Arkivoj de etikedoj: is

Semante la semojn de amo

2 komentoj

Bedaŭrinde, ke mi ne havis okazon por elprovi ĉiujn novajn kantojn (ĉefe de la KDj aĉetitaj de radio-moderatoro), kiujn mi estis kunportinta al la 49a Internacia Seminario en Xanten. Precipe la reago al “I have to quit you” de Scott Morgan (and The Solution) interesus min. La iom ironian elekton de “Nur geträumt” (la reludversio de Spn-x) almenaŭ komprenis Till. Per “On the 54” de “The Dandelion” mi preskaŭ malplenigis la dancejon – same kiel unu jaron antaŭe per “Bimbo” de Lambretta. Tiuj kantoj evidente estis tro fortaj por la averaĝa IS-partoprenanto.

Eta triumfo por mi estas, ke mi aŭdis aŭ legis de tiom multaj homoj, ke ilin same kaptis “la post-IS-sindromo“. Tio montras al mi, ke mi tiurilate ne estas tro diversa al pli junaj personoj kiel ekzemple n_true aŭ elgrande. Mi ĉiam iom timis, ke ilin ne allogus la samaj aferoj kiel min, kaj ke tio sendube montrus, ke mia tuta vivstilo kiel juna plenkreskulo estas hodiaŭ tute eksdata. Sed daŭre la samaj aferoj interesas la homojn… jen cetere aliaj raportoj pri la IS ĉe LiveJournal:

Ankaŭ elgrande skribis pri la IS; li eĉ faris tutan enskribo-serion, simile al mi, kaj eble eĉ liveras la plej interesan raporton (almenaŭ por mi). Bedaŭrinde ĉiuj liaj enskriboj estas nur legeblaj por amikoj, do mi ne ligas al ili de ĉi tie.

Mi ĝojas, ke ni realigis la ideon, fari grupan foton de ĉiuj ĉeestantaj LiveJournal-uzantoj. Mia ekzemplero, farita per poŝtelefono, ne iĝis same bona kiel la grupo foto de la LJ-uzantoj de amuzulo. Pro tio mi nur ligas al lia kaj ne publikigas mian propran. Sur la foto videblas knabino, axel584, blahma, karulin, weemeyer, amuzulo, felicx, rakso, a2na kaj goulo (supre) kaj n_true, timwi, kunar, elgrande (malsupre). Maltrafis la fotadon alauxdo – ni ne trovis lin ĝustatempe. Kiel mi intertempe eksciis, plurajn aliajn LJ-uzantojn ni forgesis: marcos_cramer, kvakulo kaj kriminelli. Post la IS cetere aliaj kreis LJ-konton, do la listo jam ne plu estas aktuala…

Tuj antaŭ ol forvojaĝi mi ankoraŭ aĉetis kontraŭ 2 EUR la IS-KD-Romon kun fotaroj de multaj homoj. Kompreneble ne troviĝas ĉies fotoj sur ĝi; tamen ĝi ampleksas multajn. En la reto troviĝas la jenaj IS-fotoj (kaj filmoj):

Por ne perdi la superrigardon, jen ĉiuj enskriboj de mi pri la 49a IS:

Dum la IS denove venis kelkaj ideoj por kantoj al mi (kiel jam dum la KEF). Mi skribe fiksis ĉiun ideon kaj espereble baldaŭ realigos ion de ili. Mi ĝojas, ke tiuj ideoj venas pli ofte kaj ŝajnas pli realigeblaj ol antaŭe. Ke iom da tempo pasas, tute bonvenas – tiel la aferoj maturiĝas.

Jam dum la unua vespero atingis min tute neatendite propono de Cyrille, partopreni en repa/hiphopa kompilo de Vinilkosmo. Origine mi ja estis decidinta, ĉesi fari hiphopon en Esperanto. Sed ŝajne la impresoj kolektitaj dum la KEF 2005, kiuj gvidis al tiu penso, ne donis kompletan bildon de la situacio. Mi alifoje skribos pli pri la nova projekto kaj mia muzika aktiveco kadre de ĝi. Restas imprese, ke tia propono povas veki denove mian intereson en hiphopa muziko kaj tian kreemon ĉe mi.

Ne ?iu nokto devas esti same freneza

Lasi respondon

La lasta vespero resp. nokto de la IS kreis – kiel kutime ĉe Esperanto-renkontiĝoj! – tre miksitajn sentojn en mi. Minimume parte mi mem kulpas pri tio. Mi estis promesinta, partopreni en la Hungara skeĉo por la internacia vespero. Dum la provludado mi rimarkis, ke la kontribuo certe estas bela afero, sed simple ne laŭ mia stilo. Kompreneble estis bone, ke mi antaŭe spektis ĝin, ĉar mi tiel kunhelpis poluri ĝin, sed mi devintus decidi kaj diri poste, ke mi tamen ne partoprenus ĝin. Evidente ĉeestis sufiĉe multaj kunludantoj kaj oni ne bezonis plian personon. Krome mi ne havis iun decidan paroladan rolon, kiu farintus necesa la ĉeeston de sperta skeĉludanto. Sed plej grave estis, ke mi tuj post la internacia vespero volis eki la diskotekon kaj antaŭe kunpaki miajn aferojn por la forvojaĝo. Longjara sperto montras, ke oni ne faru tion meze dum la nokto nek dum la frua mateno. Tamen la provludado daŭris ĝis la komenciĝo de la internacia vespero, tiel ke ne restis tempo al mi, fari tiel, kiel mi volis. Krome la Hungara skeĉo estis unu de la lastaj kontribuoj kaj mi ne sciis, kiom multaj kaj kiom longdaŭraj ili estis, tiel ke mi ne povis foriri dumtempe, sed devis spekti la tutan vesperon atendante. Jam unu tagon poste mi konkludis, ke pro malĝusta sento de respondeco mi mem kreis al mi tute superfluan streĉon. Interese, kiom facile oni refalas al malnovaj malbonaj kutimoj, se oni ne bone kaj severe atentas…

Post la internacia vespero mi devis hasti al la diskoteko kaj ne povis repreni ekzemple la foliojn el mia publika kantaro, kiujn mi estis donita al la gefratoj Fantom por ke ili ludu la IS-himnon. Je la fino mi tute ne rericevis ilin. Jen nur unu el multaj stultaj aferoj, kiujn mi estus povinta eviti per iom malpli granda inklino je harmonio kaj iom pli granda decidemo, fari tion, kio laŭ mi estas por mi ĝusta kaj necesa. Estonte mi ne plu tiom facilanime promesu partopreni eĉ en malgrandaj aferoj kiel skeĉo, se mi nek konas nek povas stiri la cirkonstancojn kaj se samtempe aliaj farindaĵoj atendas min, kiujn mi persone pli ŝatas kaj kiuj pli postulas miajn talentojn.

Ĉar neniu el la aliaj DĴj volis labori dum la lasta nokto, mi ne povis esperi je anstataŭo, kiun mi estis fikse entaksinta en mian planon. Mi ne intencis trafesti la nokton, sed volis enlitiĝi plej malfrue je la tria. (Cetere tio montras malbonan planadon de la diskoteko ne nur de mi, sed ankaŭ de aliaj: Dum aliaj jaroj, la organiza teamo jam antaŭe priparolis, kiel funkcios la lasta nokto, do kiu deĵjoros en la diskoteko.) Kvankam Till denove alportis teon de la gufujo, mi eĉ ne sukcesis foruzi mian tasopason, kio tre ĝenis min. Krome daŭris nekutime longe, ĝis alvenis sufiĉe multaj dancemuloj. Tiam mia emo jam estis foruzita – jam estis alveninta bona tempo por enlitiĝi – kaj mi simple maloficiale transdonis la diskotekon al Cyrille kaj Sorle, kiuj pretis plufari ĝin. Tiel mi kreis novan programpunkton ĉe la IS, nome memzorgantan diskotekon. “Kompaktdiskoj kaj teknikaĵoj pretas, bonvolu servi kaj distri vin mem!” Mi havis la impreson, ke tio bone funkciis, kaj je la sekva mateno nur devis reordigi miajn diskojn.

Ĝis la adiaŭo mi ne tro bone fartis. Sed iom rebonhumurigis min la gesto de la belulino el la diskoteko: Kiam ŝia aŭto estis preterpasonta min, ŝi haltis, eliris kaj ankoraŭ unufoje forte kaj longe brakumis min. Tion mi bezonas antaŭ la foriro ĉe Esperanto-renkontiĝoj!

La revojaĝo en la aŭto de Sebastian estis agrable mallonga. Post nur du horoj mi estis hejme en Nordwalde. La saman tagon mi denove veturis al Münster. Iom strange, post tiom mallonga tempo reesti en sia ĉiutaga ĉirkaŭo, sed ankaŭ ne malbone, ĉar tiel oni ne tiom longe tenas sin je la pasintaĵoj.

Plej belaj en la mondo la inoj tie ?i

2 komentoj

Krom la riĉa muzika enhavo, la IS kompreneble havis multon pli por oferti al mi. Plej grave kaj menciinde restas la revido de miaj plej bonaj amikoj. Ke mi la unuan fojon ekde kvin jaroj ne devis preni iun medikamenton pro malsano, mem mirigas min (ne ke mi ne bezonis kuracilon, sed ke pasis tiom da fojoj, ekde kiam ne plu). El ĉiuj okazaĵoj, plej bone certe influis min la konfirmo kaj kuraĝigo, kiun mi ricevis dum la IS, ĉu pri mia muzika aktiveco, ĉu pri mia vidpunkto pri Esperantujo kaj kiel fari la aferojn.

“Kabeu je alia tag’” estas digna devizo post ĉio tio. Se mi iam pripensis retiriĝi el Esperantujo, ja daŭre aŭskulti muzikon kaj skribi retmesaĝojn en mia gepatra lingvo, sed ne plu pli aktivi, do ne plu vojaĝi al aranĝoj kiel la IS, tiam mi nun finfine scias, ke tiu tago eble iam venos, sed ne pro tio, ke mi volus tion, kaj ne, se mi povos eviti tion.

Tiu ŝerco pri revortumado de James-Bond-filmtitolo havas rilaton al la IS kaj apartenas al unu el la multaj stultaj ŝercoj, kiuj kreskiĝis dum la tempo, kiam Till kaj mi estis la redaktantoj de la Blinda Gardisto. Dum kelkaj jaroj, okazis “sola kor'”-vespero en la IS-diskoteko. Ĉiu flirtemulo ricevis numeron gluitan sur la ĉemizo. Ekzistis poŝtkesto por ĉiu numero. Tiel eblis skribi kontaktleterojn al interesa persono sen la devo, rekte alparoli tiun. Tiaj vesperoj ofte okazas en Germanaj diskotekoj, sed kompreneble kun pli da seriozeco – dum la IS la homoj ja ne bezonas tian helpon por flirti kaj plifortigi sian kontaktemon.

Tamen tiun eventon mi siatempe uzis por amuziĝi, ĉiam prenante la numeron “7” por mi kaj aldonante du nulojn antaŭ ĝi. Tiel mi iĝis “007” dum tiu vespero. Krome mi skribis sube la titolon de la aktuala James-Bond-filmo, sed en Esperantuja versio. Je la unua fojo tio estis “Blinda Gardisto neniam mortas“. (“Morgaŭ” en la filmo ja estas nomo de gazeto – kaj tiel entute ekestis la ideo pri tiuj ŝercoj!) La duan fojon mi skribis “Esperantujo ne sufiĉas“. (Origine cetere temas pri latina frazo, “Orbis non sufficit” – la devizo de la Bond-familio. Mi iom intencis parodii la oftan fenomenon, ke Esperantujo por kelkaj homoj estas la tuta mondo, kaj atentigi, ke por mi devas ekzisti ankaŭ vivo ekster ĝi.) Bedaŭrinde la sola-kor’-vespero ne plu okazis, kiam la lasta James-Bond-filmo kun Pierce Brosnan estis publikita – la ŝanĝita titolo ja estintus same bela alludo.

Kelkaj etaj aferoj, kiuj plaĉis al mi (se oni tiom detale kritikas, oni ankaŭ menciu la bonaĵojn):

  1. Kelkloke estis afiŝitaj artikoloj el la Vikipedio. Mi i.a. memoras po artikolon pri la kroma sekundo fine de la jaro kaj kial uzi la vorton “subtekstoj” (anstataŭ “subtitoloj”). Kvankam mi daŭre restas kritikema rilate al la Vikipedia projekto, ne povis ne plaĉi al mi tiu zorgema elektado kaj pendigado de artikoloj ĉe la ĝustaj lokoj, ekzemple tiun pri subtekstoj antaŭ la pordo de la salono, kie oni nokte montris filmojn kun subtekstoj. Atenta uzado de la Vikipedia scio ekster la reto, en la reala mondo, tre bonvenas.
  2. Diversaj organizaj teamoj reekis tradicion, kiu bedaŭrinde dum la pasintaj jaroj iom malaperis: Okazis bona varbado por la Esperanto-renkontiĝoj okazontaj en la nova jaro. Mi vidis, kiom diligente homoj preparis afiŝojn, disdonis aliĝilojn, preparis aliĝotablojn antaŭ la manĝejo kaj faris varbskeĉojn dum la internacia vespero. Tiel devas esti! Mezurita laŭ la varbado dum la IS, mi konkludus ke la IJF estas sufiĉe morta…
  3. Plurfoje mi kartludis en agrabla rondo. Mia decido, kunpreni “Mamma mia!”, montriĝis ĝusta, ĉar temas pri ludo, je kiu oni ne tro bezonas koncentriĝi aŭ kalkuli kaj en kiu ankaŭ komencanto povas venki. La reguloj jam origine venis trilingve (en la germana, franca kaj itala) kaj mi nun intencas, traduki ilin al Esperanto, kvankam sufiĉe rapide eblis klarigi ĉiun buŝe.
  4. Mi babilis kun plej diversaj homoj. Ĉiun fojon denove surprizas min, kiom agrable oni povas paroli kun aliaj dum Esperanto-renkontiĝo. El tio konsistas parto el la longdaŭra fascino, kiun Esperantujo havas por mi persone.

Tri aferoj restas menciindaj, kiujn mi ne povas nomi “etaj” sen ofendi:

Peter Balász transprenis la duran taskon, filmi dum la tuta semajno. Li kaptis i.a. parton de la furora koncerto, kiun Amir, Sebastian kaj mi faris. Mi vidis la materialon unufoje per la kamerao kaj jam impresis min la bilda kaj sona kvalito. Mi tre ŝatus havi kopion de ĝi! Tion eblus uzi por plej diversaj celoj…

Dum la silvestra posttagmezo, nekonata belulino alproksimiĝis. Mi nur pensis “Ŭuaŭ! Impresa! Kiu ŝi estas? Mi ŝatus ekkoni ŝin!“, vidante ŝin. Kaj fakte ŝi alparolis min pro la koncerto kun Amir kaj Sebastian, estanta evidente ravita de ĝi. Ĝis la fino de la IS ŝi daŭre venis al mi por agrabla babilado kaj bela ridetado. Ke belulinoj de si mem sekvas min, anstataŭ ke mi devas serĉi ilin, ene ege kontentigas min. Ekzakte tion mi alcelas per mia muzikado, ekzakte tion!

Estis entute rimarkinde, kiom multaj kaj diversspecaj belulinoj venis al la IS. Eble tiun impreson kreas la fakto, ke funkcias certa filtro en la malantaŭo: Personoj kun socie malalta deveno kaj malbona edukado same ne venas kiel homoj el riĉaj, noblaj, snobaj familioj. Tiel restas elekto el la granda mezo, kiu ne nur montras agrablan normalecon kaj similecon, sed ankaŭ inteligentecon same kiel amikemon. Krome ekzistas tute triviala klarigo por mia percepto: Mi preferas naturecon, do nek ŝatas multan ŝminkadon ĉe virinoj nek artefaritecon. Aliflanke al mi plaĉas personoj, kiuj montras certan intelekton. Tiajn homojn oni trovas pli facile ĉe lokoj, kiujn frekventas homoj (plu)lernemaj.

Por sinforgeso dancu sen brid’

Lasi respondon

Se tiom kontentas pri mia DĴumado dum la IS, tiam ne nur pro tio, ke mi faris mian laboron bone laŭ miaj propraj, altaj mezuroj. Krom la bona reago de la publiko, mi rimarkis, kian diferencon kreas konata nomo. Aliaj homoj evidente agnoskas kaj memoras mian aktivecon. Tio tute ne estas memkomprenebla, kaj tial mi des pli ĝojas pri tio!

Pluraj Italoj alparolis min kaj petegis min, DĴumi dum la silvestra balo aŭ almenaŭ proponi kelkajn kantojn al miaj kolegoj. Tiu rekono – kaj ĝuste de Italoj! – tre fierigis min. En la gufujo oni petis min surmeti trankvilan muzikon. Tie tre bonvenis la gufuja KD el mia trinkeja kompilo, kiun mi estis preparinta por la IS 2003/04. Krome mia KD kun muziko por malrapida para dancado rikoltis tre pozitivan eĥon, kvankam ĉifoje mi ne me bezonis ĝin, sed nur ĝuis teon aŭskultante ĝin. Plie Ilona, kiu deĵoris en la trinkejo dum la silvestra nokto, demandis min pri KD kun “The Final Countdown” por ke tiu kanto eksonu ankaŭ en la trinkejo kiel la lasta kanto de la malnova jaro. Tiel mi tamen povis utiligi mian ĉifojan eldonon de mia silvestra KD – kun “The Final Countdown” kiel unua kaj “New Year’s Day” kiel dua kanto. Evidente alportas avantaĝon kunporti ordinarajn kompaktdiskojn anstataŭ sole komputilon kun MP3-dosieroj. Ke mi povis fari adekvatan muzikon kontribuon en ĉiu el la tri tradiciaj noktaj programerujoj – diskoteko, trinkejo kaj gufujo – tre ĝojigis min kaj montris al mi, ke mi daŭre komprenas, kio konvenas ĉe la IS.

Pasintan nokton D? savis mian vivon

2 komentoj

La 1an de januaro la diskoteko kutime ne estas same intense frekventata kiel dum la aliaj tagoj de la IS. Aliflanke estis dum 1a de januaro mi komencis mian DĴ-karieron, do la vespero de tiu tago donas ŝancon al novaj talentoj, prezentiĝi al la publiko kaj kolekti unuan sperton.

Dum la IS en Xanten mi tamen decidis, ke dum tiu nokto estis pasinta la ŝanco de la DĴj, kiuj la unuan fojon partoprenis la Internacian Seminarion, kaj ke nun venis la tempo por denove fari IS-diskotekon, kiu iom pli similas al tiu, kiun mi konas kaj ĝuas ekde multaj jaroj. Je tiu nokto mi preskaŭ nur povus gajni. Aŭ la diskoteko funkcius kaj mi montrus al la homoj, kiel vere fari ĝin – aŭ ĝi ne funkcius kaj mi povus fini mian taskon frue. Sed provi mi devis!

Iĝis pli defia tasko, ol mi imagis, ĉar la organizado de la diskoteka ŝlosilo kaj la funkciigado de la teknikaĵoj similis al odiseo! Almenaŭ mi ne devis batali kun la aliaj DĴoj, ĉar ili ne montris grandan emon labori en la diskoteko. DĴ Roĝer unue volis fari la diskotekon en la trinkejo, kio estis evidente stulta ideo, ĉar dum la IS en Xanten tie simple ne estis loko por danci – male al aliaj ejoj kiel ekzemple Wetzlar, kie tio ja bonege funkciis.

Unue necesis havi paciencon, ĝis alvenis la unuaj homoj, do mi restis 1-2 horojn sole en la diskoteko. Sed unu grandan eraron, kiun mi faris dum la IJF 1999, mi saĝe evitis: Anstataŭ atendi la tutan tempon, restante fidela sur mia posteno kaj frustiĝi pro tio, ke mi devas resti for de la aliaj por plenumi mian taskon, mi aranĝis la aferon post iom da tempo tiel, kiel mi deziris ĝin: Mi alirigis belulinon, por kiu mi povis kanti kaj kun kiu mi povis danci. Unu persono estas sola, du personoj estas malsolaj.

Krome Till bone prizorgis min, afable alportante bieron kaj teon. Tian servon mi ĉiam ŝatus havi kiel DĴ! Tiam mi ne bezonus surmeti longajn kantojn por organizi trinkaĵojn, sed nur por iri al la necesejo.

Ĉiel ajn tiel eblis elteni (preskaŭ) ĉion – certe iom laman IS-nokton. Sed post iom da tempo vere alvenis dancemuloj kaj montriĝis, ke estis la ĝusta decido, atendi. La diskoteko ne komplete pleniĝis, sed enestis sufiĉe multaj homoj por krei la aŭtentikan IS-diskotekan etoson. Precipe la Nederlandanoj verve kaj freneze dancis.

Mi honorigis tion, surmetante nederlandlingvan kanton. Poste ankaŭ la Kroatoj, vizitis la diskotekon, ricevis sian pecon en la kroata. Kaj jen – tiel oni traktas sian publikon, siajn klientojn, tiel oni kontentigas la homojn, tiel oni faras IS-diskotekon sukcese!

La belulino iam foriris, dirante ke ŝi poste revenos. Mi tuj diris al ŝi, ke mi certas, ke tio ne okazos. Kaj ŝi vere ne revenis, sed tio ne tro ĝenis, ĉar mi ja estis tion antaŭvidinta kaj anoncinta al ŝi. Tiel mi restis la pravanto kaj morala venkinto de la vespero.

Kaj tio eĉ nur estis aldonaĵo, ĉar mi ja samtempe estis pruvinta ĉion, kion mi estis dirinta jam dum la tuta IS pri la diskoteko! Memkontentege mi povis iri dormi.

Mi volas kanti tion en ?iuj lingvoj por vi

Lasi respondon

Tre ĝojigas min, kiam mi ne devas fari ĉion mem. La 18an de novembro, Till aŭskultigis al mi diversajn kantojn de Bodo Wartke, humura kantaŭtoro simila al Funny van Dannen, sed ludanta pianon anstataŭ gitaron. El la repertuaro, la kanto plej interesa por esperantistoj sendube estas “Liebeslied” (amkanto). Bodo Wartke kantas nur unu mallongan strofon, sed tiun en tre multaj lingvoj. La germanlingva refreno tre pensigas je la ideo ofte renkontebla en Esperantujo, nome ke por sia amata persono oni lernas novan lingvon kaj translokiĝas al alia lando. Entute la kanto tamen estas parodio… kaj tial des pli bezonata en Esperantujo! Tiaj humuraj, memironiaj kantoj ankoraŭ tro raras en Esperanto.

Jam ekzistas du versioj de “Liebeslied”, ĉar la dua albumo de Bodo Wartke troviĝas pli longa, nova surbendigo, kiu enhavas pli multajn strofojn (kaj sekve lingvojn). Till kompreneble proponis, ke mi verku esperantlingvan strofon. Mi principe jesis, sed bezonus por bona traduko unue surbendigon de la kantoj (kiujn mi ne havis) kaj la originan tekston kaj laŭeble ĉiujn tradukojn, kiujn mi komprenas. Tial mi nur notis la ideon, sed ne aktive plusekvis la projekton.

Dum la IS mi de timwi, ke li jam verkis tradukon! Mi kontrollegis kaj -kantis ĝin kaj taksis ĝin taŭga. timwi rakontis, ke li jam alskribis Bodo Wartke pro tio, sed ke tiu ne respondis.

Tial komence de januaro mi surfis al la TTT-ejo de Bodo Wartke por mem provi kontakti lin. Je mia granda ĝojo, Bodo Wartke indikas ĉe la kontaktadreso jam ĉiujn tradukojn, kiujn li ricevis, kun la aldona rimarko, ke tiel espereble homoj ne superflue verkas en lingvo, por kiu jam ekzistas versio. Tian praktikan pensadon oni bedaŭrinde malofte renkontas ĉe artistoj.

Nun indas ankoraŭ fari du aferojn:
– certiĝi, ke temas pri la traduko de timwi (ja povas esti, ke ankaŭ alia persono verkis tradukon!)
– atentigi Bodo Wartke pri la ĝusta prononco de la Esperanto-versio. (Papagaj artistoj kutimas fuŝi la prononcon kaj jam ekzistas tro multaj eldonitaj kantoj kun lingve erara kantado.)
Krome eble lin interesos scii, ke la kanto havas tiom rektan rilaton al Esperantujo…

Bonajn amikojn ni havis, bonajn amikojn ni perdis

Lasi respondon

Dum la IS denove montriĝis la utileco de la publika kantaro, por kiu mi investis jam tiom multan tempon kaj energion. La 28an de decembro, post mia prelego pri la tradukado de kantotekstoj kaj la polurado de traduko verkitade timwi, tuta grupo komencis kanti en la ludoĉambro. Tiam tre bonvenis, havi Esperanto-kantaron kun aktualaj kantoj.

Oliver Loose, kun kiu mi muzikis dum la IS 2003/04, rakontis al mi, ke li estas lernanta gitarludadon. Li demandis min pri facile ludeblaj kantoj. Mi montris al li kelkajn kantojn en Esperanto kaj en la germana. Aldone mi menciis kelkajn interesajn TTT-ejojn, inter ili la paĝon de la publika kantaro, kiuj servas kiel bonaj fontoj.

Unu vesperon mi muzikis kun diversaj homoj en la trinkejo. Estis simple gitara rondo, kiel oni konas ĝin de Esperanto-renkontiĝoj. La granda avantaĝo de la publika kantaro konsistis en tio, ke oni tuj havis iun komunan, faman Esperanto-kanton. Dum tio mi i.a. ludis la akordojn de “No woman, no cry” (C G Am F – jes, temas pri tre bazaj gitaraj akordoj, kaj jes, ankaŭ “So lonely” de The Police uzas ilin!) kaj tekste improvizis, iom prenante de la originalo kaj iomete elpensante ĝin dum la kantado. La refreno estis “Jen dum la IS”. Simile mi jam faris dum la KISO 2001, kiam Basim, Sebastian kaj mi muzikis kune en trinkejo en Marburg. Iam mi verku kompletan, bonan tekston laŭ tio melodio, eble version por Esperantujo.

La gefratoj Fantom tre plaĉe muzikis dum la novjara kaj la internacia vespero. Por la lasta ili bezonis akordojn de la IS-himno. Mi volonte donis al ili la du foliojn. Bedaŭrinde poste mi ne plu rericevis ilin, tiel ke mi devis represi ilin hejme. Sed tiel praviĝis mia atentemo, ĉiam havi aktualan PDF-dosieron kaj konservi ĉion, eĉ se foje pluroble.

Balda? ni estos sukcesintaj

Lasi respondon

Post la furora reveno de “La Kuracistoj” Sebastian kaj mi decidis, uzi la novjaran koncerton de la IS por surscenejiĝo. Komune ni elprovis diversajn kantojn el nia repertuaro en la enireja halo, kion kelkaj eĉ komprenis kiel surprizan koncerton kaj aplaŭdis. Je la fino ni elektis “Westerland“, “Somera temp'” (de Amplifiki) kaj “Ĉu jam ĉio?“. Kiel eventualan aldonon ni interkonsentis pri “La okulvitroj de Buddy Holly“. Je la fino ni tamen ne bezonis ĝin, ĉar la reago de la publiko ja estis pozitiva, sed ne same freneza kiel dum la unua fojo. Post la unua kanto okazis paneo, nome rompiĝis kordo de la gitaro de Sebastian. Tio kaŭzintus longan paŭzon niaflanke, se ne Italo rapide donintus al ni sian gitaron. Evidente alportas avantaĝon, koni la homojn. Mi pensas, ke li tiom rapide pruntedonis sian instrumenton, ĉar ni estas malnovaj konatuloj.

Por la fino de la tria kanto, Sebastian kaj mi elpensis du specialaĵojn: Unue ni kantis la multfoje ripetatan refrenon “Ĉu jam ĉio?” laŭ la fina melodio de “Hey Jude”, kiu uzas la samajn akordojn. Due mi je la fino haltigis la kantadon frapante tamburinon kaj kantante “Volapuko, Toki Pona, Ido-Ido, Interlingua” laŭ la melodio de “Hare Kriŝna”. (Sammelodie “Die Ärzte” kantas je la fino de “Ewige Blumenkraft“. Do ne temas pri tute nova ideo, sed maksimume nur nova kombino.) Kun iom pli ekscitita publiko, tio verŝajne pli bone funkciintus. Tiel la prezentado restis en ordo kaj bona ideo, elprovi ion novan.

Homoj dancis, estis gaja folo

Lasi respondon

Dum la IS ankaŭ Dolchamar koncertis. Tamen jam antaŭe mi certis, ke ili ne povus supertrafi nek la koncerton de Krio de Morto unu tagon antaŭe nek siajn proprajn dum la KEF. Kaj mi pravis. Sed mi ja sciis, ke la konsisto de la bando denove ŝanĝiĝis ekde somero kaj ke la grupo denove havas pli elektronikan sonon. La somera grupo tre impresis min, ĉar ĝi unuflanke estis kompleta rokgrupo, aliflanke spicis sian muzikon per elektronikaj elementoj. La nova triopo denove uzis drumkomputilon aŭ samplaĵojn kaj tial ne povis same konvinki min. Do mia prognozo ne estis miraklo, sed simpla antaŭtaksado, kiu realiĝis. Kompreneble Dolchamar faris bonan koncerton dum la IS – nur ke ĝi ne same ravis min kiel dum la KEF. La homoj sendepende de tio amuziĝis kaj estis certe la ĝusta decido, venigi Dolchamar al la IS.

Ne, ne, ne, ni ne estas sur la arbo

1 komento

La dua muzika kulmino de la IS konsistis el la koncerto de Krio de Morto. Jam de jaroj ĉagrenis min, ke mi maltrafis ilian koncerton dum la IJK 2001. Till kaj mia frato ankoraŭ longe laŭdis tiun metalrokan prezentadon.

Fakte por multaj homoj la sono de “Krio” estas tro malmola, tiel ke multaj foriris kaj nur postrestis eble 30 personoj en la salono. Tamen tiuj freneze dancis. La ĉambro estis preskaŭ tute senluma kaj tiel kreis la ĝustan ĉirkaŭon por tia evento. La anoj de Krio de Morto ŝmiris lumfarbon sur siajn korpojn (kaj poste ankaŭ en la vizaĝojn de la ĉeestantoj).

Estis la unua fojo dum tiu semajno, ke laŭ mi ekestis la IS-etoso, al kiu mi estas alkutimita. La homoj ĝuis la momenton, plonĝis en la muziko kaj forgesis ĉion alian. Mi kunkriis dum la kantoj, kies tekston (aŭ almenaŭ refrenon) mi konis. La koncerto ankaŭ memorigis min pri la metalrokaj festoj hejme.

Mi devis pensi je tio, ke mi nur dum la pasintaj jaroj ekŝatis tiun malmolan specon de metalroko. Kutime mi preferas epikan metalrokon, sed tra melodia mortmetalroko mi venis ankaŭ al la pli duraj subspecoj. Antaŭ jaroj mi pensis, ke oni nur malfeliĉiĝas aŭskultante tian muzikon, kies tekstoj ĉefe parolas pri morto kaj tristeco. Sed intertempe mi trovis bonan kialon, kial oni bezonas tion foje: La socio grandparte provas ignori la malbonajn flankojn de la vivo. Sed se oni ne alfrontas ilin, oni vivas hipokritan, superfacan vivon. Se oni neniam povas priparoli aŭ alimaniere pritrakti ilin, tiam oni ne povas plene vivi. Silentado suferigas – tion mi mem tre bone lernis. Estas pli bone, malferme mencii malbonajn aferojn, ol prisilenti ilin dum jaroj.

Mi ankaŭ ne vidas kontraŭdiron inter tia muziko kaj mia kredo kiel katolika kristano. Male al la “moderna” socio, la kristana paroĥo ne turnas sin for, kiam temas pri morto. Tiu kompatibleco cetere por mi difinas la diferencon inter mortmetalroko kaj nigra metalroko, kiu ofte estas pagana aŭ eĉ rekte kontraŭkristana.

Estis interese vidi, kiu partoprenas en tiu koncerto. Unue mi rimarkis, ke grandparte homoj kun minimume 25 jaroj postrestis, do ĝuste ne la junuloj, kiuj laŭdire estas pli frenezaj. Aĝo evidente povas gvidi al pli granda eksperimentemo kaj libereco. Due mi konstatis, ke ne nepre temis pri la plej laŭtaj festemuloj, sed homoj, kiuj kutime estas pli introvertitaj. Sed kompreneble mi ankaŭ vidis junulojn kaj kelkajn kutimajn bonetosulojn.

Post la brila koncerto, kune kun Till kaj kelkaj aliaj mi invitis Krio de Morto al kelkaj bieroj kaj kune eksidis en la trinkejo. Nur unu el la kvar membroj parolis Esperanton, sed kelkaj el ni komprenis la polan kaj krome helpis la angla por interkompreniĝi.

Ankoraŭ antaŭ kelkaj jaroj mi ne pensintus, ke Krio-koncerto povus sukcesi dum la IS. Nun mi scias, ke ili faris la plej bonan koncerton dum la tuta seminario!