Arkivoj de etikedoj: kinejo

?iu ser?as ion

2 komentoj

Da?re validas mia promeso por la nova jaro, minimume unufoje semajne eliri. Pasintan semajnon mi estis ?e koncerto. ?ifoje mi vizitis kinejon kun du amikoj. Pasintan fojon mi spektis sendependan filmon en kinejo – ?ifoje estis granda, komerca verko: Sucker Punch.

Fakte mi ne bone memoras, kiam mi spektis la lastan fojon anta?e kutiman filmon: ?u tio estis dum pasinta julio? ?enerale la grandaj filmoj ne tiom allogas min. Eble mi estas anka? tro pigra por veturi tra la duona urbo por veni al la grandega kinejo.

“Sucker Punch” estas unu el la malmultaj filmoj, pri kiuj mi diras, ke vere necesas spekti ilin anta? granda ekrano. ?i forte vivas de siaj bildoj, kiuj enhavas multegajn detalojn.

Mi devas konfesi, ke min logis la anonco: Kvin belaj junaj virinoj kun mallongaj vesta?oj ?ajne survoje al batalo. Tiom plata kuirrecepto, ke ?i denove pla?is al mi! Sed la rakonto mem estas iomete surrealisma. Tial ?iuj situacioj esti?as sub la plej eksterordinaraj cirkonstancoj, tiel ke ili en si mem denove estas kompreneblaj. Tion mi tre ?atas.

Entute la filmo estis farita klare por la generacio, kiu kreski?is kun komputilaj ludoj. Aliokaze oni ne ?atas la aspekton kaj la troigitajn movojn dum la batalo. La diversaj partoj de la filmo funkcias kvaza? unuopaj ludoniveloj.

Aparte interesis min la muziko. Dum la komenci?o a?skulteblas reludversio de “Sweet Dreams Are Made Of This” (origine de Eurythmics), kiu sonas kiel T.a.T.u.-versio. ?enerale mi ja estas tre kritikema pri reludversioj, sed tiu ?i tre pla?is al mi.

Poste eksonis la kanto de Björk, kies nomon mi ?iam forgesas. Mi da?re opinias, ke ?i bone kongruas al “Barrel Of A Gun” de Depeche Mode.

Entute mi tre ?uis la filmon, same kiel miaj du amikoj. “Sucker Punch” certe ne eniros la historion de filmoj kiel revolucia verko, sed ?i simple pla?as.

Kiu veturos vin hejmen?

Lasi respondon

La 24an de julio, mi veturis kun kelkaj amikoj al la kinejo por spekti la surprizan filmon. Kiam evidentiĝis, ke temos pri la Transformers-filmo, la publiko jam aplaŭdis dum la komenciĝo de la filmo! Estis la origina anglalingva versio, sed preskaŭ ĉiam mi komprenis la dialogojn.

La originan ludiloserion mi apenaŭ konas. Mi memoras, ke mi vidis amason da vendistoj sur la strato en 1986, kiam mi feriis en Italio. Ili ofertis iujn robotojn, kiuj transformiĝas al aŭtoj aŭ aviadiloj. Kelkajn jarojn poste, eble ĉirkaŭ 1989, mi havis Panini-albumon, en kiu aperis krome robotoj, kiuj povas transpreni la formon de dinosaŭroj.

Malgraŭ mia nescio mi ege ĝuis la filmon. Unu aŭtoroboto preskaŭ tute ne parolis, sed ĉiam aŭskultigis adekvatan kanton, kiu esprimis, kion li volis diri. Kompreneble tio tre plaĉis al mi kiel DĴ! Unufoje ekzemple li proponis al la homa heroo, ke li kunprenu belan virinon. Tiam li eksonigis malrapidan romantikan kanton el la 1980aj jaroj. La grava tekstlinio diras “Kiu veturos vin hejmen?” La grupo nomiĝas “The Cars” (kiom ironie!) kaj la kanto Drive.

Tre bela ŝerco aperis ĉe unu el la malbonuloj. Tiu roboto aperis en la formo de policaŭto. Anstataŭ la kutima skribaĵo “to protect and serve” (por protekti kaj servi), sur ĝia flanko legeblis “to punish and enslave” (por puni kaj sklavigi). Tio videblis tamen nur dum kelkaj sekundoj kaj estis do des pli interesa ŝerco.

Ni veturas sur fajrobicikloj tra la nokto

Lasi respondon

Nekredeble, ke pasis unu jaro inter la unua kaj la dua renkonto de elgrande kaj mi! Tamen mi ĝojas ke ni finfine realigis la ideon iri komune al la kinejo. Ni spektis kune la filmon “Flugplano” kun Jodie Foster. Poste ni havis interesan babiladon pri ĝi. Mi povus provi priskribi tiun vesperon, sed mi opinias, ke elgrande jam tiom bone sukcesis fari tion, ke ne plu necesas, ke mi aldonas ion.

Ekde la 9a de novembro pretas nova kanto de mi! Jam delonge mi volis denove krei samplobazitan muzikon, sed neniam venis al punkto, kie mi sukcesis fini unu. Nun tio okazis ĉe unu el miaj tre malnovaj projektoj, kiu uzas ĉefe mian unuan samplaĵo-KDn. Temas pri malrapida, instrumenta rokmuziko kun multaj gitaraj soloj. La kanto havis diversajn nomojn dum la jaroj, sed en la fina versio ricevis la nomon “Kontraŭ la ombroj“. Ĝi elŝuteblas ĉe www.download.com/kunar.

Ke mi – sen rekte antaŭe elprovi longe – finas kanton ene de kelkaj tagoj, tute kontraŭas mian atendojn. Mi ial alkutimiĝis al la ideo, ke necesas unue dum multaj horoj “varmiĝi”, se oni dum longa tempo ne kreis muzikon per komputila programo, kaj ke plie denove oni devas rememori la tutan projekton kaj ĉiujn samplaĵojn uzeblajn kaj aŭskulti kvazaŭ ĉiujn iliajn kombinojn. Eble tio venas de mia sperto, ke mi dum la unuaj jaroj (1997-1999) finis pli rapide kantojn kaj ke poste daŭris multe pli longe. Krome postrestis dekoj da laboraj versioj, ĉe kiuj mi neniel scias, kiel pluiri. Tio tamen montras nenion.

Ĉifoje mi finis kanton preskaŭ tuj post mia decido, denove okupiĝi pri ĝi, kvankam ĝi jam ekde multaj jaroj estis nefinita kaj kun multaj decidoj farendaj. Kutime mi ne ŝatas tempopremon kaj asertas, ke tio ĝenas mian koncentriĝon. Sed tio tute ne okazis ĉifoje, tute male: Bona okazo (pri kiu mi skribos alifoje) instigis min denove dediĉi min al samplobazita muziko. Kaj trie kaj tre rimarkinde, mi trovis kontentigan solvon al la malfermaj demandoj sen multa elprovado, kvankam ĝuste tio estis dum longa tempo la obstaklo kiun mi ne sukcesis superi. ŝajne subite venis la inspiro. Plej grave tamen estas, kion mi lernis el la afero: Tiu verkado ne estas tiom komplika, kiel mi dum la pasintaj jaroj pli kaj pli pensis. Kaj ankaŭ mi kiel verkisto funkcias tute alimaniere (pli bone!), ol mi mem estimis. Foje la mondo estas pli bona, ol oni per racieco kaj kalkulado pensas.