Unu dubo ĉiam turmentas min (nu bone, mi havas tutan stokon da duboj, sed tiu estas la plej granda kaj grava en Esperantujo): Ĉu mia aktiveco entute estas sencohava kaj fruktodona? Aŭ ĉu mi estas stultulo, ĉar je la fino ĉiuj agoj restos vanaj, sen ajna sekvo por la estonteco? Kompreneble tiun dubon kaŭzas, ke mi malofte ricevas pozitivan eĥon pri mia agado. Tiel mi gajnas la impreson, ke homoj tute ne konas aŭ aprezas mian laboron.

Feliĉkaze dum la KEF mi ricevis malan sperton: Ŝajne nun repagiĝis ĉiu engaĝiĝo de la pasintaj kvin jaroj. Kompreneble tio ne falis el la ĉielo: Mi mem atentis pri tio, troviĝi sur la scenejo sufiĉe. Krome mi enpakis kelkajn ekzemplerojn de la kultura broŝuro (jen PDF-dosiero) por montri ĝin al diversaj artistoj kaj aktivuloj. Mia plano sukcesis – pluraj kunprenis ĝin, kvankam la broŝuro estas en la germana. Sed ĝi montras, kion eblas fari por kaj kiel eblas informi pri Esperanto-muziko, kaj tion la legantoj jam komprenas tra la dulingvaj titoloj.

Du demandoj aparte plaĉis al mi: Kelkaj homoj demandis, ĉu mi havas muzikgrupon; aliaj, kial La Kuracistoj ne venis al la KEF por koncerti. Post la ne tre sukcesa koncerto dum la Internacia Seminario (IS) 2003/04 mi ne plu atendintus tian reagon. Evidente indas repensi la estontecon de la Kuracistoj denove…

Unu plia postefiko restas de la KEF: Al mi venis novaj kantoideoj (krom la jam menciitaj!), dum la revojaĝo kaj hejme – kaj ne nur tekstoj kiel kutime, sed eĉ melodioj! Mi ne malkaŝos pliajn detalojn, sed esperas, ke mi iam povos skribi denove pri tiuj kantoj, kiam ili estos finitaj.