Arkivoj de etikedoj: schandmaul

Mastroj de l’ vento

La 15an kaj 16an de decembro mi havis seminarion en Neuss. Pro komforteco mi kaptis la okazon por viziti mian fratinon en Duisburg, kiu situas pli proksime de Neuss ol Münster. De la 14a al la 15a kaj de la 15a al la 16a mi tranoktis ĉe ŝi. Tiel mi povis dormi minimume unu horon pli longe matene. Montriĝis ke mi vere bezonis mian nervojn, ĉar okazis diversaj paneoj kadre de mia vojaĝo, pri kiuj mi ne kulpis kaj kiujn mi devis spontanee solvi. Tial des pli bonis ne esti sola dum la libera tempo, sed havi iun por paroli.

La dufoja tranoktado krome ebligis al mi iri kun mia fratino al la mezepoka kristnaska merkato en Duisburg. Tie ni ne nur bonege manĝis kaj rigardis la varojn ĉe diversaj standoj, sed ankaŭ ĉeestis koncerton de “Feuerschwanz“, kiu ludas mezepokan metalrokon simile al In Extremo, Subway to Sally kaj Schandmaul.

Sed la grupo spicas sian muzikon per humuro kaj ironio kaj tiel ankaŭ iom memorigas al J.B.O.. La unuan kanton, kiun ni rekonis, estis “Herr Mannelig” (origine de In Extremo), ludita en instrumenta versio, unufoje dum la sonprovo kaj poste denove dum la koncerto. Plej amuzis min parodio de “Herren der Winde” (origine de Schandmaul). Feuerschwanz alcelis reludi la muzikon simile al la originalo, sed ŝanĝis la tekston.

La grupo trovis bonan kompromison inter metalroka kaj mezepokeca instrumentaro: Ili uzas drumon, sed nur foje elektran basgitaron kaj ĉiam akustikan, ne elektran gitaron. Tiel oni bone aŭdas la neamplifitajn instrumentojn kaj tamen povas bone danci al la muziko. Dum la unuaj du kantoj la sono ankoraŭ ne tro konvinkis min, sed tiam la miksado rimarkeble pliboniĝis.

Krome la membroj ne estis kostumitaj nigre aŭ malbonule kiel multaj grupoj de tiu stilo, sed uzis plaĉajn kolorojn. La akompana kantistino aspektis sufiĉe ĉarme. Dum trinkadokanto ŝi disdonis botelon da mielvino en la publiko kaj verŝis ĝin eĉ rekte en la buŝon de kelkaj spektantoj! Kiel mi poste eltrovis, la grupo kutime havas duan, same belaspektan kantistinon.

Mia fratino aĉetis la diskon kaj kolektis aŭtogramojn de ĉiuj membroj. Ni estis ege kontentaj post la koncerto. Dum la revojo venis spontanee al mi ideo por Persone-parodio (fakte la tuta refreno). Kial ne realigi ĝin? Esperantujo evidente bezonas ankoraŭ pli multajn parodiojn.

Dum la dua vespero en Duisburg mi cetere eksciis, ke mi povos partopreni la Internacian Seminarion almenaŭ ĝis la 1a de januaro. Tion mi ĝis tiam ne sciis kun certeco. Mia ĉefo konfirmis, ke mi havos – same kiel ĉiuj aliaj kolegoj – feriojn inter kristnasko kaj silvestro. Mi ege ekĝojis pro tio, sed samtempe sentis en mia koro – eĉ pli forte ol kiel dum la kristnaska festo de la firmao – ke mi devos provi ricevi du pliajn liberajn tagojn. Vere gravas por mi, resti ĝis la fino de la IS. Se tio ne eblos, mi ne nur maltrafos parton de la etoso, sed ankaŭ devos forvojaĝi la 1an de januaro – kaj tial ne povos same sovaĝe festi la novan jaron kiel kutime.

Eble tio sonas kiel stulta sentimentaleco. Sed oni atentu pri la aferoj, kiuj estas gravaj, eĉ se nur estas partopreno en Esperanto-aranĝo. Mi havas neniun personon por prizorgi, do mi devas distri min mem. Se ne ekzistas iu alia en mia vivo, mi devas demandi min, kio vere gravas por mi – kaj tio estas la IS. Sufiĉas legi mian KEF-raporton por kompreni, kial Esperantujo ankoraŭ kapablas fascini min.

La bonan tempon oni forgesas en la malbona

En somero mi aĉetis kontraŭ 7,99 EUR (speciala oferto!) la KDn “Verehrt und angespien” (“honorita kaj alkraĉita”) de In Extremo. En 1999, rokmuziko kun mezepokaj elementoj kaj instrumentoj estis ankoraŭ sufiĉe nova. Kvankam la grupo jam sur sia antaŭa albumo “Weckt die Toten” elprovis tion, “Verehrt und angespien” iĝis la modela disko por tiu stilmikso kaj ĝis hodiaŭ furoras inter ŝatantoj de mezepokeca rokmuziko.

La “Merseburger Zaubersprüche” – la sorĉformuloj de Merseburg – estas la plej malnova konata dokumento en la germana. Mi iam legis pri ili, sed ne plu bone memoras, kion ili vere signifis, ĉu ili reale estis malbenoj aŭ historiaj notoj. Ĉu la kantisto bone prononcas kaj akĉentas la vortojn, mi ne povas prijuĝi. Iun latinan tekston sur la antaŭa albumo li laŭdire terure fuŝe prononcis.

Miss Gordon of Gight” estas akustika instrumentaĵo tute sen rokaj elementoj. Mi ne konis la melodion antaŭe kaj do nur povas supozi, ke temas pri tradicia muzikaĵo, kiu similas al Greensleeves kaj Scarborough Fair.

Herr Mannelig” estas tradicia Sveda kanto, de kies teksto evidente ekzistas pluraj versioj. Bertilo Wennergren tradukis tiun de Nordan, dum In Extremo uzis iom alian. Sur la KD cetere troviĝas kaj roka kaj akustika versio de la kanto.

Ich kenne alles” (“Mi konas ĉion”) apartenas al la pli malmolaj kantoj de la albumo, sed pli konvinkas min ol similstilaj pecoj. Mi tre ŝatas ĝin pro la teksto. Kelkaj linioj estas tre citindaj.

Ĉe “Spielmannsfluch” (“La barda malbeno”) temas pri la plej populara kanto de la tuta albumo. Ĝin mi regule aŭskultas ekzemple dum la metalrokaj festoj, sed ankaŭ dum normalaj naskiĝtagfestoj en mia amikaro el Nordwalde. Mi metis ĝin sur la kvaran eldonon de la “Deutsch”-KD, kiun mi kompilis por montri germanlingvan muzikon al lernantoj de la germana. La originan tekstoversion (“Des Sängers Fluch“) verkis Ludwig Uhland dum la 19a jarcento (Germana romantiko).

Werd ich am Galgen hochgezogen” (“Kiam mi suprentiriĝas je la pendumilo”) impresas per samtempe bleka kantado kaj makabra teksto. Temas pri alia el la malmolaj kantoj, kiuj plaĉas al mi.

This Corrosion” estas la sola anglalingva kanto sur la albumo. Origine ĝin ludis la grupo “Sisters of Mercy”, kies versio laŭ mi multe pli bonas kaj vere ravas. Ĝi daŭras pli ol dek minutojn kaj enhavas impresan ĥoron, kiu sole jam zorgas pri la ĝusta etoso. Dum mia studenta tempo oni aŭskultigis ĝin dum festoj kaj la homoj vere dancis verve al ĝi la tutan tempon. La reludversio estas en ordo, sed ne sukcesis same emociigi kiel la originalo.

La kromaj kantoj – Pavane, Weiberfell, Santa Maria, Vänner och Frände, In Extremo – estas ĉiuj malmolaj pecoj kantitaj per raŭka voĉo kaj ne tiom impresas min. Mi preferintus ankoraŭ pliajn malpli pezajn kantojn.

Kutime la kantado tre gravas por mi ĉe muzikgrupoj. Se la kanstisto kapablas uzi sian voĉon, tiam la tuto facile konvinkas min. La kantisto de “In Extremo” ofte kantas sufiĉe raŭke kaj foje ŝajne provas imiti tiun de Rammstein (ekzemple ĉe “Weiberfell”), tamen lia kantado grandparte plaĉas al mi. Nur ĉe kelkaj de la malmolaj muzikaĵoj estas simple tro por mi.

In Extremo laŭ mia scio pretigis la grundon por aliaj grupoj ludantaj la saman aŭ similan stilon kiel ekzemple “Subway to Sally” kaj “Schandmaul“. Jam pro tio kaj pro tiu ĉi albumo ili meritas atenton.