Arkivoj de etikedoj: gwen stefani

Ni vivas tra fascineco

Lasi respondon

Hodiaŭ mia taglibro aĝas kvin jarojn. Duona jardeko en la reto sufiĉas jam por festi etan jubileon. Kiam mi komencis skribi en 2003, mi ne pensis ke mi daŭrigos tion tiom longe.

Dum la lastaj monatoj ofte mankis tempo. Interalie pro tio mi serioze pripensis, ĉu ne fini en majo. Sed ĝuste tiam venis kelkaj tre kuraĝigaj reagoj.

Ofte mi skribas pri U2 dum tiu ĉi tago. Fakte mi hieraŭ aĉetis ilian fruan koncertan albumon “Under A Blood Red Sky”. Mia bona amiko Holger forte preferas la vivan version de “Sunday Bloody Sunday”. Mi ĉiam hezitis, sed uzis la okazon por finfine cedi kaj akiri la kompaktdiskon.

La honoran mencion tamen ricevas alia verko. Foje ankoraŭ okazas, ke mi aŭskultas kanton en la radio kaj ĝi tiom ravas min, ke ĝi restas en miaj oreloj kaj ne plu eliras. Lastatempa ekzemplo estis “Early Winter“, melankolia amkanto de Gwen Stefani.

Nur mallonge poste mi aŭskultis rapidan, feliĉan popmuzikon, kiu ŝajne rekte venis el la 1980aj jaroj. Sed temis pri nova surbendigo, malgraŭ la stilaj similecoj al “The Time Of My Life“, “The Promise You Made” aŭ “You’re The One That I Want” (kiu fakte estas el la jaro 1977 aŭ 1978).

Kiel mi eltrovis, la disketo “Fascination” de la Dana grupo “Alphabeat” ankoraŭ ne estis aperinta en Germanujo kiam mi jam estis aŭskultinta ĝin du- aŭ trifoje. Almenaŭ la oficiala video ĉe Youtube helpis iomete mallongigi la atentotempon. Kvankam la bildoj mem ne tiom interesas min, plaĉas al mi, ke la muzikistoj aspektas kiel tute normalaj homoj kaj ne kiel fotomodeloj, el kiuj oni provis fari popmuzikajn stelulojn. Kompreneble la impreso pri la natureco povas trompi, tamen mi ĝojas, ke finfine eblas distingi bandon denove de aliaj.

Mi eĉ ŝatas la aliajn du kantojn, kiujn mi trovis sur la Myspace-paĝo de Alphabeat. Ili do ne estas unusukcesa fenomeno. Krome jam en Danlando kaj Britujo ili ĝuas sukceson.

Oni povus miri, ke du tiom diversaj kantoj kiel “Early Winter” kaj “Fascination” rekte trafas mian koron. Sed la recepto estas tute simpla, kiel jam pluraj amikoj de mi rimarkis:

melankolio + romantikeco
aŭ
1980aj jaroj + bona kantado

ŝajne preskaŭ ĉiam funkcias ĉe mi. Mi malŝatas konfesi, ke eblas kalkuli mian muzikguston tiom facile, sed estas tiom evidenta afero.

Kiel kopioj de kopioj ni originas

3 komentoj

Kopiado de ideoj ofte okazas. Foje la rezulto eĉ sonas akcepteble aŭ eĉ bone, sed tio estas rara escepto.

Gwen Stefani ŝajne provis fari Madonna-kopion dum sia unua solo-albumo laŭ kantado kaj aspekto kaj tio ne funkciis – almenaŭ ne por miaj oreloj. Inter la virinoj en mia amikaro furoris “The Sweet Escape“, kanto el la dua soloalbumo.

Nun oni provas kopii la kopion: Kylie Minogue ŝanĝis sian aspekton por sia nova disketo “2 Hearts“, imitante Marilyn Monroe. Sed aliflanke ŝi okulfrape memorigas pri Gwen Stefani, kiam tiu strebis aspekti simile al Madonna. Aliflanke tiu aspekto de Madonna okazis dum tempo, kiam Madonna siavice volis simili al Marilyn Monroe. Kiu kopias kiun?

Sed la kulmino ankoraŭ venas: Se oni aŭskultas la du kantojn, kiujn mi menciis, oni rimarkos grandan similecon, precipe rilate al la ritmo kaj la “ŭu-ho”-krioj en la refrenoj. En la reto haveblas video de “The Sweet Escape” kaj la video de “2 Hearts”, tiel ke ĉiu mem povas kontroli tion.

Nu bone, oni povas argumenti ke Gwen Stefani ne prenis tiun aspekton por tiu disketo, sed por antaŭa albumo. Eblas aldoni ke ŝi imitas Madonna, dum Kylie Minogue volas aspekti kiel Marilyn Monroe. Tamen la paraleloj restas por miaj okuloj kaj oreloj…

Denove Youtube.com kaj la anglalingva Vikipedio helpas ĝui pli bonan muzikon: “2 Hearts” origine estas de Kish Mauve kaj spekteblas kaj aŝskulteblas video kun la origina kantado de tiu grupo. Mi forte preferas tiun version.

Denove montriĝas, ke mi ofte ne ŝatas muzikaĵojn, kiujn oni kantas indiferente, sed preferas melankolian muzikon. Ekzemplo de la pasintaj monatoj estas “With Every Heartbeat” de Robyn feat. Kleerup. La video de “With Every Heartbeat” ŝajnas iomete stranga, sed la klara kantado kaj la iom malnovaj sinteziloj rekte kontentigas mian guston, i.a. la ŝaton de la rok- kaj popmuzika stilo de la 1980aj jaroj.

Sed lastatempe ankaŭ Gwen Stefani impresis min tre pozitive. La videon de “Early Winter” mi povas aŭskulti apenaŭ sufiĉe ofte. Tie ŝi sonas kiel sia antaŭa grupo No Doubt.