Kio pri mia kantaro? Lastatempe mi estis iom frustrita pri la ĝisnuna eĥo, kiun ĝi kaŭzis. Dum artikolo pri tiu de Ljoŝa Kuznecov aperis en pluraj gazetoj kaj la Vinilkosmo-informletero, apenaŭ okazis reagoj al mia laboro.

Sed dum la KEF ĝi finfine rivevis la atenton, kiun ĝi meritas. Dum la ĉiunokta marmeladumado, la kantaro ofte helpis, ĉar simple la bazo de kantoj, kiujn ĉiuj kapablas parkere ludi, estas (ankoraŭ) tre limigita. La ofta uzado ne nur montris la utilon de tia kantaro, sed samtempe aŭtomate diskonigis ĝian ekziston.

Dum sia prelego, Flo menciis la kantaron kaj mi tiel rikoltis aplaŭdon. Sed eĉ pli brile estis situacio dum la prelego de Jorge Camacho. Rogener Pavinski kaj Alejandro Cossavello ludis la kantoj, pri kies tekstoj li parolis. Sed kiam venis la vico al kanto de Flávio Fonseca, tiu mem devis transpreni la muzikadon, ĉar la akordoj de liaj kantoj estas sufiĉe komplikaj. Tamen li diris, ke eĉ li ne bone memoras ilin. Tiam mi donis al li mian kantaron kaj li povis eki. Ene mi ridetis pro la ironio de la afero – spertega muzikisto, kiu uzas mian kantaron por ludi sian propran kanton!

La KEF krome liveris bonan kondiĉon por pligrandigi la publikan kantaron. Mi alparolis multajn artistojn por riveci la permeson, aldoni iliajn kantojn, kaj ili plie rigardis por fari detalkorektojn. Intertempe mi enkomputiligis preskaŭ ĉion (tre malfacila laboro!) kaj nun rekontaktos la artistojn denove unu post la alia por fina korektado.