Ekde nun pretas nova kanto por “La Kuracistoj“: Solege en la nokt’ (origine “Alleine in der Nacht”)! Mi poste iam enretigos ĝin… ĉiukaze tiu traduko postulis multan laboron kaj daŭris longan tempon. La lasta muzika afero kiun mi faris en 2003, cetere.

Nun mi atente rigardas mian MP3-aron de “Die Ärzte” kaj pripensas, ĉu indas traduki iun plian kanton (indas en la senco “ĉu mi vere volas“). Ĉu mi denove dum monatoj rigardu al duone tradukita teksto, kiu ŝajnigas al mi la fintradukadon kvazaŭ devon? Mi prefere demandu min, kion mi volas, ekzistas multaj alternativaj okupoj en muzika Esperantujo.

Pri la naturo de kantotradukado indas citi aliajn pensojn kiujn mi jam skribis kiel komenton en la taglibron de n_true:

>>Multaj homoj demandas min “Kial vi ne esperantigas la kanton XY?”. Al tio eblas ĉiam respondi la saman: Bona traduko postulas kutime multan tempon. Plie tradukado ne dependas de volo kaj energio (kion ŝajne multaj supozas), sed de inspiro kaj ideoj. Verŝajne nur tiuj, kiuj jam mem sukcesis bone traduki kanton, scias, kiom necesas.<< Tre bonajn konsilojn pri la tradukado de kantoj donas Roel Haveman, ekzemple:

“Oni atente zorgu pri tio, ke la akcentoj de ?iuj vortoj en la traduko precize koincidu kun la akcentoj de la originalo. ?e tio oni konsciu, ke en Esperanto la anta?lasta silabo de ?iu vorto estas akcentita, kaj ne la lasta (kiel ekz-e francoj foje emas fari).”

Kiel mi refoje konstatas dum renkontiĝoj, ne ĉiuj sekvas tiun konsilon. La publiko ŝajne tute ne atentas pri tio. Lingva kvalito ne gravas, ĉar apenaŭ iu konsideras ĝin grava.

Tio (kaj ankaŭ aliaj aferoj) igas min pensi pri profunde: Ĉu vere indas esti aktiva kiel artisto en Esperantujo? Por aliaj, jes. Sed ĉu por mi?

Se mi legas mian liston da aktivaĵoj, iel mi opinias, ke mi faras tro multajn aferojn samtempe. Kelkaj homoj ne komprenas, kiam mi volas malpli aktivi, ke mi eble mem volas elekti, kion mi faras, kaj ke foje mi ne havas tempon por io al preferas iom da privata vivo ( = amuziĝo!). Kaj ĉar ĉiu tasko kies plenumon mi promesis ŝajnas al mi devo, mi nur povas malvenki je la fino: Aŭ mi malsukcesas, aŭ mi je la fino “ja nur faris la atenditan minimumon”. Mi estas tro zorgema kaj cerbumema pri ĉio, se aliaj homoj fajfas pri kvalito aŭ detaloj, tio des pli suferigas min.

Mi ne volas mencii ĉiujn detalojn kaj kialojn, sed mi estas lacega, korpe kaj mense…