Bertilo Wennergren lastatempe skribis pri traduko de “Maria” (kanto el la jaro 1999, kiu signifis furoran revenon por la grupo “Blondie”). Mi bone memoras la tempon, kiam tiu kanto estis aktuala. Tiam mi estis studanta en Paderborn. Fakte ĝi tre plaĉas al mi – agrabla rokmuzika kanto kun bona kantado.
Mi jam komentis la tradukorezulton sub la enskribo mem. Resume mi ŝatas la tekston – mi sukcesis kanti ĝin je la unua provo – sed laŭ mi perdiĝis grava rimo en la refreno. Ken Miner havas alian opinion; li pensas, ke ne tro gravas kaj ke por multaj tute ne temas pri rimo. Eble li pli atentas pri la skribita teksto; mi kompreneble alcelas la efektive kantitajn vortojn.
Ja ekzistas jam multaj tradukoj de Bertilo (foje kun aliaj), do ne estas lia unua laboro. Certe li mem ankoraŭ decidos, ĉu konsenti pli kun Ken aŭ kun mi.
Ĉiel ajn restas interese, kiel eblas distingi majstrojn kaj lernantojn de kantoteksto-tradukado. La diferenco estas, ke la lernantoj tuj supozas, ke ili estas majstroj. Por ili estas ofendo, ke iu alia petas lingvan kontroladon tra sperta Esperanto-parolanto. Ajna kritiko ne estas akceptita. Majstroj, tute male, konscias pri siaj limoj. Ili posedas la adekvatan modestecon por nomi sian verkon “provizoran rezulton” kaj ne tuj aldonas ĝin al la listo de finitaj tradukoj, sed unue montras ĝin al aliaj, petante komentojn.
Kompreneble mi provas agi kiel majstro, kvankam mi ne aŭdacas nomi aŭ senti min tiel. Sed almenaŭ mi ne estas absoluta amatoro.