Hieraŭ la universitata Esperanto-grupo komune
rigardis Esperanto-vidbendon en mia ankoraŭa loĝejo. Temas pri la intervjuo kun la
Nobel-premiito Reinhard Selten. Kompreneble ni ne restis seriozaj sed konsumis la tuton per
sufiĉe da alkoholo kaj stultumado. Entute krom mi ĉeestis
Till, Christof “Krücke” Krick, Igor “mi tostas ankaŭ
per taso da kafo” Lankin kaj Sebastian Hoffmann, kiu transprenos mian ĉambron en Paderborn.

Post la vidbendo ni ankoraŭ kunsidis. Unue ni aŭskultis Esperanto-muzikon kaj kunkantis
i.a. plurajn pecojn de JoMo, poste Sebastian kaj mi muzikis; li ludis klavaron, mi
gitaron. Ni ĉiuj kune kantis verkojn de
La Kuracistoj, de
Persone (jes ja!) kaj de Team’.
Kvankam ni tute ne ekzercis antaŭe kaj mi ne ludis la gitaron dum pli ol semajno, bone funkciis.
Repagiĝis la pena ekzakta notado de la akordoj ĉe la ĝustaj lokoj: Tiel vere tre facilas
akompani sin mem per la gitaro kantante.