Monataj arkivoj: Oktobro 2006

?iun tempon mi malbenas ?iun plenan horon

Dum la semajnfino post mia naskiĝtago, mi veturis al renkontiĝo de mia fantazia grupo. Ni tranoktis en renovigita domo en Buch am Buchrain proksime de Munkeno, kiun estras paro de la grupo.

Por mi estis la tria granda renkontiĝo ekde printempo 2005. Ĉifoje tamen la aranĝo estis organizita de du fantaziaj grupoj. La etoso estis vere impresa kaj mi renkontis multajn tre interesajn homojn. Kelkaj jam aktivas ekde pli ol 30 jaroj!

Sabate okazis ludo, dum kiu pluraj el ni transprenis la rolon de Asteriks-karakteroj. Ĉiu ricevis taskon, kiun li devis prezenti poste al la ludantoj. La aliaj partoprenantoj, kiuj ne laboris en la kuirejo por prepari la manĝaĵon, formis tri grupojn, kiuj faris diversajn ludojn ĉe ĉiu stacio.

Mi estis Malmuziks (Troubardix en la germana) kaj atendis sub kelkaj arboj. Por plene transpreni mian rolon, mi kantis “Minne” de Subway to Sally. Kiam la homoj alvenis, mi prezentis la taskon: La personoj devis elpensi kanton, kiu priskribas la batalon de la Gaŭloj kontraŭ la Romianoj. La melodio rajtis esti konata. La grupoj havis la rajton, subaĉeti min ekzemple per kuko, bongusta biero ktp., kaj ankaŭ uzis tiun eblon. La rezultoj eble ne estis plej poeziaj, sed amuzaj. Krome mia frato staris apude kaj kaŭzis bataladon per fiŝoj, kiuj reale estis spongoj en fiŝoformo.

Vespere atendis nin – same kiel dum la pasintaj renkontiĝoj – riĉa bufedo. Je kandellumo ni ĉiuj frandis. Inter la pladoj iom post iom okazis diversaj prezentadoj. Dum unu ceremonio, mi iĝis plena membro de mia klano post unu jaro de atendotempo. Ĝustatempe dum la vespero mi ankoraŭ finis novan fantazian kanton, ĉifoje laŭ la melodio de “Bochum” de Herbert Grönemeyer. Mi prezentis ĝin malfrue vespere, kiam ankoraŭ malmultaj homoj estis vekaj, sed tio donis ekzakte la ĝustan kadron. La aŭskultantoj tre ridis (estis amuza kanto) kaj kiel premion spontanee unu el ili donacis (resp. “longtempe pruntedonis”) al mi dekoracian hakilon.

Dum la sekva mateno miaj gefratoj ankoraŭ donis al mi naskiĝtagajn donacojn; unu plia alvenis kelkajn tagojn poste. Interalie temas pri la albumo “Hastings 1066” de Thy Majestie kaj “Crimson” de Sentenced.

?u vi kredas je vivo post la amo?

Hodiaŭ estas mia 30a naskiĝtago. Mi longe antaŭtimis tiun tagon – ne pro tio, ke mi ne volas maljuniĝi (tio aŭtomate okazas, kaj ne nur alportas malbonaĵojn), sed pro tio, ke – jes, denove! – la socio prijuĝas homojn je tiu okazo. Kaj kompreneble laŭ la mezuroj de la socio mi estas malsukcesulo, nome fraŭlo. Nu, mia vojo neniam estis facila aŭ la sama kiel tiu de aliaj, sed mi ja bone memoras, kio okazas al homoj, kiuj devias de la antaŭvidita pado, sendepende de la kaŭzo.

Aliflanke mi pensas, ke mi solvis la taskon de tiu vivojardeko, nome trovi respondon al la demando, ĉu eblas iĝi normala, akceptita membro de la socio, en kiu mi vivas. La klara respondo estas: Ne, tio ne eblas. Ne mankas volo, sed ŝanco. Kaj tial mi povas fajfi pri la resto de la socio ekde nun. Jam kiel lernanto mi troviĝis je la rando de la socio – kaj mi ne vidis, kiel tio ŝanĝiĝu. Dum la studado mi bedaŭrinde lasis min trompi de la promesoj pri prospero kaj la sekva akceptiĝo, kiuj atendus min. Feliĉe mi ĝustatempe denove ekvidis la realon.

Mi longe pripensis, kiu kanto hodiaŭ estus la ĝusta.

Ĉu “Jen estas 30” de Ĵomart kaj Nataŝa? Sed tio estas tro kliŝa. Krome mi jam uzis ĝin por la 30a naskiĝtago de mia bona amiko Holger.

Kio pri “The End” de The Doors, “It’s the end of the world” de REM aŭ “The sun ain’t gonna shine anymore”? Kial ne “Henkersmahlzeit” de Schandmaul aŭ “Ein guter Tag zum Sterben” de J.B.O.? Nu, tiuj kantoj subtenas la miton, ke la vivo finiĝas por mi hodiaŭ. Tion mi longe pensis (pro la timinda puno de la socio – fina kondamno kaj absoluta ekstersociigo), sed nun ne plu. Kial ne skribi pri “Bring on the night” aŭ “King of Pain” de The Police, aŭ “Müd” de Subway to Sally – gravaj kantoj dum certaj periodoj de mia vivo? Ili daŭras havas signifon por mi, sed neniam ŝajnis la ĝustaj por ĉi tiu tago.

Kaj fakte la 9an de oktobro, dum mia nomtago, venis la respondo al mi: Mi aĉetis la albumon “Police Academy” de Strontium 90. Tiu grupo estas tute nekonata, sed tri el la membroj poste famiĝis sub la nomo “The Police”. Sur la kompaktdisko troviĝas studiaj surbendigoj el februaro 1977 kaj koncertaj surbendigoj de la 28a de majo 1977. La elstara kanto tamen estas “Every little thing she does is magic”. Tiu kanto poste iĝis sukcesa disketo el la kvara albumo en la jaro 1981. Ĉe la malnova versio Sting ludas la gitaron, la bason kaj la tamburojn sole. Li surbendigis la kanton en aŭtuno 1976 – jen la tempa konekto al mia naskiĝo! Tiu frua versio montras, ke foje aferoj bezonas kelkajn jarojn ĝis oni publikigas ilin – tre kuraĝige por mi kiel artisto. Krome oni jam rimarkas la brilecon de la kanto, kvankam la etoso estas tute alia, pli trankvila. Tio montras al mi, ke ofte oni rekonas la veran valoron de io, eĉ se oni perceptas nur krudan version de ĝi. Tio donas esperon al mi kiel homo. La muziko de “The Police” ĝenerale ludas tre gravan rolon en mia vivo. Tial estas tute dece, hodiaŭ denove aŭskulti ilin. Estas bone sperti, ke kelkaj aferoj ne perdas sian valoron dum la jaroj pasas kaj oni mem ŝanĝiĝas.

Mi pensas, ke mi povas esti kontenta kun mi mem. Se mi pripensas, kion mi akiris dum la pasintaj dek jaroj, al mia kapo venas la jenaj aferoj (sen tempa ordo):

  • kanti en rokgrupo
  • (lerni) ludi gitaron
  • praktiki luktosporton (kaj eĉ sukcesi en ekzameno)
  • atingi normalan pezon
  • havi belegan koramikinon
  • DĴumi (ankaŭ ekster Esperantujo, ekzemple hejme)
  • lerni fremdan lingvon, precipe la italan
  • havi amikaron hejme
  • venki super la pasinteco

Multaj el tiuj punktoj estis miaj revoj dum mia tempo kiel lernanto. Pri la aliaj mi eĉ ne kuraĝis revi kaj ne povis imagi, ke ili iam povus iĝi realo.

Estas tri pliaj aferoj, kiujn mi sukcesis fari kaj kiuj krome kuraĝigas min pri la estonteco. Ili montras al mi, ke mi ne povas esti komplete neniu:

  • trovi la muzikon de mia generacio
  • havi kontakton kun multe pli junaj homoj
  • antaŭenigi Esperanto-muzikon

Kun tia vivo, kiu ne rigardas antaŭen agrable? La pesimismo povas paŭzi dum unu tago.

Pli ol sento

Dum la pasintaj semajnoj, mi denove aĉetis kelkajn kompaktdiskojn. La unua estas la “plej grandaj sukcesoj” de Lenny Kravitz. Mi sciis pri la ekzisto de tiu albumo jam ekde 2001, sed longe hezitis akiri ĝin. Ŝanĝis mian opinion la nova interesiĝo pri la kanto “American Woman”. Ĝis nun mi pensis, ke Lenny Kravitz nur reludas kantojn de aliaj. Tralegante la KD-libreton mi eltrovis, ke li estas aŭtoro aŭ kunaŭtoro de ĉiuj kantoj sur tiu disko krom “American Woman”.

Fakte mi konis la kanton “Are you gonna go my way”, sed pensis ke ĝi estas iu famaĵo el la 1970aj jaroj. “Fly away” mi bone memoras el la jaro 1999, kiam ĝi estis furoraĵo. Sed tiam iu erare diris al mi, ke temas pri reludversio. “Again” estas balado kaj la nura nova kanto sur la kompilo. “It ain’t over till it’s over” precipe rekoneblas pro la melodio kun violonoj. En 2001 mi provkantis por rokgrupo en Paderborn. Unu el la kvar kantoj, kiujn mi devis lerni rapide, estis “Always on the run”. Ankaŭ “Believe” estas konata kanto, sed balado. “Black Velveteen” tre diversas de la aliaj kantoj; ĝi estas elektronika muzikaĵo kun fortaj gitaroj.

Entute mi tre ĝuas la diskon. Pezan rokmuzikon mi kutime nur konas de blankuloj. La mikso de pezaj kantoj kaj romantikaj (sed ne kiĉas) baladoj konvinkas min. Foje la muziko estas preskaŭ metalroka, foje tre popmuzika.

La dua disko estas la muziko el la filmo “La Bamba”, kiu rakontas la vivon de Ritchie Valens. Mia fratino posedas la “La Bamba”-sonŝpuron kiel kasedon, sed mi neniam aŭskultis ĝin. La filmon mi aĉetis antaŭ kelkaj jaroj, sed ankoraŭ ne spektis ĝin ĝis nun. Sed la “La Bamba”-version de Los Lobos mi konas kaj ŝatas ekde longa tempo. Bedaŭrinde sur la sonŝpuro ĝi mallaŭtiĝas dum la lastaj sekundoj, dum mi konas ĝin kun subita fino el sennombraj “La Bamba”-rondoj dum Esperanto-renkontiĝoj.

Los Lobos ludis grandan parton de la aliaj kantoj el la sonŝpuro. La grupo poste prizorgis alian filmmuzikon, nome tiun de “Desperado”. “We belong together” tre similas al la kanto “Earth Angel” el la sonŝpuro de “Reen al la estonteco”. “Donna” estas en la stilo de kantoj de The Everly Brothers, precipe “All I have to do is dream”, sed fakte estas verko de Ritchie Valens. Mi ankaŭ havas la originalon en mia KD-kolekto. Brian Setzer reludas “Summertime Blues”, kiu origine venas de Eddie Cochran. La originalon ni aŭskultis kaj priparolis dum la lecionoj pri la angla lingvo en la lernejo. Tamen de Eddie Cochran mi preferas la similstilan “C’mon everybody”.

Bedaŭrinde la tria disko kun muziko de “Dirty Dancing” ne estas kompleta sonŝpuro, sed nur enhavas elekton de la kantoj el la filmo. Temas pri mikso inter kantoj modernaj dum la estiĝo de la filmo kaj muzikaĵoj el la 1950aj kaj 1960aj jaroj.

Plej konata kompreneble estas “(I’ve Had) The Time Of My Life” de Bill Medley kaj Jennifer Warnes. Ĝi estas unu el la kantoj, kiujn DĴj regule uzas por dancigi tuj kaj amase virinojn. Aliaj kantoj el tiu kategorio estas “I will survive” de Gloria Gaynor, “Like the way I do” de Melissa Etheridge, “Flashdance (What a feeling)” de Irene Cara kaj diversaj kantoj de Robbie Williams (ekzemple “Rock DJ” aŭ “Let me entertain you”). “She’s like the wind” estas kantita de Patrick Swayze, la ĉefa aktoro de la filmo! “Hungry Eyes” de Eric Carmen mi konis jam antaŭe, sen konscii pri tio, ke ĝi aperas en la filmo. “Be My Baby” de The Ronettes estis uzita en varbaĵo por pantalonoj en la 1990aj jaroj. Simile moderna versio de “Stay” de Maurice Williams kaj The Zodiacs aperis en biervabaĵo. Ankaŭ de “Hey Baby” de Bruce Channel ekzistas tre konata reludversio (el la jaro 1999), bedaŭrinde tiu estas terura.