?iun semajnon mi da?rigas mian promeson por la nova jaro, almena? unufoje eliri. Anta? semajno mi spektis la filmon “Sucker Punch”. ?ifoje mi denove spektis filmon. Fakte gravis, ke ?in montris unu el la du malgrandaj kinejoj de mia urbo Münster. Aliokaze mi estus pensinta, ke “?io, kion ni devis doni” estas celita al la granda amaso. Eble la partopreno de Keira Knightley misgvidis min.
Estas sciencfikcia filmo kun simila temo kiel “La insulo” kun Ewan McGregor (kia koincido, ke amba? aktoroj aperis en epizodo de Stelaj Militoj!).
La filmo impresis min plurmaniere: Unue, dum la scenoj en la pasinteco, la infanoj ne ?enas. Tio estas ege malofta en filmo. Due, la filmo ne vetas je tio, ke oni ne scias, kio okazas. Oni povas tute bone anticipe scii, pri kio temas. Trie, la filmo ne dependas de tio, ke oni ne divenas la finon. Mi jam anta?e bone imagis, kia estos la fino, kaj pravis. Sed tio neniel ruinigis la viziton de la kinejo. Kvare, la filmo fokusi?as je la rakonto, ne je la aktoroj. Per malmulto ?i rakontas – kaj ?uste tio estas la ?anco de “malgranda” filmo.
La muziko bone kongruas al la resto: ?i neniam tro altrudas sin, sed subtenas la etoson de la filmo. ?efe estas melankoliaj melodioj de orkestra muziko. ?i sonas kiel la filmmuziko por “The Thin Red Line” de Hans Zimmer a? “Adagio for Strings” de Samuel Barber.
Entute mi ege ?ojas, ke mi iris al tiu filmo. Mi malkovris etan perlon!