Arkivoj de etikedoj: persone

Z.A.M.EN.HOF. – Z.A.M.EN.HOF.

Daŭre validas por La Kuracistoj la invito, koncerti dum la Internacia Junulara Semajno (IJS) en Makó (Hungario). Kvankam nia repertuaro estas intertempe sufiĉe granda kaj ni ludas kelkajn kantojn ekde fine de 2001, kompreneble necesis prepariĝi.

La 3an de aŭgusto mi renkontiĝis kun nia estonta kantistino. Ŝi ne intencas veni al la IJS (sed ŝi partoprenis ĝin jam antaŭ du jaroj!), tamen estis bona okazo por ekzerci kun ŝi la unuan fojon. Mi estis tre impresita, kiom rapide ŝi kapablis rekanti la duan voĉon. Oni rimarkis, ke ŝi jam ekde jaroj kantas en ĥoro (la sama, en kiu mi kantis inter 1992 kaj 1996) kaj sole. En malpli ol du horoj ni ludis la jenajn kantojn:

  1. Westerland
  2. Junula amo
  3. Mi kaj ŝi
  4. Por ĉiam
  5. Misteroland’
  6. Kisu min, ho kara mia

Pro tempomanko ni ne sukcesis elprovi ĉiujn kantojn. La jenajn mi estis sendinta al ŝi krome:

  1. Longe for
  2. Duona amkanto
  3. Solege en la nokt’

Du tagojn poste Sebastian venis al Münster. Ni komencis muzikis je la malfrua mateno.
Ĝis la posttagmezo ni unufoje traludis nian kompletan planitan programon por la IJS:

  1. Westerland
  2. Sen vi
  3. La okulvitroj de Buddy Holly
  4. Junula amo
  5. Ne plu
  6. Kisu min, ho kara
  7. Duona amkanto
  8. Por ĉiam
  9. Por ni
  10. Ĉu jam ĉio?
  11. Solege en la nokt’
  12. Misteroland’
  13. Mi kaj ŝi (origine de Amplifiki)
  14. Longe for (origine de Persone)
  15. En kaĉ’ (origine de Team’)
  16. Szállj el kismadár (origine de Republic)
  17. Emelj fel (origine de Ladánybene Huszonhét)
  18. Ne ploru, amik’
  19. La Bamba

“La Bamba” ni kompreneble ne bezonis ekzerci. Ja temas nur pri tri akordoj!

“Ne ploru, amik'” estas duone improvizita Esperanto-versio de “No woman, no cry”. Mi proponis ludi ĝin post “Solege en la nokt'”. Je la fino de tiu kanto eblas transiri al la refreno de “Solege” (“So lonely” de The Police), kiu ja uzas la samajn akordojn kiel “No woman, no cry”.

Ni ŝanĝis la dutaltecon de kelkaj kantoj. “Por ĉiam” ni ludas en Am anstataŭ Em, “Misteroland'” unu duton pli alte – kiel jam dum nia furora reveno dum la Internacia Seminario (IS) en Xanten. Ambaŭfoje tio okazas por pli agrabla kantado. Ĉe “Emelj fel” estas inverse: Tiun ni ludas unu duton pli malalte, ĉar tiam la gitaraj akordoj pli facilas.

Krom la supra repertuaro, ni ankaŭ preparis kelkajn surprizojn. Sed pri ili mi skribos poste!

Mi ne scias kiel okazis ke ni perdis unu la alian

Denove mia taglibro aĝas unu jaron pli. Decas dediĉi la enskribon denove al muziko, kiu tre movas mian koron. Ĉifoje temas pri la kanto “Tausendfach” de Klee, kiun mi jam menciis okaze de mia 29a naskiĝtago.

La unuan fojon mi estis aŭskultinta ĝin dum la sportumado. Je la komenciĝo, do la unuaj taktoj sen kantado, mi pensis, ke estus britpopo kaj demandis min, ĉu estus kanto de Coldplay. Tiu ideo ne estas tro ekzotika – ankaŭ Sr-o Shhhh rimarkas en sia recenzo de la tuta albumo la foje orelfrapan similecon de la muzikstilo al britpopo.

“Tausendfach” similas al “2 Fragen” sed havas iom pli fortan muzikan parton. “2 Fragen” estas la kanto, per kiu mi entute malkovris la muzikon de “Klee”, aŭskultante ĝin je la fino de l’ somero 2004 en la radio. Mi ĝojis pri la agrabla muziko kaj la melodia kantado. La voĉo memorigis min pri Judith Holofernes, la kantistino/gitaristino de “Wir sind Helden”, nur kun la malgranda sed grava diferenco ke la kantistino de “2 Fragen” evidente kapablas kanti.

Por sia dua albumo kaj ĉiuj disketoj de ĝi, Klee elektis blankan kovrilon kun nigrablankaj fotoj aŭ ilustraĵoj. Tiu kombino – nigrablanka KD-kovrilo, melankolia muziko kun fortaj gitaroj kaj elektronikaj elementoj – ja jam ravis min ĉe la verkoj de aliaj grupoj. Ekzemploj estas la disketo “Cynical Heart” de “Jam and Spoon feat. Jim Kerr” kaj, kompreneble plej grave, la albumo “All that you can’t leave behind” de U2, per kies ilustraĵoj mi komencis ĉi tiun muzikan taglibron kaj pri kiu temis mia unua teksta enskribo. Similstile sed senelektronike efikis “…sed estas ne” de Persone kaj la albumoj de Coldplay. La mikson de gitaroj, sinteziloj kaj melankolio mi ankaŭ konas kaj ŝatas de Moby. Ŝajne tiu tipo de muziko montras malfortan flankon de mi: Simple ne eblas al mi rezisti ĝin; ĝi ĉiam allogas kaj kaptas min denove.

La disketon “Tausendfach” mi ricevis kiel malfruiĝintan donacon por kristnasko. La 3an de januaro, ĵus reveninta de la Internacia Seminario (IS) 2005/06 en Xanten, mi trovis la kompaktdiskon sur la tablo en mia ĉambro hejme ĉe miaj gepatroj.

Ravas min ne nur la kanto “Tausendfach”, sed ankaŭ aparte ĝia video (elĝutebla kiel WMV-dosiero kaj MOV-dosiero). Unue oni vidas la bandon en malhelaj vestaĵoj kaj hela fono, do denove kvazaŭ nigrablankan bildon.

Post iom da tempo tra projekciilo montriĝas filmscenoj de feriumado ĉe la maro, en la montaro, en suda urbo. Oni vidas la kantistinon kaj nekonatan viron dum aŭtoveturado, trinkado kaj fumado. Ili faras trivialajn gestojn kaj portas buntajn feriajn vestaĵojn, do havas tute ordinaran aspekton. La amatora kvalito de la filmetoj memorigas pri feriaj filmoj.

Tio kreas enorman kontraston al la bando, kiun oni vidas kun akraj konturoj, en plena seriozeco, kaj la kantistinon kun sufiĉe multa ŝminko, profesia hararo kaj modaj vestaĵoj. Ŝi aspektas kvazaŭ ŝi havus sukceson ĉe la laboro (muzikado), sed solecon sen amo.

La filmscenoj evidente montras la pasintecon. Ili ankaŭ povas esti interpretitaj kiel memoroj (kiuj ja ofte estas malklaraj kaj bonegaj!). Ĝuste pri perdita amo oni memoras unuopajn scenojn kaj situaciojn. Jes ja, la financa situacio estis malbona kaj la estonteco malcerta, sed tio en tiu momento ne gravis, ĉar oni estis feliĉa.

Kompreneble tiun percepton forte influas miaj (terure melankoliaj!) memoroj. Certe la spertoj en la propra vivo servas kiel filtriloj dum la spektado de tia video kaj la aŭskultado de tia kanto.

Des pli trankviligis min, ke la muziko estas trista, sed samtempe milda. La teksto parolas pri perdita amo, pensado pri la pasinteco kaj la scio, ke oni komprenis multon nur poste. Iom post iom ankaŭ la muzikgrupo en la video ricevas kolorojn. La kanto postlasas la mesaĝon “Estis bona tempo. Kio pasis, daŭre signifas ion!” Verŝajne pro tio mi ŝatas tiun kanton pli ol multajn aliajn.

Veki?u kaj fu?u de tiu fipre?ej’

Do jen mi revenas en la nova jaro. Sed antaŭ ol rakonti pri novaĵoj, mi ankoraŭ unufoje rerigardu. 2005 estis longa jaro kun multaj ŝanĝoj en mia vivo. Mi povus longe skribi pri ĉio, sed sufiĉas rigardi al fotoj de mi el tiu jaro, por konstati, kiom draste mia ekstera apero ŝanĝiĝis:

Gunnar 2005-04-28 antaŭeGunnar, 2005-12-20

La du supraj bildoj, faritaj fine de aprilo kaj fine de decembro, estas nur du el tuta serio, kiun mi kompilis. Nur rigardante la kolekton, mi mem rimarkis, kiom multajn vizaĝojn mi havis – kaj tio fakte bone respegulas, en kiom diversaj situacioj kaj vivcirkonstancoj mi troviĝis.

Resume mi devis solvi samtempe du taskojn: Mi devis rekrei taŭgan vivon por mi kaj mi devis retrovi min mem. Pli kaj pli montriĝis ke por mi persone, la devizo por la jaro 2005 estis “Revenu al tio, kion vi ŝatas plej“. Tiu Personecitaĵo ofte venis al mia kapo, kiam mi pripensis mian nunan staton kaj mian veran celon.

Iĝis longa batalado. Memorinda restas la deklaro de mia nekredo rilate al la socio. Mi sentis min kiel kavaliro, kiu ne plu sekvas sian malfidelan reĝon kaj ekde nun batalas sole por si mem. Por persono, kiu ĉiam sentas respondecon, tio estas tre maltrankviliga bildo, kiu krome esprimas solecon. Sed finfine mi tamen iris tiun vojon – kaj kun miro konstatis, ke mi nek mortas, nek estas ĵetita el la socio pro mia konduto!

Estas entute interese, kiom multajn tradiciojn, kiuj dum multaj jaroj akompanis min, mi rompis: La unuan fojon ekde 1997 mi ne vojaĝis al la IJF (pro bonaj kialoj, tamen!), nek estis en Italio, la lando, en kiu mi vivis dum unu jaro. La unuan fojon ekde 1996 mi ne estis en Paderborn, mia iama studurbo. Pensige, ke mi sukcesis rezigni viziti lokojn, kiuj dum la pasintaj jaroj havis gravan signifon por mi – sen ke mi sentis, ke mi pro tio estas malpli mi mem. Eĉ tute male, ĝuste la ŝanĝoj alportis la agrablan senton, ke mi finfine estas denove mi mem kaj ne plu postĉasas iun fantoman formon, kiu mi iam estis kaj pri kiu mi longe pensis, ke mi devus esti kiel ĝi denove.

Aĉetado de vestaĵoj, kiuj ne kaŝas, aŭ regula partopreno en Ju-Jutsu-rondo – du aferoj, kiuj estis nepenseblaj ankoraŭ antaŭ unu jaro, sed kiujn mi tamen faris kaj ĝuis. Temas pri milda rerigardo, ĉar la jaro havis bonan finon por mi. Plie malgraŭ ĉiuj problemoj, mi sukcesis veni al la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) kaj la Internacia Seminario (IS).

Mankas ankoraŭ muzika enhavo en tiu ĉi enskribo, do jen: Lastatempe mi malkovris la fenomenon de similaj sonŝpuroj. Kiam kolegoj aŭskultigis muzikon el la filmo “La kvar plumoj“, mi tuj devis pensi al la muziko el “Willow“. Spektante “Predator“, mi rekonis la orelfrapan similecon de la muziko en multaj scenoj al tiu de “Reen al la estonteco“. Fakte temas ambaŭfoje pri po la sama verkinto. Komponistoj de sukcesaj aŭ eĉ famaj sonŝpuroj evidente ŝatas ŝteli de si mem kaj kopii malnovajn verkojn.

Venu rakonti

Finfine mi finis novan recenzon. Ĝi pritraktas “Sen” de Persone, la KDn kiu – el ĉiuj nerecenzitaj, sed recenzendaj diskoj – jam plej longe apartenas al miaj posedaĵoj. Des pli grave temas pri albumo, kiun mi jam havas ekde tri jaroj, sed kies signifon kaj valoron mi ĝis nun ne sukcesis klare kaj koncize prijuĝi.

Kiam mi ricevis ĝin en somero 2002, mi ne sciis kion pensi pri ĝi. Tute akustika verko de rokgrupo – ĉu grandioza sukceso, mizera malsukceso aŭ io inter la ekstremoj? Foje mi bezonas tempon, por muzike digesti albumon aŭ trovi adekvatan aliron al ĝi. Iam mi pensis, ke mia opinio sufiĉe eliris la nebulon de mia menso por esti uzebla. Nun necesis sukcese skribe fiksi ĝin sen perdi tro multajn vortojn.

Iĝis ege malfacila recenzo. Por skrikado de ĝi mi bezonis pli ol unu jaron. Mi eĉ devis elpresi kelkajn laborversiojn de ĝi. Tion mi neniam antaŭe bezonis.

Mi rezignis pri kelkaj detaloj, kiuj eble estus menciindaj. Ekzemple mi ĉifoje nenion skribis pri la instrumentoj uzitaj. La vortoj “muziko” kaj “teksto” tute ne aperas en la recenzo. La origine rokmuzika stilo de Persone restas same nemenciita kiel la rakonto pri la registrado de la albumo: La tri membroj tiutempe loĝis en diversaj landoj kaj tiel devis praktiki distancregistradon. Unu ludis kaj kantis al la surbendigoj de la alia. Mirinde, ke tamen la rezulto iĝis tiom altkvalita.

Parolante kun Sten Johansson pri recenzado en la klubo Liberté dum la KEF, mi rakontis pri mia limigo al certa vorto- resp. liniokvanto. Li opiniis, ke pli longa recenzo foje povas esti pli bona. Mi tamen daŭre pensas, ke mi iris la ĝustan vojon ankaŭ ĉifoje, kvankam neniam malplaĉis al mi pli ellasi kelkajn detalojn.