Mi amas vin freneze

Hodiaŭ antaŭ 20 jaroj mi komencis blogi. Nekredeble, ke jam pasis du jardekoj.

Se io estis bona, tiom ankaŭ ne estas bedaŭrinde, se ĝi finiĝas (laŭ la aktorino Karime Vakilzadeh). Mi decidis fermi tiun ĉi blogon.

Kial? Plej grave, ĉar mi ne plu regule skribas pri muziko en Esperanto. Kaj tio okazas pro bonaj kialoj: Mi kolektas novajn spertojn kaj impresojn tiom rapide, ke mi ne plu sukcesas skribi pri ili. Mi estas muzike pli aktiva ol antaŭe. Kaj same mia simpla konsumo de muziko forte malkreskis. Dum mi mem daŭre verkas, muzikas kaj kantas en diversaj lingvoj, mi havas dekojn da neaŭskultitaj kompaktdiskoj. Mi pensas, ke mi faris bonan elekton al la prioritatoj. Estas pli bone, ofte mem iri anstataŭ ĉiam sekvi aliajn.

Ekzistus multaj sukcesoj kaj defioj por prirakonti. Unu kulmino certe estis la muzikalo “June kaj kune” dum la pasintajara Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Westelbeers, Nederlando. La Eŭropa Unio subtenis la projekton. Mi mem ne aktive partoprenis la preparojn – krom ke mi proponis reuzi malnovan TEJO-sloganoj por la titolo. Sed la kantotekstoj grandparte baziĝas je la kantoj de la VIPoj. Dek jaroj da altkvalita stultumado finiĝas kiel belega vespero kun multaj talentitaj homoj. Tio certe estis unu el la kvin plej belaj muzikaj spertoj en mia Esperanto-vivo – kaj mi spertis reuniĝo-koncerton de Amplifiki kiel gastkantisto kaj la Kulturan Esperanto-Festivalon (KEF) en Helsinko en 2005! Apud tio, ĉiu alia muzika enskribo aspektus kiel banalaĵo. Estas bona tempo por fini.

June Kaj Kune: La Muzikalo

Intertempe mi blogis en la angla (pri profesiaj temoj) kaj la nura kanto, kiu ankoraŭ mankis por mia alternativa versio de la albumo.

Tiu albumo estis la unua temo en ĉi tiu blogo. Do estas nur dece, ankaŭ fini tiel. Mia serĉo de ĉiuj kantoj estas plenumita. Mi estas feliĉa.

U2: Love You Like Mad

?iu tago estas grimpado supren al la monteto

La vivo estas granda miraklo. Kiom ?i povas ?an?i?i ene de unu jaro! Kaj e? en pozitiva senco!

Hodia? mi i?is 38-jara?a. Kaj kompare al la pasinta jaro, preska? ?io estas alia. Kiam mi estis pasintfoje tiom feli?a? ?u kun 32 jaroj? ?u kun 23 jaroj? ?u iam entute?

Ekde duona jaro mi pa?zas de la laboro (kaj blogas pri tio en la germana). Post ?enerale sukcesa jaro, kiun mi el hodia?a vidpunkto konsideras rekonstruan jaron, mi prenis tempon por mi mem.

Mi ?esis ludi la? la reguloj de la socio – kaj subite mi estas libera homo. Mi vidas ?ion nun en tute nova stat’.

Rilate al sano, mi estas en tiom bona stato kiel ekde ok jaroj ne plu. Nun estas ver?ajne la due plej bona tempo en mia ?isnuna vivo rilate al tio!

Mi uzis la malkontenton kaj ?agrenon, kiuj kolekti?is en mi, por fari ion bonan kaj kreivan. Mi multe voja?is kaj muzikis.

Nun mi rikoltas multajn bonajn aferojn, kiujn mi semis en la malbonaj jaroj. Mi tamen da?re miras. Kaj tio estas tre bona sento.

Pri muziko: La kanto “Don’t Give Up” de Chicane akompanis min dum multaj jaroj. Hiera? mi a?skultis ?in en koncerto de la artisto (mi blogis pli detale pri tio en la germana). Interese, ke ?i neniom perdis sian kvaliton – ?i estas kaj restas bonega kanto, sendepende de mia aktuala vivsituacio.

Chicane: Don’t Give Up (Reboot 2014) (ekde 52:55)

?ar la sento brulas sur la ha?to

Hiera? mi – kiel ofte dum la pasintaj jaroj – skribis, ke mi malofte sukcesas blogi nuntempe. Tio fakte havas pli bonan kialon ol anta?e: Al la germanlingva recenzoblogo Kunar rezensiert aldini?is plia: kunar.wordpress.com. Tie mi rakontas en la germana pri la unujara pa?zo de la laboro, kiun mi prenis. Mi pensas, ke tio estas la ?usta reago al mia ?enerala malkontenteco pri mia vivo.

?iel ajn tio estas multe pli bona ol la plej multaj aferoj, kiujn mi skribis ?i tie iam ajn. Mi nur memorigu pri mia socia nekredo (anta? na? jaroj), la konstato, ke mi neniam estos akceptita (anta? ok jaroj) a? la sento “preska? ?ajnas tro malfrue por turni?i” (anta? tri jaroj) kaj la impreso, esti perdita viro (anta? unu jaro). Miaj ?eneralaj celoj por tiu jaro estas sano, voja?ado kaj muzikado. Sed mi anka? retrovis sa?an penson, kiu bone redonas mian nuntempan impreson de la vivo.

Por citi min mem:

Mi ?iam pensis, ke mi estas plej forta, kiam mi estas kune kun virino. Nun mi eltrovis, ke ekzistas e? pli supera stato al tio: esti en harmonio kun mi mem post kiam mi bilancigis mian pasintecon, tiel ke mi tute ne dependas de tio, ?u mi nun havas koramikinon a? ne.

Sed nun iom da muzika enhavo: Finfine mi ekuzis mian Youtube-konton por publikigi du memfaritajn videojn. Fakte mi ankora? tute ne skribis pri la ukulelo, la muzikilo, kiu ekde pasinta julio kaptis mian atenton.

Anstata?e mi aldonu unu belan videon (el multaj, kiujn mi trovis). Dum la teksto “Denn das Gefühl brennt auf der Haut noch so wie früher und so vertraut” (“?ar la sento brulas sur la ha?to same kiel anta?e kaj same konate”), la kantado ege tu?as mian koron.

Anna Depenbusch: Sommer aus Papier

Fakte tiu versio nur kun ukulelo kaj kantado multe pli pla?as al mi ol tiu de la disko. Virina kantado kaj soprana ukulelo bone harmonias, dum la albuma versio ?ajnas iom tro artefarita, troproduktita al mi.

E? pli bona ol la vera afero

Anta? 11 jaroj mi komencis blogi, sed ?ajne la aktiveco venis al preska? kompleta halto. A? mi vivas, a? mi blogas pri la vivo. Tamen ?uste relegi la malnovajn enskribojn ege helpas al mi rememori, kie mi estis – kaj kie mi estas nun.

Multaj diskoj kaj muzikaj aktivecoj ankora? atendas mencion. Kaj hodia? estas tradicia tago por skribi pri U2. Anta? du jaroj mi skribis pri la B-flankoj de “La plej bonaj kantoj 1980-1990” kaj samtempe anoncis, ke mi skribos pri la B-flankoj 1990-2000. Tiu momento venis nun.

Jam pli frue mi menciis, ke interesaj B-flankoj de U2-disketoj facile trovus lokon sur alternativa versio de All That You Can’t Leave Behind. La plej elstara ekzemplo estas “Summer Rain”, kiu feli?e anka? trovi?as sur la kolekto de B-flankoj, kiu estas parto de la luksa eldono de “La plej bonaj kantoj 1990-2000”.

Interesa kanto anka? estas la origina roka versio de “Electrical Storm“. Jam dum la unuaj tagoj de mia taglibro, mi la?dis la kontribuon de William Orbit al la versio, kiun mi konis unue. La sama kanto en rokmuzika vesto pli sonas kiel U2, sed samtempe ne tiom elstaras, kvankam ?i restas solida kontribuo al la disko (kaj la sola nova kanto).

“Mysterious Ways (Solar Plexus Club Mix)” ?ajne ne tro diversas de la origina versio. ?efe percepteblas aldono de druma sampla?o, tamen la rezulto pli restas en mia orelo ol la originalo.

En la 1990aj jaroj, U2 havis eksperimenteman, elektronikan fazon, kiu ne gvidis al tre kontentigaj rezultoj. Fakte por la kompilo, ili refaris plurajn kantojn el tiu tempo. La B-flankoj enhavas kelkajn alternativajn miksojn de la kantoj. Mi fakte tre ?atas “Even Better Than The Real Thing (The Perfecto Mix)” kaj “Discothèque (Hexidecimal Mix)”.

La vera perlo de la disko tamen estas “Salomé (Zooromancer Remix)”, tute neeldonita kanto ?is nun! Anka? ?i estas elektronika kaj sonas kiel ha?zo en la 1990aj jaroj (kio ?i efektive anka? estas). Sufi?e interese, a?di la vo?on de Bono kongrui tre bone al la elektronika muziko.

Mi estas krip’

Mia raporto pri la Internacia Junulara Festivalo (IJF) 2013 estas preska? kompleta, tamen mankas ankora? la partoj, kiuj por mi estas tre gravaj: Diskoteko kaj propra muzika aktiveco.

La diskejo funkciis dum kelkaj noktoj. Muzikon mi jam surmetis ?enerale dum la festivalo, poste mi funkciigis diskotekon kun la teknika?oj de la Itala muzikgrupo. Post kiam ili foriris, mankis la?tparoliloj, kaj eblis konekti mian komputilon al speciala la?tparolilo nur pro kablo trovita hazarde dum la lasta vespero. Tion necesas solvi pli bone estonte. La Slovakinoj donis al mi muzikon, kiun mi povis bone uzi. Kun granda ?ojo mi konstatis, ke niaj muzikkolektoj enhavas multajn komunajn kantojn.

Dum la semajno mi havis interesan paroladon kun Giorgio Silfer. Interalie, li aktive demandis min pri mia opinio rilate al Esperanto-muziko kaj pri tiu ?i taglibro.

La internacia vespero ne povintus okazi sen Youtube kaj mia komputilo. Ro?jo kaj Agata kantis “Krip'”, fre?an tradukon de la kanto “Creep” de Radiohead. La VIPoj prezentis la kanton “Esperanto-tragedio”, origine “Bohemian Rhapsody” de Queen. La ideon por tiu kantoteskto ni jam havis dum la vespero en trinkejo en Berlino post la JES. Agata kaj mi kantis Junaj idealistoj de Dolchamar. Kaj sole mi prezentis “Hej, malfeli?o”, Esperanto-parodio de “Macarena”. La ideo al tiu teksto venis al mi dum la koncerto de Gijom kadre de la KKPS.

IJF 2013 Kapoera Salsa Kanto (la VIPoj aperas ekde 2:50)

Unu tre agrabla nova?o: La organizantoj jam anoncis la lokon de la sekva IJF dum la internacia vespero! ?i estos en Sardujo. Tie mi same ankora? ne estis – kaj ege interesa loko!

Resume tiu IJF estis bonega renkonti?o. La organizantoj faris multegajn aferojn ?uste, kiuj en la pasinteco beda?rinde ofte estis kialo por kritiko. Kun tia kvalito, la Internacia Junulara Festivalo meritas pli multajn partoprenantojn.

utilaj ligoj:

Jen venas sun’

Pli ol duona jaro da silento – kio okazis? ?iam validas mia dira?o, ke a? mi vivas, a? mi skribas pri mia vivo. Tial la longa silento estas tre bona signo. Tamen mi rimarkis, ke ne estas bone, se la plej aktualaj enskriboj ?ajnas tiom negativaj pri la vivo, precipe ?ar tio tute ne kongruas al mia ?enerala sento, sed montras nur unu faceton, kiun mi ne povas vivi dum mia ?iutago. Skribi pri io ?iam estas metodo, kvaza? liberigi la menson de ?i kaj havi spacon por koncentri?i pri aliaj, novaj aferoj.

Mi faris serion pri la Esperanto-renkonti?oj, kiujn mi partoprenis ekde 2011. La lasta rakonto estis pri privata festo en Berlino en marto 2013. Sed ekde tiam ari?is nova listo, kiun mi same ne sukcesis transformi al enskriboj ?ustatempe. Nu, prefere malfrue ol neniam.

Inter la semajnfino en Berlino kaj la sekva renkonti?o pasis nur kelkaj semajnoj. Fine de marto mi voja?is al Italujo, kie atendis min la Internacia Junulara Festivalo (IJF). Mi estis jam ali?inta dum la KKPS, perceptante kiom multaj el miaj amikoj venos tien. Por mi estis la unua partopreno ekde 2004 kaj same la unua fojo en Italujo ekde tiam. Post tio, kion mi laste skribis pri la IJF, estis eta miraklo, ke iu ankora? sukcesis ?an?i mian opinion kaj konvinki min reveni.

La IJF okazis en la Apula regiono, tiel ke i?is la plej suda IJF iam ajn. En tiu regiono mi neniam estis anta?e. Mi flugis de Frankfurto tra Romo al Brindisi, tie havis hotel?ambron por unu nokto kaj la sekvan tagon trajne voja?is la lastajn 20 km ?is Ostuni. La loko estis multe pli facile atingebla ol dum la pasintaj jaroj, alia sufi?e proksima flughaveni trovi?as en Bari. Ostuni mem estas interesa, pitoreska urbo. La ejo trovi?is kelkajn kilometrojn for de ?i, sed survoje al la maro (Ostuni mem situas sur monteto). ?i estis vilao, do ne duona ruino kiel kelkfoje okazis en la pasinteco. La maro estis atingebla per kvaronhora piediro.

La man?a?o estis bonega. Ni havis afablajn kuiristinojn, kiuj tre ?atis nin. Kiam mi alvenis, mi tuj ricevis mian ?ambron, kaj la du?oj havis varman akvon. Mi e? partoprenis duontagan ekskurson al Alberobello. Tie ni frandis glacia?on sur tegmento. Kim proponis tute la? la magio de la momento, traduki “Here Comes The Sun” de The Beatles al Esperanto, kaj ni sukcesis fini parton. Dum propra duontaga ekskurso al Ostuno helpis miaj konoj de la itala.

Entute partoprenis eble 80 personoj. Do la IJF estis klare pli malgranda ol dum siaj plej bonaj tempoj, sed multe pli etosa ol dum la pasintaj fojoj, kiam mi ?eestis. IEJ ?ajne finfine veki?is, kiel montri?as la? ?io, kion mi skribis supre. La kerno de la etoso sendube konsistis el la internacia amikaro, kiu nuntempe partoprenas multajn renkonti?ojn.

Nun sekvu ankora? kelkaj vortoj pri la kutimaj, centraj programeroj (nu, centraj almena? por mi, kaj anka? por la etoso). La trinkejo estis en ordo. Tie haveblis granda elekto de trinka?oj. Beda?rinde ?i trovi?is en salono kun malbona akustiko, kiu estis tro hela. La gufujo unue ne bone funkciis. Poste oni translokigis ?in en la enirhalon, kiu estis la centra loko por renkonti?i (grava afero por bona renkonti?o, kiel mi ne laci?as ripeti). Bona decido, e? se por tradicia gufujo estis ne sufi?e malluma kaj trankvila, sed tiel almena? eblis facile teumi kaj babili, kaj tio estas la centra afero de gufujo.

La muzika programo estis tre ri?a, des pli konsiderante la nombron de partoprenantoj. Kim alfrontis kelkajn etoso-problemojn pro en?altita lumo (kaj malfavora akustiko), sed je la fino tamen funkciis. Dum la koncerto de JoMo mi kantis “Jen alkohol’” kiel unuan kanton kaj poste La Bamba. Krome koncertis Gijom kaj Itala grupo kun la nomo “blusenga?i?o”. La itala grupo ludis dufoje. Dum la unua fojo ili ludis ekzemple “Riders on the Storm” de The Doors. La dua fojo tamen ?ajnis maletosa al mi.

Okazis internacia kulinara festivalo, simile al aliaj renkonti?oj, tamen unu tagon anta? la fino de la fastotempo, tiel ke mi apena? povis man?i ion de la franda?oj. Sed almena? mia ?okolado, kiun mi poste disdonis, denove bone funkciis por ?ojigi la homojn.

IJF 2013 en Ostuni

Miaj piedoj forlasis la plankon

Por bone kompreni min: Se mi plendas dum mia naski?tago pri la vivo, tio ne signifas, ke mi ne plu scias, kiel amuzi?i! Vendrede mi iris al la Gleis 22. Tiun klubon kaj koncertejon mi frekventis oftege en 2011, kelkfoje en 2012… kaj se mi ?uste memoras, ankora? tute ne en 2013! Kompreneble tion kunka?zis, ke mi dum la semajno estas en Hamburgo, kaj ke mi voja?as pli ofte ol kutime dum la semajnfinoj. Aldone mia propra aktiveco rilate al kantado kaj muzikado pli gravas al mi ol viziti koncertojn de aliaj, kaj ke mi sukcesis iri al la ?usta direkto, ne estas beda?rinde.

Mi alvenis iomete anta? noktomezo kaj kaptis la lastajn du kantojn de la punkroka koncerto, kiu okazis tie. La? la programo, dum tiu vespero ludis Damned Street Seventeen, Brain Traps (amba? el Germanujo) kaj Complications (el Francujo), kaj plej ver?ajne estis la Francoj, kiujn mi a?dis. La publiko estis sufi?e juna, eble komence de siaj 20aj jaroj.

Tuj post la koncertoj komenci?is la programo, por kiu mi alvenis, nome la “Record Riot Party”. Tio estas regula festo en la Gleis 22, kadre de kiu diversaj D?j surmetas mikson inter punko kaj muziko en la stilo de la 1960aj jaroj. Precipe la dua stilo estis ege danciga! La publiko ?an?i?is; da?re restis kelkaj el la junaj homoj, sed anka? ?eestis homoj pli proksimaj al mia a?o. Beda?rinde la festo jam fini?is je la 3a kaj 15 (kutime mi eltenas ?is la 5a a? 6a). Tamen estis deca vespero por festi en la naski?tagon.

Kaj mi vidas, ke perdi amon estas kiel fenestro en via koro

Denove alvenis mia naski?datreveno, ?ifoje la 37a. Jam ekde dek jaroj mi ne plu estas junulo. Post tio, kion mi skribis hiera?, eblus facile pensi, ke mi estas sukcesa kaj feli?a. Sed principe da?re validas, kion mi skribis pasintjare.

?ajnas kiel ?iama memtrompado: Mi memoras la pasintecon, kvaza? mi estintus pli naiva kaj esperoplena, sed kiam mi relegis, kion mi skribis, mi komprenas, ke mi ?ion jam pli klare vidis anta?e.

Pro tio mi ne volas ripeti la kutiman plendadon. Mi ?ion jam esprimis. Kio estas la diferenco al pli fruaj jaroj? Dum la pasinta vivojaro mi lernis, ke a? mi ne trovos lokon en la vivo, a? ?i estas ?e la rando de la socio.

Rilate al muziko mi estis tre aktiva kaj sukcesa. Mi realigis mian plej grandan muzikan revon, kiu anka? estis la revo de mia vivo.

Kaj, kiu pensintus tion, mi ne memoras jaron, en kiu mi havis kontakton kun tiom multaj belaj, atraktivaj virinoj. Kaj kio estas vera granda afero: Kun du mi dividis miajn sentojn kaj ne plu sentis min kiel kompleta idioto (kiel a?tomate ekde 2010).

Sed ?io tio estas aferoj, kiujn mi faras en mia libera tempo. Mia profesia vivo estas da?re ne tia, ke mi povus i?i pli trankvila. Kaj la “grandajn” temojn (amrilato, geedzi?o, familio) tio neniel influas. Kiu volus vivi tian vivon ?is la fino kelkajn jardekojn poste? Mi ne. Sed mi anka? ne vidas vojon, kiel mi iel povus progresi.

Kaj pri la muzikado: Certe tio estas io bona. Sed la kantoj, kiujn mi kantas kaj ludas, kiam mi estas sola, estas ?iam ?agrenaj a? malgajaj. Tio estas tre malbona signo. Kie restis la romantikaj a? pozitivaj kantoj? Jen du ekzemploj por kantoj, kiujn mi lastatempe oftege a?skultas kaj mem kantas kaj ludas:

The Rolling Stones: Gimme Shelter

“Mi ?iel ajn estas malsukcesulo – kial mi da?re ludu la? la reguloj de la socio?”, “Ekde kiam mi estis junulo, homoj predikas al mi ke >>?iu ricevas sian ?ancon<< kaj >>via tempo ankora? venos<<. Sed intertempe pasis sufi?e multaj jaroj por konstati, ke tio estas mensogoj, per kiuj oni volas trankviligi, por ke mi funkciu." kaj "Ne plu eblas ?an?i ion, prefere detrui ?ion ?is la grundo kaj tiam rekonstrui ?in" estas tri bazaj vidpunktoj de mi. Mi mem estas iom ?okita pri mi mem. Mi neniam konsideris min esti ribelo. ?enerale mi ser?is harmonion. Paul Simon: Graceland (1992)

La albumo Graceland ege impresis min – kaj la samnoma kanto esprimas unuflanke tiom fortan senton de perditeco kaj samtempe havas tiom tenerajn muzikajn fajna?ojn, ke ?i trafas rekte al mia koro. Krome ?i estas ege bone ludebla per la nova instrumento, kiun mi a?etis. Sed pri tio mi rakontu alian fojon.

Mi ne povas elsavi?i el Tohuvabohuo

La vivo restis tia, kia ?i estis anta? unu jaro: Mia taglibro ekde monatoj pa?zas, ?ar mi faras aliajn aferojn. Mi sukcesis skribi pri multaj Eo-renkonti?oj, kiujn mi partoprenis, kaj jam i?is longa serio (lasta kontribuo hiera?), sed intertempe mi partoprenis tiom multajn pliajn, ke la listo kreskis denove. Sed tio ja estas bona nova?o, kaj cetere persona rekordo: Neniam ofte en mia vivo mi estis ?e tiom multaj renkonti?oj en unu jaro. Kaj mi anka? ne memoras jaron, en kiu mi vizitis tiom multajn landojn. Do la ?efa kialo por la taglibra pa?zo estas tre pozitiva.

Krom tio, mi muzikas tiom regule kiom neniam anta?e (a? ekde jaroj ne plu, sed certe kiom neniam anta?e kun tia sukceso kaj efikeco). Aldoni?as amase a?etitaj diskoj, kiujn indus recenzi a? almena? iel pritrakti en la muzika taglibro. Koncertojn mi vizitis malofte, ?ar mi da?re ne sukcesis skribi pri ?iu fojo, dum kiu mi eliris en 2011, kaj mi kvaza? dronas en nea?skultitaj diskoj.

Sed la bona nova?o por hodia? estas: Finfine mi surbendigis kanton! Mi a?etis la ekipa?on jam en januaro 2012. Fakte kiel mi eltrovis, per la programo GoldWave ege facilas kombini diversajn surbendigojn, tiel ke tute ne necesas havi unu perfektan. Fakte mi ne uzis mian bonan gitaron, sed la gitalelon. Kaj la rezulto sonas surprize bone por tiom amatora provo!


Post-Esperanto-renkonti?o-sindromo (P.E.R.S.) de La Kuracistoj

(Kaj kiu scias, se mi tiel da?rigas, eble mi iam surbendigos hiphopon kiel mi estis promesinta al Cyriile fine de 2005. Cetere anka? hiphopajn instrumenta?ojn mi pluverkis oftege dum la pasintaj monatoj.)

Tute rande, La Kuracistoj nun havas propran pa?on ?e Soundcloud:
soundcloud.com/kuracistoj

P.E.R.S. estas la dua propra kanto de La Kuracistoj ekde Al la liberec’ el la jaro 2009. Intertempe mi iomete variigas la strofomelodion de P.E.R.S., sed mi ?atas, ke ?i estas sufi?e simpla, iom monotona kanto.

La ideoj por tiu kanto venis al mi jam post la 4a JES en Naumburg/Saale, kaj mi surbendigis ilin per mia po?telefono. Sed da?ris monatojn (tiuj vortoj i?as rutinaj), ?is mi rea?skultis ilin, devenis la akordojn per mia gitalelo (kiel montri?is, estas ?iam bazaj akordoj, kiuj estas ege facile ludeblaj) kaj kunmetis la diversajn versiojn al unu kanto. Por la teksto mi havis nur fragmentojn, sed la reston mi verkis mirinde rapide en la urbaj trajnoj dum la vojo al kaj de la laboro. (Ekde aprilo mi laboras en Hamburgo dum la semajno.)

Jam ekde jaroj pretas miaj kvin receptoj kontra? la post-Esperanto-renkonti?o-sindromo (PERS); nun estis tempo, anka? verki kanton por tiu situacio. Mi sentis, ke Esperantujo ?enerale bezonas tian kanton.

La akordoj en la refreno eble iomete memorigas pri “Tohuvabohuo” de Kajto. Tamen ne estas tute la samaj, dum la Kajto-kanto uzas ekzakte la samajn akordojn kiel Ray Charles en la famega kanto “Hit The Road Jack”. Do neniu serioza ideo?telado (a? senkonscia inspirado) miaflanke…

Kajto: Tohuvabohuo

Ray Charles: Hit The Road Jack

?i movi?as en misteraj manieroj

?i okazis denove! Dum monatoj mi nenion skribis, ?ar simple tro multe okazis en mia vivo. Sed jen pli malnova teksto, kiun mi finis jam delonge kaj kiun mi ial ne enretigis pli frue.

En la raportado pri la Esperanto-renkonti?oj, kiujn mi partoprenis ekde 2011, mi finfine alvenis plene al la aktuala jaro. Post la Germana Esperanto-Kongreso (GEK) 2011 en mia hejmurbo Münster, la Esperanto-somero en Ukrainujo 2011 kun la 67a Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Kievo kaj Velura Sezono en Jalto, la 3a Junulara E-Semajno (JES) en Gdansko (Pollando) 2011/12, la esperantumado en Lepsiko kaj Berlino en majo 2012, la Komuna Esperanto-Kongreso (KEK) en Berlino unu semajnon poste kaj la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo) en julio, la KKPS en novembro 2012 kaj la 4a Junulara E-Semajno (JES) en Naumburg/Saale (Germanujo) 2012/13, mi voja?is denove al Berlino, interalie por privata renkonti?o kun aliaj esperantistoj. (Ke Berlino mirinde ofte allogas min ekde la 2a JES, mi jam menciis.)

Estis la semajnfino de la 8a ?is 10a de marto. Homoj, kiuj kreski?is en la socialismaj landoj, tuj konscias pri la dato: La 8a de marto estas la internacia tago de la virinoj! Mi tranoktis en la sama hotelo kiel post la 2a JES, pasintan majon kaj post 4a JES. Tuj apude situas la klubo “CCCR” (Sovetunio). Jam kiam mi estis preterpasanta ?in la unuan fojon pli ol du jarojn anta?e, ?i altiris mian atenton, sed mi neniam kura?is eniri ?in, ?ar mi supozis fortan vodkdodrinkadon kaj publikon, kiu konsistas ?efe el ebrii?emaj turistoj. Sed sur la strato juna virino disdonis varbfoliojn, kiuj informis pri la vespera programo: Koncertis grupo kaj poste tie okazos “Rusa diskoteko”. Pri la koncerto mi ne tiom scivolemis, sed la diskoteko altiris mian atenton. Vladimir Kaminer en Berlino organizis la tiel nomatan Rusodiskotekon, kiu i?is tre fama en Germanujo. Intertempe mi ne nur estis leginta la samnoman libron de li, sed konis diversajn muzikgrupojn, kiuj aperis sur la samtemaj kompiloj. Do la intereso estis vekita, sed mi unue provis kontakti kelkajn aliajn Berlinanojn por demandi ilin, kion ili farus dum tiu vespero. A? ili ne havis tempon a? mi ne atingis ilin. Sufi?e malfrue (?irka? noktomezo, eble e? jam je la 1a) mi finfine decidis elprovi la klubon sole. La bando estis foriranta, sed la diskejo jam funkciis. Je mia granda surprizo dancis sufice multaj homoj. La publiko ?ajnis al mi konsisti el diverslandaj viroj kaj Rusinoj. Pri la deveno de la laste menciitaj mi ju?as la? mia percepto de la ekstera aspekto kaj la vesta?oj. (Mi ne estas spertulo pri modo, sed pensas, ke mi rekonas inklinon al diversaj stiloj intertempe.) Certe anka? kelkaj ebriaj turistoj estis tie, sed ?enerale mia impreso estis tre bona.

Mi a?skultis kelkajn kantojn, kiuj ege ta?gas por multlingva diskoteko, sed ne prenis la tempon por demandi la D?on pri la nomoj de la kantoj kaj grupoj. Poste mi malkovris, ke mi jam havas tiun muzikon en mia kolekto! ?i venis de Markscheider Kunst / ?????????? ????? kaj Zdob ?i Zdub. Mi kaptis la okazon por rapide traa?skulti la diskojn, kiujn mi havis de ili, kaj kompilis etan liston por estontaj noktoj kiel D?:

Markscheider Kunst / ?????????? ?????:
Babushka / ???????
Zambie / ??????
Mokili / ??????

Zdob ?i Zdub:
Sârba de la Chi?in?u / ????? ?? ?? ??????? (??????????? ?????)
Hora cosmic? / ???? ??????? (??????????? ????)
Prim?vara / ????????? (?????)
DJ Vasile / DJ ????????

Ne ?io el tio eksonis dum la vespero, sed ekzemple “Zambie” forte memorigas min pri “I Know What I Know” de Paul Simon. “Hora cosmic?” memorigas min pri “Misirlou”, kanto fami?inta pro la filmo Pulp Fiction.

?irka? je la 5a matene mi enliti?is. Tiam ankora? dancis homoj! Iomete malkutime de mi, foriri anta? la fino de la festo, sed mi vere estis laca. Rimarkeblis, ke mi estis laborinta dum la tago.

Sabate vespere mi renkonti?is kun Alisa, kiu intertempe lo?as en Dublino, sed revenis al Berlino por semajnfino. Mi donacis al ?i specialan eldonon de “Achtung Baby” de U2. La grupo surbendigis ?in en unue en Berlino kaj poste en Dublino, do ?ajnis al mi tre ta?ga elekto. La renkonto estis bonega okazi por revidi diversajn homojn kaj iomete kla?i kun ili. Sed mi anka? ekkonis junan Rusinon, kiu estis iomete dubema pri Esperanto. ?i demandis, al kio ?i servas. Tio montri?is mallonge poste: ?i rakontis, ke neniu en Germanujo konas la urbon, el kiu ?i venas, kaj tial ne taksis ?in menciinda. Kiam mi tamen insistis pri la nomo, ?i respondis “Surgut”. Kompreneble mi jam a?dis pri tiu urbo! Kaj tion ka?zis miaj Esperanto-kontaktoj. Jen kio faras la diferencon…