Arkivoj de etikedoj: gleis22

Dancantaj fantomoj

1 komento

Hiera? mi jam anoncis, ke hodia? mi skribus pri la tria koncerto de pasinta ?a?do en Gleis 22. La ?efa bando estis Azure Ray (el Birmingham, Alabama, Usono). La urba magazino de Münster, Ultimo, jam varme rekomendis tiun grupon kaj sian novan albumon. Kaj kiel oni skribis, la du kantistinoj certe estas belaj. Tamen pli grave estas, ke ili havas vere ravajn vo?ojn.

Azure Ray: Make Your Heart (vive)

Iel ili sonas kiel kantistino, kiun mi jam a?skultis anta?e. La tutan tempon mi jam cerbumas, pri kiu temas. ?u Suzanne Vega? The Corrs? Edie Brickell & New Bohemians? Clannad? Sinéad O’Connor? Tori Amos? The Cranberries? La stilo kaj la trankvileco anka? memorigas min pri “Dance With Me” de Nouvelle Vague.

Kutime ?e rokmuzika albumo, la artisto enmetas unu trankvilan kanton por montri multflankecon kaj ke la vo?oj bonas kaj anka? konvinkas sen forta ritmo. ?e tiu ?i koncerto la tuta programo estis trankvila! Plej proksimaj stiloj estas ambjento kaj triphopo.

Azure Ray: Don’t Leave My Mind (vive)

Post la koncerto mi tuj a?etis la diskon “Drawing Down The Moon”. ?i sonas tre simile al tio, kion la grupo prezentis sursceneje. ?e MySpace eblas a?skulti kelkajn kantojn, interalie unu de tiu albumo.

?e la TTT-ejo de la diskeldonejo Saddle Creek haveblas du el?uteblaj kantoj kontra? donado de retpo?ta adreso: “Make Your Heart” kaj “Don’t Leave My Mind”, amba? kun plej forta ritmo kaj plej kutima popmuzika aran?ado el ?iuj kantoj de la disko.

La plej bonaj kantoj de la albumo la? mi tamen estas “Larraine”, “Signs In The Leaves”, “Love and Permanence” kaj “Dancing Ghosts”.

Azure Ray: Larraine (vive)

Sur la disko trovi?as komputila aldona enhavo: MP3-kompilo de entute 11 artistoj. Interalie inter ili trovi?as “Don’t Leave My Mind” de la albumo mem kaj “High Ground” de Orenda Fink (unu de la du kantistinoj). Plie pla?is al mi “Swift Coin” de “Land Of Talk”.

Azure Ray: Don’t Leave My Mind

Tiu albumo bonege ta?gas por trankvili?i anta? iri dormi. La tuta etoso bonege kongruas al tiu de gufujo dum Esperanto-renkonti?oj.

Provu vidi ?in la? mia maniero

1 komento

Da?re validas mia novjara promeso, unufoje semajne iri eksteren, al koncerto a? kinejo. ?a?de mi denove uzis la rekomendojn el Ultimo, la urba magazino por Münster, kaj iris al Gleis 22. Post la pasinta semajno, mi jam scivolemis.

?ifoje e? estis tri muzikgrupoj. Unue koncertis Sir Simon Battle el Germanujo. Kiam mi venis al la koncertejo, li jam ludis sian lastan kanton, “Girls Just Wanna Have Fun”, origine de Cyndi Lauper. Estis bona akustika reludversio, sufi?e proprastila por konvinki. La muziko – kantado kaj akustika gitaro – estis en ordo por unu kanto, sed por pli ol 10-20 minutoj tro trankvila. Krome se vi volas sperti ion en tiu stilo, mi povas a?skulti Stephan Schneider a? mi mem.

?e MySpace eblas a?skulti diversajn kantojn de tiu artisto. La fotoj tie ekis en mi la demandon: ?u tio ne estas la ulo, kiu poste vendis la diskojn al mi kaj kiu rakontis pri la postaj koncertoj?

La dua koncerto dum tiu vespero estis de James Husband el Athens (Georgio, Usono). Li kantis kaj ludis gitaron kaj virino ludis la violon?elon. Fakte ili estis du akompanaj muzikistoj de la ?efa bando Azure Ray, kiu koncertis poste kaj pri kiu mi skribos morga?. Interesis min ?e tiu kombino, ke la violon?elo ne sonis en la malanta?o kiel ofte ?e rokmuziko, sed rolis kiel unu el du instrumentoj.

La kanto “Window” memorigis min pri “I Feel Fine” de The Beatles. La gitaraj melodioj tre similas unu al la alia.

James Husband: Window (akustike)

Post la tri koncertoj, mi decidis a?eti la albumon. Temas pri bele ilustrita disko, kies kovrilo bone kongruis al tiu de la ?efa bando. Kiam mi demandis James Husband pri a?tografo, okazis rimarkinda afero: Li elprenis la informoslipon de la diskeldonejo kaj for?etis ?in!

Sur la disko la muziko venas de kompleta bando. Temas pri rokmuziko kun kelkfoje elektronikaj elementoj a? efektoj. Elstaras foje fortaj elektraj gitaroj, foje iomete melankolio. La sono ?ajnas al mi iomete kruda, nepolurita, ?efe ?e la vo?o. Tamen ?i estas tre aktuala – mi e? ne kapablas diri, kial kaj kiel. ?io bone kongruas. Ne ekzistas “unu elstara kanto” – la verko funkcias bone kiel kompleta albumo.

Unu eta detalo kaptis mian atenton: En la kanto “No No Baby”, iam a?skulteblas la melodio de la Germana himno. Fakte nur estas la parto dum kiu oni kantas “Einigkeit und Recht und Freiheit“. Konsiderante la orginon de la kanto, tute bone eblas ke James Husband ne ?erpis el la himno mem, sed el aliaj muzika?oj, kiuj uzas la saman melodion (a? variojn de ?i).

La diskeldonejo ofertas du kantojn senpage. Kaj ?uste tiuj estas plej a?skultindaj: “A Grave In The Gravel” enhavas la fortajn elektrajn gitarojn, dum “Window” havas la similecon al The Beatles.

Tiu fakte ne venas de nenio, kiel mi eltrovis. Akompane kun la albumo venis bonusa disko kun ses reludversioj, inter ili dufoje de The Beatles. ?e ili anka? la kantado pla?as al mi. Tamen okazis stranga intermikso de la diskeldonejo: ?i anoncas unu kanton kiel “What Youre Doin’ To Me” (origina artisto: Jesse Damon), dum reale estas
“What You’re Doing” (origina artisto: The Beatles).

Jen por komparo la sama kanto en du diversaj versioj: Unufoje, kiel ?i sonas sur la albumo, kaj unufoje en akustika vesto (tamen diversa de tiu de la koncerto).

James Husband: A Grave In The Gravel (albuma versio)

James Husband: A Grave In The Gravel (vive, akustike)

Vi sentis vin tiom malgranda

4 komentoj

Kiel jam menciite, unu kromefiko de la post-Esperanto-rekonti?o-sindromo estas la demandoj: Kial tiu bonega etoso devas limi?i al Esperantujo? ?u ne eblas kunpreni ion al la cetera vivo? Kaj unu recepto kontra? la sindromo estas, iri al festo.

Kaj jes, serioze: Kial mi ne iras al koncertoj en mia hejmurbo Münster? Ofertoj ja abundas. Mi ja tiom ?atas la etoson de koncertoj dum Esperanto-renkonti?oj.

Tial mi finfine realigis tion. Mi ?iel ajn jam regule informi?as tra Ultimo, la urba magazino por Münster, pri la kultura programo dum la sekvaj du semajnoj. Mia intenco estis, almena? viziti unu koncerton semajne. Anta?hiera? mi eliris al la ejo Gleis 22 (“kajo 22” – pro la proksimeco al la stacidomo).

Kiel anta?grupo ludis Cleo T. el Parizo, Francujo. Ili veturis dek horojn de Parizo dum tiu tago nur por koncerti vespere!

Cleo T.: anonco de E?ropa turneo

Cleo T.: Song To The Moon

La stilo estas iu miksa?o inter popmuziko kaj folkoro. Parte iomete memorigis min pri la son?puro de “Im Juli” kaj Esperanto Desperado (la kantoj de Amir).

Mi ?atis la prezentadon. ?iu instrumento estis bone aüskultebla. La sono ne estis ma?ita kiel koncertoj de aliaj grupoj. Krome la kantistino estis sufi?e ?arma. Kiel percepteblas en la supraj videoj, ?i anka? parolas en la germana, kvankam ?ajne papage. Post la koncerto mi gratulis ilin pro la prezentado.

La ?efa grupo de la vespero estis Maps & Atlases el ?ikago, Usono. Malfacilas priskribi la stilon. La eksperimentemo kaj muzika fajneco pensigas min pri Marillion, la sendependeco al Ted Leo & The Pharmacists.

Mia plej ?atata kanto estas “The Charm”. Pro ?i mi a?etis la albumon “Perch Patchwork”.

Maps & Atlases: The Charm

Maps & Atlases: The Charm (brile vive)

Maps & Atlases: The Charm (kun drumistoj de lernejo)

La grupo havas la interesan kutimon, fini koncerton meze en la publiko. Jen kiel tio aspektis nur kelkajn tagojn anta?e:

Maps & Atlases: Carrying The Wet Wood (vive meze en la publiko)

Tio tre memorigis min pri gufujo-koncertoj – a? pri Esperanto-koncertoj ?enerale: Tre intima etoso, tre harmonia sento.

?e la TTT-ejo de la bando haveblas senpaga el?uto de la kanto “Solid Ground”. Krome a?skulteblas pliaj kantoj ?e myspace.

Maps & Atlases: Solid Ground

Post la dua koncerto mi havis la okazon babili iomete kun la basisto. Poste mi a?etis ne nur la jam menciitan diskon, sed anka? t-?emizon. Estas tempo, ke mi havas pli multajn, kiuj ne estas Esperanto-t-?emizoj!