Arkivoj de etikedoj: belulinoj

Vivo povas esti amuza – depende de la situacio

2 komentoj

En junio du el la belulinoj invitis min al komuna spektado de la filmo “Undercover Brother“. En ĝi la 1970aj jaroj ludas gravan rolon: La modo kaj muziko daŭre aperas. Inspirite de la filmo, unu belulino decidis, organizi 1970aj-jaroj-feston, kaj petis min, kontribui per muziko el mia kolekto.

Tio pro du kialoj aparte plaĉis al mi: Unue ĉar mi ŝatas, kiam homoj estas aktivaj kaj kreivas. Tio povas ankaŭ motivigi min partopreni en aktiveco. Due ĉar tiu tasko prezentis apartan defion por mi. Mia specialaĵo estas la 1980aj jaroj. De la 1970aj jaroj mi posedas kaj konas malpli multan muzikon. Tial necesis atente trarigardi mian muzikkolekton.

Dum pli ol monato mi preskaŭ ĉiun vesperon pasigis iel per tiu projekto. Mi aŭskultis kompaktdiskojn, MP3-igis kantojn kaj pripensis, kion krome eblus uzi. Plie mi ankaŭ rekomendis al la amikino sonŝpurojn, kiujn mi mem ne posedas, sed kiuj enhavas muzikon interesan por ŝia celo, ekzemple tiujn de “Starsky & Hutch” kaj “Boogie Nights“.

Je la fino mi faris komputilan diskon kun 195 kantoj, kiuj entute daŭras 12 horojn, 9 minutojn kaj 28 sekundojn. Ne ĉio nepre taŭgas por la festo, ĉar mia elekto inkluzivas stilojn, kiuj ne nepre taŭgas por festo kun funka kaj diskoteka muziko, sed kiuj estis aktualaj el la 1970aj jaroj. Mi ne uzis ĉiujn kantojn el tiu jardeko, kiujn mi posedas. Aliflanke mi ne estis tiom strikta kaj enmetis kantojn, kiuj ne venas el la 1970aj jaroj, sed kiuj laŭ la sono tre kongruas.

La 2an de aŭgusto mi finfine transdonis la diskon al la amikino. Tuj kelkaj aliaj virinoj petis propran ekzempleron de ĝi. Jen la dosiera strukturo:

  • 1970aj jaroj
    • diskoteko
    • diversaj
    • James Bond (sonŝpuro)
    • punko
    • rokmuziko
    • rokenrola revivigo
  • kromaj

Kadre de tiu tasko, mi malkovris multegan interesan muzikon. Tial la tuta afero ne estis nur por aliaj, sed ankaŭ por mi!

Unu el la unuaj grupoj, kiuj venis al mia menso, estis KC & The Sunshine Band. Ilia kanto “That’s The Way I Like It” estas klasikaĵo el la 1970aj jaroj. Dum mia studado en Catania (Sicilio), mi aĉetis unu diskon de ili. Krom la jam menciita kanto, tre konataj ankaŭ estas “Get Down Tonight”, kiu aperas en la filmo Forrest Gump, kaj “Shake Your Booty”.

“Please Don’t Go” estas la nura malrapida kanto de la kompaktdisko. Fakte mi ĝis la aĉetado de la KD nur konis la version de KWS, kiu estas en la tipa denco-stilo de la fruaj 1990aj jaroj. Ĝin mi surmetis dum mia unuaj noktoj kiel DĴ dum la Internacia Seminario en Neumünster 1993/94! Kompreneble mi tiel volis diri al la homoj, ke ili ankoraŭ ne iru. Temas pri unu el la malmultaj reludversioj, kiuj laŭ mi supertrafas la originalon.

Kantoj, kiujn mi nur nun malkovris, estas “Keep It Coming Love”, “Wrap Your Arms Around Me”, “I’m Your Boogie Man” kaj “It’s The Same Old Song”. Ili estas ĉiuj samstilaj krom la lasta, kiu havas anstataŭ senpense gaja etoso pli melankolian tonon.

De miaj unuaj kompiloj, kiujn mi uzis kiel DĴ (kaj kiujn mi jam aĉetis kiel kompilojn), mi prenis multajn diskejajn kantojn. Kelkaj la unuan fojon kaptis mian atenton, ekzemple D.I.S.C.O. de Ottawan. Mi nur nun eksciis, ke la kanto estas tiom malnova. Patrik Austin de Dolchamar verkis la tekston “Z.A.M.EN.HOF.” laŭ ĝia melodio. Tiun tekston mi konas jam ekde minimume du jaroj, sed mi ĉiam pensis, ke temas pri aktuala kanto.

Aliaj kantoj, kiujn mi jam konis, mi iom remalkovris tra la atenta aŭskultado. Unu el ili estas “A Walk In The Park” de Nick Straker Band.

La funka muziko el la komputila ludo Grand Theft Auto (GTA) kompreneble ne rajtis manki en la kolekto. Tiuokaze mi finfine disigis la tri kantojn, el kiuj konsistas la unuopa trako: “On the move” de Ghetto Fingers, “Aori” de Ashtar kaj “Pootang Shebang” de Stylus Exodus. La tria kanto estas mia plej ŝatata peco el la tuta sonŝpuro de tiu ludo kaj ĝi ankaŭ aperas sur mia legenda kompaktdisko “G7A“.

La grupo Boston per “More Than A Feeling” tre pozitive surprizis min. Mi apenaŭ ŝatas la rokmuzikon el tiu jardeko, kiu estas kutime tro plena je orgenoj aŭ fruaj klavaroj. Tiu kante tute male sonas ege freŝe kaj sen kono de la jaro mi taksintus ĝin dek jarojn pli nova! La muziko memorigas min al “The Police”, kiujn mi ege ŝatas. Ili fine de la 1970aj ĝis komence de la 1980aj jaroj ludis nur per gitaro, baso kaj drumo.

La famega punkgrupo “The Clash” impresis min per tre varistila muziko. Mi ĉiam pensis, ke ili ĉefe faris laŭtan punkmuzikon, kiun oni taksus esti melodia punkroko el hodiaŭa vidpunkto. Sed ili elprovis regeon, ekzemple en la kanto “Police & Thieves”. Freundeskreis poste uzis la bazan melodion por reludversio de “Halt Dich an Deiner Liebe fest” (origine de Rio Reiser). “The Magnificent Seven” (kiu tamen ne estas el la 1970aj, sed aperis komence de la 1980aj) estas diskoteka kanto. Kaj “This is Radio Clash” forte memorigas min pri “Another One Bites The Dust” de Queen. Efektive do “The Clash” estis muzike tre altnivelaj ribeloj.

Fine mi menciu la progresemrokan grupon Yes. Mi konis ilin unue pro ilia kanto “Owner Of A Lonely Heart” – brilega rokmuzika kanto el la 1980aj jaroj. Sed fakte ili jam muzikis fine de la 1960aj kaj aktivis dum la tuta sekva jardeko. Tial mi uzis la kantojn “Roundabout”, “Long Distance Runaround” kaj “Going For The One” por la MP3-disko. La plej pozitiva malkovro entute estis la kanto “I’ve Seen All Good People”, kiu konsistas el du partoj, nome “Your Move” kaj “All Good People”. La dua parto estas agrable roka. La tuta kanto komenciĝas per kantado, kiu en la dua parto ripetiĝas, sed tute ne aperas en la unua, tre trankvila parto. Tial mi kunmetis la komenciĝon kaj la duan parton, tiel kreante mian propran version.

Plej belaj en la mondo la inoj tie ?i

2 komentoj

Krom la riĉa muzika enhavo, la IS kompreneble havis multon pli por oferti al mi. Plej grave kaj menciinde restas la revido de miaj plej bonaj amikoj. Ke mi la unuan fojon ekde kvin jaroj ne devis preni iun medikamenton pro malsano, mem mirigas min (ne ke mi ne bezonis kuracilon, sed ke pasis tiom da fojoj, ekde kiam ne plu). El ĉiuj okazaĵoj, plej bone certe influis min la konfirmo kaj kuraĝigo, kiun mi ricevis dum la IS, ĉu pri mia muzika aktiveco, ĉu pri mia vidpunkto pri Esperantujo kaj kiel fari la aferojn.

“Kabeu je alia tag’” estas digna devizo post ĉio tio. Se mi iam pripensis retiriĝi el Esperantujo, ja daŭre aŭskulti muzikon kaj skribi retmesaĝojn en mia gepatra lingvo, sed ne plu pli aktivi, do ne plu vojaĝi al aranĝoj kiel la IS, tiam mi nun finfine scias, ke tiu tago eble iam venos, sed ne pro tio, ke mi volus tion, kaj ne, se mi povos eviti tion.

Tiu ŝerco pri revortumado de James-Bond-filmtitolo havas rilaton al la IS kaj apartenas al unu el la multaj stultaj ŝercoj, kiuj kreskiĝis dum la tempo, kiam Till kaj mi estis la redaktantoj de la Blinda Gardisto. Dum kelkaj jaroj, okazis “sola kor'”-vespero en la IS-diskoteko. Ĉiu flirtemulo ricevis numeron gluitan sur la ĉemizo. Ekzistis poŝtkesto por ĉiu numero. Tiel eblis skribi kontaktleterojn al interesa persono sen la devo, rekte alparoli tiun. Tiaj vesperoj ofte okazas en Germanaj diskotekoj, sed kompreneble kun pli da seriozeco – dum la IS la homoj ja ne bezonas tian helpon por flirti kaj plifortigi sian kontaktemon.

Tamen tiun eventon mi siatempe uzis por amuziĝi, ĉiam prenante la numeron “7” por mi kaj aldonante du nulojn antaŭ ĝi. Tiel mi iĝis “007” dum tiu vespero. Krome mi skribis sube la titolon de la aktuala James-Bond-filmo, sed en Esperantuja versio. Je la unua fojo tio estis “Blinda Gardisto neniam mortas“. (“Morgaŭ” en la filmo ja estas nomo de gazeto – kaj tiel entute ekestis la ideo pri tiuj ŝercoj!) La duan fojon mi skribis “Esperantujo ne sufiĉas“. (Origine cetere temas pri latina frazo, “Orbis non sufficit” – la devizo de la Bond-familio. Mi iom intencis parodii la oftan fenomenon, ke Esperantujo por kelkaj homoj estas la tuta mondo, kaj atentigi, ke por mi devas ekzisti ankaŭ vivo ekster ĝi.) Bedaŭrinde la sola-kor’-vespero ne plu okazis, kiam la lasta James-Bond-filmo kun Pierce Brosnan estis publikita – la ŝanĝita titolo ja estintus same bela alludo.

Kelkaj etaj aferoj, kiuj plaĉis al mi (se oni tiom detale kritikas, oni ankaŭ menciu la bonaĵojn):

  1. Kelkloke estis afiŝitaj artikoloj el la Vikipedio. Mi i.a. memoras po artikolon pri la kroma sekundo fine de la jaro kaj kial uzi la vorton “subtekstoj” (anstataŭ “subtitoloj”). Kvankam mi daŭre restas kritikema rilate al la Vikipedia projekto, ne povis ne plaĉi al mi tiu zorgema elektado kaj pendigado de artikoloj ĉe la ĝustaj lokoj, ekzemple tiun pri subtekstoj antaŭ la pordo de la salono, kie oni nokte montris filmojn kun subtekstoj. Atenta uzado de la Vikipedia scio ekster la reto, en la reala mondo, tre bonvenas.
  2. Diversaj organizaj teamoj reekis tradicion, kiu bedaŭrinde dum la pasintaj jaroj iom malaperis: Okazis bona varbado por la Esperanto-renkontiĝoj okazontaj en la nova jaro. Mi vidis, kiom diligente homoj preparis afiŝojn, disdonis aliĝilojn, preparis aliĝotablojn antaŭ la manĝejo kaj faris varbskeĉojn dum la internacia vespero. Tiel devas esti! Mezurita laŭ la varbado dum la IS, mi konkludus ke la IJF estas sufiĉe morta…
  3. Plurfoje mi kartludis en agrabla rondo. Mia decido, kunpreni “Mamma mia!”, montriĝis ĝusta, ĉar temas pri ludo, je kiu oni ne tro bezonas koncentriĝi aŭ kalkuli kaj en kiu ankaŭ komencanto povas venki. La reguloj jam origine venis trilingve (en la germana, franca kaj itala) kaj mi nun intencas, traduki ilin al Esperanto, kvankam sufiĉe rapide eblis klarigi ĉiun buŝe.
  4. Mi babilis kun plej diversaj homoj. Ĉiun fojon denove surprizas min, kiom agrable oni povas paroli kun aliaj dum Esperanto-renkontiĝo. El tio konsistas parto el la longdaŭra fascino, kiun Esperantujo havas por mi persone.

Tri aferoj restas menciindaj, kiujn mi ne povas nomi “etaj” sen ofendi:

Peter Balász transprenis la duran taskon, filmi dum la tuta semajno. Li kaptis i.a. parton de la furora koncerto, kiun Amir, Sebastian kaj mi faris. Mi vidis la materialon unufoje per la kamerao kaj jam impresis min la bilda kaj sona kvalito. Mi tre ŝatus havi kopion de ĝi! Tion eblus uzi por plej diversaj celoj…

Dum la silvestra posttagmezo, nekonata belulino alproksimiĝis. Mi nur pensis “Ŭuaŭ! Impresa! Kiu ŝi estas? Mi ŝatus ekkoni ŝin!“, vidante ŝin. Kaj fakte ŝi alparolis min pro la koncerto kun Amir kaj Sebastian, estanta evidente ravita de ĝi. Ĝis la fino de la IS ŝi daŭre venis al mi por agrabla babilado kaj bela ridetado. Ke belulinoj de si mem sekvas min, anstataŭ ke mi devas serĉi ilin, ene ege kontentigas min. Ekzakte tion mi alcelas per mia muzikado, ekzakte tion!

Estis entute rimarkinde, kiom multaj kaj diversspecaj belulinoj venis al la IS. Eble tiun impreson kreas la fakto, ke funkcias certa filtro en la malantaŭo: Personoj kun socie malalta deveno kaj malbona edukado same ne venas kiel homoj el riĉaj, noblaj, snobaj familioj. Tiel restas elekto el la granda mezo, kiu ne nur montras agrablan normalecon kaj similecon, sed ankaŭ inteligentecon same kiel amikemon. Krome ekzistas tute triviala klarigo por mia percepto: Mi preferas naturecon, do nek ŝatas multan ŝminkadon ĉe virinoj nek artefaritecon. Aliflanke al mi plaĉas personoj, kiuj montras certan intelekton. Tiajn homojn oni trovas pli facile ĉe lokoj, kiujn frekventas homoj (plu)lernemaj.