Monataj arkivoj: Februaro 2007

?u vi ne volas, ?u vi ne volas… ?

Lastatempe mi memoris je diversaj okazoj la sekvan fenomenon: Kantoj, kiuj ne estas reludversioj, sed klare mencias aliajn kantojn aŭ enhavas elementojn de ili.

Foje la artistoj citas sin mem. Ekzemple “The Beatles” je la fino de “All you need is love” kantas la refrenon de la pli frua sukceso “She loves you”. Simile Sting en sia unua soloalbumo post The Police kantas je la fino de “Love is the seventh wave” la unuan linion de “Every breath you take”.

Kiam kolego aŭskultigis “Don’tcha Wanna” de Anastacia, mi tuj rekonis la refrenon – de alia kanto! Tiu kantado aperas en la fina parto de “I believe (When I fall in love it will be forever)” de Stevie Wonder, kanto konata el la filmo “High Fidelity“.

Alia interesa afero estas kantoj, kiuj origine ekzistis unuope, sed kiujn la artistoj kunigis (sen remiksado). El la fruaj 1990aj jaroj, de diversaj Esperanto-renkontiĝoj, mi konas “Tainted love / Where did our love go?” de Soft Cell. Tiun version mi aŭskultis nun la unuan fojon post multaj jaroj. Sur sia koncerta albumo “Bringt on the night”, Sting kantas du pecojn origine surbendigitaj kun The Police, nome “Bring on the night / When the world is running down”. Sur kolekto kun disketoj de The Pet Shop Boys, mi trovis reludversion de fama U2-kanto, kiu poste transiras al konata amkanto, nome “Where the streets have no name / I can’t take my eyes off you”.

Festo estas neniam malĝusta

Antaŭ unu semajno mi estis ĉe festo de la basistino, kun kiu mi iam muzikis. Ŝi ege ĝojis revidi min. Agrabla surprizo estis ŝia komplimento pri mia ekstera aspekto, kiu laŭ ŝi tre ŝanĝiĝis ekde majo aŭ junio 2006, kiam ni pasintfoje vidis unu la alian. Interese, kiom multaj homoj rimarkas mian normalan pezon, des pli, ĉar estas personoj, kiuj ne tenas sin je supraĵaj aferoj.

En la kelo pluraj homoj muzikis tre brile. Iam ili eniris Beatles-fazon kaj mi kunkantis, kiam mi memoris la tekston. Poste mi havis tre pozitivan babiladon kun unu el la muzikistoj. Li laŭdis mian kantadon, dum mi esprimis mian admiron de lia gitarludado.

Hieraŭ mi denove DĴumis dum naskiĝtaga festo en mia amikaro. La pasintan fojon mi faris tion komence de la monato, sed ne estis tiom brila rezulto: Mi alvenis tre malfrue pro alia tasko. Multaj dancemulinoj jam estis for, ĉar ĝis tiam laŭdire estis eksoninta laŭdire ĉefe metalroko. Tial mi nur surmetis la muzikon dum eble du horoj.

Ĉifoje ĉeestis vere ĉiuj belulinoj, pri kiuj mi povis pensi. Certe ekde tri jaroj ne estis tiom kompleta festo! Efektive mi ne tiom longe DĴumis (malmulte pli ol unu horon), sed la muziko simple estis la ĝusta. Kelkajn muzikdezirojn mi transdonis aŭ mem surmetis, krome mi kompreneble ĉiam havis proprajn proponojn. Jam delonge mi ne plu veturis hejmen tiom malfrue, kiel unu el la lastaj gastoj.

Ĝuste tian feston mi bezonis! Se mi jam ne povas teni virinon en miaj brakoj, tio estas la maksimuma feliĉo.

Estas mia vivo – ĝi neniam finiĝas

Antaŭ du jaroj mi aĉetis albumon “la disketoj 1992-2003” de No Doubt. Tiutempe mi tre pozitive opiniis pri la KD, eĉ pri la reludversio de “It’s my life”. elgrande demandis en komento ĉu mi konas la originalon kaj mi devis konfesi, ke mi aŭskultis ĝin nur unufoje en la radio.

Kiam mi DĴumis dum la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) en Helsinko en 2005 kaj surmetis la version de No Doubt, Martin Wiese (de Persone) venis al mi kaj komentis malestime pri la kanto, ke ĝi estas tute sama kiel la origina versio. Bedaŭrinde mi tiutempe nek povis konfirmi nek pridubi tion: Ĉar mi ne konis la originalon parkere, mi ne havis propran opinion pri tio.

Tiu manko ĝenis min kaj tial mi finfine aĉetis diskon de “Talk Talk”, la origina grupo. Antaŭe mi estis spektinta la videon ĉe youtube.com kaj tio fine konvinkis min, ke indas akiri la originalon.

Kion skribi nun pri la du surbendigoj? La plej grava diferenco fakte estas la vira resp. virina kantado.

La vira kantado de la originalo pli plaĉas al mi, same kiel kelkaj el la sinteziloj. Sed entute la kanto parte ne taŭgas por la nuntempo, ĝia aĝo rimarkeblas… kaj tion skribas mi, verva ŝatanto de muziko el la 1980aj jaroj! Laŭ mi la muziko estas iom tro malforta entute.

Interese, ke la reludversio vere havas tute saman strukturon (ritmon, rapidecon ktp.) kiel la originalo. Sed ĝi finiĝas ne per mallaŭtiĝo, kio iom pli faciligas la laboron de DĴ. Pro tio estas evidente, kion mi preferas. Krom la kantado kaj parto de la sinteziloj, la nova surbendigo estas pli spica ol la originalo. La versio de 2003 estas altkvalita, fajna popmuziko. La vera dediĉo de la grupo percepteblas. Aparte menciindas, ke Gwen Stefani kantas pli rekte ol kutime – tre harmonie kaj melodie.

Efektive anstataŭ paroli pri “nova versio” estas pli trafe diri, ke No Doubt transportis la kanton el la 1980aj jaroj al la hodiaŭ.

Ambaŭ versioj konvinkas kaj restas en la memoro. Tio malofte okazas al mi kaj tial estas plej stranga!

Fakte la forta simileco de la versioj kaj la diversaj preferindaj elementoj de ili ne lasis min trankvile. Se ili vere estas preskaŭ samaj, ĉu tiam ne eblas remikso de ili, en kiu oni kombinas la avantaĝojn de ambaŭ grupoj? Mi devis ekprovi tion.

La plej granda defio konsistis en tio, eltrovi la rapidecon de la surbendigoj. Montriĝis, ke ambaŭ kantoj havas 126,35 batojn minute. La nova versio estas duonan duton pli alta. (Tion mi eltrovis per gitarludado laŭ la muziko.) Post la malaltigo la resto estis facila laboro.

Necesis ripeti kelkajn taktojn de la reludversio antaŭ ambaŭ strofoj. Krom tio, No Doubt vere ludis laŭ la originalo de Talk Talk! Mi relaŭtigis la mallaŭtiĝantan finon de la originalo tiom longe kiel eble. Poste necesis nur trovi bonan ekvilibron inter ambaŭ surbendigoj, kio ne estis facila decido ĉar en la originalo la voĉo elstaras, dum en la nova versio la laŭteco estas pli bone balancita kaj konstante alta.

Mi sendis la rezulton al Martin Wiese – li ja entute instigis min, fari tiun remikson! Li respondis, ke li ne pensintus, ke ambaŭ versioj estas vere tiom similaj. Jam por montri tion kaj por ricevi tiun komenton de Martin indis kunmiksi ilin! Foje mi vere estas kontenta pri mia laboro.

Perdita en la ombroj

Mi daŭrigis mian atentan analizadon de sonŝpuroj per dua filmo, nome “The Lost Boys“. Dum “Willow” havas orkestran muzikon, en tiu ĉi filmo aperas ĉefe popmuziko el la 1980aj jaroj en la malantaŭo. La sonŝpura kompaktdisko enhavas 10 titolojn:

Lost Boys Soundtrack:

  1. INXS and Jimmy Barnes – Good Times
  2. Lou Gramm – Lost in the Shadows (The Lost Boys)
  3. Roger Daltrey – Don’t Let The Sun Go Down On Me
  4. INXS and Jimmy Barnes – Laying Down The Law
  5. Echo and The Bunnymen – People Are Strange
  6. Gerald McMann – Cry Little Sister (The From The Lost Boys)
  7. Eddie And The Tide – Power Play
  8. Tim Cappello – I Still Believe
  9. Mummy Calls – Beauty Has Her Way
  10. Thomas Newman – To The Shock Of Miss Louise

Ĉefe allogis min kanto kun melankolia infana ĥoro en la refreno. Kiam mi la unuan fojon aŭskultis la kompaktdiskon, mi estis iom seniluziigita: Tiu kanto en la komencaj scenoj de la filmo ne enhavis strofan kantadon. Krome rapida komparo kun la informoj de la filmo liveris, ke pluraj kantoj mankas sur la sonŝpuro.

Mi spektis la filmon kaj notis, kiam kiu kanto aperas. Kompreneble mi denove kunindikis la DVD-ĉapitron por pli facila orientiĝo:

ĉ. 01       0:00 -    1:00 ( 6)
1:01 -    1:34 (10)
1:49 -    1:59 (10)
ĉ. 02       3:50 -    5:58 ( 5)
ĉ. 04       9:20 -   11:19 ( 8)
11:20 -   12:50 ( 7)
12:51 -   13:17 (10)
ĉ. 05      13:18 -   14:58 ( 4)
ĉ. 06      14:59 -   15:40 ( 9)
15:41 -   15:50 (10)
ĉ. 08      18:25 -   19:02 ( 1)
19:03 -   19:35 (10)
ĉ. 09      20:20 -   21:35 ( 2)
ĉ. 11      27:58 -   29:09 ( 6)
ĉ. 13     (36:26 -   37:25)
ĉ. 16      46:26 -   48:03 ( 6)
ĉ. 19-20   57:03 -   57:36 (10)
ĉ. 20     (57:39 - 1:00:00)
ĉ. 27    1:19:19 - 1:19:36 ( 1)
ĉ. 29    1:21:46 - 1:23:33 ( 6)
ĉ. 32    1:29:09 - 1:30:20 ( 5)
1:30:21 - 1:33:20 ( 3)

ĉ. 02: Danny Gould - Some Other Day
Troy Seals - Crazy Old Soldier
The Rascals - Grooving
ĉ. 13: Clarence "Frogman" Henry - Ain't Got No Home
ĉ. 20: Run D.M.C. - Walk This Way

Tiu analizo komplete ŝanĝis la bildon, kiun mi havis pri la kompaktdisko. Nun mi opinias, ke ĝi estas tre bona, pro pluraj kialoj:

La mankantaj kantoj (krom unu) estas malgravaj. Tri el ili eksonas nur dum kelkaj sekundoj unu post la alia. En la filmo la ĉefaj herooj tiam plendas, ke la muziko en la radio aĉas kaj postulas ŝanĝon de la kanalo. La malnovan kanton, kiun unu el la herooj aŭskultas kaj kunkantas dum banado, mi ĉiel ajn ne ŝatas.

La nura grava kanto mankanta estas “Walk This Way” de Run D.M.C., kiu eksonas dum la atako de la vampiroj. Sed la muzikon origine aŭskultas ne ili mem, sed iliaj viktimoj. Krome tiu hiphopa kanto stile ne kongruas al la sonŝpuro, kiu konsistas ĉefe el popmuziko.

La instrumentaj pecoj uzitaj dum diversaj scenoj de la filmo tre mallongas. Ili daŭras maksimume ĉirkaŭ unu minuton kaj do estas neglektindaj.

Kiel mi eltrovis nur tra la detala ekzamenado de la filmmuziko, diversaj partoj de mia plej ŝatata kanto eksonas en diversaj partoj. Do ankaŭ estis uzita la strofa kantado kaj la orgeno. Tio kompreneble multe plibonigis mian prijuĝon, ĉar en tio mi vidas multe pli inteligentan uzadon de muziko.

La sonŝpuro entute plaĉas al mi pro la unueca sono – popmuziko el la 1980aj jaroj. Komuna elemento en diversaj kantoj estas saksofono. Tial rimarkeblas bona sinsekvo de la kantoj en la filmo, ĉar ne okazas fortaj stilrompoj kiam diversaj muzikaĵoj aŭdeblas unu tuj post la alia.

La kermesa peco eksonas daŭre, ne nur unufoje dum kvin sekundoj, kiel mi memoris tion. Tial mi konsentas, ke ĝi meritas lokon sur la kompaktdisko.

La muskola kantisto, kiu videblas dum koncerto en la filmo, vere estas la artisto de la kanto, kiun li prezentas. Pri tiaj detaloj mi ĉiam ĝojas.

Resume mia detalfanatikeco ne ĉiam gvidas al malkontenteco. Foje ege helpas, rigardi (resp. aŭskulti) pli intense al la aferoj.

Kiam venas la malvarmo de la vintro

Filmmuziko ĉiam ludis gravan rolon en mia KD-kolekto. Mia unua kompaktdisko estas la sonŝpuro de “Reen al la estonteco“. Bedaŭrinde ne ĉiam estas tiom facila akiri tiajn albumojn. La sonŝpuron de la fantazia filmo “Willow” mi serĉis dum multaj jaroj, ĝis mi trovis ĝin en vendejo en Budapeŝto en marto 2000.

Du aferoj kompreneble tuj kaptis mian atenton, legante la titolliston: La kompaktdisko enhavas nur 8 pecojn. Samtempe la duono el ili daŭras relative longe.

Longe mi cerbumis pri tio, kiam ekzakte kiu muzikaĵo aŭdeblas en la filmo. Tio ne estas tiom triviala, kiel tio sonas. Foje komponistoj kunigas du muzikpecojn, kiuj aperas dum tute aliaj partoj de la rakonto, por la albumo.

“Escape From the Tavern”, mia plej ŝatata muzikaĵo el tiu filmo, akompanas eskapon kaj ĉason. Per “Elora Danan” komenciĝas la filmo. La nomoj de la aliaj muzikaĵoj indikas ilian proksimuman pozicion, sed ne pli.

Nun mi prenis la tempon por spekti la filmon en DVD-formato. Tiel mi sukcesis finfine kompreni la konsiston de la sonŝpuro. Krom “Willow’s Theme” ne aperas unuopaj muzikpecoj por la diversaj muzikaj temoj. La aliaj muzikaĵoj simple rekte redonas la muzikon laŭ la filmaj scenoj.

Nur post tiu detala analizo mi konstatis, ke la unuaj 10 kaj la lastaj 45 minutoj komplete aperas sur la sonŝpuro, dum en la mezo mankas grandaj partoj komplete. Precipe rilate al la trinkeja muziko en la taverno kaj la muziko ĉe la lago tio estas tre bedaŭrinda.

Willow - la sonŝpuro de James Horner

daŭro   titolo                   tempo           DVD-ĉapitro
9:45 Elora Danan 		   00:00-  09.27 ĉapitroj 01-04
5:26 Willow's Journey Begins    20:16-  26:32 ĉapitroj 06-08
5:04 Escape From the Tavern	   47:00-  51:50 ĉapitroj 15-16
7:51 Canyon of Mazes		 1:13:59-1:21:21 ĉapitroj 23-24
10:47 Tir Asleen		 1:21:58-1:32:10 ĉapitroj 24-27
18:11 Bavmorda's Spell is Cast 1:32:17-1:49:56 ĉapitroj 27-34
11:56 Willow the Sorcerer	 1:49:57-2:00:32 ĉapitroj 34-36
3:55 Willow's Theme		 ĉirkaŭ la fino (variaĵo)
1:12:55


muzikaĵoj, kiuj ne aperas sur la sonŝpuro:

ĉapitroj 04-06
* muzikgrupo
sorĉista ekzameno
* atako

ĉapitroj 08-15
marĉanta armeo
Mad Martigan
feoj
Cherlindrea
taverno

ĉapitroj 16-23
* kastelo de la malbonuloj
la lago
kaptiĝo
al la kampejo
sorĉado kaj eskapo

* parte eksonas en aliaj pecoj de la sonŝpuro

Mi atendis tiun momenton

Foje la interreta videoarĥivo youtube.com donas respondon, kie ĉiuj aliaj fontoj ne sukcesis. Jam ekde monatoj hantis min vaga suspekto, sen ke mi povis konkretigi aŭ malpruvi ĝin.

Ĉio komenciĝis en junio, dum mi atendis ĉe benzinejo en la aŭto de kolego. En la radio oni ludis novan version de malnova Phil-Collins-kanto. Kutime tiuj hiphopaj ŝtelaĵoj ne interesas min. Sed la laŭtparoliloj de la aŭto, kiuj aparte fortigis la bason, kaj la ĉirkaŭa sono helpis kapti mian atenton pro speciala detalo:

Tiun bason kaj tiun drumon, kiuj estis aldonitaj al la kanto, mi konis! Mi havis ilin (aŭ almenaŭ tre similajn versiojn) sur unu el miaj samplaĵo-kompaktdiskoj, pli precize hiphopa KD, parto de la profesia eldono de la programo, kiun mi uzas por fari samplobazitan muzikon. Fakte nur tri monatojn antaŭe mi estis kreinta demoversion kun tiuj samplaĵoj kaj gitaro kaj baso el la kanto “La longa vojaĝo” de Thierry Faverial!

Kaj nun mi aŭskultis tiun ritman parton kune kun “In the Air Tonight”, mola popmuzikaĵo kun tre ŝveba karaktero, kiu origine tute ne posedas tiom fortan hiphopan sonon. Tial des pli elstaris por mi la simileco de la novaj elementoj kun miaj hiphopaj samplaĵoj. Nun mi ankaŭ komprenis, kial la KD enhavis tiom multajn similajn drumajn samplaĵojn kaj fortan bason, sed apenaŭ iun melodian parton: Por la melodio en la realo oni uzis alian kanton.

Bedaŭrinde oni ne menciis la nomon de la artisto en la radio, kiu faris tiun novan version. Tiel mi iomete forgesis pri la tuta afero, kvankam ĝi ŝajnis al mi esplorinda.

Dum la lasta nokto de la IJS 2006 mi ankoraŭ teumis en la gufujo. Tiam eksonis diversaj kompaktdiskoj de la Kuschelrock-serio, kiujn mi estis aĉetinta por amikino kaj kunportinta al Hungario. Subite mi rekonis la kanton en la malantaŭo – estis ĝuste tiu kanto, kies artiston mi ne sciis! Kaj la KD kuŝis dum monatoj en mia loĝejo, sen ke mi rimarkis tion, ĉar mi ne aŭskultis tiujn kompaktdiskojn. Ekde tiam mi sciis, kiel ekscii la nomon de la artisto.

En januaro, kiam mi gastis ĉe mia bona amiko Holger, mi provis denove aŭskulti tiun kanton tra la interreto. Bedaŭrinde nia serĉo ne estis sukcesa. Poste mi eltrovis, kial tio okazis: La nova versio nomiĝas “In the Air Tonite”, do havas alian skribmanieron. Tio evidente malhelpas trovadon.

Sed mia malkovro de youtube.com kiel fonto por popmuzika kleriĝo finfine faris la decidan diferencon. Tie mi povis aŭskulti la kompletan kanton kaj ricevis la konfirmon, ke miaj oreloj kaj mia memoro ne trompis min.

La samplaĵoj uzitaj ne estas ekzakte la samaj, sed sensacie similsonaj. Mi ĝojas, ke mi post tiom da tempo povis solvi tiun demandon!

Preskaŭ ĉio estas konstruita

Denove mi lernis pli pri popmuziko, uzante youtube.com kaj la Vikipedion. Spite al ĉiu kritiko, almenaŭ por tiuj celoj tiuj TTT-ejoj taŭgas.

Komence de 2004 mi tre aprezis la disketon “Cynical Heart” de Jam & Spoon kun Jim Kerr. Nur unu dubo restis, nome la demando pri originaleco de la kanto. En la amazon.de-recenzoj pluraj personoj plendis, ke la duopo plate kopiis la kanton “Are Friends Electric” de Gary Numan resp. Tubeway Army el la jaro 1979.

Nun finfine mi povis elprovi tiun aserton. Tuj mi trovis videon de la malnova kanto. Kaj jes, la simileco estas tuj perceptebla kiam ekas la sinteziloj. La origina kanto surprizis min, ĉar tiaspecan elektronikan popmuzikon mi konas de la 1980aj jaroj, ne el la jardeko antaŭe. Laŭdire la artisto estis pioniro de la elektronika muziko.

Tamen ĝi lasas min iomete indiferenta. Mi agnoskas la laboron, sed ĝi ne ravas min. Iel mi rimarkas la aĝon de la kanto, kvankam la multaj sinteziloj uzitaj en kantoj dum la 1980aj jaroj normalokaze ne ŝokas min, sed kreas la senton de konateco (la memoroj de la infaneco havas fortan efikon).

Samtempe mi daŭre ŝatas la “Jam & Spoon”-kanton, spite al tio ke ĝi estas evidente verkita laŭ la malnova “Are Friends Electric”. Kutime mi ege malestimas reuzadon de melodioj kaj kantojn, kiuj estas nur ŝajne novaj verkoj. La muziko sonas moderne kaj multe pli fajne; krome la originalo ne enhavas tiom bonan kantadon. Jim Kerr, la kantisto de The Simple Minds, estas sendube granda atuto.

La mikso de diversaj elementoj, kiun mi jam priskribis en la unua enskribo pri “Cynical Heart” en 2004, prezentas propran originalecon, kvankam neniu el la eroj estas vere nova. Tiun stilmikson ne enhavas la origina kanto – kaj tio estas la grava diferenco al la nova muzikaĵo.

Per ĉiu korpoĉelo mi sopiras ŝin

Pri la kanto “Ĉu vi pretas?!” de Dolchamar mi skribis jam hieraŭ, sed ankoraŭ indas aldoni plian, alian rakontaĵon. Kiel mi skribis jam antaŭ pli ol semajno, la Vikipedio povas liveri tre interesajn informojn pri Esperanto-muziko, se la ĝustaj homoj (t.e. ĉifoje Patrik Austin) kontribuas al ĝi.

En la artikolo “Ĉu vi pretas?!” nun legeblas: “La frapfrazo “Chu vi pretas?” [estas] efektive pruntita de la kanto Muskola belulino de La Mondanoj.” Tion mi ne estus supozinta! Efektive multaj hiphopaj artistoj iam en siaj kantoj uzas tiun frazon (en aliaj lingvoj ol Esperanto, kompreneble). Tial ne estas memevidente, ke la uzon de ĝi en hiphopa refreno ne kaŭzis ĝenerala hiphopa kutimo, sed alia Esperanto-muzikgrupo.

Sed la rakonto ne finiĝas ĉi tie. Nome de kie “La Mondanoj” siatempe havis la ideon? Mi trovis la respondon, kiam mi kompilis muzikon el la 1970aj jaroj. Fakte mi konis la kanton “The Ballroom Blitz” de Sweet jam antaŭe, sed nur tiam mi rimarkis, ke la enkonduko estas tre simila: Unue nur eksonas drumo, tiam sekvas parolado kaj nur post tio eksonas ankaŭ la aliaj instrumentoj. Dum nur la drumisto ludas, la ĉefa kantisto demandas la aliajn membrojn de la grupo, ĉu ili estas pretaj, kaj ili reagas jese:

Are you ready, Steve? - Aha. 
Andy? - Yeah. 
Mick? - Okay. 
Alright, fellows, let's go! 
Ĉu vi pretas, Marcus? - Jes!
Carsten? - Certe!
Tom? - Aha.
Bonege, knaboj, ludu ni!

Stile la Mondanoj pli similas al Die Ärzte dum la Richy-Guitar-tempo. Tio ne estas mirinda: “Muskola belulino” datas el la sama tempo (meze de la 1980aj jaroj) kaj la grupoj venis el la sama urbo (Okcidenta Berlino). Cetere eblas elŝuti la kanton “Muskola belulino” ĉe musicexpress.com.br.