Mia sova?a mondo

Mi jam rakontis, kiel mi pasintjare regule kantis en la trinkejo “Heile Welt” en mia hejmurbo Münster. Fakte estas mia merito ke, tiel ke la 13an de novembro tie okazis koncerto de la duopo “Schallermann”. Kio okazis? Konatulo vidis ?e Facebook, ke mi rilatas al la evento GrooveGipfel, telefonis al mi por ekscii pli kaj mem aperis tie kiel nemuzikanta gasto en julio. Lin mi jam a?skultis kiel muzikiston komence de 2011 dum privata festo, dum la alia muzikisto estis la persono, kiu donis al mi la surbendigon de la pasiono en la sama jaro.

Dum la vespero la trinkejo estis plenplena. La grupo prezentis bonan elekton da kantoj, interalie “Westerland” de Die Ärzte. Kompreneble mi kunkantis, ?ifoje transprenante la duan vo?on. Poste oni diris al mi, ke mia kantado estis tre bona! Schallermann krome prezentis “Take Me Home, Country Roads” en regeoversio (kun rastabukla paruko). Poste ili proponis, ke anka? aliaj muziku, sed mi rezignis pri la oferto, ?ar mi ne volis gitarludi kaj kanti samtempe kaj neniu alia pretis transpreni la gitaron. Inter la neuzita repertuaro, mi vidis plurajn aliajn kantojn de Die Ärzte, kio tre ?ojigis min.

Sed se mi jam mencias Die Ärzte kaj nekutimajn reludversiojn, tiam menciindas alia afero: Anta? kelkaj monatoj mi legis artikolon pri la nova albumo de Heino, la famega Germana ?lagrokantisto. La bloganta advokato Markus Kompa, kiu anka? lo?as en Münster, informis pri tio, ke Heino surbendigis albumon, kiu komplete konsistis el reludversioj. La originaloj estas germanlingvaj kaj ?iuj pli malpli famaj. Unu kulmino sendube estas la Heino-versio de Junge.

La originalo de Die Ärzte

(Cetere ekzistas Esperanto-traduko kun la nomo “Filo”, kiun verkis Stephan Schneider. Li anka? jam kelkfoje prezentis ?in.)

partetoj de la tuta Heino-albumo:

La? muziko kaj kantado la Heino-versio de “Junge” estas tute en ordo, e? surprize bona por Heino (kiu montras memironion rilate al la titolbildo de la albumo). Die Ärzte mem ne povas pleni pri la reuzo de sia kanto, des malpli, ?ar ili mem reludis ?lagron – sen iu indiko de ironio.

En mia menso formi?as grandioza metafor’

Hiera? mi skribis pri la unua komuna muzikado de Sebastian kaj mi ekde unu jaro kaj duona. Por realigi, kio jam delonge estis en mia kapo kaj kio konkreti?is kiel ideo por nova muzikprojekto, ni renkonti?is la 3an de oktobro (nacia festotago de Germanujo, do libera tago) en Münster. Tute male al la sperto fine de a?gusto, tiu dua provludado funkciis bonege! Ni apena? devas akordi?i pri io ajn; ni muzikis kun la sperto de multaj jaroj sub la nomo La Kuracistoj. Nun montri?is la frukto de multfoja prezentado de kantoj, ekestis la mirinda facileco de rutino.

Ni e? havis sufi?e multajn kantojn por du koncertoj! Kaj ni finis ?ion en nur unu tago.

por roka konsisto:

  • Junula amo
  • La okulvitroj de Buddy Holly
  • Westerland
  • Sen vi
  • Ne plu
  • Vi volas kisi
  • En ka?’ (origine de Team’)
  • Hej la nizoj
  • Longe for (origine de Persone)
  • Jen alkohol’ (nova versio de “Jen nia mondo”)
  • Por ?iam
  • ?u jam ?io?
  • Al la liberec’
  • Birdo, flugu for (Szállj el kismadár en Esperanto)
  • Emejlj fel (en la hungara, origine de Ladánybene Huszonhét)

por la gufujo:

  • Kaj mi ploras
  • Suno, palmoj kaj somer’
  • Nur pro vi
  • Solege en la nokt’
  • Misteroland’
  • Feli?e (origine de Esperanto Desperado)
  • Kisu min, ho kara
  • Duona amkanto

Mi tamen ankora? ne rakontis, por kiu okazo tio estis. La reston de la vojo mi pritraktos alian fojon.

Jen vasta mond’ por ?iuj ni

Mi tute forgesis mencii parton de mia muzika aktiveco en 2012 – eble, ?ar ?i poste estis kovrita de multe pli granda sukceso! Sed pri tiu lasta mi rakontos alian fojon…

La 31an de a?gusto, Sebastian (malfrue) festis sian naski?tagon en Paderborn. Cetere estis la sama loko kiel anta? unu jaro kaj duona – kaj fakte la unua fojo ekde tiu tempo, ke ni denove kune muzikis! Ni prezentis kelkajn kantojn el nia kutima repertuaro kiel La Kuracistoj:

  • Westerland
  • Junula amo
  • La okulvitroj de Buddy Holly
  • Mi kaj ?i (origine de Amplifiki)
  • Jen nia mondo

“Jen nia mondo” estis speciala deziro de Sebastian, ?ar en 2012 estis la 100a naski?datreveno de Woodie Guthrie. Intertempe e? ekzistas nova versio de la kanto, pri kiu mi “kunkulpas”… sed ni restis je la originalo.

Tute modeste mi tamen devas konfesi, ke nia muzikado ne estis tro bona. Rimarkeblis la longa pa?zo ekde nia anta?a fojo sur la scenejo. Sed almena? ni havis agrablan vesperon ?ar anka? aliaj homoj kontribuis muzike (kiel jam dum la pasinta fojo). Krome estis okazo, rakonti pri la da?ra populareco de “Junula amo”, laste spertita dum la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo), kaj pri planoj por nova muzikprojekto. Pri la unua pa?o al ?i mi skribos la sekvan fojon.

En Mordor neniu povas vidi la ?ielon

Einmal jährlich schreibe ich in meinen beiden Muttersprachen Deutsch und Esperanto eine Rezension. Bisher ging es zweimal um Comics (2003 und 2005), einmal um einen Film (2010) und sonst (2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011 und 2012) über Musik – so auch dieses Jahr.

Unufoje jare mi skribas en miaj du gepatraj lingvoj, la germana kaj Esperanto, recenzon. ?is nun dufoje temis pri komiksoj (en 2003 kaj 2005), unufoje pri filmo (en 2010) kaj krome (en 2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011 kaj 2012) pri muziko – anka? ?ijare.

Die ganze Rezension / La tuta recenzo

Sed vi diris al mi nenion

Dek jaroj da blogado en Esperanto (e? se mi unue ne nomis tion “blogado”) – kio restas por diri (bela aforismo cetere)? Mia taglibrumado i?is neregula. Foje dum semajnoj mi skribas preska? ?iutage, dum sekvas monatoj da silento. La reala vivo vokas kaj estas tute sane, unue sekvi tiun vokon.

La vere bona nova?o de la pasintaj monatoj estas, ke du aferoj denove funkcias en mia vivo: verkado de samplobazita muziko kaj verkado de kantotekstoj. ?ar mi ankora? ne skribis pri la lastaj Esperanto-renkonti?oj, kiujn mi ?eestis ekde fine de 2012, da?re restas rakontinda mia plej granda sukceso (en la senco de “la plej granda muzika sukceso de mia ?isnuna vivo”).

Sed unu temo ne rajtas manki dum la hodia?a tago, nome melankolia popmuziko. Tradicie mi skribas pri U2, Persone kaj Inicialoj DC, ?ifoje estas la vico de Keane. Ial la kanto “Spiralling” restis en mia menso, post kiam mi a?skultis ?in interalie dum festo en mia amikaro komence de 2009.

Keane: Spiralling

Kompreneble facile percepteblas la simpla recepto, per kiu kapteblas mia ?ato: Melankolia popmuziko, kiu memorigas pri la 1980aj kaj kun bona kantado. Komence de ?i tiu jaro mi denove a?skultis la kompletan albumon. ?ifoje alia kanto kaptis mian atenton.

Keane: You Haven’t Told Me Anything (koncerta versio)

La sintezila melodio de “You Haven’t Told Me Anything” pensigas pri “Computerliebe” de Kraftwerk, kiun Coldplay, alia grupo, kiun mi ege ?atas, uzis por sia kanto Talk. La elektronika stilo de la Keane-kanto similas al la muziko de Inicialoj DC, des pli en la pli trankvila demoversio.

Keane: You Haven’t Told Me Anything (demoversio)

La etoso de la muzika?o bone kongruas al mia propra sinteno nuntempe: Mi nur eltenas min mem en tiu rompita, dubanta stato. Mi havas la impreson, ke nur tiam mi sukcesas fari a? krei ion bonan. Beda?rinde tio signifas, ke mi devas esti malgaja kaj malcerta pri mi mem por doni belecon al la mondo.

Mi scias, kion mi scias

Hodia? anta? ekzakte dek jaroj mi komencis tiun ?i retan taglibron. Nekredeble, kiom rapide la tempo pasis! Mi povus nun longe listigi, kiuj gravaj aferoj okazis en mia vivo (kaj ligi al la enskriboj, se mi tu?is tiujn temojn), sed ?ajnas iom tede al mi, tiom forte kaj intense rerigardi. Nuntempe ?efe min okupas mia nuna vivo. Grandparte da?re validas, kion mi jam skribis dum mia naski?tago: Preska? nenio estas en ordo en mia vivo.

La 8an de majo, mi kutime skribas pri du muzikaj temoj: U2 kaj grava son?puro (el filmo kun tempovoja?o). Amba? mi jam faris anta? monato.

Tamen ekzistas ligo inter la hodiaüa temo kaj Star Trek, e? se ne rekte al la filmo “First Contact”. Jean-Luc Picard iam mem estis asimilita de la Borgoj – sed poste savita kaj rehumigita. Ne longe poste, li vizitas siajn parencojn sur la tero. Post batalo kun lia frato, revenas la memoroj kaj subite la emocioj superas lin.

Star Trek: The Next Generations – Jean-Luc Picard ploras en la epizodo „Family“

Kiam mi spektis tiun scenon kiel junulo a? juna plenkreskulo, ?i ?iam ?ajnis iomete embarasa al mi. La inteligenta kaj kapabla kapitano Picard senhalte ploras!

Hodia?, kun la sperto de multaj jaroj, mi vidas la aferon en tute alia lumo: Mi pensas, ke tio estas unu el la plej fortaj momentoj el la serio, ?ar ?i estas tiom realisma. ?i montras, ke Picard estas homo, kaj ke li bezonas tempon, por digesti la terurajn aferojn, kiujn li spertis. Tute prave diras lia frato, ke tio ankora? okupos lin dum longa tempo kaj ke li devos lerni vivi kun ?i. Mi mem devis longe batali kun mi mem, kiel ?uste pritrakti miajn emociojn, kaj mi opinias, ke bona sinteno al la propraj emocioj estas unu el la plej sanaj kvalitoj de plenkreskula viro.

Tiu ?an?anta percepto estas bonega temo por muzika taglibro. Jam anta?e mi skribis rekte pri muziko por plenkreskuloj. Fakte jam ekde jaroj mi havas la ideon, skribi pri albumoj a? kantoj, kiujn mi ne komprenis a? kapablis estimi kiel junulo, sed kiujn mi intertempe ege ?atas.

En februaro 2012, mi finfine a?etis la albumon “Graceland” de Paul Simon. ?i estas konsiderata klasika?o kaj mejl?tono ne nur en lia verkaro, sed de popmuziko ?enerale. Eble ?uste pro tiu rekono mi longe rezistis, okupi?i pri “Graceland”. Krome la? mia memoro la refreno de la titola kanto estis sufi?e plata. Aliflanke mi ege ek?atis la kanton “You Can Call Me Al“. ?i tu?as la temojn, kiuj nuntempe gravas por mi. Kiom bela diferenco inter la gaja etoso de la muziko kaj la seriozeco de la teksto! Jam pro tiu unu kanto, indis a?eti la tutan diskon. Cetere estas jubilea eldono okaze de la 25-jara datreveno de ?ia origina apero, kiu enhavas kelkajn aldonajn kantojn (fruaj a? alternativaj versioj de albumaj kantoj) kaj la rakonton, kiel ekestis la kanto “Graceland”. La KD-libreto enhavis longan tekston kaj tiom multajn aldonajn informojn pri la esti?o de la muziko, ke mi dum monatoj tute ne tu?is la diskon. Mia kutimo, bone koncentri?i kaj legi ?ion dum la unua a?skultado, denove malhelpis al rapida konsumado. Sed kiam mi finfine legis kaj a?skultis ?ion, mi ege ?uis tion, ?ar mi multe pli bone komprenis la muzikon kaj kapablis aprezi la tutan verkon. Do ?ajne mia aliro estis la ?usta por mi.

La unua kurioza?o por mi estis, ke Paul Simon faris tion, kion mi mem post longa pensado trovis kiel (eblan, teorian) adekvatan stilon por mi mem. E? se la? la enhavo ?i estas alia, unu ekzemplo estas mia kanto “Al la liberec’“. La ideo por tiu kanto venis al mi dum la Kultura Esperanto-Festivalo (KEF) en Helsinko (Finnlando) en 2005, sen ke mi konsciis pri tio, ke ekzakte tiu koncepto jam ekzistis. Li uzas mondmuzikon, sed kantas melodie per tipa “glata” vo?o de blankulo. Li alparolas temojn (kaj problemojn), kiuj ne estas por a? de “la tuta mondo”, sed validaj unue en lia propra vivo kiel meza?a viro en okcidentindustria lando. Anstata? kanti pri harmonio kaj monda paco, liaj tekstoj de estas plenaj je tristeco – kaj samtempe kun melodio kaj muzika akompano, kiuj havas tute kontra?an etoson! Tiel Paul Simon povas malferme esprimi siajn sentojn kaj sian tutan malgajecon, sed la mondo ne malakceptas tion a? forturnas sin, ?ar la muziko invitas al dancado kaj festado. Per la albumo, Paul Simon bonege difinis, kiun rolon blanka artisto povas transpreni, agnoskante la diversecon de la mondo, kaj samtempe tenante sian propran identecon (kaj muzikan devenon), kontribuante ?uste per tio. La albumo estas majstroverko, ?ar ?i funkcias je diversaj niveloj samtempe.

Krom “You Can Call Me Al”, anka? la kanto “Graceland” mem mirinde bone pla?as al mi. La forta parto certe ne estas en la refeno, sed en la gitarludado en la strofoj. ?i donas tre melankolian etoson – ial mi tuj devas pensi pri voja?o dum nokto, kaj fakte almena? pri voja?o temas la kanto (kaj li mencias “perdi amon” en unu strofo).

Kanto, kiun mi ne konis anta?e kaj kiu postlasis fortegan impreson, estas “I Know What I Know”. Stile ?i ege memorigas min pri la kanto “System” de Die Ärzte, mia plej ?atata kanto de ilia albumo “Geräusch“. Eble la teksto ne rekte redonas tion, sed por mi “I Know What I Know” esprimas la ?eneralan rakonton de la tuta albumo. Paul Simon kantas pri blanka viro, kiu havas pli ol 30 jarojn kaj perdis ?iun certecon en sia vivo.

Li ne plu scias, kiu li estas kaj kion fari – perdita viro kun identeco-krizo, kiu konstatas, ke en la mondo ?ajne ne estas loko por homoj kiel li. Kaj ?uste tial tiu kanto tu?as min tiom profunde.

Paul Simon: I Know What I Know

Vi ne scias, kion ni povas trovi

Kiel mi jam hiera? skribis, hodia? estas interesa dato: Post ekzakte 50 jaroj, la homaro ekhavos la unuan kontakton kun eksterteruloj (la? la filmo „First Contact, anka? konata kiel „Star Trek VIII“)!

Pri la son?puro de tiu filmo mi jam skribis kelkfoje iomete. Ekzemple mi tre ?atas, ke aperas kanto de Roy Orbison en la filmo. La titolan muzikon mi jam surmetis kiel D? kadre de tema muziko silvestra balo.

Fine de la pasinta jaro kaj komence de ?i tiu, mi intense a?skultis la kompletan son?puron. Tiam mi metis apartan atenton al unuopaj pecoj. Grandan parton de la muziko verkis Jerry Goldsmith, sed kelkaj muzika?oj venas de lia filo Joel Goldsmith. Sur la origina eldono de la son?puro aperas malmulta muziko de Joel, sed la kompleta, kiun mi akiris denove tra Intrada, finfine enhavas ?ion.

La son?puro meritas detalan pritrakton en aparta enskribo, sed mi volas mencii unu pecon de Joel Goldsmith, kiu nur aperas en tiu versio kaj kiun mi ofte a?skultis dum la pasintaj monatoj.

Joel Goldsmith: Battle Watch

Mi tre forte ligas la muzikon al la situacio, en kiu ?i aperas en la filmo. Tial ?i ?iam emocie tre efikas al mi.

En la spaco?ipo Enterprise, oni a?skultas, kiel la stelofloto estas malvenkanta en batalo kontra? la Borgoj

Frumatene, la 4an de aprilo

La hodia?a dato estas interesa pro du kialoj: Unue, post ekzakte 50 jaroj la spaco?ipo Enterprise aperos el la e? pli fora estonteco por batali kontra? la Borg (la? la rakonto en la filmo „First Contact“, anka? konata kiel “Star Trek VIII”). La dato „4a de aprilo 2063“ e? rekte mencii?as, kiel rimarkeblas en la sekva oficiala varba?o por la filmo (?e 0:56 sekundoj):

Sed la vere grava dato en tiu filmo estas unu tagon poste, do mi ne pritraktu tion jam nun. La 4a de aprilo mencii?as anka? en la kanto „Pride (In The Name Of Love)“ de U2. Tiu parto de la kantoteksto alludas al la murdo de Martin Luther King (hodia? anta? ekzakte 45 jaroj), kvankam reale oni murdis lin vespere kaj ne „frumatene“, kiel la kanto ?ajnigas.

Tamen por mi la kanto intertempe ricevis tute alian, amuzan kromsignifon. ?i aperas en unu epizodo de „The Simpsons“. La refreno kanti?as, ?uste kiam Homer Simpsons estas batata de pluraj fortaj viroj. Ekde kiam mi spektis tion la unuan fojon, mi ?iam ligas la kanton al tiu ironia sceno. Anta?e fakte mi ne tiom ?atis la kanton, sed ekde tiam tre multe!

Mi e? foje pripensis, traduki la kantotekston. La refreno ?ajnas sufi?e facila afero:
„En la nom’ de am’, kio pli en la nom’ de am’?“
Sed la strofoj ?ajnas tro granda tasko por mi, do mi facilanime rezignis pluigi la laboron.

Estas vespero kaj mi vidas vin, mi vidas vin

Nur nun, skribante pri ?iu Esperanto-renkonti?oj, kiujn mi partoprenis ekde 2011, mi plene konscias pri tio, kiom multaj entute estis. Post la Germana Esperanto-Kongreso (GEK) 2011 en mia hejmurbo Münster, la Esperanto-somero en Ukrainujo 2011 kun la 67a Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Kievo kaj Velura Sezono en Jalto, la 3a Junulara E-Semajno (JES) en Gdansko (Pollando) 2011/12, la esperantumado en Lepsiko kaj Berlino en majo 2012, la Komuna Esperanto-Kongreso (KEK) en Berlino unu semajnon poste, la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo) en julio 2012 kaj la FAME-premiado en oktobro 2012, mi pritraktu aran?on, kies nomon mi (?ajne) jam konas ekde jaroj sed kiun mi partoprenis pasintan jaron la unuan fojon. Nur unu semajno post la esperantumado en Aalen, mi tuj veturis (relative spontanee) al la sekva aran?o. Allogis min la KKPS en Delft (Nederlando) inter la 2a kaj 4a de novembro 2012. Fakte la renkonti?o anta?e nomi?is PSKK (PostSomera Kla?Kunveno) – kial la nom?an?i?o? Fakte nova generacio de aktivuloj transprenis la organizadon kaj oni petis ilin iomete ?an?i la nomon, e? se ?i indikas iasence la da?rigon de la tradicio.

Estis pluraj kialoj, kiuj motivigis min veni: Unue, la aran?o havis viza?on, kaj estis tiu de Ro?jo, kun kiu mi jam tiom sukcese stultumis dum la SES. Due, li jam tiam disdonis bona varbilon en la formo de amuza gazeto (simile serioza kiel la Blinda Gardisto, kiun mi mem redaktis dum multaj jaroj). Trie, ne mankis stulta vortludo: „La KKPS“ sonas kiel koko kun la nomo Poso. Kvare, mi vidis la liston de la ali?intoj, kaj tie aperis multaj konataj nomoj, kaj la? ili i?us vere internacia kaj etosa renkonti?o. Kaj mi vere bezonis novan dozon da Esperantujo.

Al KKPS 2012 venis proksimume 50 personoj el tuta E?ropo (kaj Brazilo). E? okazis koncerto de Gijom. ?ajne nun e? la malgrandaj renkonti?oj postulas altkvalitan Esperanto-muzikon. Kiom bona evoluo! Sed la vere ?oka nova?o por mi estis, ke jam pretis papera ali?ilo al la Internacia Junulara Festivalo (IJF)! Kiu pensintus tion?

Sabate vespere mi surmetis muzikon kaj kelkaj homoj dancis. E? sufi?is por malgranda rondo de „La Bamba“! Kaj tiel Nederlando i?is la 11a lando en la listo de landoj, en kiuj mi D?umis (post Slovakujo).

Unu interesa afero okazis diman?e:Mi parolis kun la juna Nederlandano, kiun mi estis ekkoninta dum la SES, kaj li menciis, ke li ofte a?skultas mian muzika?on „Jazz di Gennaro“ dum lernopa?zoj. Mi neniam atendintus, ke mia muziko povus tiom utili! Bone, ke mi enretigis grandan parton de la samplobazita muziko, kiun mi kreis.

Fakte hodia? anta? ekzakte 16 jaroj mi komencis verki samplobazitan muzikon. Post la unuaj tri jaroj, la rapideco de mia verkado beda?rinde forte malkreskis. Sed nun, kiam la tuta kolekto de sampla?oj estas sur mia portebla komputilo, la facileco de la „fruaj jaroj“ parte revenis. Mi scivolemas, kiam mi finos la sekvan kanton.

Jen cetere du enskriboj de Stela pri KKPS 2012. Mi tre ?ojis revidi ?in – estis la unua revido ekde la 1a Junulara E-Semajno (JES) en Zakopane (Pollando) 2009/10

Mi volas diri dankon

Rilate al regula skribado en mia taglibro, mi bone komencis la jaron. Sed mi ne povis vivteni la tagan ritmon kaj iam la vivo tiom postulis mian atenton, ke mi e? devis pa?zi longe. Sed ankora? ne el?erpi?is temoj por la serio de enskriboj pri Esperanto-renkonti?oj, kiujn mi partoprenis ekde 2011. Post la Germana Esperanto-Kongreso (GEK) 2011 en mia hejmurbo Münster, la Esperanto-somero en Ukrainujo 2011 kun la 67a Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Kievo kaj Velura Sezono en Jalto, la 3a Junulara E-Semajno (JES) en Gdansko (Pollando) 2011/12, la esperantumado en Lepsiko kaj Berlino en majo 2012, la Komuna Esperanto-Kongreso (KEK) en Berlino unu semajnon poste kaj la Somera Esperanto-Studado (SES) en Nitra (Slovakujo) en julio 2012, venis la tempo por rakonti pri la transdono de la kultura premio de la FAME-fonda?o. ?iun duan jaron okazas tiu evento, kaj en 2012 la premio iris al Floréal Martorell de Vinilkosmo. ?ar mi estas spertulo pri Esperanto-muziko (kaj tial konas la meritojn de Flo) kaj oficiala komisiito de la Germana Esperanto-Asocio (GEA) por moderna Esperanto-muziko, oni petis min fari la la?doprelegon. Por tio mi voja?is al Aalen, eta urbo en suda Germanujo, kie la solena premiado okazis la 28an de oktobro.

Ne estis la unua fojo, ke mi prelegis. Sed kiel plej ta?ge rakonti pri Flo? ?is unu tagon anta? la evento mi havis neniun ideon. Tiam matene venis la sava inspiro: Kompreneble plej ta?gas mencii la valoran laboron, kiun li faris, kaj la gravegan kontribuon al Esperanto-kulturo. Kaj plej grave, tio tute ne bezonus esti simpla listigado de sukcesoj, sed mi povus anka? meti la atenton al aktualaj, gravaj problemoj. Tiel mi verkis la prelegon dum la trajnvoja?o. Cetere la tuta parolado okazis en la germana, tiel ke necesis traduki tion al Flo. Sed li poste diris, ke li ?iel ajn komprenis, kion mi diris, kaj li estis kortu?ita. Por li ricevi tian premion en Germanujo havis specialan signifon, ?ar siatempe lia avo pereis en Nazia koncentrejo.

Mi kaptis la okazon por akiri kolekton de Esperanto-muziko. Mi estis mendinta diversajn diskojn, kiuj estis savitaj el la fajro, kiu trafis la studion de Vinilkosmo, kaj kelkajn kasedojn. Mia intenco estis, donaci la diskojn kaj kasedojn al amikoj kaj al homoj, kiuj ne havas multan monon, kaj supozante, ke tiujn varojn Vinilkosmo plej malfacile povos vendi, mia ago ne forigas eblajn klientojn.

Same kiel jam en Lepsiko, mi tre ?ojis montri vivantan Esperanto-kulturon al la ekstera mondo. Cetere pluraj longjaraj esperantistoj post mia prelego diris al mi, ke ili ankora? ne konis multon de tio, kion mi rakontis. Anka? tio estis denova sperto.

Post agrabla tagman?o mi veturis hejmen. Jen kelkaj interesaj ligoj pri la evento: