Arkivoj de etikedoj: j.b.o.

Mi havas neniun emon, neniun emon

3 komentoj

Post mia alvoja?o en la karavano, kio atendis min dum la 3a Junulara E-Semajno (JES) en Gdansko (Pollando)? La aran?o okazis en lernejo (kiel en Zakopane anta? du jaroj), sed ?ifoje eblis tranokti en junulargastejo, kiu estis nur kvin minutojn for. Tio estis grandega plibonigo kompare al la pasinta fojo en Pollando! La junulargastejo estis tute konvena la? miaj bezonoj kaj mi tie ?iam sukcesis trankvili?i kaj dormi post festado. Dua granda plibonigo estis vera vespera salono por la koncertoj, kiu situis en akceptebla distanco. En la lernejo mem oni servis la man?ojn. La kuiristinoj estis tre afablaj kaj agnoskis e? bazan konon de la pola. Kiam temas pri organizado de renkonti?o, mi ?iam atentigas ke rekonti?o prefere havu iun centran lokon, kien homoj kutime venas kaj povas hazarde renkonti unu la alian. Tio ?ifoje estis la koridoro en la unua eta?o de la lernejo. Tie haveblis kafo kaj teo senpage. Do anka? tiurilate la 3a JES estis bona.

Aliflanke la JES havis kelkajn fu?a?ojn, kiujn mi rektas mencias. Plej grave: ?i nur da?ris kvin tagojn (2011-12-27 – 2012-01-01)! Oni do ne lernis la lecionon de la 2a JES en Burg/Spreewald, kiu jam fini?is unu tagon pli frue ol kutime, sed e? iri plu en la mal?ustan direkton. Jam dum la disdono de la ali?iloj dum la 67a Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Kievo (Ukrainujo) tiu grava miselekto montri?is. Mi a?dis homojn diri: “Tio estas malmulte pli ol plilongigita sermajnfino. Por tio mi ne venos!” Certe tio ?uldi?is al la fakto, ke la lernejo rekomenci?is jam la 2an de januaro, tiel ke necesis ordigi kaj redoni la ejon jam dum la 1a de januaro posttagmeze. Sed tio simple signifas, ke lernejo evidente ne ta?gas por unusemajna festado kaj ke necesas trovi alternativon por la fojoj, kiam JES okazos en Pollando. (Cetere anka? la JES en Burg/Spreewald fini?is unu tagon pli frue ?uste pro tio, ke necesis redoni la lernejon, kiu servis kiel memzorgantejo, trinkejo, diskoteko kaj salono por la vespera programo.)

Tiu fu?o montri?is en la nombro de partoprenantoj: Estis multe malpli ol 200, do pa?o reen.
Aldoni?is surloke problemoj kun de?orantoj de la lernejo, kiuj ne estis alkutimitaj al longa festado de la partoprenantoj. Grava kriterio por ta?ga ejo estas, ke la estroj scias kaj akceptas tion. ?is hodia? oni memoras la fojojn, kiam tio ne okazis dum la Internacia Seminario en Tübingen 1994/95 kaj Trier 2002/03.

La trinkejo estis maletosa. Krome nur tie oni rajtis trinki alkohola?ojn, sed tio ne funkciis, ?ar la centra renkonti?ejo (kiel skribite supre) estis la apuda koridoro.

Iam dum la semajno Éric Languillat (Inicialoj DC) faris videointervjuon kun mi pri la historio de la gufujo. Beda?rinde mi ?is nun ne vidis la materialon aperi ie, sed li mem diris, ke estis eksperimento kaj li ankora? ne sciis, ?u kaj se jes kiel li uzos la surbendigon.

?ar la renkonti?o estis tiom mallonga, eblas pritrakti ?iun vesperon sinsekve sen da?re ripeti la saman. La 27a de decembro estis alventago, kiel mi jam menciis. La 28an de decembro koncertis Asorti el Litovujo. Mi konas ilian muzikon jam dum multaj jaroj (interalie tio ka?zis, ke ili aperas en la Elektronika Kompilo), sed estis la unua fojo, ke mi renkontis ilin persone! Ili sufi?e bone dancigis la homojn. Aparte mi memoras Esperanto-version de “Sweet Home Alabama“. Sekvis koncerto de Gijom Armide, sed tiun mi grandparte maltrafis, ?ar mi preferis ekstere babili kun homoj. Kion mi a?dis de la koncerto estis sendube altkvalita, sed malgaja kantado kaj pianoludado ne estas io, kion mi eltenas dum longa tempo.

Asorti: Novjara nokto

Dum la nokto okazis karaokeo. ?ifoje mi prezentis la kanton, nome “Mondo a? mi” de Persone.

Poste mi D?umis. La diskoteko trovi?is en la kelo, do tre for de la trinkejo, kaj estis tre malgranda, tamen ta?go loko. Mi surmetis muzikon proksimume inter la 1a kaj 30 kaj la 4a kaj 20. Tiam beda?rinde oni devigis min ?esi “por ke ?iuj homoj iru dormi”. Tiun stiradon de la partoprenantoj mi tute ne ?atas. Sed kion fari?

Almena? mi sukcesis a?skultigi kanton de J.B.O., kiun mi estis akirinta lastatempe. Estas parodio de la kanto “Basket Case” de Green Day.

J.B.O.: Los Casos Basketos

La kialo por iri dormi estis, dum la sekva mateno esti veka por pinta programero. (Do mi konsentas, ke estis grava afero, sed pensas, ke anka? eblintus kolekti same multajn partoprenantojn sen deviga fino de la nokta programo.) Mallongan piediron for de la ejo trovi?is iama ?ipkonstruejo, kie siatempe laboris Lech Wa??sa, kiu fondis la sendependan sindikaton kun la nomo “Solidarno??” (“solidareco”) komence de la 1980aj jaroj en Pollando. Tio estis grava pa?o al la fino de socialismo en orienta E?ropo (inkluzive la falo de la Berlina muro). La JES-partoprenantoj fakte renkontis Lech Wa??sa ?e ties iama laborloko. Li afable respondis diversajn demandojn de la publiko.

Pri la resto de la JES mi rakontos en posta enskribo. Tiu ?i jam i?is sufi?e longa.

Griza estas la vivo sen vi

Lasi respondon

Knorkator estas, same kiel J.B.O., muzikgrupo kiu ludas en metalroka stilo ofte tre amuzajn kantojn. Jam dum mia studado mi ?atis ekzemple ilian kanton “Böse”, poste dum iu festo en mia amikaro mi malkovris ekzemple “Wir werden”. La lingva?o en la titoloj estas ofte pli peza ol tiu de J.B.O., kio eble ka?zis ke mi ?is hodia? ne posedas unu diskon de tiu grupo. Cetere ili malfondi?is anta? iom da tempo.

Jen kanto kiu parodias la tiel nomatan “gotikan” muzikon. Mi tre ?atas la nivelan altecon de muziko – same kiel ?e J.B.O., cetere:

Knorkator: Komm wieder her

(Por tiuj, kiuj ne komprenas la germanan: Por la kantisto la vivo estas griza, ?ar oni forlasis lin, kaj nun neniu plu purigas kaj ordigas.)

Nur Dio scias la kialon

Lasi respondon

Unu afero, kiun mi neniam komplete komprenos, estas kompiloj de unu artisto aŭ grupo. Foje temas pri “la plej bonaj kantoj”, foje pri “la plej grandaj sukcesoj”, foje pri “la disketoj”. La diferencoj estas etaj. Sed ĝuste la etaj detaloj ofte kaŭzas la kapdolorojn!

Disketa kompilo ŝajnas facila afero kaj sekura elekto. Sed foje ekzistas diferenco inter la disketa kaj la albumo versio kaj se oni volas havi la plenan version, tiun oni ne ricevas per disketa kompilo. (Kutime disketa versio daŭras 3:30 minutojn por esti ludebla en la radio, dum la albuma versio estas pli longa. La plej grava escepto estas “Lavender” de Marillion, kiun la grupo devis plilongigi por fari el ĝi disketan kanton.)

La “plej grandaj sukcesoj” ne nepre konsistas nur el la disketoj. Kelkaj kantoj neniam eldoniĝis kiel disketoj, sed la artisto tamen tre famiĝas per ili, ekzemple ĉar la publiko tre ŝatis ĝin dum koncertoj aŭ ĉar ĝi iam estis uzita en filmo. Rerigardante oni demandas sin, kial la diskeldonejo estis tiom stulta kaj ne vidis resp. aŭdis, ke tiu kanto estus bonega kandidato por disketo. Sed ankaŭ povas okazi la malo: Iu kanto estas evidenta miselekto. Eble ĝi ne bone redonas la stilon de la grupo aŭ la albumo. Eble ĝi simple ne kaptas la guston de la aŭskultantaro aŭ la modon de la tempo. Ĉiel ajn la disketo mem montriĝis malsukceso kaj tial ĝi ne aperas sur la kompilo.

Kio estas la “plej bonaj kantoj” de iu artisto, kompreneble vaste dependas de la persona prefero. Aliflanke tio ofertas la ŝancon, fari bonan elekton inter disketoj, ŝatataj kantoj dum koncertoj kaj bonaj kantoj de albumoj, kiujn eble ne eblas redoni en tiu formo vive.

Mi konas multegajn ekzemplojn por tiaj diskoj. Kio i.a. instigis min skribi pri tio hodiaŭ, tamen estas la jenaj kompaktdiskoj el mia lastatempa muzika vivo:

“The Very Best Of Talk Talk – Natural History”

Tiu grupo estas ekzemplo por la maldezirinda fenomeno, ke ekzistas multaj diversaj kompiloj. Kompreneble ĉiu kompaktdisko enhavas iomete alian kantoelekton. Kiel normalmorteblulo eltrovu, kiu el tiuj diskoj estas la plej taŭga? Je la fino mi rezignis kaj simple aĉetis tiun diskon, kiu estis havebla en magazeno kun uzitaj diskoj je modera prezo. La disko mem plaĉas al mi kaj indas alifoje skribi pli detale pri ĝi, sed mi demandas min, ĉu alia eldono estintus pli bona.

“Cross Road – The Best Of Bon Jovi”

Tiun diskon mi jam aĉetis antaŭ ĉirkaŭ kvar jaroj. Cetere denove temis pri uzita ekzemplero. La plej grava kanto estas “Keep The Faith”, kiu restis en mia memoro ekde 1992, kiam ĝi estis aktuala.

Sed kiel mi nur jarojn poste eltrovis, la kompaktdisko ne enhavas ĉiujn disketojn – simple estis jam tro multaj. Inter la mankantaj kantoj troviĝas ĝuste tiu, kiun mi unue konis, nome “Born To Be My Baby” el la jaro 1988. Tial mi fine de decembro aĉetis la albumon “New Jersey”.

Ke Bon Jovi estas la artisto, kiu ludis tiun kanton, fakte mi eksciis nur pro tio, ke la grupo J.B.O. mencias tion en sia kanto “Medtl-Gschdanzl“. Kaj tiun kanton mi konas tra disko, kiun mi nur aĉetis antaŭ unu jaro.

Ne ekzistas limo

1 komento

Lastatempe mi plurfoje stumblis pri la jena problemo: Mi volas MP3-igi kompaktdiskon, sed la limoj de la trakoj ne kongruas ekzakte kun la kantokomencoj kaj -finoj. En la hodiaŭa tempo, feliĉe tre facilas prilabori kanton per komputila programo, fortranĉante superfluajn aŭ aldonante mankantajn partojn. Tion mi faris ĉe la jenaj albumoj:

  • Die Toten Hosen: Kauf mich! (kanto “Wünsch Dir was”)
  • J.B.O.: laut!
  • J.B.O.: Meister der Musik
  • J.B.O.: Sex Sex Sex
  • Erste Allgemeine Verunsicherung (EAV): Café Passé
  • Erste Allgemeine Verunsicherung (EAV): Kann denn Schwachsinn Sünde sein? (Pest of)
  • Erste Allgemeine Verunsicherung (EAV): Watumba
  • No Doubt: The Singles 1992-2003 (kantoj “Just a girl” kaj “It’s my life”)

Rimarkinde, ke plej ofte tio okazas ĉe germanlingvaj albumoj de mia kolekto. Ankaŭ la albumon “Das ist nicht die ganze Wahrheit” de Die Ärzte necesas prilabori pro tio. Tamen temas pri alia afero, ĉar inter la kantoj eksonas samplaĵoj, kiuj ligas la diversajn titolojn unu al la alia. Tiuokaze mi komprenas, ke ne eblas facile difini la ekzaktan tempopunkton por KD-titola limo.

Preta por iri

4 komentoj

Meze de junio mi foriris kun kelkaj amikoj al du trinkejoj en Münster. Unue ni trinkis koktelojn en la “Visages”. Je noktomezo ok el ni pluiris al la “Bullenkopp” Ni estis kvar viroj kaj kvar virinoj – kaj neniu tiatempe havis partneron! Tamen neniu sentis sin devigata, flirti. Tio tre kontribuis al la etoso de libereco. ĉiuj bonege amuziĝis. Ni dancis kaj kantis kiel frenezuloj.

Tiuokaze mi aĉskultis la unuan fojon la originan version de “Ich liebe Dich” de la grupo “Clowns und Helden”. Estas sufiĉe plata ŝlagrokanto. Antaŭe mi nur konis la reludversion, kiu aperas en “Meister der Musik, Teil 2” de J.B.O. Laŭdire ĝi venas de la metalroka grupo “Sodom”, kaj fakte la kantisto de tiu grupo vere kantas ĝin! Post tiu sperto mi multe pli altestimas la rezulton ol antaŭe.

La sekvan tagon kelkaj personoj el mia amikaro denove renkontiĝis okaze de la naskiĝtago de unu el ni. DĴ Arafat donacis tre interesan memkompilitan kompaktdiskon, kiu interalie enhavis la muzikon de “Piratoj de la Kariboj – La Malbeno de la Nigra Perlo“, sed ankaŭ la muzikon de “The Secret of Monkey Island” ludita de “Press Play on Tape”. Mi tuj rekonis ĝin!

Krome DĴ Arafat denove impresis min per sia fajna muzikgusto. Li surmetis alian kompaktdiskon, sur kiu li estis kompilinta rokmuzikon el la 1990aj jaroj. Estis tiom nekredeble por mi, ĉar mi mem jam ekde kelkaj jaroj pripensas, fari la samon. Kaj kvazaŭ tio ne sufiĉus, la granda parto de la kantoj estis la sama, kiun ankaŭ mi elektus por tia KD. Mi nepre devas ekhavi ekzempleron de tiu kompaktdisko.

Mi babilis kun DĴ Arafat kaj ni konsentis, ke sur tia KD aperas kantoj, kiuj siatempe estis brilaj, sed intertempe forgesitaj kaj ne plu aŭskultigitaj, sed kiuj eble post kelkaj jaroj denove rikoltos atenton. Nun estas la tempo por montri al la homoj la bonan rokmuzikon el la 1990aj jaroj – antaŭ ol iu modo rilate al tio komenciĝas. Kiom bone, renkonti homon, kiu samopinias pri tiaj aferoj!

Unu ekzemplo por remalkovrinda muziko estas “Ready To Go” de “Republica” (ne “Republic” el Hungario). Tiu grupo havis kelkajn grandajn sukcesojn meze de la 1990aj, sed mi poste aŭdis nenion plu pri ili. Unu ebla kanto, pri kiu mi pensis por tia kompilo, sed kiu ne aperas sur la KD, estas “Paranoid” de Garbage. Similstilan kanton de Björk, kiun DĴ Arafat elektis, mi rekonis, sed ne estis sciinta, de kiu ĝi estis.

Reale mi tamen rimarkis nur la mankon de unu kanto. Mi ne plu memoras la nomon de la kanto nek la artiston, nur ke ĝi aperis en varbfilmo por Levi’s-pantalonoj ĉirkaŭ 1994. Mi demandis DĴ Afarat pri ĝi kaj li estis sufiĉe optimisma, ke eblas eltrovi, pri kiu kanto temas.

Bonan matenon, karaj zorgoj

2 komentoj

La 3an de januaro, post mia reveno de la Internacia Seminario en Xanten, mi veturis de miaj gepatroj al mia loĝejo en Münster, ĉar la sekvan tagon mi devis denove labori. Pro mia mallonga vojaĝo hejmen, mi havis sufiĉan tempon por vespere iri al granda diskovendejo.

Tie mi aĉetis la novan albumon de J.B.O., kiu konsistas el du malnovaj albumetoj (la unuaj eldonaĵoj de la grupo) plus kelkaj aldonaj kantoj. Je la kaso mi rimarkis, ke la prezo postulita estis ŝajne tro malalta: La etikedo montris 15,99 EUR, sed la kaso nur 12,79 EUR. Kiam mi atentigis la kasistinon pri tio, ŝi enuigite diris, ke estis okazanta dumtempa rabato por ĉiuj diskoj kaj ke oni ĝin estis daŭre anoncinta en la varbado. Tio montris al mi du aferojn: Mi estas bona kliento rilate al mia sincereco sed malbona kliento rilate al mia perceptado de reklamo.

Sur la albumo troviĝas tri diversaj versioj de la kanto “Ein guter Tag zum Sterben” (Bona tago por morti). La komenciĝo de la tekno-versioj estis poste reuzita por la varbado-parodio “Meister der Musik, Teil 2” (Majstroj de l’ muziko, parto 2). Dum tiu tekno-parto oni anoncas, ke mondfamaj artistoj interpretas mondfamajn sukcesegojn kaj nomas kiel unuan ekzemplon “The Prodigy”, kiuj reludas Guildo Horn. Tiu alludo tre konvinkas min, ĉar la agresema, malhela elektronika muziko vere povus esti de The Prodigy! Nur tra tiuj reeldonitaj albumetoj mi eksciis, ke ĝi origine venas de J.B.O. mem.

La teksto de “Ein guter Tag zum Sterben” laŭ la enhavo tre memorigas min pri la pli malnova kanto “Guten Morgen, liebe Sorgen” (Bonan matenon, karaj zorgoj) de Jürgen von der Lippe. La grupo J.B.O. certe konas ĝin! Ambaŭ kantoj rakontas pri ulo, kies tago komenciĝas aĉe kaj tamen eĉ ankoraŭ daŭre malboniĝas.

Similajn spertojn faras la repanto de la hiphopa kanto “Letzte Nacht” de la grupo “Creme de la Creme”, kun la eta sed grava diferenco, ke je la fino de la tria strofo okazas surpriza pozitiva ŝanĝo, kiu pli ol kompensas ĉiun antaŭe spertitan malbonon. Mi ĉiam ŝatis tiun kanton pro sia iom blusa baza samplaĵo. La kanto inspiris min verki miavice hiphopan tekston pri la sama ĝenerala temo. Ĝi havas la nomon “Bela renkontiĝo“.

Mi estas iomete laca de alkohola?oj, de senfinaj festoj kaj La Bamba

1 komento

Preskaŭ pasis la unua semajno de la nova jaro, kaj mi ankoraŭ ne skribis pri la 49a Internacia Seminario (IS) en Xanten! Tion necesas ŝanĝi tuj.

Mi komencu per la malbonaj aferoj. Ilin mi ankaŭ grandparte unue rimarkis.

Venis entute 176 partoprenantoj el 25 landoj. Tio estas grandega minusa rekordo rilate al la nombro de la personoj! Jam pasintjare mi plendis pri malgrandiĝinta IS kun nur 240 partoprenantoj kaj pri malsovaĝa IS. Fakte ĉifoje tiu tendenco daŭriĝis, ĉar ne okazis iu freneza, orgia festado, kiel IS-veteranoj konas ĝin.

Ke partoprenis malmultaj homoj, precipe malagrable montriĝis dum la nokto programo. Tiam tro multaj programeroj konkurencis pri tro malgranda homamaso. Precipe la diskoteko suferis pro tio… kun cent partoprenantoj pli ( = la kutima IS-homkvanto dum preskaŭ la pasintaj 15 jaroj) estintus neniu problemo, plenigi la trinkejon, gufujon, diskotekon, film- kaj ludoĉambrojn samtempe.

Kiel eksorganizanto mi rimarkis kelkajn fuŝojn, kiuj parte estas evitindaj kaj parte estis eviteblaj:

  • La broŝuro estis elstare malbona, ĉar duonmalplena. La tutan dramon eblas legi en komentoj ĉe karulin. La programskemo estis pli aktuala, sed ankaŭ ne fidinda. Tial necesis ĉiam rigardi al la programtabulo por scii, kion fari.
  • Mankis vojindikiloj. Tio aparte ĝenis ĉar oni ne tuj rekonis la junulargastejon kaj malfacilis turni aŭton al la kontraŭa direkto sur la strato, kie oni devis stiri desktren al la junulargastejo. Se oni do unufoje maltrafis la deirvojon, oni devis longe veturi antaŭ ol korekti sian eraron. Esperanto-flago, kiu helpas trovi la ejon, ankaŭ ne estis pendigita ĝustatempe.
  • Mia akceptado resp. transdonado de aliĝo unue ne funkciis glate. Oni argumentis, ke la antaŭpago ne estis alveninta ĝustatempe, kvankam la kontosuperrigardo, kiun mi estis kunportinta, montris forprenon de la mono antaŭ la limdato. Evidente la banko prokraste ĝiris ĝin. Tamen felicx poste per simpla deklaro solvis tiun problemon.
  • Mi ricevis mian rabaton nur la 2an de januaro, anstataŭ tuj dum la akceptado. Oni diris al mi, ke mi unue faru mian kontribuon. Tiu sinteno de misfido tre ĝenis min. Krome tia posta, malfrua disdonado de rabatoj ne nur ĉagrenas la kontribuantojn, sed kaŭzas plian laboron al la organizantoj. Tiun lecionon oni povis lerni de la IJK 1999.
  • Kelkaj ŝildoj en la domo restis netradukitaj dum la tuta semajno. Precipe en la manĝejo tio malfaciligis al la negermanlingvaj personoj, kompreni kelkajn aferojn. Do ne estis problemo por mi mem, sed malhelpis senti sin hejme, en Esperantujo.
  • Foje membroj de la organiza teamo suferis pro tro multa streĉo aŭ ĝenado dum tempo, kiam ili volis dormi aŭ ripozi. Mi tre bedaŭras tion por la personoj, je kiuj mi spertis tion. Samtempe mi pensas, ke tio estis evitebla: Kial ne anonci dum la vespera programo, ke oni bezonas pli multajn helpantojn en la trinkejo? Tio ankaŭ estus ebliginta funkciadon jam pli frue dum la posttagmezo kaj bona reago al la kritiko, ke la trinkejo nur funkciis vespere kaj nokte. Kial ne transpreni aŭ reenkonduki la kutimon, ke oni havas ŝlosilindikilojn por ĉiu grava ŝlosilo ĉe la oficejo? Tiel oni ne bezonintus postkuri ses diversajn homojn, nur por poste eltrovi, ke oni povintus preni la ŝlosilon por la diskoteko de persono, kiu staris apude.
  • Foje la organizantoj tamen ankaŭ ĝenis la partoprenantojn senbezone. Dum la ekskursa tago, teamo el tri personoj matene frapegis al la pordo de ĉiu ĉambro kaj vekis la homojn. Sed kiel ĉiam nur parto de la partoprenantoj intencis partopreni la ekskurson kaj tial devis vekiĝi. La aliaj povintus dormi! Tiu deviga vekado ja taŭgas por la IJS, kie simple ĉiuj ekskursas, sed certe ne por la IS.
  • Ekde kelkaj jaroj, la Germana Esperanto-Junularo (GEJ) okazigas GEJ-forumon, kie Germanaj junuloj ricevas impreson pri la aktiveco de la organizo. Por sukcese fari tion, oni kutime elektas tempon, dum kiu nenio alia okazas, ekzemple la paŭzon inter vespermanĝo kaj vespera programo. Sed ĉifoje denove la GEJ-forumo okazis paralele al multaj programeroj, i.a. la naĝposttagmezo, kvankam jam dum la pasinta IS pluraj iamaj aktivuloj avertis pri tio, ke GEJ-forumo estu senkonkurenca.
  • Eĉ pli sankta regulo estas, ke dum la pli grava GEJ-jarĉefkunveno, kutime okazanta la 31an de decembro, ne ekzistas alternativa programo krom dekorado de la ejo por la eksterlandanoj kaj nejunuloj. Sed ĉifoje ĝuste tiam okazis kelkaj programeroj de Niĝeriano, kiuj kompreneble altiris la intereson de multaj Germanaj junuloj.

Makabra muzika anekdoto: Dum la reveturado hejmen, mi aŭdis en la radio, ke en Bad Reichenhall okazis akcidento, pro kiu pluraj homoj mortis. Tuj mi devis pensi al la kanto “Ein guter Tag zum Sterben (Bad-Reichenhall-Version)” de J.B.O., kies titolo tradukiĝas “Bona tago por morti (Bad-Reichenhall-versio)”. Eble tio sonas cinike. Sed la rutina tono, per kiu oni raportas pri tiaj tragediaj okazaĵoj, malhelpas al mi kompreni la veran signifon de tiuj novaĵoj kaj sonas por mi cinike. Verŝajne mia nigra humuro, elekti kantotitolojn laŭ katastrofo-novaĵoj, nur estas adekvata reago al tio.

Mastroj de l’ vento

2 komentoj

La 15an kaj 16an de decembro mi havis seminarion en Neuss. Pro komforteco mi kaptis la okazon por viziti mian fratinon en Duisburg, kiu situas pli proksime de Neuss ol Münster. De la 14a al la 15a kaj de la 15a al la 16a mi tranoktis ĉe ŝi. Tiel mi povis dormi minimume unu horon pli longe matene. Montriĝis ke mi vere bezonis mian nervojn, ĉar okazis diversaj paneoj kadre de mia vojaĝo, pri kiuj mi ne kulpis kaj kiujn mi devis spontanee solvi. Tial des pli bonis ne esti sola dum la libera tempo, sed havi iun por paroli.

La dufoja tranoktado krome ebligis al mi iri kun mia fratino al la mezepoka kristnaska merkato en Duisburg. Tie ni ne nur bonege manĝis kaj rigardis la varojn ĉe diversaj standoj, sed ankaŭ ĉeestis koncerton de “Feuerschwanz“, kiu ludas mezepokan metalrokon simile al In Extremo, Subway to Sally kaj Schandmaul.

Sed la grupo spicas sian muzikon per humuro kaj ironio kaj tiel ankaŭ iom memorigas al J.B.O.. La unuan kanton, kiun ni rekonis, estis “Herr Mannelig” (origine de In Extremo), ludita en instrumenta versio, unufoje dum la sonprovo kaj poste denove dum la koncerto. Plej amuzis min parodio de “Herren der Winde” (origine de Schandmaul). Feuerschwanz alcelis reludi la muzikon simile al la originalo, sed ŝanĝis la tekston.

La grupo trovis bonan kompromison inter metalroka kaj mezepokeca instrumentaro: Ili uzas drumon, sed nur foje elektran basgitaron kaj ĉiam akustikan, ne elektran gitaron. Tiel oni bone aŭdas la neamplifitajn instrumentojn kaj tamen povas bone danci al la muziko. Dum la unuaj du kantoj la sono ankoraŭ ne tro konvinkis min, sed tiam la miksado rimarkeble pliboniĝis.

Krome la membroj ne estis kostumitaj nigre aŭ malbonule kiel multaj grupoj de tiu stilo, sed uzis plaĉajn kolorojn. La akompana kantistino aspektis sufiĉe ĉarme. Dum trinkadokanto ŝi disdonis botelon da mielvino en la publiko kaj verŝis ĝin eĉ rekte en la buŝon de kelkaj spektantoj! Kiel mi poste eltrovis, la grupo kutime havas duan, same belaspektan kantistinon.

Mia fratino aĉetis la diskon kaj kolektis aŭtogramojn de ĉiuj membroj. Ni estis ege kontentaj post la koncerto. Dum la revojo venis spontanee al mi ideo por Persone-parodio (fakte la tuta refreno). Kial ne realigi ĝin? Esperantujo evidente bezonas ankoraŭ pli multajn parodiojn.

Dum la dua vespero en Duisburg mi cetere eksciis, ke mi povos partopreni la Internacian Seminarion almenaŭ ĝis la 1a de januaro. Tion mi ĝis tiam ne sciis kun certeco. Mia ĉefo konfirmis, ke mi havos – same kiel ĉiuj aliaj kolegoj – feriojn inter kristnasko kaj silvestro. Mi ege ekĝojis pro tio, sed samtempe sentis en mia koro – eĉ pli forte ol kiel dum la kristnaska festo de la firmao – ke mi devos provi ricevi du pliajn liberajn tagojn. Vere gravas por mi, resti ĝis la fino de la IS. Se tio ne eblos, mi ne nur maltrafos parton de la etoso, sed ankaŭ devos forvojaĝi la 1an de januaro – kaj tial ne povos same sovaĝe festi la novan jaron kiel kutime.

Eble tio sonas kiel stulta sentimentaleco. Sed oni atentu pri la aferoj, kiuj estas gravaj, eĉ se nur estas partopreno en Esperanto-aranĝo. Mi havas neniun personon por prizorgi, do mi devas distri min mem. Se ne ekzistas iu alia en mia vivo, mi devas demandi min, kio vere gravas por mi – kaj tio estas la IS. Sufiĉas legi mian KEF-raporton por kompreni, kial Esperantujo ankoraŭ kapablas fascini min.

Iel mi sukcesos, anta? ol mi devas elteni ankora? pli

Lasi respondon

Ĉisemajne en Münster mi renkontis Andreas Diemel, la estontan prezidanton de la Germana Esperanto-Junularo (GEJ). Ni parolis multe kaj agrable pri la nuna stato de GEJ, pri pasintaj tempoj kaj kiel ili kaj ni ŝanĝiĝis.

Ankaŭ la sekva Internacia Seminario (IS) en Xanten estis temo de nia babilado. Mi ĝiris la antaŭpadon, kvankam tute ne certas, ĉu mi povos veni aŭ ne. Ĉar Xanten situas sufiĉe proksime de Münster, plej verŝajne eblos almenaŭ partopreni dum silvestro. La IS cetere la unuan fojon post 15 jaroj okazos en mia federacia lando, Nordrejn-Vestfalio.

J.B.O., unu el miaj plej ŝatataj germanlingvaj grupoj, kiu krome ofte reludas kaj parodias famajn anglalingvajn kantojn, reeldonis siajn du unuajn albumojn sur unu KD. Krome sur la nova eldonaĵo troviĝas kantoj, kiuj origine nur troviĝis sur disketoj, ekzemple “Der Weiße Hai im Dechsendorfer Weiher“. La celo de la KD ne nur estas enspezi (kiel kutime), sed ankaŭ ebligi al ŝatantoj de la grupo, akiri la plej malnovajn verkojn. La unuaj diskoj havis ege malgrandajn eldonkvantojn, kompareblajn al tiuj de Vinilkosmo, kaj same estis publikitaj ĉe eta, sendependa diskeldonejo.

La du unuaj kompaktdiskoj aperis en diversaj formoj:
“Eine gute CD zum Kaufen” / “Eine gute CD zum Saufen” (bona KD por aĉeti / drinki)
“Blastphemie” / “Weihnachtsblastphemie” (vortludo el “blasfemio” kaj “Blast” – la meza vorto en J.B.O.)

La nova albumo ankaŭ laŭnome kombinas la malnovajn verkojn:
“Eine gute Blastphemie zum Kaufen“