Arkivoj de etikedoj: nordwalde

Jen via mondo

1 komento

La 22an de oktobro, fondiĝis Junulara Esperanto-klubo en Münster. Tiun jubileon – 100 jaroj da “Esperanto en Münster” – indis festi. Sekve La Esperanto-societo de Monastero invitis al la semajnfino “Esperanto inter najbaroj en Eŭropo” (PDF-informilo). Kunorganizanto estis “Esperanto Nederland“. Nederlando troviĝas eble 30 kilometrojn for de Nordwalde, en kies junula klerigejo okazis la aranĝo. Krome la stacidomo de Nordwalde situas inter Enschede kaj Münster, tiel ke por la Nederlandaj gastoj eblis alvojaĝi rekte per la trajno.

La programo enhavis koncerton de Esperanto-muzikgrupo, nome La Kuracistoj. Vendrede, la 19an, Sebastian kaj mi prezentis du partojn kun po du kantoj, krome unu aldonon je la fino. Aparte menciindas la kanto “Jen nia mondo”, kiun ni ludis memore al Wouter Pilger. Ĉifoje ni prezentis pli multajn reludversiojn ol iam ajn antaŭe:

  1. La Kuracistoj: Westerland
  2. La Kuracistoj: Junula amo
  3. La Kuracistoj: La okulvitroj de Buddy Holly
  4. La Kuracistoj: Sen vi
  5. La Kuracistoj: Ne plu
  6. La Kuracistoj: Vi volas kisi
  7. La Kuracistoj: Kisu min, ho kara
  8. Amplifiki: Mi kaj ŝi
  9. Persone: Longe for
  10. Team’: En kaĉ’
  11. JoMo: Jen via mondo
  12. Republic: Birdo, flugu for
  13. (tradicia): Liberas la pens’
  14. Vladimir Soroka: Ni renkontiĝos
  15. Ĵomart kaj Nataŝa: Amu min
  16. Simon & Garfunkel: Fajra ruĝ’ kaj ĉiela blu’
  17. JoMo: Hej la nizoj!
  18. Esperanto Desperado: Ska-virino
  19. La Kuracistoj: Ĉu jam ĉio?
  20. Amplifiki: Sola
  21. JoMo: Ĉu vi volas danci?

Bedaŭrinde lastmomente malsaniĝis nia akompana kantistino. Kun ŝi mi jam estis ekzercinta antaŭ pli ol unu jaro. Krome ni triope provludis la 7an de oktobro. Tiam ni ludis entute 33 kantojn, kvankam ne ĉiujn kun la kantistino. Krom la supre menciitaj kantoj, tio estis:

  • La Kuracistoj: Duona amkanto
  • La Kuracistoj: Por ĉiam
  • La Kuracistoj: Solege en la nokt’
  • La Kuracistoj: Misteroland’
  • Esperanto Desperado: Grava
  • Esperanto Desperado: Feliĉe
  • Ultravox: Dance kun larma okul’
  • JoMo: Kisu min
  • (tradicie): La marĉo-soldatoj
  • Kajto: Dormu milde
  • Righeira: Ĉiuj al la plaĝo
  • Simon & Garfunkel: La boksisto

La koncerto estis grandega sukceso. Ĉifoje la teknikaĵoj funkciis kaj ni eĉ faris surbendigon sur mini-disko. La publiko, plejparte pliaĝuloj, reagis tute entuziasme. Montriĝis bona ideo, elekti kelkajn “klasikaĵojn” kaj tradiciajn kantojn.

La sekvan vesperon, sin prezentis la ĥoro de la dorskorbuloj (Kiepenkerlchor) el Nordwalde. Ili kantis ĉefe en la malaltgermana, sed ankaŭ du kantojn en Esperanto. Je mia agrabla surprizo, la Esperanto-kantado ege bone sukcesis. Mi jam aŭdis Esperanto-artistojn kun pli malbona prononcado!

La bildo estis io tre aparta por mi kiel denaskulo: En mia hejmvilaĝo Nordwalde ĥoro kantas en Esperanto tradukojn el la malaltgermana, portante tradiciajn vestojn de mia regiono. Mi ne plu pensintus, ke eblus iam kunigi la denaskulan parton de mia identeco kaj la Germanan parton tiom bone.

Unu Nederlanda gasto cetere estis Roel Haveman. Lian tradukan laboron rilate al Esperanto-muziko mi estimas ekde jaroj. Precipe menciinda estas liaj “Konsiloj pri tradukado de kantotekstoj al Esperanto“.

Ankaŭ la resto de la programo tre plaĉis al mi. Entute iĝis tre gaja renkontiĝo kun la tipa Esperanto-etoso, kiun mi konas ekde multaj jaroj.

La gazetaro raportis pri la evento en diversaj artikoloj. En la reto mi trovis la jenajn:

Fortaj ni devas esti

Lasi respondon

La 8an de aprilo okazis la sepan fojon metalroka festo en arbaro proksime de mia hejmvilaĝo Nordwalde. La sesan mi estis maltrafinta, ĉar mi tiam partoprenis la naskiĝtagfeston de Sebastian en Paderborn. Sed la trian, kvaran kaj kvinan feston mi jam ĉeestis. La aranĝo nomiĝas “Deep in the Woods”, do “profunde en la arbaro”.

Kelkajn tagojn antaŭe, min kaptis la pripenso, prepari KDn speciale al tiu okazo, inkluzive titolilustraĵo. Tamen lastminute mi decidis male – mankis tempo por fari tion bone. Sed venos sekva fojo…

Ĉifoje malgraŭ miaj invitoj ne kunvenis gastoj. Du personoj, kiuj estis rezervintaj liton ĉe la domo de miaj gepatroj, kelkajn horojn antaŭe malaliĝis. Tiel mi ne bezonis atendi aliajn personojn kaj libere decidi, kiam ek- kaj forveturi.

Mi alvenis je la 21a samtempe kun granda aŭtokaravano el Nordgermanio. La ejo jam estis sufiĉe plena, sed ekde tiam vere plenplena. Tio estis jam bona komenciĝo. Minimume 40% de la ĉeestantoj estis virinoj – tre impresa cifero por metalroka festo! La etoso ŝajnis al mi entute pli agrabla, gaja kaj senstreĉa ol dum la antaŭaj fojoj. Vere temis pri la plej sukcesa metalroka festo, kiun mi ĉeestis!

DĴ Arafat surmetis la plej diversajn metalrokajn stilojn, tiel ke ĉiu havis ion por danci kaj kunkanti. Mia muzikdeziro estis “In God We Trust” de Thy Majestie, do tre melodia, relative mola kanto.

Mi spertis interesan scenon, kiu ege memorigis min pri la lasta nokto dum la IS. Ĉifoje mi tamen travivis ĝin el alia perspektivo. Krom la fakto, ke jam estas sufiĉe fascine vidi similajn okazaĵojn de diversaj vidpunktoj, tre trankviligis min, ke mi ne estas la sola, al kiu okazas tiaj aferoj. Pliajn detalojn mi ne povas mencii publike sen malkaŝi la privatan vivon de alia persono – kaj tion mi ne volas.

Tiel mi ekhavis babiladon kun tre simpatia knabino. Homoj, kun kiuj mi povas paroli pri diversaj temoj kaj trovas daŭre ion komunan en niaj opinioj, ĉiam impresas min. Unue ŝi rakontis, kiel ŝi unu tagon antaŭe freneze dancis al elektronika muziko (ekzemple Fatboy Slim) por senstreĉiĝi kaj forgesi pri ĉio. Mi ja ege ŝatas fari same!

Poste ŝi diris, ke ŝi kutime aŭskultas ne tiom multan metalrokan muzikon, sed “Die Ärzte“! Tuj ni havis novan komunan temon. Kiam ŝi menciis, ke al ŝi ne plaĉas la lasta studioalbumo “Geräusch”, mi aldonis, ke ĝi enhavas kelkajn bonajn kantojn, ekzemple “System”. Pri tio ŝi konsentis kaj ni eĉ komencis kanti la refrenon de tiu kanto. Ŝi ne tro ŝatas la kantojn de la basisto Rod. “1/2 Lovesong” tamen estas escepto, kaj ĝuste tiun kanton de Rod ankaŭ mi tre ŝatas kaj pro tio tradukis al Esperanto (“Duona amkanto“).

Mi forlasis la feston du dek minutojn antaŭ la kvina matene. Mi bonege amuziĝis eĉ tute sen trinki alkoholaĵojn (estis fastotempo).

En la reto nun troviĝas fotoj de la festo. Kompreneble ili ne povas bone redoni la bonegan etoson, sed servas kiel belaj memorigoj al la ĉeestintoj.

Strangaj buboj, homaj ruboj, homoj kiel mi

Lasi respondon

Dum la semajnfino okazis la kvina metalroka festo en arbaro proksime de Nordwalde. Ĉifoje mi invitis membron de mia Ju-Jutsu-grupo, dum mia frato kunvenigis eĉ tutan grupon da gekunstudantoj. Denove li kaj mi konstatis, ke (kompare al la tria kaj la kvara festo) la homoj venas el pli malproksimaj urboj kaj ke evidente la festo pli kaj pli populariĝas. Tial ne ĉiuj reveturis dum la nokto aĉ frua mateno, sed tendumis en la arbaro malgraŭ la nesomeraj noktaj temperaturoj.

La kolegoj de mia frato, grandparte multe pli junaj ol mi, sufiĉe frue tro ebriiĝis – krom la virino, tipe! – kaj pro tio devis reveturi hejmen jam ĉirkaŭ je la unua. Mia frato transprenis la stiradon kaj mi anstataŭis lian lokon ĉe la disdonado de trinkaĵoj. Kiel mi antaŭvidis, tio bonege utilis por ekkoni homojn. Imprese, kiom multaj belaj virinoj ĉeestis la feston. La antaŭjuĝo, ke metalrokan muzikon nur ŝatas socievitemaj malatraktivaj viroj, evidente ne ĝustas.

Iam je la tria, kiam mia frato jam estis reveninta, mi iom laciĝis kaj decidis bicikli hejmen kun mia gasto. Sed antaŭe mi kompreneble ankoraŭ havis muzikan deziron! Denove temis pri kanto de unu el la du KDj kiujn mi kunportis de la KEF en Helsinko.

Kanto kaj kirlo de granda kermeso

Lasi respondon

Dum la unua semajnfino en oktobro, en mia hejmvilaĝo Nordwalde (ĉirkaŭ 9.700 enloĝantoj) ĉiam okazas unu el la plej gravaj sociaj eventoj de la jaro, nome la kermeso. Tiu festo originas en la revendato de la preĝeja konsekro (germane “Kirmes” venas de “Kirchweihfest“). Tiu okazis dum la nomtago de la sanktulo, kiu por la katolika paroĥo de Nordwalde estas la Sankta Dionysius (de Parizo).

Kio estas la kermeso, mi klarigis jam en la enskribo pri la kermeso 2003. Do feliĉkaze mi povas ŝpari tion ĉijare! Pri la kermeso 2005 legeblas en la germana raporto de Judit “Teilani” kaj raporto de Kadda. Sed mi kompreneble ne volas silenti pri miaj propraj impresoj:

La komuna irado tra la kermeso tre similis al tiu antaŭ du jaroj. Simple ĉie regis bona etoso. Mi ankaŭ eniris la surprizan karuselon, kiu ĉiujare estas la plej spektakla. Sed ĉijare la ĉenkaruselo kaŭzis pli da konfuziĝo al mi – post veturado en la alian direkton kun turniĝo ĉirkaŭ mi mem!

En la koliziaŭto-veturejo mi stiris akompanate de diversaj belulinoj. Tio verŝajne nur estas impona inter junuloj, sed iel tio min tre kontentigis. Foje mi bezonas virinojn kun pura trofefunkcio (por uzi esprimon de elgrande)!

Lunde tagmeze mi akompanis miajn tri gekuzojn al la unuhora senpaga veturado por infanoj. Por ili mi estas prestiĝa persono, ĉar ili nepre volis fari tion kun mi. Ĉio pasis glate, ne nur pro tio, ke ni estis entute tri plenkreskuloj.

La plej memorinda okazaĵo tamen estis la rerenkonto de malnovaj amikoj. Mi revidis la unuan amikon de mia vivo, kiun mi konas jam el nia beba tempo! Mi ankaŭ denove renkontis alian tre malnovan amikon kaj konatiĝis kun sia virino. Pasintfoje mi vidis la du amikojn en decembro 2003. Bedaŭrinde, ke mi neniam realigis la ideon, renkonti la plej malnovan amikon en Münster. Sed dum la kermeso tio ne gravis, ni parolis kvazaŭ kiel dum la malnovaj tempoj (nur ke ni nun estas plenkreskuloj, kompreneble).

La muziko ludita dum la kermesa estas kutime tre aĉa, aktuala. Ne pro nenio oni nomas sufiĉe primitivajn kantojn de diversaj stiloj ankaŭ “kermesmuzikon”. Agrabla escepto estis, de la surprizo karuselo kelkfoje aŭskulti pli malnovajn kantojn, ekzemple “Relax” de Frank goes to Hollywood kaj “Take on me” de A-ha – jes, la originajn versiojn, ne iujn remiksojn! Ĉe la ĉenkaruselo krome ofte eksonis rokenrolo. La vera himno de la kermeso en Nordwalde tamen venas de la “raŭpo” kaj nomiĝas “Ich und Rocky Waschbär“. Tiun kanton mi jam konas el mia infaneco de tiu karuselo kaj – krom unu fojon – neniam alikoke aŭdis ĝin.