Arkivoj de etikedoj: D?umado

Flamoj al cindro

Hieraŭ mi rigardis reen sed ankaŭ anoncis kelkajn instigojn por la nova jaro. Pri kio temas?

Kompreneble mi havas multajn ideojn kaj daŭre aldoniĝas kelkaj. Sed por ke mi ne ĉiam rigardu, kiel mi pene realigas unu kaj la resto prokrastiĝas dum jaroj, mi simple diras: Nu bone, ne eblas ĉio samtempe. Ĉiuj ideoj estas ebloj, sed ne taskoj.

Mian muzikan TTT-ejon mi prizorgu, kiam mi trovas tempon por tio. Estas simple stulte, krei grandegan liston da farendaĵoj kaj ĉiam havi malbonan konsciencon pro tio.

La sama validas por la reordigado de la MP3-paĝoj. Certe tio estas farinda, sed mi ankaŭ eltrovis, ke tio postulas multan koncentriĝon. Kaj precipe malaliĝo de MP3-TTT-ejoj montriĝis multe pli malfacila, ol mi pensis. Tre frustriga sperto!

Se temas pri tradukado de kantotekstoj de “Die Ärzte”: La mondo ne finiĝas, se mi ne sukcesas, ĉiun jaron almenaŭ fintraduki unu. Mi mem spertis, ke la rezultoj ne aparte pliboniĝas, kiam mi devigas min mem. Tute male, ĝuste la plej bonaj tradukoj ĉiam venas ŝajne el la nenio, sen ajna plano. Se mi mem konsilas tion al aliaj homoj kiel en mia prelego, mi ankaŭ mem sekvu tiun rekomendon. Plie unuflanke intertempe jam ekzistas sufiĉe multaj tradukoj de “Die Ärzte”, aliflanke restis malmultaj kantoj, kies tradukon mi mem persone taksas tre dezirinda.

Dum la Internacia Seminario venis interesa propono por la publika kantaro. Mi jam de tri jaroj ne publikigis novan version, ĉar mi ĉiam droniĝis en la laboro, finpoluri kantotekstojn kaj akordojn. Kantotekstoj kun akordoj reviziitaj de la artistoj mem certe daŭre estas tre havindaj. Sed anstataŭ lasi dekojn da kantoj en mia privata kolekto, pli utilus simple enretigi krudajn versiojn por la ĝenerala publiko. Tiuj, kiuj ne atentas pri detaloj aŭ povas mem eltrovi, kie fari korektetojn por pli aŭtentika reludado, jam kontentiĝas per ili. Se mi klare distingas inter “pretaj” kaj “polurindaj” kantoj, ekzemple uzante du diversajn dosierojn, ĉiu facile rimarkos la diferencon. Plej belus havi daton sur ĉiu paĝo, kiu indikas la lastan ŝanĝon. Tiel facilos poste eltrovi, ĉu presita paĝo estas aktuala aŭ ne. Sed eĉ se tio ne eblas: Ĉu mi vere tiom zorgu pri tio? La praktikaj efikoj intertempe ŝajnas al mi bagatelaj.

Dum pli ol kvin jaroj mi ĉiam limigis min al ĉirkaŭ 40 diskoj, kiujn mi kunportis al Esperanto-renkontiĝoj por DĴumi. Nun venis deca momento por diri: Tiel ne eblas praktike daŭrigi. Ĉiam mi devas prepari novan diskon, trarigardi la kolekton kaj pene decidi, kion kunpreni kaj kion ne. Kaj al kompleta refarado de diskokolekto mi ĉiel ajn ne venas inter du feriumadoj, ĉar mi neniam povas motivigi min al tio, pasigi tutajn vesperojn nur per diskokompilado kaj provaŭskultado. Pli facile estas MP3-igi ĉion unufoje, poste meti ĉion al transportebla ilo (USB-bastoneto aŭ io ajn) kaj uzi komputilon. Mi ĉiel ajn jam konas komfortan programon por DĴumado de komuna laboro kun DĴ Arafat. Kial ne faciligi al mi la vivon?

Estas tempo por kelkaj ŝanĝoj en mia vivo. Pri iuj dikfingraj reguloj, opinioj kaj gvidlinioj, kiuj servis min sufiĉe bone dum kelkaj jaroj, sed kiuj intertempe ne plu estas adekvataj al mia situacio en la hodiaŭa tempo, mi simple rezignu.

Kiam mi regis la mondon

Hodiaŭ mi havas rondan naskiĝtagon, se oni uzas deksesuman aŭ duuman nombrosistemon. Laŭ ili, mi nun havas 20 resp. 100.000 jarojn. Se mi rerigardas al la pasintaj naskiĝdatrevenoj (nun uzante la kutiman dekuman sistemon), tiam mi sentas min same bone nun kiel kun 31 jaroj, kaj multe pli bone ol kun 30, 29, 2827 jaroj. Mia privata vivo dum multaj jaroj ne estis tiom bona.

Unu belan aferon mi realigis dum la pasinta vivojaro: Mi DĴumis en Münster! Neniam antaŭe estis la okazo por surmeti la muzikon en mia naskiĝurbo. Dum naskiĝtago de kolegino mi transprenis la taskon, zorgi pri bona muziko – kaj nekredeble bone funkciis! La gastoj estis tre simpatiaj kaj ofte faris bonajn muzikdezirojn. Tre imprese por homoj, kiuj havas jam ĉirkaŭ 30 jarojn, la gastoj tre longe festis. Mi foriris nur post la kvina matene.

Mi estas tre fiera pri la rezulto, ĉar mi vere prepariĝis al tiu evento. Mi kunportis propran KD-aŭskultigilon kaj MP3-igis miajn dek du kompilajn diskojn, kiuj estas la kerna parto de mia KD-aro. Poste mi uzis i.a. kopiojn de tiuj diskoj, kiujn la kolegino estis farinta el la MP3-dosieroj. Estas vere tempo, MP3-igi ĉiujn taŭgajn kantojn el mia diskaro kaj prepari novan KD-aron por DĴumado. Kaj tiuj 225 kantoj povas esti la unua paŝo al tio.

Cetere malhelpis la DVD-ludilo, kiu servis kiel dua KD-aŭskultigilo. Ĝi ne estis facile uzebla por aŭkultigi muzikon kaj mi devis simile barakti kiel dum mia DĴumado en Rusujo. Sen mia propra KD-aparato, mi estintus perdita!

Du semajnojn poste mi denove DĴumis dum festo de mia frato. La plej multan tempon tamen DĴ Arafat laboris. Sed estis agrabla sperto, denove dividi la laboron!

En la IJK povas okazi io ajn

Dimanĉe antaŭ du semajnoj mi revenis de mia feriumado. La tempo denove nur sufiĉis por unu Esperanto-renkontiĝo. La 9a Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) en Danlando ne okazis. Mia sekva elekto estis la Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Szombathely, Hungarujo. La pasintan fojon mi estis ĉe la IJK antaŭ naŭ jaroj! Ankaŭ ĝi okazis en Hungarujo, nome en Veszprém.

La tempo antaŭ la renkontiĝo bedaŭrinde estis plena je obstakloj venkendaj: Kvankam mi jam preparis tion komence de la jaro, ĝis kelkaj semajnoj antaŭ la IJK necesis barakti por invitletero, kiun mi petis por alia partoprenanto. Krome du ĝiroj, kiuj mi faris (unu tra UEA kaj unu tra la Germana Esperanto-Junularo), unue ne estis rimarkitaj, tiel ke necesis skribi kelkajn retmesaĝojn kaj kunporti la kontoeltirojn. Strikis la pilotoj de Eurowings kaj Cityline kaj teknikistoj kaj kabinaj dungitoj de Lufthansa komencis striki. Nur pro bonŝanco miaj flugoj falis ĝuste en tiun tempan koridoron, kiam ĝuste ĉiuj paŭzigis la strikojn. Fine necesis organizi tranokteblon en Budapeŝto, sed tio montriĝis unue pli malfacile ol pensite. Je la fino tamen ĉio bone finiĝis, sed mi povintus facile rezigni pri la streĉo, kiun alportis ĉiuj tiuj aferoj anticipe!

Laŭ anoncoj dum la internacia vespero, partoprenis 365 personoj el 36 landoj. Dum la pasinta IJK en Hungarujo, estis pli ol 500 personoj; la IJK 1996 en Germanujo estis taksita malsukcesa rilate al la kvanto de partoprenantoj – venis 360. La averaĝa aĝo estis iom pli ol 31 jaroj. Mi estis super tio nur je kelkaj monatoj. Krom el Hungarujo, la plej multaj homoj venis el Rusujo kaj Germanujo. Ke ĉeestis tiom da Germanoj, mi ne rimarkis – tre agrable. Mi neniam dum la tuta semajno sentis la volon, paroli la germanan. Mia alia gepatra lingvo tute ne mankis al mi. Sufiĉe ĝenis min la multa krokodilado de Rusoj.

La programon mi ne povas komplete prijuĝi ĉar mi ne partoprenis multon. Interese, ke kelkaj veteranoj grumblis pri tro mallonga kaj malofta diskoteko kaj ioma manko de etoso.

Negative restis en mia memoro precipe tri aferoj: La tema programo estis malriĉa kaj tipa (“io kun lingvoj, kulturoj, malplimultoj, diskrimancio, Eŭropa Unio”). Oni ne havis la kuraĝon, elprovi ion novan. La Hungara IJK estis kvazaŭ granda IJS. Mia pasinta IJS estis bonega – mi nur atendis, ke oni prezentus ankoraŭ iun specialan aldonaĵon dum la IJK. Tute male, estis la kutimaj programeroj. Tamen mankis unu tradicia afero: Ne okazis balo dum la IJK. Do mi estis kunportinta festajn vestaĵojn vane.

Pozitive menciindas multaj aferoj: Unue mi revidis multajn homojn. Fakte okazis io, kion mi nomas la Shrek-3-fenomenon: Estis tiom multaj konatuloj, ke apenaŭ restis tempo por pritrakti ĉiun adekvate kaj paroli kun ĉiu eĉ nur kvin minutojn. Pluraj homoj, kiuj ne estis vidintaj min dum kelkaj jaroj, tute ne rekonis min unue, ĉu pro la alia hararo, la nun normala pezo aŭ la tute novaj okulvitroj. Sed ĉiuj konsentis, ke mi aspektas bone. Neniu miraklo, ĉar mi estas feliĉa. Ĝenerale partopreni la Internacian Junularon Kongreson similas al veni hejmen. Tiu sento okazas dum bonegaj Esperanto-renkontiĝoj.

Partoprenis multaj homoj el aliaj kontinentoj, kvankam ĉirkaŭ 100 ne povis veni pro vizoproblemoj. La Kultura kaj Lingva Festivalo estis agrabla festo, kiu samtempe alcelis iomete la neesperantlingvan publikon. La kvizo “La plej malforta ĉenero” estis bonega varbado por la Internacia Seminario. Mi fakte antaŭe tute ne atendintus, ke povus okazi io tia, kaj estis tute agrable surprizita. Bone, ke mia pesismismo foje rekte malpruviĝas. La trinkejon kaj la gufujon mi vizitis malofte. La gufujo troviĝis en la plej supra etaĝo, tiel ke mankis la forto, iri tien, kiam mi bezonis refreĝiĝon. Sed la teo bongustis kiel ĉiam. Bedaŭrinde mi maltrafis prelegon de Thierry Salomon pri “ripetiĝantaj fuŝoj en la informado pri Esperanto“. Ĝuste kelkajn semajnojn antaŭ la IJK mi estis leginta kelkajn de liaj tekstoj. Mi ne konsentas pri ĉiu unuopa detalo, sed lia vidpunkto prezentas bonegan diskutobazon kaj alparolas kelkajn gravajn verojn.

Denove montriĝis, kial Hungarujo estas ŝatata feriolando de mi. Vetero, manĝaĵo, homoj estis ĝenerale tre agrablaj. Eksterordinara kulmino estis la maloficiala postkongreso en Budafok. Mi nur restis dum unu nokto, sed plene spertis nekredeblan gastigemon. Unu organizantino kaj ŝia edzo ofertis bonegan manŝaĵon, bongustegan vinon kaj ĝenerale prizorgis ĉiujn gastojn elstare.

Ĉifoje mi ne mem publikigas liston da ligoj al fotoj, raportoj kaj videoj. Lejla Kollár kolektas ilin. Alternativa fonto estas la TEJO-Vikio.

Sed nun finfine necesas mencii la muzikan programon!

  • JoMo koncertis dum la IJK. Kiel jam kelkfoje, laste antaŭ unu jaro, mi kantis “La Bamba” kun li.
  • La Kuracistoj ludis tri kantojn dum la internacia vespero: Westerland, Junula amo kaj Sen vi. Ni ne ekzercis antaŭe kaj tamen funkciis bone! Kaj krome mi sukcesis spontanee instigi la homojn kunkanti la refrenojn.
  • Kiel interkonsentite antaŭe, dum unu nokto mi DĴumis. La diskoteko okazis en koridoro kaj la baso de unu KD-aŭskultigilo ne funkciis. Tamen mi kreis bonan etoson kaj dancigis la homojn.
  • Krome mi donis kelkajn diskojn al la trinkejo. Bedaŭrinde mi forgesis repreni ilin ĉiujn, tiel ke mi ne plu havas la unuan volumon de mia trinkeja kompilo. Sed ĉiel ajn jam estas tempo, por prepari novan eldonon kun aliaj kantolistoj.
  • Male al antaŭaj jaroj, mi ne uzis la publikan kantaron kaj mi ankaŭ ne plutradukis iun kantotekston. Simple mankis tempo.
  • Mi ricevis diskon kun muziko de du Italaj metalrokgrupoj, kiuj ludas po du kantojn en Esperanto! La novaĵo atingis min kelkajn tagojn antaŭ la IJK kaj mi jam havis la ŝancon aŭskulti la kantojn en la reto.
  • La unua impreso estas bona, kvankam kompreneble necesas ankoraŭ detale kontroli la tekstojn. Sed almenaŭ oni ne intencis vendi iun definitivan diskon, sed disdonis senpage demo-albumon. Tio tre laŭdindas kaj imitindas!

Bonvolu ne haltigi la muzikon

Meze de januaro, mia sporta grupo kontribuis al la sporta prezentado de la universitato. (Cetere la gazetaro raportis tre pozitive kaj montris nin sur bildo en la artikoloj.) Ĉiuj partoprenintoj ricevis senpagajn biletojn por la posta festo. Estis mia unua universitata festo en Münster – iom stranga sento, konsiderante ke mi finis la studadon antaŭ pli ol kvin jaroj.

La DĴ dum la vespero estis nekredeble malbona. Li ĉiam parolis inter du kantoj, kion la homoj tute ne ŝatis. Krome li ŝanĝis la stilon post ĉiu dua aŭ tria kanto, tiel ke ĉia etoso perdiĝis. Mi anoncis al la aliaj ke pro senespero de la DĴ, certe baldaŭ eksonos la “kvin virinaj kantoj”:

  1. Robbie Williams: Let Me Enterain You
  2. Madonna: Like A Prayer
  3. Melissa Etheridge: Like The Way I Do
  4. Gloria Gaynor: I Will Survive
  5. Bill Medley & Jennifer Warnes: (I’ve Had) The Time of My Life

Kutime virinoj amase kuras al la dancejo kiam iu el tiuj kvin kantoj eksonas. Du el la muzikaĵoj ankaŭ troviĵas en mia listo de kvin universitataj kantoj. Kaj fakte dum la vespero mi aŭskultis minimume tri el la kvin supraj pecoj. Foje DĴumado estas tiom antaŭvidebla… mi ja eĉ jam faris DĴ-kurson pri tio kun ĝeneralaj konsiloj kaj ne tro ekzakta tempoplano.

Kutime oni evitu legi la “aldonaĵojn por junuloj” en tagaj gazetoj. La tekstoj estas surfacaj, tro faciligas problemojn kaj ofte turniĝas pri la junuloj mem. Sed ĉe “jetzt”, kiu apartenas al la Sudgermana gazeto, mi trovis tre interesan artikoloserion kun la nomo “Mies aufgelegt” (vortludo: laŭvorte “malbone surmetite”, kutime uzita en la senco “malbonhumura”). La subtitolo tradukiĝas tiel: “La plej bonaj DĴj rakontas pri siaj plej teruraj noktoj.”

La DĴ-katastrofoj ofte rezultas el unu de la kvin sekvaj kialoj:

  • strangaj muzikdeziroj: Homoj volas aŭskulti kanton, kiu tute ne kongruas al la aktuala stilo aŭ la repertuaro de la DĴ.
  • la malĝusta stilo: La ĉefa stilo de la artisto estas tute alia ol tiu, pri kiu la organizantoj pensis ĉe la loko, kie la DĴ esceptookaze surmetas, kutime eksonas tute alispeca muziko la publiko volas tute malspritan muzikon kaj nenion alian.
  • diskoj mankas: Pro iu stulta okazaĵo, la DĴ ne kunhavas siajn diskojn (de sia kutima stilo aŭ siajn specialajn diskojn por tiu vespero).
  • teknikaj problemoj: Diversaj variantoj de la konata rakonto “La baza ekipaĵo ne funkcias.”.
  • amatora organizado de la aranĝo: La respondeculoj ne bone pripensis, kiel plani la vesperon, kaj la DĴ devas penti pro tio.

Estas tre trankvilige, ekscii ke eĉ konataj kaj profesiaj diskĵokeoj malsukcesas pro tiaj banalaj aferoj. Tiurilate ili vivas en la sama mondo kiel mi. Kiam la publiko nepre volis iun platan muzikstilon, unu DĴ ili spontanee aĉetis kompaktdiskojn kun “aktualaj furoraĵoj” kaj ludis ilin. Alia spertis kompletan fiaskon ĉe geedziĝa festo kaj venis al la konkludo, ke tiaj festoj havas siajn proprajn regulojn. Ankaŭ pri tio mi konsentas

Mi ne povas atendi, ke la semajnfino komenci?as

La publika kantaro estas pli populara, ol mi pensis. Pluraj homoj montris grandan intereson dum la 51a Internacia Seminario en Würzburg. Tio memorigis min finfine denove prilabori la publikan version, tiel ke malpli da kantoj estas nur en mia privata versio.

Inter la 30a kaj 31a de decembro, ĉirkaŭ je la 5a matene, kelkaj homoj ekludis Esperanto-muzikon. Mallonge poste Stephan Schneider aliĝis al la rondo kaj komencis ludi kantojn de “Die Ärzte“. Mi kunkantis la tekstojn. Ĉar mi sidis antaŭ komputilo kun interreto, mi montris la kantotekstojn al la aliaj, kiuj tiel povis kunkanti. Iam mi transprenis la gitarludadon, sed iu petis kanton, kies akordojn mi ne konis parkere.

Juna Nederlandano diris: “La akordoj haveblas ie en la interreto! Ĉu vi konas la publikan kantaron?
Mi respondis: “Jes, mi verkis ĝin!
Denove realiĝis ero el la listo de scenoj, kiujn mi unufoje en la vivo volas sperti! (Pasintaj scenoj estis:
1. interesa virino alparolas vin dum festo, ĉar vi sidas tie tute sole.
2. Nekonata belulino alparolas vin pro via kantado antaŭ kelkaj tagoj.)

Kompreneble tiam mi alportis mian kantaron kaj ni daŭrigis la muzikadon ĝis la 6a. La 31an de decembro mi finfine plenumis la promeson, kanti “Hej la nizoj” por Ukrainanino. Renkontinte Ĉeĥinon kaj Slovakinon, mi prezentis i.a. “En kaĉ'” de Team’ dum la silvestra nokto inter la 3a kaj duono kaj la 4a kaj duono. Tiuj kantorondoj iĝis ĉiuj tre agrablaj kaj mi ĝojas, ke mia ideo pri kantaro kun moderna Esperanto-muziko trafas la interesojn de junaj esperantistoj. Estis agrabla surprizo, kiom multaj Negermanoj konas “Die Ärzte”: Dum la IS mi renkontis Nederlandanon, Slovakinon, Francon… krome Ĉeĥo demandis, kiam La Kuracistoj finfine eldonos albumon. Do eĉ sen oficiala koncerto mia grupo estis bone reprezentita.

Male al la pasintaj jaroj (minimume tri), mi havas nenion por kritiki rilate al la silvestra balo. Nu bone, mi estis sendinta longan liston da proponoj al la ĉefa organizanto en januaro kaj poste al la prizorganto de la silvestra balo fine de la jaro. Tamen mi estis tre pozitive impresita, kiom bone oni sekvis miajn rekomendojn. La jarŝanĝiĝo denove havis la etoson, kiun mi konas kaj atendas de la IS – kaj ĝi vere estis deca kulmino de la renkontiĝo!

Fakte parte mi mem transprenis la realigadon, DĴumante inter la 23a kaj duono kaj la 2a kaj du dek minutoj. Mi neniam antaŭe faris tion en mia vivo kaj mi ne alcelas fari tion regule; sed ĉijare mi ne bezonis intense okupiĝi pri alia persono dum la silvestra balo kaj do estis libera por fari tion. Malgraŭ kelkaj teknikaj defioj kaj paneoj, entute ĉio bone funkciis. Mi ĝojis, aŭskultigi “The Final Countdown” de Europe de KD kiel lastan kanton de la malnova kaj “New Year’s Day” de U2 kiel unuan kanton de la nova jaro. Sekvis “Head Over Heels” de “Tears For Fears”. elgrande rimarkis, ke ĝi estas el la filmo “Donnie Darko“, kaj poste diris tion al mi. Tre ĝojigas min, ke iu perceptas tiujn etajn detalojn!

Duncan demandis min pri “B21″ de Darshan”. Ĝi aperas en la filmo Bend it like Beckham, sed ne sur la oficiala sonŝpuro. Ekde kiam mi konas ĝin, ĝi apartenas al mia listo de kantoj uzitaj por freneza festado. Kompreneble ĝi meritas aperi sur la internacia KD, kiun mi intencas fari ekde kvar jaroj por Esperanto-renkontiĝoj. Dum la IS denove pruviĝis, ke eble dek tiaj kantoj taŭgas por kulminigi la etoson kaj inspiri la homojn freneze danci.

Cetere mi DĴumis ankaŭ dum la nokto inter la 29a kaj 30a de decembro kaj inter la 1a kaj 2a de januaro. Kurioze, ke oni origine tute ne intencis fari diskotekon dum tiuj nokto. Mi senprobleme alvenigis dancemulojn. La tezo, ke homoj ne volas diskotekon dum ĉiu nokto, evidente ne ĝustas. Partoprenantoj eĉ alparolis kaj petis min surmeti muzikon – kaj post la noktoj dankis.

Interese, ke la homoj, kun kiuj mi bone rilatas, faris muzikdezirojn, kiuj vere kongruis al la tiama muzikstilo. Bedaŭrinde mi ne povis kontentigi ĉiun unuopan peton. Ekzemple mi ŝoke rimarkis, ke mi ne kunprenis “Sunday Bloody Sunday” de U2. “Blue Monday” de New Order ĉiel ajn ne estas en mia repertuaro. “Pli ol nenio” de Persone resp. Martin kaj la talpoj mi ne kunprenis, sed havas hejme.

Restas menciindaj ankoraŭ kelkaj unikaj okazaĵoj: Dum la nokto inter la 30a kaj 31a de decembro, mi volis iri dormi je la kvara matene. Tamen mi aŭdis laŭtan bruadon, kiam mi eniris la koridoron. “Ho ne!”, mi pensis, “en iu ĉambro okazas privata festo!” Subite mi konsciis pri tio, ke la sonoj venis el mia ĉambro, kaj kiam mi eniris, mi trovis tie la Katalunanojn kaj amikojn inkluzive Till. Tio tuj pozitive ŝanĝis mian mienon, ĉar mi fieris, ke mia ĉambro kaj ĝiaj enloĝantoj servas kiel fonto aŭ magneto de bona etoso!

Dum la silvestra balo post la 23a eksonis la funkokanto “Klar” de Jan Delay. Mi tuj komencis ege sovaĝe danci kaj baldaŭ homoj formis cirklon ĉirkaŭ mi. Tiam kundancis Carsten kaj poste ankoraŭ Tina kaj Petra. Kvarope ni gajnis la maloficialan dancokonkurson, ĉar la homoj estis ege impresitaj (kaj la vizaĝoj de Carsten kaj mi plenŝvitaj).

La diskoteko daŭris ĝis post la 7a matene dum la novjara mateno. Mi kundancis la lastan horon. Tiam DĴ Leo surmetis tre bonan muzikon. Kiam Aneta volis foriri pro laceco, mi baris la vojon, dirante ke ŝi bezonus “I Want To Break Free” de Queen por forlasi la ĉambron. Tio nur estis esta ŝerco, sed tute neatendite, ĝi iris al DĴ Leo kaj tiu vere aŭskultigis la kanton!

Dum la lasta nokto Chiara alparolis min ĉar ŝi serĉis Esperanto-kanton, kiun mi iam aŭskultigis en la diskoteko. La duono de la homoj, kiujn ŝi estis demandinta antaŭe, ne konis la kanton, la alia duono diris: “Demandu Gunnar!”. Ŝi nur sciis, ke estas vira kantisto kaj kapablis zumi la refrenon. Mi tujn rekonis, ke temas pri “Amanda” de Persone. Kaj ĉar mi staris apud KD-aŭskultigilo en la trinkejo kun mia KD-kolekto, mi tuj povis surmeti la kanton. Ŝi ĝojis pri tio, ke mi povis helpi ŝin; mi ĝojis pri tio, ke homoj interesiĝas pri Esperanto-muziko.

…ne venis al la lito dum la pasinta nokto

Mi ĉiam diris: “Se mi iam venos al Rusio, mi volas vokaĝi al tri urboj: Moskvo, Sankt Peterburgo kaj Ĉeboksaro.” Kompreneble ekster Esperantujo malmultaj homoj komprenas tion. Dum la somero mi sukcesis realigi du dezirojn el la tri.

Sed mi ne nur vizitis du urbojn, sed ankaŭ Esperanto-renkontiĝon: Mi estis ĉe la 7aj Rusiaj Esperanto-Tagoj (RET) en Primorsko-Aĥtarsk ĉe la Azova maro en la regiono Krasnodar.

RET-emblemo
La oficiala TTT-ejo de RET 2007 donis tre allogajn informojn kaj pri la loko kaj pri la grandeco de la aranĝo. Mi estis unu el la malmultaj eksterlandoj gastoj, kvazaŭ “ekzotikulo”. Unu el la aliaj gastoj el fora lando estis sennomo, kiun mi ekkonis tra komento al leginda enskribo de Sonja Kisa. Li estas la aŭtoro de satira artikolo pri “necesaj lingvaj reformoj”. Ankaŭ dum RET 2007 li montris sian bonan humuron.

Kvankam eblus mencii multajn aferojn, mi ne volas skribi ĉiujn detalojn, ĉar nur veteranoj kaj aktivuloj komprenus ilin. Ĝenerale mi tre ĝuis la someron kaj la proksimecon de la maro.

En fadeno ĉe E-Novosti kelkaj homoj skribis pri la renkontiĝo. Krome legeblas artikolo en Libera Folio de Andrej Grigorjevksij kaj artikolo de Valentin Melnikov (vmel. La plej surpriza novaĵo konsistas el tio, ke necesis savi partoprenantojn el la maro. Bildoj ankaŭ troviĝas en la reto, ekzemple la fotaro de Lusi Rimon kaj multegaj fotoj de Aleksandr Milner.

Kvankam mi intencis rezigni pri fotado dum la pasintaj jaroj, mi aĉetis ciferecan fotilon kelkajn tagojn antaŭ ol vojaĝi al Rusio. La aparato ne kostis tro kaj transiri de tute mekanika ekzemplero al tute moderna, ellasante kelkajn generaciojn, ne estas tro malŝpara ago. Mi faris entute pli ol 160 fotojn, sed mi hezitas meti ilin al mia flickr-fotaro. Kelkaj estas privataj, aliaj montras ĝeneralajn lokojn kaj nur montri etan elekton falsigas la bildon pri mia vojaĝo. Krome mi ne konstante fotis.

Ankaŭ dum la RET okazis kelkaj notindaĵoj rilate al muziko:

  1. Mi laboris dum unu nokto kiel DĴ en la RET-diskoteko. Do al mia listo da landoj, en kiuj mi surmetis muzikon, finfine post sep jaroj aldoniĝas sesa lando! Fakte oni antaŭvidis duan nokton por mi, sed pro tempomanko ni simple rezignis pri ĝi. Cetere mi revidis mian DĴ-kolegon Jan Schröder, kiu nun loĝas en Novoĉeboksarsk. Li DĴumis dum du noktoj.
  2. Mi fintradukis plian kanton por La Kuracistoj. Ankoraŭ bezonatas kontrollegado de alia persono. Se ĉio bonas, tiam ĝi estos la sekva traduko al “En ordo“, kiun mi finis antaŭ unu jaro dum la somero.
  3. Dum posttagmezo mi prenis la tempon por demandi JoMo pri detalkorektoj. Mi ja volas aldoni tekstojn kaj akordojn de liaj kantoj al la publika kantaro. La rezulto estis tre esperiga, eĉ se mi (kiel ĉiam) ne certas, ĉu mi ĉion bone komprenis kaj nenion forgesis.
  4. Okazis pluraj koncertoj. Interalie mi spektis tiun de Miĥail Povorin. Mi ja tre ŝatas lian kanton “Lipoj”. Tre impresis min Paŭlo Moĵajev. Bonaj kantistoj maloftas en Esperantujo. La kulmino tamen estis la koncerto de JoMo, kiu kiel kutime dancigis kaj ŝvitigis la homojn. Je la fino li kantis “La Bamba“. Tiam ankaŭ Paŭlo Moĵajev venis sur la scenejo por kunkanti. Mallonge poste mi aliĝis kiel tria kantisto. Poste ni ankoraŭ prezentis aliajn kantojn, nome “Ska-virino”, “Ĉu vi volas danci?” kaj “Hej la nizoj!”. Dum la laste menciita kanto, ankaŭ Georgo Handzlik kunkantis. Poste JoMo kaj li aldonis la pollingvan version. Je la fino ni kvarope finis per “Mariŝa, kisu min”. Mi ne ŝatas tiun kanton, sed estis taŭga finaĵo. La publiko vere ege ĝuis tiun spontanean internacian muzikadon. Kvar homoj el kvar landoj (Francio, Ukrainio, Germanio, Pollando) staris sur la scenejo, kaj ĉiuj estis eksterlandanoj!

Festo estas neniam malĝusta

Antaŭ unu semajno mi estis ĉe festo de la basistino, kun kiu mi iam muzikis. Ŝi ege ĝojis revidi min. Agrabla surprizo estis ŝia komplimento pri mia ekstera aspekto, kiu laŭ ŝi tre ŝanĝiĝis ekde majo aŭ junio 2006, kiam ni pasintfoje vidis unu la alian. Interese, kiom multaj homoj rimarkas mian normalan pezon, des pli, ĉar estas personoj, kiuj ne tenas sin je supraĵaj aferoj.

En la kelo pluraj homoj muzikis tre brile. Iam ili eniris Beatles-fazon kaj mi kunkantis, kiam mi memoris la tekston. Poste mi havis tre pozitivan babiladon kun unu el la muzikistoj. Li laŭdis mian kantadon, dum mi esprimis mian admiron de lia gitarludado.

Hieraŭ mi denove DĴumis dum naskiĝtaga festo en mia amikaro. La pasintan fojon mi faris tion komence de la monato, sed ne estis tiom brila rezulto: Mi alvenis tre malfrue pro alia tasko. Multaj dancemulinoj jam estis for, ĉar ĝis tiam laŭdire estis eksoninta laŭdire ĉefe metalroko. Tial mi nur surmetis la muzikon dum eble du horoj.

Ĉifoje ĉeestis vere ĉiuj belulinoj, pri kiuj mi povis pensi. Certe ekde tri jaroj ne estis tiom kompleta festo! Efektive mi ne tiom longe DĴumis (malmulte pli ol unu horon), sed la muziko simple estis la ĝusta. Kelkajn muzikdezirojn mi transdonis aŭ mem surmetis, krome mi kompreneble ĉiam havis proprajn proponojn. Jam delonge mi ne plu veturis hejmen tiom malfrue, kiel unu el la lastaj gastoj.

Ĝuste tian feston mi bezonis! Se mi jam ne povas teni virinon en miaj brakoj, tio estas la maksimuma feliĉo.

En ?iu spec’ de diskoteko

Post la sukcesa serio de gastmuzikado dum la 50a Internacia Seminario, mi finis mian partoprenon en koncertoj jam rekorde frue, nome la 30an de decembro. Tio ege plaĉis al mi, ĉar nun mi estis libera por fari aliajn aferojn – DĴumi ekzemple. Mi estis promesinta al DĴ Leo jam monatojn antaŭe, ke mi prizorgos la diskotekon almenaŭ dum du noktoj.

Inter la 30a kaj 31a, post la koncerto de Inicialoj DC, mi ekis mian laboron je la 1a. Por glata transiro inter la elektronika esperantlingva muziko kaj la diskejo, mi komencis per “Kaj sentiĝas am'” de DĴ Roĝer. Fakte tiun unu kanton mi bezonis por elprovi la teknikaĵojn.

Poste mi daŭrigis per miaj kutimaj stiloj, nome pop- kaj rokmuziko el la 1980aj jaroj. La dancejo estis jam bone frekventata kaj ĝi eĉ ankoraŭ pleniĝis. Iam mi transiris pli kaj pli al muziko el la 1990aj jaroj. Post du horoj mi finfine komencis fazon kun peza muziko. Estis la ĝusta tempo, ĉar la ĉeestantoj tre verve dancis kaj rimarkeble ŝatis mian muzikelekton.

Ekde la 4a iom post iom malpleniĝis la diskoteko. Tamen kelkaj homoj pludancis. Tiam mi eĉ surmetis metalrokon kaj poste regeon. Mi krome kontentigis kelkajn muzikdezirojn. Je la 5a mi volis iri dormi. Unue mi elektis “Till kaj Gunnar faras teknon”, sed la homoj restis. Do mi aŭskultigis kiel elĵetan kanton “Angie” de J.B.O., kiu bone taŭgis kiel deca fina kanto por tiu nokto.

Dum la silvestra balo mi surmetis la muzikon inter la 1a (nova jaro en Britio) kaj la 3a (nova jaro en Brazilo). Mi komencis per “New Year’s Day” de U2, ĉar tion DĴ Leo ne estis ludinta tuj post noktomezo. Dum la premiado de la kostumoj (la temo de la silvestra balo estis mezepoko), tre konvenis mia KD kun muziko de Kaj Tiel Plu (Cantiga), Morice Benin (Homa blovo), In Extremo (Herr Mannelig), Subway to Sally, Schandmaul kaj aliaj. Tiun kompaktdiskon mi estis preparinta speciale por tiu silvestra balo. Mi finis mian laboron per kanto en la portugala. Poste mi transdonis la taskon al Patrik Austin, ĉar DĴ Leo ne reestis ĝustatempe. Oni poste diris al mi, ke li revenis nur 1-2 kantojn post mia foriro. Mi tamen saĝe evitis la diskejon por la resto de la festo por ne esti surprize kaptita kiel DĴ denove.

Fakte multaj homoj laŭdis mian laboron kaj demandis min dum la lastaj du noktoj de la IS, ĉu mi denove prizorgos la diskejon. Ankaŭ DĴ Leo ofertis tion al mi, sed mi neis tion pro du kialoj: Mi ankoraŭ bone memoris mian malbonfarton kiel DĴ dum la lasta nokto antaŭ unu jaro kaj nepre volis eviti, ke tio okazas al mi denove. Plie kaj eĉ pli grave mi estis promesinta, ne labori dum la lastaj du noktoj, kaj nepre volis plenumi tion.

Ĉifoje la diskoteko estis tre proksima al la trinkejo. Tio kutime estas granda avantaĝo. Tamen multaj homoj ne estis kontentaj, ĉar DĴ Leo evidente havis alian muzikelekton ol ili. La laŭtaj basoj de kluba muziko ofte bruis en la trinkejo. Tio pli ĝenis ol subtenis.

Mi tamen daŭre opinias, ke DĴ Leo havas talenton. Se li iom pli adaptiĝas al la kutima IS-publiko, tiam li povos esti brila DĴ en Esperantujo dum multaj jaroj. Grava li jam estas nun, ĉar li ne nur faris, sed ankaŭ organizis la diskotekon.

La diskeja nokto, kiu plej plaĉis al mi, estis sendube inter la 29a kaj 30a de decembro. Tiam ankaŭ DĴ Roĝer ĉeestis. Post kelkaj trinkaĵoj kaj babilado en la trinkejo, arono subite diris: “Nun estas la tempo por danci!” Do ni du hastis al la diskoteko. Tie jam estis pluraj homoj kaj ni verve ekdancis. Fakte arono faris ekzakte tion, kion mi atendis de li – li dancis kiel frenezulo. Tiom trejnita homo ja devas agi tiel. Sed ankaŭ ĉe mi la regula sportumado montris siajn bonajn efikojn kaj mi ne nur bone eltenis la dancadon, sed konkursis kun arono dancante. Dum sufiĉe longa tempo eksonis kluba muziko, sed iam oni transiris al pli pezaj pecoj. Kiam mi aŭskultis “Breathe” de The Prodigy, mi demetis mian ĉemizon kiel faris arono jam je la komenco. Tio pli facilis por mi ol dum antaŭaj jaroj, ĉar mia korpo aspektas pli bone ekde la trejnado, ne plu magre, sed agrable maldike.

Kompreneble ankaŭ mi iam estis elĉerpita, sed la nokto estis plena sukceso por mi. Kaj krome estis granda honoro, tiom roki la homojn kune kun arono, la stila Kanadano!

Por ?iuj, kiuj

La Socio por Interlingviko (Gesellschaft für Interlinguistik, GIL) invitis min, prelegi pri Esperanto-muziko. La temo de la 16a jara konferenco estis “Esperanto hodiaŭ – kiel el projekto iĝis lingvo” (“Esperanto heute – wie aus einem Projekt eine Sprache wurde”). Tiel mi estis inter la 1a kaj 3a de decembro en Berlino. Sen esti mem lingvisto mi ĝuis la aliajn kontribuojn (jen PDF-dosiero kun la programo).

Mia prelego okazis sabate de 17:30 ĝis 18:30. Ĝia titolo estis “Muziko – parto de la kulturo de la Esperanto-lingvokomunumo” (“Musik – Teil der Kultur der Esperanto-Sprachgemeinschaft”). La reagoj estis ege pozitivaj. Multaj homoj poste alparolis min kaj laŭdis la suverenan prelegostilon kaj la interesan temon. Sebastian Kirf filmis ĉiujn kontribuojn, tiel ke mi poste povos spekti min mem kaj kontroli, ĉu mi prijuĝas min same bone. Unu sinjoro, Harald Dieter Schmidt-El Khaldi, demandis pri Esperanto-muzikvideos ĉe Youtube.com kaj Google Videos. Mi mem ne spertas pri tio, ĉar mi ne esploris tion ĝis nun, sed estas inda projekto por la estonteco.

Sed mia programo ankoraŭ ne finiĝis tiel! Vespere inter la 20a kaj la 21a kaj duono okazis la programpunkto “DĴ Kunar prezentas muzikon” (“DJ Kunar präsentiert Musik”). Tio donis al mi la eblon, aŭskultigi kompletajn kantojn kaj paroli iomete pli detale pri la grupoj kaj la unuopaj muzikaĵoj. Mi prezentis entute 17 kantojn:

  1. Freundeskreis: Esperanto
  2. Dolcxamar: Ĉu vi pretas?!
  3. Eterne Rima: La vojo
  4. Persone: Liza pentras bildojn
  5. Kajto: Ardas havena vivo
  6. JoMo: Sur la mar’
  7. Ĵomart kaj Nataŝa: Amu min
  8. Team’: En kaĉ’
  9. La Mondanoj: Muskola belulino
  10. Flávio Fonseca: Jam temp’ està
  11. Merlin: Aferoj por gardi
  12. Strika Tango: La vivon varmigas la sun’
  13. Tiago Benita: Ne plu
  14. Dennis Rocktamba: Regeo-virino
  15. JoMo & Liberecanoj: Ĉeboksaro
  16. Jacques Yvart: La geamantoj sur la verda benk’
  17. Kaj Tiel Plu: Malfermu belulino

La aranĝo entute estis granda sukceso por mi. Lingvistoj, kiuj estimas mian konon pri Esperanto-muziko, kaj homoj, kun kiuj eblas altnivele pri intelektaj temoj – kion deziri plu? La plej agrabla revido certe estis tiu de Cyril Brosch, kiun mi konas ekde multaj jaroj en la interreto kaj la unuan fojon renkontis ĉe la Internacia Seminario 2003/04.

Festu bonajn tempojn

Pasintan semajnfinon denove okazis festo en mia amikaro. DĴ Arafat jam antaŭe petis min DĴumi. Tial mi eĉ preparis propran kompaktdiskon por la festo. Kutime mi ja nur faras tion por Esperanto-renkontiĝoj.

La KD enhavas kompreneble la du rokmuzikajn kantojn, kiujn mi lastatempe aĉetis. Krom ili ĝi ĉefe konsistas el muziko el la 1970aj jaroj (aŭ stile simila), kiun mi estis kompilinta. Kiel mi intertempe scias, la intencita tema festo ne okazos baldaŭ, tial indis kunporti tiun muzikon al la “normala” festo.

DĴ Arafat kaj mi antaŭe interkonsentis, ke ĉiu el ni du surmetas la muzikon dum po unu horo kaj poste la alia denove transprenas. Tio montriĝis bonega ideo. Unu horo ĉiam pasis rapide, tiel ke apenaŭ estis laboro. Krome ni ambaŭ lerte variigis la stilojn. Tiel ekestis la ĝusta etoso kaj la homoj multege dancis. Tiu praktiko do prezentas bonan modelon por estontaj festoj, kiel ni ambaŭ konstatis je la fino.