Arkivoj de etikedoj: krio de morto

Ne, ne, ne, ni ne estas sur la arbo

La dua muzika kulmino de la IS konsistis el la koncerto de Krio de Morto. Jam de jaroj ĉagrenis min, ke mi maltrafis ilian koncerton dum la IJK 2001. Till kaj mia frato ankoraŭ longe laŭdis tiun metalrokan prezentadon.

Fakte por multaj homoj la sono de “Krio” estas tro malmola, tiel ke multaj foriris kaj nur postrestis eble 30 personoj en la salono. Tamen tiuj freneze dancis. La ĉambro estis preskaŭ tute senluma kaj tiel kreis la ĝustan ĉirkaŭon por tia evento. La anoj de Krio de Morto ŝmiris lumfarbon sur siajn korpojn (kaj poste ankaŭ en la vizaĝojn de la ĉeestantoj).

Estis la unua fojo dum tiu semajno, ke laŭ mi ekestis la IS-etoso, al kiu mi estas alkutimita. La homoj ĝuis la momenton, plonĝis en la muziko kaj forgesis ĉion alian. Mi kunkriis dum la kantoj, kies tekston (aŭ almenaŭ refrenon) mi konis. La koncerto ankaŭ memorigis min pri la metalrokaj festoj hejme.

Mi devis pensi je tio, ke mi nur dum la pasintaj jaroj ekŝatis tiun malmolan specon de metalroko. Kutime mi preferas epikan metalrokon, sed tra melodia mortmetalroko mi venis ankaŭ al la pli duraj subspecoj. Antaŭ jaroj mi pensis, ke oni nur malfeliĉiĝas aŭskultante tian muzikon, kies tekstoj ĉefe parolas pri morto kaj tristeco. Sed intertempe mi trovis bonan kialon, kial oni bezonas tion foje: La socio grandparte provas ignori la malbonajn flankojn de la vivo. Sed se oni ne alfrontas ilin, oni vivas hipokritan, superfacan vivon. Se oni neniam povas priparoli aŭ alimaniere pritrakti ilin, tiam oni ne povas plene vivi. Silentado suferigas – tion mi mem tre bone lernis. Estas pli bone, malferme mencii malbonajn aferojn, ol prisilenti ilin dum jaroj.

Mi ankaŭ ne vidas kontraŭdiron inter tia muziko kaj mia kredo kiel katolika kristano. Male al la “moderna” socio, la kristana paroĥo ne turnas sin for, kiam temas pri morto. Tiu kompatibleco cetere por mi difinas la diferencon inter mortmetalroko kaj nigra metalroko, kiu ofte estas pagana aŭ eĉ rekte kontraŭkristana.

Estis interese vidi, kiu partoprenas en tiu koncerto. Unue mi rimarkis, ke grandparte homoj kun minimume 25 jaroj postrestis, do ĝuste ne la junuloj, kiuj laŭdire estas pli frenezaj. Aĝo evidente povas gvidi al pli granda eksperimentemo kaj libereco. Due mi konstatis, ke ne nepre temis pri la plej laŭtaj festemuloj, sed homoj, kiuj kutime estas pli introvertitaj. Sed kompreneble mi ankaŭ vidis junulojn kaj kelkajn kutimajn bonetosulojn.

Post la brila koncerto, kune kun Till kaj kelkaj aliaj mi invitis Krio de Morto al kelkaj bieroj kaj kune eksidis en la trinkejo. Nur unu el la kvar membroj parolis Esperanton, sed kelkaj el ni komprenis la polan kaj krome helpis la angla por interkompreniĝi.

Ankoraŭ antaŭ kelkaj jaroj mi ne pensintus, ke Krio-koncerto povus sukcesi dum la IS. Nun mi scias, ke ili faris la plej bonan koncerton dum la tuta seminario!