La lasta vespero resp. nokto de la IS kreis – kiel kutime ĉe Esperanto-renkontiĝoj! – tre miksitajn sentojn en mi. Minimume parte mi mem kulpas pri tio. Mi estis promesinta, partopreni en la Hungara skeĉo por la internacia vespero. Dum la provludado mi rimarkis, ke la kontribuo certe estas bela afero, sed simple ne laŭ mia stilo. Kompreneble estis bone, ke mi antaŭe spektis ĝin, ĉar mi tiel kunhelpis poluri ĝin, sed mi devintus decidi kaj diri poste, ke mi tamen ne partoprenus ĝin. Evidente ĉeestis sufiĉe multaj kunludantoj kaj oni ne bezonis plian personon. Krome mi ne havis iun decidan paroladan rolon, kiu farintus necesa la ĉeeston de sperta skeĉludanto. Sed plej grave estis, ke mi tuj post la internacia vespero volis eki la diskotekon kaj antaŭe kunpaki miajn aferojn por la forvojaĝo. Longjara sperto montras, ke oni ne faru tion meze dum la nokto nek dum la frua mateno. Tamen la provludado daŭris ĝis la komenciĝo de la internacia vespero, tiel ke ne restis tempo al mi, fari tiel, kiel mi volis. Krome la Hungara skeĉo estis unu de la lastaj kontribuoj kaj mi ne sciis, kiom multaj kaj kiom longdaŭraj ili estis, tiel ke mi ne povis foriri dumtempe, sed devis spekti la tutan vesperon atendante. Jam unu tagon poste mi konkludis, ke pro malĝusta sento de respondeco mi mem kreis al mi tute superfluan streĉon. Interese, kiom facile oni refalas al malnovaj malbonaj kutimoj, se oni ne bone kaj severe atentas…

Post la internacia vespero mi devis hasti al la diskoteko kaj ne povis repreni ekzemple la foliojn el mia publika kantaro, kiujn mi estis donita al la gefratoj Fantom por ke ili ludu la IS-himnon. Je la fino mi tute ne rericevis ilin. Jen nur unu el multaj stultaj aferoj, kiujn mi estus povinta eviti per iom malpli granda inklino je harmonio kaj iom pli granda decidemo, fari tion, kio laŭ mi estas por mi ĝusta kaj necesa. Estonte mi ne plu tiom facilanime promesu partopreni eĉ en malgrandaj aferoj kiel skeĉo, se mi nek konas nek povas stiri la cirkonstancojn kaj se samtempe aliaj farindaĵoj atendas min, kiujn mi persone pli ŝatas kaj kiuj pli postulas miajn talentojn.

Ĉar neniu el la aliaj DĴj volis labori dum la lasta nokto, mi ne povis esperi je anstataŭo, kiun mi estis fikse entaksinta en mian planon. Mi ne intencis trafesti la nokton, sed volis enlitiĝi plej malfrue je la tria. (Cetere tio montras malbonan planadon de la diskoteko ne nur de mi, sed ankaŭ de aliaj: Dum aliaj jaroj, la organiza teamo jam antaŭe priparolis, kiel funkcios la lasta nokto, do kiu deĵjoros en la diskoteko.) Kvankam Till denove alportis teon de la gufujo, mi eĉ ne sukcesis foruzi mian tasopason, kio tre ĝenis min. Krome daŭris nekutime longe, ĝis alvenis sufiĉe multaj dancemuloj. Tiam mia emo jam estis foruzita – jam estis alveninta bona tempo por enlitiĝi – kaj mi simple maloficiale transdonis la diskotekon al Cyrille kaj Sorle, kiuj pretis plufari ĝin. Tiel mi kreis novan programpunkton ĉe la IS, nome memzorgantan diskotekon. “Kompaktdiskoj kaj teknikaĵoj pretas, bonvolu servi kaj distri vin mem!” Mi havis la impreson, ke tio bone funkciis, kaj je la sekva mateno nur devis reordigi miajn diskojn.

Ĝis la adiaŭo mi ne tro bone fartis. Sed iom rebonhumurigis min la gesto de la belulino el la diskoteko: Kiam ŝia aŭto estis preterpasonta min, ŝi haltis, eliris kaj ankoraŭ unufoje forte kaj longe brakumis min. Tion mi bezonas antaŭ la foriro ĉe Esperanto-renkontiĝoj!

La revojaĝo en la aŭto de Sebastian estis agrable mallonga. Post nur du horoj mi estis hejme en Nordwalde. La saman tagon mi denove veturis al Münster. Iom strange, post tiom mallonga tempo reesti en sia ĉiutaga ĉirkaŭo, sed ankaŭ ne malbone, ĉar tiel oni ne tiom longe tenas sin je la pasintaĵoj.