Arkivoj de etikedoj: D?umado

Ni estas unu familio

Lasi respondon

Restas ankoraŭ kelkaj aferoj por mencii pri la Internacia Junulara Semajno (IJS):

ĝenerale

  • Dum la unua vespero pluraj homoj rimarkis, ke Sebastian kaj mi alvojaĝis rekte el Germanio, do ne antaŭe partoprenis la Internacian Junularan Kongreson (IJK). Tio videblis pro tio, ĉar ĉiuj, kiuj estis pluvojaĝintaj, ege lacis. Kaj mi antaŭe estis timinta, ke ni alvenus tro malfrue kompare al la aliaj kaj estus tro elĉerpitaj!
  • Por la internacia vespero mi preparis skeĉon por varbi kiel kutime por la Internacia Seminario (IS). Ĉijare estos jubileo (la 50a IS!) kaj krome ĝi okazos en la Wewelsburg tuj apud Paderborn, mia iama studurbo! La skeĉon mi prezentis kun elgrande. Ne estis la plej brila verko, sed ankaŭ ne la plej malbona – ie en la mezo, mi dirus.
  • Ĉar nia flugo jam ekis tagmeze en Budapeŝto, Sebastian kaj mi devis forvojaĝi jam tre frue matene. Ni studis la diversajn eblojn kaj fine decidis, preni la unuan buson al Szeged je la 4a matene. Tute hazarde mi eksciis en la gufujo, nur unu horon antaŭe, ke juna Francino devis kapti aviadilon kaj ne sciis, kiel ĝustatempe alveni ĉe la flughaveno. Ni ofertis, ke ŝi akompanu nin – ni ja havis planon! Fakte la kompleta revojaĝo senprobleme funkciis dank al planado, iom da bonŝanco kaj mia baza rego de la hungara. Kiam ni estis ĉe la busstacio al la flughaveno, mi estis iom fiera pri tio, kiel ni estis sukcesintaj mem kaj samtempe iom savintaj la Francinon.
  • Mia intereso pri la hungara lingvo daŭre kreskis. Ĉar mi ne manĝis ekster la ejo, mi ĉiun tagon iomete praktikis la hungaran. Mia eta lingvolibro tre helpis pri vortoj kaj la prononcon mi ja jam konas ekde jaroj. Fenomeno nova por mi estis, ke mi foje jam komprenis, kiam aliaj homoj diris plurajn frazojn al mi. Krome mi mem konstruis kelkajn frazojn. Mia bona amiko Holger diras, ke mi ĉiam interesiĝas pri la lingvoj kaj landoj, kies virinoj min ravas. Kial ne?

bonfarto

  • Mi donis entute kvar intervjuojn por diversaj radioj. Dufoje oni ludis Esperanto-muzikon. Ĉiam ĉarmegaj Hungarinoj servis kiel miaj tradukistinoj. Kompreneble tiu sento de graveco ege plaĉis al mi!
  • Dum la IJS mi finfine denove havis la senton, ke mi estas atraktiva persono. Tiun impreson donis al mi la dancado kun diversaj belulinoj. Plie mi havis interesan sperton dum la fotado: Kutime mi devas petegi belajn virinojn, fotiĝi kun mi. Ĉifoje okazis inverse, nome subite ŝajne ĉiuj volis havi foton kun mi. Kion deziri plu?
  • Bona sperto estis, renkonti tiom belajn denaskulinojn. Malantaŭ ĉiuj deklaroj de toleremo kaj malfermeco, multaj homoj havas problemojn akcepti la ekziston de denaskuloj kaj ne vidi ilin kiel ekzotikuloj. Sed se tiom atraktivaj virinoj apartenas al la sama grupo, reale oni ne povas esti tro stranga!

muziko

  • Dum la reiro de la riverborda ekskurso mi kantis kelkajn kantojn de “La Kuracistoj“, kiujn ni estis ludintaj nek dum la koncerto nek apud la rivero. Sekvis ankaŭ kantoj de Persone. Dum la balo mi spontanee kantis “Kisu min”, dum la muzikgrupo ludis la originalon. Sebastian proponis krei parodion de “La okulvitroj de Buddy Holly” kun la temo “La okulvitroj de Ludoviko”. Mi improvizis strofon kaj refrenon, sed bedaŭrinde ne havis paperon por skribe fiksi tion. Aliflanke mezkvalita teksto, kiu poste ankoraŭ bezonas poluradon kaj reverkadon, ne estas afero por tro prifunebri.
  • Krome mi iom reetosigis la balon per mia muzikdeziro. Iam mi staris ekstere, same kiel multaj aliaj homoj, ĉar la salono estis tro varma kaj la muziko tro enuiga. Tiam Csilla, atraktivega Hungarino, demandis min, kial mi restas ekstere kaj poste, kiun kanton la muzikgrupo ludu. Mi tuj diris “Szállj el kismadár!”, ĉar mi sciis, ke ĝin konas la partoprenantoj (la Kuracistoj ja estis ludintaj ĝin nur kelkajn tagojn antaŭe). Csilla iris al la muzikgrupo kaj jen, kiam eksonis mia muzikdeziro, la dancejo tuj pleniĝis. Je la fino de la balo mi iom DĴumis, surmetante Esperanto-muzikon. Tio donis bonan gajan kaj solenan finon kaj lastfoje dancigis la homojn.
  • Mi estis verkinta version de “Ne ploru, amik’“, kiu pritraktis la unuajn du tagojn de la IJS. Bedaŭrinde (aŭ bonŝance) mi ne havis la eblon, prezenti ĝin dum la koncerto de la Kuracistoj. Sed reirante de la gastejo dum la ekskursa tago, mi kantis “Ne ploru, virin'” por Vera kun denove improvizita teksto.
  • Iu Franco alparolis min pro mia prelego pri la tradukado de kantotekstoj, kiun mi estis farinta dum la Internacia Seminario (IS) en Xanten. Li intencas uzi ĝin por la JEFO-membrogazeto. Fakte mi ankoraŭ devas verki artikolon el la prelegaj notoj, sed krom tio: Kial ne?
  • Certa Ukrainino inspiris min kanti la refrenon de “American Woman” kun nova teksto: “Freneza virino – venu tien ĉi / Frenaza virino – vin nur volas mi”. Mi ne scias, ĉu mi iam sukcesos fini kompletan Esperanto-version, sed ideo kaptis min.
  • Kiam kelkaj kantis tradiciajn Esperanto-kantojn, kiujn mi ne ŝatas pro mia pasinteco, Dmitri komencis elpensi parodion de “Vivu la verda stel'”: “Plenigi la poŝson per televidil’ – vivu la verda ŝtel'”. Mi poste ŝanĝis tion al “Vivu la verva ŝtel'”. La ideo restas brila. Iam miaj gefratoj kaj mi havis la ideon fondi grupon sub la nomo “Fina Venĝo” kaj rekanti la plej stultajn kantojn de la infankongresetoj en punkroka versio, simile al “Onkel Tom”.
  • Leandro Souza Moreira proponis, ke mi partoprenu en la metalroka kompilo. Fakte mi havas ideojn por tri kontribuoj (du jam de la KEF 2005). Nur mankas grupo por realigi ilin. Sed mi jam konas kandidaton.
  • Zoltán, juna Hungaro, intencas fondi britpopan muzikgrupon. Fakte tuj kiam mi vidis lin mi sciis, ke britpopo estas lia granda pasio. Kun tia hararo kaj tiaj sunokulvitroj, li tuj pensigis min al Oasis kaj Blur! Li reciproke komparis mian aspekton al tiu de John Lennon.
  • Pluraj homoj demandis min pri bona Esperanto-muziko. Por ili estas tute nova afero, dum estis evidenta, ke mi havas multan sperton pri tio. Tial mi hejme preparis tri kompaktdiskojn kun kantoj el la interreto. La tuto nomiĝas “interreta kompilo 1-3”. Ĝi ne estu intermiksita kun la interreta kompilo, kiun Chuck kaj mi intencas eldoni, aŭ la kompilo de 20 kantoj, kiujn mi rekomendas ĉe mia TTT-ejo. La triparta interreta kompili enhavas rokmuzikon, mondmuzikon kaj elektronikan muzikon. Mi jam sendis ĝin al tri homoj.

Neniam forgesu, de kie vi venis

2 komentoj

Dum la vespero de la 12a kaj la nokto al la 13a de majo, unu de la ĉarmulinoj festis sian 20an naskiĝtagon. Ĉar mi antaŭe partoprenis la Ju-Jutsu-trejnadon en Münster, mi alvenis nur duonan post la deka. Tio ne malhelpis, ĉar la naskiĝtago estis nur la sekvan tagon. Kiam mi eniris la festokelon, tuj min bonvenigis tuta aro da belulinoj. Tio kompreneble tre bonhumurigis min. Mi agrable babilis kun multaj el ili, kiujn mi jam delonge ne estis vidinta. Krome mi kaptis la okazon por iom DĴumi. Dum la kanto “Go West” de The Pet Shop Boys mi faris paran dancon kun unu el la belulinoj – tre eksterordinare, se oni konsideras, ke mi ne konas parajn dancojn. Iam eksonis “Let me entertain you” de Robbie Williams. Kvankam mi ĝenerale ne tro ŝatis tiun artiston, tiu ĉi kanto estas en ordo. Ĝi taŭgas por roki sur la dancejo, kion mi faris ĉirkaŭita de belulinoj. Kune kun DĴ Arafat mi foriris kiel la lasta gasto. Evidente la fakto, ke mi estis la plej maljuna gasto, ne malhelpis longan festadon.

La sekvan vesperon mia iama gimnazio festis sian 40-jaran jubileon. Tio koincidis kun la 10-jariĝo de miaj finaj lernejaj ekzamenoj. Mi alveturis kun du el la belulinoj, kio kompreneble tre plaĉis al mi. Ili finis la lernejon nur unu jaron antaŭe kaj nun ili akompanis min! Dum mia lerneja tempo la knabinoj neniam atentis min. Estas bele sperti, ke io en la vivo povas ŝanĝiĝi.

Malgraŭ antaŭaj anoncoj, la lernejo ŝajnis al ĉiuj el mia jaro neŝanĝita. Krome ĝi faris tre etan kaj aĉan impreson al mi. Oni estis ofertinta al ni rigardon al niaj ekzamenoj, kiujn ni estis skribintaj dek jarojn antaŭe, sed tio ne interesis min. Kial okupiĝi pri pasintaj defioj, se la nuna vivo jam estas sufiĉe komplika? La personoj el mia jaro restis nur mallonge en la lernejo, ĉar atendis nin aparta festo en alia loko.

Dum dek jaroj mi estis ĉiam pensita je tiu tago, kaj dum la lastaj monatoj antaŭ tiu dato tion faris kun kreskanta intereso kaj timo. Mi atendis, ke ĉiuj aliaj estus venintaj multe pli antaŭen ol mi – alvenintaj tien, kie la socio atendas, ke mia generacio devas esti dek jarojn post la finiĝo de la lernejo. Tial mi timis, ke ĉiuj homoj taksus min esti malsukcesulo kaj ke ĉiuj demandus min, kial mi ne faris pli el mia vivo. Reale mi pensas, ke mi agis tute bone, kaj ke mi ne povis akiri pli. Sed mi ja spertis, ke oni ne taksas min laŭ realismaj mezuroj…

La revido dum mia 10-jara lernejofinado tamen iĝis tute alia. La homoj diris, ke mi aspektas ekzakte kiel antaŭ dek jaroj. Unu eĉ ŝerce rimarkis, ke ŝajnis kvazaŭ oni metintus min dum dek jaroj en fridujon, tiel ke mi restis freŝa kaj ne aĝiĝis. Krom mia daŭre tre juna vizaĝo, tiun prijuĝon vaste kreis la fakto, ke mia hararo ĝuste nun estas denove la sama kiel antaŭ dek jaroj (dum inter tiuj dek jaroj ĝi daŭre ŝanĝiĝis kaj preskaŭ neniam estis tiel), ke mi portis miajn okulvitrojn anstataŭ kontaktlensojn (kiujn mi aĉetis nur post mia ekstudado) kaj ke mi portis la t-ĉemizon de mia lerneja jaro. Mi estis iom seniluziigita, ke mi estis la nura, kiu ankoraŭ havas kaj portis ĝin. Post dek jaroj mi denove aspektas kiel dum mia lernejofinado – kongrue al miaj opinioj pri kelkaj temoj, kiuj same revenis al la sama punkto.

Unuflanke estas komplimento, se homoj el mia pasinteco rimarkas, ke mi laŭ ekstera aspekto tute ne ŝanĝiĝis. Aliflanke ĝuste tio povas esti signo de stagnado kaj montri, ke mi nenion elprovis kaj spertis dum tiuj dek jaroj. Tiun impreson mi kompreneble volis malpruvi. Pro tio mi montris al kelkaj homoj fotojn, sur kiuj mi havas tre longajn harojn, portas kontaktlensojn kaj foje ankaŭ barbon. Unu amikino unue rifuzis akcepti, ke la persono sur tiuj fotoj estas mi. Alia persono komparis mian aspekton al tiu de Kurt Cobain de Nirvana, la (ne)idolo de mia generacio. Mi ankaŭ montris kelkajn fotojn el mia tempo en Catania por ke la homoj ne pensu, ke mi ne forlasis mian hejman regionon. Kelkaj estis tre impresitaj de tio, ke mi konas lernejofinintinojn de 2005. Resume mi do estis tute kontenta pri tio, kion mi povis rakonti pri mia vivo.

Okulfrapis min ke la virinoj, kiuj dum la lerneja tempo estis la belulinoj, parte tute ne plu estis belaj, sed aspektis terure maljunaj. Alia, kiu antaŭe aspektis tute normale, nun estis imprese bela. Estis malbona surprizo konstati, ke multaj neniam forlasis nian hejman regionon. Kelkaj ankaŭ estis nekredeble fiksitaj al certa konduto kaj ne kapablis elprovi ion.

De neniu mi aŭskultis, ke li faris impresan karieron. Ankaŭ la doktoroj kaj juristoj ne estis pli kontentaj ol la aliaj. Multaj troviĝas en malpli bonaj vivsituacioj ol mi – ilin okupas ankoraŭ la studado aŭ komenca fazo de la laboro. Maksimume 20%j estas geedzitaj aŭ/kaj havas infanojn. Tio estas imprese malalta cifero por grupo de ĉirkaŭ 30-jaruloj. Multaj el tiuj personoj, kun kiuj mi parolis, samopinias kun mi: Laŭ propraj spertoj, diligenteco kaj inteligenteco ne repagiĝas. Se iu demandas, kio malĝustas en Germanio, mi havas kelkajn respondojn…

Por aŭskultigi muzikon, oni starigis komputilon kun relative malmultaj MP3-dosieroj. Kelkaj kantoj daŭre eksonis, precipe de Gentleman kaj The Gorillaz, kio post iom da tempo ĝenis min – des pli, ĉar ne estis hazardo. Kelkaj personoj vere ŝatis kvar- aŭ kvinfoje surmeti la samajn kantojn dum unu vespero. Al ili terure mankis stilo. Unu el ili provis dancigi la homojn dum noktomezo per anonco, sed tute fuŝis tion, ĉar li parolis dum la muziko. Krome malrapida regeo ne taŭgas por eki diskotekon. Tiel okazis neniu dancado, sed samtempe la muziko estis tro laŭta por la babilemaj homoj. Dum tiu fazo mi pripensis, forlasi la lokon kaj iri al la naskiĝtaga festo de mia frato, kie min atendus multaj amikoj kaj la belulinoj.

Feliĉe tamen, ke mi restis, ĉar iam finiĝis tiu fazo kaj amiko de mi transprenis la DĴumadon kun kelkaj konsiloj de mi. Li komencis per “The Time Warp” el la filmo “The Rocky Horror Picture Show“, kiu estis la kanto de mia lernejofina jaro. Tio tuj instigis multajn homojn el la plej diversaj grupoj ekdanci. Sekvis “So lonely” de The Police, kiun mi ekkonis kaj ekŝatis dum mia lasta jaro en la lernejo – do denove muzika vojaĝo reen en la tempo. Postaj titoloj estis “Skandal im Sperrbezirk” de Spider Murphy Gang, iu kanto de Dick Brave & The Backbeats, Let me entertain you de Robbie Williams (al kiu mi denove tre freneze dancis – same kiel nur unu tagon antaŭe!), kanto de Red Hot Chili Peppers, “Enjoy the silence” de Depeche Mode… kaj “Never forget” de Take That! Tio estis la alia kanto de mia lernejofina jaro, tiel ke la homoj tre amuziĝis. Mi estis parolinta kun la DĴ-amiko pri DĴumado kaj muziko kaj sentis min pravigita tra la scenoj sur la dancejo. Estis simple tiom evidente, ke mi scias, kiel dancigi homojn, kaj ke mi konas la ĝustajn kantojn. Tio estis eta triumfo por mi. Post iom da tempo bedaŭrinde denove iu nekapablulo transprenis la muzikon, okazis plendoj de la estroj de la loko pri la laŭteco ktp. Sed multaj el ni estis montrintaj, ke ni daŭre kapablas festi longe. Nur iom antaŭ la kvina matene mi revenis hejmen.

Kun kelkaj personoj mi vere havis bonan interparoladon. Ili havas bonan sintenon al la vivo. La pasinteco gravas kaj ne estis pro nenio, eĉ se oni mem ŝanĝiĝas. La antaŭaj agoj daŭre havas signifon. Estis tre bone sperti, ke mi ne eraris rilate al miaj amikoj.

Tiom longe for

1 komento

En la kinejo en Münster oni ekde kelkaj jaroj montras filmeton, kiu varbas por mondonacoj en la nomo de iu nobla celo. (Ke mi, kutime detalfanatikulo, ne plu memoras, pri kio ekzakte temas, postlasas dubindan impreson pri la efikeco de la varbaĵo.) En la filmo oni vidas nigrulojn (ĉu Afrikanojn aŭ Jamajkanojn, mi ne komprenis) kaj parolas pri la batalo kontraŭ AIDS. En la malantaŭo eksonas regeo-muziko. Kiel subteksto informas, la kanto nomiĝas “Dem Gone” (Ili [estas] for) kaj venas de la albumo “Journey to Jah” (Vojaĝo al Dio) de Gentleman.

Tiu artisto, cetere Germano, unue kantis kiel gasto sur la albumoj de aliaj artistoj, kaj fakte tiel mi la unuan fojon aŭdis lian voĉon. En la kanto “Tabula Rasa pt. II” de Freundeskreis (la tria disketo de la sukcesega “Esperanto”-albumo!), li transprenas la refrenon. Post partopreno en la Freundeskreis-projekto “FK Allstars”, li ekis sufiĉe sukcesan solokarieron. Mi spektis etan parton de lia koncerto dum la somera universitata festo en Paderborn en 2002. Tiu festo cetere dum multaj jaroj estis la plej granda de sia speco en Germanio!

Kiam mi DĴumis dum pasintjara festo, DĴ Arafat donis al mi kompaktdiskon kun tiu kanto el sia kolekto. Kvankam li estas tute kontraŭ hiphopo, tiun regeon li ŝatas. Kaj ankaŭ min kaptis la melodieco de la voĉo kaj la melankolio de la kantado.
Plej imprese tamen estis, kiom pasie belulino dancis al tiu kanto! Ni havas malmultajn komune ŝatatajn kantojn, sed tiu estas unu el ili.

Pro ĉio tio mi jam ekde monatoj intencis aĉeti la disketon “Dem Gone” – kaj finfine mi realigis tion. Ĉe Ebay mi akiris novan ekzempleron. Tre plaĉas al mi, ke sur la disketo troviĝas ankaŭ instrumenta versio de la kanto – tio invitas al propra kantado kaj verkado de novaj tekstoj laŭ tiu melodio.

Samvoje ene de kelkaj tagoj mi kompletigis mian kolekton per du aliaj disketoj: “Halt Dich an Deiner Liebe fest” de Freundeskreis (ankaŭ regeo-kanto, ankaŭ melankolia, reludversio de Rio-Reiser-kanto) kaj “A livelong thing” de FK Allstars (iom funka, disketo de koncerta albumo kun studia kaj instrumenta versio).

Semante la semojn de amo

2 komentoj

Bedaŭrinde, ke mi ne havis okazon por elprovi ĉiujn novajn kantojn (ĉefe de la KDj aĉetitaj de radio-moderatoro), kiujn mi estis kunportinta al la 49a Internacia Seminario en Xanten. Precipe la reago al “I have to quit you” de Scott Morgan (and The Solution) interesus min. La iom ironian elekton de “Nur geträumt” (la reludversio de Spn-x) almenaŭ komprenis Till. Per “On the 54” de “The Dandelion” mi preskaŭ malplenigis la dancejon – same kiel unu jaron antaŭe per “Bimbo” de Lambretta. Tiuj kantoj evidente estis tro fortaj por la averaĝa IS-partoprenanto.

Eta triumfo por mi estas, ke mi aŭdis aŭ legis de tiom multaj homoj, ke ilin same kaptis “la post-IS-sindromo“. Tio montras al mi, ke mi tiurilate ne estas tro diversa al pli junaj personoj kiel ekzemple n_true aŭ elgrande. Mi ĉiam iom timis, ke ilin ne allogus la samaj aferoj kiel min, kaj ke tio sendube montrus, ke mia tuta vivstilo kiel juna plenkreskulo estas hodiaŭ tute eksdata. Sed daŭre la samaj aferoj interesas la homojn… jen cetere aliaj raportoj pri la IS ĉe LiveJournal:

Ankaŭ elgrande skribis pri la IS; li eĉ faris tutan enskribo-serion, simile al mi, kaj eble eĉ liveras la plej interesan raporton (almenaŭ por mi). Bedaŭrinde ĉiuj liaj enskriboj estas nur legeblaj por amikoj, do mi ne ligas al ili de ĉi tie.

Mi ĝojas, ke ni realigis la ideon, fari grupan foton de ĉiuj ĉeestantaj LiveJournal-uzantoj. Mia ekzemplero, farita per poŝtelefono, ne iĝis same bona kiel la grupo foto de la LJ-uzantoj de amuzulo. Pro tio mi nur ligas al lia kaj ne publikigas mian propran. Sur la foto videblas knabino, axel584, blahma, karulin, weemeyer, amuzulo, felicx, rakso, a2na kaj goulo (supre) kaj n_true, timwi, kunar, elgrande (malsupre). Maltrafis la fotadon alauxdo – ni ne trovis lin ĝustatempe. Kiel mi intertempe eksciis, plurajn aliajn LJ-uzantojn ni forgesis: marcos_cramer, kvakulo kaj kriminelli. Post la IS cetere aliaj kreis LJ-konton, do la listo jam ne plu estas aktuala…

Tuj antaŭ ol forvojaĝi mi ankoraŭ aĉetis kontraŭ 2 EUR la IS-KD-Romon kun fotaroj de multaj homoj. Kompreneble ne troviĝas ĉies fotoj sur ĝi; tamen ĝi ampleksas multajn. En la reto troviĝas la jenaj IS-fotoj (kaj filmoj):

Por ne perdi la superrigardon, jen ĉiuj enskriboj de mi pri la 49a IS:

Dum la IS denove venis kelkaj ideoj por kantoj al mi (kiel jam dum la KEF). Mi skribe fiksis ĉiun ideon kaj espereble baldaŭ realigos ion de ili. Mi ĝojas, ke tiuj ideoj venas pli ofte kaj ŝajnas pli realigeblaj ol antaŭe. Ke iom da tempo pasas, tute bonvenas – tiel la aferoj maturiĝas.

Jam dum la unua vespero atingis min tute neatendite propono de Cyrille, partopreni en repa/hiphopa kompilo de Vinilkosmo. Origine mi ja estis decidinta, ĉesi fari hiphopon en Esperanto. Sed ŝajne la impresoj kolektitaj dum la KEF 2005, kiuj gvidis al tiu penso, ne donis kompletan bildon de la situacio. Mi alifoje skribos pli pri la nova projekto kaj mia muzika aktiveco kadre de ĝi. Restas imprese, ke tia propono povas veki denove mian intereson en hiphopa muziko kaj tian kreemon ĉe mi.

Ne ?iu nokto devas esti same freneza

Lasi respondon

La lasta vespero resp. nokto de la IS kreis – kiel kutime ĉe Esperanto-renkontiĝoj! – tre miksitajn sentojn en mi. Minimume parte mi mem kulpas pri tio. Mi estis promesinta, partopreni en la Hungara skeĉo por la internacia vespero. Dum la provludado mi rimarkis, ke la kontribuo certe estas bela afero, sed simple ne laŭ mia stilo. Kompreneble estis bone, ke mi antaŭe spektis ĝin, ĉar mi tiel kunhelpis poluri ĝin, sed mi devintus decidi kaj diri poste, ke mi tamen ne partoprenus ĝin. Evidente ĉeestis sufiĉe multaj kunludantoj kaj oni ne bezonis plian personon. Krome mi ne havis iun decidan paroladan rolon, kiu farintus necesa la ĉeeston de sperta skeĉludanto. Sed plej grave estis, ke mi tuj post la internacia vespero volis eki la diskotekon kaj antaŭe kunpaki miajn aferojn por la forvojaĝo. Longjara sperto montras, ke oni ne faru tion meze dum la nokto nek dum la frua mateno. Tamen la provludado daŭris ĝis la komenciĝo de la internacia vespero, tiel ke ne restis tempo al mi, fari tiel, kiel mi volis. Krome la Hungara skeĉo estis unu de la lastaj kontribuoj kaj mi ne sciis, kiom multaj kaj kiom longdaŭraj ili estis, tiel ke mi ne povis foriri dumtempe, sed devis spekti la tutan vesperon atendante. Jam unu tagon poste mi konkludis, ke pro malĝusta sento de respondeco mi mem kreis al mi tute superfluan streĉon. Interese, kiom facile oni refalas al malnovaj malbonaj kutimoj, se oni ne bone kaj severe atentas…

Post la internacia vespero mi devis hasti al la diskoteko kaj ne povis repreni ekzemple la foliojn el mia publika kantaro, kiujn mi estis donita al la gefratoj Fantom por ke ili ludu la IS-himnon. Je la fino mi tute ne rericevis ilin. Jen nur unu el multaj stultaj aferoj, kiujn mi estus povinta eviti per iom malpli granda inklino je harmonio kaj iom pli granda decidemo, fari tion, kio laŭ mi estas por mi ĝusta kaj necesa. Estonte mi ne plu tiom facilanime promesu partopreni eĉ en malgrandaj aferoj kiel skeĉo, se mi nek konas nek povas stiri la cirkonstancojn kaj se samtempe aliaj farindaĵoj atendas min, kiujn mi persone pli ŝatas kaj kiuj pli postulas miajn talentojn.

Ĉar neniu el la aliaj DĴj volis labori dum la lasta nokto, mi ne povis esperi je anstataŭo, kiun mi estis fikse entaksinta en mian planon. Mi ne intencis trafesti la nokton, sed volis enlitiĝi plej malfrue je la tria. (Cetere tio montras malbonan planadon de la diskoteko ne nur de mi, sed ankaŭ de aliaj: Dum aliaj jaroj, la organiza teamo jam antaŭe priparolis, kiel funkcios la lasta nokto, do kiu deĵjoros en la diskoteko.) Kvankam Till denove alportis teon de la gufujo, mi eĉ ne sukcesis foruzi mian tasopason, kio tre ĝenis min. Krome daŭris nekutime longe, ĝis alvenis sufiĉe multaj dancemuloj. Tiam mia emo jam estis foruzita – jam estis alveninta bona tempo por enlitiĝi – kaj mi simple maloficiale transdonis la diskotekon al Cyrille kaj Sorle, kiuj pretis plufari ĝin. Tiel mi kreis novan programpunkton ĉe la IS, nome memzorgantan diskotekon. “Kompaktdiskoj kaj teknikaĵoj pretas, bonvolu servi kaj distri vin mem!” Mi havis la impreson, ke tio bone funkciis, kaj je la sekva mateno nur devis reordigi miajn diskojn.

Ĝis la adiaŭo mi ne tro bone fartis. Sed iom rebonhumurigis min la gesto de la belulino el la diskoteko: Kiam ŝia aŭto estis preterpasonta min, ŝi haltis, eliris kaj ankoraŭ unufoje forte kaj longe brakumis min. Tion mi bezonas antaŭ la foriro ĉe Esperanto-renkontiĝoj!

La revojaĝo en la aŭto de Sebastian estis agrable mallonga. Post nur du horoj mi estis hejme en Nordwalde. La saman tagon mi denove veturis al Münster. Iom strange, post tiom mallonga tempo reesti en sia ĉiutaga ĉirkaŭo, sed ankaŭ ne malbone, ĉar tiel oni ne tiom longe tenas sin je la pasintaĵoj.

Por sinforgeso dancu sen brid’

Lasi respondon

Se tiom kontentas pri mia DĴumado dum la IS, tiam ne nur pro tio, ke mi faris mian laboron bone laŭ miaj propraj, altaj mezuroj. Krom la bona reago de la publiko, mi rimarkis, kian diferencon kreas konata nomo. Aliaj homoj evidente agnoskas kaj memoras mian aktivecon. Tio tute ne estas memkomprenebla, kaj tial mi des pli ĝojas pri tio!

Pluraj Italoj alparolis min kaj petegis min, DĴumi dum la silvestra balo aŭ almenaŭ proponi kelkajn kantojn al miaj kolegoj. Tiu rekono – kaj ĝuste de Italoj! – tre fierigis min. En la gufujo oni petis min surmeti trankvilan muzikon. Tie tre bonvenis la gufuja KD el mia trinkeja kompilo, kiun mi estis preparinta por la IS 2003/04. Krome mia KD kun muziko por malrapida para dancado rikoltis tre pozitivan eĥon, kvankam ĉifoje mi ne me bezonis ĝin, sed nur ĝuis teon aŭskultante ĝin. Plie Ilona, kiu deĵoris en la trinkejo dum la silvestra nokto, demandis min pri KD kun “The Final Countdown” por ke tiu kanto eksonu ankaŭ en la trinkejo kiel la lasta kanto de la malnova jaro. Tiel mi tamen povis utiligi mian ĉifojan eldonon de mia silvestra KD – kun “The Final Countdown” kiel unua kaj “New Year’s Day” kiel dua kanto. Evidente alportas avantaĝon kunporti ordinarajn kompaktdiskojn anstataŭ sole komputilon kun MP3-dosieroj. Ke mi povis fari adekvatan muzikon kontribuon en ĉiu el la tri tradiciaj noktaj programerujoj – diskoteko, trinkejo kaj gufujo – tre ĝojigis min kaj montris al mi, ke mi daŭre komprenas, kio konvenas ĉe la IS.

Pasintan nokton D? savis mian vivon

2 komentoj

La 1an de januaro la diskoteko kutime ne estas same intense frekventata kiel dum la aliaj tagoj de la IS. Aliflanke estis dum 1a de januaro mi komencis mian DĴ-karieron, do la vespero de tiu tago donas ŝancon al novaj talentoj, prezentiĝi al la publiko kaj kolekti unuan sperton.

Dum la IS en Xanten mi tamen decidis, ke dum tiu nokto estis pasinta la ŝanco de la DĴj, kiuj la unuan fojon partoprenis la Internacian Seminarion, kaj ke nun venis la tempo por denove fari IS-diskotekon, kiu iom pli similas al tiu, kiun mi konas kaj ĝuas ekde multaj jaroj. Je tiu nokto mi preskaŭ nur povus gajni. Aŭ la diskoteko funkcius kaj mi montrus al la homoj, kiel vere fari ĝin – aŭ ĝi ne funkcius kaj mi povus fini mian taskon frue. Sed provi mi devis!

Iĝis pli defia tasko, ol mi imagis, ĉar la organizado de la diskoteka ŝlosilo kaj la funkciigado de la teknikaĵoj similis al odiseo! Almenaŭ mi ne devis batali kun la aliaj DĴoj, ĉar ili ne montris grandan emon labori en la diskoteko. DĴ Roĝer unue volis fari la diskotekon en la trinkejo, kio estis evidente stulta ideo, ĉar dum la IS en Xanten tie simple ne estis loko por danci – male al aliaj ejoj kiel ekzemple Wetzlar, kie tio ja bonege funkciis.

Unue necesis havi paciencon, ĝis alvenis la unuaj homoj, do mi restis 1-2 horojn sole en la diskoteko. Sed unu grandan eraron, kiun mi faris dum la IJF 1999, mi saĝe evitis: Anstataŭ atendi la tutan tempon, restante fidela sur mia posteno kaj frustiĝi pro tio, ke mi devas resti for de la aliaj por plenumi mian taskon, mi aranĝis la aferon post iom da tempo tiel, kiel mi deziris ĝin: Mi alirigis belulinon, por kiu mi povis kanti kaj kun kiu mi povis danci. Unu persono estas sola, du personoj estas malsolaj.

Krome Till bone prizorgis min, afable alportante bieron kaj teon. Tian servon mi ĉiam ŝatus havi kiel DĴ! Tiam mi ne bezonus surmeti longajn kantojn por organizi trinkaĵojn, sed nur por iri al la necesejo.

Ĉiel ajn tiel eblis elteni (preskaŭ) ĉion – certe iom laman IS-nokton. Sed post iom da tempo vere alvenis dancemuloj kaj montriĝis, ke estis la ĝusta decido, atendi. La diskoteko ne komplete pleniĝis, sed enestis sufiĉe multaj homoj por krei la aŭtentikan IS-diskotekan etoson. Precipe la Nederlandanoj verve kaj freneze dancis.

Mi honorigis tion, surmetante nederlandlingvan kanton. Poste ankaŭ la Kroatoj, vizitis la diskotekon, ricevis sian pecon en la kroata. Kaj jen – tiel oni traktas sian publikon, siajn klientojn, tiel oni kontentigas la homojn, tiel oni faras IS-diskotekon sukcese!

La belulino iam foriris, dirante ke ŝi poste revenos. Mi tuj diris al ŝi, ke mi certas, ke tio ne okazos. Kaj ŝi vere ne revenis, sed tio ne tro ĝenis, ĉar mi ja estis tion antaŭvidinta kaj anoncinta al ŝi. Tiel mi restis la pravanto kaj morala venkinto de la vespero.

Kaj tio eĉ nur estis aldonaĵo, ĉar mi ja samtempe estis pruvinta ĉion, kion mi estis dirinta jam dum la tuta IS pri la diskoteko! Memkontentege mi povis iri dormi.

Nenio ?an?i?as dum la novjara tag’

4 komentoj

La silvestra balo estas la kulmino de la Internacia Seminario kun etosplena, elĉerpiga festado. Aŭ pli bone mi diru: Ĝi tradicie estis kaj denove estu tia.

La silvestra balo – almenaŭ ĝis la 3a matene – estis la plej lama balo, kiun mi iam ajn spertis dum la IS. Okazis la sama fenomeno kiel dum la vespera programo: Homoj restis ekster la bala salono, tiel ke oni plurfoje devis enpeli ilin denove. La danckonkurso finiĝis tro malfrue – la venkintojn oni devas anonci ankoraŭ dum la malnova jaro, por ke poste la diskoteko funkciu sen longaj ĝenoj. Krome DĴ Roĝer forpelis la homojn per elektronika muziko – lia “koncerto”, kiel li nomis tion, kaj aldonis ke iu organizanto diris, ke li faru ĝin nun. Mi ne scias, ĉu vere estis tiel, sed mi sciintus ankaŭ sen sperti tion, ke estis malbona ideo. La salono preskaŭ malpleniĝis kaj nur kelkajn minutojn antaŭ noktomezo la homoj revenis. Sed tiam okazis la sekva idiotaĵo:

Denove Kadakar provis vive ludi “The Final Countdown”, ĉifoje akompane al la KD-muziko. Sed jam pasintjare kaj jam antaŭ ses jaroj oni povintus lerni, ke viva grupo ne muziku dum la silvestra balo kaj precipe ne dum la lasta kanto de la malnova jaro. Tio simple ne bone funkcias!

La DĴj Leo kaj Roĝer ja realigis mian ideon, tradicie surmeti poste “New Year’s Day” de U2. Tamen baldaŭ poste – meze dum la novjara gratulado, kiu kutime daŭras duonan horon aŭ pli – ili surmetis “La Bamba”, ŝajne timante, ke la salono poste denove malpleniĝus, se ne. Fakte tiel nur post tiu “La Bamba”-rondo multaj forlasis la salonon – do foriris tamen, nur iom pli malfrue. Jam je la 1a oni devis denove enpeli la homojn…

Mi ofertis al la DĴj, transpreni sian laboron dum 1-2 horoj, sed ili nur havis siajn komputilojn, neniujn KD-ludilojn. Sola uzo de novaj teknikaĵoj havas evidente siajn malavantaĝojn. Pri tio mi ankoraŭ rakontos en alia enskribo pri tiu IS.

Estis ĉirkaŭ la 3a, kiam mi ekster la salono subite aŭskultis bonan kanton, nome “Summer of ’69” de Bryan Adams. Tion ankaŭ mi elektintus! Do mi hastis al la dancejo. Tie intertempe denove dancis pli multaj homoj kaj mi iris al la DĴj por gratuli ilin pro sia stiloŝanĝo. DĴ Leo demandis min, kiujn kantojn mi nun surmetus. Tial mi trarigardis mian KD-aron kaj diris al li eble 30 titolojn, el kiuj li havis kaj aŭskultigis kelkajn. Baldaŭ ekestis la etoso, kiun mi konas kaj atendas de silvestra balo – homoj verve dancis.

Nun sekvis vere bonaj fazoj da malmola roko, funko ktp. – vario, sed samtempe amastaŭga muziko. Tion eblis elteni bonege. Eĉ okazis dua bambumado. Duonan post la sesa, do je akceptebla tempo, mi iris dormi.

Plorante en la diskotek’…

3 komentoj

Sekvas la dua parto de mia IS-raporto. Unue venas ankoraŭ iom da lameco-lamentado.

La tema programo laŭ mi estis sufiĉe lama. Ne ke mi iam partoprenus Internacian Seminarion pro ĝi, sed kvanto kaj parte kvalito de la programeroj jam estis multe pli altaj. Mi havis la impreson, ke oni prenis ĉiun, kiu sin proponis, eĉ sen bone prepari sin. Tiel oni kompreneble ne atingas altkvalitan diskutadon aŭ ideointerŝanĝon. Mi memoras tempon, kiam la respondeculoj aktive serĉis personojn por atraktivaj kontribuoj!

La vespera programo komenciĝis multe tro malfrue, nome oficiale je la 21a kaj foje nur iom poste. Ĉar la vespermanĝo finiĝis je la 19a, tiel ekestis duhora paŭzo. Homoj plendis pri tio, ke tiel ekestis etoso-truo, kaj grandparte amuziĝis ie ajn en la ejo. Sekve la organizantoj plurfoje devis kolekti la homojn por ke la vespera programo povu komenciĝi. Oni povintus lerni tion de la IJF, kie dum jaroj la vespera programo preskaŭ ĉiam komenciĝis tro malfrue. Certe oni tiel ne havis streĉon ĉe la sonprovoj, sed tamen laŭ mi la 20a aŭ plej malfrue la 20a kaj duono estintus la ĝusta horo por komenci per la vespero. Mi miras des pli pri tio, ke oni ne okazigis la forumon de la Germana Esperanto-Junularo inter la vespermanĝo kaj la vespera programo, aŭ aldonan programblokon. Ĉiel ajn: Tiel ankaŭ la nokta programo aŭtomate nur malfrue startis.

Tio des pli ĝenis min, ĉar ili rekorde frue finiĝis! Kiam oni fermis la trinkejon je la 4a, mi esprimis mian miron pri tio – kaj rikoltis akran plendon pri mia opinio. Nu bone, foje personoj simple tro laboris kaj ne plu havas nervojn. Sed se mi rakontintus antaŭ kelkaj jaroj, ke la trinkejo dum IS fermiĝas je la 4a matene, IS-veteranoj eksplodintus pro ridado, ĉar estus tiom neimagebla okazaĵo!

Alia afero por plendi estis la IS-diskoteko, tradicie la loko, kie mi pasigas multan tempon. Ĉijare neniu el la kutimaj DĴj oficiale estris la diskejon. Venis DĴ Alex (dum la unua nokto, li mem diris, ke li ĝis nun nur DĴumis por la radio), DĴ Leo (Leo Sakaguchi) kaj DĴ Roĝer (post la unua duono de la IS). Ili certe estis profesie ekipitaj per porteblaj komputiloj kaj iu spertula DĴ-miksoprogramo, tiel ke mi unue sentis min, kiel uzanto de ordinaraj KDj, maljuna kaj eksdata. Mi eĉ pensis ke mia tempo kiel DĴ pasis kaj mia stelo baldaŭ sinkos.

Sed montriĝis, ke la novaj DĴj havis gravan malavantaĝon: Ili ne konis la IS-etoson kaj sian celpublikon. Tial ili surmetis multe tro laŭtan muzikon kaj tro ofte elektronikajn stilojn (haŭzon, trencon…). Dum la unua nokto post sufiĉe bona fazo tiel rekorde rapide malpleniĝis la dancejo. La noktojn poste, la situacio rilate al ili ne pliboniĝis. Tio ne signifas, ke la diskoteko dum la tuta tempo malbonis. Sed mi tamen estas iomete seniluziigita de miaj kolegoj, ĉar ili ne pli frue rimarkis, kion surmeti por distri la homojn. Pri tiu temo mi havas ankoraŭ kelkajn aldonojn, kiun mi skribos poste.

Ankaŭ pri la resto mi skribos alifoje. Aliokaze iĝus tro multe por unu enskribo…

Mi estas ankora? staranta – jes, jes, jes!

2 komentoj

Ĉijare mi rompis etan tradicion de mi rilate al mia reta taglibro: Mi nenion enskribis la 8an kaj 9an de decembro. Kutime mi ja ĉiun duonan jaron faras rondrigardon kaj skribas pri aliaj retaj taglibroj. Ĉifoje apenaŭ ekzistas io nova raportinda. Krome mi ne havis multan tempon dum tiuj du tagoj pro la laboro.

La 9an de decembro estis la kristnaska festo de mia firmao. Matene ĉiuj renkontiĝis en la (lukse renovigita) kamparanejo Gut Havichhorst. Tie okazis la kvartala renkontiĝo (diversaj prelegoj, prezentado de novaj membroj ktp.). Ni ricevis matenmanĝon kaj tagmeze bufedon. Tio memorigis min pri la IS kaj mi rakontis al miaj kolegoj pri miaj spertoj kiel bufedo-veterano. (Kiel IS-organizanto oni lernas, pri kio atenti: Eldonu malgrandajn telerojn. Laŭeble kreu du vicojn al la bufedo. Ofertu la saman manĝaĵon ĉe pluraj lokoj.)

Je la 3a matene: Gunnar rokas la domon

Vespere ni festis en la Picasso-muzeo de Münster. Unue ni agrable manĝis bongustan menuon, dum kiu oni servis diversajn vinojn. La ĉefo kaj diversaj gravuloj parolis, kaj tiam komenciĝis la pli malformala, distra parto. Mi sidis ĉe la plej malantaŭa tablo, do kiam la homoj ekstaris kaj forlasis la tablojn, mi vidis grandparte malplenan solenan salonon. Tio kreis deĵavuon pri silvestro (pli ekzakte la tempo post la silvestra bufedo kaj antaŭ la balo), kaj tio tre deprimigis min. Mi memoris, ke mi ĉifoje plej verŝajne ne povos veni al la Internacia Seminario la tutan tempon – eble eĉ tute ne. Mi parolis kun kolego, kiu same ŝatus havi plian liberan tempon komence de januaro por festi novjaron kiel kutime.

Dum unu-du horoj mi sentis min tute sola pro tio. Sed tiam mi estis travivinta tiun punkton kaj denove amuziĝis. DĴ surmetis muzikon, kiu pli kaj pli plaĉis al mi kaj kiam kelkaj koleginoj ekdancis, mi ne plu retenis min.

Mi ankaŭ diris muzikdeziron al la DĴ – “Every you every me” de Placebo. Li surmetis ĝin post fazo, kiam preskaŭ ĉiuj homoj sidiĝis. Subite denove pleniĝis la dancejo kaj la homoj dancis freneze. Mi evidente pravis pri mia elekto! Poste la DĴ surmetis “Song2” de Blur kaj “Smells like Teen Spirit” de Nirvana – simple bonege! Je duona post la kvara mi foriris kun la lastaj postrestintaj kolegoj al la “Mocambo Bar” kaj tie trinkis lastan rondon. Iom antaŭ la sesa matene mi enlitiĝis. La dancado ankaŭ memorigis min pri la IS kaj la silvestra balo – sed en bona senco.