Monataj arkivoj: Oktobro 2005

Rifu?ejo de perturbo

Lasi respondon

Pasintan semajnfinon mi veturis kun miaj gefratoj kaj mia bofrato al kunveno de la rolludantoj. Temis pri la sama loko, kie ni antaŭ duona jaro pasigis semajnfinon.

Dum la alvojaĝo, mia fratino kaj mia bofrato cetere okaze de mia naskiĝtago donacis al mi du kompaktdiskojn de mia amazon.de-dezirlisto, nome “Endlich Urlaub!” de Farin Urlaub kaj “The Singles 1981-1985” de Depeche Mode. Mi alifoje skribos pri tiuj KDj.

Alveninte vespere, ni elpakis la aŭton kaj iris al la granda dormĉambro, ĉar ĉifoje ni tranoktis en la ĉefa domo. Mi denove ĝojis pri la neatendita luksonivelo de la loko. Ĉio aspektis bele kaj samtempe liveris agrablan komforton.

Ni vespermanĝis kaj samtempe renkontis aliajn partoprenantojn, kun kiuj ni kompreneble ŝercis kaj babilis. Ni daŭrigis tion en la malpli granda domo, kie ni pasigis la tutan semajnfinon dum la pasinta renkontiĝo.

La sekvan tagon ni unue longe kaj bone matentagmanĝis. Dum unu miaj gefratoj kaj mi poste sekigis la manĝilaron, kiun estis lavinta maŝino. Poste mi decidis lavi min kaj konstatis, ke ankaŭ la duŝo pli ol kontentigas miajn postulojn.

La homoj memorigis min pri tiuj de Esperanto-renkontiĝoj: Kelkaj estis novuloj, aliaj veteranoj, kaj iel magie ili post plej mallonga tempo kreis unikan etoson. La plej grava diferenco estis, ke ĉi tie mi estis novulo kaj nur povis imagi, kiom impresa kaj eksterordinara al la aliaj ŝajnis la reapero de kelkaj veteranoj, kiuj dum multaj jaroj ne plu estis venintaj al tiaj rolludaj aranĝoj.

La kuiristo de la pasinta fojo kune kun kelkaj aliaj estis preparinta trinkejon. Ĝi estis ornamitaj per la tipaj ekipaĵoj de viva rolludado – armiloj kaj ŝirmiloj, flagoj kaj blazonoj, feloj kaj tukoj. En la trinkejo haveblis senpage diversaj teoj, viskiospecoj kaj kukoj.

Ĉiuj iris por surmeti memkunportitan kostumon kaj poste renkontiĝis ekstere por ĝui la varman sunon. Tiam ekis la fantazia marŝo, miksaĵo inter urboludo kaj viva rolludado. Kiel mi baldaŭ eltrovis, la celo ne estis solvado de la donitaj taskoj, sed ĉefe amuziĝo.

Post la vespermanĝo okazis la ĉiujaraj klanceremonioj. Tio iel pensigis min je la internacia vespero de Esperanto-renkontiĝoj, kvankam oni alcelis iom pli seriozan etoson. Tamen abundis okazoj por ridi.

Ofte ni tostis per la senalkohola klantrinkaĵo. Aliaj trinkis laŭplaĉe bieron, viskion, mielvinon kaj aliajn bongustaĵojn.

La gravaj ŝanĝoj, kiujn la ceremonioj alportis al la historio de la fiktiva klano, inspiris mian fratinon kaj min al po unu kanto. Ni prezentis ilin al la personoj, kiuj ĉefrolis en tiuj kantoj, kio amuzis ilin. Krome ili estis iom impresitaj, ĉar ni verkis la tekstojn dum resp. tuj post la ceremonioj, do sufiĉe rapide. La melodiojn ni prenis de popolkantoj.

Dum la resto de la vespero, mi babilis kun diversaj homoj, sed ankaŭ kaptis la okazon por lerni novan kartludon, kiu jam ĝuas kultstatuson en tiu rondo, nome “Tichu“. Onidire ĝi estas Ĉina kartludo (tiam pli bone transskribita “Ti Chu”). La reguloj estas mikso el Doppelkopf, The Great Dalmuti, Poker kaj Rage. Poste mi aĉetis ekzempleron de la ludo de unu el la partoprenantoj.

Dimanĉe ĉiuj matentagmanĝis, kunpakis, ordigis la ĉambrojn kaj poste adiaŭis unu la alian. Dum tiu semajnfino mi finfine decidis, pli profunde partopreni en la aktivecoj de tiu grupo. Se mi iam retiriĝos el Esperantujo, mi scias, kie trovi novan hejmon.

Ni ?iuj povas tion

1 komento

Komence de la monato mi denove renkontiĝis kun kelkaj el la belulinoj por karaokeado en la “Piano Bar”. Pri la unua fojo kaj la dua fojo mi ja jam skribis antaŭe.

Unue tamen ni nur estis triope kaj oni montris piedpilkludadon televide. Tio neniel interesis nin, sed ĉar per nia bonhumura maniero ni pasigis la tempon agrable babilante. Finfine alvenis la aliaj kaj la muzika programo komenciĝis. Tralegante la liston da kantoj, ni rimarkis ke haveblis pli multaj kantoj. Tamen daŭre mankis pli multaj kontribuoj por viraj voĉoj. Denove ĉeestis la DĴ de la unua fojo. Kiam li vidis nian grupon, li unue aspektis, kvazaŭ li pensus: “Ho ne! Ne ili denove!” Sed post kelkaj kantoj, kiun prezentis la belulinoj, lia mieno ŝanĝiĝis al pli afabla, simpatia mieno.

Ĉifoje nia grupo kvazaŭ devis instigi, vigligi kaj vivteni la karaokeadon kaj ŝajne impresis la aliajn ĉeestantojn. Post mia unua kanto (“Under the bridge” de The Red Hot Chili Peppers) viro en eble mia aĝo venis al nia tablo kaj demandis, ĉu li ne povus kanti kun unu el ni. Li aldonis, ke li estas iom tro malcerta por sola kantado kaj ke ni ja ĉiuj estus tiom bonaj kantistoj.

Post tia komplimento mi malfacile povis rezisti, krome mi ja ŝatis ke li entute alparolis nin. Kuraĝon oni premiu. Dum la vespero Marc (aŭ Mark?) kaj mi kantis kune “Losing my religion” de R.E.M., “Wonderwall” de Oasis, “The scientist” de Coldplay kaj “Light my fire” (iu stulta soula reludversio, do ne de The Doors). Krom tiu lasta mi kantis nenion novan, ĉefe ĉar mi bezonis kanton, kiun mi jam sole regis, ĉar komuna kantado pli malfacilas, se oni ne konas la kantadokapablon de la partnero. Tiam oni almenaŭ alcelu sekurecon ĉe la repertuaro!

Je la fino de la vespero, Marc kaj sia amikino Jasmin el Dortmund kore dankis al mi, videble distritaj. La du personoj kun kiuj mi jam unue estis kune, dum la promeno al la bushaltejo ŝerce kantis “Gunnar estas populara!” laŭ la melodio de infana primokkanto (“Gunnar ist beliebt!” anstataŭ “XY ist verliebt!”). La tuta situacio plaĉis al mi. Evidente mi povas ankaŭ bone rilati al fremduloj, ankaŭ se temas pri distriĝo en mia hejmurbo kaj ne iu serioza projekto aŭ internacia afero! Mi vere estas tute alia persono, ol mi pensis.

Kanto kaj kirlo de granda kermeso

Lasi respondon

Dum la unua semajnfino en oktobro, en mia hejmvilaĝo Nordwalde (ĉirkaŭ 9.700 enloĝantoj) ĉiam okazas unu el la plej gravaj sociaj eventoj de la jaro, nome la kermeso. Tiu festo originas en la revendato de la preĝeja konsekro (germane “Kirmes” venas de “Kirchweihfest“). Tiu okazis dum la nomtago de la sanktulo, kiu por la katolika paroĥo de Nordwalde estas la Sankta Dionysius (de Parizo).

Kio estas la kermeso, mi klarigis jam en la enskribo pri la kermeso 2003. Do feliĉkaze mi povas ŝpari tion ĉijare! Pri la kermeso 2005 legeblas en la germana raporto de Judit “Teilani” kaj raporto de Kadda. Sed mi kompreneble ne volas silenti pri miaj propraj impresoj:

La komuna irado tra la kermeso tre similis al tiu antaŭ du jaroj. Simple ĉie regis bona etoso. Mi ankaŭ eniris la surprizan karuselon, kiu ĉiujare estas la plej spektakla. Sed ĉijare la ĉenkaruselo kaŭzis pli da konfuziĝo al mi – post veturado en la alian direkton kun turniĝo ĉirkaŭ mi mem!

En la koliziaŭto-veturejo mi stiris akompanate de diversaj belulinoj. Tio verŝajne nur estas impona inter junuloj, sed iel tio min tre kontentigis. Foje mi bezonas virinojn kun pura trofefunkcio (por uzi esprimon de elgrande)!

Lunde tagmeze mi akompanis miajn tri gekuzojn al la unuhora senpaga veturado por infanoj. Por ili mi estas prestiĝa persono, ĉar ili nepre volis fari tion kun mi. Ĉio pasis glate, ne nur pro tio, ke ni estis entute tri plenkreskuloj.

La plej memorinda okazaĵo tamen estis la rerenkonto de malnovaj amikoj. Mi revidis la unuan amikon de mia vivo, kiun mi konas jam el nia beba tempo! Mi ankaŭ denove renkontis alian tre malnovan amikon kaj konatiĝis kun sia virino. Pasintfoje mi vidis la du amikojn en decembro 2003. Bedaŭrinde, ke mi neniam realigis la ideon, renkonti la plej malnovan amikon en Münster. Sed dum la kermeso tio ne gravis, ni parolis kvazaŭ kiel dum la malnovaj tempoj (nur ke ni nun estas plenkreskuloj, kompreneble).

La muziko ludita dum la kermesa estas kutime tre aĉa, aktuala. Ne pro nenio oni nomas sufiĉe primitivajn kantojn de diversaj stiloj ankaŭ “kermesmuzikon”. Agrabla escepto estis, de la surprizo karuselo kelkfoje aŭskulti pli malnovajn kantojn, ekzemple “Relax” de Frank goes to Hollywood kaj “Take on me” de A-ha – jes, la originajn versiojn, ne iujn remiksojn! Ĉe la ĉenkaruselo krome ofte eksonis rokenrolo. La vera himno de la kermeso en Nordwalde tamen venas de la “raŭpo” kaj nomiĝas “Ich und Rocky Waschbär“. Tiun kanton mi jam konas el mia infaneco de tiu karuselo kaj – krom unu fojon – neniam alikoke aŭdis ĝin.

Mi hodia? nenion maltrafis

Lasi respondon

Dum da dua 18a naskiĝtaga festo, kie mi ĉeestis en septembro, mi ne nur iom prizorgis la muzikon, sed ankaŭ hejmeniris kiel unu el la lastaj gastoj. Tio finfine konfirmis min pri tio, ke mi ankoraŭ posedas sufiĉan energion, eĉ se mi havas dek jarojn pli ol la gastiganto kaj multaj el la aliaj gastoj. Du tiaj festoj en du tagoj kaj mi ne tro lacis.

Nur unu semajnon poste samdome okazis plia naskiĝtaga festo. Ĉifoje temis pri 25a naskiĝtago. Ankaŭ tio en Germanio estas speciala aĝo, ĉar fraŭloj tiam ricevas “ŝtrumpetoringon”. La amikoj fiksas ŝnuron, de kiu pendas ŝtrumpoj, al la domo. Prefere la ringo vere ĉirkaŭiru la tutan domon! Dum la instalado, la gastiganto disdonas alkoholajn trinkaĵojn – bieron sed ofte ankaŭ pli fortajn aferojn. Ĉi tiun feston do regis multa trinkado, sed mi lerte sukcesis reteni min. Unu el la ĉeestantaj knabinoj, kiujn mi taksis eble 16-jaraĝa daŭre staris apud sia patro kaj ŝajnis iom timema. Iam iu rakontis al mi, ke ŝi havis nur 14 jarojn – do nur mian duonan tiaman aĝon!

Je la tria matene, ankoraŭ alvenis gastoj de aliaj festoj (ial abundis festoj dum tiu sabato), inter ili DĴ Arafat. Li laŭdis mian DĴumadon de la pasinta semajno kaj recertiĝis, ke mi ne estis ĉagrenita pro tio, ke li iam transprenis la muzikelektadon. Li ankaŭ diris, ke ni ambaŭ kreas bonan teamon, pri kio mi konsentas. Kune ni povus DĴi dum pli grandaj festoj kun kelk cent homoj. Ni ja havas la KD-aron necesan por tuta vespero kaj la sperton pri distrado de amasoj. Krome ni samtempe havas sufiĉe multajn komunajn stilojn por kune labori sed samtempe kelkajn specialaĵojn por bone kompletigi la diskaron unu de la alia.

E? se vi estas maljunaj – roku min

Lasi respondon

En septembro mi vizitis plurajn naskiĝtagfestojn de 18-jaruloj. Ĉe la unua oni altelefonis min unu tagon antaŭe kaj demandis, ĉu mi ne povus anstataŭi la origine antaŭviditan DĴon, kiu cetere ĉiuokaze estus stultulo. Evidente mia DĴumado komence de julio ne restis sen sekvoj – oni memoris mian kapablon. Unue mi estis iom nervoza, ĉar mi nur vage konis la gastigantinon kaj sekve ne povus kalkuli je “amika bonuso”, se mi ne bone plenumus la volonte transprenitan laboron. La plej multaj gastoj verŝajne havos 10 jarojn malpli ol mi – ĉu mia muzikelekto montros, ke mi apartenas al alia, malnova, ja eksmoda generacio? Krome mi nur alvenus post la vendreda sportumado – ĉu mi tiam ankoraŭ havos sufiĉe da energio por festi dum duona nokto?

Miaj duboj denove montriĝis superfluaj. Mi estis ankoraŭ tute veka kaj energiplena, kiam mi alvenis. La trinkaŝojn prizorgis kelkaj amikoj, kiuj almenaŭ havas jam pli ol 20 jarojn, tiel ke mi ja konis kelkajn homojn kaj ankaŭ ne estis terure pli maljuna ol ĉiuj aliaj. Krome la junuloj kaj junaj plenkreskuloj estis konsumintaj jam sufiĉe multan alkoholon, tiel ke neniel ekestis iu demando pri kiu pli longe eltenos la festadon. La amikoj tuj salutis min, ĝojante ke nun ekfunkcius la muziko vere bone.

Mi komencis per malmolaj rokkantoj el la 1990aj jaroj. Tio laŭ mia sperto bone funkcias ĉe festo de homoj naskitaj en la 1980aj jaroj. Ĉifoje tiu ideo eĉ pli efikis ol mi atendintus – subite la etoso rimarkinde vigliĝis. Post aŭskultigado de diversaj muzikdeziroj, mi transiris al muziko el la 1980aj kaj pli fruaj jaroj, iom riska, sed sukcesa stilŝanĝo.

Por fari ankaŭ komenton pri la aktuala situacio en la mondo, mi surmetis “Walking on sunshine” de Katrina and the Waves kaj poste “Rock you like a hurricane” de The Scorpions. La aŭskultigado de “Carbonara” de Spliff kaŭzis la intencitan ridadon.

Je la 2a plej malfrue preskaŭ ĉiuj junuloj estis for kaj restis kvazaŭ nur la “malmola kerno”, nome la kutimaj festemuloj kiuj aĝas pli ol 20 jarojn. Tiam DĴ Arafat estis transpreninta la DĴumadon. Unu ulo laŭdegis mian laboron kaj diris, ke li memoris min de la festo komence de julio kaj ke kelkaj jam dekomence proponis, havi min kiel DĴn dum la aktuala festo.
Li aparte ĝojis, ke mi surmetis “London Calling” de The Clash kaj aliajn “klasikaĵojn” kaj dum 20 minutoj provis monologe konvinki min pri mia brileco, al kio mi apenaŭ sciis respondi ion.

Milfoje kaj profunde

2 komentoj

Hodiaŭ mi 29-jariĝis. Estis iom nekutima naskiĝtago laŭ la gratulantoj. La unua, kiu pensis je mi, estis alauxdo. Aliaj LiveJournal-uzantoj ŝajne ne memoris mian honortagon. Ankaŭ en la komputilluda forumo, kie oni havas propran diskutfadenon nur por gratulado, neniu skribis ion hodiaŭ.

Gunnar kun 29 jaroj Fruposttagmeze mia frato venis kaj donacis al mi Keltan medalionon. Pri tio mi ĝojis, ĉar ĝi kompletigas mian kostumon por la rolludado.

Mia patrino kiel dum la pasintaj fojoj estis bakinta nigraarbaran ĉerizotorton. Por la kafumado, mi surmetis la plej belan el la kvin ĉemizoj, kiujn mi estis aĉetinta komence de la jaro kun mia tiama laborkolego, kaj kompreneble la medalionon.

Poste mi veturis al la trejnado. Estas kutimo inter mia Ju-Jutsu-grupo, ke ĉiu naskiĝtagulo donacas keston da biero al la aliaj. Ĝin mi estis jam malvarmiginta en la fridujo kaj krome mi estis aĉetinta botelon da vodko kaj botelon da kolao, ĉar unu el miaj trejnistoj ne trinkas bieron. Plie mi zorgis pri ĉipsoj, ĉar nura trinkado ja ne estas tiom plezura.

Post la trejnado, mi disdonis la unuajn bierbotelojn sub la duŝo. Mi ankaŭ mem trinkis unu botelon duŝante, la unuan fojon entute. Kelkajn aferojn oni fari antaŭ ol iĝi 30-jara.

Miaj du plej bonaj amikoj kaj iama laborkolego alvokis min. La belulinoj, kiuj dum la pasintaj du jaroj vizitis min dum mia naskiĝtago, sendis mesaĝetojn. Kaj mi festetis mian naskiĝtagon en rondo de sportemuloj. Ĉiuj tre kontentis pri miaj bonaj preparoj.

Unu el en la rondo faris tute neatendite specialan donacon al mi. Sur la koridoro mi aŭdis lin telefoni parolante la italan. Mi alparolis lin poste pri tio kaj eksciis, ke li havas Italan koramikinon, reciproke rakontante, ke mi iam studis en Italio. Dum la bierumado, li subite demandis min ion en la itala kaj ni ekbabilis itale. Kun ĝojo mi konstatis, ke mia lingvokono multe malpli rustis, ol mi estimis. Kaj tiu parolado en la itala alportis tiom specialan etoson… mi volas iel ripeti tion!

Ŝajne la kreskanta aĝo alportas, ke mi ĉiam iĝas iam pensema dum tiu speciala tago. Mi demandas min, ĉu mi maljuniĝas tiusence, ke mi perdas mian forton kaj neglektas miajn revojn. Tamen ĉijare la melankolio ne kapablis kapti min, ĉar mi sufiĉe rapide venis al la konkludo, ke mi plejparte iĝis pli bona persono ol dum miaj pli fruaj jaroj. Mi sportumas regule kaj ofte eĉ trifoje semajne – mirinda stato por persono kiu suferas je asmo! Mi estas pli proksima al normala pezo ol kiel junulo. Mi neniam antaŭe sentis min korpe tiom bone.

Ankaŭ anime mi fartas pli bone. Mi alfrontis kaj solvis kelkajn malnovajn problemojn, kiuj datas ankoraŭ el mia frujunula tempo. Mi denove sekvas tion, kion mi taksas farinda, kaj denove fidas je mi mem.

Mi denove memoras miajn dezirojn kaj timojn, kiujn mi havis, kiam mi finis la lernejon. La timoj ne realiĝis kaj miajn revojn mi realigis. Se la pasinta mi vidus min hodiaŭ – mi pensas, ke la pli juna, frua versio de mi ĝojus kaj mirus pri tio, kio mi iĝis, kaj estus fiera, gaja, kontenta – kaj pli memfida, espera, malgraŭ ĉiuj malhelaj tempoj.

Dum tiom bonaj momentoj, mi povas aŭskulti “Tausendfach” de Klee, sen iĝi trista. Estas la tria disketo de la “Je länger je lieber”-albumo post “2 Fragen” kaj “Gold“, simile meditema kiel la unua kaj multe pli melankolia. Sed hodiaŭ tiu sento ne povas regi min malgraŭ ĉiu sobra pensado kaj atenta bilancado, kaj tio estas evidente bona signo.

Mi devas forlasi vin

2 komentoj

Komence de aŭgusto mi kun mia fratino kaj bofrato vojaĝis denove al la rondo de rolludantoj por subĉiela rostado. Ni vizitis ankaŭ la domon de unu el ili (kvazaŭ la ĉefo) kaj tie ludis kune “Space Encounter”. Tiu ulo estas la sola krom Flo de Vinilkosmo, pri kiu mi scias, ke li havas pli grandan muzikkolekton ol mi. Mi vidis milojn da diskoj bone ordigitaj, ĉar li havas radiostudion. Li jam proponis al mi, ke mi iam surbendigu tie elsendon pri Esperanto-muziko.

Hejmen mi prenis du skatolegojn da kompaktdiskoj. Temis pri KDj, kiun li mem ne plu bezonis aŭ havis du- aŭ eĉ trioble. Mi povis provaŭskulti, kion mi volis, kaj je tre favora prezo aĉeti tion, kio plaĉis al mi. Post sufiĉe rapida trarigardado, mi faris antaŭelekton kaj aŭskultis nur kelkajn dekojn da KDj. El ili mi decidis plu posedi kvar disketojn kaj ses albumojn:

  1. Blank: Safe
  2. Lambretta: Bimbo
  3. SPN-X feat. Tim Sander & Micha Krabbe: Nur geträumt
  4. Csilla remixed by Robert Miles: Man in the moon
  5. M.C. Hammer: Please Hammer don’t hurt ‘em
  6. Für Jasmin – Das Blümchen-Remix-Album
  7. Crowfish: Requiem for a broken heart
  8. Access all areas vol. 2
  9. Piercing your mind
  10. The 2004 Export Music Sweden Popkomm sampler

Blank el Svedio estis ĝis tiam nekonata al mi. Ilia muziko estas tre melodia kaj sur la disketo troviĝas kaj popmuziko kaj denco.

Lambretta mi jam konis, sed mi ne sciis antaŭe, ke ili venas el Svedio! Ĉiuj kantoj sur la disketo plaĉas al mi. Per “Bimbo” mi dum la silvestra balo de la pasinta IS kvazaŭ malplenigis la dancejon – ŝajne tiu kanto estis iom tro malmola por la esperantistoj. Sed en mia amikaro ĝi estas furoraĵo.

SPN-X reludas la unuan sukceson de Nena. Temas pri unu el la malmultaj reludversioj kiuj plaĉas al mi. La versio similas al tiu de la fino de J.B.O.-parodio (“Sven Reverb”). Tre plaĉas al mi ke ankaŭ instrumenta versio troviĝas sur la KD.

Ĉe Csilla vekis mian intereson la KD-kovrilo kun Japanaj skribosignoj, la artista nomo (mi konas unu Csilla el Hungario!) kaj la nomo de la remiksisto – Robert Miles famiĝis meze de la 1990aj jaroj per kantoj kiel “Children” kaj “Faible”. La disketo montras, kiel bona trenco sonu, nome melodie kun kvazaŭ ŝveba etoso kaj la emfazo sur la muziko, do sen tro multa kantado. La radia versio estas bona ero de la origina mikso. Plej ofte tio ne funkcias!

Mi tuj sciis, ke mi aĉetos la albumon de M.C. Hammer, ĉar ĝi enhavas la grandegan sukceson “U Can’t Touch This”. Kiam ĝi eksonas, la belulinoj el mia amikaro ĉiam freneze dancas. Hammer mi konsideras esti artisto el “mia” tempo, ĉar mi ankoraŭ memoras, kiam tiu kanto estis aktuala – en 1990.

Jasmin (Wagner) la plej multaj nur konas kiel “Blümchen”. Kvankam mi ne tro ŝatas ŝian iom simplan teknomuzikon, mi aĉetis la KDn pro brila “Herz an Herz”-reludversio de Die Schröders, kiu donis novan malmolrokan veston al la kanto.

Crowfish ludas sufiĉe interesan rokmuzikon kun progresemaj kaj metalrokaj influoj. Temas pri la unua kompaktdisko en mia kolekto de muzikgrupo el Bulgario!

La kompilon “Access all areas” mi ankoraŭ ne komplete aŭskultis. Sed jam The Dandelions per “On the 54” vere rokas, kaj tio jam konvinkis min!

“Piercing your mind” enhavas i.a. kontribuojn de Blind Passengers, nome “Respect yourself”, kaj de The Raymen, nome “Nowhere Train”. La unua estas elektronika popmuziko kvazaŭ tipa por la 1980aj kaj fruaj 1990aj jaroj; la dua kontrea roko. Ambaŭfoje temas pri Germanaj grupoj, kio precipe ĉe la dua tre mirigis min.

La kulminan surprizon liveris “The 2004 Export Music Sweden Popkomm sampler”. Kiam mi aŭskultis la duan kanton la unuan fojon, ĝi tuj eniris mian orelon kaj restis en mia menso. The Solution ludas per “I have to quit you” soulon kiu memorigas pri la 1960aj aŭ 1970aj jaroj, kvankam la kanto estas tute freŝa. La Sveda grupo alirigis la Usonan kantiston Scott Morgan. Eblas elŝuti la kanton kiel MP3-dosieron (alternative de TTT-paĝo) kaj la videon de ĝi, kiu montras la alvenon de li en Svedio, la surbendigadon kaj je la fino festadon en trinkejoj. Se mi kompilos KDn da “miaj personaj furoraĵoj en 2005”, tiu ĉi kanto ricevos supran lokon!

Vivo, vivo, la vivon varmigas la sun’

Lasi respondon

Fine de aŭgusto, DĴ Arafat denove organizis metalrokan feston. La pasintan fojon tio ja tre plaĉis al mi, tiel ke mi tuj sciis ke mi devus reveni!

Tiu kvara eldono de la festo ofertis bonan okazon por montri al mia DĴ-kolego la du KDjn kun finnlingva metalroko, kiujn mi estis aĉetinta en Helsinko post la KEf. Li aŭskultigis unu kanton de la albumoj, kio tre ĝojigis min!

Dum la festo okazis eta sensacio. Mi spertis ion, kion mi ĉiam volis travivi, sed kio kutime kompreneble neniam okazas, krom en naivaj filmoj.

La plej multaj aliaj estis drinkantaj, babilantaj aŭ dancantaj, sed mi dum kelkaj minutoj sidis sole ĉe tablo. Subite apud mi sidiĝis juna virino kaj diris al mi: “Saluton! Kiu vi estas? Vi sidis tie tute sole, kaj tial mi decidis alparoli vin.” Ni ekbabilis kaj mi eksciis, ke ŝi nomiĝas Svetlana, el kio mi ĝuste sekvis, ke ŝi origine venis el Rusio. Ŝi jam delonge loĝas en Germanio kaj nun havas 21 jarojn. Ŝiaj hobioj estas Japanaj komiksoj kaj komputilludoj (aventuraj kaj pafadaj) kaj ŝi tuj aldonis, ke multaj homoj ja ne ŝatas virinojn, kiuj ludas komputilajn ludojn. Tio min same forpelas kiel formikojn, al kiuj oni ĵetas mielon! Kaj kvazaŭ tio ankoraŭ ne sufiĉus, ŝi eĉ estis beleta! Ŝi vage similas al alia Svetlana, kiun mi konas.

Se mi tamen ne uzis tiun mirindan renkonton por flirto, tiam pro tri kialoj: Unue ĉar ŝi loĝas en alia urbo; laŭ Esperantujaj mezuroj ne tro for, eĉ ne 100 kilometrojn, sed mi lacas pri tiaj distancrilatoj; due ĉar ŝi posedas katojn kaj mi havas fortegajn katharan alergion; kaj trie ĉar mi preferis ĝui la magion de la momento sen ĝena streĉa flirtoprovo.

Kelkaj homoj ?atas rokenroli

Lasi respondon

La KEF memorigis min pri mia malnova deziro, ludi en rokgrupo. La Kuracistoj certe estis unu paŝo en la ĝustan direkton, sed mi ne sciis, ĉu eblos daŭrigi tion, kaj krome ekzercado kaj koncertoj okazis nur malofte. Estus preferinde, kiel mi konstatis dum la diversaj koncertoj, havi la tutan grupon surloke en unu urbo (do en Münster) por pli regula komuna muzikado. Nur tiel oni povas de komencinto kreski al pli lerta muzikisto.

Komence de aŭgusto mi respondis al anonco en Na dann, urba gazeto de Münster. Basistino (engaĝita komencantino) serĉis grupon por ludi rokon, metalrokon kaj punkon. Tio tuj trafis mian guston kaj tial mi proponis al ŝi, simple fondi propran, novan grupon. Aliĝis ankoraŭ gitaristo.

Mi unue renkontiĝis kun li. Li kunportis KDn kun diversaj rokmuzikaĵoj, kiuj montris, kion li muzike alcelus kaj kion eblus realigi relative facile je la komenco. Mia kapo kompreneble estis plena je ideoj (kaj mia muzikkolekto grandas), sed unue mi ne sukcesis bone vortumi miajn preferojn.

Kiam mi tamen renkontis la basistinon, tio jam multe pli bone funkciis. Ni tuj muzike bone interrilatis kaj ni ankaŭ havas similajn ideojn pri kion alceli per grupo. Tre helpas se la celoj ne estas tro iluziaj aŭ ambiciaj…

Unufoje ni komune muzikis en provludejo proksime de la stacidomo. Mi ne kunportis mian gitaron (ĝi nur taŭgas por akustika ludado en sidanta pozicio), sed diversajn notojn. Kompreneble la komenco ne facilis. Sed iam ni trovis komunan ritmon kaj mi akiris antaŭaŭskulton pri tio, kion mi volas atingi per muzikgrupo.

Ni ludis entute kvar pecojn:

  1. Bad luck de Social Distortion (jen video)
  2. Come as you are de Nirvana
  3. So lonely de The Police (tie mi ludis la bason – ja estas nur kvar tonoj!)
  4. Paranoid de Black Sabbath

Kompreneble tiuj kantoj grandparte konsistas el malmultaj akordoj kaj estas facile ludeblaj. Sed se la rezulto sonas bone, la resto ne gravas. Mi eĉ sen mikrofono kapablis kanti sufiĉe laŭte. Mi tre scivolemas, kiel ĉio sonus kun drumo, mikrofono kaj dua gitaro. Mi pretas investi la monon por mikrofono, kaj mi volas aĉeti novan gitaron ĉiuokaze jam delonge.

Ni interkonsentis rerenkontiĝi kiam la basistino estos reveninta de kvarsemajna vojaĝo al Hindio (aŭ Barato – kiel oni volas). Jes, ŝi estas vojaĝema kaj interesiĝas pri fremdaj lingvoj. Ni ankoraŭ devas serĉi minimume drumiston kaj regulan provludejon.

Mi ne povas diveni, kiun futuron tiu projekto prenas. Sed mi ĝojas, ke mi entute ekis ĝin. Ne eblas alveni ien sen iri.

Venu al mi en la urbocentron…

1 komento

En aŭgusto dum du semajnfinoj vizitis min po unu el miaj plej bonaj amikoj Holger kaj Till. Denove impresis min, kiom agrable mi sentas min dum kaj post tiuj mallongaj periodoj kun unu el ili. Kun tiaj amikoj, oni povas grandparte fajfi pri la resto de la mondo!

Holger aŭskultigis al mi parton de la tria Coldplay-albumo “X.Y.”. Iam ie mi jam aŭskultis la unuan disketon, kiu ŝajnis al mi kopio de la antaŭa furoraĵo “Clocks” nur sen piano. Sed nun ĉio, kion mi aŭskultis, plaĉis al mi. Kvankam mi ne estas abonanto aŭ adoranto de britpopo, al tiu ĉi grupo mi povas resti fidela. Mi ja jam posedas la unuajn du albumojn.

Till antaŭ kelkaj monatoj atentigis min pri videodosiero de hiphopartisto, kiu repas pri Paderborn, mia iama studurbo! La vera kuriozaĵo kuŝas en tio, ke Paderborn simple ne estas grandurbo, sed havas 140.000 enloĝantojn (en la urbocentro 77.000). Sed la kanto sonas, kvazaŭ Paderborn estus danĝera, pulsanta urbego, kie la modoj kaj drogoj plej freŝas. Till kaj mi, kiuj loĝis dum jaroj en Paderborn, kompreneble konas la realon kaj des pli ridas pri la kanto! Ĝi jam iĝis unu el niaj komunaj kantoj, kiujn ni ŝatas citi kaj aŭskultigi, ĝuste ĉar ĝi estas tiom stulta.