Unu afero aparte frustris min dum la pasintaj monatoj: Ne plu venis novaj ideoj al mi kaj mi ankaŭ ne kapablis finverki aŭ realigi la malnovajn. Kultura aranĝo kiel la KEF, kiu ofertas altnivelan esperantlingvan ĉirkaŭon kaj multajn koncertojn kaj interesajn homojn, inspiris multojn jam.

Kaj dum la KEF okazis la eta miraklo, je kiu mi estis esperinta: Iel en mia cerbo kaj menso solviĝis la nodoj, kiuj ĉenigis min tiom longe. Kvankam mi kutime ne kapablas verki (kaj precipe ne bone traduki!) sub la premo de la tempo, mi finverkis tradukon por la Kuracistoj, kiun mi jam havis delonge duonpreta. Mi prezentis ĝin dum la fina koncerto, kiun min taksis dignan okazon. Antaŭ ol enretigi (kaj tiel “oficialigi” la tradukon), ankoraŭ necesos rigardado de Krücke kiel konfirmo. Sed mi jam nun ĝojas.

Unu el la multaj aferoj, kiujn mi memoras kiel brilan okazaĵon de KEF 2000, estas komuna kafumado kun Persone en Finna kafejo. Sekve ankaŭ ĉijare, krom komuna manĝado en la ejo, trinkado en la klubo kaj ripozado sur la ŝtuparo antaŭ la ejo, kafumado ne nur alportis la atenditan ĝuon, sed ankaŭ havis simbolan signifon: DĴ Kunar denove pasigas tempon kun aliaj artistoj! Dum kafetrinkado kun Amir kaj Petra, mi rakontis al ili pri miaj ideoj por du kantoj, kaj Amir kuraĝigis min nepre verki ilin. Mi nur rakontis pri la tekstoj, sed ankaŭ jam havis melodiojn en la kapo. (La ideojn mi nun ne notas publike, ĉar mi superstiĉe supozas, ke mi ne finos kantojn pri kiuj mi jam fanfaronis kiam ili ankoraŭ estis eĉ ne duonpretaj.) Kun tiom da gajnita memkonfido, mi poste prenis la tempon por noti la tekstoideojn kaj unu melodion. La unuan fojon en mia vivo venis melodio al mia kapo (kaj mi ankaŭ sukcesis memori ĝin post kvin minutoj kaj ne montriĝis, ke estis nur vario de jam konata melodio)!

Unu vesperon mi kun kelkaj aliaj vizitis trinkejon antaŭ ol pluiri al la klubo. Ni parolis pri diversaj aferoj, sed restis en mia menso, ke ni forte laŭdis Riitta (kaj ĝenerale la organizan teamon) pro la KEF. La Kultura Esperanto-Festivalo estas eta renkontiĝo kompare al aranĝo kiel la Universala Kongreso (UK), sed la valoro por Esperanto-kulturo estas gravega. Kutime renkontiĝoj multe pli “konsumas”, uzante jam ekzistantajn grupojn kaj artistojn. Tio kompreneble ankaŭ gravas por diskonigi ilin. Sed esperantlingva medio, kie la plej aktivaj kulturemuloj renkontiĝas, interŝanĝas ideojn, elpensas kaj ekas projektojn… tiun eblon ofertas nur festivaloj kiel la KEF.

Do eĉ se el Germanio, Rusio kaj Finnlando venis kompareble malmultaj homoj al la KEF 2005 (kiel Sten Johansson jam rimarkis en Helsinko), tio nenion diras pri ĝia sukceso. La nova fenomeno dum tiu ĉi KEF estis la artistomikso. Ankoraŭ antaŭ kvin jaroj, ĉiu prezentis nur sian propran repertuaron. Ĉifoje unu libere ludis kanton de la alia. Aldone ofte muzikistoj el plej diversaj grupoj ludis kune. (Eble jam en 2001 Bertilo Wennergren prezentis “Feliĉe” de Esperanto Desperado. Sed li ja almenaŭ estas ankaŭ kunaŭtoro de la teksto.) La por KEfoj jam tipan aĝomikson kaj la por Esperantujo preskaŭ memkompreneblan internaciecon oni kompreneble same kiel ĉiam spertis.

Ne nur Arnaŭ montris siajn komiksojn dum la KEF. Ankaŭ Finna artisto, kiu laboras anonime sub la nomo “Duplustro” faris ekspozicion de siaj verkoj kaj krome ĉiun tagon prezentis unupaĝan bildstrion, kiu satire komentis okazaĵojn de la KEF. Brile, kiel li sukcesis redoni la vizaĝojn de kelkaj personoj. Hazarde mi eltrovis, kiu troviĝas malantaŭ la pseŭdonimo. Sed mi promesis, ne malkaŝi lian identecon.

Estas ĉiam denove imprese, kiom interesajn homojn oni renkontas dum Esperanto-renkontiĝoj. Foje oni konas ilin jam delonge kaj ĉiam bone rilatis kun ili; foje oni nur post jaroj eltrovas la profundajn flankojn de ilia personeco.

Mi aparte pozitive memoras la babiladojn kun Sten Johansson. Li iom similas Bertilo Wennergren – trankvila, pripensema persono kun multa scio, kiun indas aŭskulti. Sed kiel ĉiam kun tiaj karakteroj, mi pli parolis ol aŭskultis.

Tre pozitivan kontakton mi ankaŭ havis kun Patrik Austin. Ni pasigis multan tempon komune, kio aparte ĝojigis min, ĉar ni ja iel estas kolegoj – Esperanto-muzikistoj.

Duncan kaj Petra kiel kutime estis bonetosuloj. Ili restis ĉiam kun mi ĝis la fino de la marmeladumado. Al Duncan tre plaĉis mia Nirvana-parodio “Odoras kiel vespermanĝo“. Li kuraĝigis min finverki kompletan version – kaj fakte nur mankas du linioj. Mi nepre faru tion, kvankam jam la nuna versio ŝajne bone funkcias.

Brian, la basisto de Esperanto Desperado, estis bonhumura kiel ĉiam. Mi faris por li kelkajn fotojn de la Esperanto-Desperado-koncerto, uzante lian ciferecan fotilon. Kompreneble ni iam babilis pri Italio, ĉar mi tre ŝatas la landon kaj li edziĝis al Italino du semajnojn antaŭ la KEF. Mi konas la edzinon de diversaj Esperanto-renkontiĝoj.

Mi konatiĝis kun la amikino de Kim, kiu posedas la ĝustan humuron por elteni esperantistojn. Ŝi aspektas terure simile al mia eksamikino kaj povus esti ŝia pli aĝa fratino.

La plej grandan personan surprizon tamen liveris David-Emil. Mi tute ne sciis, ke li tiom bone kapablas trumpeti. Lian talenton li montris akompanante plurfoje Alejandro Cossavella kaj Esperanto Desperado.

“Esperanto en filmoj” kutime pensigas homojn nur al Incubus, jena fifama filmo kun la frua William Shatner antaŭ ties kariero en Star Trek. Sed reale pli multaj filmoj uzis Esperanton, kvankam neniu el ili estas komplete en Esperanto. Jorge Camacho dum la KEF faris prelegon pri ili, montrante la esperantlingvajn partojn. Mi jam sciis pri “La granda diktatoro” de Charlie Chaplin el la 1940aj jaroj, Gattaca (kiu uzas anoncon en Esperanto je la komenciĝo) kaj Blade Trinity (kiun mi ankoraŭ ne spektis). Tute novaj por mi estis “Popmuziko el Vittula” el Svedio kaj “La pedal-aŭto” el Hispanio.

Dum unu vespero okazis filmdublada konkurso. Tri teamoj havis la taskon, paroli alternativan tekston al la montritaj scenoj.

Temis pri Japana bildstria filmo (kies titolon mi ne memoras, sed Keiko konis ĝin), Psycho de Alfred Hitchcock, Mastro de la Ringo: La kunularo de la ringo, “La viro sen pasinteco” de Aki Kaurismäki kaj fine “For kun la vento“. Bedaŭrinde mi ne havis la tempon, mem partopreni, tiel ke mi nur spektis la spektaklon. Ĉiam venis al mi spontanee ideoj, kion fari el la sceno per la donita temo (“unua Esperanto-renkontiĝo”, la duan mi ne memoras, “elekto de la nova estraro de Esperanto-organizo”, “Pasporta Servo” kaj “Esperanto kiel hejma lingvo”). Mi eĉ elpensis ion por kunigi ĉiujn filmojn je la fina kvina sceno. Sed la partoprenantoj de la konkurso mem bone plenumis sian taskon, tiel ke mi multe ridis. Mi ne bezonas ĉie aktivi.

La sceno el “Mastro de la Ringoj – La kunularo de la ringo” enhavis la konsilkunvenon ĉe Elrond. La muzikpeco de tiu parto de la filmo – “The council of Elrond” de Howard Shore kun “Aníron (theme for Aragorn and Arwen)” de Enya – estas mia plej ŝatata muzikaĵo el la tri filmoj. Krome temas pri unu el la malmultaj kantoj, kiuj enhavas elflingvan kantadon! Kvankam kutime en mia amikaro elfoj ne estas aparte popularaj kiel karakteroj de fantaziaj rakontaĵoj kaj kvankam mi ne estas aparta adoranto de la muziko de Enya, tiu ĉi kantado ĉiam kortuŝas min, kiam mi aŭskultas ĝin. Ankaŭ dum la spektado de tiu ununura sceno mi devis pensi pri tiu etosplena muziko (la montrita sceno nur enhavis la parton de Howard Shore).

Kio pri mia kantaro? Lastatempe mi estis iom frustrita pri la ĝisnuna eĥo, kiun ĝi kaŭzis. Dum artikolo pri tiu de Ljoŝa Kuznecov aperis en pluraj gazetoj kaj la Vinilkosmo-informletero, apenaŭ okazis reagoj al mia laboro.

Sed dum la KEF ĝi finfine rivevis la atenton, kiun ĝi meritas. Dum la ĉiunokta marmeladumado, la kantaro ofte helpis, ĉar simple la bazo de kantoj, kiujn ĉiuj kapablas parkere ludi, estas (ankoraŭ) tre limigita. La ofta uzado ne nur montris la utilon de tia kantaro, sed samtempe aŭtomate diskonigis ĝian ekziston.

Dum sia prelego, Flo menciis la kantaron kaj mi tiel rikoltis aplaŭdon. Sed eĉ pli brile estis situacio dum la prelego de Jorge Camacho. Rogener Pavinski kaj Alejandro Cossavello ludis la kantoj, pri kies tekstoj li parolis. Sed kiam venis la vico al kanto de Flávio Fonseca, tiu mem devis transpreni la muzikadon, ĉar la akordoj de liaj kantoj estas sufiĉe komplikaj. Tamen li diris, ke eĉ li ne bone memoras ilin. Tiam mi donis al li mian kantaron kaj li povis eki. Ene mi ridetis pro la ironio de la afero – spertega muzikisto, kiu uzas mian kantaron por ludi sian propran kanton!

La KEF krome liveris bonan kondiĉon por pligrandigi la publikan kantaron. Mi alparolis multajn artistojn por riveci la permeson, aldoni iliajn kantojn, kaj ili plie rigardis por fari detalkorektojn. Intertempe mi enkomputiligis preskaŭ ĉion (tre malfacila laboro!) kaj nun rekontaktos la artistojn denove unu post la alia por fina korektado.

Unu prelegon mi estis atendinta jam dum la kvin jaroj ekde la pasinta KEF, nome tiun pri Esperanta rokliriko de Jorge Camacho. Li regule analizas Esperanto-kantotekstojn kaj prezentas siajn pensojn al la publiko. Se ekzistas unu vera kialo por esti Esperanto-muzikisto, tiam tiu esti menciita en unu de tiaj prelegoj! Jorge diris ke li ĉiam miras ke ekzistas homoj kiuj ŝajne konas parkere (preskaŭ) ĉiun kantotekston kaj kunkantas dum kompletaj koncertoj. Josef Schemer poste rakontis al mi ke verŝajne Jorge alcelis min – pri kio mi ne mirus.

Flo – same regule – prelegis pri Esperanto-muziko, ĉifoje pri la evoluo inter 2000 kaj nun. Ja ekzistas prelego de mi pri pli malpli la sama temo kaj pli fruan inspirita de lia prelego dum la KEF 2000. Mi donis al li dum la unua tago la liston da unuopaj punktoj de mia prelego, kio memorigis lin pri pluraj detaloj, kiujn li ankoraŭ metis en sian prelegon. Fakte la ĉefa diferenco estis, ke dum mi koncentriĝis pri kelkaj aferoj, li provis mencii ĉiun grupon, diskon kaj muzikaĵon aperintan.

Kvankam mi konis grandan parton de la enhavo, kelkaj aferoj estis novaj:

• La Pendumito, grupo el Pollando, ludas punkmuzikon. Kvankam mi jam estis leginta la nomon en la interreto antaŭe, mi neniam aŭskultis ilian muzikon antaŭe.
• Nargis Mondjazib el Uzbekio, kiu estis venkinta ĉiujn kantopremiojn de la Belartaj Konkursoj en 2003 kaj nun studas en Usono, faras bonegan muzikon. Mi jam estis leginta pri ŝi, sed ne konis ŝiajn kantojn. Ili similas al la etna muziko, kiu ekde kelkaj jaroj estas tre populara en Germanio kaj kies influojn oni nuntempe ofte uzas en popmuziko, hiphopo kaj arenbio.
• Sed la plej granda novaĵo estis: Borje Lund denove muzikas! La fondinto de Persone kaj verkinto ekzemple de la famega “Ĉu vi pentas?“, sendis du nove surbendigitajn kantojn al Flo. Mi tre ŝatus havi tiujn kantojn. Eĉ se ili neniam aperos sur iu oficiale eldonita disko, ili tre tauĝos por pligrandigi mian DĴ-kantoekipaĵon.

La ekskursa tago de la KEF konsistis el du partoj: Matene kaj posttagmeze ĉiu havis tempon por elekti inter pluraj vizitindaj lokoj. La organizantoj estis preparintaj liston da ili kun la plej gravaj informoj.

Mi decidis iri al la urbo kun Keiko kaj Anna-Lena. Keiko kaj mi vizitis Kiasma, la muzeon pri moderna arto. Kvankam mi ne estas granda ŝatanto de moderna arto, unu afero tre plaĉis al mi: Fotoserio, kiun la artisto faris dum la pasintaj jaroj. La motivoj estis relative ordinaraj, montrante la lokojn kaj ĉirkaŭaĵojn, kie li tiam estis. La subtitoloj indikis la daton kaj menciis gravajn aferojn, kiuj okazis dum tiu dato. Unu foto montris neĝkovritajn arbojn kaj estis de la 31a de decembro 2001 -“la lasta tago de la Finna marko”, kiel la artisto skribis. Mi devis rideti pri tio, ĉar ĝuste dum tiu tago ankaŭ mi estis fotinta neĝkovritajn arbojn. Mia bona amiko Holger, tiutempe same kiel mi ĉe la IS, sendepende de mi fotis tiun samajn arbojn. Tial mi tre ĝojis revidi tiun ideon kaj motivon en artmuzeo!

Je la malfrua posttagmezo, ni ekiris al la insulo Lammassaari. Kvankam miaj piedoj jam iom doloris de la antaŭa promenado, mi ne prenis la buson. En la bela loko meze de la naturo, Riitta kaj Patrik instruis tradiciajn Finnajn parajn dancojn al ni. Mi ne estas lerta dancisto (kiam ĉiuj aliaj dum la lernejaj jaroj faris danckurson, mi estis tiom malpopulara, ke mi ne havis partnerinon), sed ĝojas fari tion.

Post la akustika koncerto de Timo Väänänen, ŝamano grumble kantis. Kvankam mi ne kredas je tiaj naturaj spiritoj, mi sekvis la prezentadon kun granda intereso. La ŝamano dum posta tago aperis en la klubo, kie mi babilis kun li, tre simpatia ulo.

Okazis multaj prezentadoj de artistoj dum la KEF. Kelkaj prezentis sin mem, aliaj estis prezentitaj. Mi ne iris al multaj simple pro tempomanko (oni ĉiam havis ion por fari dum tia aranĝo). Dum mia alveno, Arnaŭ prezentis siajn komiksojn kaj parolis pri la verkado (mi nur kaptis kelkajn frazojn). Kim kaj Jomo prezentis sin kune. Precipe la rakonto de Kim pri la estiĝo de skao interesis min. La plej granda agrabla surprizo tamen estis la prezentado de Anja Karkiainen, kies verkojn kantis Liisa Viinanen (kaj iu alia kantistino) kaj gitare akompanis Vesa Pölkki.

Anja ankaŭ prelegis pri tradukado de kantotekstoj. Mi estis kunportinta la konsilojn kolektitajn de Roel Haveman por kompari tion al ŝia opinio. Tre plaĉis al mi eltrovi, ke ni tri rilate al kantoteksta tradukado grandparte konsentas. Mi vigle partoprenis la dialogon dum la prelego por interŝanĝi spertojn.

Alia, same interesa programero, estis la kurso pri poppecoj de Patrik Austin. Tie oni ankaŭ rimarkis, kial la organizado estis tiom bona: Ĉar la homoj kapablis improvizi. La teknikaĵoj, kiujn Patrik volis uzi por aŭskultigi plurajn muzikaĵojn, ne funkciis. Sed mi, vidante kion li intencis prezenti, alportis miajn KDjn kaj tiel eblis. En la unua parto de la kurso, mi ne lernis ion novan (mi jam sciis, kiel kanto estas konstruita). Sed tiam la aŭskultantoj formis tri grupojn por mem verki ion. La ideo ne estis, fari tuj kompletan kantojn, sed prezenti la bazajn elementojn (melodion, tekston, akordojn). Ĉar mi ne lertas rilate al melodiverkado kaj pensas ke por verki bonan tekston oni bezonas multan tempon, mi prenis la gitaron por skribi kelkajn akordojn. La aliaj en mia grupo ne spertis pri verkado aŭ muziko, tiel ke mi iĝis la ĉefa motoro kaj unue klarigis al ili, kial mi elektas kiajn akordojn. Je la fino la melodia grupo prezentis melodion per klavaro, la teksta grupo (kun Ĵomart kaj Nataŝa!) jam ludis kvazaŭ pretan kanton, kvankam la teksto estis iom triviala, kaj mi sole ludis miajn akordojn, rakontante la tekstoideojn samtempe. Mi intencis fari parodion de Esperanto-propagando-kanto, tiel ke la ideo iĝis ege kliŝaj kaj stultaj. La homoj ridegis pri tio kaj demandis, ĉu mi skribe fiksis tion. Fakte mi nur notis la akordojn, havante la tekstoideojn en la kapo kaj improvize vortumante ilin en la momento de la prezentado.

Jorge Camacho organizis la vesperon de erotika poezio, dum kiu diversaj personoj deklamis poemojn. Jorge petis la prezentantojn kaj disdonis la poemojn antaŭe. Mi tuj jesis al lia propono, transprenante “Virino” (1933) de Kurzens, Latva aŭtoro. Dum la vespero mi rimarkis la diferencon al la pasinta KEF, dum kiu mi ankoraŭ estis sufiĉe timema sur la scenejo. Ĉifoje mi simple faris tion sen longe nervozi.

Unu tagon okazis dum la KEF (krom la koncertoj!) opera vespero. La profesia soprano Liisa Viinanen kantis verkojn el diversaj operoj kaj prezentis memverkitan kadran rakontaĵon, en kiu ŝi transprenis ĉiujn rolojn. Kvankam mi ne estas verva ŝatanto de operoj, tiu ĉi vespero ege plaĉis al mi; ĝi estis vere bone preparita. Kiam Liisa kantis en la rolo de la forlasita viro, kiu faris iom stultan impreson, tio plej kortuŝis min. Je la fino ŝi prezentis la kanton kiel aldonon, sed tiam normale, tiel ke ĝi ne postlasis tiun efikon ĉe mi. Kiam ni poste parolis, ŝi miris, kial tiom multaj homoj aparte ŝatas tiun pecon, kvankam ĝi estas tiom kiĉa. Por mi persone tiu kanto estis tiom kormoviga, ĉar ĝi memorigis min pri la fino de la rilato kun mia koramikino antaŭ kvin jaroj. Ĝuste ĉar Liisa prezentis la kantiston kiel idioton, la prezentado iĝis reala por mi: ĉar ĝuste kiel idioto oni sentas sin mem dum tiu tempo.

Liisa Viinanen cetere ankaŭ faris kurson pri voĉouzado. En ĝi oni lernis, kiel malstreĉigi la muskolojn, tiel ke oni pli facile kantas. Kiel mi dum babilado post la koncerto eksciis, ŝi estis kunstudentino de Tarja Turunen, la kantistino de Nightwish kaj poste ŝia tutorino! Mi demandis ŝin, ĉu ŝi ne ŝatus kanti en Esperanto-metalrokgrupo simila al Nightwish. Ŝi respondis, ke ne estu plata kopio, sed kiam mi aldonis, ke ja enestu iom da memironio en tia muzikgrupo, ŝi estis pli entuziasma pri la ideo. Memironio ankaŭ al ŝi ege gravas.

Kvankam la vespero jam estis plena je programo, entute kvin diversaj Dĵj surmetis muzikon dum la KEF: DĴ Arnaŭ (multlingva muziko), DĴ Kunar, DĴ Roĝer (elektronika muziko, latinmuziko), DĴ Flo (Esperanto-muziko) kaj DĴ Patrik (elektronika muziko kaj roko). Mi surmetis mikson el Esperanto-muziko, roko, metalroko kaj germanlingvaj kantoj. Denove mi estis kunportinta relative malmultajn KDjn – la bazan ekipon de 40 KDj; krome unu faritan lastminute speciale por la KEF kaj unu nemuzikan kun video de la “Finna” hiphopgrupo (Ripuli: Helsinki is Hell; reale de Hape Kerkeling). Tamen mi eĉ ne uzis duonon de la KDj, ĉar mi nur DĴumis dum kelkaj horoj pro la multaj kolegoj kaj limigita diskoteko-tempo.

Patrik Austin kaj mi estis instalintaj DĴ-ekipaĵon en la KEFejo mem, tiel ke eblus pludiskotekumi post la fermiĝo de la klubo en nia propra ejo. Sed nur dum unu nokto Flo uzis ĝin, ĉar kutime diversaj artistoj ekludis siajn instrumentojn kaj ekis marmeladumado ĝis la frua mateno. (Martin Wiese kunludis dum nokto, kiam mi kantis “Kisu min, ho kara“, pri kio mi aparte fieras.) Mia kantokolekto ege utilis por tiu celo – speciale por reludi la malnovajn kantojn de Amplifiki, Persone kaj Team’.

Kiel anoncite, sekvas nun la dua enskribo pri KEF-koncertoj. Simple okazis tro multaj por skribi pri ĉiuj samtempe!

Timo Väänänen prezentis tradician Finnan instrumenton kun la nomo “kantoleo”. Temas pri kordinstrumento kiu aspektas simile al eta piano sen klavoj. La sono memorigas iom pri harpo, iom pri elektronikaj klavaroj, nur ke la kromsono kaŭzita de neluditaj kordoj ĉeestas.

Dolchamar akustike same konvinkis min. Sekve mi same entuziasme kantis kaj dancis.

La Esperanta karaokeo iĝis plena sukceso. Ĉar de la plej multaj kantoj simple ne ekzistas instrumentaj versioj, pluraj muzikistoj (unue ĉefe tiuj de Dolchamar) transprenis la taskon. Sed iom post iom oni komencis improvizi rilate al la muziko kaj por ĉiu sekva kanto serĉis homojn, kiuj kapablis ludi ĝin. Dum mi je la komenco kantis “Junaj idealistoj” kun Dolchamar, jam ĉe la prezentado de “Feliĉe” akompanis homoj el plej diversaj grupoj kaj landoj. Kulmino de tiu improvizado venis, kiam DĴ Roĝer volis kanti “Povus esti simple“. Ĉar li ne komplete memoris la tekston, li demandis min pri helpo, tiel ke mi iĝis la dua kantisto. Dum tio, neniu muzikisto de Persone ĉeestis; ni nek havis akordojn, nek presitan tekston, tamen ĉio bonege funkciis kaj la rezulto sonis bonege eĉ kompare al la originalo.

Kiam Timo Väänänen koncertis per elektra kantoleo, la sono similis al eksperimenta muziko el la 1970aj jaroj. Kvankam li estas komencanto, li bone sukcesis fari siajn klarigojn en Esperanto.

Esperanto Desperado furioze kaj etosege distris la homojn. David-Emil Wickström impresis per lerta trumpetado. Kiam ili ludis “Feliĉe“, Amir petis min al la scenejo por kanti kun li (kiel jam dum la provludado). Tio tre kortuŝis min, ĉar mi ja verkis la kvaran strofon de tiu kanto.

Alejandro Cossavella ludis unue la pecojn de sia nova grupo “Strika Tango“. Poste la Dolchamar-muzikistoj subtenis lin por Finna versio de “La Porkoj“. Mi neniam atendintus, sperti tiujn kantojn koncerte, do des pli mi ĝojis.

La fina koncerto okazis antaŭ la lasta tagmanĝo. La ankoraŭ ĉeestantaj artistoj muzikis. Kiel mi jam skribis antaŭe, mi prezentis freŝe tradukitan kanton. Krome mi samtempe faris skeĉon kun Kim kaj sia filo (pri la duŝoj – po unu je sekso en la ejo kaj atingebla nur tra la scenejo!), kadre de ĝi denove prezentis la Esperanto-dancon kaj informis pri la IS en Xanten. Kiu diris, ke mi ne estas multtaskkapabla?