Monataj arkivoj: Marto 2007

Mi legis en la gazeto…

La retejo www.myspace.com ŝajne estas la nova TTT-ejo por muzikŝatentoj kaj muzikistoj. Unue mi memoras tiun retejon pro la grupo Thy Majestie. Mi ligis al la paĝo dum la pasintjara dulingva recenzo.

Myspace tre similas al la antaŭa mp3.com, sed ŝajnas pli bona: Pli facilas registriĝi. La retejo ekzistas en pluraj lingvoj. Aktualigoj, kiujn oni faras sur sia paĝo, aperas multe pli rapide publike. Uzantoj havas pli multajn eblojn.

La plej grava kritikpunkto laŭ mi estas, ke CSS/HTML malbone funkcias. Estas tre malfacile difini proprajn kolorojn por sia paĝo. Ĉe mp3.com necesis nur plenigi kvar kampojn kaj ĉio tuj funkciis.

Male al mp3.com, Myspace ankaŭ estas por nemuzikistoj. Ankaŭ ekzemple simplaj muzikŝatantoj kaj homoj, kiuj ne havas iun muzikon por publikigi, povas krei propran paĝon. Kolego de mi montris al mi sian paĝon. Tio finfine konvinkis min, krei tie konton.

Mi aldonis tri kantojn: Klara blua akvo, Nokta vivo (la novan mikson) kaj unu Dolchamar-remikson.

Post preskaŭ du monatoj ĉe Myspace, mi estas tre impresita pri la amaso da homoj, kiujn oni renkontas tie. Kompare al aliaj TTT-ejoj pri muziko, tie aktivas konataj artistoj same kiel Esperanto-muzikistoj. La plej agrabla surprizo fakte estis Martin Wiese de Persone. Antaŭe ĉefe Bertilo Wennergren estis aktiva en la reto. Nun ankaŭ Martin agas kaj reagas.

Post mia pledo, cetere ankaŭ Vinilkosmo kreis paĝon tie. Myspace estas vaste uzata de diversaj diskeldonejoj.

Sed kion fari per per la malnovaj MP3-TTT-ejoj, kie mia muziko troveblas? Mi pripensas forigi ilin:

Fakte mp3.com.au povus resti kiel nura, ĉar ĉe Myspace eblas nur oferti kvar kantojn. La Aŭstralia paĝo estas la teknike kaj aspekte plej bona paĝo. La paĝo ĉe “Podsafe music network” – malgraŭ miaj unuaj atendoj – ne kreis multan reagon krom ĉe la komenco. Ĝi tamen estas ebla alternativo.

Mi ja bezonas ordigi, devus purigi tuj

La rilato inter ordo kaj ĥaoso ne nur estas filozofia temo, sed evidente havas altan valoron en la ĉiutaga vivo de artisto. Dum mia studado en Catania (Sicilio), Hispanino diris al mi ke en ordo ne povas ekzisti arto. Mi opinias tute male ke ĝuste iom da ordo vaste helpas ekzemple al muzika aktiveco.

Ĉe ĉiu el miaj muzikaj projektoj mi havas iun liston, paperon ktp. kie mi provas skribe fiksi la aktualan staton de la aferoj. La truko konsistas en tio, trovi la ĝustan rimedon, ne ian. Tiam indas investi certan kvanton da laboro nur por ordigado. Certan scion oni nur akiras per superrigardo.

Dum la pasintaj semajnoj mi finfine denove pasigis horojn aktualigante la HTML-dosierojn pri mia samplobazita muziko kaj la samplaĵo-kompaktdiskoj, kiujn mi uzas, same kiel la projekto-dosierujojn kiuj enhavas kantojn en plej diversaj kreiĝofazoj. Tio ĉiam trankviligas min, ĉar mi vidas aferojn pli klare poste. Samtempe mi pli bone konscias pri tio, kiujn kantojn eblas kiel antaŭenigi. (Dum la ordigado, mi elprovas foje dekojn da pecoj.)

Kelkajn projekto-dosierojn eblas forigi, ĉar ili montriĝis tute eksdataj kaj ne enhavas plu iun ekskluzivan ideon. Aliajn mi renomigas, tiel ke la novaj nomoj pli evidente montras, pri kio temas.

Lastatempe mi eĉ komencis tabelon pri samplaĵoj. Por kompreni ĝian utilon, necesas scii ke foje diversaj kompaktdiskoj enhavas similajn aŭ samajn samplaĵojn, sed ne ĉio troviĝas sur ĉiu disko. Kompreneble mi ofte volas ekscii rapide, kiujn samplaĵojn mi uzis en kiu projekto kaj kiuj samplaĵoj sur diversaj diskoj kongruas unu al la alia (laŭ la nomo). Simpla tabelo tuj liveras la bezonatan superrigardon kaj subtenas inteligentan uzadon de la sonmaterialo.

Ni estas sur la strato nenien

Iam dum mia studotempo en Paderborn mi pensis, ke “Just a girl” estas pli frua kanto de la grupo, kiu ludis “Lovefool”. Sed la unua kanto estas de “No Doubt”, la dua de “The Cardigans”. Ial mi inklinas intermiksi la kantistinojn de tiuj grupoj. Nu bone, ambaŭ virinoj estas blondaj, sed tie jam finiĝas la simileco.

Sed la afero iĝis eĉ pli terura. En 1999 The Cardigans kune kun Tom Jones reludis malnovan kanton de “Talking Heads” kun la nomo “Burning down the House”. Kvar jarojn poste No Doubt reludis malnovan kanton de “Talk Talk”. Pri tio mi ja skribis pli detale antaŭ monato. Kiam mi ankoraŭ ne bone memoris la nomojn de la originaj grupoj, mi ankaŭ intermiksis “Talking Heads” kaj “Talk Talk”! Tio okazis ĉefe pro la apero de “Talk” en ambaŭ nomoj, kiel mi supozis.

Sed ankoraŭ ekzistas alia kialo, kiel mi feliĉe eltrovis antaŭ kelkaj semajnoj. Al mia frua ekiparo por mia DĴ-aktiveco apartenas kolekto da diskoj el la serio “Party Power Pack”. Entute temas pri ses eldonoj kun po du diskoj. Memorante ke la kanto “It’s a Shame” de Talk Talk troviĝas sur la kvina volumo, mi ankoraŭfoje rigardis la titolliston. Kaj kion mi rimarkis? Tuj apude troviĝis “Road to Nowhere”, kanto de “Talking Heads”. Do tiuj du grupoj vere troviĝas tre apude – almenaŭ en mia muzikkolekto…

Estu pretaj

Lunde vizitis min amikino, kun kiu mi regule praktikas luktosporton, por spekti mian aperon en la televido (per la rimedo de videokasedo). Jam antaŭe ni iam estis babilantaj pri Esperanto sed ŝi denove montris multan intereson, eĉ rilate al Esperanto-muziko.

Tial je la fino mi prezentis al ŝi tri Esperanto-kantojn. Ĉar kordo de mia malnova akustika gitaro daŭre estas rompita, mi uzis nekonektitan elektran gitaron de Sebastian.

“Ska-virino” de Esperanto Desperado estis bona kanto por komenci. Sekvis “Mi kaj ŝi” de Amplifiki kaj “Longe for” de Persone. Kompreneble mi iomete klarigis la enhavon de la lastaj du kantoj.

Al la amikino tre plaĉis la prezentado kaj ŝi demandis, kiam eblas spekti kaj aŭdi min kun tuta rokgrupo. Ebla okazo estos en oktobro, dum la 100jara jubileo de Esperanto en Münster.

Ni estas perditaj en muziko

Dum la pasinta semajnfino denove okazis festo en mia amikaro. Ĉifoje ĉeestis relative malmultaj homoj, sed la etoso tamen iĝis tre bona dum la vespero.

DĴ Arafat iam surmetis mian “It’s my life“-remikson! Li diris ke li ege ŝatas ĝin.

Daŭriĝis la lastatempa evoluo ke oni nun denove ludas pli ofte elektronikan muzikon el la 1990aj jaroj. Ŝajne la tempa distanco al tiu jardeko estas jam sufiĉe granda por fari tion. Mi promesis trarigardi mian propran muzikokolekton por estontaj kontribuoj. Krome mi vere devas pripensi, kiuj kantoj tiatempe estis famaj aŭ fifamaj. Muziko laŭ iu certa temo dum duona aŭ unu horo plaĉas al mi.

Mia bona amiko Holger jam proponis ion tian por la diskoteko de la Internacia Seminario kaj rekte diris ion pri muziko el la 1990aj jaroj. Ankaŭ Vera “MC IJS” Acsádi havis ideon, kiu alcelis ion similan.

Televid’ reklamas la silenton nun

Pasintan mardon mi estis en la televido, pli precize en la plej grava Germana televidstacio ARD. Dum kvin minutoj mi aperis kiel persono kun sekreto en la elsendo “Pssst“. Mia sekreto estis, ke mi estas denaskulo.

Kiel mi entute sukcesis esti en tiu elsendo? Mi estas granda ŝatanto de “la Harald-Schmidt-spektaklo“. La TTT-paĝoj de tiu elsendo ankaŭ havas virtualan “universitaton” (plia parodio), en kiu mi enskribiĝis. De tempo al tempo mi ricevis retleterojn, kaj fine de novembro oni petis la studentojn kontakti la produktantan firmaon Bonito TV, se oni estas io speciala, kapablas fari ion specialan aŭ spertis ion specialan. Oni serĉis kandidatojn por 12 novaj elsendoj de “Pssst”, kiun oni reaktivigis post pli ol dekjara paŭzo.

Tuj mi respondis kaj skribis pri mia denaskeco. Unu tagon poste sinjorino de Bonito altelefonis min, demandis kelkajn detalojn kaj jam diris, ke mi estas inter la plej certaj kandidatoj. Fine de januaro oni denove kontaktis min kaj anoncis la daton kaj lokon de la surbendigo.

La 3an de februaro, mi vojaĝis al Kolonjo. En la studio 449 okazis la produktado de tri elsendoj dum unu tago. Mi aperis en la tria kaj havis tempon por spekti la aliajn du. Estis bone, ke oni invitis min je tiom frua tempo, ĉar tiel mi alkutimiĝis al la studia ĉirkaŭo kaj tute ne estis nervoza.

Kelkaj el la aliaj gastoj estis aparte interesaj: Interalie mi renkontis Babrak Wassa, la komponiston de la himno de Afganio. Necesas memori ke en Afganio muziko estis malpermesita ĝis la falo de la Taliban-reĝimo. La himnon oni aŭskultigis dum la dua elsendo kaj ĝi tre plaĉis al mi.

Kune kun mi en la tria elsendo aperis Gisela Lauenroth, 84-jara virino kiu laboras ekde pli ol 30 jaroj kiel DĴ! Mi iomete babilis kun ŝi kaj post du minutoj mi jam sciis, ke ŝi posedas la veran DĴ-laborfilozofion: La teknikaĵoj estas duarangaj; ĉefe gravas, ke la homoj amuziĝas. Necesas koni la guston de la publiko. Ofte oni pripensas, ĉu fini sian DĴ-karieron, sed post kiam oni komencis, oni neniam povas rezigni pri tio!

La ludo “Pssst” cetere funkcias jene: La moderatoro Harald Schmidt priskribas la sekreton per unu frazo (kutime dusenca, precipe maldeca). La teamo, kiu ĉe mi konsistis el Manuel Andrack, Nathalie Licard, Charlotte Roche kaj Herbert Feuerstein, rajtas nur fari “Ĉu…?”-demandojn. Unue ĉiu el la kvar havas tri dek sekundojn, post kiuj anasa fajfilo signalas la finon. Post la vico de ĉiu sekvas malferma rondo, en kiu ĉiuj samtempe rajtas demandi. Se ili post tio ne divenis la sekreton, la moderatoro diras ĝin.

Fakte en la unuaj du elsendoj la teamo divenis nenion kaj estis iom ĉagrenita. (La sekretojn de la famaj gastoj mi ne kunnombru, ĉar ili estis ĉiuj tri triviale facilaj.) Tial Harald Schmidt iom pli helpis en la tria elsendis, tiel ke ili malkovris ĉiun sekreton.

Poste mi ankoraŭ trinkis – kiel nura el la gastoj – kelkajn bierojn kun la produktanta teamo. Tiam mi babilis iomete kun Manuel Andrack kaj Nathalie Licard. Pluraj kunlaborantoj demandis detalojn pri Esperanto kaj la reago estis tre pozitiva. Nathalie Licard estis tre impresita, kiam mi menciis plurajn Francajn artistojn, kiujn ŝi konas kaj kiuj faris Esperanto-albumojn.

La eĥo al mia prezentiĝo en la elsendo estis tute pozitiva. Homoj laŭdis mian suverenan, naturan, tipan kaj humuran manieron. Cetere ekzistas pluraj video- kaj DVD-surbendigoj de la elsendo en mia amikaro.

Plej proksima estas la E

Jam ekde monatoj mi intencis kompili du ludolistojn por youtube.com-videoj. Nun mi realigis tion.

Esperanto” konsistas el diversaj videoj en Esperanto. Pli interesa estas “Esperanto-muziko“, en kiu aperas dekoj da Esperanto-muzikvideoj. Mi ankoraŭ ne ordigis la unuopajn pecojn laŭ muzika kvalito, sed almenaŭ metis la plej konatajn grupojn antaŭen: Esperanto Desperado, JoMo, Dolchamar, Kajto – ili ĉiuj havas videon ĉe youtube.com! Tial intertempe eĉ mi pripensas, ĉu ne produkti amatoran videon por unu el miaj kantoj. Mi havas plurajn diskojn plenaj aŭ duonplenaj je videoj – mi nur neniam uzis ilin, krom por ĉirkaŭ unuminuta video fine de 1997.

Dum mi trarigardis la 333 videojn, mi kompreneble ankaŭ trovis kelkajn kuriozaĵojn. Por mi la plej granda surprizo estis “Next is the E-o“. Fakte la titolo estas vortludo, ĉar la muziko estas la kanto “Next is the E” de Moby.

De tiu artisto mi posedas du albumojn, nome “Play” kaj “18“. Mi unue ne rimarkis, ke vere estas lia muziko en la video, ĉar la kanto venas el pli frua verkofazo kaj sonas kiel tipa denca muziko el la komenco de la 1990aj jaroj.

Post iom da tempo tamen venas la tipa melankolia sono, kiun mi ŝatas en multaj de liaj kantoj. Sed mi neniam pensintus, ke mi aperus en video kun lia muziko! Fakte parto de la materialo estis filmita en la universitato de Standford (Usono) kaj dum la Internacia Seminario 2003/04 en Naumburg/Saale (Germanio). Kaj ĝuste dum melankolia kantofazo, inter 2:14 kaj 2:24, videblas sceno de la silvestra balo, kiam ĵus alvenis la nova jaro kaj la homoj gratulas unu la alian. Tiam tuj en la antaŭo mia frato kaj mi brakumas unu la alian.

Tio postlasas bonegan impreson ĉe mi, ĉar la tuto (malrapida video kun melankolia muziko) kreas tre solenan, paceman kaj harmonian etoson. Cetere ekzistas enskribo kun foto de mia frato kaj mi dum tiu IS.

Estas ur?e

Hodiaŭ mi festas rondan jubileon: Antaŭ 10 jaroj mi komencis verki samplobazitan muzikon! Kiel tio okazis, mi jam skribis antaŭ tri jaroj, do feliĉe ne plu bezonas fari tion nun.

Tiaj datrevenoj ĉiam fascinas min kaj mi opinias, ke necesas prezenti ion specialan. Dum la pasintaj du monatoj mi denove regule verkis, kio tre ĝojigas min. Por la jubileo mi finfine realigis mian intencon, rekrei en KD-kvalito la lastajn du verkojn el mia frua fazo, kiuj ĝis nun nur ekzistis en kaseda kvalito. Ambaŭ estas rokmuzikaj instrumentaĵoj. Unu estas gitara enkonduko, la alia plena roka kanto. Mi malĝuste memoris, kiom bone mi jam estis preparinta tiun laboron.

Refari la unuan estis pli facile, ol mi pensis. Nur necesis kunmeti la samplaĵojn ĝuste – ne enestis io por atenti aparte. Mi daŭre havas la intencon, fari pli longan version de la gitara enkonduko, kaj je mia surprizo jam trovis kompletan samplaĵoliston, kiun mi estis kreinta pli frue.

Ankaŭ rilate al la dua kanto mi malkovris agrablaĵon: Mi trovis preskaŭ komplete aranĝitan version, kiu nur bezonis ĝustan mallaŭtigadon je kelkaj partoj kaj forigon de brusonoj.

Bedaŭrinde provaŭskultado montris, ke daŭre enestas kelkaj bruetoj, kvankam dum la aranĝado kaj atenta elprovado de la unuopaj samplaĵoj ili ne eksonis. Mi ne scias, kiel tio povis okazi, sed dume akceptas la kanton en tiu formo. Iom da krudeco ja ne malhelpas ĉe peza rokmuzika kanto.

Ĉiel ajn mi ĝojas, ke mi fermis ĝustatempe tiun ĉapitron el mia muzika pasinteco kaj nun povas denove dediĉi min al novaj verkoj. Ideoj kaj inspiro abundas – se entute io mankas, tiam tempo!