Post la furora reveno de “La Kuracistoj” Sebastian kaj mi decidis, uzi la novjaran koncerton de la IS por surscenejiĝo. Komune ni elprovis diversajn kantojn el nia repertuaro en la enireja halo, kion kelkaj eĉ komprenis kiel surprizan koncerton kaj aplaŭdis. Je la fino ni elektis “Westerland“, “Somera temp'” (de Amplifiki) kaj “Ĉu jam ĉio?“. Kiel eventualan aldonon ni interkonsentis pri “La okulvitroj de Buddy Holly“. Je la fino ni tamen ne bezonis ĝin, ĉar la reago de la publiko ja estis pozitiva, sed ne same freneza kiel dum la unua fojo. Post la unua kanto okazis paneo, nome rompiĝis kordo de la gitaro de Sebastian. Tio kaŭzintus longan paŭzon niaflanke, se ne Italo rapide donintus al ni sian gitaron. Evidente alportas avantaĝon, koni la homojn. Mi pensas, ke li tiom rapide pruntedonis sian instrumenton, ĉar ni estas malnovaj konatuloj.

Por la fino de la tria kanto, Sebastian kaj mi elpensis du specialaĵojn: Unue ni kantis la multfoje ripetatan refrenon “Ĉu jam ĉio?” laŭ la fina melodio de “Hey Jude”, kiu uzas la samajn akordojn. Due mi je la fino haltigis la kantadon frapante tamburinon kaj kantante “Volapuko, Toki Pona, Ido-Ido, Interlingua” laŭ la melodio de “Hare Kriŝna”. (Sammelodie “Die Ärzte” kantas je la fino de “Ewige Blumenkraft“. Do ne temas pri tute nova ideo, sed maksimume nur nova kombino.) Kun iom pli ekscitita publiko, tio verŝajne pli bone funkciintus. Tiel la prezentado restis en ordo kaj bona ideo, elprovi ion novan.