrupon de Sebastian la unuan fojon kun la gitaristo. Ili ludis eĉ pli bone ol dum sia tempo kiel triopo. La gitaristo vere estas talenta kaj spertega!

Je la rapideco de sono

Foje revoj iĝas realo. Kiel mi konstatis, se tio okazis en mia vivo dum la pasintaj jaroj, tiam ĉiam daŭris monatojn aŭ jarojn.

Komence de la jaro 2002 mi ricevis la diskon “Duone” de Thierry Faverial. Unu kanto tuj kaptis mian atenton: “La longa vojaĝo” ravis min pro la samplaĵoj de baso kaj gitaro. Mi tuj pensis, ke eblus fari interesan repokanton el tio, sed ne plusekvis la ideon.

Sed la ideo restis en mia kapo kaj ne foriris. Pli ol unu jaron poste, meze de 2003, mi decidis alfronti la projekton. Mi elprovis sampli rekte el la kanto, kio funkciis, sed ne plene kontentigis min.

Denove pasis tempo kaj antaŭ preskaŭ unu jaro, Patrik Austin de Dolchamar sendis al mi samplaĵojn por remiksi diversajn kantojn de Dolchamar. Pro mia maniero labori – kaj ĉefe pro miaj limigita teknika ekipaĵo – mi ĝis nun rezignis pri la ideo, ĉar necesus melodie akompani la kantadon por bone sukcesi. Vere interesa kandidato fakte estus la hiphopa kanto “Ĉu vi pretas!?” – sed ĝuste de ĝi mi ne havis la samplaĵojn.

Samtempe mi demandis Thierry Faverial, ĉu li havas ankoraŭ la unuopajn samplaĵojn de “La longa vojaĝo”. Li afable sendis tiujn de la gitaro kaj la baso. Post mallonga tempo jam pretis du demomiksoj kun drumo kaj aliaj instrumentoj el miaj samplaĵo-KDj. La muziko estis bona, sed mankis ankoraŭ taŭgaj voĉoj.

Dum la 50a Internacia Seminario eksonis nova versio de “Ĉu vi pretas!?”, nome “Ĉu vi pretas por la veno de nova jar’?“. Kiam mi babilis kun Patrik, mi demandis, ĉu haveblas la samplaĵoj. En mia kapo jam antaŭe estis maturinta la ideo, kombini Dolchamar kaj Thierry Faverial – nur mankis la ĝustaj cirkonstancoj kaj la ĝusta materialo.

Kaj fakte unu tagon post la ricevo de la samplaĵoj, jam ekzistis du remiksoj, la “longa-vojaĝo-remikso” kaj la “en-aero-remikso”. Al Patrik plaĉis la rezulto, kvankam li deziras pli festan mikson por tiu silvestra versio de la teksto. Tio instigis min, plusekvi alian ideon, pri kiu mi skribos alifoje. Nun mi unue ĝojas pri tiu remikso-rezulto.

En la aero ĉi nokte

Ankoraŭ indas mencii kelkajn aferojn pri la 50a Internacia Seminario. Kompreneble okazis plia muzikado, nome dum la novjara koncerto kaj la internacia vespero. Sed mi jam estis sufiĉe ofte sur la scenejo dum tiu semajno, tiel ke mi rezignis pri ebla partopreno.

Pli interesa estis la marmeladumado, kiun Esperanto Desperado kun la Franco Melono (ĉe la piano) faris plurfoje. Ili ludis tre viglan kaj aŭskultindan ĵazon. Tio tre memorigis min al la “Bring on the night”-versio sur la samnoma albumo de Sting.

Grava grupo de bonetosuloj estis la Katalunanoj, kiuj ofte muzikis. Unufoje, kiam ili kantis en la trinkejo, mi tamen admonis, ke ili kantas la originalon, ne la tradukon de “En la fronto de Gandesa”. Unu el ili respondis, ke ili ne konas la tekston. Tiam mi simple kantis ĝin kun ilia instrumenta akompano. Poste mi skribe fiksis la tekston por ili. La Katalunanoj cetere invitis al manĝado kaj trinkado. Tre plaĉis al mi, kiel ili agis kune kun ĉiuj aliaj kaj ne kiel aparta grupo.

En la trinkejo minimume trifoje estis uzita mia publika kantaro. Indus presi kelkajn ekzemplerojn kaj disdoni ilin dum renkontiĝoj.

La IS denove estis fonto de inspiro. Interalie mi verkis novan kanto-parodion, kiu spontanee venis al mia kapo dum la koncerto de Esperanto Desperado. Dum la koncerto de Pafklik’ al mia kapo venis multaj linioj kaj rimoj, kiujn mi poste skribe fiksis. Ili servu kiel bazo por mia sekva hiphopa teksto.

Dum la internacia vespero mi partoprenis en skeĉo, kvankam pasintjare tio ne plaĉis al mi. Sed ĉifoje mi mem kunverkis la tekston kaj decidis, kiel prezenti ĝin (mallonge kaj prefere je la komenco!). La motoro malantaŭ tiu aktiveco tamen estis Stephan Schneider.

Unu klarigo, kial Esperantujo tiom feliĉigas min, estas la multaj komplimentoj, kiujn mi rikoltas. Tri tute diversaj virinoj kaj rokmuzikisto laŭdis mian hararon, unu virino ŝatis mian barbeton kaj miajn okulvitrojn, alia rimarkis, ke mi daŭre estas agrable maldika, kaj unu amiko konstatis, ke mi evidente havis pli bone videblajn muskolojn ol antaŭe. Kion deziri plu?

Aliaj pozitivaj punktoj:

  • La IS okazis en kastelo. La plej proksima urbo estis Paderborn, kie mi studis. Krome estis IS en Vestfalio, mia hejmregiono.
  • La jubilea aranĝo estis bone farita. La organizantoj realigis la proponojn, kiujn i.a. Till kaj mi estis farintaj antaŭ unu jaro.
  • La ejo havis saŭnon. La duŝoj ĉiam liveris varman akvon. La manĝaĵo tre plaĉis al mi, precipe la silvestra bufedo kaj la novjara bufedo. Oni malofte vidis la estrojn, sed ili faris tre simpatian impreson.
  • La trinkejo kaj la diskoteko estis apudaj. Tio tre gravas por bona diskoteko.
  • La Internacia Kulinara Festivalo (IKF) dum unu posttagmezo estis bonega ideo! Tio nepre okazu ankaŭ la sekvan fojon.
  • La aranĝo ne estis tro strikta. Homoj kunportis sian manĝaĵon al la trinkejo kaj neniu grumblis. Duncan dum la lasta nokto eĉ alportis frapboteletojn!
  • La Blinda Gardisto – la oficiala murgazeto de la IS – reaperis! La redaktantoj kunsidis ĝis la frua mateno kaj montris la saman malseriozan sintenon kiel Till kaj mi dum nia BG-tempo.

Kompreneble ne ĉio funkciis bone kaj necesas kritiki kelkajn aferojn. Mi jam sendis miajn proponojn al KKRen, la organiza teamo, kaj tial ne bezonas ripeti ĉion detale ĉi tie. Plej gravas, ke mi havas la impreson, ke oni sincere interesiĝas pri mia opinio.

En ?iu spec’ de diskoteko

Post la sukcesa serio de gastmuzikado dum la 50a Internacia Seminario, mi finis mian partoprenon en koncertoj jam rekorde frue, nome la 30an de decembro. Tio ege plaĉis al mi, ĉar nun mi estis libera por fari aliajn aferojn – DĴumi ekzemple. Mi estis promesinta al DĴ Leo jam monatojn antaŭe, ke mi prizorgos la diskotekon almenaŭ dum du noktoj.

Inter la 30a kaj 31a, post la koncerto de Inicialoj DC, mi ekis mian laboron je la 1a. Por glata transiro inter la elektronika esperantlingva muziko kaj la diskejo, mi komencis per “Kaj sentiĝas am'” de DĴ Roĝer. Fakte tiun unu kanton mi bezonis por elprovi la teknikaĵojn.

Poste mi daŭrigis per miaj kutimaj stiloj, nome pop- kaj rokmuziko el la 1980aj jaroj. La dancejo estis jam bone frekventata kaj ĝi eĉ ankoraŭ pleniĝis. Iam mi transiris pli kaj pli al muziko el la 1990aj jaroj. Post du horoj mi finfine komencis fazon kun peza muziko. Estis la ĝusta tempo, ĉar la ĉeestantoj tre verve dancis kaj rimarkeble ŝatis mian muzikelekton.

Ekde la 4a iom post iom malpleniĝis la diskoteko. Tamen kelkaj homoj pludancis. Tiam mi eĉ surmetis metalrokon kaj poste regeon. Mi krome kontentigis kelkajn muzikdezirojn. Je la 5a mi volis iri dormi. Unue mi elektis “Till kaj Gunnar faras teknon”, sed la homoj restis. Do mi aŭskultigis kiel elĵetan kanton “Angie” de J.B.O., kiu bone taŭgis kiel deca fina kanto por tiu nokto.

Dum la silvestra balo mi surmetis la muzikon inter la 1a (nova jaro en Britio) kaj la 3a (nova jaro en Brazilo). Mi komencis per “New Year’s Day” de U2, ĉar tion DĴ Leo ne estis ludinta tuj post noktomezo. Dum la premiado de la kostumoj (la temo de la silvestra balo estis mezepoko), tre konvenis mia KD kun muziko de Kaj Tiel Plu (Cantiga), Morice Benin (Homa blovo), In Extremo (Herr Mannelig), Subway to Sally, Schandmaul kaj aliaj. Tiun kompaktdiskon mi estis preparinta speciale por tiu silvestra balo. Mi finis mian laboron per kanto en la portugala. Poste mi transdonis la taskon al Patrik Austin, ĉar DĴ Leo ne reestis ĝustatempe. Oni poste diris al mi, ke li revenis nur 1-2 kantojn post mia foriro. Mi tamen saĝe evitis la diskejon por la resto de la festo por ne esti surprize kaptita kiel DĴ denove.

Fakte multaj homoj laŭdis mian laboron kaj demandis min dum la lastaj du noktoj de la IS, ĉu mi denove prizorgos la diskejon. Ankaŭ DĴ Leo ofertis tion al mi, sed mi neis tion pro du kialoj: Mi ankoraŭ bone memoris mian malbonfarton kiel DĴ dum la lasta nokto antaŭ unu jaro kaj nepre volis eviti, ke tio okazas al mi denove. Plie kaj eĉ pli grave mi estis promesinta, ne labori dum la lastaj du noktoj, kaj nepre volis plenumi tion.

Ĉifoje la diskoteko estis tre proksima al la trinkejo. Tio kutime estas granda avantaĝo. Tamen multaj homoj ne estis kontentaj, ĉar DĴ Leo evidente havis alian muzikelekton ol ili. La laŭtaj basoj de kluba muziko ofte bruis en la trinkejo. Tio pli ĝenis ol subtenis.

Mi tamen daŭre opinias, ke DĴ Leo havas talenton. Se li iom pli adaptiĝas al la kutima IS-publiko, tiam li povos esti brila DĴ en Esperantujo dum multaj jaroj. Grava li jam estas nun, ĉar li ne nur faris, sed ankaŭ organizis la diskotekon.

La diskeja nokto, kiu plej plaĉis al mi, estis sendube inter la 29a kaj 30a de decembro. Tiam ankaŭ DĴ Roĝer ĉeestis. Post kelkaj trinkaĵoj kaj babilado en la trinkejo, arono subite diris: “Nun estas la tempo por danci!” Do ni du hastis al la diskoteko. Tie jam estis pluraj homoj kaj ni verve ekdancis. Fakte arono faris ekzakte tion, kion mi atendis de li – li dancis kiel frenezulo. Tiom trejnita homo ja devas agi tiel. Sed ankaŭ ĉe mi la regula sportumado montris siajn bonajn efikojn kaj mi ne nur bone eltenis la dancadon, sed konkursis kun arono dancante. Dum sufiĉe longa tempo eksonis kluba muziko, sed iam oni transiris al pli pezaj pecoj. Kiam mi aŭskultis “Breathe” de The Prodigy, mi demetis mian ĉemizon kiel faris arono jam je la komenco. Tio pli facilis por mi ol dum antaŭaj jaroj, ĉar mia korpo aspektas pli bone ekde la trejnado, ne plu magre, sed agrable maldike.

Kompreneble ankaŭ mi iam estis elĉerpita, sed la nokto estis plena sukceso por mi. Kaj krome estis granda honoro, tiom roki la homojn kune kun arono, la stila Kanadano!

Estis elvendita prezentado

La koncertoj, kiujn mi menciis en la hieraŭa enskribo, ĉiuj tre bone sukcesis. Esperanto Desperado, JoMo kaj Dolchamar certe apartenas al la plej altkvalitaj kaj spertaj Esperanto-artistoj. La grupo Pafklik’ ĵus startis sian karieron, sed iros sian vojon.

Dum la Internacia Seminario ankaŭ okazis aliaj koncertoj. La ceteran muzikan programon de la gufujo mi ĉiam evitis. Laŭdire la 30an de decembro okazis gitarludado kaj kantado de Nederlandano dum la vespera programo, sed ĝin mi maltrafis. Oni poste diris al mi, ke precipe la kantado estis tute malbona. Pri unu prezentado de Norvego mi tute ne scias, ĉu ĝi entute okazis. Restas menciindaj du koncertoj:

Kadakar mi spektis la kvaran fojon post la IJS 2004, la IS 2004/05 kaj la IS 2005/06. Ĉifoje ili havis drumiston, kio sendube estis plibonigo, sed la resto ŝajnis al mi preskaŭ same kiel dum la pasinta jaro. La rimarkinda afero por mi estis, ke ankaŭ la reago de la publiko montris tion. Unue kelkaj homoj dancis, sed poste neniu plu.

Inicialoj DC (Éric Languillat) donis tre malfruvespere koncerton kun elektronika popmuziko, videoj, kantado kaj viva elektra gitaro. Origine li volis fari tion unu tagon antaŭe, sed alvenis tro malfrue por fari tion. Bedaŭrinde oni ne estis anoncinta la koncerton bone (min neniu ekzakta tempoindiko atingis). Tamen kelkaj homoj dancis. La koncerto antaŭ du jaroj certe pli bone sukcesis (la ĉambro estis pli malgranda kaj ĉiuj homoj jam ĉeestis), sed denove plaĉis al mi, kion mi aŭdis. Mi daŭre opinias ke Eric ankoraŭ ne alvenis ĉe la maksimumo de sia talento en Esperantujo.

Aĥ jes, kaj finfine la fifama IS-bluso alvenis! Mi jam demandis min, ĉu ĉio estas en ordo kun mi. Kion ni farus en la mondo sen tristeco kaj letargio?

Se la tempo sufi?as

La IS-bluso ankoraŭ ne kaptis min, kvankam pasis mia unua labortago. Eble ankaŭ ĝuste pro tio ĝi ankoraŭ ne venis – anstataŭ sidi hejme kaj cerbumi mi havis ion por fari.

Dum la Internacia Seminario finfine atingis min la inspiro necesa por fini projekton, kiu jam delonge okupas min. Ekde jaroj mi intencis fari duan eldonon de mia kompaktdisko kun malrapidaj kantoj por para dancado. La origina versio datas el la jaro 1999 kaj estis daŭre uzata en la gufujo, kune kun parto de mia trinkeja kompilo. La kantolisto fakte jam estis preskaŭ preta, sed mi daŭre pensis kaj dubis pri la plej bona sinsekvo de la titoloj. Tion mi nun finfine decidis. La KD do aspektas jene:

K2
01. 4:49 Foreigner            Waiting for a girl like you
02. 4:59 Toto                 Africa
03. 4:12 The Police           Every breath you take
04. 4:58 U2                   With or without you
05. 7:44 Marillion            Kayleigh & Lavender (DJ-Kunar-Remix)
06. 6:08 Gary Moore           Still got the blues
07. 4:11 Tito & Tarantula     After dark
08. 4:46 Chris Isaak          Wicked game
09. 5:30 Zucchero Fornaciari  Il volo
10. 4:29 Jean Jacques Goldman Elle ne me voit pas
11. 4:18 Khaled               Aïcha (version mixte)
12. 4:47 Seal                 Kiss from a rose
13. 3:39 Sting                Fields of Gold
14. 4:03 Bryan Adams          Heaven
15. 5:10 The Scorpions        Wind of change
16. 5:34 Guns 'n Roses        Knockin' on Heaven's Door

En la gufujo mi refoje rimarkis, ke kelkaj kantoj estis sufiĉe malpli laŭtaj ol la aliaj. Tion mi solvis, maksimumigante la laŭtecon de ĉiu unuopa kanto. Nun la tuto devus soni pli unuece, harmonie.

Ne, ne povas esti mal?usta

La IS-bluso staras ĉe la sojlo, do urĝas agi kontraŭ ĝi. Hieraŭ mi aĉetis novajn vestaĵojn. Pozitivaj ŝanĝoj en la vivo ekster Esperantujo ja estas unu bona recepto kontraŭ la post-IS-sindromo. Alia paŝo por batali la simptomojn konsistis el ordigado de mia loĝejo. Entute mi forŝetis 5 kg da papero. Mia tablo denove aspektas superrigardeble. Tio ĝenerale devas denove okazi en mia vivo, se ĝi daŭriĝu bone: Necesas ordigi la posedaĵojn kaj forŝeti la superfluajn.

Dum la Internacia Seminario, mia patro prezentis siajn tradukojn de Germanaj drinkokantoj en la trinkejo. Mia frato verkis drinkokanton laŭ la refrena melodio de la kanto “Carnaval du Paris”. Kaj mi finfine sukcesis realigi ideon, al kiu inspiris min Duncan jam dum la KEF 2005: Mi verkis trian strofon de “Odoras kiel vespermanĝo“, kiu nun estas kompleta parodio de “Smells like Teen Spirit” de Nirvana. Entute nur temas pri du pliaj linioj, sed verki ilin tamen kostis tempon, ĉar la bezonata inspiro ne venis ekster Esperanto-renkontiĝoj.

Mi estos denove kun vi, mi estos denove kun vi

Hieraŭ mi revenis de la 50a Internacia Seminario (IS) en Wewelsburg apud Paderborn. La post-IS-sindromo certe ankoraŭ kaptos min, sed nun mi jam aktive batalas kontraŭ ĝi.

Kion diri pri la jubilea IS? Ĝi estis minimume pli bona ol la pasintaj du kaj rilate al la etoso denove memorigis min pri la Internaciaj Seminarioj de la malfruaj 1990aj jaroj. La nombro de la partoprenantoj restis iom malalta (209), sed almenaŭ rimarkeblis denove kresko.

Mi jam notis ĉiujn rakontindajn punktojn pri tiu ĉi IS, sed nur iom post iom skribos ilin. Kompreneble la muzika parto ricevos apartan atenton. Jam nun mi menciu ke la muzika programo superis eĉ tiun de la pasinta jaro kaj estis la plej bona, kiun mi iam ajn spertis ekster la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF)!

Kun multaj artistoj mi babilis kaj feliĉe rimarkis, ke ili havas similajn vidpunktojn kiel mi. Do mi ne estas sola batalanto, sed trovas min en bona kompanio. Tio sole jam estas tre esperiga.

Venu al mi en la urbocentron…

En aŭgusto dum du semajnfinoj vizitis min po unu el miaj plej bonaj amikoj Holger kaj Till. Denove impresis min, kiom agrable mi sentas min dum kaj post tiuj mallongaj periodoj kun unu el ili. Kun tiaj amikoj, oni povas grandparte fajfi pri la resto de la mondo!

Holger aŭskultigis al mi parton de la tria Coldplay-albumo “X.Y.”. Iam ie mi jam aŭskultis la unuan disketon, kiu ŝajnis al mi kopio de la antaŭa furoraĵo “Clocks” nur sen piano. Sed nun ĉio, kion mi aŭskultis, plaĉis al mi. Kvankam mi ne estas abonanto aŭ adoranto de britpopo, al tiu ĉi grupo mi povas resti fidela. Mi ja jam posedas la unuajn du albumojn.

Till antaŭ kelkaj monatoj atentigis min pri videodosiero de hiphopartisto, kiu repas pri Paderborn, mia iama studurbo! La vera kuriozaĵo kuŝas en tio, ke Paderborn simple ne estas grandurbo, sed havas 140.000 enloĝantojn (en la urbocentro 77.000). Sed la kanto sonas, kvazaŭ Paderborn estus danĝera, pulsanta urbego, kie la modoj kaj drogoj plej freŝas. Till kaj mi, kiuj loĝis dum jaroj en Paderborn, kompreneble konas la realon kaj des pli ridas pri la kanto! Ĝi jam iĝis unu el niaj komunaj kantoj, kiujn ni ŝatas citi kaj aŭskultigi, ĝuste ĉar ĝi estas tiom stulta.