Por la nova jaro mi promesis, almena? unufoje semajne eliri la lo?ejon por viziti koncerton, kinejon, diskotekon a? ion similan. Pasintan fojon mi ?eestis la koncerton de Imaad Wasif (kun la bonega anta?grupo Spokes). Hiera? mi denove estis en la sama koncertejo, la Gleis 22. Tie la Usonano Dean Wareham (akompanita de kelkaj aliaj) ludis kantojn de sia anta?a grupo Galaxie 500. ?ajne ?i estis konata anta? proksimume 20 jaroj (a? pli).

Dum mi jam skribis tre entuziasme pri diversaj koncertoj, hodia? estis la unua fojo, ke mi sentis min seniluziigite. La publiko konsistis grandparte el griz- kaj blankharuloj (a? kalvuloj – almena? la viroj), tiel ke mi estis preska? klare fremdulo. Se mi komparas tion al la miksita publiko de anta?aj koncertoj…

Plej ?enis min la la?teco de la muziko, kiu ?is nun neniam estis problemo. E? kiam mi staris plej malproksime de la scenejo, miaj oreloj doloris. Sed la aliaj spektantoj ?ajne tute ne ?eni?is, tiel ke mi serioze supozis, ke ili ne plu kapablas bone a?di. Mi rimarkis, ke la miksadon transprenis propra sonteknikisto de la bando – tre granda eraro, kiel evidenti?is! Krome mi miris, kial la muziko entute devis esti la?ta, ?i estis trankvila kaj tute ne invitis al dancado. La ekzaktan stilon mi e? ne povas priskribi – plia pruvo, ke la?teco ne a?tomate kreas sonon, kiu restas en la orelo.

Konsekvence, mi nenion a?etis kiel memora?on de la vespero. Sed mi ne beda?ras, ke mi ?eestis: Se oni elprovas multajn aferojn, oni ne povas ?iam fari nur pozitivajn spertojn.