Arkivoj de etikedoj: reludversioj

Mia sova?a mondo

Mi jam rakontis, kiel mi pasintjare regule kantis en la trinkejo “Heile Welt” en mia hejmurbo Münster. Fakte estas mia merito ke, tiel ke la 13an de novembro tie okazis koncerto de la duopo “Schallermann”. Kio okazis? Konatulo vidis ?e Facebook, ke mi rilatas al la evento GrooveGipfel, telefonis al mi por ekscii pli kaj mem aperis tie kiel nemuzikanta gasto en julio. Lin mi jam a?skultis kiel muzikiston komence de 2011 dum privata festo, dum la alia muzikisto estis la persono, kiu donis al mi la surbendigon de la pasiono en la sama jaro.

Dum la vespero la trinkejo estis plenplena. La grupo prezentis bonan elekton da kantoj, interalie “Westerland” de Die Ärzte. Kompreneble mi kunkantis, ?ifoje transprenante la duan vo?on. Poste oni diris al mi, ke mia kantado estis tre bona! Schallermann krome prezentis “Take Me Home, Country Roads” en regeoversio (kun rastabukla paruko). Poste ili proponis, ke anka? aliaj muziku, sed mi rezignis pri la oferto, ?ar mi ne volis gitarludi kaj kanti samtempe kaj neniu alia pretis transpreni la gitaron. Inter la neuzita repertuaro, mi vidis plurajn aliajn kantojn de Die Ärzte, kio tre ?ojigis min.

Sed se mi jam mencias Die Ärzte kaj nekutimajn reludversiojn, tiam menciindas alia afero: Anta? kelkaj monatoj mi legis artikolon pri la nova albumo de Heino, la famega Germana ?lagrokantisto. La bloganta advokato Markus Kompa, kiu anka? lo?as en Münster, informis pri tio, ke Heino surbendigis albumon, kiu komplete konsistis el reludversioj. La originaloj estas germanlingvaj kaj ?iuj pli malpli famaj. Unu kulmino sendube estas la Heino-versio de Junge.

La originalo de Die Ärzte

(Cetere ekzistas Esperanto-traduko kun la nomo “Filo”, kiun verkis Stephan Schneider. Li anka? jam kelkfoje prezentis ?in.)

partetoj de la tuta Heino-albumo:

La? muziko kaj kantado la Heino-versio de “Junge” estas tute en ordo, e? surprize bona por Heino (kiu montras memironion rilate al la titolbildo de la albumo). Die Ärzte mem ne povas pleni pri la reuzo de sia kanto, des malpli, ?ar ili mem reludis ?lagron – sen iu indiko de ironio.

Tio estas la fino de la mondo, kiel ni konas ?in

Hodia? estas iu ?an?o en la malnova kalendaro de la Majaoj, pro kiu homoj pensas, ke la mondo fini?as – same kiel dum silvestro 1999/2000. Dum kelkaj tagoj mi vage pripensis, kompili liston da kantoj ta?gaj por la pereo de la mondo, sed hodia? mi rimarkis, ke mi jam faris tion okaze de mia 30a naski?tago. Nur unu nove venis al mia kapo: “Tag der Rache” (tago de la ven?o) de Subway to Sally. La refreno “dies irae” (“tago de la kolero”) estas en la latina, venas el la mezepoko kaj vere rakontas pri la fino de la mondo – same kiel la strofoj.

Subway to Sally: Tag der Rache

Sed mi ne volas pasigi la tagon nur per tiaj sentoj. Tial mi menciu alian kanton de la sama grupo, nome Minne, pri kiu mi jam skribis anta? kelkaj jaroj. Intertempe mi trovis koncertan version kun tria strofo, pri kies ekzisto mi tute ne sciis anta?e. Mi da?re ?ategas la melankolion kaj romantikecon de tiu kanto.

Subway to Sally: Minne

Okaze ke mi eraras kaj la mondo tamen fini?as hodia?, mi povas tute sentime malka?i teruran sekreton, kiun mi jam eltrovis anta? multaj jaroj: “Looking For Freedom” ne estas kanto origine de David Hasselhoff! Hejme ?e miaj gepatroj estas vinildisko kun surbendigo el la malfruaj 1970aj jaroj. Do la kanto estas proksimume unu jardekon pli malnova ol la plej multaj personoj supozas.

Marc Seaberg: Looking For Freedom

Jen plia ekzemplo por la fenomeno, ke la reludversio i?as pli konata ol la originalo. Cetere krome ekzistas “Auf der Straße nach Süden” (“Sur la strato al la sudo”), germanlingva versio de la sama kanto.

?iu eta afero, kiun ?i faras, estas magia

Post skribado pri diversaj reludversioj de la sama kanto, nun venis la vico por mencii serion, kie sendependaj muzikgrupoj reludas po unu faman kanton. Mi malkovris tion hazarde en oktobro.

La unua kanto, kiu kaptis mian atenton, estas “The Power Of Love”, origine de Huey Lewis & The News. Mi jam tre ?atis la reludversion de Barry Hay. The Hold Steady ?enerale liveras bonan rezulton, precipe la gitarludado estas belega kaj donas fre?econ al la kanto. Sed la kantadon mi ne ?atas.

The Hold Steady covers Huey Lewis & The News: The Power Of Love

Don’t You Want Me” de The Human League estas origine popmuzika?o ta?ga por la diskoteko. La artistoj de la reludversio ?an?as ?in al trankvila balado kaj la kantadon transprenas du viroj.

Rocky Votolato and Matt Pond PA cover The Human League: Don’t You Want Me

Low prezentas la kanton “Africa” de Toto. La grupo montras brilan plurvo?an kantadon kaj ?iun dedi?on, kvankam la muzikistoj konfesas, ke ili tute ne ?atas la kanton.

Low covers Toto: Africa

Mia lastatempa malka?o estas reludversio de “Every Little Thing She Does Is Magic”, origine de The Police. Memoryhouse ?enerale faras tre bonan laboron. Ili ludas trankvile kaj kvaza? eksplodas dum la refreno. La kantistino nur eraras pri la ponto, kiu origine venas post la dua refreno (en la reludversio post la unua), ?ar ?i provas kanti ?in la? la melodio de la strofoj.

Memoryhouse covers The Police: Every Little Thing She Does Is Magic

Fakte tiu reludado stile memorigas min pri frua versio de la kanto, kiun Sting surbendigis en a?tuno 1976 kaj kiu poste eldoni?is sur albumo de Strontium 90. Tie la vicordo de la du strofoj estas inversa.

Strontium 90: Every Little Thing She Does Is Magic

Pri tiu albumo cetere ekzistas alia anekdoto: La Japana eldono havis du aldonajn kantojn. Sed en 2011 aperis reeldono, kiu anka? enhavis tiujn du kantojn. Tial mi a?etis ?in pasintjare en novembro kaj nun ege ?ojas. La malnova versio cetere ne perdas sian valoron, ?ar nur ?ia KD-libreto enhavas tekston pri la grupo Strontium 90.

Sub mia dikfingro

Dum mia tempo en lernejo, rokmuziko regule i?is parto de la lernado. La lernolibroj de la angla lingvo uzis diversajn rok- kaj popmuzika?ojn. Tute ne estis iu konflikto inter klasika muziko kaj rokmuziko, e? male: Instruistoj uzis rokmuzika?ojn por orkestra muzikado, kaj la sama instruisto, kiu dum unu leciono povis paroli pri klasika kompona?o, dum alia fojo entuziasme pritraktis rokmuzikon. Unu kanto, kiun mi aparte memoras el tiu tempo, ?ar ni ofte a?skultis ?in kadre de rokmuzika edukado, estas “Under My Thumb” de The Rolling Stones. Ial ?i ?ijare denove venis al mia menso – kaj ne plu volas eniri miajn orelojn dum minimume duona jaro.

The Rolling Stones: Under My Thumb (1966)

La unua interesa fakto pri tiu kanto estas, ke ?i neniam estis disketo (almena? ne en la okcidentaj industrilandoj), sed tamen i?is tre populara kaj klasika?o. Kio agrable surprizis min dum la ?ijara a?skultado estis la fajneco de la muzika aran?ado: A?skulteblas marimbo en la malanta?o. ?in ludis Brian Jones, kutime la ?efa gitaristo de The Rolling Stones ?is li i?is membro en la fifama klubo 27.

La unuaj reludversioj aperis balda?. En la sama jaro kiel la originalo aperis la versio de Dej Shannon. La plej granda sukceso de tiu muzikisto estis la kanto Runaway (nr-o 1 en Usono en 1961). Lia vo?o tre pla?as al mi; krom tio rimarkindas, ke la muziko tre similas al tiu de la origina versio.

Del Shannon: Unter My Thumb (1966)

Blind Faith reludis la kanton en 1969. La kantisto, kiu anka? ludas la elektran orgenon, cetere estas Steve Winwood. Poste li interalie havis grandegan sukceson per la kanto “Valerie” en 1982 kaj 1987. Denove mi tre ?atas la kantadon de la reludversio. Muzike ?i ne estas tiom interesa, ?ar la grupo ludas ?in iom tro malrapide la? mia gusto kaj la marimbon anstata?as gitaro – iomete senfantazie.

Blind Faith: Under My Thumb (koncerto en 1969)

“Under My Thumb” reludi?is poste en pluraj ?tonrokaj kaj metalrokaj versioj. Unu roka sed ne tro peza ekzemplo estas tiu de Pentagram. ?i tie la elektra sologitaro konvinkas min.

Pentagram: Under My Thumb (1973)

La sekva versio estas multe pli rapida ol la originalo kaj bone redonas la sonon de la fruaj 1980aj jaroj, kiam la rokmuziko denove revenis al pli kurta kaj rekta stilo, anta? ol droni?i en klavaroj kaj sinteziloj je la fino de la jardeko. Malpla?as mi nur, ke la kantisto ne same emfazas la linion “Under My Thumb”.

Doll by Doll: Under My Thumb (1982)

La tipan sonon de popmuziko el la 1980aj jaroj trafas Vision. ?i e? memorigas iomete pri Depeche Mode!

Vision: Under My Thumb (1987)

La plej interesan aran?adon prezentas reludversio el la jaro 1994. Tie ludas tuta orkestro! Se eblas ludi klasikan muzikon moderne, kial ne anka? inverse?

Michael Hutchence (de INXS): Under My Thumb (1994)

Vi ?iam vivas vian vivon

Jam ekde kelkaj jaroj mi filozofiumas pri tio, kiuj kantoj el la 1990aj jaroj rerigardante tamen ne estis tiom malbonaj. Kion mi aparte ne ?atis en tiu jardeko, estis hiphopaj reludversioj de blankula popmuziko. Tamen ekzistas esceptoj, e? se ili estas tiom bonaj kiom la originaloj. Unu reludversio, kiu lastatempe eksonas denove en mia kapo, estas “Owner Of A Lonely Heart” de 2 Ruff, origine de Yes.

2 Ruff – Owner Of A Lonely Heart (1998)

Kompreneble la hiphopa versio neniel atingas la nivelon de la originalo. Sed hiphopo en la 1990aj jaroj ne estis ?enerale malbona, e? inverse: ?uste tiam verki?is kantoj kiel “I Have Peace (On My Mind) de Strike, kiu anka? samplis blankulan muzikon.

Vi ne estas sola, malfermu viajn okulojn

Foje e? la radio ludas interesan muzikon. Lastatempe regule eksonas reludversio de kanto el la 1990aj jaroj. Tio trioble mirigis min: Unue, ?ar la reludversio sonas fre?e kaj konvinkas min, due, ?ar mi ankora? memoras la originalon, kiu pla?is al mi, kaj trie, ?ar mi ne atendintus, ke oni reludas kantojn el tiu jardeko, kiuj estis nur “malgrandaj” sukcesoj. Pri tiaj kantoj mi kutime informi?as tra bandsalate.de. Jen por komparo amba? versioj:

Mads Langer: You’re Not Alone

La originalon mi rea?skultis. Mi tute ne memoris, ke ?i estis tiom elektronika!

Olive: You’re Not Alone

Tio estas la forto de amo

Mi da?rigas mian enskribo-serieton de diskoj, pri kiuj mi eksciis tra la radio kun bona muziko. Post Qntal kaj Toeppel Butera nun temas pri Barry Hay. Li estas la kantisto de la grupo Golden Earring el Nederlando, kies plej fama kanto estis Radar Love.

Sur la albumo The Big Band Theory, kun la akompano de The Metropole Big Band li prezentas grandajn sukcesojn de rokmuziko en aran?o por granda ?azbando. Mian atenton kaptis la reludversio de “The Power Of Love”, origine de Huey Lewis and the News. La kanto fami?is pro la filmo “Reen al la estonteco“, en kiu ?i aperis.

Huey Lewis and the News: The Power Of Love

Avanta?e por la nova versio estas, ke la fanfaroj, kiuj origine venis de klavaro, nun estas luditaj de latunaj blovinstrumentoj. Kvankam la originalo estas kvaza? sentempa klasika?o kaj mi estas tre skeptikema pri reludversioj ?enerale, ?i tie tio bonege sukcesis kaj la rezulto vere konvinkas.

Barry Hay & The Metropole Big Band: The Power Of Love (vive)

Aliaj bonaj kantoj de la albumo estas “(Your Love Keeps Lifting Me) Higher And Higher”, origine de Jackie Wilson respektive Rita Coolidge, kaj “Labour Of Love”, origine de “Hue and Cry”. La? mia opinio, Barry Hay kaj la muzika akompano digne prezentas la verkojn kaj kvaza? origas ilin per tiu fajna sono.

La mondo rigardas supren al mia fenestro

En la plej aktuala numero de Kontakto, kiu publiki?is anta? nelonge, aperas interalie kelkaj komiksoj, inter ili unu, kiun oni tradukis el la germana. En mia taglibro mi jam kelkfoje menciis Mawil, alian a?toron, kiun mi tre ?atas (“Ni ja povas resti amikoj“, “La muzikgrupo“). Lastatempe li desegnis la fiktivan historion de “The Beatles” – sed en versio, kie ili venas el la orienta bloko de la malvarma milito!

Mawil naski?is en la sama jaro kiel mi. La samo validas por lia kolego Flix, kiu aperigis sian unuan tre sukceson proksimume je la sama tempo kaj anka? en la formo de sia fina universitata laboro. De li mi ankora? ne havas iun paperan komikson, sed lian aktivecon en la interreto mi sekvas. Unu projekto de li estas “komiksa taglibro”. La nivelo kaj stilo tre varias, sed foje ekzistas aparte amuza parto. Kruda traduko de la teksto:

“La maljuna viro reludas Echt.”
“Tute malsprite.”

Oni ne komprenas la komikson sen koni germanlingvan popmuzikon. Rio Reiser estis famega. Tial li aperas sur mia kompilo da germanlingva muziko por homoj, kiuj lernis a? lernas la germanan kiel fremdan lingvon. Unu de liaj grandaj sukcesoj estis la kanto “Junimond”:

Rio Reiser: Junimond

Echt: Junimond

Parto de la refreno-teksto legeblas en la komikso. Fakte la linio “es ist vorbei, bye-bye” memorigas min pri la simila linio “doch alles das ist jetzt vorbei – bye, bye” en la kanto “Wie am ersten Tag” de Die Ärzte.

La eraron, ne koni la originan artiston de kanto, mi jam mem faris. Soft Cell faris brilan reludversion de “Tainted Love”, sed ne la originalon! Tiu venas de Gloria Jones.

Mi ne volas rompi tiujn ?enojn

Jam ekde jaroj mi turmentas mian amikaron per stulta kanto-parodio, kiun mi vidis e? jarojn pli frue en la televido. Sed da?ris longe, ?is mi trovis la videon en la interreto. La elsendo “Switch” neniam montris pli bonan reludversion!

Sed unue venu la originalo. En mia ?irka?o ?iu konas ?in, tamen pro kompleteco mi menciu ?in:

Fakte mi jam lamentis pri a?ega reludversio de “Poison” en terura teknostilo. Multe preferinda estas kunlaboro kun grupo kiel Boyzone!

“?ar mi ?atas Boyzone!” i?is kutima kantado, kiam dum festoj en mia amikaro eksonas la originalo de Alice Cooper. Ver?ajne multaj e? ne konas la parodion el la malfruaj 1990aj jaroj.

Estas mia vivo – ĝi neniam finiĝas

Antaŭ du jaroj mi aĉetis albumon “la disketoj 1992-2003” de No Doubt. Tiutempe mi tre pozitive opiniis pri la KD, eĉ pri la reludversio de “It’s my life”. elgrande demandis en komento ĉu mi konas la originalon kaj mi devis konfesi, ke mi aŭskultis ĝin nur unufoje en la radio.

Kiam mi DĴumis dum la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) en Helsinko en 2005 kaj surmetis la version de No Doubt, Martin Wiese (de Persone) venis al mi kaj komentis malestime pri la kanto, ke ĝi estas tute sama kiel la origina versio. Bedaŭrinde mi tiutempe nek povis konfirmi nek pridubi tion: Ĉar mi ne konis la originalon parkere, mi ne havis propran opinion pri tio.

Tiu manko ĝenis min kaj tial mi finfine aĉetis diskon de “Talk Talk”, la origina grupo. Antaŭe mi estis spektinta la videon ĉe youtube.com kaj tio fine konvinkis min, ke indas akiri la originalon.

Kion skribi nun pri la du surbendigoj? La plej grava diferenco fakte estas la vira resp. virina kantado.

La vira kantado de la originalo pli plaĉas al mi, same kiel kelkaj el la sinteziloj. Sed entute la kanto parte ne taŭgas por la nuntempo, ĝia aĝo rimarkeblas… kaj tion skribas mi, verva ŝatanto de muziko el la 1980aj jaroj! Laŭ mi la muziko estas iom tro malforta entute.

Interese, ke la reludversio vere havas tute saman strukturon (ritmon, rapidecon ktp.) kiel la originalo. Sed ĝi finiĝas ne per mallaŭtiĝo, kio iom pli faciligas la laboron de DĴ. Pro tio estas evidente, kion mi preferas. Krom la kantado kaj parto de la sinteziloj, la nova surbendigo estas pli spica ol la originalo. La versio de 2003 estas altkvalita, fajna popmuziko. La vera dediĉo de la grupo percepteblas. Aparte menciindas, ke Gwen Stefani kantas pli rekte ol kutime – tre harmonie kaj melodie.

Efektive anstataŭ paroli pri “nova versio” estas pli trafe diri, ke No Doubt transportis la kanton el la 1980aj jaroj al la hodiaŭ.

Ambaŭ versioj konvinkas kaj restas en la memoro. Tio malofte okazas al mi kaj tial estas plej stranga!

Fakte la forta simileco de la versioj kaj la diversaj preferindaj elementoj de ili ne lasis min trankvile. Se ili vere estas preskaŭ samaj, ĉu tiam ne eblas remikso de ili, en kiu oni kombinas la avantaĝojn de ambaŭ grupoj? Mi devis ekprovi tion.

La plej granda defio konsistis en tio, eltrovi la rapidecon de la surbendigoj. Montriĝis, ke ambaŭ kantoj havas 126,35 batojn minute. La nova versio estas duonan duton pli alta. (Tion mi eltrovis per gitarludado laŭ la muziko.) Post la malaltigo la resto estis facila laboro.

Necesis ripeti kelkajn taktojn de la reludversio antaŭ ambaŭ strofoj. Krom tio, No Doubt vere ludis laŭ la originalo de Talk Talk! Mi relaŭtigis la mallaŭtiĝantan finon de la originalo tiom longe kiel eble. Poste necesis nur trovi bonan ekvilibron inter ambaŭ surbendigoj, kio ne estis facila decido ĉar en la originalo la voĉo elstaras, dum en la nova versio la laŭteco estas pli bone balancita kaj konstante alta.

Mi sendis la rezulton al Martin Wiese – li ja entute instigis min, fari tiun remikson! Li respondis, ke li ne pensintus, ke ambaŭ versioj estas vere tiom similaj. Jam por montri tion kaj por ricevi tiun komenton de Martin indis kunmiksi ilin! Foje mi vere estas kontenta pri mia laboro.