Arkivoj de etikedoj: dj arafat

Koro al koro: ?u vi a?das min?

3 komentoj

Hiera? mi estis ?e du naski?tagaj festoj. La unua estis por 35a, la dua por 25a naski?datreveno. La programo estis tre diversa: ?e la unua ni vizitis kinejon por spekti la filmon “Clerks”, kiun la invitinto mem elektis. Poste ni iris al gastejo por agrable vesperman?i. ?e la dua homoj venis en kostumoj (nuntempe estas karnevalo!) kaj ?io okazis en la lo?komunumo kiel dum pasintaj jaroj.

Mi estis kunportinta durdiskon kun kopio de mia ciferecigita muzikokolekto. Anta? kelkaj jaroj, D? Arafat kaj mi parolis pri la ideo, kolekti muzikon el la 1990aj jaroj, ?ar atendeble balda? okazus festoj kun muziko nur el tiu jardeko, same kiel tio ekzistis jam por la 1970aj (en la 1990aj jaroj) kaj la 1980aj (en la 2000aj jaroj). Nun estis veninta la tempo por elprovi tiun projekton. Por multaj el la ?eestintoj, la 1990aj jaroj estis tio, kio la 1980aj jaroj estis por mi: La muzika jardeko, kiu formis la guston kaj la memoron. Sed en la 1990aj jaroj, malgra? ?iuj muzikaj abismoj, anka? aperis la muziko de mia generacio.

D? Arafat volonte helpis al mi kompletigi la muzikan kolekton por la festo kaj anka? la gastigantino, pro kio mi estis tre dankema. Anta?e mi estis sufi?e nervoza ?u tio koncepto povas funkcii, sed poste ?io elturni?is bone. Mi distingis krude inter la jenaj stiloj: Rok- kaj popmuziko (mirinde malmulta), peza muziko, hiphopo (rimarkinde akceptita dum la festo), elektronika muziko (unuflanke forta tekno, aliflanke le?era danceja muziko), knabogrupoj (kaj knabinogrupoj). Precipe la le?era diskoteka muziko el tiu epoko estas hontinda, sed la homoj ?atis a?skulti tion kun ironio kaj pro nostalgio. Estas harstarige, kiom bonkvalitan impreson faras la muziko de knabogrupoj el hodia?a vidpunkto: Tion kreas la fakto, ke intertempe ekzistas multegaj popsteluloj, kies vo?ojn oni korektas per muzikaj programoj (kaj ties rezultoj estas facile senteblaj pro la artefarita sono).

Unu ekzemplo por embarasa elektronika muziko el la 1990aj jaroj estas Blümchen (bur?e: Jasmin Wagner). Mi memoras, ke mi dancis al ?ia kanto “Kleiner Satellit” dum la Internacia Junulara Kongreso (IJK) 1996 en Güntersberge. Dum la hiera?a festo mi surmetis tion, sed pli frue “Herz an Herz”:

Blümchen: Herz an Herz (1995)

Tuj poste mi surmetis brilan reludversion, kiun mi estis trovinta anta? pli ol kvin jaroj. La homoj ne konis ?in, sed ege ridis:

Die Schröders: Herz an Herz – Herzschlag Remake (1996)

Sed la origina versio tute ne estas el tiu jardeko. Kiel ofte, la originalo venas el la 1980aj jaroj:

Paso Doble: Herz an Herz (1985)

Flamoj al cindro

1 komento

Hieraŭ mi rigardis reen sed ankaŭ anoncis kelkajn instigojn por la nova jaro. Pri kio temas?

Kompreneble mi havas multajn ideojn kaj daŭre aldoniĝas kelkaj. Sed por ke mi ne ĉiam rigardu, kiel mi pene realigas unu kaj la resto prokrastiĝas dum jaroj, mi simple diras: Nu bone, ne eblas ĉio samtempe. Ĉiuj ideoj estas ebloj, sed ne taskoj.

Mian muzikan TTT-ejon mi prizorgu, kiam mi trovas tempon por tio. Estas simple stulte, krei grandegan liston da farendaĵoj kaj ĉiam havi malbonan konsciencon pro tio.

La sama validas por la reordigado de la MP3-paĝoj. Certe tio estas farinda, sed mi ankaŭ eltrovis, ke tio postulas multan koncentriĝon. Kaj precipe malaliĝo de MP3-TTT-ejoj montriĝis multe pli malfacila, ol mi pensis. Tre frustriga sperto!

Se temas pri tradukado de kantotekstoj de “Die Ärzte”: La mondo ne finiĝas, se mi ne sukcesas, ĉiun jaron almenaŭ fintraduki unu. Mi mem spertis, ke la rezultoj ne aparte pliboniĝas, kiam mi devigas min mem. Tute male, ĝuste la plej bonaj tradukoj ĉiam venas ŝajne el la nenio, sen ajna plano. Se mi mem konsilas tion al aliaj homoj kiel en mia prelego, mi ankaŭ mem sekvu tiun rekomendon. Plie unuflanke intertempe jam ekzistas sufiĉe multaj tradukoj de “Die Ärzte”, aliflanke restis malmultaj kantoj, kies tradukon mi mem persone taksas tre dezirinda.

Dum la Internacia Seminario venis interesa propono por la publika kantaro. Mi jam de tri jaroj ne publikigis novan version, ĉar mi ĉiam droniĝis en la laboro, finpoluri kantotekstojn kaj akordojn. Kantotekstoj kun akordoj reviziitaj de la artistoj mem certe daŭre estas tre havindaj. Sed anstataŭ lasi dekojn da kantoj en mia privata kolekto, pli utilus simple enretigi krudajn versiojn por la ĝenerala publiko. Tiuj, kiuj ne atentas pri detaloj aŭ povas mem eltrovi, kie fari korektetojn por pli aŭtentika reludado, jam kontentiĝas per ili. Se mi klare distingas inter “pretaj” kaj “polurindaj” kantoj, ekzemple uzante du diversajn dosierojn, ĉiu facile rimarkos la diferencon. Plej belus havi daton sur ĉiu paĝo, kiu indikas la lastan ŝanĝon. Tiel facilos poste eltrovi, ĉu presita paĝo estas aktuala aŭ ne. Sed eĉ se tio ne eblas: Ĉu mi vere tiom zorgu pri tio? La praktikaj efikoj intertempe ŝajnas al mi bagatelaj.

Dum pli ol kvin jaroj mi ĉiam limigis min al ĉirkaŭ 40 diskoj, kiujn mi kunportis al Esperanto-renkontiĝoj por DĴumi. Nun venis deca momento por diri: Tiel ne eblas praktike daŭrigi. Ĉiam mi devas prepari novan diskon, trarigardi la kolekton kaj pene decidi, kion kunpreni kaj kion ne. Kaj al kompleta refarado de diskokolekto mi ĉiel ajn ne venas inter du feriumadoj, ĉar mi neniam povas motivigi min al tio, pasigi tutajn vesperojn nur per diskokompilado kaj provaŭskultado. Pli facile estas MP3-igi ĉion unufoje, poste meti ĉion al transportebla ilo (USB-bastoneto aŭ io ajn) kaj uzi komputilon. Mi ĉiel ajn jam konas komfortan programon por DĴumado de komuna laboro kun DĴ Arafat. Kial ne faciligi al mi la vivon?

Estas tempo por kelkaj ŝanĝoj en mia vivo. Pri iuj dikfingraj reguloj, opinioj kaj gvidlinioj, kiuj servis min sufiĉe bone dum kelkaj jaroj, sed kiuj intertempe ne plu estas adekvataj al mia situacio en la hodiaŭa tempo, mi simple rezignu.

Kiam mi regis la mondon

2 komentoj

Hodiaŭ mi havas rondan naskiĝtagon, se oni uzas deksesuman aŭ duuman nombrosistemon. Laŭ ili, mi nun havas 20 resp. 100.000 jarojn. Se mi rerigardas al la pasintaj naskiĝdatrevenoj (nun uzante la kutiman dekuman sistemon), tiam mi sentas min same bone nun kiel kun 31 jaroj, kaj multe pli bone ol kun 30, 29, 28 aŭ 27 jaroj. Mia privata vivo dum multaj jaroj ne estis tiom bona.

Unu belan aferon mi realigis dum la pasinta vivojaro: Mi DĴumis en Münster! Neniam antaŭe estis la okazo por surmeti la muzikon en mia naskiĝurbo. Dum naskiĝtago de kolegino mi transprenis la taskon, zorgi pri bona muziko – kaj nekredeble bone funkciis! La gastoj estis tre simpatiaj kaj ofte faris bonajn muzikdezirojn. Tre imprese por homoj, kiuj havas jam ĉirkaŭ 30 jarojn, la gastoj tre longe festis. Mi foriris nur post la kvina matene.

Mi estas tre fiera pri la rezulto, ĉar mi vere prepariĝis al tiu evento. Mi kunportis propran KD-aŭskultigilon kaj MP3-igis miajn dek du kompilajn diskojn, kiuj estas la kerna parto de mia KD-aro. Poste mi uzis i.a. kopiojn de tiuj diskoj, kiujn la kolegino estis farinta el la MP3-dosieroj. Estas vere tempo, MP3-igi ĉiujn taŭgajn kantojn el mia diskaro kaj prepari novan KD-aron por DĴumado. Kaj tiuj 225 kantoj povas esti la unua paŝo al tio.

Cetere malhelpis la DVD-ludilo, kiu servis kiel dua KD-aŭskultigilo. Ĝi ne estis facile uzebla por aŭkultigi muzikon kaj mi devis simile barakti kiel dum mia DĴumado en Rusujo. Sen mia propra KD-aparato, mi estintus perdita!

Du semajnojn poste mi denove DĴumis dum festo de mia frato. La plej multan tempon tamen DĴ Arafat laboris. Sed estis agrabla sperto, denove dividi la laboron!

?ar mi ne ?atas mian propran kulturon

Lasi respondon

Pasintan semajnfinon mi estis ĉe metalroka festivalo kun la nomo “Dong Open Air” (D.O.A. 2007). La festivala devizo estis “Paraskavedekatriaphobia“, do fobio kontraŭ vendredo la 13a.

Estis mia unua metalroka festivalo entute, do mi ne certis, ĉu mi ŝatos tion. Kompreneble mi jam partoprenis muzikajn festivalojn, laste la Kulturan Esperanto-Festivalon (KEF 2005) en Helsinko. Kaj kompreneble mi ŝatas metalrokon: Dum la pasintaj jaroj mi ja ofte estis ĉe metalrokaj festoj kaj unufoje eĉ ĉe koncerto de “Krio de Morto”. La nura demando estis, ĉu la kombino plaĉos al mi.

Dong Open Air (D.O.A.)
tempo grupo stilo
2007-07-13 (vendrede)
13:15 – 14:00 November’s Fall melodia mortmetalroko
14:20 – 15:05 Absence melodia mortmetalroko
15:25 – 16:10 Verdict draŝa metalroko
16:30 – 17:15 Cheeno progresema rokmuziko
17:35 – 18:20 Black Messiah pagana/vikinga metalroko
18:40 – 19:25 Debauchery mortmetalroko
19:45 – 20:30 Darzamat (Pollando) nigra metalroko
20:50 – 22:20 Månegarm (Svedio) pagana metalroko
22:40 – 00:00 Sinister (Nederlando) mortmetalroko
00:20 – fino Orphaned Land (Israelo) progresema melodia mortmetalroko
2007-07-14 (sabate)
12:05 – 12:50 Nitrolyt progresema metalroko
13:10 – 13:55 Run Amok draŝa metalroko
14:15 – 15:00 Synasthasia potenca metalroko
15:20 – 16:05 The Pokes folkloro
16:25 – 17:10 Galskap nigra metalroko
17:30 – 18:15 Van Canto akapela potenca metalroko
18:35 – 19:20 Dark Age melodia mortmetaltoko
19:40 – 20:25 All We Hate draŝa metalroko
20:45 – 21:50 Eluveitie (Svislando) pagana metalroko
22:10 – 23:30 Skyclad (Britio) folklora metalroko
23:50 – fino Ensiferum (Finnlando) pagana/vikinga metalroko

Lastminute ne povis veni Aeveron (melodia mortmetalroko) kaj Chainsaw (Pollando, potenca metalroko). Ilin anstataŭis Nitrolyt kaj Synasthasia.

Nitrolyt el Lepsiko estis agrabla surprizo. Ili devis veki la homojn post longa festonokto kaj sukcesis krei etoson jam dum la tagmezo. Krome oni bone rimarkis, kiel ili ĝuis ludi. “All We Hate” ludis malnovan kanton de “Rage Against The Machine”, nome “Killing In The Name Of”. Ĝin mi konas jam de la Internaciaj Seminarioj de la fruaj 1990aj jaroj. Krome du muzikistoj foje iris tra la publiko kaj la kantisto faris tre bonajn anoncojn. Oni bone rimarkis, ke ili havas multan sperton rilate al muzikado. Black Messiah ludis kiel aldonaĵon “Moskau”. La origina versio venas de la Germana grupo “Dschinghis Khan”. Mi aŭdis tion tamen nur de ekstere, ĉar tiu koncerto ĝenerale ne allogis min. Eluveitie ludis mezepokecan metalrokon (iomete kiel In Extremo). Dum la koncerto DĴ Arafat donis al mi siajn okulvitrojn por freneze danci en la amaso. “The Pokes”, tute malirlanda grupo, ludis folkloran rokon. Plej amuzis min la germanlingva parodia teksto pri esoterismo. Ĝi mencias, ke la rakontisto nur interesiĝas pri esotero, ĉar li ne ŝatas sian propran kulturon.

La koncerto de “Ensiferum” por multaj certe estis la kulmino de la festivalo, ĉar tiu grupo estis la plej fama. Tamen ĝi ne impresis min, kvankam Finna metalroko ja estas laŭ mia gusto. Plej ravis min Orphaned Land. Kune kun mia frato mi spektis la lastan koncerton de la vendredo, dum la aliaj el mia grupo drinkis apud la tendoj aŭ jam dormis. La sono memorigis min pri Thy Majestie kaj komune ni gaje dancis kaj saltis.

Miajn kritikpunktojn mi jam skribis en la festivala forumo. Tial mi nur ripetas la plej gravajn impresojn:

Mia akompano (la tri resp. kvar personoj, kun kiuj mi veturis) estis tre bona. Kun tiuj homoj mi ĝenerale bone fartis. La prezoj por la trinkaĵoj estis akcepteblaj. Oni ĉiam rapide servis min kaj la biero ĉiam estis malvarma. La gardistoj preskaŭ ne rimarkeblas, kio estis bona signo: Ili faris sian laboron ĉe la enirejo de la muzika tendego sen ĝeni la homojn. Bonŝance regis bona vetero dum la semajnfino. Sabate posttagmeze iomete pluvis, kio helpis forigi la neatenditan varmegon. Tamen ankaŭ restas menciindaj kelkaj negativaj okazaĵoj: Ĉe la akceptado ni devis longe atendi. Tio estis la plej rimarkebla fuŝo de la organizantoj. Post la festivalo ĉie kuŝis rubo. La rubujoj, kiujn oni estis metinta ĉien ĉe la festivalejo, tute ne sufiĉis. La higienaj kondiĉoj estis sufiĉe malbonaj. Necesis esti dura ulo por elteni tion. Kelkaj idiotoj forŝtelis aferojn de aliaj partoprenantoj kaj ankaŭ alimaniere fikondutis. Ne haveblis bona t-ĉemizo de la metalrokaj grupoj, kiujn mi ŝatas. La festivalan t-ĉemizon mi aĉetis kiel memoraĵon. Ĝenerale la “Dong Open Air” estas eta sed fajna festivalo, kiu bonege taŭgas kiel unua metalroka festivalo por homoj kiel mi.

En la tago, en la nokto

1 komento

Daŭre mi trovas novajn Esperanto-videojn ĉe youtube. Nun oni atentigis min pri IS-video, kiu montras fotojn de la pasintaj du Internaciaj Seminarioj. En la malantaŭo eksonas la IS-kanto de Amplifiki!

La kreskanta kvanto de Esperanto-videoj pli kaj pli pravigas mian konton ĉe tiu TTT-ejo. La ludolisto “Esperanto-muziko” jam enhavas pli ol 40 kantojn.

Kiel mi jam menciis antaŭe, krom youtube ekzistas alia bonega fonto por popmuziko en la reto, nome la Vikipedio. Ĉe youtube eblas spekti la videojn, dum la Vikipedio informas detale pri artistoj, eldonaĵoj, kantoj kaj ajnaj ligoj al alia muziko. La plej bona filtro por nova muziko estas kutime miaj amikoj. Kiam mi kombinas ĉiujn tri fontojn, tiam mi povas tre rapide kaj profunde informiĝi pri muziko, kiu interesas min.

Dum festo en mia amikaro ĉirkaŭ dum pasko, DĴ Arafat denove surmetis muzikon. Pluraj kantoj kaptis mian atenton, Krom ekzemple reludversio de “Guns Of Brixton” de Die Toten Hosen, pluraj aktualaj kantoj kaptis mian atenton. Die Fantastischen Vier publikigis novan albumon, kies unua disketo “Ernten was wir säen” tre eniras la orelon. Alia kanto, kiu agrable surprizis min, estis popmuzikaĵo de Nelly Furtado. Unue mi aŭdis tiun nomon pro la Eŭropa piedpilka ĉampioneco en 2004, ĉar ŝi kantis la oficialan kanton aŭ la Germana televido uzis kanton de ŝi por la raportado. Poste ŝi publikigis kanton, kies muziko baziŝas sur la kanto “Tainted Love” de Soft Cell. Ĝis tiam nenio de ŝi estis plene konvinkinta min.

Sed “Say It Right” sonas kiel reludversio de kanto, kiu origine aperas en la 1980aj jaroj. Tia melankolio kaj rekta klara kantado kutime ne aperas en ritmenblusa muziko. Kompreneble la ritmo kaj la baso estas iom troigitaj – tipe por la t.n. “nigrula” muziko de tiu ĉi jardeko – sed ne povas ruinigi la kompletan impreson. Tutegale, kion mi ĝenerale opinias pri aktuala muziko, tiu ĉi disketo indas aĉeton.

Festo estas neniam malĝusta

Lasi respondon

Antaŭ unu semajno mi estis ĉe festo de la basistino, kun kiu mi iam muzikis. Ŝi ege ĝojis revidi min. Agrabla surprizo estis ŝia komplimento pri mia ekstera aspekto, kiu laŭ ŝi tre ŝanĝiĝis ekde majo aŭ junio 2006, kiam ni pasintfoje vidis unu la alian. Interese, kiom multaj homoj rimarkas mian normalan pezon, des pli, ĉar estas personoj, kiuj ne tenas sin je supraĵaj aferoj.

En la kelo pluraj homoj muzikis tre brile. Iam ili eniris Beatles-fazon kaj mi kunkantis, kiam mi memoris la tekston. Poste mi havis tre pozitivan babiladon kun unu el la muzikistoj. Li laŭdis mian kantadon, dum mi esprimis mian admiron de lia gitarludado.

Hieraŭ mi denove DĴumis dum naskiĝtaga festo en mia amikaro. La pasintan fojon mi faris tion komence de la monato, sed ne estis tiom brila rezulto: Mi alvenis tre malfrue pro alia tasko. Multaj dancemulinoj jam estis for, ĉar ĝis tiam laŭdire estis eksoninta laŭdire ĉefe metalroko. Tial mi nur surmetis la muzikon dum eble du horoj.

Ĉifoje ĉeestis vere ĉiuj belulinoj, pri kiuj mi povis pensi. Certe ekde tri jaroj ne estis tiom kompleta festo! Efektive mi ne tiom longe DĴumis (malmulte pli ol unu horon), sed la muziko simple estis la ĝusta. Kelkajn muzikdezirojn mi transdonis aŭ mem surmetis, krome mi kompreneble ĉiam havis proprajn proponojn. Jam delonge mi ne plu veturis hejmen tiom malfrue, kiel unu el la lastaj gastoj.

Ĝuste tian feston mi bezonis! Se mi jam ne povas teni virinon en miaj brakoj, tio estas la maksimuma feliĉo.

Festu bonajn tempojn

Lasi respondon

Pasintan semajnfinon denove okazis festo en mia amikaro. DĴ Arafat jam antaŭe petis min DĴumi. Tial mi eĉ preparis propran kompaktdiskon por la festo. Kutime mi ja nur faras tion por Esperanto-renkontiĝoj.

La KD enhavas kompreneble la du rokmuzikajn kantojn, kiujn mi lastatempe aĉetis. Krom ili ĝi ĉefe konsistas el muziko el la 1970aj jaroj (aŭ stile simila), kiun mi estis kompilinta. Kiel mi intertempe scias, la intencita tema festo ne okazos baldaŭ, tial indis kunporti tiun muzikon al la “normala” festo.

DĴ Arafat kaj mi antaŭe interkonsentis, ke ĉiu el ni du surmetas la muzikon dum po unu horo kaj poste la alia denove transprenas. Tio montriĝis bonega ideo. Unu horo ĉiam pasis rapide, tiel ke apenaŭ estis laboro. Krome ni ambaŭ lerte variigis la stilojn. Tiel ekestis la ĝusta etoso kaj la homoj multege dancis. Tiu praktiko do prezentas bonan modelon por estontaj festoj, kiel ni ambaŭ konstatis je la fino.

Preta por iri

4 komentoj

Meze de junio mi foriris kun kelkaj amikoj al du trinkejoj en Münster. Unue ni trinkis koktelojn en la “Visages”. Je noktomezo ok el ni pluiris al la “Bullenkopp” Ni estis kvar viroj kaj kvar virinoj – kaj neniu tiatempe havis partneron! Tamen neniu sentis sin devigata, flirti. Tio tre kontribuis al la etoso de libereco. ĉiuj bonege amuziĝis. Ni dancis kaj kantis kiel frenezuloj.

Tiuokaze mi aĉskultis la unuan fojon la originan version de “Ich liebe Dich” de la grupo “Clowns und Helden”. Estas sufiĉe plata ŝlagrokanto. Antaŭe mi nur konis la reludversion, kiu aperas en “Meister der Musik, Teil 2” de J.B.O. Laŭdire ĝi venas de la metalroka grupo “Sodom”, kaj fakte la kantisto de tiu grupo vere kantas ĝin! Post tiu sperto mi multe pli altestimas la rezulton ol antaŭe.

La sekvan tagon kelkaj personoj el mia amikaro denove renkontiĝis okaze de la naskiĝtago de unu el ni. DĴ Arafat donacis tre interesan memkompilitan kompaktdiskon, kiu interalie enhavis la muzikon de “Piratoj de la Kariboj – La Malbeno de la Nigra Perlo“, sed ankaŭ la muzikon de “The Secret of Monkey Island” ludita de “Press Play on Tape”. Mi tuj rekonis ĝin!

Krome DĴ Arafat denove impresis min per sia fajna muzikgusto. Li surmetis alian kompaktdiskon, sur kiu li estis kompilinta rokmuzikon el la 1990aj jaroj. Estis tiom nekredeble por mi, ĉar mi mem jam ekde kelkaj jaroj pripensas, fari la samon. Kaj kvazaŭ tio ne sufiĉus, la granda parto de la kantoj estis la sama, kiun ankaŭ mi elektus por tia KD. Mi nepre devas ekhavi ekzempleron de tiu kompaktdisko.

Mi babilis kun DĴ Arafat kaj ni konsentis, ke sur tia KD aperas kantoj, kiuj siatempe estis brilaj, sed intertempe forgesitaj kaj ne plu aŭskultigitaj, sed kiuj eble post kelkaj jaroj denove rikoltos atenton. Nun estas la tempo por montri al la homoj la bonan rokmuzikon el la 1990aj jaroj – antaŭ ol iu modo rilate al tio komenciĝas. Kiom bone, renkonti homon, kiu samopinias pri tiaj aferoj!

Unu ekzemplo por remalkovrinda muziko estas “Ready To Go” de “Republica” (ne “Republic” el Hungario). Tiu grupo havis kelkajn grandajn sukcesojn meze de la 1990aj, sed mi poste aŭdis nenion plu pri ili. Unu ebla kanto, pri kiu mi pensis por tia kompilo, sed kiu ne aperas sur la KD, estas “Paranoid” de Garbage. Similstilan kanton de Björk, kiun DĴ Arafat elektis, mi rekonis, sed ne estis sciinta, de kiu ĝi estis.

Reale mi tamen rimarkis nur la mankon de unu kanto. Mi ne plu memoras la nomon de la kanto nek la artiston, nur ke ĝi aperis en varbfilmo por Levi’s-pantalonoj ĉirkaŭ 1994. Mi demandis DĴ Afarat pri ĝi kaj li estis sufiĉe optimisma, ke eblas eltrovi, pri kiu kanto temas.

La klanoj enmar?as

Lasi respondon

Estis granda surprizo ke la metalroka grupo Lordi venkis en la Eŭropa kantokonkurso – kaj eĉ kun tia poenta diferenco al la dua rango. Multaj homoj fakte tute ne konis ilin antaŭe. Sed mi jam skribis pri ilia partopreno kaj kompreneble jam ŝatis ilin pli frue!

Eble la kostumoj kaj la ĝenerala stilo unue konfuzigis la homojn. Sed la sufiĉe simpla strukturo de la kanto kaj la trivorta refreno montras, kial Lordi tute bone povas partopreni en tia konkurso – ambaŭ kvalitoj ja validas same por ŝlagro! Krome prefere sursceneje aperu personoj komplete kostumitaj ol duone senvestitaj.

Kompreneble la venkon oni festis ankaŭ dum la metalroka festo en Nordwalde, kiu okazis kelkajn tagojn poste. Ĉifoje mi invitis pli multajn personojn ol al la sepa festo, sed je la fino nur venis du. Tamen ĉiuj dankis pro la invito kaj ĝojos kunveni venontfoje.

Mi alvenis relative frue kaj ĉifoje estis ŝoforita en aŭto, tiel ke ni tri devis reiri piede. Kompensis tion la sperto, kiel subite venis dekoj da metalrokemuloj tra la arbaro al la festo. Malhele vestitaj homoj, kiuj relative silente alproksimiĝas – tio iom memorigis al hororfilmo. Sed la etoso estis tute paca.

Bedaŭrinde aperis kelkaj teknikaj problemoj kun la muzikaparataro. Sed miaj gastoj estis tre kontentaj pri la vespero kaj laŭdis la rapidecon, per kiu oni servis la bieron, same kiel la muzikkolekton de DĴ Arafat, kiu kontentigis eĉ ekzotikajn dezizojn.

Ambaŭ gastoj tre ĝojis pri la komforta tranokteblo kaj la matenmanĝo. Min krome kontentigis, ke ĉio funkciis glate kaj ke la metalroka festo denove iom diskoniĝis.

Tiom longe for

1 komento

En la kinejo en Münster oni ekde kelkaj jaroj montras filmeton, kiu varbas por mondonacoj en la nomo de iu nobla celo. (Ke mi, kutime detalfanatikulo, ne plu memoras, pri kio ekzakte temas, postlasas dubindan impreson pri la efikeco de la varbaĵo.) En la filmo oni vidas nigrulojn (ĉu Afrikanojn aŭ Jamajkanojn, mi ne komprenis) kaj parolas pri la batalo kontraŭ AIDS. En la malantaŭo eksonas regeo-muziko. Kiel subteksto informas, la kanto nomiĝas “Dem Gone” (Ili [estas] for) kaj venas de la albumo “Journey to Jah” (Vojaĝo al Dio) de Gentleman.

Tiu artisto, cetere Germano, unue kantis kiel gasto sur la albumoj de aliaj artistoj, kaj fakte tiel mi la unuan fojon aŭdis lian voĉon. En la kanto “Tabula Rasa pt. II” de Freundeskreis (la tria disketo de la sukcesega “Esperanto”-albumo!), li transprenas la refrenon. Post partopreno en la Freundeskreis-projekto “FK Allstars”, li ekis sufiĉe sukcesan solokarieron. Mi spektis etan parton de lia koncerto dum la somera universitata festo en Paderborn en 2002. Tiu festo cetere dum multaj jaroj estis la plej granda de sia speco en Germanio!

Kiam mi DĴumis dum pasintjara festo, DĴ Arafat donis al mi kompaktdiskon kun tiu kanto el sia kolekto. Kvankam li estas tute kontraŭ hiphopo, tiun regeon li ŝatas. Kaj ankaŭ min kaptis la melodieco de la voĉo kaj la melankolio de la kantado.
Plej imprese tamen estis, kiom pasie belulino dancis al tiu kanto! Ni havas malmultajn komune ŝatatajn kantojn, sed tiu estas unu el ili.

Pro ĉio tio mi jam ekde monatoj intencis aĉeti la disketon “Dem Gone” – kaj finfine mi realigis tion. Ĉe Ebay mi akiris novan ekzempleron. Tre plaĉas al mi, ke sur la disketo troviĝas ankaŭ instrumenta versio de la kanto – tio invitas al propra kantado kaj verkado de novaj tekstoj laŭ tiu melodio.

Samvoje ene de kelkaj tagoj mi kompletigis mian kolekton per du aliaj disketoj: “Halt Dich an Deiner Liebe fest” de Freundeskreis (ankaŭ regeo-kanto, ankaŭ melankolia, reludversio de Rio-Reiser-kanto) kaj “A livelong thing” de FK Allstars (iom funka, disketo de koncerta albumo kun studia kaj instrumenta versio).