Denove pasis du monatoj ekde kiam mi lastfoje rigardis al mia listo de aktivaĵoj.

Kiel amiko trafe konsilis, mi lasu la listojn esti listojn kaj faru tion, kion mi volas. Bona ideo. Pli bone eĉ estas, ŝanĝi la listojn, ĝis kiam ili servas min (kaj ne inverse!).

– verkado de samplobazita muziko (finado de kvazaŭ pretaj verkoj)
– publika versio de mia kantokolekto (antaŭ IJS)
– recenzado de Esperanto-KDj (intertempe tri, sed nur unu urĝa)

Pri la unua mi ne metas limdaton al mi. Simple kiam min kaptos denove la inspiro, mi faros tion.

La dua tasko estas multe pli preta ol antaŭ du monatoj. Mi havas liston de la kantoj por la unua versio kaj jam trarigardis ilin, notante la necesajn ŝanĝojn por akiri saman aspekton. Kompreneble tiu laboro estas nerva kaj por mi mem superflua, sed mi certas, ke aliaj ŝatos la rezulton (kaj tiel mi akiros plian rekonon). Estos mia kontribuo al muzika Esperantujo.

La tria – nu, ĝenas min ke mi ankoraŭ ne finis la recenzon. Sed mi bezonas ankaŭ por tio inspiron, kaj ĝi ne venas aŭtomate.

Pri la aliaj taskoj, kiuj pasintfoje estis sur la listo: Mi simple akceptu, ke mi aŭ ne baldaŭ aŭ neniam finos ilin.

Difinado de novaj fakvortoj por la rokpopa terminaro certe estas inda, grava tasko, sed sincere: Mi scias kial mi ĝis nun ne finis tion. La detaloj ofte estas tiom tiklaj, ke mi ne vidas kontentigan solvon. Ĉiam kiam mi rigardas al la labordokumento, kiu pretas ekde longa tempo, ties komplikeco tuj forpelas min.

La republikigado de miaj kantoj ĉe www.download.com/kunar kaj www.mp3.com.au/djkunar ne estas tiom grava kiel la verkado de novaj. La malnova materialo estis tiom longe en la reto, ke multaj jam konas ĝin. Mi supozas, ke homoj preferas la pli novajn kantojn – do por ambaŭ flankoj tiu decido pli bonas.

Pri de la kultura broŝuro mi finfine rezignas. Mi faris ĉion eblan kaj eĉ pli ol mi komence promesis. Nun pretas unua versio kaj listo de korektindaĵoj. Se de la prizorganto ne revenas reago, mi ankaŭ ne povas helpi.

Unu projekto simple paŭzas, nome la datumbazo pri Esperanto-MP3-dosieroj. Sendube estas bela, interesa ideo, sed ne nepra aŭ la plej grava afero de la mondo. Mi atendu, ĝis kiam Igor denove havas tempon.

Rezervi mian tempon por mia propra vivo estas ĉiuokaze la pli bona elekto. Ja mirindas kion eblas fari, se mi ne sekvas iujn devigajn planojn sed libere elektas kion realigi. Mi havas la impreson, ke se mi faras miajn proprajn aferojn, ne nur mi mem ŝatas min plej, sed ankaŭ la aliaj. Aĥ jes, kaj regulaj 8 horoj da dormo ĉiunokte havas mirige bonan efikon al la menso, same kiel iom pli saĝa nutrado helpas al la digestaj organoj funkcii normale.

Hodiaŭ tamen ne estas la plej bona tago por skribi tion – mi havis maltrankvilan stomakon ĝis tagmezo kaj bezonis medikamenton, por entute labori. Sed ĉio bone evoluis kaj nun mi bonhumuras denove. La afero, kiun mi provas solvi en mia privata vivo, iris denove unu paŝon antaŭen. Kaj mi havas kelkajn ideojn kion fari poste.
Jen finfine vere fascina, utila projekto plena je surprizoj, kiu postulas mian tutan intelekton kaj koron! Kial serĉi do okupiĝon ie aliloke? Eble tamen venos nova aŭroro – se ne nun tuj, tiam post iom da tempo.

En junio mi la unuan fojon aŭskultis la plej novan albumon de Die Ärzte. Temas pri duobla albumo, do du KDj. Kompreneble ne ĉio plaĉas al mi (“Die Ärzte” ĉiam ŝatas eksperimenti iom tekste kaj stile), sed tri kantoj aparte kaptis mian atenton kaj de ili mi pensas, ke ili estas pli bonaj ol la verkoj de la pasintaj jaroj: “System” (Sistemo), “Deine Schuld” (Via kulp’) kaj “Nichts in der Welt” (Nenio en la mondo).

Iom maltrankviligas min, ke ĝuste la socikritikemaj kantoj “System” kaj “Deine Schuld” plaĉas al mi. Aliflanke mi ŝatas la muzikon (System parte tre similas al “La Bamba” – ĉefe pro la bazaj akordoj, dum la alia estas bonega malmola roko) kaj la pozitivan mesaĝon en ili: Necesas ŝanĝi ion por iĝi feliĉa. Mi ŝanĝu ion anstataŭ diskuti senfine.

“Nichts in der Welt” estas malgaja kanto pri perdita amo kaj tre memorigas min al “Mach die Augen zu” (en Esperanto: “Kisu min, ho kara“). La jena troviĝas sur la unua albumo surbendigita en la nuna konsisto kaj estis aktuala, kiam mi estis junulo. Do aldoniĝas melankolio pri la bonaj partoj de la pasinta tempo same kiel la ĝojo, ke “Die Ärzte” finfine denove faris ion similan. Se mi denove tradukas kanton de ili, tiam unu el tiuj tri.

Mia frato antaŭ du semajnoj festis sian naskiĝtagon kune kun du amikoj. Dum tiu festo okazis pluraj belaj aferoj: Mi kunkantis “Leb!” de “Schandmaul“, impresis la DĴn per tiu muzikelekto kaj mian fraton per kunkantado. Mi eltrovis, ke kelkaj el la knabinoj ŝatas la samajn kantojn kiel mi, ekzemple ili kunkantis “Boys don’t cry” de “The Cure”. (Tiu kanto pensigas min pri mia unua semestro en la universitato kaj mia longtempa soleco, sed tamen estas bela ke aliaj ŝatas ĝin.) Kaj laste mi dancis kun belulino al “Big in Japan” de “Alphaville” kaj ŝi ŝajne estis impresita de tio, ke mi konas la tutan tekston. Fakte mi rimarkis, ke mi ankoraŭ ne montris du gravajn atutojn al mia nova amikaro: Mian muzikelekton kiel DĴ kaj mian kantadon. Mi scias ke ambaŭ ne plaĉas al ĉiuj, sed la dua almenaŭ al multaj virinoj – kaj tio ja estas la plej grava afero.

Hieraŭ estis alia naskiĝtaga festo de du de la junulinoj. Sed dum ĝi mi bedaŭrinde ne tiom bonfartis. Tio havas plurajn kialojn, sed mi nur menciu ke la streĉo de la pasintaj tagoj kaj afero el la pasinteco, kiun ankoraŭ necesas solvi kaj kiu tre okupas min nuntempe, kontribuis al tio. Fakte ĝuste la afableco kaj amikemo de la ĉeestantoj memorigis min pri tio, ke mi devas – ne, mi volas – plenumi certan taskon. Post tio mi espereble estos alia persono, almenaŭ parte.

Hejme mi eĉ devis denove preni medikamenton kaj tre longe dormi, por ke stomakdoloroj foriru. Mi venis finfine al la konkludo, ke mi ĉesu legi kelkajn aferojn, ĉar per ili mi nur perdas tempon, ĉagreniĝas kaj poste malbonfartas: Libera Folio kaj Esperantoland estas certe legindaj, sed mi per ajna kontribuo ne povos multon influi tie. Mi limigu min al recenzoj de kompaktdiskoj kaj mia kantokolekto – la resto nur montriĝos malŝparo de tempo por mi.

Tio ankaŭ validas por la LiveJournal-komunumoj , , , , . Certe ili teorie havas interesan temon – sed la membroj estas grandparte Usonaj kaj pro tio preskaŭ neniam fluaj aŭ je la sama nivelo kiel mi, se temas pri lingvaj aferoj, kiuj interesas min. Plej ofte nur estas interesitaj kaj komencantoj. Min interesus nur diskuto de progresintoj kaj spertuloj. Ĉar mi tion ne povos trovi tie, mi malmembriĝis de ili.

Unu KD-projekton, kiun mi jam delonge havis vage en la kapo, mi finis en junio: “Irish Ambient”-KD, kiu miskas Irlandajn kaj ambjentajn kantojn kaj artistojn. Do ne ĉiu unuopa peco rekte enhavas ambaŭ elementojn, sed tamen kontribuas al la etoso de la tuto.

1. U2: Beautiful day
2. U2: Electrical Storm [William Orbit Mix]
3. Madonna: The Power of Good-Bye
4. Chicane: Saltwater
5. Clannad: Robin Hood (the hooded man)
6. Clannad: Together we
7. Clannad: Now is here
8. Howard Shore: The council of Elrond featuring Aníron (Theme for Aragorn and Arwen) by Enya
9. The Corrs: Little Wing
10. Chicane: Offshore (Original ambient version)
11. Sinead O’Connor & Massive Attack: It’s all good
12. The Corrs: Hurt before
13. U2: Walk on
14. Simon & Garfunkel: Scarborough fair
15. Chicane: Saltwater (Mothership Mix)
16. Orbital: Halcyon + on + on
17. Enya: May it be

Jen tri saĝaj frazoj, kiujn mi nepre ne forgesu. Mi taksas ilin esti bonaj konsiloj por mia vivo.

pri amrilatoj, ŝancoj ĉe virinoj ktp.
“Oni neniam scias.” (amikino dum la ĉijara IJF)

pri sukcesa flirtado
“Foje aferoj evoluas propran dinamikon.” (amiko dum telefonado)

pri tio, kio ankoraŭ venos
“La futuro estas neskribita.” (aŭ io tia; la karaktero dr-o Emmett Brown fine de la filmo “Reen al la estonteco 3“)

Ĉifoje la muzika novaĵo legeblas tuj je la komenciĝo de la enskribo (la resto estas ĉiuokaze nur vanta memrigardado): Antaŭ kvin monatoj mi lastfoje menciis novan kanton, kiun mi verkis surbaze de samplaĵoj. Finfine plia seninspira fazo finiĝis, kaj eĉ pli: Ne nur ke mi denove finis muzikpecon; mi la unuan fojon ekde eble kvar jaroj denove havas bonan, akcepteblan superrigardon pri miaj planitaj verkoj. Kiom stulte ke mi tiom sklavigis min mem. Kun saĝa limigo al kelkaj muziklaboraĵoj, mi vidas ĉion pli klare. Subite mi havas ideojn, kiel fini aliajn kantojn, kiujn mi ekis jam en 1997, la unua jaro de mia verkado!

Estas interese, ke kelkaj amikoj priskribas min tute male ol mi mem. Unu (dum pasko) diris, ke mi faras la impreson, ke amrilatoj simple ne tiom gravas por mi kaj ke mi iel staras “super la aferoj”. Hieraŭ mi rakontis al du amikinoj mian nervozecon pro hodiaŭa prezentado ĉe mia laboro kaj unu firme asertis: “Vi certe sukcesos, ĉar vi ja konsekvence kaj ĝis la fino realigas aferojn.” Hm, mi vere nur aŭskultu min mem, kiam temas pri pozitiva konstato, kaj en la aliaj okazoj amikojn, se ili vidas miajn bonajn flankojn.

Sekvas plia ĉapitro en la granda serio “Kiel trovi feliĉon en la vivo?”, kiun mi provas praktiki. Kompreneble mi ŝtelis la gvidfadenajn frazojn de famaj aŭtoroj. Sed mi nek mencias iliajn nomojn nek la originajn diraĵojn (diversaj homoj ja ĉiuokaze tradukas ilin diversmaniere). Vero ne bezonas grandan nomon malantaŭ si, kaj nenio pli konvinkas min mem ol konsiloj, kiujn mi esprimas per miaj propraj vortoj.

1e: Ĉiu mem respondecas pri sia bonfarto.
Mi ne atendu, ke ĝi mirakle falas de la ĉielo aŭ subite venas el la nenio.
La sama ideo ankaŭ signifas, ke mi ne vere zorgu pri aliaj, sed preskaŭ nur pri mi mem.

2e: Kiu ne konas sian celhavenon, por tiu ne blovas favora vento.
Se mi ne klare scias, kion mi volas, ajna okazo ne povas iĝi oportuna.
Do ne eblas ke io de ekstere helpas al mi, se mi ne mem antaŭe certas pri miaj celoj.

3e: La bonŝanco helpas al tiuj, kiuj kuraĝas.
Ofte tiun, kiu agas maltimeme kaj kun klara intenco, subtenas neantaŭviditaj kromaj fortoj.
Tial kelkaj celoj, kiuj unue ŝajnas nur malverŝajne akireblaj, je la fino tamen realiĝas.

4e: Mi mem alportu la ŝanĝon, kiun mi volas vidi en mia vivo.
Kompreneble mi ne havas la povon por realigi grandskalajn ŝanĝojn – sed ĉe mi mem jes.
Plie ŝanĝiĝo de mi mem rekte influas mian percepton de la mondo, do montriĝas plej efika.

Kion mi volas, mi nun scias, kaj tion mi skribu la sekvan fojon. Sed unue mi menciu, kion mi klare ne plu volas. (Temas pri parto de komento, kiun mi skribis en la taglibron de amiko. Jes, mi ŝatas citi min mem!)

Distancrilatoj plej ofte aĉas. Ne tuj je la komenciĝo (aliokaze oni ja ne ekus ilin), sed post iom da tempo, kutime kelkaj monatoj. Mi mem spertis tion dufoje (kaj konas tion de multaj amikoj), do mi scias, pri kio mi parolas.

Unue la distanco eble eĉ alportas bonuson: Ĝuste ĉar la amata persono ne estas tiom proksima, ne eblas tro alkutimiĝi – ĉiu komuna momento estas io speciala. Ĉiu vivas sian apartan ĉiutagon kaj oni vidas la alian dum la libera tempo. Tio funkcias tiom longe, kiel ambaŭ bonfartas. Sed iam unu bezonus helpon de la alia, kiu kompreneble ne ĉeestas, kaj tiam montriĝas, ke mankas ĝuste la plej grava afero de vera rilato, nome subteno en krizaj situacioj. Plej ofte tio kaŭzas disiĝon. Alia eblo estas, ke la du simple vivas sian propran vivon kaj iom post iom tiom malsamiĝas, ke ili ne plu sukcesas trovi harmonion dum la kunaj fazoj. Tio povas esti des pli frustra, ĉar oni ja principe ŝatas la alian, sed ne kapablas kompreni la alian.

Do jen: Jam pasis unu monato de neskribado kaj la unua duono de la jaro. Pri la jaro mi nun ne plie cerbumu aŭ rerigardu (tion mi faras fine de la jaro dum la IS kun bonaj amikoj), sed iom rakontu kio okazis en junio.

Tre interesa kaj okazplena monato, kiu montris al mi kiu mi estas kaj kiu mi eĉ povus esti (denove). Malfacilas mencii detalojn… mi limigu min al tio, ke mi faris plian paŝon for de mia pasinteco kaj samtempe reen al mi mem.

Mi devis trairi ankaŭ kelkajn malbonajn tagojn, dum kiuj mi ne nur anime, sed precipe korpe malbonfartis. Feliĉkaze mi ne tute perdis la vivovolon, sed anstataŭe rebatis, batalante por mi mem. Tiu solvo funkciis kaj mirige montris al mi, ke mi povas esti tute alia, se mi nur volas. Mi ne plu limigis min al lamentado aŭ membedaŭro. Mi vere ŝanĝis ion.

Krome okazis iom superfaca ago, kiu tamen montris grandegan efikon: Mi malkonektis mian televidilon kaj metis ĝin en la ŝrankon, tiel ke mi eĉ ne plu vidas ĝin. Kaj tio, dum granda sporta evento okazas en Eŭropo, kiun mi kutime spektas tiom multe kiel eble! Bona okazo por montri mian fortan volon – kaj mi eltenis. Jam ekde longe ĝenis min, ke mi vespere ĝis nokte nur sidas antaŭ la televidilo. Mi devis ridi kiam mi rimarkis ke mi sen ĝi vere faras multajn aferojn, pri kiuj mi diris, ke mi farus ilin, se mi ne televidus tiom multe.

Pri mia ena batalo kaj miaj duboj mi skribis jam en la pasinteco. Fakte ĉio tio ankoraŭ validas kaj taŭgas kiel bona resumo. Do, jen mallonge:

koraj aferoj

– La eterna cerbumado: Ĉu mi ĉiam devas esti sola?
– La sobra, esperiga konstato: Mi ne povas trovi amon kun cinika kor’.
– La granda demando: Ĉu en ŝia koro min atendas la fortun’?

vivaj aferoj

– La forta volo: Mi volas subentiri la murojn, kiuj ene min tenas.
– La agrabla, kormoviga rimarko: Finfine la printempo venis (ankaŭ al mia koro kaj vivo).
– La intenco: Mi vivu antaŭ ol mia sopiro mortas.

Pri tio mi ankoraŭ skribos alifoje. Restas multaj temoj de tiuj pasintaj 30 tagoj! La (relative triviala) muzika novaĵo: Pretas versio 2.1 de mia kantokolekto, nun kun 121 kantoj, unu nova (“La landoj ekzistas ne” de Morice Benin). Ankaŭ la preparoj por la unua publika versio finfine iris antaŭen… do eble tamen ne tiom malgranda anonco.