Hodia? estas iu ?an?o en la malnova kalendaro de la Majaoj, pro kiu homoj pensas, ke la mondo fini?as – same kiel dum silvestro 1999/2000. Dum kelkaj tagoj mi vage pripensis, kompili liston da kantoj ta?gaj por la pereo de la mondo, sed hodia? mi rimarkis, ke mi jam faris tion okaze de mia 30a naski?tago. Nur unu nove venis al mia kapo: “Tag der Rache” (tago de la ven?o) de Subway to Sally. La refreno “dies irae” (“tago de la kolero”) estas en la latina, venas el la mezepoko kaj vere rakontas pri la fino de la mondo – same kiel la strofoj.
Subway to Sally: Tag der Rache
Sed mi ne volas pasigi la tagon nur per tiaj sentoj. Tial mi menciu alian kanton de la sama grupo, nome Minne, pri kiu mi jam skribis anta? kelkaj jaroj. Intertempe mi trovis koncertan version kun tria strofo, pri kies ekzisto mi tute ne sciis anta?e. Mi da?re ?ategas la melankolion kaj romantikecon de tiu kanto.
Subway to Sally: Minne
Okaze ke mi eraras kaj la mondo tamen fini?as hodia?, mi povas tute sentime malka?i teruran sekreton, kiun mi jam eltrovis anta? multaj jaroj: “Looking For Freedom” ne estas kanto origine de David Hasselhoff! Hejme ?e miaj gepatroj estas vinildisko kun surbendigo el la malfruaj 1970aj jaroj. Do la kanto estas proksimume unu jardekon pli malnova ol la plej multaj personoj supozas.
Marc Seaberg: Looking For Freedom
Jen plia ekzemplo por la fenomeno, ke la reludversio i?as pli konata ol la originalo. Cetere krome ekzistas “Auf der Straße nach Süden” (“Sur la strato al la sudo”), germanlingva versio de la sama kanto.
Iom post iom mi elprovas pli multe dum mia intenco por la nova jaro, unufoje semajne eliri. Pasintan fojon mi iris al koncerto en kultura kafejo/trinkejo. Hiera? mi la unuan fojon dum tiu serio vizitis koncerton de grupo, kiun mi jam konas, kaj kiu estas sufi?e fama en Germanujo. La muzikon de Subway To Sally mi konas jam ekde fine de 2001.
Kvankam kelkaj kantoj de ili pla?as al mi, mi neniam anta?e estis ?e koncerto. Sed en Ultimo, la urba magazino por Münster mi legis, ke ili koncertos en akustika konsisto kun du gastmuzikistoj, kaj ke estos la lastaj aperoj sursceneje en tiu formo. La turneo nomi?as “Nackt II” (“Nuda II”) kaj la nunaj koncertoj jam estas aldonaj al tiuj, kiuj okazis en 2010. Anta? kelkaj jaroj ili jam prezentis sin la unuan fojon sen elektraj gitaroj kaj elektra baso – tiasence “nude”.
Tiu anonco kaptis mian intereson. Mi ?iam opiniis, ke Subway To Sally havas bonajn melodiojn kaj bonan kantadon, sed ke foje la muziko estas tro malmola. Ne ke mi ?enerale ne ?atas fortan muzikon – ekzemple mi siatempe ege ?uis la koncerton de Krio de Morto! Sed la? mi, la fajneco iomete suferis pro tio.
Subway To Sally: Nackt II (akustika turneo)
La koncerto okazis en la Jovel (la? loka urba dialekto la vorto por “bona”), en kiu mi anka? ne estis anta?e. Dum jardekoj la Jovel estis diskoteko, sed anta? kelkaj jaroj ?i fermi?is. Poste oni malfermis ?in denove je alia loko proksime de la granda kinejo kaj la haveno. Tien mi biciklis. Survoje mi jam preterpasis la unuajn personojn, kiuj estis vestitaj tute nigre. Mi mem portis t-?emizon de mia unua metalroka festivalo.
Jam dum la unua rigardo en la ejo mem mi rimarkis, kiam multaj virinoj estis venintaj. La kli?o, ke tiu speco de muziko nur estas por frustritaj meza?aj viroj, evidente ne ?ustas. Mi anka? vidis personojn, kiuj certe jam havis 50 a? e? 60 jarojn, kaj junulojn, kiuj certe estis sub 20-jaragaj. Entute la homoj faris bonhumuran, pacan impreson.
Mi ne scias, kion entute mi tute timis anta?e a? kial mi estis malcerta pri mia decido. Subway To Sally donis absolute brilan koncerton. Ili ravis min ekde la unua kanto. ?iam, kiam mi pridubis mian agrablan impreson, mi mezuris, kion mi pensis kaj sentis, kaj ?iam konkludis, ke ?io estis ?usta.
La sono estis bonega, ?ar malgra? la grandeco de la halo eblis ?ion bone kapti relative for de la scenejo. La instrumentoj restis bone percepteblaj kaj ne dronis en iu bruoma?o. La altkvalita kantado ebligis bonan komprenon de la teksto. Tie denove montri?is la avanta?o de grupo, kiu kantas en la germana, mia alia gepatra lingvo krom Esperanto. La tekstoj ofte estis seriozaj kaj melankoliaj a? pasiaj – kaj tu?is mian koron.
Multaj homoj kunkantis, aliaj dancis. Entute la etoso estis dekomence impresa. Oni bone rimarkis, ke la punliko tre ?ojis esti tie, kaj ke por la bando tre gravis, ke la homoj amuzi?is. Multajn refrenojn mi ne konis – tute kontra?e al la plej granda parto de la spektantoj – sed foje mi tamen kapablis kunkanti, ekzemple ?e “Die Rose im Wasser” kaj “Ohne Liebe”, kiun mi konas de la albumo “Hochzeit”.
Subway To Sally: Ohne Liebe (vive)
Post du horoj kaj duona fini?is la koncerto. Subway To Sally estis ludinta multajn aldonojn, interalie “Julia und die Räuber”, kiu estas la plej fama kanto de la grupo.
Mi a?etis skatolon kun la DVD kaj la KD de tiu turneo, same kiel t-?emizon. Tiu montras lorenokrucon, kiu tamen tre similas al la patriarka kruco, kiu trovi?as en la flagoj de Hungarujo kaj Slovakujo. Mi tre ?atas, ke la nigra ?emizo ne montras iun kontra?kristanan motivon, sed iun, kiun mi povas interpreti pozitive.
Entute la vespero nekredeble pla?is al mi. Kaj nun atendas min ankora? DVD kaj KD por spekti respektive a?skulti dum alia tago.
En somero mi aĉetis kontraŭ 7,99 EUR (speciala oferto!) la KDn “Verehrt und angespien” (“honorita kaj alkraĉita”) de In Extremo. En 1999, rokmuziko kun mezepokaj elementoj kaj instrumentoj estis ankoraŭ sufiĉe nova. Kvankam la grupo jam sur sia antaŭa albumo “Weckt die Toten” elprovis tion, “Verehrt und angespien” iĝis la modela disko por tiu stilmikso kaj ĝis hodiaŭ furoras inter ŝatantoj de mezepokeca rokmuziko.
La “Merseburger Zaubersprüche” – la sorĉformuloj de Merseburg – estas la plej malnova konata dokumento en la germana. Mi iam legis pri ili, sed ne plu bone memoras, kion ili vere signifis, ĉu ili reale estis malbenoj aŭ historiaj notoj. Ĉu la kantisto bone prononcas kaj akĉentas la vortojn, mi ne povas prijuĝi. Iun latinan tekston sur la antaŭa albumo li laŭdire terure fuŝe prononcis.
“Miss Gordon of Gight” estas akustika instrumentaĵo tute sen rokaj elementoj. Mi ne konis la melodion antaŭe kaj do nur povas supozi, ke temas pri tradicia muzikaĵo, kiu similas al Greensleeves kaj Scarborough Fair.
“Herr Mannelig” estas tradicia Sveda kanto, de kies teksto evidente ekzistas pluraj versioj. Bertilo Wennergren tradukis tiun de Nordan, dum In Extremo uzis iom alian. Sur la KD cetere troviĝas kaj roka kaj akustika versio de la kanto.
“Ich kenne alles” (“Mi konas ĉion”) apartenas al la pli malmolaj kantoj de la albumo, sed pli konvinkas min ol similstilaj pecoj. Mi tre ŝatas ĝin pro la teksto. Kelkaj linioj estas tre citindaj.
Ĉe “Spielmannsfluch” (“La barda malbeno”) temas pri la plej populara kanto de la tuta albumo. Ĝin mi regule aŭskultas ekzemple dum la metalrokaj festoj, sed ankaŭ dum normalaj naskiĝtagfestoj en mia amikaro el Nordwalde. Mi metis ĝin sur la kvaran eldonon de la “Deutsch”-KD, kiun mi kompilis por montri germanlingvan muzikon al lernantoj de la germana. La originan tekstoversion (“Des Sängers Fluch“) verkis Ludwig Uhland dum la 19a jarcento (Germana romantiko).
“Werd ich am Galgen hochgezogen” (“Kiam mi suprentiriĝas je la pendumilo”) impresas per samtempe bleka kantado kaj makabra teksto. Temas pri alia el la malmolaj kantoj, kiuj plaĉas al mi.
“This Corrosion” estas la sola anglalingva kanto sur la albumo. Origine ĝin ludis la grupo “Sisters of Mercy”, kies versio laŭ mi multe pli bonas kaj vere ravas. Ĝi daŭras pli ol dek minutojn kaj enhavas impresan ĥoron, kiu sole jam zorgas pri la ĝusta etoso. Dum mia studenta tempo oni aŭskultigis ĝin dum festoj kaj la homoj vere dancis verve al ĝi la tutan tempon. La reludversio estas en ordo, sed ne sukcesis same emociigi kiel la originalo.
La kromaj kantoj – Pavane, Weiberfell, Santa Maria, Vänner och Frände, In Extremo – estas ĉiuj malmolaj pecoj kantitaj per raŭka voĉo kaj ne tiom impresas min. Mi preferintus ankoraŭ pliajn malpli pezajn kantojn.
Kutime la kantado tre gravas por mi ĉe muzikgrupoj. Se la kanstisto kapablas uzi sian voĉon, tiam la tuto facile konvinkas min. La kantisto de “In Extremo” ofte kantas sufiĉe raŭke kaj foje ŝajne provas imiti tiun de Rammstein (ekzemple ĉe “Weiberfell”), tamen lia kantado grandparte plaĉas al mi. Nur ĉe kelkaj de la malmolaj muzikaĵoj estas simple tro por mi.
In Extremo laŭ mia scio pretigis la grundon por aliaj grupoj ludantaj la saman aŭ similan stilon kiel ekzemple “Subway to Sally” kaj “Schandmaul“. Jam pro tio kaj pro tiu ĉi albumo ili meritas atenton.