Arkivoj de etikedoj: klee

Kaj la koloroj brilas

Ankoraŭ indas unufoje skribi pri la disketoj de la dua Klee-albumo “Jelängejelieber”. Se oni kunmetas la enhavon de la kvar diskoj, oni ricevas sep kantojn de la albumo kaj du de la antaŭa. Fakte eĉ estas du el tri disketoj de la albumo “Unverwundbar”, nur mankas la tria disketo “Lichtstrahl”.

Kompreneble ne ĉiam temas pri la samaj versioj, fakte nur trifoje. Sed la alternativaj versioj foje pli plaĉas al mi. Tio validas por la ruslingva versio de “Nicht immer aber jetzt”, kiun mi metis al mia disko por mia unua vojaĝo al Rusujo.

Same tio validas por la Cinerame-reludversio de “Erinner Dich”, kiu klare venkas kontraŭ la originalo. La muziko estas gitare roka kaj ne elektronike popa. Tre interese, ke Usonanoj pli bone interpretas germanlingvan kanton ol Germanoj malgraŭ malpli bona prononcado!

En la reludversio la ĉefa kantisto estas viro kun virino en la malantaŭo. Imprese, ke tio pli plaĉas al mi ol la originalo. La kantistino de Klee havas bonan voĉon, sed ĉifoje la iom glata-plata aranĝado nenecese paligas la kompletan impreson.

La tipa enhavo de disketo troviĝas ankaŭ ĉe la kvar diskoj en diversaj varioj. Mi ne listigas videojn kaj bildojn, sed nur la muzikajn trakojn mem:

2 Fragen

  1. 2 Fragen (Radioversion)
  2. 2 Fragen (Albumversion)
  3. 2 Fragen (Original-Demo Januar 2004)
  4. Nicht immer aber jetzt (Russisch)

Gold

  1. Gold
  2. Wenn Dich die Liebe trifft
  3. Erinner Dich
  4. Targa & Mike Litt Session Mix

Tausendfach

  1. Tausendfach (Radioversion)
  2. Tausendfach (Albumversion)
  3. Red nicht von Straßen
  4. Mein Geheimnis (live)

Für alle die

  1. Für alle, die (Radioversion)
  2. Keine zehn Pferde (live)
  3. Wunschfrei (live)

Evidente la tria disketo estas la plej bona kompare al la aliaj tri. Ke mi ne metis ĝian A-flankon al la kvara eldono de mia kompilo kun germanlingva muziko, sed la A-flankon de la dua disketo, havas du kialojn: Unue la spaco sufiĉis nur por la pli mallonga versio. Mi preferas tamen ĝenerale la albuman version. Due mi jam havis sufiĉe multajn melankoliajn kantojn sur la kompilo kaj volis havi unu pli rapidan, danceblan anstataŭe.

Diskoteko en Moskvo

Dum kelkaj semajnoj mi nenion skribis, ĉar mi estis for. Mi sukcesis realigi miajn feriajn planojn. Mi vojaĝis al Rusio!

Pliajn detalojn pri la restado en eksterlando mi rakontos poste. Unue necesas mencii la muzikajn preparojn, kiuj ne estis malmultaj. Al la listo de la landoj, en kiuj mi estis, finfine aldoniĝis plia – tion ja necesis dece honori per propra kompaktdisko!

Kunar turneas tra Rusio – la disko
nr-o daŭro artisto kanto
01 1:17 Billy Joel Odoya
02 3:26 Ivan Rebroff Kosaken müssen reiten
03 4:29 Dschinghis Khan Moskau
04 5:51 Boney M. Rasputin
05 2:42 The Beatles Back In The U.S.S.R.
06 3:47 de Ksenia Libera Kosmo estas kun ni
07 2:58 JoMo & Liberecanoj Ĉeboksaro
08 3:25 The Vibrators Disco In Moscow
09 0:02 Red Alert 2 Crazy Ivan
10 3:34 Ivan Rebroff Mein Russland, Du bist schön
11 2:57 Ĵanna Aguzarova Izbrannoje (11)
12 3:10 Klee Nicht immer aber jetzt (Russisch)
13 0:03 Indiana Jones und der Turm von Babel Fine Jacket
14 2:42 Ivan Rebroff Poljuschko-polje
15 0:37 Die Toten Hosen Sojus Nerushimai Republic
16 3:22 Die Toten Hosen Disco in Moskau
17 3:54 Funny van Dannen Vladimir Putins Cousine
18 2:49 JoMo La Ĉuvaŝa arto
19 2:36 Ivan Rebroff Moskauer Nächte
20 2:32 Matt Monro From Russia With Love
21 3:39 Harry Rabinowitz and Orchestra From Russia With Love
22 3:56 Sting Russians
23 4:06 Billy Joel Leningrad
24 2:43 Billy Joel Back In The U.S.S.R.
25 4:36 Leningrad Cowboys Sweet Home Alabama
26 3:01 Ivan Rebroff Wolgaschlepper

Tiel okazis, ke mi akiris kvin diskojn en unu semajno. La 3an de julio, mi aĉetis tri diskojn samtempe, kaj eĉ ĉiuj de la sama artisto, nome Billy Joel! En vendejo de uzitaj diskoj, mi trovis la kompaktdiskojn, kiujn mi serĉis. Jam estis duona horo antaŭ la fermo de la vendejoj, tamen la dungitino afable servis min, ebligante al mi aŭskulti ĉiujn tri diskojn. Tiom bona traktado multe pli aĉetemigas min ol varbado! Du el la albumoj utilis por mia kompila disko. La alian mi volis, ĉar ĝi enhavas la originan version de “Upfront Girl”, de kiu mi verkis parodion.

Du tagojn poste, mi aĉetis denove du diskojn. Ambaŭ estis jam en uzita stato kaj mi trovis ilin en miaj preferaj magazenoj. Tamen la interreto subtenis mian serĉadon. Mi vage memoris, ke “Die Toten Hosen” en siaj fruaj jaroj faris kanton pri “diskoteko en Moskvo”. Tra la germanlingva Vikipedio mi eksciis la nomon de la albumo. Krome la artikolo malkaŝis, ke temas pri reludversio. La anglalingvan originalon ludis “The Vibrators”. Kun tiu informo mi turnis min al amazon.de, kiu montris plurajn diskojn, kiuj enhavas la originan kanton. Tiel mi ekzakte sciis, kion serĉi, kaj tuj trovis ilin! Bonŝanco foje bezonatas.

La 17an de julio, mi aĉetis diskon kun la plej grandaj sukcesoj de Boney M., kvankam ne estis la kompilo kiun mi estis serĉinta. En recenzoj ĉe amazon.de, oni rekomendis alian albumon, sed mi jen denove aĉetis uzitan diskon kontraĉ malmulta mono. Do ne eblis plendi.

Fine de julio mi mendis la albumon “Happy Together” de Leningrad Cowboys kun la Alexandrov-ensemblo de la Ruĝa armeo. Mia bofrato jam estis sendinta al mi MP3-dosieron de la kanto, kiun mi volis, sed kiam eblas akiri originalon, mi faras tion. Do entute mi aĉetis ses novajn diskojn nur por mia vojaĝa KD!

La titololisto denove montras, kiom multe influas min muzikrekomendoj de amikoj. “Kosaken müssen reiten” mi ekkonis antaŭ multaj jaroj tra DĴ Njokki, kiu surmetis ĝin dum IS-diskotekoj. Mia bofrato atentigis min pri malmultekosta disko de Ivan Rebroff en supermerkato dum mia studado.

Li ankaŭ montris al mi la diskon de la Leningrad Cowboys, kies kunlaboro kun Rusa ĥoro sendube apartenas al la kvin plej frenezaj diskoj en mia kolekto. Pri ili indas skribi alifoje pli detale. Krome mia bofrato konvinkis min pri “Rasputin”. Antaŭe mi tute ne konis ĝin, sed video ĉe youtube.com forigis ĉiujn dubojn, ke ĝi devas esti sur la KD.

Unu kanto, kies titolon kaj artiston mi ne scias, troviĝas origine sur KD kiun sendis al mi Ksenia Libera. Kolegino de mi, kies gepatra lingvo estas la rusa, donis al mi albumon de Ĵanna Aguzarova. Fakte ankaŭ de tiu kanto mi ne konas la nomon, nur la pozicion sur la disko, kiu nomiĝas “Izbrannoje”. La kanto, kiun mi elektis, pro sia baso memorigas min pri malnovaj “Die Ärzte“-kantoj de la albumo “Im Schatten der Ärzte“, precipe la kanto “Alles“.

Mia bona amiko Till, kiu donis al mi valorajn konsilojn rilate al la organizado de mia vojaĝo, tuj nomis la kanton “Leningrad” kiel gravan kandidaton por mia kompilo. Ke la kanto estas de Billy Joel, mi mem divenis. La kanto de Funny van Dannen troviĝas sur la albumo “Groooveman”, kiun Till kaj mi aĉetis meze de novembro 2002, kiam ĝi estis aktuala. Unu tagon poste ni veturis al koncerto de tiu artisto en Hanovro.

Malgraŭ la germanlingva titolo, “Moskauer Nächte” reale estas “???????????? ??????”, kanto kies teksto estas en la rusa. n_true antaŭ kvar jaroj demandis min pri Esperanto-versio, kiun mi kompreneble konas: “Apudmoskvaj vesperoj”.

La du mallongaj frazoj, kiujn mi enmetis, venas de komputilaj ludoj. La freneza Ivan diras “Estas tro trankvila ĉi tie!”. Komandi kaj konkeri – ruĝa alarmo 2 mi ekkonis tra mia bona amiko Till. La alia frazo pli malpli signifas “Kiom bela ŝaketo!”. Ĝi estas longjara ŝerco el multaj Indiana-Jones-ludoj. Estis mia bona amiko Holger, kiu montris al mi la ludon “Indiana Jones kaj la turo de Babel“.

La viva versio de “Back In The U.S.S.R.” havas aparte interesan historion: Ĝin Billy Joel surbendigis dum turneo en Sovetunio en 1987! Li koncertis en Moskvo kaj Leningrado. La kanton “Leningrad” li verkis pro siaj spertoj dum tiu tempo.

Eĉ ekzistas kelkaj kantoj, kiuj ne eniris la finan titololiston. La kialoj iom varias: “Wind of Change” de The Scorpions jam troviĝas sur mia “K2-disko”. “Ruĉki” kaj kelkaj aliaj ruslingvaj kantoj jam estas sur antaĉaj diskoj, kiujn mi kompilis. “Go West” de The Pet Shop Boys ankaŭ jam troviĝis sur alia disko, kiun mi kunportis. La filmmuziko de “Doktoro Ĵivago” kompreneble bone kongruas al la kliŝa elekto, kiun mi faris. Tamen mi nek konas la libron, nek la filmon, kaj ne tro ŝatas la muzikon. “Moskau” de Rammstein mi aŭdis unufoje en la radio, sed krom iom da ruslingva virina kantado, ĝi sonis ekzakte kiel la aliaj kantoj de Rammstein, do ne havas ion apartan. “Dominion/Mother Russia” de Sisters of Mercy laŭ la nomo eble taŭgus, sed ne havas la ĝustan etoson. La teksto ial tute ne eniris mian orelon. “Stranger in Moscow” de Michael Jackson mi ankoraŭ memoras el la tempo, kiam ĝi estis aktuala, sed ĝi estas nur iu ordinara popmuzikaĵo, ne kulmino en la kariero de la kantisto.

Anta? ol mi scias kiel ?i sentigas

Jam meze de aprilo mi finfine aĉetis la trian albumon de Coldplay, kiu nomiĝas “X & Y”. Ekzistas kelkaj grupoj, kies aktivecon mi sekvas kaj ĉe kiuj mi ekas etan serion. Ekzemple mi aĉetis ĉiujn disketojn de la dua Freundeskreis-albumo “Esperanto” en 1999/2000. Simile mi ja akiris ĉiujn kvar disketojn de la dua Klee-albumo dum la pasintaj du jaroj.

Mi nur unufoje aŭskultis “X & Y” kaj mi longe hezitis, ĉu jam skribi pri ĝi aŭ ne. Ankoraŭ daŭros ĝis kiam venos kompleta recenzo. Tial mi volas redoni mian unuan impreson nun.

Laŭ ekstera aspekto la albumo kongruas al la antaŭaj. Ekzemple oni uzis la saman tiparon, kio tre plaĉas al mi. Tio kreas rekonefekton kaj bonas por seria kolektado. Iom tio ankaŭ la impreson, ke oni ne uzis tiun tiparon hazarde, sed intence. Mi ĝojas, kiam homoj atentas pri etaj detaloj.

Sed samtempe ankaŭ denove mankas la tekstoj en la KD-libreto. Tion mi tute malŝatas. Verŝajne oni volas ŝpari kostojn per tio. Sed kial oni tiam foruzas multajn paĝojn por fotoj? Se la tekstoj gravas, ili estas presindaj, se ne – kial oni entute verkas ilin?

Entute la kompaktdisko enhavas 13 kantojn. La lasta estas ne menciita sur la ekstera titollisto. Ankaŭ tion mi ne komprenas.

Diversaj gastmuzikistoj aperas sur la albumo. Iu gitaristo ludas (aŭ temas pri samplaĵo de li). La grupo uzis sintezilojn de Brian Eno, kiu ja estas – kune kun William Orbit – ŝajne la plej grava ambjento-artisto. La laboron de Brian Eno mi kompreneble plej bone konas de la U2-albumo “All that you can’t leave behind“. Fine Coldplay ankaŭ metis partojn de la kanto “Computerliebe” de la famega grupo Kraftwerk en iun kanton. Tamen la gastmuzikistoj entute apenaŭ kreas iun diferencon en la sono.

Unuflanke tio rezultas en unueca, kongrua sono, do la sento de “unu albumo”, ne “manplena da kantoj” verkitaj hazarde je la sama tempo, sed kun la plej diversaj artistoj. Aliflanke mi demandasd min, por kio oni bezonas tiam la aliajn gasmuzikistojn entute.

Nenio elstaras aŭ vekas apartan intereson. Iom mankas la aldona spico, kiun mi atendas de pliaj muzikistoj.

Ĝis nun plej plaĉas mi “Speed of Sound”. Antaŭ la aĉetado de la disko, kiam mi la unuajn fojojn aŭskultis ĝin en la radio aŭ televido, ĝi ŝajnis malbona kopio de la tre sukcesa disketo “Clocks”. Kompare al la resto de la albumo, ĝi tamen plej eniras la orelon.

Tre malplaĉas al mi, ke la albumo estas kopiprotektita kaj krome enhavas severan averton kontraŭ kopiado de la enhavo. Kopiprotektado estas bankrotdeklaro de la muzikindustrio.

La ĝisnuna prijuĝo ne sonas tro pozitive. Sed mia bona amiko Holger memorigis min pri tio, ke ankaŭ la unuajn du albumojn de Coldplay oni devis aŭskulti kelkfoje antaŭ ol vere kapti ilian brilecon. Plie la grupo supozeble ne mem decidis pri la kopiprotektado. Tial mi ne fine prijuĝas “X & Y”. Muziko, kiu restas interesa longtempe, ofte bezonas iom da tempo por konvinki. Tion mi jam spertis ĉe kelkaj pecoj de mia granda muzikkolekto.

?io nur pro vi

En majo mi aĉetis “Für alle die”, la kvaran disketon de la dua Klee-albumo. Laŭ mi ĝi estas la plej malforta el la kvar disketoj. Iom negative laŭ mi estas, ke sur la kompaktdisko nur troviĝas la radio-versio kaj ne tiu de la albumo. Krome la teksto ŝajnas al mi sufiĉe triviala kaj nenion diranta. Ankaŭ la muziko ne sonas tro sprite. Ĝi similas al “Wenn Dich die Liebe trifft” (kanto de la dua disketo “Gold”) rilate al la pianoludado kaj al “Gold” rilate al la ĝenerala dancoritmo.

La kanto de la kvara disketo, kiu vere kaptis mian atenton, estas koncera versio de “Wunsch frei”. Ĝi estas terure melankolia – kompreneble ke ĝi movas mian koron. Unu signifo de la teksto povus esti, ke la kantistino parolas al sia mortinta amato – iom simile al “Nur zu Besuch” de Die Toten Hosen, nur ke tie viro parolas kaj ke ne nepre temas pri koramikino. Mi tamen preferas la interpreton, kiu unue venis al mi, nome ke la kantistino memoras perditan amon. Certe tio estas pli simpla ideo, sed ĉu vere malpli grava?

Post iom da aŭskultado mi eltrovis, ke “Wunsch frei” tamen ne estas tiom brila, kiel mi unue pensis. La gitarludado en la enkonduko kaj refrenoj tre similas al tiu en “Yellow” de Coldplay (la ligon al britpopo mi jam menciis la pasintan fojon), dum la pianoludado inter la strofoj kaj la refreno konsistas el la sama melodio kiel refrenoparto de “Perfect day” de Lou Reed. Tiu ekkonscio iom mildigas la melankoliigan efikon de la kanto.

Krome okazaĵo en mia vivo – aŭ pli bone, propra ago – tre helpas ne malgajiĝi dum la aŭskultado de la kanto. Hieraŭ mi realigis la bonan intencon kiun mi faris por tiu ĉi jaro kaj ricevis tute neatenditan kompenson. Nenio pli larĝe malfermas la pordon al la estonteco ol fari bilancon al pasintaj aferoj. Estas ĉiam tre kuraĝige aŭdi de aliaj ke oni faris ion ĝuste, precipe se tiu persono ludas aŭ ludis gravan rolon en la propra vivo kaj se oni ne nur pensis, sed ankaŭ sentis, ke oni faru iun certan agon. Krome nenio pli trankviligas ol scii, ke oni ne eraris rilate al kelkaj aferoj en la pasinteco. Kaj se post jaroj nun oni konfesas, ke mi pravis pri tio, ke mia vivo ne tiom facilas kiel alia persono imagas ĝin – kion deziri plu?

Sed ankaŭ mi lernis ion novan: Mi ĉiam pensis, ke mi estas plej forta, kiam mi estas kune kun virino. Nun mi eltrovis, ke ekzistas eĉ pli supera stato al tio: esti en harmonio kun mi mem post kiam mi bilancigis mian pasintecon, tiel ke mi tute ne dependas de tio, ĉu mi nun havas koramikinon aŭ ne.

Mi opinias, ke mi finfine venkas ĉiurilate kontraŭ mi mem, kompare al mi dum mia plej bona tempo. Fascine, ke mi ne bezonas virinon por tio, sed nur devas fari, kion mi opinias ĝusta.

Se oni aldonas al tio la sperton faritan dum la rekontiĝo okaze de la 10-jara jubileo de mia lernejofina jaro, tiam la majo estis tre komprenoriĉa monato, kiu portis min vere antaŭen. Kompreneble necesis multe agi mem antaŭe por tio. Sed estas ĉiam mirinde, sperti ke foje vere indas la propraj agoj!

Kiel jam dum la pasintaj tri jaroj, mi ne kreos novajn enskribojn en junio. Unumonata paŭzo servu kiel fazo por ripozi, koncentriĝi pri aliaj aferoj – kaj kolekti novajn temojn por la muzika taglibro!

Mi ne scias kiel okazis ke ni perdis unu la alian

Denove mia taglibro aĝas unu jaron pli. Decas dediĉi la enskribon denove al muziko, kiu tre movas mian koron. Ĉifoje temas pri la kanto “Tausendfach” de Klee, kiun mi jam menciis okaze de mia 29a naskiĝtago.

La unuan fojon mi estis aŭskultinta ĝin dum la sportumado. Je la komenciĝo, do la unuaj taktoj sen kantado, mi pensis, ke estus britpopo kaj demandis min, ĉu estus kanto de Coldplay. Tiu ideo ne estas tro ekzotika – ankaŭ Sr-o Shhhh rimarkas en sia recenzo de la tuta albumo la foje orelfrapan similecon de la muzikstilo al britpopo.

“Tausendfach” similas al “2 Fragen” sed havas iom pli fortan muzikan parton. “2 Fragen” estas la kanto, per kiu mi entute malkovris la muzikon de “Klee”, aŭskultante ĝin je la fino de l’ somero 2004 en la radio. Mi ĝojis pri la agrabla muziko kaj la melodia kantado. La voĉo memorigis min pri Judith Holofernes, la kantistino/gitaristino de “Wir sind Helden”, nur kun la malgranda sed grava diferenco ke la kantistino de “2 Fragen” evidente kapablas kanti.

Por sia dua albumo kaj ĉiuj disketoj de ĝi, Klee elektis blankan kovrilon kun nigrablankaj fotoj aŭ ilustraĵoj. Tiu kombino – nigrablanka KD-kovrilo, melankolia muziko kun fortaj gitaroj kaj elektronikaj elementoj – ja jam ravis min ĉe la verkoj de aliaj grupoj. Ekzemploj estas la disketo “Cynical Heart” de “Jam and Spoon feat. Jim Kerr” kaj, kompreneble plej grave, la albumo “All that you can’t leave behind” de U2, per kies ilustraĵoj mi komencis ĉi tiun muzikan taglibron kaj pri kiu temis mia unua teksta enskribo. Similstile sed senelektronike efikis “…sed estas ne” de Persone kaj la albumoj de Coldplay. La mikson de gitaroj, sinteziloj kaj melankolio mi ankaŭ konas kaj ŝatas de Moby. Ŝajne tiu tipo de muziko montras malfortan flankon de mi: Simple ne eblas al mi rezisti ĝin; ĝi ĉiam allogas kaj kaptas min denove.

La disketon “Tausendfach” mi ricevis kiel malfruiĝintan donacon por kristnasko. La 3an de januaro, ĵus reveninta de la Internacia Seminario (IS) 2005/06 en Xanten, mi trovis la kompaktdiskon sur la tablo en mia ĉambro hejme ĉe miaj gepatroj.

Ravas min ne nur la kanto “Tausendfach”, sed ankaŭ aparte ĝia video (elĝutebla kiel WMV-dosiero kaj MOV-dosiero). Unue oni vidas la bandon en malhelaj vestaĵoj kaj hela fono, do denove kvazaŭ nigrablankan bildon.

Post iom da tempo tra projekciilo montriĝas filmscenoj de feriumado ĉe la maro, en la montaro, en suda urbo. Oni vidas la kantistinon kaj nekonatan viron dum aŭtoveturado, trinkado kaj fumado. Ili faras trivialajn gestojn kaj portas buntajn feriajn vestaĵojn, do havas tute ordinaran aspekton. La amatora kvalito de la filmetoj memorigas pri feriaj filmoj.

Tio kreas enorman kontraston al la bando, kiun oni vidas kun akraj konturoj, en plena seriozeco, kaj la kantistinon kun sufiĉe multa ŝminko, profesia hararo kaj modaj vestaĵoj. Ŝi aspektas kvazaŭ ŝi havus sukceson ĉe la laboro (muzikado), sed solecon sen amo.

La filmscenoj evidente montras la pasintecon. Ili ankaŭ povas esti interpretitaj kiel memoroj (kiuj ja ofte estas malklaraj kaj bonegaj!). Ĝuste pri perdita amo oni memoras unuopajn scenojn kaj situaciojn. Jes ja, la financa situacio estis malbona kaj la estonteco malcerta, sed tio en tiu momento ne gravis, ĉar oni estis feliĉa.

Kompreneble tiun percepton forte influas miaj (terure melankoliaj!) memoroj. Certe la spertoj en la propra vivo servas kiel filtriloj dum la spektado de tia video kaj la aŭskultado de tia kanto.

Des pli trankviligis min, ke la muziko estas trista, sed samtempe milda. La teksto parolas pri perdita amo, pensado pri la pasinteco kaj la scio, ke oni komprenis multon nur poste. Iom post iom ankaŭ la muzikgrupo en la video ricevas kolorojn. La kanto postlasas la mesaĝon “Estis bona tempo. Kio pasis, daŭre signifas ion!” Verŝajne pro tio mi ŝatas tiun kanton pli ol multajn aliajn.

Milfoje kaj profunde

Hodiaŭ mi 29-jariĝis. Estis iom nekutima naskiĝtago laŭ la gratulantoj. La unua, kiu pensis je mi, estis alauxdo. Aliaj LiveJournal-uzantoj ŝajne ne memoris mian honortagon. Ankaŭ en la komputilluda forumo, kie oni havas propran diskutfadenon nur por gratulado, neniu skribis ion hodiaŭ.

Gunnar kun 29 jaroj Fruposttagmeze mia frato venis kaj donacis al mi Keltan medalionon. Pri tio mi ĝojis, ĉar ĝi kompletigas mian kostumon por la rolludado.

Mia patrino kiel dum la pasintaj fojoj estis bakinta nigraarbaran ĉerizotorton. Por la kafumado, mi surmetis la plej belan el la kvin ĉemizoj, kiujn mi estis aĉetinta komence de la jaro kun mia tiama laborkolego, kaj kompreneble la medalionon.

Poste mi veturis al la trejnado. Estas kutimo inter mia Ju-Jutsu-grupo, ke ĉiu naskiĝtagulo donacas keston da biero al la aliaj. Ĝin mi estis jam malvarmiginta en la fridujo kaj krome mi estis aĉetinta botelon da vodko kaj botelon da kolao, ĉar unu el miaj trejnistoj ne trinkas bieron. Plie mi zorgis pri ĉipsoj, ĉar nura trinkado ja ne estas tiom plezura.

Post la trejnado, mi disdonis la unuajn bierbotelojn sub la duŝo. Mi ankaŭ mem trinkis unu botelon duŝante, la unuan fojon entute. Kelkajn aferojn oni fari antaŭ ol iĝi 30-jara.

Miaj du plej bonaj amikoj kaj iama laborkolego alvokis min. La belulinoj, kiuj dum la pasintaj du jaroj vizitis min dum mia naskiĝtago, sendis mesaĝetojn. Kaj mi festetis mian naskiĝtagon en rondo de sportemuloj. Ĉiuj tre kontentis pri miaj bonaj preparoj.

Unu el en la rondo faris tute neatendite specialan donacon al mi. Sur la koridoro mi aŭdis lin telefoni parolante la italan. Mi alparolis lin poste pri tio kaj eksciis, ke li havas Italan koramikinon, reciproke rakontante, ke mi iam studis en Italio. Dum la bierumado, li subite demandis min ion en la itala kaj ni ekbabilis itale. Kun ĝojo mi konstatis, ke mia lingvokono multe malpli rustis, ol mi estimis. Kaj tiu parolado en la itala alportis tiom specialan etoson… mi volas iel ripeti tion!

Ŝajne la kreskanta aĝo alportas, ke mi ĉiam iĝas iam pensema dum tiu speciala tago. Mi demandas min, ĉu mi maljuniĝas tiusence, ke mi perdas mian forton kaj neglektas miajn revojn. Tamen ĉijare la melankolio ne kapablis kapti min, ĉar mi sufiĉe rapide venis al la konkludo, ke mi plejparte iĝis pli bona persono ol dum miaj pli fruaj jaroj. Mi sportumas regule kaj ofte eĉ trifoje semajne – mirinda stato por persono kiu suferas je asmo! Mi estas pli proksima al normala pezo ol kiel junulo. Mi neniam antaŭe sentis min korpe tiom bone.

Ankaŭ anime mi fartas pli bone. Mi alfrontis kaj solvis kelkajn malnovajn problemojn, kiuj datas ankoraŭ el mia frujunula tempo. Mi denove sekvas tion, kion mi taksas farinda, kaj denove fidas je mi mem.

Mi denove memoras miajn dezirojn kaj timojn, kiujn mi havis, kiam mi finis la lernejon. La timoj ne realiĝis kaj miajn revojn mi realigis. Se la pasinta mi vidus min hodiaŭ – mi pensas, ke la pli juna, frua versio de mi ĝojus kaj mirus pri tio, kio mi iĝis, kaj estus fiera, gaja, kontenta – kaj pli memfida, espera, malgraŭ ĉiuj malhelaj tempoj.

Dum tiom bonaj momentoj, mi povas aŭskulti “Tausendfach” de Klee, sen iĝi trista. Estas la tria disketo de la “Je länger je lieber”-albumo post “2 Fragen” kaj “Gold“, simile meditema kiel la unua kaj multe pli melankolia. Sed hodiaŭ tiu sento ne povas regi min malgraŭ ĉiu sobra pensado kaj atenta bilancado, kaj tio estas evidente bona signo.