Unu afero aparte frustris min dum la pasintaj monatoj: Ne plu venis novaj ideoj al mi kaj mi ankaŭ ne kapablis finverki aŭ realigi la malnovajn. Kultura aranĝo kiel la KEF, kiu ofertas altnivelan esperantlingvan ĉirkaŭon kaj multajn koncertojn kaj interesajn homojn, inspiris multojn jam.
Kaj dum la KEF okazis la eta miraklo, je kiu mi estis esperinta: Iel en mia cerbo kaj menso solviĝis la nodoj, kiuj ĉenigis min tiom longe. Kvankam mi kutime ne kapablas verki (kaj precipe ne bone traduki!) sub la premo de la tempo, mi finverkis tradukon por la Kuracistoj, kiun mi jam havis delonge duonpreta. Mi prezentis ĝin dum la fina koncerto, kiun min taksis dignan okazon. Antaŭ ol enretigi (kaj tiel “oficialigi” la tradukon), ankoraŭ necesos rigardado de Krücke kiel konfirmo. Sed mi jam nun ĝojas.
Unu el la multaj aferoj, kiujn mi memoras kiel brilan okazaĵon de KEF 2000, estas komuna kafumado kun Persone en Finna kafejo. Sekve ankaŭ ĉijare, krom komuna manĝado en la ejo, trinkado en la klubo kaj ripozado sur la ŝtuparo antaŭ la ejo, kafumado ne nur alportis la atenditan ĝuon, sed ankaŭ havis simbolan signifon: DĴ Kunar denove pasigas tempon kun aliaj artistoj! Dum kafetrinkado kun Amir kaj Petra, mi rakontis al ili pri miaj ideoj por du kantoj, kaj Amir kuraĝigis min nepre verki ilin. Mi nur rakontis pri la tekstoj, sed ankaŭ jam havis melodiojn en la kapo. (La ideojn mi nun ne notas publike, ĉar mi superstiĉe supozas, ke mi ne finos kantojn pri kiuj mi jam fanfaronis kiam ili ankoraŭ estis eĉ ne duonpretaj.) Kun tiom da gajnita memkonfido, mi poste prenis la tempon por noti la tekstoideojn kaj unu melodion. La unuan fojon en mia vivo venis melodio al mia kapo (kaj mi ankaŭ sukcesis memori ĝin post kvin minutoj kaj ne montriĝis, ke estis nur vario de jam konata melodio)!
Unu vesperon mi kun kelkaj aliaj vizitis trinkejon antaŭ ol pluiri al la klubo. Ni parolis pri diversaj aferoj, sed restis en mia menso, ke ni forte laŭdis Riitta (kaj ĝenerale la organizan teamon) pro la KEF. La Kultura Esperanto-Festivalo estas eta renkontiĝo kompare al aranĝo kiel la Universala Kongreso (UK), sed la valoro por Esperanto-kulturo estas gravega. Kutime renkontiĝoj multe pli “konsumas”, uzante jam ekzistantajn grupojn kaj artistojn. Tio kompreneble ankaŭ gravas por diskonigi ilin. Sed esperantlingva medio, kie la plej aktivaj kulturemuloj renkontiĝas, interŝanĝas ideojn, elpensas kaj ekas projektojn… tiun eblon ofertas nur festivaloj kiel la KEF.
Do eĉ se el Germanio, Rusio kaj Finnlando venis kompareble malmultaj homoj al la KEF 2005 (kiel Sten Johansson jam rimarkis en Helsinko), tio nenion diras pri ĝia sukceso. La nova fenomeno dum tiu ĉi KEF estis la artistomikso. Ankoraŭ antaŭ kvin jaroj, ĉiu prezentis nur sian propran repertuaron. Ĉifoje unu libere ludis kanton de la alia. Aldone ofte muzikistoj el plej diversaj grupoj ludis kune. (Eble jam en 2001 Bertilo Wennergren prezentis “Feliĉe” de Esperanto Desperado. Sed li ja almenaŭ estas ankaŭ kunaŭtoro de la teksto.) La por KEfoj jam tipan aĝomikson kaj la por Esperantujo preskaŭ memkompreneblan internaciecon oni kompreneble same kiel ĉiam spertis.