Dol?aj son?oj estas faritaj el tio

Lastatempe mi havis du tre interesajn sonĝojn. La unua stile similis al tiu, pri kiu mi skribis alifoje. Mi staris antaŭ iu sabla placo, neenvidebla pro lingobreta barilo, kiam subite de la dekstra flanko la aperis virino kun la aspekto de Uma Thurman, portanta nigrajn vestojn kaj japanan glavon, kaj eniris la lokon. De maldekstre venis blonda virino kiun mi rekonis kiel Elle Driver el Kill Bill 2. Ŝi montris per sia fingro al la placo kaj malafable diris kelkajn ordonojn. Tuj venis kelkaj kiel japanaj glavobatalistoj vestitaj krimuloj kiuj same eniris la placon. Ŝajne tie nun baldaŭ ekus iu tipe filma batalado. La plej bela afero pri tio estas, ke mi ĝis nun eĉ ne vidis la unuan parton de Kill Bill!

Ĉar mi nur estas normala, mortebla homo, mi preferis forlasi la lokon kaj eniris urban trajnon. Bedaŭrinde tie atendis min bando de organizitaj krimuloj, kiuj uzis min kiel ostaĝon (same kiel aliajn pasaĝerojn). La krimuloj, nigre kaj elegante vestitaj, restis tre trankvilaj kaj nur bezonis montri siajn pafilojn por silentigi la homojn. Ili sidis apud mi, kio (pro la trankvileco) ne rekte timigis, sed tamen nervozigis min. Ni veturis dum iom da tempo, ĝis kiam la trajno estis subtere. Nun venis iu dubinde aspektanta viro, kiu iom esploris la situacion. Montriĝis, ke li estis teroristo, kiu intencis mortigi ĉiujn per venena gaso. Tion la krimuloj komprenis nur post mi, sed ili tamen antaŭ mi forlasis la trajnon. Je la fino ankaŭ la aliaj pasaĝeroj sukcesis eliri, same kiel mi (la terorista plano ne funkciis… nenie estis iu gaso, la teroristo subite estis for). Mi ĝojis, ke mi travivis, kvankam mi ja nur ludis tiom etan kaj sensignifan rolon en la tuta rakonto. Sed kiam mi eliris la trajnon, mi rimarkis, kiom multajn aferojn mi estis kolektinta intertempe: Pezan pafilon, japanan glavon kaj 2-3 valizojn. Strange ke neniu el la armitaj malbonuloj antaŭe forprenis la armilojn de mi. (Mi ĉiukaze ne estus uzinta ilin.) Resume: Mi sendube havas multan fantazion.

La duan sonĝon eblas priskribi pli kurte kaj facile. Ĉefaj aktoroj estis bela esperantistino, kies nomon mi ĉi tie ne menciu, kaj mi. La preskaŭ nura enhavo estis agrabla sento de kuneco. Ĝuste kiam la afero komencis iĝi pli… nu, interesa, mi vekiĝis, je la 7a kaj 49 matene. Tamen bela sperto!

Pri persona poŝtelefona melodio mi skribis antaŭ kelkaj tagoj. Nu, intertempe mi traaŭskultis mian MIDI-kolekton (temas pri aro da komputilaj muzikdosieroj) kaj faris unuan elekton. Nun sekvos la dua fazo, nome el la dekoj da dosieroj trovi la plej taŭgajn por mia poŝtelefono. Mi ne nur estas vanta, sed tre individuema. Sed serioze, DĴ kiu ne elektas propran melodion ne estas DĴ, ĉu ne?

Respondi

Retpoŝtadreso ne estos publikigita. Devigaj kampoj estas markitaj *