Arkivoj de etikedoj: marillion

Nia tago venos

Anta? kristnasko foje aperas specialaj kantoj, kiuj kaptas mian atenton. Mi ne skribis ion pri la tiuspeca kanto de 2011, ?ar tiam mi estis tro amara kaj rakonti ion en tiu humuro ne estas tre interese. Sed nun mi trovis plian aliron al tiu kanto. Post la morto de Amy Winehouse (kaj ?ia membri?o en la fifama klubo 27), aperis ?ia versio de “Our Day Will Come”.

Amy Winehouse: Our Day Will Come (2011)

Milda regeokanto kun belega kantado – kion deziri plu? Krome la kanto estas ekzemplo, kiel muziko povas funkcii je du niveloj: Unuflanke la kanto havas etoson, kiu invitas al revado. Aliflanke anka? cinikaj personoj povas ?ati tiun version, ?ar tutcerte la tago por Amy Winehouse ne plu venos – kaj nur naivuloj ne rimarkas tion! ?uste pro tiu duobla signifo mi tre ?atis la kanton en 2011.

Cetere la originalo estas el la jaro 1963 kaj de Ruby & The Romantics. Anka? ?i tre pla?as al mi, sen ke ?i havas cinikan kromsignifon (por ?i mi ne bezonas tion).

Ruby & The Romantics: Our Day Will Come (1963)

Sed nun mi hazarde trovis pli fruan reludversion ol tiun de Amy Winehouse. ?i same estas regeo-kanto, kio montras, ke la versio, kiu aperis en 2011, muzike ne alportas ion novan.

The Heptones: Our Day Will Come

Tiun reludversion mi povas a?skulti sen iu amareco. Kaj tio estas la decida diferenco. Nun indas mencii la kanton en mia muzika taglibro. Kvankam mi rigardas al 2012 sufi?e kritikeme, mi tamen preferas fini la jaron per iu paca.

Cetere Marillion anta? kelkaj tagoj menciis muzikon, kiun unu de la muzikistoj verkis speciale por videoj faritaj en la spaco. Jen belegaj bildoj kun ambjento:
Marillion soundtrack for space

Loading…


Per tio mi finas mian taglibron por tiu ?i jaro. Espereble en la venonta jaro mi trovos pli multan tempon kaj revenos al regula skribado!

Movi?u, movi?u

2012 neniel estis facila por mi. Malgra? ?io, mi povas tamen esti kontenta pri kelkaj muzikaj sukcesoj: Mia kolekto de samplobazita muziko estas denove en la reto kaj mi pluverkas, mi kantas en ?oro, mi kura?as finfine kanti dum karaokeo la kantojn, kiujn mi ?iam volis elprovi, mi trovis diskon, kiun mi longe ser?is kaj mi da?re de tempo al tempo pruvas mian brilan muzikan memoron. Kelkajn aliajn muzikajn kulminojn (precipe lige al Esperanto-renkonti?oj) mi ankora? ne menciis, sed unu afero aparte meritas detalan pritraktadon.

Ekde kelkaj monatoj, mi regule muzikas en Münster, mia hejmurbo! Mi memoras, kiom grava por mi estis mia unua D?umado en Münster. La penso estas: Se mi faras ion mal?uste dum feriumado en alia loko, ne tiom gravas, ?ar mi plej ver?ajne ne tiom balda? revenos. Sed en mia propra urbo mi ne havas la eblan bonuson de “ekzotika” a? “interesa” eksterlandano – kaj se mi ?i tie fu?as, ver?ajne mi revidos kelkajn homojn, kiuj ?eestis mian malsukceson. Do hejma aktiveco ?iam kunportas pli altan riskon; kaj mi tre ?ojas, ke mi ?ijare finfine denove riskis ion.

En junio mi legis en la urba magazino Na dann, ke balda? okazas io simila al vespero de malferma scenejo. Dum la evento GrooveGipfel (“gruvokulmino”) muzikgrupo kun bazaj instrumentoj (drumo, baso, gitaro kaj klavaro) ludas kaj aliaj personoj povas kunludi a? kanti. La aran?o okazas ?iun trian merkredon monate en la trinkejo “Heile Welt”.

La 20an de junio, mi iris tien la unuan fojon. Mi konis neniun. La publiko konsistis el personoj, kiuj aspektis kiel kulturemuloj. Multaj havis jam grizajn harojn kaj pli ol 40, eble e? pli ol 50 jarojn. La bando ludis bonegan varion el rokmuziko, bluso kaj ?azo. Mi neniel vidis, kiel mi povus aldoni?i, precipe ne je tiu nivelo.

Sed tiam dum unu muzika pa?zo mi ekbabilis kun kelkaj gastoj kaj ni venis al la temo “Itala muziko”. Kiam la klavaristino rimarkis, ke mi kapablas kanti “Carbonara” de Spliff, ?i tuj insistis, ke mi prezentu tion dum la lasta parto de la vespero. Mi neniam kantis ?in anta?e sursceneje, sed i?is grandega sukceso. Sekve mi kantis “Ska-virino” de Esperanto Desperado kaj “La Bamba” (amba? kantoj bezonas nur tri akordojn, do ne estas tro malfacilaj por spontanea reludado).

Anta?e estis aperinta malanta? la mikrofono ?arma kantistino kun belega vo?o, kaj anka? pro tio mi pensis, ke mi ne povus esti utila al la sukceso de la vespero. Sed kiam mi forlasis la scenejon post miaj tri kantoj, ?i diris al mi, ke mi kreis bonegan etoson. Anka? la aliaj muzikistoj ?ojis pri mia partopreno.

Tiu unu vespero vere ?an?is ion en mi. Al mi ?ajnis kvaza? sperto el filmo, kie la protagonisto je la komenco revas pri tio, ludi en muzikgrupo, venas al loko, kie neniu konas lin – kaj poste subite vere staras sur la scenejo kaj distras la homojn!

La 18an de julio, mi denove prezentis “Ska-virino”, sed anka? mian propran hiphopan kanton “La premiero”. ?enerale la ideo de tiu evento estas, sen longa provludado prezenti ion. Tial kompreneble konvenas repado, ?ar ?i ne dependas de la melodio de la muziko, sed nur de ties rapideco. Krome la bando mem ne bezonas koni iun certan kanton, sed povas unue konsenti pri iu muzika temo a? ripetfrazo kaj la kantisto simple ekas poste.

La 15an de a?gusto mi denove elprovis ion novan. La bando ludis la muzikon de Chic: Good Times, kiu poste reuzi?is por dekoj da muzika?oj. En la refreno mi kantis partojn de tri el tiuj kantoj: “Good Times”, “Last Night A DJ Saved My Life” kaj “Another One Bites The Dust” de Queen. En la strofoj mi repis la tekston de “Alpenrap” de Erste Allgemeine Verunsicherung (EAV). Tiu kanto havas iomete alian basmelodion, sed mi jam ekde iom da tempo opiniis, ke la teksto bonege kongruus al la konata bastemo, kaj nun estis okazo por elprovi (kaj konfirmi) tion. Poste mi repis “L’ombelico del mondo” de Jovanotti, e? se ne komplete, al alia melodio. Fine mi denove prezentis mian kanton “La premiero”.

La 19an de septembro, la estrino de la trinkejo petis min, denove kanti. Ankora? tri monatojn anta?e, mi estis konanta neniun, kaj nun la homoj jam alkutimi?is al mi. ?ajnis kiel miraklo al mi. ?ifoje ?eestis e? tri kantistinoj. Unu estis tiu, kiun mi estis renkontinta dum la unua fojo (kaj, se mi ?uste memoras, revidinta almena? unufoje). La duan la? mia memoro mi jam renkontis pli frue dum unu fojo; kun ?i mi jam estis babilanta. (Rilate al la sekvaj fojoj mi ne komplete memoras, kiu el la tri kantistinoj ?eestis, kaj ne notos ?ies partoprenon aparte.) Krom mia kanto “La premiero” mi kantis la frazon “Looking at it, not seeing it” el la kanto House de Marillion. Sed la vera kulmino estis la kanto “September” de Earth, Wind & Fire. Mi tute ne konis la tekston anta?e, sed spontanee prezentis ?in kun la tri kantistinoj.

La 17an de oktobro, mi prezentis mian propran kanton “Al la liberec’“, dum la bando ludis regeo-muzikon. Poste homoj demandis min, en kiu lingvo tiu kanto estis. ?enerale mi ?is tiam mi ?iam tre retenis min rilate al mencio de Esperanto, ?ar mi unue volis, ke la homoj ekkonu min. Sed tiam estis bona okazo por rakonti iomete. Dum eksonis rapida ska-muziko, mi kantis “Ein neues Jahr (Es geht voran)” de Fehlfarben. Kelkaj homoj en la publiko aparte ?ojis, kiam ili rekonis tiun kanton. Krome mi prezentis unu strofon de “Ne multe pli (kaj tiel plu)” de Stephan Schneider. Por pli ne sufi?is la tempo, ?ar la grupo jam finis la kanton. Mi simple tro malfrue komencis la kantadon.

Stephan Schneider (Stefo): Ne multe pli (kaj tiel plu)

Sed la muzikistoj ankora? ludis la melodion de “Word Up” de Cameo. Kaj anka? al tiu muziko mi repis la tekston de Alpenrap. Kelkaj gastoj unue demandis sin, ?u estis kanto de Falco (la alia grava muzikisto el A?strujo, krom la grupo EAV).

La 21an de novembro, la tria kantistino prezentis tri preparitajn kantojn. Mi iomete kunkantis, kio tre pla?is al mi, ?ar komuna kantado estas malfacila kaj pli interesa. Mia persona momento de brileco alvenis, kiam mi kantis “Smijem se” de Jinx al melodio, kiu estis sufi?e simila al la origina kanto. Cetere tiam la kantistino transprenis sentekstan akompanan kantadon en la refreno. Estis la unua fojo, ke mi kantis en la kroata sursceneje! Post la vespero, kelkaj el la muzikistoj demandis min pri mia muzika malanta?o kaj denove diris, ke ili ege ?ojas pri mia partopreno.

La 19an de decembro, mi estis kunportinta kelkajn tekstojn de Jovanotti. Tuj anta?e, mi estis hejme provrepinta diversajn tekstojn de la albumo Capo Horn, sed nenio vere bone funkciis. Tial mi kunprenis du tekstojn de la kolekto “Lorenzo Raccolta 1990-95”. Mi prezentis la kanton “Muoviti muoviti”, kiun mi ?iam tre ?atis pro ?ia vigleco. Mi devas konfesi, ke la repadon de la unua strofo mi sufi?e fu?is, sed neniu rimarkis tion. Poste mi simple limigis min al rekantado de la refreno kaj la komenco de la unua strofo (kiu ripeti?as en la originalo ?iel ajn). Tamen la muziko gajnis etoson kaj poste la publiko estis ege entuziasma. La reagoj estis tiom pozitivaj, ke mi evidente estas sur la ?usta pado kaj da?rigu tion en la sekva jaro. La tria kantistino (la? la sinsekvo, en kiu mi ekkonis ilin) denove kantis tre bele kaj bonege harmoniis kun la muzikgrupo. En unu el ?iaj kantoj mi transprenis akompanan kantadon. Aldone mi finfine elprovis la djembon, kiun mi estis a?etinta dum vizito al Berlino, pri kiu mi ankora? ne skribis. Mi estis kunportinta la tamburon jam por la unua fojo de la gruvokulmino, sed tiam tute ne elpakis ?in. Nun mi simple iomete subtenis la ritmon de kelkaj kantoj, precipe kiam la publiko frapis la manojn. Cetere kvara, tute nova, kantistino aperis.

Intertempe mi estas regula partoprenanto de tiu monata evento kaj jam elprovis plurajn novajn kantojn. Mi konas la muzikistojn kaj la estrinon de la trinkejo kaj homoj ?iam ?oje salutas min, kaj mi envenas. Mi ekkonis plurajn belajn virinojn pro mia kantado kaj ili ?atas ?in – kaj tio des pli valoras, ?ar ili mem kapablas kanti. Mi trovis vojon, realigi mian revon pri muzikado en mia propra urbo kadre de mia ?iutaga vivo. Tio estas fortega pa?o al pli bona vivo.

Kiu cetere pensintus, ke mi iam denove rikoltus muzikan sukceson per repado kaj mia kono de la itala? Mi opiniis, ke tiu ?apitro jam estis fermita en mia vivo. ?ajne nenion mi faris por nenio, kaj nenio estas forgesita.

Mi kantis en ses diversaj lingvoj, nome la germana, Esperanto, angla, itala, hispana, kroata. Por la avera?a esperantisto, tio ankora? estas modesta listo, sed mia repertuaro ankora? ne el?erpi?is kaj restas aferoj por fari en la estonteco.

Mi son?is pri ar?ento, mi son?is pri oro

Denove mi havis muzikan son?on. Kaj denove estis muzika son?o kun Marillion.

La ekzaktan lokon mi ne scias, sed mi trovi?is ?e Esperanto-renkonti?o, ?ajne dum la jar?an?i?o. Mi estis en la diskejo kaj eksonis Kayleigh de Marillion. Paroj komencis danci je tiu malrapida kanto, sed mi staris ?e la rando kaj restis sola. Tio kreis grandan melankolion – kaj estis tute konata situacio.

La kanto e? ne tute fini?is, sed jam venis homoj al scenejo kaj faris iujn anoncojn, sed en fu?a Esperanto. Mi demandis min, kial oni ne elektis aliajn personojn kaj kial almena? oni ne donis pli bonajn instrukciojn al ili.

?u la post-Esperanto-renkonti?o-sindromo ludas iun rolon en tio, ke mi son?as tiajn aferojn, mi ne scias.

Ekzistas diversaj ebloj, interpreti tion. La kutima klarigo estas, ke en son?oj reaperas aferoj, pri kiuj oni okupi?is lastatempe. Son?ado estas la maniero, per kiu la cerbo digestas la multajn impresojn. Estas almena? kelkaj elementoj en tiu son?o, kiuj rilatas al la realeco a? almena? pensoj kaj sentoj:

Tiu sperto, ne trovi partneron por danci, ne estas io nova por mi. Ne ekzistas pli bona simbolo por la timo, resti sola, ol tiu sceno. Krome la fakto, ke mi ne perceptis aliajn solajn personojn, tiel ke mi estis la escepto, montras alian evitindan staton: Esti diversa de la aliaj, situi ?e la rando de la socio.

Al la Kayleigh mi ligas du aferojn: Unue tio estas mia bona amiko Holger, kiu entute konatigis min kun la muziko de Marillion. Due tio estas Esperanto-renkonti?oj “el anta?a tempo”, eble de la Internacia Seminario (IS) 1995/96 ?is la IS 2001/02. ?io ?an?i?is kaj tiuj jaroj – e? se ili ofte ne estis tiom brilaj a? bonaj por mi – tamen havis ion specialan. Eble estis la elstara etoso dum kelkaj Esperanto-renkonti?oj, eble la amikoj, kiujn oni nun vidas nur ekster Esperantujo a? tute ne, kiuj alportas tiun nostalgion. La ?enerala sento estas “tio estas longe pasinta tempo” kaj la logike sekvaj demandoj: “Kaj kio okazu kun mi? ?u mi ne anka? estas pasinta?”

Mia impreso en la son?o, ke la organizado ne plu funkcias tiom bone kiel dum miaj aktivaj tempoj, bone kongruas al tio. “?io, kio estis grava por mi, ?ajne forgesi?is.” Jen la penso, kiu resumas tion, e? se mi ne dirus, ke tio nun validas en la realeco.

Entute tiu son?o koncize kaj tre akre prezentis kelkajn zorgojn, pri kiuj mi tamen ne tiom multe cerbumis lastatempe. Sed mi ?esas je tiu surfaca interpretado kaj ne investas multan penon, analizi tion pli profunde. Tamen estas interese, fiksi tiujn son?ojn skribe.

Lastatempe mi malkovris, ke oni samplis la kanton Kayleigh. Parton de la gitara solo oni uzis por elektronika muziko. La grupo Poka kulpas pri tiu peko.

House Music Sample Breakdowns Vol. 5 (de DJevilstereo)

La rezulta kanto nomi?as StarCrash kaj estas el la jaro 2009. Jen por komparo videoj de amba? muzika?oj. Cetere la TTT-ejon www.whosampled.com mi jam kelkfoje trovis en la rezultoj, kiam mi ser?is informojn pri reuzado de kantoj. Se la fifama muzikindustrio ne rebatas per blokado de videoj, povas esti interesa fonto por ekscii, kiu ?telis inspiri?is de kiu.

Mi estas la viro de mil a?oj

Mi jam menciis, ke mia amiko kun la multaj diskoj kaj la propra studio faras radion. Interesa elsendo de li estas Sphärentanz (“sfera danco”). ?iun unuan mardon en la monato inter la 22a kaj noktomezo (la? Germana tempo) ?i eksonas kadre de www.rockradio.de.

Foje okazas subita rea?skulto de kanto, kiun mi jam konas delonge – ekzemple “A Gentleman’s Excusement” de Fish, la ekskantisto de Marillion. Mia bona amiko Holger konatigis min kun tiu kanto jam anta? preska? dek kvin jaroj! Sed anka? kantoj de Marillion mem eksonas dum la elsendo – ekzemple viva versio de “No One Can” kaj “Man Of A Thousand Faces“.

Koncerta versio de Inside de Stiltskin ege ?ojigis min. Kanto, kiun mi ekkonis, estis “Roses” de RPWL. Fakte kantas tie Ray Wilson, la kantisto de Stiltskin (kaj dum iom da tempo en Genesis).

RPWL: Roses (albumo “World Through My Eyes”)

La muzika elekto en tiu elsendo tre varias. Principe temas pri muziko, kiun oni apena? a?skultus en kutima radio. Foje trovi?as tie veraj perloj. Jen kelkaj ekzemploj de grupoj, kiujn mi ekkonis tiel kaj kies albumojn mi a?etis poste (a? ricevis kiel donacon): Qntal (bonega versio de Stella splendens), Toeppel Butera (germanlingva mondmuziko), Barry Hay (grandioza reludversio de “The Power Of Love”, origine de Huey Lewis and the News), kaj Randale (punkroka infanomuziko). Certe indos alifoje skribi pri detale pri tiuj albumoj.

Mi amas vian rideton

Mi denove havas muzikan anekdoton por rakonti. Kiam mi a?etis mian novan komputilon, mi tuj sciis: Por estonta D?umado, mi uzu programon, kiun mi ekkonis dum festo kun D? Arafat. La programo nomi?as MediaMonkey kaj estas senpaga!

Post ciferecigo de granda parto de mia diskokolekto kiel prepari?o por la Internacia Junulara Kongreso (IJK) en Liberec (?e?ujo), mi rimarkis interesan fenomenon: Unuflanke pli malfacilas kompare al uzado de kompaktdiskoj, trovi kantojn, kiuj stile harmonias. Se oni ne havas la tutan kolekton en la kapo, oni facile forgesas bonajn unuopajn kantojn! Aliflanke tra ser?ado oni facile trovas ion, kion oni neniel povintus rimarki per simpla rigardo al la KD-kolekto. Tute hazarde mi eltrovis la jenon: Marillion faris reludversion de la kanto “Sympathy”. Tion mi jam delonge sciis, ?ar la KD-libreto mencias tion. Mi anka? konsciis pri tio, ke estas malnova kanto. Sed mi estis tre surprizita, kiam mi trovis la malnovan version de Steve Rowland & Family Dogg! Fakte jam tiu estis reludversio, sed tempe tre proksima al la originalo.

Tra simila ser?ado en mia ar?ivo mi hazarde stumblis pri alia afero. Denove estas kontribuo al la rubriko “kantoj kun elementoj el aliaj kantoj” (pasintaj mencioj: unua parto, dua parto, tria parto, kvara parto).

Dum la pasintaj monatoj mi kelkfoje a?dis la kanton “Barbra Streisand” de Duck Sauce. Iomete primitiva la? mia gusto, sed la ripeta kantado estas en ordo.

Duck Sauce: Barbra Streisand (2010)

Duck Sauce “Barbra Streisand” from Mr Goldbar on Vimeo.

Kiam mi elprovis diversajn kantojn, kiuj aperis kiel ser?orezulto, unu el ili estis “Gotta Go Home” de Boney M. Je mia surprizo, ?i enhavas la rekantadon, kiun oni uzis por la aktuala furora?o!

Boney M: Gotta Go Home (1979)

Boney M – Gotta Go Home – MyVideo
Do la vere bonaj partoj venas de kanto, kiu jam havas pli ol 30 jarojn. Sed la afero ne fini?as ?i tie. Tra mallonga ser?ado en la interreto, mi eltrovis, ke la vera origina kanto nomi?as “Bimmelbahn” kaj estas de la grupo Nighttrain.

Nighttrain: Hallo Bimmelbahn (1973)

Germana ?lagro el la 1970aj jaroj i?as la bazo por grandega diskoteka sukceso en la jaro 2010. Kiu pensintus tion?

Tra enskribo, kiu klarigas ?uste tion, mi trovis novan interesan muzikan blogon: www.bandsalate.de estas verkata de D?, kiu mencias kantojn, kiuj estis kaj estas bonaj a? brilaj, sed iomete forgesi?is.

Inter ili trovi?as ekzemple Inner City: Big Fun kaj Shanice: I Love Your Smile, kiujn mi amba? bone memoras el mia frua junuleco. Krome Chic: Good Times servis kiel kruda materialo por dekoj da kantoj (kelkaj el ili tre sukcesaj) kaj de Lyn Collins: Think (About It) venas tre konata sampla?o.

Stranga motoro

Lastatempe mi rakontis tiom multe pri kantoj, kiuj uzas elementojn el pli fruaj verkoj, ke indas anka? mencii ekzemplon, kie okazis io alia: Mia orelo signalis similecon, sed ne estis iu rekta transpreno de melodio, refreno a? sampla?oj. Temas pri la kanto This Strange Engine el la samnoma albumo de Marillion.

Dum kelkaj linioj, la muziko ege similas al la refreno de “Mercy Street” de Peter Gabriel. Pli precize estas la parto, kiam Steve Hogarth kantas:

And the sun on the equator
Setting like an ember thrown to deep water

Tio estas ?e minuto 10:47 en la origina versio kaj ?e minuto 15:42 en la remikso de “The Positive Light”. Fakte en la remikso la simileco estas multe pli forta pro la resto de la muziko, kiu konsistas el sinteziloj. Pro tio mi anka? supozas, ke estas pura hazardo. Tamen mi ?ojas, ke mi rimarkis tion, kvankam la Marillion-kanto en amba? versioj da?ras pli ol 20 minutojn kaj mi nur poste ekkonis “Mercy Street”.

La remikso-albumo de “The Positive Light” havas alian raran kvaliton: Mian plej ?atatan kanton de ?i, 80 Days, mi unue regule a?skultis en sia nova versio. Estis la elektronika refaro, kiu instigis min entute pritrakti kaj akiri la originalon.

Nur Dio scias la kialon

Unu afero, kiun mi neniam komplete komprenos, estas kompiloj de unu artisto aŭ grupo. Foje temas pri “la plej bonaj kantoj”, foje pri “la plej grandaj sukcesoj”, foje pri “la disketoj”. La diferencoj estas etaj. Sed ĝuste la etaj detaloj ofte kaŭzas la kapdolorojn!

Disketa kompilo ŝajnas facila afero kaj sekura elekto. Sed foje ekzistas diferenco inter la disketa kaj la albumo versio kaj se oni volas havi la plenan version, tiun oni ne ricevas per disketa kompilo. (Kutime disketa versio daŭras 3:30 minutojn por esti ludebla en la radio, dum la albuma versio estas pli longa. La plej grava escepto estas “Lavender” de Marillion, kiun la grupo devis plilongigi por fari el ĝi disketan kanton.)

La “plej grandaj sukcesoj” ne nepre konsistas nur el la disketoj. Kelkaj kantoj neniam eldoniĝis kiel disketoj, sed la artisto tamen tre famiĝas per ili, ekzemple ĉar la publiko tre ŝatis ĝin dum koncertoj aŭ ĉar ĝi iam estis uzita en filmo. Rerigardante oni demandas sin, kial la diskeldonejo estis tiom stulta kaj ne vidis resp. aŭdis, ke tiu kanto estus bonega kandidato por disketo. Sed ankaŭ povas okazi la malo: Iu kanto estas evidenta miselekto. Eble ĝi ne bone redonas la stilon de la grupo aŭ la albumo. Eble ĝi simple ne kaptas la guston de la aŭskultantaro aŭ la modon de la tempo. Ĉiel ajn la disketo mem montriĝis malsukceso kaj tial ĝi ne aperas sur la kompilo.

Kio estas la “plej bonaj kantoj” de iu artisto, kompreneble vaste dependas de la persona prefero. Aliflanke tio ofertas la ŝancon, fari bonan elekton inter disketoj, ŝatataj kantoj dum koncertoj kaj bonaj kantoj de albumoj, kiujn eble ne eblas redoni en tiu formo vive.

Mi konas multegajn ekzemplojn por tiaj diskoj. Kio i.a. instigis min skribi pri tio hodiaŭ, tamen estas la jenaj kompaktdiskoj el mia lastatempa muzika vivo:

“The Very Best Of Talk Talk – Natural History”

Tiu grupo estas ekzemplo por la maldezirinda fenomeno, ke ekzistas multaj diversaj kompiloj. Kompreneble ĉiu kompaktdisko enhavas iomete alian kantoelekton. Kiel normalmorteblulo eltrovu, kiu el tiuj diskoj estas la plej taŭga? Je la fino mi rezignis kaj simple aĉetis tiun diskon, kiu estis havebla en magazeno kun uzitaj diskoj je modera prezo. La disko mem plaĉas al mi kaj indas alifoje skribi pli detale pri ĝi, sed mi demandas min, ĉu alia eldono estintus pli bona.

“Cross Road – The Best Of Bon Jovi”

Tiun diskon mi jam aĉetis antaŭ ĉirkaŭ kvar jaroj. Cetere denove temis pri uzita ekzemplero. La plej grava kanto estas “Keep The Faith”, kiu restis en mia memoro ekde 1992, kiam ĝi estis aktuala.

Sed kiel mi nur jarojn poste eltrovis, la kompaktdisko ne enhavas ĉiujn disketojn – simple estis jam tro multaj. Inter la mankantaj kantoj troviĝas ĝuste tiu, kiun mi unue konis, nome “Born To Be My Baby” el la jaro 1988. Tial mi fine de decembro aĉetis la albumon “New Jersey”.

Ke Bon Jovi estas la artisto, kiu ludis tiun kanton, fakte mi eksciis nur pro tio, ke la grupo J.B.O. mencias tion en sia kanto “Medtl-Gschdanzl“. Kaj tiun kanton mi konas tra disko, kiun mi nur aĉetis antaŭ unu jaro.

Post tiom da bruo libereco estas silento

Kiam mi post plurjara serĉado trovis kaj aĉetis la sonŝpuron de la filmo “Willow“, mi rimarkis, ke ĝi enhavas nur ok pecojn, tamen plurajn tre longajn. Tio tute kontraŭas la kutimon, ke tiaspecaj muzikaĵoj prezentas diversajn temojn aŭ situaciojn el la filmo, sed ne kvazaŭ la akompanan muzikon el tuta aro da scenoj kun tre diversaj etosoj. La tri plej longaj pecoj el la menciita sonŝpuro estas “Tir Asleen” (10:47), “Willow the sorcerer” (11:55) kaj “Bavmorda’s spell is cast” (18:11).

Kelkajn jarojn poste, kiam mia KD-kolekto jam estis sufiĉe kreskinta kaj mi regule trarigardis kaj aŭskultis ĝin, tiu longa daŭro de la pecoj pensigis min. Kiuj tre longaj kantoj troviĝas en mia muzikkolekto? Per “tre longa” mi ne alcelas ion inter 6 kaj 7 minutoj – tiajn kantojn mi ja posedas abunde kaj uzas kelkajn el ili por necesejaj paŭzoj dum mia DĴumado. Kiel kriterio servu la limo de 10 minutoj (kompreneble tute hazarda numero, kiu ricevas sian signifon nur pro la atingo de dua cifero).

La unua kanto, kiu tuj venis al mia menso, estas “This Corrosion” de “Sisters of Mercy”. Ĝin mi konas ankoraŭ el mia studenta tempo, ĉar tiam oni aŭskultigis ĝin dum studentaj festoj. Imprese, se oni konsideras, ke ĝi daŭras 10:16 minutojn. Ankaŭ Marillion, progresema poprokgrupo, ŝatas produkti longajn kantojn, ekzemple “House”. Ĝi havas nur du sekundojn malpli kaj troviĝas sur la brila “marillion.com“-albumo. La kompaktdisko kun “The Positive Light”-remiksoj de Marillion-kantoj enhavas du tre longajn kantojn, nome “Estonia” (11:43) kaj “This Strange Engine” (20:38).

La plej longa kanto tamen troviĝas sur la albumo “Made in Heaven” de la famega rokgrupo Queen. Temas pri ambjenta peco, kiu ne havas nomon, do ne troviĝas sur la titollisto. Ĝi daŭras 22:32 minutojn. Plej kurioze, ĝi sekvas ege mallongan kanton, kiu same ne havas titolon kaj siavice nur daŭras kvar sekundojn! Tiuj du pecoj – la 12a kaj 13a titolo sur la menciita albumo – jam de jaroj interesas min pro siaj strangaj ecoj.