Monataj arkivoj: Majo 2006

?io nur pro vi

En majo mi aĉetis “Für alle die”, la kvaran disketon de la dua Klee-albumo. Laŭ mi ĝi estas la plej malforta el la kvar disketoj. Iom negative laŭ mi estas, ke sur la kompaktdisko nur troviĝas la radio-versio kaj ne tiu de la albumo. Krome la teksto ŝajnas al mi sufiĉe triviala kaj nenion diranta. Ankaŭ la muziko ne sonas tro sprite. Ĝi similas al “Wenn Dich die Liebe trifft” (kanto de la dua disketo “Gold”) rilate al la pianoludado kaj al “Gold” rilate al la ĝenerala dancoritmo.

La kanto de la kvara disketo, kiu vere kaptis mian atenton, estas koncera versio de “Wunsch frei”. Ĝi estas terure melankolia – kompreneble ke ĝi movas mian koron. Unu signifo de la teksto povus esti, ke la kantistino parolas al sia mortinta amato – iom simile al “Nur zu Besuch” de Die Toten Hosen, nur ke tie viro parolas kaj ke ne nepre temas pri koramikino. Mi tamen preferas la interpreton, kiu unue venis al mi, nome ke la kantistino memoras perditan amon. Certe tio estas pli simpla ideo, sed ĉu vere malpli grava?

Post iom da aŭskultado mi eltrovis, ke “Wunsch frei” tamen ne estas tiom brila, kiel mi unue pensis. La gitarludado en la enkonduko kaj refrenoj tre similas al tiu en “Yellow” de Coldplay (la ligon al britpopo mi jam menciis la pasintan fojon), dum la pianoludado inter la strofoj kaj la refreno konsistas el la sama melodio kiel refrenoparto de “Perfect day” de Lou Reed. Tiu ekkonscio iom mildigas la melankoliigan efikon de la kanto.

Krome okazaĵo en mia vivo – aŭ pli bone, propra ago – tre helpas ne malgajiĝi dum la aŭskultado de la kanto. Hieraŭ mi realigis la bonan intencon kiun mi faris por tiu ĉi jaro kaj ricevis tute neatenditan kompenson. Nenio pli larĝe malfermas la pordon al la estonteco ol fari bilancon al pasintaj aferoj. Estas ĉiam tre kuraĝige aŭdi de aliaj ke oni faris ion ĝuste, precipe se tiu persono ludas aŭ ludis gravan rolon en la propra vivo kaj se oni ne nur pensis, sed ankaŭ sentis, ke oni faru iun certan agon. Krome nenio pli trankviligas ol scii, ke oni ne eraris rilate al kelkaj aferoj en la pasinteco. Kaj se post jaroj nun oni konfesas, ke mi pravis pri tio, ke mia vivo ne tiom facilas kiel alia persono imagas ĝin – kion deziri plu?

Sed ankaŭ mi lernis ion novan: Mi ĉiam pensis, ke mi estas plej forta, kiam mi estas kune kun virino. Nun mi eltrovis, ke ekzistas eĉ pli supera stato al tio: esti en harmonio kun mi mem post kiam mi bilancigis mian pasintecon, tiel ke mi tute ne dependas de tio, ĉu mi nun havas koramikinon aŭ ne.

Mi opinias, ke mi finfine venkas ĉiurilate kontraŭ mi mem, kompare al mi dum mia plej bona tempo. Fascine, ke mi ne bezonas virinon por tio, sed nur devas fari, kion mi opinias ĝusta.

Se oni aldonas al tio la sperton faritan dum la rekontiĝo okaze de la 10-jara jubileo de mia lernejofina jaro, tiam la majo estis tre komprenoriĉa monato, kiu portis min vere antaŭen. Kompreneble necesis multe agi mem antaŭe por tio. Sed estas ĉiam mirinde, sperti ke foje vere indas la propraj agoj!

Kiel jam dum la pasintaj tri jaroj, mi ne kreos novajn enskribojn en junio. Unumonata paŭzo servu kiel fazo por ripozi, koncentriĝi pri aliaj aferoj – kaj kolekti novajn temojn por la muzika taglibro!

La klanoj enmar?as

Estis granda surprizo ke la metalroka grupo Lordi venkis en la Eŭropa kantokonkurso – kaj eĉ kun tia poenta diferenco al la dua rango. Multaj homoj fakte tute ne konis ilin antaŭe. Sed mi jam skribis pri ilia partopreno kaj kompreneble jam ŝatis ilin pli frue!

Eble la kostumoj kaj la ĝenerala stilo unue konfuzigis la homojn. Sed la sufiĉe simpla strukturo de la kanto kaj la trivorta refreno montras, kial Lordi tute bone povas partopreni en tia konkurso – ambaŭ kvalitoj ja validas same por ŝlagro! Krome prefere sursceneje aperu personoj komplete kostumitaj ol duone senvestitaj.

Kompreneble la venkon oni festis ankaŭ dum la metalroka festo en Nordwalde, kiu okazis kelkajn tagojn poste. Ĉifoje mi invitis pli multajn personojn ol al la sepa festo, sed je la fino nur venis du. Tamen ĉiuj dankis pro la invito kaj ĝojos kunveni venontfoje.

Mi alvenis relative frue kaj ĉifoje estis ŝoforita en aŭto, tiel ke ni tri devis reiri piede. Kompensis tion la sperto, kiel subite venis dekoj da metalrokemuloj tra la arbaro al la festo. Malhele vestitaj homoj, kiuj relative silente alproksimiĝas – tio iom memorigis al hororfilmo. Sed la etoso estis tute paca.

Bedaŭrinde aperis kelkaj teknikaj problemoj kun la muzikaparataro. Sed miaj gastoj estis tre kontentaj pri la vespero kaj laŭdis la rapidecon, per kiu oni servis la bieron, same kiel la muzikkolekton de DĴ Arafat, kiu kontentigis eĉ ekzotikajn dezizojn.

Ambaŭ gastoj tre ĝojis pri la komforta tranokteblo kaj la matenmanĝo. Min krome kontentigis, ke ĉio funkciis glate kaj ke la metalroka festo denove iom diskoniĝis.

Bonan matenon, karaj zorgoj

La 3an de januaro, post mia reveno de la Internacia Seminario en Xanten, mi veturis de miaj gepatroj al mia loĝejo en Münster, ĉar la sekvan tagon mi devis denove labori. Pro mia mallonga vojaĝo hejmen, mi havis sufiĉan tempon por vespere iri al granda diskovendejo.

Tie mi aĉetis la novan albumon de J.B.O., kiu konsistas el du malnovaj albumetoj (la unuaj eldonaĵoj de la grupo) plus kelkaj aldonaj kantoj. Je la kaso mi rimarkis, ke la prezo postulita estis ŝajne tro malalta: La etikedo montris 15,99 EUR, sed la kaso nur 12,79 EUR. Kiam mi atentigis la kasistinon pri tio, ŝi enuigite diris, ke estis okazanta dumtempa rabato por ĉiuj diskoj kaj ke oni ĝin estis daŭre anoncinta en la varbado. Tio montris al mi du aferojn: Mi estas bona kliento rilate al mia sincereco sed malbona kliento rilate al mia perceptado de reklamo.

Sur la albumo troviĝas tri diversaj versioj de la kanto “Ein guter Tag zum Sterben” (Bona tago por morti). La komenciĝo de la tekno-versioj estis poste reuzita por la varbado-parodio “Meister der Musik, Teil 2” (Majstroj de l’ muziko, parto 2). Dum tiu tekno-parto oni anoncas, ke mondfamaj artistoj interpretas mondfamajn sukcesegojn kaj nomas kiel unuan ekzemplon “The Prodigy”, kiuj reludas Guildo Horn. Tiu alludo tre konvinkas min, ĉar la agresema, malhela elektronika muziko vere povus esti de The Prodigy! Nur tra tiuj reeldonitaj albumetoj mi eksciis, ke ĝi origine venas de J.B.O. mem.

La teksto de “Ein guter Tag zum Sterben” laŭ la enhavo tre memorigas min pri la pli malnova kanto “Guten Morgen, liebe Sorgen” (Bonan matenon, karaj zorgoj) de Jürgen von der Lippe. La grupo J.B.O. certe konas ĝin! Ambaŭ kantoj rakontas pri ulo, kies tago komenciĝas aĉe kaj tamen eĉ ankoraŭ daŭre malboniĝas.

Similajn spertojn faras la repanto de la hiphopa kanto “Letzte Nacht” de la grupo “Creme de la Creme”, kun la eta sed grava diferenco, ke je la fino de la tria strofo okazas surpriza pozitiva ŝanĝo, kiu pli ol kompensas ĉiun antaŭe spertitan malbonon. Mi ĉiam ŝatis tiun kanton pro sia iom blusa baza samplaĵo. La kanto inspiris min verki miavice hiphopan tekston pri la sama ĝenerala temo. Ĝi havas la nomon “Bela renkontiĝo“.

Kiel glacio en la sunbrilo

La 19an de majo, mi veturis kun miaj kolegoj al la skiejo en Bottrop. Fakte mi loĝas en tre plata regiono kaj pro la milda klimato en majo kompreneble ne plu neĝas, se entute. Oni kreis artefaritan vintron sur monteto. Origine mi konis tiajn teknikajn frenezaĵojn nur de la Japanoj. Kutime mi ne vizitas tiajn lokojn – en mia kapo regas ekologiaj pensoj kaj malŝato de la enorma energiforuzado. Sed ĉar temis pri la grupa ekskurso de mia firmao, mi ne havis malbonan konscion.

Eblis elekti inter skioj kaj neĝbreto. Por ambaŭ sportoj okazis kursoj por komencantoj. Mi preferis la neĝobreton pro du kialoj: Mi jam aŭdis terurajn rakontojn pri vundiĝoj okazintaj dum skiumado kaj mi ekde mia junulaĝo volis elprovi neĝbretojn. Male al arono, mi havas neniujn spertojn rilate al neĝbretoj, ĉar en mia hejmo ne okazas regula vintra sportumado – simple ne okazas vera vintro!

La komencantan kurson gvidis Aŭstro. Iom amuze, ke instruisto por vintraj sportoj laboras en mia hejma regiono, longe for de la Alpoj. Relative proksimas montareta Saŭrlando, sed tie kompreneble loĝas Vestfaloj. Al tiu regiono Nederlandanoj veturas por skii, sed ankaŭ la sportejon en Bottrop vizitis multaj Nederlandanoj. Tial ĉe la muroj pendis multaj afiŝoj en la nederlanda, sed ne ĉiam lingve ĝustaj, kiel mia Nederlanda kolegino atentigis min.

Miaj spertoj kun rulbreto iom helpis kompreni, kiel ĝuste stari sur neĝbreto. Ĉe la balancado kaj falado tre utilis miaj Ju-Jutsu-spertoj.

La kurso daŭris nur unu horon, tamen poste ni ĉiuj iris tuj tagmanĝi. En salono kiu iom similis al granda ĉaleto atendis bufedo. Tie mi denove rimarkis – same kiel dum la atendado en la enirhalo – ke en la malantaŭro daŭre eksonis muziko el laj 1980aj jaroj. Mi rekonis multajn kantojn, kiujn mi tre ŝatas.

Poste mi faris ankoraŭ du bonajn rondojn per la neĝbredo. Tiam mi pensis, ke la plej konvena kanto nun estus “Like ice in the sunshine“. Kaj kio subite eksonis? Ĝuste tiu kanto el la 1980aj jaroj! Tiun situacion mi ege ĝuis!

Mi memoras ĝin el la dua Otto-filmo, kiun mi estis spektinta ekde mia infanaĝo oftege kaj pasintfoje nur kelkajn tagojn antaŭe. Kvankam la filmo estas jam preskaŭ 20-jaraĝa, ĝi daŭre bonegas.

Post la ekskurso la plej multaj kolegoj estis sufiĉe elĉerpitaj. Mi tamen ankoraŭ havis energion por iri al duhora Ju-Jutsu-trejnado.

Neniam forgesu, de kie vi venis

Dum la vespero de la 12a kaj la nokto al la 13a de majo, unu de la ĉarmulinoj festis sian 20an naskiĝtagon. Ĉar mi antaŭe partoprenis la Ju-Jutsu-trejnadon en Münster, mi alvenis nur duonan post la deka. Tio ne malhelpis, ĉar la naskiĝtago estis nur la sekvan tagon. Kiam mi eniris la festokelon, tuj min bonvenigis tuta aro da belulinoj. Tio kompreneble tre bonhumurigis min. Mi agrable babilis kun multaj el ili, kiujn mi jam delonge ne estis vidinta. Krome mi kaptis la okazon por iom DĴumi. Dum la kanto “Go West” de The Pet Shop Boys mi faris paran dancon kun unu el la belulinoj – tre eksterordinare, se oni konsideras, ke mi ne konas parajn dancojn. Iam eksonis “Let me entertain you” de Robbie Williams. Kvankam mi ĝenerale ne tro ŝatis tiun artiston, tiu ĉi kanto estas en ordo. Ĝi taŭgas por roki sur la dancejo, kion mi faris ĉirkaŭita de belulinoj. Kune kun DĴ Arafat mi foriris kiel la lasta gasto. Evidente la fakto, ke mi estis la plej maljuna gasto, ne malhelpis longan festadon.

La sekvan vesperon mia iama gimnazio festis sian 40-jaran jubileon. Tio koincidis kun la 10-jariĝo de miaj finaj lernejaj ekzamenoj. Mi alveturis kun du el la belulinoj, kio kompreneble tre plaĉis al mi. Ili finis la lernejon nur unu jaron antaŭe kaj nun ili akompanis min! Dum mia lerneja tempo la knabinoj neniam atentis min. Estas bele sperti, ke io en la vivo povas ŝanĝiĝi.

Malgraŭ antaŭaj anoncoj, la lernejo ŝajnis al ĉiuj el mia jaro neŝanĝita. Krome ĝi faris tre etan kaj aĉan impreson al mi. Oni estis ofertinta al ni rigardon al niaj ekzamenoj, kiujn ni estis skribintaj dek jarojn antaŭe, sed tio ne interesis min. Kial okupiĝi pri pasintaj defioj, se la nuna vivo jam estas sufiĉe komplika? La personoj el mia jaro restis nur mallonge en la lernejo, ĉar atendis nin aparta festo en alia loko.

Dum dek jaroj mi estis ĉiam pensita je tiu tago, kaj dum la lastaj monatoj antaŭ tiu dato tion faris kun kreskanta intereso kaj timo. Mi atendis, ke ĉiuj aliaj estus venintaj multe pli antaŭen ol mi – alvenintaj tien, kie la socio atendas, ke mia generacio devas esti dek jarojn post la finiĝo de la lernejo. Tial mi timis, ke ĉiuj homoj taksus min esti malsukcesulo kaj ke ĉiuj demandus min, kial mi ne faris pli el mia vivo. Reale mi pensas, ke mi agis tute bone, kaj ke mi ne povis akiri pli. Sed mi ja spertis, ke oni ne taksas min laŭ realismaj mezuroj…

La revido dum mia 10-jara lernejofinado tamen iĝis tute alia. La homoj diris, ke mi aspektas ekzakte kiel antaŭ dek jaroj. Unu eĉ ŝerce rimarkis, ke ŝajnis kvazaŭ oni metintus min dum dek jaroj en fridujon, tiel ke mi restis freŝa kaj ne aĝiĝis. Krom mia daŭre tre juna vizaĝo, tiun prijuĝon vaste kreis la fakto, ke mia hararo ĝuste nun estas denove la sama kiel antaŭ dek jaroj (dum inter tiuj dek jaroj ĝi daŭre ŝanĝiĝis kaj preskaŭ neniam estis tiel), ke mi portis miajn okulvitrojn anstataŭ kontaktlensojn (kiujn mi aĉetis nur post mia ekstudado) kaj ke mi portis la t-ĉemizon de mia lerneja jaro. Mi estis iom seniluziigita, ke mi estis la nura, kiu ankoraŭ havas kaj portis ĝin. Post dek jaroj mi denove aspektas kiel dum mia lernejofinado – kongrue al miaj opinioj pri kelkaj temoj, kiuj same revenis al la sama punkto.

Unuflanke estas komplimento, se homoj el mia pasinteco rimarkas, ke mi laŭ ekstera aspekto tute ne ŝanĝiĝis. Aliflanke ĝuste tio povas esti signo de stagnado kaj montri, ke mi nenion elprovis kaj spertis dum tiuj dek jaroj. Tiun impreson mi kompreneble volis malpruvi. Pro tio mi montris al kelkaj homoj fotojn, sur kiuj mi havas tre longajn harojn, portas kontaktlensojn kaj foje ankaŭ barbon. Unu amikino unue rifuzis akcepti, ke la persono sur tiuj fotoj estas mi. Alia persono komparis mian aspekton al tiu de Kurt Cobain de Nirvana, la (ne)idolo de mia generacio. Mi ankaŭ montris kelkajn fotojn el mia tempo en Catania por ke la homoj ne pensu, ke mi ne forlasis mian hejman regionon. Kelkaj estis tre impresitaj de tio, ke mi konas lernejofinintinojn de 2005. Resume mi do estis tute kontenta pri tio, kion mi povis rakonti pri mia vivo.

Okulfrapis min ke la virinoj, kiuj dum la lerneja tempo estis la belulinoj, parte tute ne plu estis belaj, sed aspektis terure maljunaj. Alia, kiu antaŭe aspektis tute normale, nun estis imprese bela. Estis malbona surprizo konstati, ke multaj neniam forlasis nian hejman regionon. Kelkaj ankaŭ estis nekredeble fiksitaj al certa konduto kaj ne kapablis elprovi ion.

De neniu mi aŭskultis, ke li faris impresan karieron. Ankaŭ la doktoroj kaj juristoj ne estis pli kontentaj ol la aliaj. Multaj troviĝas en malpli bonaj vivsituacioj ol mi – ilin okupas ankoraŭ la studado aŭ komenca fazo de la laboro. Maksimume 20%j estas geedzitaj aŭ/kaj havas infanojn. Tio estas imprese malalta cifero por grupo de ĉirkaŭ 30-jaruloj. Multaj el tiuj personoj, kun kiuj mi parolis, samopinias kun mi: Laŭ propraj spertoj, diligenteco kaj inteligenteco ne repagiĝas. Se iu demandas, kio malĝustas en Germanio, mi havas kelkajn respondojn…

Por aŭskultigi muzikon, oni starigis komputilon kun relative malmultaj MP3-dosieroj. Kelkaj kantoj daŭre eksonis, precipe de Gentleman kaj The Gorillaz, kio post iom da tempo ĝenis min – des pli, ĉar ne estis hazardo. Kelkaj personoj vere ŝatis kvar- aŭ kvinfoje surmeti la samajn kantojn dum unu vespero. Al ili terure mankis stilo. Unu el ili provis dancigi la homojn dum noktomezo per anonco, sed tute fuŝis tion, ĉar li parolis dum la muziko. Krome malrapida regeo ne taŭgas por eki diskotekon. Tiel okazis neniu dancado, sed samtempe la muziko estis tro laŭta por la babilemaj homoj. Dum tiu fazo mi pripensis, forlasi la lokon kaj iri al la naskiĝtaga festo de mia frato, kie min atendus multaj amikoj kaj la belulinoj.

Feliĉe tamen, ke mi restis, ĉar iam finiĝis tiu fazo kaj amiko de mi transprenis la DĴumadon kun kelkaj konsiloj de mi. Li komencis per “The Time Warp” el la filmo “The Rocky Horror Picture Show“, kiu estis la kanto de mia lernejofina jaro. Tio tuj instigis multajn homojn el la plej diversaj grupoj ekdanci. Sekvis “So lonely” de The Police, kiun mi ekkonis kaj ekŝatis dum mia lasta jaro en la lernejo – do denove muzika vojaĝo reen en la tempo. Postaj titoloj estis “Skandal im Sperrbezirk” de Spider Murphy Gang, iu kanto de Dick Brave & The Backbeats, Let me entertain you de Robbie Williams (al kiu mi denove tre freneze dancis – same kiel nur unu tagon antaŭe!), kanto de Red Hot Chili Peppers, “Enjoy the silence” de Depeche Mode… kaj “Never forget” de Take That! Tio estis la alia kanto de mia lernejofina jaro, tiel ke la homoj tre amuziĝis. Mi estis parolinta kun la DĴ-amiko pri DĴumado kaj muziko kaj sentis min pravigita tra la scenoj sur la dancejo. Estis simple tiom evidente, ke mi scias, kiel dancigi homojn, kaj ke mi konas la ĝustajn kantojn. Tio estis eta triumfo por mi. Post iom da tempo bedaŭrinde denove iu nekapablulo transprenis la muzikon, okazis plendoj de la estroj de la loko pri la laŭteco ktp. Sed multaj el ni estis montrintaj, ke ni daŭre kapablas festi longe. Nur iom antaŭ la kvina matene mi revenis hejmen.

Kun kelkaj personoj mi vere havis bonan interparoladon. Ili havas bonan sintenon al la vivo. La pasinteco gravas kaj ne estis pro nenio, eĉ se oni mem ŝanĝiĝas. La antaŭaj agoj daŭre havas signifon. Estis tre bone sperti, ke mi ne eraris rilate al miaj amikoj.

Vi ne estas sola

Lastatempe mi sentas kreskantan konflikton inter la socio kaj mi. Pri mia socia nekredo mi ja jam skribis antaŭ pli ol unu jaro. Ke la socio ne kredas je mi, estas tute malnova afero. Laŭ mia takso tio jam okazis antaŭ multaj jaroj, dum mia lerneja tempo. Kiam mi finis la lernejon kaj ekstudis, mi dum kelkaj jaroj ne plu perceptis tion kaj vere kredis, ke la rilato inter la socio kaj mi povus ŝanĝiĝi kaj ke miaj pensoj kiel lernanto estis radikalaj kaj pesimismaj. Hodiaŭ, dek jarojn poste kaj multajn spertojn pli riĉa, mi denove revenis tien, kie mi komencis: Mi devas bedaŭrinde diri, ke mi tiatempe pravis kaj ke la kredo je harmonia ekzistado kiel normal membro de la socio estis iluzio.

Dum mia studenta tempo, mi povis relative bone elteni, ke homoj ĝenerale konsideris studentojn esti maldiligentaj kaj mallaboremaj. Mi kredis, ke mi post mia studado iĝus akceptita membro de la socio, ĉar mi trovus laboron. La tre malharmonia maniero, per kiu finiĝis mia studado (oni tre malbone traktis min post la lasta, plej grava skriba laboro), ruinigis la bildon de la universitato kiel civilizita loko, kie homoj agas pli afable.

Sed la labormerkato estas tiom malbona en Germanio, ke eĉ homoj kun praktikaj studofakoj kaj rapidaj, bonaj diplomoj ne trovas laboron. Tial mi ne povis atingi la necesan celon por esti normala kaj akceptita, nome fiksan, bone pagitan laborlokon. Mi longe pensis, ke tio estas mia kulpo aŭ ke tio ŝanĝiĝos post iom da tempo. Intertempe mi opinias, ke tio verŝajne neniam okazos. Sed se ne ekzistas reala ŝanco, atingi iun celon, tiam postuli ĝian akiron estas nerealisme kaj oni ne povas juste prijuĝi homojn laŭ tio. Sed la tempoj kaj cirkonstancoj eble ŝanĝiĝas rapide – la mensoj kaj mezuroj longe restas la samaj.

Ĝuste tio nun estas mia problemo. Eĉ se post mi multaj junaj homoj same stumblas tra la vivo, tio ne helpas min. La personoj, kiuj prijuĝas min, estas pli maljunaj kaj kompreneble sukcesaj (aliokaze ili ne estus en la pozicio por prijuĝi kaj decidi). Ili spertis tute aliajn tempojn, kiam oni eĉ ne bezonis esti aparte diligenta aŭ rapida por havi bonan laborlokon. (Tion mi ne elpensis – tion rakontis homoj el la generacioj de miaj gepatroj kaj geavoj al mi!)

Eble konsolu min, ke multaj personoj spertas la saman sorton kiel mi kaj ke mi rimarkis pli frue ol la plimulto, kiaj estas la tempoj. Sed mi ne volas esti avangarda. Mi volas esti normala! Mi hezitas akcepti la penson, ke tiom normala homo kiel mi rilate al multaj aferoj estu tiom antaŭ siaj samaĝuloj – des pli, se oni konsideras, ke mi rilate al aliaj partoj de la vivo (praktikaj spertoj, simple vivado) konsideras min esti multe malantaŭ la aliaj. Krome mi timas, ke la plimulto tro malfrue komprenos, kio okazas, kaj ke mi devos suferi multajn jarojn pro mia scio, kiun la aliaj ne havas. (Estas bela legendo, ke la socio volonte akceptas malagrablajn verojn aŭ almenaŭ respektas inteligentulojn…)

Ekzistas alia indiko por la nerealismo de tiuj celoj: Aliaj homoj ofte opinias, ke mi mem prijuĝas min tro severe. Sed samtempe tio por la socio ne sufiĉas! Mia prijuĝo do estas milda kompare al tiu de la socio.

La prijuĝo de tiuj membroj de la socio, kiuj tenas sin je tiuj malnovaj mezuroj, jam estas certa: Laŭ ili mi estas malsukcesulo. Tial mi meritas nenion kaj pro tio mi rajtas postuli nenion. Kiom paradoksa situacio – mi studis kaj laboris kiel frenezulo, kaj tamen iuj supruloj deklaras, ke tio ne sufiĉis kaj ke ĉio tio estis nenio!

Tiu kontraŭdiro kreskis dum la pasintaj jaroj, kaj kun ĝi la konflikto, kiun mi pli kaj pli forte sentas. Longe mi pensis, ke tio estas ena problemo de mi. Sed antaŭ eble duona jaro mi finfine decidis, forlasi tiun tezon kaj anstataŭe post longa hezitado akceptis alian ideon: La promesoj pri ebla akceptiĝo estas falsaj. La socio neniam akceptos min!

Eĉ se mi nun havas laboron, tio ne ŝanĝas ion: Ne temas pri reala akceptiĝo, se oni nur estas akceptata, kiam oni estas sukcesa kaj liveras iun servon al la socio. Vera akceptado konsistas el tio, respekti personon, eĉ se tiu foje ne povas kontribui per iu utilo. Bedaŭrinde mi nur post longa teda baraktado venis al tiu saĝa konstato. Personojn kiel min, kiujn oni nur akceptas, se tio sume valoras, la socio reale jam delonge forĵetis.

Mi ankaŭ devas kritiki min mem, ĉar mi nur nun denove akceptas alian gravan veron: Integriĝo estas la malĝusta vojo, se ĝi nur eblas, kiam oni fermas siajn okulojn kontraŭ la realo kaj ĉesas esti sincera al si mem. Tiun vojon oni povas forlasi.

Sed nun mi finfine vidas denove klare. Mi ne plu sekvas sociajn mezurojn. Mi iras mian propran vojon, kun aŭ sen la aprobo de la socio. Nur tio povas feliĉigi min!

Estas duoble tragedie, ke mi venas al tia konkludo: La socio povintus havi ĉion de mi, mian forton, mian kapablon… Mi volonte estus ĝia membro, mi ne bezonas “esti eksterordinara”, “super la aliaj”, “ekster la limoj de la aliaj”. Krome mi inklinas al paco kaj alstrebas harmonion. Sed se milito ne eviteblas, tiam devas milito.

Dum tia pensado tre helpas la kanto “Nicht allein” de “Die Ärzte“. Jam en 2004 mi malkovris ĝian brilecon, ĉar ĝi donas kuraĝon por ŝanĝi sian vivon. Sed nur poste, en 2005, mi komprenis alian signifon de la teksto: Por senlaborulo la refreno ricevas tute alian gravecon, ĉar ĝi konfirmas ke oni ne estas sola, sed unu de milionoj da homoj. Nun, farante bilancon de mia vivo, mi eĉ venis al tria interpretado. La teksto rakontas, ke oni ankoraŭ ne havis la ŝancon, vere montri sian tutan talenton, kaj postulas, ke oni finfine ricevu la bonon, kiu estis promesita tiom longe. “Nicht allein” estas vera majstroverko! Apenaŭ iu kanto povas tiom bone esprimas mian sentojn. Mi povus citi preskaŭ ĉiun linion de ĝi kaj longe skribi, kial mi opinias ĝin tiom trafa.

Kontra? la mallumo kaj la morto ni batalas

Thy Majestie: Perpetual Glory Thy Majestie: The Lasting Power

Für gewöhnlich verfasse ich mein Musiktagebuch in meiner zweiten Muttersprache Esperanto. Seit dem Beginn vor drei Jahren schreibe ich jedoch jedes Jahr eine Rezension auf Deutsch. Diesmal geht es wie vor zwei Jahren wieder um eine CD, nämlich “The Lasting Power”. So wie letztes Jahr liefere ich zusätzlich eine Esperanto-Übersetzung.

Kutime mi verkas mian muzikan taglibron en mia dua gepatra lingvo Esperanto. Ekde la komenciĝo antaŭ tri jaroj tamen mi ĉiujare recenzon en la germana. Ĉifoje temas kiel antaŭ du jaroj pri KD, nome “The Lasting Power”. Same kiel dum la pasinta jaro mi liveras aldone Esperanto-tradukon.

Die ganze Rezension / La tuta recenzo

La D? estas la ulo kiun ni amas plej

Kutime mi ĉiun duonan jaron skribas unufoje detale pri retaj taglibroj. Sed lastatempe mi apenaŭ trovis ion novan menciindan – aŭ, se tamen, menciis tion tuj. La nura novaĵo estas, ke ekde nun mi ĉiam indikos “esperanto” kiel unu kategorion de ĉiu enskribo. Diversaj serĉiloj (ekzemple www.technorati.com) uzas tiujn kategoriojn kiel serĉvortojn. Tial estas tute en ordo, se mi indikas, ke ĉiu enskribo de mia esperantlingva taglibro rilatas al Esperanto. Tio iom agu kontraŭ la fakto, ke per tiaj serĉiloj facilas trovi ajnan stultaĵon, kiun iu persono verkas en alia lingvo pri Esperanto, sed ke malfacilas malkovri esperantlingvajn taglibrojn.

Kun zorgiga indiferenteco mi konstatas mian kreskantan vantecon/arogantecon ene de la pasintaj monatoj. Multaj diversaj etaj okazaĵoj igas min gratuli al mi mem, sen ke mi sentas iun kritikindan malmodestecon en tio:

– Mia bona amiko Holger dum la Internacia Seminario atentigis min pri tio, ke Heroldo Komunikas laŭdis min kiel “plej faman DĴn de Esperantujo“. Hejme mi akiris la originan tekston el HeKoi n-ro 285 (aperinta 2005-12-20). Ĝi mencias kaj citas mian artikolon pri la KEF 2005, kiu origine aperis en Esperanto aktuell 04/2005 (jen PDF-dosiero) kaj poste en kune 03/2005 (jen PDF-dosiero kaj ordinara reta versio), de kie HeKo ĉerpis. HeKo laŭvorte skribis: “En la organo de Germana Esperanto-Junularo, “Kune” (n-ro 3:2005), la plej fama diskoĵokeo en Esperantio aŭtoris interesan raporton pri la Kultura Esperanto-Festivalo 2005 en Helsinko.

– Mia patro trovis mencion de mia prelego en IS-artikolo en Revuo Esperanto 02/2006. Nun troviĝas la artikolo en la reto ĉe SKEJ. Tie legeblas la frazo “Elstaris tre interesa prelego de Gunnar Fischer pri tradukado de kanzonoj al Esperanto.“. Ke oni mencias neniun alian kontribuinton per sia persona nomo, des pli fierigas min. Ŝajne ankaŭ aliaj personoj rimarkis la kvalito-diferencon ĉe la programo.

– En la komunikilo “Informilo por Interlingvistoj” nr-o 54 (marto 2005, jen PDF-dosiero), en la artikolo “Esperanto en la interreto” Bertilo Wennergren mencias min resp. miajn verkojn plurfoje: la Esperanto-stacion de mp3.com (la artikolo aperis origine en la jaro 2003), miajn muzikajn TTT-paĝojn kaj mian retan taglibron. Kompreneble oni devas konfesi, ke Bertilo ja konas min persone kaj mencias retejojn, kiujn li mem ŝatas. Sed ĝuste pri la personeco de sia elekto li avertas en la enkonduko. Ke mi estas menciita post tiom sobra komento, des pli ĝojigas min.

– Oni menciis min en diversaj radielsendoj. Pli ol la aŭskultigado de mia muziko ĝojigis min, ke en Radio Verda (epizodo 56, 2006-01-16, jen MP3-dosiero) oni voĉlegis leteron de mi en kiu mi avertas pri la dubindaj metodoj de “ITV” por akiri muzikon. Fakte mi ne plu regule aŭskultas retajn radiojn pro tempomanko kaj nur eksciis pri tiu mencio tra alia persono, kiu gratulis min pro mia letero.

– Atingis min ofertoj por D&#308umi dum la Festo 2006 kaj la Printempa Renkontiĝo 2006. Pro malcerteco pri feriada tempo resp. tempomanko mi devis nei ambaŭ ofertojn. Plej gravas, ke intertempe de tiom multaj flankoj alvenas tiaj petoj.

– Vere troigita prijuĝo legeblis en la Vikipedio-artikolo pri DĴ Kunar. La 8an de februaro oni denove forigis la sekvan parton post malpli ol unu horo: “Li estas ?enerale rigardata en Esperantio kiel la plej bona D?. Sufi?as ke li eklaboru nur kelkajn minutojn ?e la KD-ludilo por ke la etoso vigli?u, la homoj dancu kaj la virinoj kriu.” Ĝis nun mi ne eltrovis, kiu verkis tiun tekston (ŝajne persono en Francio) kaj ĉu ĝi eble estis intencita ironie.

Kompreneble mi multfoje demandis min, kial mi tiom senhezite praktikas tiun memgratuladon, kvankam mi kutime estas tre kritikema kaj memkritikema persono. Post iom da rezonado, mi venis al la jenaj tri bazaj konvinkoj, kiuj gvidas mian agadon:

  1. Ĝenerale ne okazas justa honorigado, premiado aŭ agnoskado de laboro.
  2. La bela principo, ke “oni ricevas, kion oni meritas”, ankaŭ ne estas valida por mi mem.
  3. Por multaj aliaj tiu leĝo tamen funcias aŭ almenaŭ ili kredas je tio, tiel ke ili ne komprenas min.

Tio aŭtomate bezonas la problemon, ke mi estas sola. Tial mi devis krei mian propran kredon, kiu taŭgas por tiu situacio:

  1. Estu justa al vi mem. Aliokaze eble neniu traktos vin juste.
  2. Estu kontenta kun vi mem. Aliokaze eble vi povos kontentigi neniun.
  3. Amu vin mem. Aliokaze eble neniu amos vin.

Denove ekzistas novaĵo rilate al la Liebeslied-traduko:

Tra guglado mi eksciis, ke ekzistas tria traduko de la “Liebeslied”-kanto de Bodo Wartke. La kontakto kun la tradukinto bedaŭrinde montriĝis malsukcesa pro diversaj miskomprenoj. Mi do ne scias, ĉu la traduko estas lingve senerara kaj stile bona. Ke la tradukinto mem pridubas sian regon de Esperanto, maltrankviligas min. Min tre ĝenus, se Bodo Wartke uzus fuŝan tradukon – des pli pro tio, ke almenaŭ ekzistas mia traduko, kiu estas en ordo. (Sed se la pli frua traduko de alia persono estas en bona Esperanto, mi povas facile rezigni pri la uzo de mia.)

Kiel kompenso mi aldonu bonan novaĵon:

Finfine ekzistas artikolo pri Esperanto-muziko en la germanlingva Vikipedio. Mi kreis ĝin kaj ligis al la artikoloj pri diversaj Esperanto-artistoj. Kompreneble ankoraŭ indas aldoni multajn informojn, sed almenaŭ la komenco estas farita. Tio montru, ke mi – malgraŭ ĉiu asertita kaj reala aroganteco – ĝenerale estas kunlaborema kaj kreema persono. Necesas nur afable kaj serioze komuniki kun mi.

Mi ne scias kiel okazis ke ni perdis unu la alian

Denove mia taglibro aĝas unu jaron pli. Decas dediĉi la enskribon denove al muziko, kiu tre movas mian koron. Ĉifoje temas pri la kanto “Tausendfach” de Klee, kiun mi jam menciis okaze de mia 29a naskiĝtago.

La unuan fojon mi estis aŭskultinta ĝin dum la sportumado. Je la komenciĝo, do la unuaj taktoj sen kantado, mi pensis, ke estus britpopo kaj demandis min, ĉu estus kanto de Coldplay. Tiu ideo ne estas tro ekzotika – ankaŭ Sr-o Shhhh rimarkas en sia recenzo de la tuta albumo la foje orelfrapan similecon de la muzikstilo al britpopo.

“Tausendfach” similas al “2 Fragen” sed havas iom pli fortan muzikan parton. “2 Fragen” estas la kanto, per kiu mi entute malkovris la muzikon de “Klee”, aŭskultante ĝin je la fino de l’ somero 2004 en la radio. Mi ĝojis pri la agrabla muziko kaj la melodia kantado. La voĉo memorigis min pri Judith Holofernes, la kantistino/gitaristino de “Wir sind Helden”, nur kun la malgranda sed grava diferenco ke la kantistino de “2 Fragen” evidente kapablas kanti.

Por sia dua albumo kaj ĉiuj disketoj de ĝi, Klee elektis blankan kovrilon kun nigrablankaj fotoj aŭ ilustraĵoj. Tiu kombino – nigrablanka KD-kovrilo, melankolia muziko kun fortaj gitaroj kaj elektronikaj elementoj – ja jam ravis min ĉe la verkoj de aliaj grupoj. Ekzemploj estas la disketo “Cynical Heart” de “Jam and Spoon feat. Jim Kerr” kaj, kompreneble plej grave, la albumo “All that you can’t leave behind” de U2, per kies ilustraĵoj mi komencis ĉi tiun muzikan taglibron kaj pri kiu temis mia unua teksta enskribo. Similstile sed senelektronike efikis “…sed estas ne” de Persone kaj la albumoj de Coldplay. La mikson de gitaroj, sinteziloj kaj melankolio mi ankaŭ konas kaj ŝatas de Moby. Ŝajne tiu tipo de muziko montras malfortan flankon de mi: Simple ne eblas al mi rezisti ĝin; ĝi ĉiam allogas kaj kaptas min denove.

La disketon “Tausendfach” mi ricevis kiel malfruiĝintan donacon por kristnasko. La 3an de januaro, ĵus reveninta de la Internacia Seminario (IS) 2005/06 en Xanten, mi trovis la kompaktdiskon sur la tablo en mia ĉambro hejme ĉe miaj gepatroj.

Ravas min ne nur la kanto “Tausendfach”, sed ankaŭ aparte ĝia video (elĝutebla kiel WMV-dosiero kaj MOV-dosiero). Unue oni vidas la bandon en malhelaj vestaĵoj kaj hela fono, do denove kvazaŭ nigrablankan bildon.

Post iom da tempo tra projekciilo montriĝas filmscenoj de feriumado ĉe la maro, en la montaro, en suda urbo. Oni vidas la kantistinon kaj nekonatan viron dum aŭtoveturado, trinkado kaj fumado. Ili faras trivialajn gestojn kaj portas buntajn feriajn vestaĵojn, do havas tute ordinaran aspekton. La amatora kvalito de la filmetoj memorigas pri feriaj filmoj.

Tio kreas enorman kontraston al la bando, kiun oni vidas kun akraj konturoj, en plena seriozeco, kaj la kantistinon kun sufiĉe multa ŝminko, profesia hararo kaj modaj vestaĵoj. Ŝi aspektas kvazaŭ ŝi havus sukceson ĉe la laboro (muzikado), sed solecon sen amo.

La filmscenoj evidente montras la pasintecon. Ili ankaŭ povas esti interpretitaj kiel memoroj (kiuj ja ofte estas malklaraj kaj bonegaj!). Ĝuste pri perdita amo oni memoras unuopajn scenojn kaj situaciojn. Jes ja, la financa situacio estis malbona kaj la estonteco malcerta, sed tio en tiu momento ne gravis, ĉar oni estis feliĉa.

Kompreneble tiun percepton forte influas miaj (terure melankoliaj!) memoroj. Certe la spertoj en la propra vivo servas kiel filtriloj dum la spektado de tia video kaj la aŭskultado de tia kanto.

Des pli trankviligis min, ke la muziko estas trista, sed samtempe milda. La teksto parolas pri perdita amo, pensado pri la pasinteco kaj la scio, ke oni komprenis multon nur poste. Iom post iom ankaŭ la muzikgrupo en la video ricevas kolorojn. La kanto postlasas la mesaĝon “Estis bona tempo. Kio pasis, daŭre signifas ion!” Verŝajne pro tio mi ŝatas tiun kanton pli ol multajn aliajn.

Tiom longe for

En la kinejo en Münster oni ekde kelkaj jaroj montras filmeton, kiu varbas por mondonacoj en la nomo de iu nobla celo. (Ke mi, kutime detalfanatikulo, ne plu memoras, pri kio ekzakte temas, postlasas dubindan impreson pri la efikeco de la varbaĵo.) En la filmo oni vidas nigrulojn (ĉu Afrikanojn aŭ Jamajkanojn, mi ne komprenis) kaj parolas pri la batalo kontraŭ AIDS. En la malantaŭo eksonas regeo-muziko. Kiel subteksto informas, la kanto nomiĝas “Dem Gone” (Ili [estas] for) kaj venas de la albumo “Journey to Jah” (Vojaĝo al Dio) de Gentleman.

Tiu artisto, cetere Germano, unue kantis kiel gasto sur la albumoj de aliaj artistoj, kaj fakte tiel mi la unuan fojon aŭdis lian voĉon. En la kanto “Tabula Rasa pt. II” de Freundeskreis (la tria disketo de la sukcesega “Esperanto”-albumo!), li transprenas la refrenon. Post partopreno en la Freundeskreis-projekto “FK Allstars”, li ekis sufiĉe sukcesan solokarieron. Mi spektis etan parton de lia koncerto dum la somera universitata festo en Paderborn en 2002. Tiu festo cetere dum multaj jaroj estis la plej granda de sia speco en Germanio!

Kiam mi DĴumis dum pasintjara festo, DĴ Arafat donis al mi kompaktdiskon kun tiu kanto el sia kolekto. Kvankam li estas tute kontraŭ hiphopo, tiun regeon li ŝatas. Kaj ankaŭ min kaptis la melodieco de la voĉo kaj la melankolio de la kantado.
Plej imprese tamen estis, kiom pasie belulino dancis al tiu kanto! Ni havas malmultajn komune ŝatatajn kantojn, sed tiu estas unu el ili.

Pro ĉio tio mi jam ekde monatoj intencis aĉeti la disketon “Dem Gone” – kaj finfine mi realigis tion. Ĉe Ebay mi akiris novan ekzempleron. Tre plaĉas al mi, ke sur la disketo troviĝas ankaŭ instrumenta versio de la kanto – tio invitas al propra kantado kaj verkado de novaj tekstoj laŭ tiu melodio.

Samvoje ene de kelkaj tagoj mi kompletigis mian kolekton per du aliaj disketoj: “Halt Dich an Deiner Liebe fest” de Freundeskreis (ankaŭ regeo-kanto, ankaŭ melankolia, reludversio de Rio-Reiser-kanto) kaj “A livelong thing” de FK Allstars (iom funka, disketo de koncerta albumo kun studia kaj instrumenta versio).